Monday, November 12, 2012

Οι ήττες μας τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια


Η εκλογή Χριστόφια το 2008 παρά το ότι δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ουσιαστικά αριστερής στροφής στην ε/κ κοινότητα, ανάλογης πχ με αυτή στην τ/κ κοινότητα το 2003, αναμφίβολα μάς δημιούργησε προσδοκίες και αναπτέρωσε τις ελπίδες μας για διάφορα ζητήματα. Δεν είχαμε βέβαια καμιά ψευδαίσθηση καθότι γνωρίζαμε καλά τα όρια και της αστικής δημοκρατίας και του προοδευτισμού του ΑΚΕΛ. Αλλά ταυτόχρονα και παρόλα αυτά ξέραμε ότι μπορούσαμε πλέον να διεξάγουμε τους αγώνες μας σε ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο και νιώσαμε αρχικά αλλά και κατά καιρούς ένα φρέσκο πολιτικό αέρα, έστω απλώς στο επίπεδο της δημόσιας ρητορικής και του συμβολισμού. Τεσσεράμισι χρόνια μετά, μετά από απανωτές ήττες σε διάφορα επίπεδα και θέματα, με τη χώρα όχι απλά πιο διχοτομημένη και πιο συντηρητική από πριν, αλλά πλέον και στο παραπέντε της φτωχοποίησης και της υποτέλειας, οφείλουμε τουλάχιστον μια ανασκόπηση.

Η πρώτη μάχη την οποία δώσαμε με όλες μας τις δυνάμεις με συμμάχους αρκετούς ΑΚΕΛικούς, φιλελεύθερους και εκσυγχρονιστές και με πολλές αξιώσεις ήταν αυτή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Στο κάτω κάτω δεν ζητούσαμε και το φεγγάρι – μια ανθρωποκεντρική και κοσμική παιδεία στα πρότυπα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού διεκδικούσαμε μακριά από τον υφιστάμενο εθνοκεντρικό σκοταδισμό. Οι εθνικιστές όμως, σε συμμαχία με την εκκλησία και αξιοποιώντας τον βαθύ συντηρητισμό της ελληνοκυπριακής κοινωνίας, κατάφεραν να εξουδετερώσουν την προσπάθεια εν τη γενέσει της. Με σημαία τον κίνδυνο του “αφελληνισμού” οδήγησαν τα κόμματα της δεξιάς και της κεντροδεξιάς και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε ένα αγώνα “εθνικής ταυτότητας” και “εθνικής ιστορίας” περιθωριοποιώντας τις δυναμικές, φιλελεύθερες και εκσυγχρονιστικές φωνές. Στην αριστερή όχθη οι ριζοσπάστες ήμασταν λίγοι και με λιγοστή πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα – οι ΑΚΕΛικοί είχαν προτεραιότητα την συναίνεση και πολύ γρήγορα υποχώρησαν και παραιτήθηκαν από την όποια διεκδίκηση φιλοσοφικού επαναπροσανατολισμού, αρκούμενοι σε κάποιες επί μέρους τεχνικές αλλαγές.

Η αποτυχία στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ήταν πλήρης – και ήταν ήδη φανερό από το τέλος του 2009 ότι ούτε η επανένωση της χώρας θα μπορούσε να προχωρήσει γιατί αυτή εξ ορισμού έπρεπε να βασιστεί σε μια επιτυχή ρήξη με τον εθνικισμό, ο οποίος φαινόταν ήδη να αναβιώνει πατώντας και πάνω στη νίκη του στη μάχη της παιδείας, ενώ εξόφθαλμη ήταν πλέον και η απουσία ενός, αποφασισμένου να αγωνιστεί και έτοιμου να συγκρουστεί, μαζικού φορέα. Το ΑΚΕΛ στο κυπριακό φάνηκε ανεπαρκές, αδύνατο και απρόθυμο να διορθώσει το έγκλημα που διέπραξε το 2003-2004, παρά το ότι σε επίπεδο συνομιλιών αλλά και κυβερνητικής ρητορικής σημειώθηκε σημαντική πρόοδος. Το άνοιγμα της Λήδρας, η γενική ευφορία του 2008 και η στήριξη σημαντικής μερίδας των φιλελευθέρων-εκσυγχρονιστών μέχρι και τις αρχές του 2010 αντί να αποτελέσουν εφαλτήριο για μια τεράστια εκστρατεία ανατροπής της διχοτομικής συνείδησης που εμπεδωνόταν τότε στην ε/κ κοινότητα και προετοιμασίας της κοινής γνώμης για την επανένωση μέσα από την δημιουργία κλίματος λύσης παράλληλα με τις συνομιλίες, το ΑΚΕΛ άφησε περίπου τα πράματα να πάρουν το δρόμο τους και τους απορριπτικούς να επιβληθούν κατά κράτος στη δημόσια σφαίρα. Επικοινωνιακά πάντα στην άμυνα – η ομοσπονδία οδυνηρή υποχώρηση, η παραμονή κάποιων εποίκων και η εκ περιτροπής προεδρία κληρονομιά προηγούμενων προέδρων κλπ – και αυτή η άμυνα αναποτελεσματική μάλιστα. Ούτε καν τη σημαντική συμφωνία Χριστόφια – Ταλάτ στο συνταγματικό με τη διασταυρούμενη ψήφο το 2009 δεν κατόρθωσε να υπερασπιστεί το ΑΚΕΛ, ενώ το διαφαινόμενο αδιέξοδο εξανέμισε όχι μόνο την ελπίδα αλλά και όσους κεντροδεξιούς πίστεψαν ότι θα μπορούσε να προχωρήσει η επανένωση. Μείναμε μερικές εκατοντάδες ριζοσπάστες αριστεροί και εναλλακτικοί να φωνάζουμε για την επανένωση ως άμεσα πραγματοποιήσιμο στόχο και όχι ως ένα τυπικό ευχολόγιο σε στημένες φιέστες, μέχρι που και εμείς ήδη από το 2011 φαινόμασταν τραγικά ονειροπαρμένοι. Ακόμα και τα μεγάλα συλλαλητήρια των τ/κ στις αρχές του 2011, η τελευταία κραυγή μιας κοινότητας υπό αφομοίωση και το τελευταίο παράθυρο της προοπτικής για ομοσπονδιακή επανένωση που κράτησαν ανοιχτό οι τ/κ, έκλεισε αδιάφορα από τον αέρα...

Και πριν προλάβουμε καν να αναλογιστούμε το θάψιμο της ομοσπονδιακής λύσης του κυπριακού, με αυξημένη ταχύτητα επιδεινώνεται η οικονομική κατάσταση και αυξάνεται η συχνότητα και η ένταση των ρατσιστικών υστεριών. Καπάκι οι μεγαλοϊδεάτικες φαντασιώσεις με το φυσικό αέριο και τη συμμαχία με το Ισραήλ και πριν προλάβουμε να προβληματιστούμε ενδεχομένως και για τον πιθανό ρόλο των αναθυμιάσεων του φυσικού αερίου στο ΟΧΙ της πλειοψηφίας της ε/κ πολιτικής ελίτ και τους υπολογισμούς της το 2004, έρχεται το Μαρί. Όπου αναδύεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η μικροαστική αθλιότητα που τελετουργικά ενώνει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι τους προοδευτικούς φιλελεύθερους και τους απολιτίκ σε ένα αντι-αριστερό ντελίριο. Από την άμυνα στο πεδίο των πολιτικών θέσεων περάσαμε πλέον σε μια άμυνα για την ταυτότητά μας και τα αυτονόητα. Ήταν δύσκολοι οι μήνες του καλοκαιριού του 2011 – καθώς φάνηκαν από τη μια οι αδυναμίες μας και από την άλλη οι εφεδρείες της δεξιάς. Που μπορεί να μην κατάφεραν να συντρίψουν την αριστερά συνολικά, αλλά κατάφεραν να οδηγήσουν το ΑΚΕΛ σε μια νέα και πιο ουσιαστική υποχώρηση από όλες τις προηγούμενες και να βάλουν το πλαίσιο για τα ζητήματα της οικονομίας.

Ήδη από το τέλος του 2011 εισήλθαμε στην περίοδο της λιτότητας και της πτώσης του βιοτικού επιπέδου. Ο Δεκέμβρης του 2011 ήταν ουσιαστικά μια εικόνα από το μέλλον – πολλαπλά αποκαλυπτικός τουλάχιστον σε όσους είχαν τα μάτια τους ανοιχτά και μπορούσαν να αναγνώσουν τα δεδομένα και να αντιληφθούν τις προεκτάσεις τους. Πρώτα πρώτα φάνηκε η επικοινωνιακή δύναμη του κεφαλαίου μέσα από το βαθμό στον οποίο κατάφερνε να ελέγχει και να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Η συγκάλυψη του τραπεζικού σκανδάλου και η εστίαση στο δήθεν σπάταλο κράτος και τη στοχοποίηση των μισθωτών του δημοσίου είχε σχεδόν απόλυτη επιτυχία. Έπειτα φάνηκαν τα όρια και των συνδικάτων αλλά και του ΑΚΕΛ – έλειπε το σχέδιο, η αποφασιστικότητα, η ανάλυση, η διάθεση για ουσιαστική αντίσταση. Πίσω από τις συνδικαλιστικές ρητορικές υπεράσπισης των κεκτημένων, τις προειδοποιήσεις για δήθεν εργατική αναταραχή, η απροθυμία των συνδικάτων να διεξάγουν αγώνα και η γενικότερη αδυναμία τους ήταν πλέον εμφανέστατη στην κοινωνία και φυσικά στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του στη βουλή. Το ΑΚΕΛ ανέστειλε την πολιτική καθυστέρησης της λιτότητας και με αιχμή του δόρατος τον σοσιαλδημοκράτη Καζαμία έδειξε ότι όταν χρειαζόταν, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα κεντρώα και κεντροαριστερά κόμματα της Ευρώπης, ούτε ως προς την εξυπηρέτηση της αστικής τάξης ούτε ως προς την διαχείριση της δυσαρέσκειας στην κοινωνία αλλά και εντός του.
Η ριζοσπαστική αριστερά φάνηκε και πάλι μικρή, ανοργάνωτη και ανέτοιμη να παρέμβει σε μια σημαντική συγκυρία.

Έτσι φτάσαμε στο 2012 με τους συσχετισμούς απόλυτα αρνητικούς σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Το ΑΚΕΛ βέβαια προσπάθησε να συνεχίσει την πολιτική καθυστέρησης της λιτότητας, τα συνδικάτα έκαναν μερικές απεργίες (που το τελευταίο διάστημα είναι βασικά διεκδικήσεις δεδουλευμένων) και η ριζοσπαστική αριστερά κάποια οργανωτικά βήματα για να μπορέσει να παρεμβαίνει πιο αποφασιστικά, τουλάχιστο στη δημόσια σφαίρα. Οι ευθύνες των τραπεζών βγήκαν πλέον στη φόρα και ο Ορφανίδης είναι πλέον στη συνείδηση της πλειοψηφίας ένοχος. Αλλά δεν υπήρξε καμιά αναστροφή του κλίματος και δεν φάνηκε καμιά πιθανότητα ανατροπής. Εν τω μεταξύ η σφαγή στον ιδιωτικό τομέα προχωρά ακάθεκτη με τις απολύσεις να πολλαπλασιάζονται, τους μισθούς να ψαλιδίζονται, τα κεκτημένα ωφελήματα όπως πχ οι εργοδοτικές συνεισφορές στα ταμεία πρόνοιας, το ταμείο ευημερίας, οι 13οι κλπ να κόβονται. Τα συνδικάτα είναι πλέον σε οριακό σημείο καθώς βρίσκονται συνεχώς προ τετελεσμένων και προσπαθούν στην καλύτερη περίπτωση να περισώσουν ένα μικρό μέρος από αυτά που χάνονται, στη χειρότερη απλά παρηγορούν τους εργαζόμενους και τους συμβουλεύουν να κάνουν οικονομίες. Χωρίς τη βούληση και χωρίς τη δυνατότητα να αντιδράσουν απλά θρηνούν το τέλος της εποχής του “κοινωνικού διαλόγου” και ζητούν από τους εργοδότες να “επιδείξουν αυτοσυγκράτηση”.

Το Μνημόνιο λιτότητας και υποτέλειας που θα υπογραφεί προσεχώς και η εφαρμογή του που θα ακολουθήσει, σηματοδοτεί βέβαια το πέρασμα σε μια άλλη εποχή – οι συνέπειες του θα είναι μεσοπρόθεσμα αν όχι άμεσα, συντριπτικές για την κοινωνία και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της Κύπρου. Το μεγάλο ψαλίδισμα στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, με το οποίο ξεκινά ο νέος κύκλος υποτίμησης της εργασίας και η μοιρολατρική αδράνεια με την οποία η κοινωνία το αποδέχεται φοβισμένη, είναι μόνο η αρχή. Κάποιοι θα πουν ότι μπροστά στις τόσο δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, τα ζητήματα των προηγούμενων χρόνων που αναφέρω εδώ σε λίγο θα φαίνονται ασήμαντα. Και κάποιοι θα πουν ότι τα μεγέθη και η παγκοσμιότητα τα καθιστούν λεπτομέρειες. Σύμφωνοι – όμως στο βαθμό που εμπλεκόμαστε ως δρώντες της ιστορίας μας, οι χτεσινές μας ήττες διαμορφώνουν τις συνθήκες που βρίσκουμε μπροστά μας σήμερα και ορίζουν το γήπεδο στο οποίο θα παίξουμε αύριο.

17 comments:

Anonymous said...

μπράβο γρηγόρη που τολμας να ασκεις κριτικη στο κομμα σου.σας ψηφισαμε για να μας βοηθησατε αλλα εσεις λογω διεθνισμου μας γα....

Anef_Oriwn said...

Gregoris,
Shαιρετώ ΣΕ!!!

Πειρασμός [όχι όμως κολάσιμος] το κείμενο σου καθώς δίνει ερεθίσματα που [ΜΕ] προκαλούν να ανοίξω κουβέντες [και ίσως και παρτίδες]. Επειδή όμως έχω κατά νουν να γράψω κι εγώ [εν καιρώ τω δέοντι – δηλ. μετά τις εκλογές] ένα κριτικό κείμενο για τη διακυβέρνηση Χριστόφια, θα αποφύγω για τώρα τον πειρασμό. Θεωρώ ότι αυτή την προ των εκλογών εποχή [την έμπλεα με επιθέσεις ενάντια στην Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ] οι εξ Αριστερών κριτικές και εκτιμήσεις για τη διακυβέρνηση κατά τα «τελευταία τεσσεράμισι χρόνια»[από το ΑΚΕΛ και με Πρόεδρο τον Δημ. Χριστόφια] είναι άκαιρες και δεν προσφέρουν κάτι θετικό!
Η ανάγκη του ΑΚΕΛ,
- πρώτον να αυξήσει τη συσπείρωση του [που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι σχετικά χαμηλή – είναι κάτω του 70%], και
- δεύτερον, να στηρίξει την υποψηφιότητα Μαλά,
- αλλά και η δυσχερής θέση που βρίσκεται το Κόμμα ένεκα της καθόδου και των απαιτήσεων της Τρόικας, [υπάρχει ένα στρίμωγμα του στη γωνιά],
οδηγούν τους πιο συνειδητοποιημένου ΑΚΕΛικούς, [που προβληματίζονται και για το μέλλον του Κόμματος και την απήχηση του στην κυπριακή κοινωνία] σε μια στάση αμυντικής επιθετικότητας και εσωστρέφειας. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι η περίοδος αυτή δεν είναι καθόλου δόκιμη για τέτοιες συζητήσεις απολογισμού και εκτίμησης της πενταετίας.
Πέραν τούτου, τοποθετήσεις, χαρακτηρισμοί και αναφορές που μιλούν για με χαρακτηρισμούς για το «έγκλημα που διέπραξε [σημ. δική μου: το ΑΚΕΛ] το 2003-2004», αναδεικνύουν [με το συμπάθκειο] κολλήματα. Τορπιλίζουν τιε όποιες καλοπροαίρετες προσπάθειες για την ανάπτυξη ενός δημιουργικού και παραγωγικού διαλόγου τόσο εντός του ΑΚΕΛ, όσο και με άλλες συνιστώσες της [εξωκοινοβουλευτικής] Αριστεράς και παράλληλα ανατινάσσουν γέφυρες επικοινωνίας. Αυτήν την εποχή μέσα στο ίδιο το ΑΚΕΛ υπάρχουν και προβληματισμοί και συζητήσεις για τιε σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές του Κόμματος, αλλά κάποια πράγματα σημαντικά δεν θα αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη…

Δεν έχω αγγίξει την ουσία των γραπτών σουˑ όπως είπα δεν είναι στις προθέσεις μου για την ώρα. Όμως θα ‘θελα να θέσω [έστω και ρητορικά και] δίκην προβληματισμού ένα ερώτημα σε σχέση με το «έγκλημα που διέπραξε [το ΑΚΕΛ] το 2003-2004»… Προφανώς αναφέρεσαι στη στήριξη από το ΑΚΕΛ για την εκλογή του στην Προεδρία του Τάσσου του Παπαδόπουλου και την τελική αρνητική τοποθέτηση [το ΟΧΙ] του ΑΚΕΛ για το Σχέδιο Ανάν. Κι ερωτώ λοιπόν [ρητορικά], γατί να ήταν «έγκλημα» η απόρριψη του [από το ΑΚΕΛ] του «ιμπεριαλιστικού» Σχεδίου Ανάν κι όχι η αποδοχή του; Κι εφ’ όσον κάποιοι φίλοι, εξ Αριστερών ορμώμενοι, έκριναν ότι το Σχέδιο Ανάν [που κατ’ έμενα εξυπηρετούσε κυρίως τους σχεδιασμούς της Τουρκίας και της καπιταλιστικής Δύσης – της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Αμερικής] θα δημιουργούσε δυναμικές που θα ήραν τη στασιμότητα στο κυπριακό και θα προκαλούσε κινητικότητα και προοπτικές για λύση, γιατί να μην πούμε και κατι ανάλογο για ένα “ήπιο” μνημόνιο [που θα γίνει αποδεκτό από την «ιμπεριαλιστική» τρόικα και] που θα παρέχει και δυνατότητες για ανάπτυξη και που θα άρει και την οικονομική στασιμότητα;

gregoris said...

γεια σου άνεφ

κατ' ακρίβειαν έννεν απολογιστικό κείμενο για την προεδρία Χριστόφια
αλλά ανασκόπηση των βασικών αγώνων που εγίναν (τζιαι εσυμμετείχαμεν πολλοί) τα τελευταία 4.5 χρόνια.
έναν απολογισμό της διακυβέρνησης Χριστόφια ίσως να κάμω τζιαι εγώ πιο ύστερα.

τωρά όμως αφού εσύ εν σχολιάζεις επί της ουσίας, εν θα πρέπει να περιμένεις τζιαι που μένα να ακολουθήσω την κατεύθυνση που βάλλεις. να πω όμως 2 λόγια.

α) έχω απόλυτη συναίσθηση του βάρους του χαρακτηρισμού (πολιτικό) έγκλημα για την στάση του ΑΚΕΛ το 2003-2004 - έννεν θέμα κολλήματος ούτε καν υπερβολή - εν συμπέρασμα ανάλυσης. ήμουν έτοιμος να το αναθεωρήσω όι μόνον σε περίπτωση κατάληξης σε καλύτερη λύση που το Αναν, αλλά ακόμα τζιαι σε περίπτωση μιας πραγματικής βελτίωσης των συνθηκών τζιαι του πλαισίου του κυπριακού. ακόμα τζιαι σε περίπτωση απλά βελτίωσης του κλίματος στην κοινωνία. αλλά τα δεδομένα εν ομπρός μου...τζιαι να θέλω εν μπορώ να κλείω τα μμάθκια μου τζιαι να μασουλώ την γνωστή πιπίλα των ποιημάτων που "όλους μας ενώνουν" περί τουρκικής αδιαλλαξίας, αγώνων εθνικής δικαίωσης, σταυρωμένη κύπρος, αχ τζιερύνεια μάνα μου τζιαι χώμα που περπάτησα γη που νοσταλγώ, ανασήκωσε την πλάτη και απόσεισε τους πενταδάκτυλε μου κλπ κλπ.

β) όσον αφορά την αναλογία που υποβάλλεις είναι εντελώς άκυρη όπως την θέτεις. περίπου όπως την έθεσεν πέρσι ο νέος στην προσπάθεια του να στηρίξει την πολιτική καζαμία που ετάυτιζεν όσους δεν εσυναινούσαν στην λιτότητα με τους απορριπτικούς/αδιάλλακτους στο κυπριακό. σε παρακαλώ...η μόνη σοβαρή αναλογία είναι το δημοψήφισμα που η πολιτική ελίτ δεν θα τολμήσει να κάμει για το μνημόνιο, παρά το ότι έσιει εξασφαλισμένο το ΝΑΙ λόγω των ΜΜΕ. όσον αφορά τες αντι-ιμπεριαλιστικές στάσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας τζιαι της κυβέρνησης της νομίζω καλλίτερα να ρωτήσουμεν τον σύμμαχο Νετανιάχου, [ξέρεις της χώρας που εν περικυκλωμένη από λύκους όπως άκουσα ότι εδήλωσεν πρόσφατα ο Μαλάς] τζιαι τες πολυεθνικές του γκαζιού. κάτι θα ξέρουν παραπάνω...
:)

Anef_Oriwn said...
This comment has been removed by the author.
Anef_Oriwn said...

Gregoris,
Απλώς για χάριν της κουβέντας [ΜΑΣ] που ούτως ή άλλως ξεκίνησε 2-3 διευκρινίσεις:

1. Πουθενά στην προηγούμενη παρέμβαση μου δεν έκαμα αναφορά στις γνωστές πιπίλες «των ποιημάτων που “όλους μας ενώνουν” περί τουρκικής αδιαλλαξίας, αγώνων εθνικής δικαίωσης, σταυρωμένη κύπρος, αχ τζιερύνεια μάνα μου τζιαι χώμα που περπάτησα γη που νοσταλγώ, ανασήκωσε την πλάτη και απόσεισε τους πενταδάκτυλε μου κλπ κλπ.», γι’ αυτό «σε παρακαλώ...», αλλού αυτή η “επιχειρηματολογία”!

2. Η «αναλογία που υπόβαλα» είχε σκοπό να αναδείξει μια αντίφαση που κατά τη γνώμη μου υπάρχει στον λόγο των εξ Αριστερών υποστηρικτών του Σχεδίου Ανάν και σε καμιά περίπτωση για να ταυτίσει «όσους δεν συναινούν στην λιτότητα με τους απορριπτικούς/αδιάλλακτους στο κυπριακό», αν και από την άλλη, για την αντίθετη πλευρά, υπάρχει ένα τέτοιο εύλογο ερώτημα για τη όλη στάση της που είναι επίσης αντιφατική… Ας πούμεν, γιατί όσοι [από τη εθνικιστική Δεξιά] που απέρριψαν με τόσο μένος το «ευρωπαϊκό» Σχέδιο Ανάν, είναι έτοιμοι να δεχτούν χωρίς συζήτηση τους όρους και τις απαιτήσεις της «ευρωπαϊκής» Τρόικας…

3. Το ζήτημα με «τες αντι-ιμπεριαλιστικές στάσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας τζιαι της κυβέρνησης της» και […] «τον σύμμαχο Νετανιάχου […] τζιαι τες πολυεθνικές του γκαζιού», τούτα με προβληματίζουν κι εμένα, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να ήταν η υπαλλακτική κίνηση/πρωτοβουλία από πλευράς Κυβέρνησης μέσα στα συγκεκριμένα γεωπολιτικά δεδομένα... Εσύ έχεις άποψη;

4. Α, και πού άκουσες τον Μαλά να δηλώνει ότι το Ισραήλ «εν χώρα που εν περικυκλωμένη από λύκους»;

gregoris said...

1. σωστόν. όμως εσύ γενικά επιμένεις στην ορθότητα του ΟΧΙ του 2004 αν όχι και στην ορθότητα της στήριξης Τάσου το 2003...και εστιάζεις στην τουρκική αδιαλλαξία ως τον λόγο της μη λύσης. τα υπόλοιπα εν το γενικόττερο πακέτο που σερβίρεται τζιαι που το οποίο δεν εξαιρείται δυστυχώς ούτε το ΑΚΕΛ.
2. εν διαφορετικά ζητήματα, διαφορετικές λογικές, διαφορετικά διακυβεύματα, διαφορετικά στρατόπεδα.
3. χωρίς να προηγηθεί λύση του κυπριακού τζιαι περιβαλλοντική μελέτη ήταν/είναι μεγάλο φάουλ η απόπειρα εξόρυξης γκαζιού.
4. εμεταφέραν μου το. πρέπει να ήταν σχόλιο στα πλαίσια κάποιας προεκλογικής συγκέντρωσης.

Disdaimona said...

Άνευ εν άκυρη η ταύτιση που κάμνεις του σχεδίου αναν με το μνημονιο μεσα που το σχήμα "ευρωπαικο-ιμπεριαλιστικο σχέδιο"

ακυρο ενι τζαι το αυθαιρετο συμπερασμα"γιατι αφου το σχεδιο αναν ηταν καλο, να μεν εν καλό τζαι ενα μνημόνιο'

καταρχην φωναζει σου το συσσωμη η δεξια οτι εννεν το ιδιο, γιατι ήδη οι δημοσκοπησεις δειχνουν 61% των κυπραιων υπερ του μνημονίου....νομιζω 24% ειπαμεν ναι στο αναν...

μετα εν τζαι η διαφορα στο χρονο "εκτελεσης"

η διεθνης διάσταση της κρισης η οποια εν απρόβλεπτη τζαι καθε γραπτη συμφωνία στην ουσια σε θετει μονο σε αμφίβολα ρισκα γιατι ποττε δεν τηρειται βλ.1,2,3 κλπ μνημονια ή πακετα μετρων

εξαλλου η αποδοχη του αναν εν μας αναγκαζε επουδενι να αποδεχτουμε σημερα ενα μνημονιο...αντιθετα...μαλλον θα μας εδιαν εναν ακομα πατημα να στειλουμεν τους τροικανους που τζιαμε που ηρταν

να μεν ξεχνουμε επισης, πως μια λυση του κυπριακου σημερα θα μας οπλιζε με ενα δικοινοτικό εργατικο κινημα...

τωρα παιζεται αν εχουμε τζαι μονο-κοινοτικο..

κατα βαθος, για να ειμαι ειλικρινης, θεωρω τα ερωτηματα σου εσκεμμενα - δηλαδη ξερεις ηδη τες απαντησεις - τζαι δυσκολεφκουμαι να καταλαβω γιατι τα θετεις...

Disdaimona said...

να προσθέσω επισης πως η μη επλυση του κυπριακου και η ομηρια των τ/κ στα καθεστως της τουρκιας, καμνει ακομα πιο δυσκολη τη θεση της δικης μας πλευρας σημερα σε περιπτωση υπογραφης μνημονιου, τοσο οικονομικα οσο και γεωπολιτικα, εφοσον εντεινεις τες διαφορες με την αλλη πλευρα στο διηνεκες...

τζαι ξερουμεν που τα τωρα ποιος θα εν ο κερδισμενος: ουτε οι ε/κ ουτε οι τ/κ ουτε καν σαν αλλοτε η μητερα ελλαδα. Μονο η Τουρκια.

the Idiot Mouflon said...

Τζιαι ξεκινά η μοτόρα: Άααανννναααννααανναανννανννααανναααανννναννναααννανναννννααννανναννννν ννα!

http://hlithioagrino.blogspot.com/2012/03/encore.html

http://hlithioagrino.blogspot.com/2012/03/composer-of-week.html

Anonymous said...

stelios papalangi

Καταρχή, αν υπάρχει αντίφαση επικρατεί σε ούλλους.

Αν πιστέφκουμε σε "ιμπεριαλιστές" δεν ήταν μόνο το αναν "ιμπεριαλιστικό" είναι τζαι το μνημόνιο. Τζαι το ότι βάλουμεν του μπροστά μιαν ταπέλα "ήπιο" .... εν τζαι αλλάσει τα πράματα....


Τζαι με το ίδιο σκεπτικό αφού δεν υπάρχει εναλακτική στο μνημόνιο.... ποια ήταν ακριβώς η εναλακτική του αναν ; Έσσιει δέκα χρόνια που είναι το ναι που θα τσιμεντωθεί;


Άσε που προφανώς η ιμπεριαλιστική πίεση για το αναν ήταν πολύ μικρότερη αφού προφανώς "είχαμε κότσια" να τους πούμε όχι, ενώ τωρά δεν βλέπουμε εναλλακτικές προτάσεις. Για να μην πω ότι πιο σημαντικό κομμάτι του σχεδίου ήταν αυτά που συμφωνήσαν οι δύο κοινότητες παρά πίεση τωνιμπεριαλιστών.



Τελος πάντων προσωπικά έτσι τζι αλλιώς εν τζαι είμαι πολλά του δόγματος του "ιμπεριαλισμού". Δηλαδή ακόμα εν τζαι εξήγησεν μου κάποιος πως και το αναν τζαι η διχοτομιση εξυπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Ακόμα τζαι τωρά με το μνημόνιο, οι πρώτοι κερδισμένοι μάλλον θα είναι το τοπικό κεφάλαιο. (Εκτός τζι αν τους αλλάξουν σοβαρά τον εταιρικό φόρο).

Που αν το δούμε τζαι λίο πέρα των ιμπεριαλιστικών αναλύσεων, το αναν ήταν σαφέστατα πιο κοντά σε έναν αριστερό, από ότι είναι το μνημόνιο. Εξού τζαι οι τκ αριστεροί είπαν ναι στο αναν, ενώ τα πλείστα αριστερα κόμματα της ευρώπης λεν όχι στα μνημόνια.

εκτός τούτου υπάρχει τζαι μια διαφορά εκτίμησης.
Χωρίς να μπορώ να εγγυηθώ ότι το αναν ήταν να δουλέψει, έβλεπα κάποιες πιθανότητες.
Το μνημόνιο μάλλον θα οδηγήσει τζαι σε δεύτερο τζαι σε τρίτο.

the Idiot Mouflon said...

Ο Δημήτρης μου, Δημήτρης μου... θα πει ναι σε όλα με μόνο όρο να ονομαστεί το μνημόνιο "Αννάν 6".

(Έμπνευση παλαιότερο σχόλιο της Ρόουζ).

Anef_Oriwn said...

Steliε Papalangi,
Επειδή είναι προφανές ότι με την παρέμβαση σου είναι τα δικά μου λεγόμενα που σχολιάζεις, επέτρεψε μου θκυό λόγια:

1. Κατ’ αρχάς χαίρομαι που εμμέσως πλην σαφώς [και μάλλον άθελα σου] συμφωνείς με τα λεγόμενα μου! Ο συσχετισμός που επιχείρησα μεταξύ Σχεδίου Ανάν και Μνημονίων ΔΕΝ ήταν για να αθωώσω τα όποια μνημόνια αλλά για αναδείξω την αντιφατικότητα στον λόγο των όσων εξ Αριστερών υποστήριξαν το Ανανικό Σχέδιο… [Δεν κατάλαβα όμως, το ότι «οι τκ αριστεροί είπαν ναι στο αναν», τούτο αυτόματα σημαίνει ότι «το αναν ήταν σαφέστατα πιο κοντά σε έναν αριστερό»; Μπράβο διαλεκτική!]…

2. Πέραν όμως της πιο πάνω έμμεσης [κι όλως τυχαίας] ομογνωμίας μας, παρατηρώ ότι συνεχίζεις τις άοκνες προσπάθειες σου να κάμεις κουβέντα μέσα από “ήξεις αφίξεις” και “ναι μεν αλλά…” τοποθετήσεις… Ας πούμεν,
i. «Χωρίς να μπορώ να εγγυηθώ ότι το αναν ήταν να δουλέψει, έβλεπα κάποιες πιθανότητες»,
ii. «Δηλαδή ακόμα εν τζαι εξήγησεν μου κάποιος πως και το αναν τζαι η διχοτομιση εξυπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα». --- Υιοθετείς τη διχοτόμηση ως μορφή λύσης;
iii. «Ακόμα τζαι τωρά με το μνημόνιο, οι πρώτοι κερδισμένοι μάλλον θα είναι το τοπικό κεφάλαιο. --- Δηλ. διαφωνείς με τα μνημόνια;

Anef_Oriwn said...

Gregoris,

1. Γράφεις: «4. εμεταφέραν μου το. πρέπει να ήταν σχόλιο στα πλαίσια κάποιας προεκλογικής συγκέντρωσης» --- Μα καλά ΕΣΥ σχολιάζεις τόσο σημαντικά ζητήματα μόνο στη βάση του ότι σού έχουν «μεταφέρει»;

2. Τα υπόλοιπα θέματα που θίξαμε [και κυρίως αυτά που έχουν να κάνουν με το Σχέδιο Ανάν] τα ‘χουμε ξανακουβεντιάσει πολλές φορές! Ίσως μελλοντικά επιχειρήσω μια πιο ολοκληρωμένη ανάλυση και τοποθέτηση για το Σχέδιο Ανάν…

3. Αλήθεια όμως, πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε τα γκάζια ανεκμετάλλευτα [και κάποιοι, όπως οι διεθνείς εταιρείες αλλά και ντόπιοι φαγάνες, να μην έχουν τη δυνατότητα να επωφεληθούν οικονομικά] μέχρι να επιτευχθεί λύση στο κυπριακό; Πολύ ουτοπικό! Αντίθετα, εγώ έχω την άποψη ότι το φυσικό αέριο θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες δυναμικές προς την κατεύθυνση της λύσης…

4. Θα επανέλθω για μια πιο ολοκληρωμένη τοποθέτηση πάνω στα όσα λέει η αγαπητή DIS

Anonymous said...

stelios papalangi
@ ανευ

Συμφωνούν τζίηνοι που φαντάζουνται ότι κάμμνουν "αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες...... Φαντάζόμαι βεβαίως ότι συμφωνούμεν ότι η αντίφαση πιάνει τζαι το κυβερνών κόμμα που έκαμνεν μισσιμου τζάμπα αντιιμπεριαλισμό με τον αναν - αλλά τωρά βουρούν να υπογράψουν μνημόνια.


"Υιοθετείς τη διχοτόμηση ως μορφή λύσης; "

Όχι.
Εσύ ;
Το ακελ ;
Ο πρόεδρος ;


Εξυπνάδες για να αποφύγεις το ερώτημα, ποια "ιμπεριαλιστικά" συμφέροντα εξυπηρετούσε το σχέδιο αναν.

Όποτα εννα σας πουν για τους τκς αριστερούς αθυμάστε τη διαλεκτική.... Εν πειράζει... Ούτε τζίνοι θα ξιχάσουν το όχι το δικό σας, και του προέδρου σας....


Όσο για τη διαλεκτική.... εξήγα μας έτσι λίον διαλεκτικά την αναγκαιότητα του μνημονίου....

Anef_Oriwn said...

Αγαπητή DIS,

1. Κατ’ αρχάς ΔΕΝ έκαμα «ταύτιση […] του σχεδίου αναν με το μνημονιο μεσα που το σχήμα “ευρωπαικο-ιμπεριαλιστικο σχέδιο”! Τη λέξη «ετάυτιζεν», πρώτος την εχρησιμοποίησεν σε αναφορά του ο Gregoris, κι ακολούθως την μετέφερα κι εγώ σε σχόλιο μου. Προσωπικά εν πείραμα εντοπισμού ιδίων αναλογιών στο Σχέδιο Ανάν και στα Μνημόνια που επιχείρησα να (δια)πράξω! Φαίνεται όμως ότι στην προσπάθεια σου να υπερασπιστείς/δικαιολογήσεις [παλαιότερες] θέσεις και τοποθετήσεις σου [ας πούμεν απέναντι στο ευρωπαϊκό Ανανικό Σχέδιο] σε οδηγεί σε βεβιασμένα συμπεράσματα τα οποία απηχούν και μια προκατάληψη. Λόγου χάριν, που είπα ή υπόβαλα εγώ [αυθαιρέτως και συμπερασματικά] ότι «… γιατι αφου το σχεδιο αναν ηταν καλο, να μεν εν καλό τζαι ενα μνημόνιο»; Εγώ εν ακριβώς το αντίθετο που υπέβαλλα, επισημαίνοντας αυτή την αντίφαση στο λόγο όσων εξ Αριστερών υποστήριζαν την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν!

2. Δεύτερον, θεωρείς a priori και ως δεδομένο [κι έτσι βγαίνει μες από τα γραπτά σου] ότι με το Σχέδιο Ανάν θα οδηγούμασταν σε «επιλυση του κυπριακου», κάτι το οποίο εγώ αμφισβητώ, αλλά αυτή την εποχή δεν έχω ΚΑΜΙΑ διάθεση να μπω σε ανανολιγικές συζητήσεις. Να σημειώσω όμως ότι δεν διαφωνώ καθόλου [μαζί σου] για τα οφέλη για «ένα δικοινοτικό εργατικο κινημα» από μια λύση του κυπριακού και για τη «δυσκολη θεση» μας από τη «μη επιλυση του κυπριακου»… Δυσκολεύομαι όμως τα μέγιστα να δεχτώ ότι με την αποδοχή του δυτικοευρωπαϊκού Ανανικού Σχεδίου θα είχαμε λύση!

3. Ειλικρινά ΔΕΝ κατάλαβα [είμαι και ολίγο τι diesel] τι εννοείς με την τοποθέτηση σου ότι «τα ερωτηματα μου [είναι] εσκεμμενα»… Απαγορεύεται να έχω απορίες;

4. Τέλος, για χάριν της συζήτησης αλλά και περαιτέρω προβληματισμοί θα επαναλάβω τον αιρετικό συνειρμό μου για τις πιθανές αναλογίες και ομοιότητες [ή και «ταύτιση» – αν και «άκυρη»] μεταξύ του Σχεδίου Ανάν και των Μνημονίων [και τα δύο εκ της “ιμπεριαλιστικής” Εσπερίας εκπορευόμενα], που τόλμησα να κάμω ο έρμος!
Κατ’ εμένα το Σχέδιο Ανάν εδραίωνε τόσο την καπιταλιστική οικονομία όσο και την αστική πολιτική εξουσία με έντονα μάλιστα τα διαχωριστικά [για τις δύο κοινότητες] στοιχεία. Μπορώ να κατανοήσω τη θέση κάποιων Αριστερών να προκρίνουν το Σχέδιο Ανάν ως το έσχατο μέσο για άρση του αδιεξόδου και εξεύρεση λύσης στο κυπριακό - πίστευαν ότι με το Σχέδιο Ανάν θα επέρχονταν ανατροπές στα τετελεσμένα [αν και η διεθνής εμπειρία είναι αρνητική όσο αφορά τα αποτελέσματα από τέτοια σχέδια – παλαιστινιακό, Νταρφούρ, Ιράκ]…
Διερωτούμαι λοιπόν, γιατί να μην ειδωθεί [από τους συγκεκριμένους συντρόφους] με τον ίδιο τρόπο και το ζήτημα των μνημονίων, χωρίς κατ’ ανάγκη να υποβάλλω ότι ΕΓΩ συμφωνώ μ’ αυτές τις προσεγγίσεις. Βασικά όμως ήθελα με το (δι)ερώτημα μου να επισημάνω ότι η στάση αυτή [των συντρόφων που ήταν υπέρ του ΝΑΙ] είναι αντιφατική! Σίγουρα τα μεν μνημόνια [με τις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που επιβάλλουν μονομερώς στους εργαζόμενους] αποτελούν το μέσο για να επιβιώσει ο καπιταλισμός [και να έχει το κεφάλαιο τις λιγότερες και πιο ανώδυνες επιπτώσεις]. Εφόσον όμως δεν είμαστε προ κάποιας επανάστασης για ανατροπή του συστήματος, γιατί να μην παζαρέψουμε για να πετύχουμε ένα “ήπιο” [αν και τούτη η «ταμπέλα» δεν αρέσει στον Papalangi] μνημόνιο που να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη κάτι που μπορεί να ΜΑΣ δώσει ανάσες; Αυτό είναι το κύριο ερώτημα μου, ασχέτως του ότι εγώ ΔΕΝ πιστεύω ότι σε περιόδους ευρύτερης οικονομικής ύφεσης μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη… Κι αν κρίνουμε ότι «ο καπιταλισμός εισήλθε στη γεροντική του φάση», τότε που είναι οι πρωτοβουλίες [από τους λαούς τη Ευρώπης γενικότερα] για την αποδόμηση του μια ώρα αρχύτερα εις Κύριον;

Anef_Oriwn said...

Papalangi,

Τζιείνος που αποφεύγει διαχρονικά να κάμει σαφείς τοποθετήσεις είσαι ΕΣΥ! Μόνο άμα σε στριμώξουμε [μεγαλοπρεπής [πληθυντικός] τα χάννεις [σικκιρτίζεσαι] τζιαι αυτό-αποκαλύπτεσαι! Άρεσεν πολλά τζιείνον το «το όχι […] του προέδρου σας....» [Η έμφαση στο «σας»… Αυτό το πικκαρισμένο «σας» αποκαλύπτει πολλά!]…
Πάμε όμως σε μερικά από τα ερωτήματα σου [προς εμέ], όμως ρίξε και μια ματιά στην απάντηση μου προς την Disdaimona:

1. Φυσικά και ΔΕΝ «Υιοθετώ τη διχοτόμηση ως μορφή λύσης»!!! Εξυπνακισμός και εκδήλωση πίκκας [από μέρους σου] η υποβολή της ίδιας ερώτησης και για «το ακελ … [και τον] … πρόεδρο», γι’ αυτό και ΔΕΝ θα ΣΟΥ απαντήσω, έστω κι αν θεωρήσεις ότι «αποφεύγω το ερώτημα»

2. Έχω την εντύπωση ότι ΠΟΥΘΕΝΑ το ΑΚΕΛ [σε επίσημα έγγραφα του] χαρακτήρισε το Σχέδιο Ανάν ως «ιμπεριαλιστικό», γι’ αυτό και άκυρη η κουβέντα σου για «τζάμπα αντιιμπεριαλισμό [από το ΑΚΕΛ] με τον αναν …» Εν ΕΓΙΩ που το ονομάζω έτσι! [Δεν ταυτίζομαι στα πάντα με το ΑΚΕΛ, όσο κι αν ΣΟΥ φανεί παράξενο]…

3. Είπα πως ΔΕΝ θα κάνω ολοκληρωμένη ανάλυση του Σχεδίου Ανάν, όμως το γεγονός και μόνο ότι εξυπηρετούσε βασικά και πρώτα και κύρια τους σχεδιασμούς της Τουρκίας και της Δύσης [της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Αμερικής] μιλάει από μόνο του! Εσύ φυσικά ως υπέρμαχος του καπιταλισμού και των κέντρων που τον εκπροσωπούν θα διαφωνείς, αλλά κατανοώ ότι [κι] αυτά είναι μέρος της ζωής!

4. «βουρούν να υπογράψουν μνημόνια» - Πού το είδες τούτον; Εν νεν μιαν την άλλη που τους κατηγορούν ότι έχουν καθυστερήσει και ότι κωλυσιεργούν;

5. Τέλος, μπορείς να ΜΟΥ παρουσιάσεις έστω και μια τοποθέτηση ΔΙΚΗ ΜΟΥ, όπου πρόκρινα την «αναγκαιότητα του μνημονίου»; Ενοχλήθηκες που εξέφρασα προβληματισμούς [ρίχνοντας στο πυρ το εξώτερο το Σχέδιο Ανάν] και που τοποθετήθηκα με τον τρόπο που συνήθως ΕΣΥ τοποθετήσε [νεκατώνοντας τα χώματα];

the Idiot Mouflon said...

Άααααννννννναααννναααννννααννναααααννννααααννννν...ιιιιιιιιιι... μπουμμμμμ... γκλαγκ... γκλογκ ... .... ... πιιιπααα πιιιπααα πιιιπααα...