Monday, April 8, 2013

Η νέα συγκυρία και η ριζοσπαστική αριστερά


Η κυπριακή δανειακή σύμβαση εγκλωβίζει την κυπριακή κοινωνία σε μια πορεία ελεγχόμενης χρεωκοπίας, όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα αποφευχθούν στο επόμενο διάστημα συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας που μπορεί να προκύψουν από την ταχύτητα της αποσταθεροποίησης και την ένταση της ύφεσης. Οι πληροφορίες είναι βέβαια λιγοστές και πνιγμένες σε ένα ορυμαγδό προπαγάνδας, τα γεγονότα τρέχουν και τα δεδομένα να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, και η όποια ανάλυση και ερμηνεία σε αυτό το στάδιο ενδέχεται να είναι ανεπαρκής – ωστόσο μια πρώτη ανάγνωση της σημερινής συγκυρίας είναι απαραίτητη ως ένας βασικός προσανατολισμός δράσης στους επόμενους κρίσιμους μήνες.

Είναι πλέον προφανές ότι οδεύουμε με μεγάλη ταχύτητα προς τη συρρίκνωση της οικονομίας, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και την υποτέλεια της χώρας – συνθήκες που θα προκαλέσουν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές στην Κύπρο σε ένα διεθνές και γεωπολιτικό πλαίσιο πιο ρευστό, απρόβλεπτο και ασταθές από ποτέ. Είναι με αυτά τα δεδομένα που θα πρέπει να αναμετρηθούμε το επόμενο διάστημα και να παρέμβουμε ως ευρύτερος χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Θεωρώ ότι οι συνθήκες είναι τέτοιες που επιβάλλουν περισσότερο από όσο ποτέ τολμηρές αποφάσεις, ξεκάθαρες θέσεις και ετοιμότητα για σκεφτούμε και να δράσουμε έξω από τα καθιερωμένα.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε τον μηχανισμό του ΑΚΕΛ ούτε τους μηχανισμούς των συνδικάτων. Αυτοί θα κινηθούν μόνο όταν αναγκαστούν από τα μέλη τους και κυρίως για να διαχειριστούν τις αντιδράσεις τους που ενδέχεται να πάρουν ανεξέλεγκτες μορφές. Δηλαδή και αργά και συντηρητικά. Ούτως ή άλλως πέραν από τη διαχρονική τους παρακμή, τα τελευταία χρόνια έχουν υποστεί τεράστια φθορά και ως μέχρι χτες υποστηρικτές του “ήπιου μνημονίου”, που ήταν όπως μας έλεγαν “μονόδρομος”, δεν μπορούν χωρίς ριζικές τομές στη σύνθεσή τους να συγκροτήσουν ένα πραγματικό μέτωπο κοινωνικής αντίστασης. Ούτε εμείς όμως, ως ευρύτερη ριζοσπαστική αριστερά, μπορούμε να συγκροτήσουμε το μέτωπο κοινωνικής αντίστασης με την έννοια ότι σε αυτό το στάδιο δεν μπορούμε να αποτελέσουμε τον πόλο γύρω από τον οποίο να συσπειρωθούν σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Η εκκλησία και τα πολιτικά της δίκτυα ως φορείς και οι ιδεολογίες του εθνο-πατριωτισμού και του λαϊκισμού έχουν πολύ περισσότερες δυνάμεις και μπορούν με περισσότερες αξιώσεις να ηγηθούν μέσα στη νέα συνθήκη που έρχεται με την κατάρρευση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ακριβώς επειδή το διακύβευμα δεν είναι πλέον η οικονομία – αυτή καταρρέει ούτως ή άλλως – και επειδή το ζήτημα δεν είναι μόνο η φτωχοποίηση της κοινωνίας αλλά και η τροπή της προς αυταρχικές και εθνικιστικές κατευθύνσεις, χρειάζεται να αρθρώσουμε μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση που να απαντά στη σημερινή συγκυρία. Και κυρίως να τερματίζει την καλλιέργεια και την ανοχή των διαχειριστικών ψευδαισθήσεων και να συγκρούεται συνολικά με τη κυβέρνηση και τη βουλή του πλούτου, του κεφαλαίου και της διαπλοκής. Ο καπιταλισμός εδώ και κάποια χρόνια, στα πλαίσια διαχείρισης της κρίσης του, δεν σέβεται το θεσμικό του πλαίσιο, δεν σέβεται ούτε καν το γράμμα της αστικής έννομης τάξης. Τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν παραβιαστεί κανόνες, νόμοι, συντάγματα από αυτούς που ορίστηκαν ως οι θεματοφύλακές τους. Είναι αδιανόητο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς να συνεχίζουν να μιλούν και να δρουν σε αυτό το θεσμικό πλαίσιο και να επιζητούν απλά διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Ας είμαστε ειλικρινείς – η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει τίποτα να κάνει με τον διεθνισμό, ούτε με την υπέρβαση των εθνικών ανταγωνισμών, ούτε καν με την οριοθέτηση των εθνικών ανταγωνισμών εντός ενός συμβιβαστικού πλαισίου. Η οικονομική κρίση διέλυσε, θεωρώ, τα όποια θολά σημεία υπήρχαν ως προς αυτό και τοπικά και διεθνώς. Αν ισχύει μια φορά η θέση των ριζοσπαστών των αρχών του 20ου αιώνα που επέμεναν κόντρα στους σοσιαλδημοκράτες στην αναγκαιότητα καταστροφής και όχι απλά μεταρρύθμισης του αστικού κράτους ως προϋπόθεση για να κινηθεί η κοινωνία προς τον σοσιαλισμό, σήμερα σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτό ισχύει δυο φορές. Η δε ευρωζώνη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο επιβολής της “ανταγωνιστικότητας” και της “δημοσιονομικής πειθαρχίας”, δηλαδή η θεσμοποίηση της απορρύθμισης και της λιτότητας ως αρχής και βάσης της όποιας πολιτικής. Δεν νοείται άλλη πολιτική εντός αυτού του πλαισίου και δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρξε άλλη πολιτική εδώ και πολλά χρόνια πουθενά. Επιπλέον, τόσο η ΕΕ όσο και η ευρωζώνη δίνουν στην αστική τάξη την δυνατότητα να θολώνει τα νερά, να μεταθέτει την ευθύνη από το ένα επίπεδο στο άλλο, από το ένα θεσμικό σώμα στο άλλο, από το ένα μη θεσμικό σώμα στο άλλο και στο τέλος να υποβάλλει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις και να φορτώνει στην εργατική τάξη και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα το κόστος.

Ας είμαστε ειλικρινείς – έξω από την τρόικα και τα μνημόνια υποτέλειας σημαίνει στην ουσία ρήξη με την ευρωζώνη και έξοδο από το ευρώ. Μια έξοδος που μπορεί να επιβληθεί ούτως ή άλλως ανά πάσα στιγμή. Αν όμως ως ριζοσπαστική αριστερά δεν αρθρώσουμε λόγο, δεν πάρουμε θέση και δεν θέσουμε το ζήτημα στην ταξική του διάσταση και στα πλαίσια του αριστερού διεθνισμού, τότε εκ των πραγμάτων η επιστροφή στην λίρα – είτε επιβληθεί από τα έξω είτε από τα μέσα – θα ενταχθεί συνολικά εντός ενός πατριωτικού αφηγήματος και ενός εθνικού καπιταλισμού. Η ρήξη με την ευρωζώνη άμεσα και με την ίδια την ΕΕ σε δεύτερο χρόνο πρέπει να αποτελεί μέρος μιας γενικότερης ρήξης με το αστικό πολιτικό σύστημα και με προσανατολισμό τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αλλιώς δεν έχει λόγο να αρθρώνεται. Βέβαια ισχύει και το αντίθετο – η υπεράσπιση του ευρώ και της ΕΕ και η μετάθεση του αγώνα για τον σοσιαλισμό στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς δεν έχει λόγο να αρθρώνεται παρά μόνο αν υπάρχει ο δισταγμός για διεξαγωγή του αγώνα για την ανατροπή στην Κύπρο.

Δεν υπάρχει καμιά ψευδαίσθηση και ευσεβοποθισμός εδώ. Απλώς στοιχειώδεις θέσεις βασισμένες πάνω σε συγκεκριμένες εμπειρικές παρατηρήσεις. Είναι γνωστό ότι, ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες και δυνατότητες για το σοσιαλισμό υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό στο πεδίο του υποκειμενικού παράγοντα, οι προοπτικές παραμένουν μικρές, ακόμα και μετά από 5 χρόνια βαθιάς παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Παρά το ότι όμως ο σοσιαλισμός σήμερα φαντάζει ακόμα πολύ μακριά, η εξέλιξη της διαχείρισης της κρίσης από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, έχει προκαλέσει σημαντικά ρήγματα στο πεδίο της ιδεολογικής νομιμοποίησης του συστήματος, τα οποία μπορούμε και πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε με στόχο την περαιτέρω διάβρωση των στηριγμάτων της αστικής ηγεμονίας. Σε μια εποχή που το κεφάλαιο καταστρέφει όχι απλά την έννομη του τάξη και τμήματα του εαυτού του, αλλά και τους υλικούς και ιδεολογικούς όρους της ηγεμονίας του μέσα από την διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και της παραβίασης των αρχών της ιδιοκτησίας και της διακίνησης κεφαλαίων, μπορούμε πιο αποτελεσματικά από ποτέ να αμφισβητήσουμε συνολικά τον καπιταλισμό.

Δεν είναι μόνο το ότι μεγάλες μερίδες της κοινωνίας είναι σήμερα έτοιμες να ακούσουν πράγματα που προηγουμένως τους φάνταζαν εξωπραγματικά. Είναι και το ότι μεγάλες μερίδες της κοινωνίας σύντομα θα ζήσουν μέσα σε συνθήκες που μέχρι χτες τους φαίνονταν εξωπραγματικές. Και επειδή ο αγώνας για τον σοσιαλισμό δεν ήταν ποτέ η αναζήτηση κάποιου εξωπραγματικού ιδανικού αλλά η ανατροπή και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσα από την μελέτη της πραγματικότητας και την παρέμβαση στους όρους της παραγωγής της, θα πρέπει μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό πεδίο που ανοίγεται μπροστά μας σήμερα να δράσουμε. Και αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει αναπόφευκτα στο επόμενο διάστημα πέραν από τις κινητοποιήσεις στο δρόμο και την δημόσια σφαίρα, δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλο-στήριξης των ανέργων, καταλήψεις νευραλγικών υπηρεσιών που σχετίζονται με τον δημόσιο πλούτο ως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί το ξεπούλημά του από το αστικό πολιτικό προσωπικό και εργατικός έλεγχος σε μερικές βασικές βιομηχανίες για να προστατευτούν θέσεις εργασίας και στοιχειώδεις όροι διαβίωσης. Αν η ριζοσπαστική αριστερά δεν προωθήσει και δεν πετύχει έστω σε κάποιο βαθμό να τα υλοποιήσει αυτά – η βαρβαρότητα είτε με νεοφιλελεύθερο είτε με εθνο-λαϊκιστικό πρόσωπο είναι αναπόφευκτη.


8 comments:

νεος said...

Συμφωνώ στα βασικά και τα ουσιώδη της επόμενης μέρας.
Σ' αυτή τη νέα στρατηγική έχει θέση και το ΑΚΕΛ, έχει τις βάσεις και τα δομικά υλικά. Στην πραγματικότητα, μόνο η οργανωμένη-μαζική Αριστερά έχει τις δυνατότητες να οικοδομήσει πολιτικές και δράσεις στην κατεύθυνση που εισηγήσε.
Άλλες συσπειρώσεις θα χρειαστούν χρόνια και ίσως και δεκαετίες για να έχουν την ευκαιρία και την προοπτική να βάλουν κάτω αποτελεσματικά αυτές τις θέσεις στο εθνικιστικό και εν πολλοίς αντικομμουνιστικό κλίμα που ενυπάρχει διαχρονικά, όπως ακριβώς το περιγράφεις.
Οπότε, για να είμαστε και πραγματιστές συν τοις άλλοις, προσωπικά εισηγούμαι ένα ενιαίο διεθνιστικό σοσιαλιστικό μέτωπο με ενδιάμεσους στόχους.
Κάνουμε την ίδια ανάλυση σε ότι αφορά την επικινδυνότητα και την τροχοπέδη της λαϊκής (φασίζουσας ουσιαστικά) δεξιάς.

Disdaimona said...

Συμφωνώ με το κείμενο.

Εκεί που διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις είναι ως προς τις προτεινόμενες πολιτικές για την υλοποίηση του στόχου της σοσιαλσιτικής οικοδόμησης, που όπως σωστα επισημαίνεις, έπαψε να φοβίζει πια ως θέμα προς συζήτηση.

Είναι ενδεικτικό ότι πριν από 3 χρόνια όποιος μιλούσε για σοσιαλισμό θεωρούνταν περίπου ανισορροπος. Σήμερα πολύς κόσμος είναι προθυμος να διερωτηθεί στη βάση ενός άλλου σχεδιασμού της οικονομίας. Μπορεί ακόμα να ενοχλούν οι όροι "σοσιαλισμός" - "κοινωνικοποίηση" κ.λ.π, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως άρχισαν να εμφανίζονται οι κοινωνικες δυναμικές από τα κάτω.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πιο έντονο "από πάνω" και από την απροθυμία των υφιστάμενων οργανωμένων συνόλων της αριστερας να κατευθύνει αυτες τις ζημώσεις.

Το μεν ακελ - συζητά μόνο για τη διαχείριση του χρέους - ουτε καν για τη διαχείριση της κρίσης ως συστημικής, και ψάχνει για άλλους τρόπους αποπληρωμής.

Είναι ενδεικτική και κραυγαλέα η απουσία της αριστερας. Σήμερα μιλά μόνο για τα Ταμεία Προονίας για παραδειγμα. Αύριο θα μιλά για ένα άλλο "θέμα" αποσπασματικά. Και πάει λέγοντας.

Η δε ριζοσπαστική αριστερά, μιλά με όρους αντιεπιστημονικούς, γιατί θελει να κανει τομες χωρίς να σπάσει αυγά. Ζητά για παραδειγμα δημευση της εκκλησιαστικής περιουσίας λες και αυτο δεν προϋποθετει μια "επανασταση", λες και είναι κάτι που μπορεί να συμβεί επίσης "αποσπασματικά.

Ζητά επίσης διαχειριστικά μπαλώματα με λίγα λόγια.

Αυτό που λείπει είναι ένα άλλο προγραμμα σχεδιασμου της οικονομίας, μια πρόταση η οποια θα μπορει να γινει αποδεκτη απο πλατια στρωματα της κοινωνιας.

Κανεις δεν μιλά για κοινωνικοποίηση. Μιλανε όλοι για μη ιδιωτικοποίηση καποιων οργανισμών αλλά αυτο είναι ενα εντελως διαφορετικό θεμα.

Το ακελ θα μιλησει με αυτο τον τροπο σε 100 χρόνια...η δε ριζοσπαστικη αριστερα, εχω την αισθηση πως βασανιζεται απο ανουσιες εμμονες και εξαρτήσεις από επισης αποτυχημένες συνταγες.

Λείπει για να μην φλυαρώ, καποιο πλάνο σοσιαλιστικής οικοδόμησης της οικονομίας στο σύνολό της.

Σε αυτη την κατευθυνση πρεπει να κινηθούν όσοι δεν θέλουν να χάσουν άλλο χρόνο με συνθηματολογίες.

Disdaimona said...

Επισης, διαφωνώ με το σκεπτικό του Νεου, πως "άλλες συσπειρωσεις θα χρειαστούν χρόνια κ.λ.π".

Είναι η συνηθισμένη στάση της θεσμικής αριστερας, να πιστεύει πως όλα γίνονται από πάνω, πως μονο από πάνω μπορεί να επιτραπει η ανατροπή.

Είναι η συνηθισμένη σταση η οποία αγνοεί ως συνηθως τους αντικειμενικούς παραγοντες και ως αντικειμενικους παραγοντες εννοει μονο τους υποκειμενικούς. Δηλαδη "το τι πιστευει ο κόσμος", το "που ειναι οργανωμενος ο κόσμος" κ.λ.π

Αντικειμενικός παραγοντας είναι η ίδια η συστημική κριση και τα χάσματα τα οποια δημιουργεί στην λειτουργία του οικονομικού συστηματος. Χασματα τα οποία, οπως είπα καποιοι προσπαθούν να μπαλλώσουν παρα να διογκώσουν ώστε μέσα να τρυπώσει η κοινωνική εξέγερση.

Ανατροπή χωρίς Ανυπακοή δεν υπάρχει.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα..

νεος said...

Εντάξει, τη γνώμη μας λέμε στο κάτω-κάτω, σας επροτείναμε τζιαι άλλα πράματα που εν τα δεχτήκετε, να παρεμποδίσουμε τον Αναστασιάδη πχ, αλλά εφάνηκε που τζιαμαί πως γίνονται άλλες αναγνώσεις των πραγματικοτήτων τζιαι των ευκαιριών.

Νομίζω ότι μας χωρεί όλους ένα ενιαίο μέτωπο με 4-5-10 κοινά ζητούμενα τζιαι μιαν ιεράρχιση τους.

Εάν βλέπουμε φυσικά τους ίδιους εχθρούς τζιαι αν τελικά ανήκουμε τζιαι στην ίδια τάξη.

Τι να πω. Κανένας δεν εμποδίζει τη μαρξιστική τζιαι τη λενινιστική προπαγάνδα, το αντίθετο, η νεολαία του λαϊκού κινήματος διψά για σοσιαλισμό τζιαι τον αναζητεί.

Αναζητεί όμως, τζιαι θέλει τζιαι την ασφάλεια ενός μεγάλου κινήματος που μπορεί να κινητοποιεί μάζες τζιαι να αντιστέκεται όπως μπορεί.

Τα όρια τούντης αντίστασης, ή τζιαι της αντεπίθεσης, εμείς τα βάζουμε, η νέα γενιά της Αριστεράς.

Συνθήματα δεν νομίζω να είναι η μαζική Αριστερά που τα βάζει. Εν θεσμική τζιαι έμαθε να παίζει το παιχνίδι το αστικό, παρόλο που κανένας άλλος εν το παίζει στη τελική.

εν τζιαι τούτο μια ασπίδα. Γιατί αν το χάσουμε τζιαι τούτο, το στρεβλωμένο τζιαι το ανήθικο ναι, εν θα μιλούμε για σοσιαλιστική έστω επανάσταση ή μεταρρυθμιστική τύπου Τσάβες, αλλά για αστικοδημοκρατική τζιαι ανεξαρτησιακή... Που άρκεψε να γίνεται δηλαδή ανάγκη τούτη η πρόταξη εδώ που τα λέμε.

Για να υποστηριχτεί τζιαι να στερώσει σοσιαλιστικό πρόγραμμα οποιουδήποτε τύπου, αλλά να είναι τέτοιο που να δίνει τον πρώτο λόγο στην εργατική τάξη, πρέπει να υποχωρήσει ο εθνικισμός τζιαι ο κόσμος να έσιει την τάση προς τη διεθνιστική τζιαι την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική θεώρηση.

Πρέπει να σπάσει ο αντικομμουνισμός.

Τζιαι τούτο γίνεται μόνο με συνεργασίες, ακόμα τζιαι στις παρυφές της αστικής τάξης που βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η απομόνωση τες πηρύνες, σέχτες, συσπειρώσεις κλπ, δεν βοηθά κανένα μας.

Μπορεί να γίνει ένα δίκτυο συνεννόησης που θα αυξήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των Αριστερών δυνάμεων, να δούμε πως προχωρούμε. Νομίζω υπάρχουν οι επαφές.

Γιατί το επόμενο επεισόδιο εν ο εθνικοσοσιαλισμός, το καταφύγιο του κεφαλαίου.

Θέλετε ακούστε, θέλετε μεν ακούσετε.

Δεν είναι εχθρός σας το ΑΚΕΛ, σας το είπα σε πολλές περιπτώσεις.
Το χτιν τζιαι το χτοσιέριν.

Ε, έχουμε τζιαι μεις βλάγκα, το δικό μας το χτιν, τζιαι το δικό μας χτοσιέριν.

Εν θα φκείτε που μέσα, τζιαι στο τέλος θα σας καταντήσει εμμονή το ΑΚΕΛ, όπως τζιαι σε πολλούς άλλους που αλλού τους τρώει τζιαι αλλού κνήθουνται.

Anonymous said...

Γρηγόρη το κείμενό σου είναι πάρα πολύ καλό και βάζει τα ζητήματα σε σωστή βάση. Είναι ίσως το πρώτο κείμενο που διαβάζω από τις 15 Μαρτίου που να κάνει σωστή ανάλυση και να θέτει τα πραγματικά ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει άμεσα η κυπριακή κοινωνία.
Κατά τη γνώμη μου η μόνη λύση είναι η αυτοοργάνωση. Η λογική των από πάνω συνενώσεων σε "ενιαία" (βλ. λαϊκά τελικά) μέτωπα, εξυπηρετεί μόνο την αυταρέσκεια μερικών να νομίζουν ότι μαζεύονται πολλοί.
Δυστυχώς η κίνηση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι στιγμής (με το καπέλωμα και αναπόφευκτα τα όρια του ΑΚΕΛ) αυτό φαίνεται ότι αποτελεί, μακάρι να αποδειχθώ λάθος.
Χρειάζεται άμεσα η δημιουργία μίας επιτροπής/κίνησης/μετώπου, όπως θέλετε πείτε το, ενάντια στο μνημόνιο συνολικά.
Μία επιτροπή που να θέτει άμεσα ζήτημα εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ, και να προτείνει και να εφαρμόζει άμεσες λύσεις αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης.
Να προωθεί την αυτοοργάνωση σε επίπεδο γειτονιάς, σε επίπεδο χώρου εργασίας και να παρεμβαίνει άμεσα όπου τίθεται τέτοιο θέμα, να οργανώνει τους εργαζομένους και να τους προτείνει άμεσες λύσεις.
Κλείνει η επιχείρηση λόγω κουρέματος; Κατάληψη, αυτοδιαχείριση και εργατικός έλεγχος στην επιχείρηση. Να απαγορεύσει στην πράξη τις απολύσεις.
Επίσης, αν η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνει κάτω από την πίεση αγώνων και κινήματος (δηλαδή αν φύγουμε πριν μας διώξουν), παρόλες τις άμεσες καταστροφικές συνέπειες της επιστροφής στη λίρα (οι οποίες θα είναι τρισχειρότερες με παραμονή στο ευρώ) η αυτοπεποίθηση και το ηθικό των εργαζομένων μετά από μία νίκη θα είναι αρκετά ανεβασμένα για να μπορέσουν να επιβάλουν τις δικές τους λύσεις.
Αν φαντάζει ακόμα όνειρο θερινής νυκτός η άμεση κατάληψη της εξουσίας, μπορούμε να αρχίσουμε να επιβάλλουμε εθνικοποιήσεις, δημεύσεις περιουσιών, αύξηση της φορολογίας των πλουσίων, συσσίτια για όλους, επίδομα ανεργίας, κ.α. και μια σειρά έκτακτων μέτρων ανάγκης για να περιορίσουμε τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας μέχρι να ανατρέψουμε, μέσα από την ίδια την λογική των πραγμάτων, —δηλαδή μέσα από την πάλη των ίδιων των εργαζομένων, καθώς θα προκύπτουν νέες ανάγκες (π.χ. αύξηση του παραγόμενου πλούτου για να τραφούν οι άνεργοι) και συνεπώς νέα αιτήματα (επενδύσεις από το κράτος) και νέες πάλεις για να εφαρμοστούν αυτά τα αιτήματα, και συνεπώς μια νέα συνειδητοποίηση των εργαζομένων κ.ο.κ.— που θα οδηγήσει και στην ανάγκη ανατροπής για τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Disdaimona said...

Σε ένα πράμα συμφωνώ Νεο.

Η νεολαία του λαϊκού κινήματος διψά για μαρξισμό τζαι σοσιαλισμό.

Τζαι πιο μεγάλος κόσμος, όχι μονο η νεολαία.

Αλλά δεν της προσφερεται η πολιτική που συναδει με τον μαρξισμό τζαι την προοπτικη του σοσιαλισμου.

Της προσφερεται το αντιθετο και ένα ακαρπο συναισθηματικό τζαι ενστικτώδες πλαίσιο κατά της δεξιας του τόπου.

Οι λόγοι ειναι ποικιλοι και διαφοροι.

Πρωτον, το ακελ δεν πιστεφκει το ιδιο στο σοσιαλισμό. Πιστεφκει σε ενα σοσιαλισμο που εν διαστρευλωμενος ίσως. Πιστεφκει πως μπορει για παντα να καθεται στο κεντρο της αστικης δημοκρατιας τζαι μιαν καλην πρωίαν να διοικηση ενα άλλο σύστημα. Τουτον εννεν ουτε προγραμμα ουτε οραμα σοσιαλισμου. Εν προγραμμα αστικου κομματος.

Δευτερο, εν εσιει πλεον τα στελεχη να σχεδιασουν στο σημερα σωστες πολιτικες. Εν τιγκα στους ρεφορμιστες το ακελ ως υπευθυνους για χαραξη πολιτικής γραμμής. Τζαι να θελει, εν εσιει ανθρωπους πκιον, εκτος αν τους καμει εισαγωγήν. Ο σχεδιασμος του σοσιαλισμου θελει κοπο, δουλεια και πολλήν προεργασία που το ακελ ποττε δεν εκαμεν.

Τρίτον, κανενας δεν απεκλεισεν τη δημιουργια ενος αριστερου μετωπου. Αλλα το ακελ αποκλειει τη συμμετοχη του απο αυτο το μετωπο εφοσον ως στοχο του εσιει απλα να ξαναφκει κυβερνηση τζαι να διαχειριστει τον καπιταλισμο. Τίποτε αλλο.

Οι σοσιαλιστες/κομμουνιστες τζαι τα κομματα τους, ειδικα σε περιοδους κρισης, εν λειτουργουν ετσι.

Ξερουν πως σε 5-10-20 χρόνια θα γινει η επιλογή ή σοσιαλισμος ή βαρβαροτητα, ξερουν πως οι αντικειμενικοι όροι ειναι δαμε, τζαι δουλεφκουν με ανοιχτους στοχους, με συγκεκριμενους στοχους ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ! Όχι για να μπαλωσουν το σημερα!

Anonymous said...

Προς ενίσχυση όσων είπα παραπάνω παραθέτω ένα κομμάτι από τον Μαντέλ (On the workers and farmers government, 1984)
The proletariat instinctively turns to soviet-type forms of organization because it is the only means of forming a united class front against the enemy or enemies it is fighting. It is the only instrument of organization and struggle which by definition unites all wage-earners. Neither the trade unions, nor a united front of parties (or parties and trade unions) nor a fortiori a single party (however revolutionary) can attain the degree of unification of the workers or people’s councils.

Anonymous said...

Δεν νομίζω οτι υπάρχει διαφωνία στο ζητούμενο που ειναι η απαντηση στη ηγεμονία ενός σαπιου διαπλεκομένου συστηματος που εχει τις ρίζες του στις απαρχές της συστασης της Κ.Δ. 60 και μετα.
Διαχρονικά δεν έχω δει καμιά σοβαρή κινηση αμφισβητησης της ιδεολογικής οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας της εκκλησιάς ,ουτε και καποια κινηση αλλαγων στο συνταγμα,οσο αφορά στο προεδρικό συστημα,πόσο μαλλον τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμο της κυπριακής κοινωνίας.Δεν μπορει Ο Α.Μ.ΤΟΜ Βου να λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί να προβάλλει τις απόψεις του και να μένουν αναπαντητες απο το οποιο κίνημα της αριστεράς, με ορους φυσικά ταξικούς,αφου μιλά σαν τραπεζίτης,ενω Ο Νικ είναι Αφαντος.
Στην Ισλανδία υπήρξε μια αμεσο δημοκρατική επανασταση οπου οι ενεργοί πολίτες μέσω ιντερνετ συγκρότησαν ενα νέο σύνταγμα,υπάρχει σχετικό φιλμάκι στο γιου ττιουπ,η συλλογική εμπειρία του συνεργατισμού ειναι μια μορφή σοσιαλισμού που πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε,αναβίωσουμε,οισυνθήκες μεσα στις οποιες θα ζήσουμε το επομενο διαστημα θα καταταστήσουν αναγκαιες τις εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργανωσης,ενα κίνημα που θεωρητικολογεί και δεν απαντά αμεσα στην ανάγκη για αμεση δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη καθαρση και να αποκαλύπτει τα κόλπα της ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΗς ' Δημοκρατίας τους,δεν προσφέρει τιποτα στην υποθεση για μετασχηματισμο η αν θελετε ανατροπή ενός ανθρωποφαγικού συστηματος