Για να μεν πελλάνουμεν τζιόλας...

.....Οι κρίσιμες ώρες που περνά ο τόπος…  και το γιαλέλι των Κυπρίων
Όπως γράψαμε, μερικές φορές η στήλη προτιμά, όταν αναλύει θέματα που σχετίζονται με τις συνομιλίες για το Κυπριακό, να υιοθετεί μια αντίστροφη οπτική γωνία απ’ ότι συνήθως. Δηλαδή, προτιμούμε, αντί να βλέπουμε τις συνομιλίες ως μια προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακό, προτιμούμε να τις βλέπουμε ως μια προσπάθεια διαιώνισης του. Θεωρούμε ότι νομιμοποιούμαστε να κάνουμε κάτι τέτοιο, διότι  όταν οι συνομιλίες διαρκούν 40 ή 50 χρόνια, χωρίς επιτυχία, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι όλοι σπεύδουν βραδέως με διάφορες αιτιάσεις.

Μέσα από αυτό το σκεφτικό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κάθε «κορύφωση» στην πολύχρονη διαδικασία  χρησίμευε, απλώς, ως ένα μέσο επανεκκίνησης της άγονης διαδικασίας.  Μέσα, επίσης, από αυτό το σκεφτικό, η λύση θα επέλθει όταν η αναστολή της δεν θα είναι πλέον δυνατή για διάφορους λόγους, εξωγενείς θα λέγαμε περισσότερο παρά εσωτερικούς.

Στην ελληνοκυπριακή πλευρά επαναλαμβάνουμε όλοι ότι για τη στασιμότητα φταίει η αδιαλλαξία της Άγκυρας. Το πρώτο σημείο που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι σε ό,τι αφορά τους εξωτερικούς παρατηρητές αυτή η ιστορία κατέρρευσε με το σχέδιο Αννάν το 2004. Απλώς κάνουμε τους ανήξερους.

Αλλά η πιο ουσιαστική απόδειξη είναι ότι αυτοί που θέλουν ενιαίο κράτος, είναι από τους ανθρώπους που δεν έχουν πιθανόν πιεί ένα καφέ με άτομο της άλλης κοινότητας και αναφερόμαστε και στις ηγεσίες των κομμάτων αυτών, εξαιρουμένων εκείνων των άθλιων σπάνιων τυπικών και πάντα αντιπαραγωγικών  συναντήσεων των ηγεσιών τους «διπλωματική ανάγκη».

Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι για μερικές δεκαετίες διατεινόμαστε ότι θέλουμε συνύπαρξη των κοινοτήτων, ενώ δεν φτιάξαμε ένα δικοινοτικό σχολείο, ένα δικοινοτικό θέατρο, ένα σοβαρό εγχειρίδιο Ιστορίας της άλλης κοινότητας, ένα ανεπίσημο, έστω, πρωτάθλημα αγροτικού ποδοσφαίρου, ένα μεταφραστικό κέντρο, ένα δικοινοτικό πάρκο στην νεκρή ζώνη, δεν ανακαλύψαμε τα οστά των σφαγιασμένων αυτόβουλα και όχι ως προϊόν ανταλλαγής, δεν φτιάξαμε ένα κοινό μουσείο της χλωρίδας και της πανίδας μας, δεν… και προσθέστε κατά βούληση για να γεμίσετε μερικές χαμένες γενιές.

Τί οικοδομούσαμε όλα αυτά τα 40 ή 50 χρόνια, συνύπαρξη ή διαχωρισμό; Και μετά απ’ όλα αυτά, τί μπορούμε να περιμένουμε να βγει από τις συνομιλίες στα άνω κλειστά δωμάτια του πολιτικού άβατου; Τί άλλο από αυτό που κυκλοφορεί ανάμεσα στο 18^ο προσχέδιο του κ. Αναστασιάδη και το άλλο που θα στείλει πίσω ο κ Έρογλου υπό την πίεση των Αμερικάνων;

Και φυσικά η μόνιμη επωδός είναι ότι η επαναπροσέγγιση θα γίνει μετά από την αποχώρηση του τουρκικού στρατού, λες και αυτά κάναμε πριν την εισβολή. Λες και δεν είναι ακριβώς λόγω αυτών που δεν κάναμε και φυσικά αυτών που κάναμε που διευκολύναμε την τουρκική απόβαση.

Και  φυσικά, ακόμα μια επωδός είναι ότι με την επαναπροσέγγιση νομιμοποιούμε ή και διαιωνίζουμε την παρουσία το τουρκικού στρατού. Λες και μέχρι το 1990, διώχναμε εισβολείς από τα μετερίζια του Γιαννάκη και μετά αρχίσαμε να τους φέρνουμε πίσω με την επαναπροσέγγιση.

Επομένως το ερώτημα είναι: θα καταφέρουμε να αναστείλουμε τη λύση ακόμα μία φορά ή όχι;

.......

από http://2ha-cy.blogspot.com/2014/02/blog-post_5134.html