Κάλπικε ντουνιά

Τέλι τέλι τέλι,
κάλπικε ντουνιά
σ’ έμαθα εντέλει
δε με ρίχνεις πια.
Σ’ έμαθα εντέλει
δε με ρίχνεις πια,
χείλια έχεις μέλι
κι άδικη καρδιά.

Φέρτε μου ένα σέρτικο τσιγάρο
να φουμάρω, στο χάρο να δώσω ρουφηξιά.
Φέρτε μου κρασί για να ξεχάσω
πως μου βάλαν κι οι φίλοι μου καρφιά.

Τέλι τέλι τέλι,
κάλπικε ντουνιά
μ’ έκανες κουρέλι,
δε σ’ αντέχω πια.
Μ’ έκανες κουρέλι,
δε σ’ αντέχω πια.
Τούτη η γη σου θέλει
σπίρτο και φωτιά!

Πυθαγόρας, Μάνος Λοίζος,
Χάρις Αλεξίου, 1979

Για να μην ξεχνιόμαστε χρονιάρες μέρες

καθώς η υποτίμηση της εργασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα φτάνει πλέον σε επίπεδα εξαθλίωσης με υπαρκτές πλέον και συνθήκες λιμού για μερίδα του πληθυσμού της χώρας, 
με την τεράστια αύξηση στους άνεργους και στους άστεγους και ιστορίες εγκατάλειψης παιδιών από γονείς που δεν μπορούν πλέον να τα ταίσουν,

διεξάγονται ταυτόχρονα και ταξικοί αγώνες με πείσμα και αποφασιστικότητα για να ανακοπεί η εξάπλωση του εργασιακού μεσαίωνα και της γενικευμένης μιζέριας
αγώνες που προτάσσουν την αλληλεγγύη ενάντια στον καννιβαλισμό







Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία
στου θανάτου τα καζάνια στα μηχανουργεία

Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη
με τα κομμάτια μας δένει τ' ατσάλι

Στο πετσί μας η μουντζούρα που δε λέει να φύγει
η ζωή βαρειά σκοτούρα κι η χαρά μας λίγη

Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη
με τα κομμάτια μας δένει τ' ατσάλι

Όσο κι όσο τ' αγοράζουν το φτωχό κορμί μας
και περίσσια κέρδη βγάζουν απ' τη δύναμή μας

Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη
με τα κομμάτια μας δένει τ' ατσάλι

Δίσκος: Τα τραγούδια μας (1976)
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Σημειώσεις 5 – 20/12/2011

Το τι έγινε το τέλος της περασμένης βδομάδας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις – σχεδόν αποκαλυπτικό για το τι πιθανότατα θα ακολουθήσει. Ας το σημειώσουμε

• αυθόρμητη απεργία στο δημόσιο από την βάση που ανάγκασε την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ να αποφασίσει με έκτακτο συνέδριο κλιμάκωση των μέτρων
• επίθεση λάσπης στη ΠΑΣΥΔΥ από το ΑΚΕΛ την στιγμή που η ΠΕΟ και η ΣΕΚ διαχώρησαν την θέση τους μεν αλλά δεν άσκησαν καμιά κριτική και δεν συμμετείχαν στην επίθεση νεοφιλελεύθερων και ΑΚΕΛικών στην ΠΑΣΥΔΥ.

Το θέμα εδώ δεν είναι ούτε η επάρκεια ή η ιδεολογία της ηγεσίας της ΠΑΣΥΔΥ ούτε η εισήγηση (που όντως άργησε να ανακληθεί) για τα μέτρα αποχής από τις δημοτικές εκλογές.

Το θέμα είναι η αποφασιστικότητα για αντίσταση και η ισχύς που επέδειξαν πλειοψηφίες των εργαζομένων στο δημόσιο και που εκφράστηκε και από τα συνδικάτα τους.

Όσον αφορά την συμπαράταξη των ΑΚΕΛικών με τους νεοφιλελεύθερους ενάντια στην ΠΑΣΥΔΥ η παρατήρηση μου είναι η εξής: είτε πρόκειται περί λάθους εκτίμησης, που υποδηλώνει ερασιτεχνισμό είτε πρόκειται για απόλυτη επικράτηση των αστικών δυνάμεων εσωτερικά. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια το ίδιο – αρνητικότατες συνέπειες στον ταξικό αγώνα.

Διότι πέραν από τα ετεροβαρή και άδικα μέτρα λιτότητας κυβέρνησης – κομμάτων, υπάρχει και το ζήτημα των χειρισμών και της δημόσιας διαχείρισης τόσο των μέτρων όσο και των διαδικασιών συγκράτησης και εξουδετέρωσης των κοινωνικών αντιστάσεων. Εδώ η νεοφιλελεύθερη προσπάθεια υπόσκαψης του συνδικαλισμού και των εργασιακών δικαιωμάτων (που είναι αντίστοιχα πιο δυνατός και πιο εδραιωμένα στο δημόσιο) έχει ταξική λογική, θεωρία, μακρόπνοη πολιτική στόχευση κλπ -
αντίθετα η ΑΚΕΛική επίθεση στη ΠΑΣΥΔΥ υπήρξε μικροπολιτική, κοντόφθαλμα και στενόμυαλα κυβερνητική και αναποτελεσματική ακόμα και για αυτό που επιχειρούσε – το πρόσκαιρο εκλογικό κέρδος μέσα από μια φτηνή ΑΚΕΛική προπαγάνδα που έφερε ξανά στο νου παλιές κακές εποχές.

Δεν είναι μόνο το ότι η δημόσια στάση του ΑΚΕΛ ενάντια στην απεργία της ΠΑΣΥΔΥ υποτίμησε την νοημοσύνη των ιδεολογικά αριστερών και των ανθρώπων με συνδικαλιστική συνείδηση και διάθεση αγώνα υποβιβάζοντας την πολιτική στράτευση στο επίπεδο του οπαδισμού. Είναι κυρίως ότι απέδειξε ότι η διαδικασία της αστικοποίησης μπορεί να το καταστήσει εν δυνάμει επικίνδυνο για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Διότι αν η επίθεση στην ΠΑΣΥΔΥ ήταν σχετικά παθητική και περιορισμένη – αντανακλώντας έτσι απλά την οπισθοδρομική κοινωνική τάση που διαμορφώθηκε λόγω της ενορχηστρωμένης νεοφιλελεύθερης επίθεσης του προηγούμενου διαστήματος, τότε θα μπορούσαμε να μιλούμε απλά για συμπόρευση με το δεξιό ρεύμα. Η ΑΚΕΛική επίθεση στην ΠΑΣΥΔΥ όμως ήταν κάτι άλλο – ενεργητική και εφ' όλης της ύλης, υποδεικνύοντας ετοιμότητα (ακόμα και επιβολής) πατριωτικής θυσίας για το αστικό κράτος και την εθνική οικονομία, και πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων όλη την ιστορία και θεωρία του διεθνούς και κυπριακού εργατικού κινήματος που λέει ότι είναι συνήθως οι ανώτερες βαθμίδες των εργαζομένων που μπορούν να αντέξουν και να ηγηθούν της ταξικής αντίστασης λόγω ακριβώς της σχετικής τους δύναμης και σχετικής τους αυτονομίας από την εξουσία του κεφαλαίου και των φορέων του (αλλά και των κομμάτων) που προκύπτει ακριβώς από την θέση τους στην κοινωνική δομή.

Κόντρα στον υποψήφιο της πλουτοκρατίας για το δήμο Λευκωσίας

Μέσα σε τούτες τες συνθήκες της ταξικής πόλωσης, κανένα πεδίο πάλης δεν πρέπει να μεινίσκει ανεκμετάλλευτο – ούτε ακόμα τζιαι ο συμβολικός τζιαι εν πολλοίς θεαματικός στίβος των εκλογών.

Μέσα σε συνθήκες βαθκιάς οικονομικής κρίσης, όπου η ανεργία εδράτζιασεν τζιαι τα εισοδήματα του κόσμου εππέσαν σημαντικά θα είναι μεγάλη πρόκληση αλλά τζιαι κατάντια να εκλεγεί ένας πολυεκατομυριούχος στη Δημαρχία Λευκωσίας.

Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τούτος παρομοιάζει ήδη το Δήμο με τες επιχειρήσεις που εκληρονόμησεν – προφανώς αντιμετωπίζοντας τους δημότες ως υπαλλήλους τζιαι πελάτες του.

Όταν μάλιστα θεωρεί ότι η καταγωγή του – το βασικό του ατού στα παζάρκα τζιαι τους σχεδιασμούς των διαφόρων καπετανέων της δεξιάς διά του ειδικό στάτους, ως κληρονομιά εξουσίας ενσωματωμένη στο επίθετο του.

Ένα επίθετο ανατρισιαστικό τζιαι νότια αλλά τζιαι βόρεια της πράσινης γραμμής που χωρίζει την πόλη – ένα επίθετο με ευθύνες για την ύπαρξη της νεκρής ζώνης.

Ζώντας όμως σε ένα κόσμο τζιαι σε μια εποχή παρακμής, η ντροπή τζιαι η ξιμαρισιά του επιθέτου αναποδογυρίζονται τζιαι προβάλλονται ως τα αντίθετα τους πάνω στην ίδια την πόλη. “Περήφανη τζιαι καθαρή Λευκωσία” λαλεί.

“Απογκετοποίηση της παλιάς πόλης, αστυνόμευση, προσέλκυση επενδύσεων, εμπορική αναζωογόνηση” λαλεί ο περήφανος καθαριστής...τζιαι όποιος καταλάβει εκατάλαβεν το πλάνο.

Να μεν αφήσουμε την παλιά πόλη στο έλεος ξενόφοβων γιάπηδων που σχεδιάζουν την πλήρη εμπορευματοποίηση της. Να μεν αφήσουμε να δημιουργηθεί κλίμα αστυνομοκρατίας για να επιβάλει την έξοδο των μεταναστών τζιαι την είσοδο των χλιδάτων μαγαζιών. Κόντρα στη λογική των δημοσίων σχέσεων, στον μεγαλοαστικό αυταρχισμό, στην ξενοφοβία τζιαι τη μισαλλοδοξία.

Ψήφο στην Ελένη Μαύρου.

Συμφιλίωση και εργατική ειρήνη

Η αυθεντική λαμπάντα  

Το κεφάλι μου μια σειρήνα δορυφορική,
μια χορεύτρια, μια Σαλώμη ηλεκτρονική
να το κόψουν ζητάει
το μεδούλι να φάει
μες στο πιάτο κεραία στην ταράτσα

Στο ραδιόφωνο μόνο του Ηρώδη τα σουξέ
συμφιλίωση κι όλη η σκυλάδα ρεζερβέ
λουλουδάκια πετάει
τη ζωή μας μαδάει
τα μωρά που χαζεύουν στην πίστα

Η πατρίδα μας ύψωσε σημαία πειρατική
και σαλπάραμε για τη Νότιο Αμερική
Βραζιλία-Ελλάς
τα παιδιά μας κιμάς
για να τρώνε μπιφτέκια οι γιάπις

Λαμπαδιάσαμε, γίναμε όλοι κώλος και βρακί
πυροτέχνημα σε μια φιέστα οικουμενική
φουστανέλα κοντή
κι από μέσα γυμνή
δε γουστάρω κιλότα-Ζολώτα

Τζίμης Πανούσης, 1990
Δουλειές του κεφαλιού

Κουίζ

Ποιος εν το μιαλλύττερο τσιράκι των εργοδοτών στη δημόσια σφαίρα;

1. τζείνος που ξιτιμάζει συνέχεια τους μισθωτούς του δημοσίου ως παράσιτα
2. τζείνος που υποστηρίζει να επιβληθούν περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας ακόμα τζιαι επιστράτευση των εργαζομένων
3. τζείνος που νομίζει ότι η αδικία προωθείται που τα συνδικάτα, όι που τους εκπροσώπους του κεφαλαίου
4. τζείνος που αντιπαραβάλλει τους απεργούς με την κοινωνία τζιαι στηρίζει ανοιχτά τους απεργοσπάστες
5. τζείνος που λαλεί  ότι η πάλη των τάξεων είναι εσωτερικό ζήτημα της μισθωτής εργασίας – των υπαλλήλων του δημοσίου τζιαι του ιδιωτικού τομέα
6. τζείνος που λαλεί ότι η πάλη των τάξεων είναι μεταξύ εργαζόμενων τζιαι ανέργων
7. τζείνος που θεωρεί ότι η φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου είναι άδικη γιατί ποινικοποιεί την επιχειρηματικότητα τζιαι την αποταμίευση τζιαι θα οδηγήσει στην καταστροφή της χώρας

Σημειώσεις 4 - 13/12/2011

Είναι σημαντικό όταν κάποια πράγματα σπάζουν την λογοκρισία των ΜΜΕ και εμφανίζονται γυμνά και στην δημόσια θέα. Ας πούμε ότι ο Αβέρωφ, ο ήρωας των νεοφιλελεύθερων “έσιει τη μισήν Αρκάκα τζιαι θέλει τζιάλλα” (αλήθεια πότε και με ποια διαδικασία μετατράπηκε εκεί η γη από αγροτική σε οικιστική ζώνη;) ή ότι το κοινοβούλιο λειτουργεί ως “βουλή του πλούτου και του κεφαλαίου”. Η εικόνα επίσης μιας μεγάλης μερίδας χαμηλόμισθων εργαζομένων του δημοσίου που πλήττονται από τα μέτρα όπως γραφείς, νοσοκόμες, σκουπιδιάρηδες, εργάτες των δημοσίων έργων κλπ, πιθανόν να κάνει όσους συμμετείχαν απλά λόγω απερισκεψίας στην εκστρατεία συνολικής δαιμονοποίησης και απαξίωσης των δημοσίων υπαλλήλων που προηγήθηκε, τουλάχιστον να ντραπούν και να το ξανασκεφτούν, ιδιαίτερα σε σχέση με αυτά που έρχονται. Οι υπόλοιποι της ρητορικής περί “παρασίτων” (συχνά εξ ιδίων τα αλλότρια...) οι γιάπηδες και τα φερέφωνα του κεφαλαίου ούτως ή άλλως απλά την δουλειά τους κάνουν.

Το πραγματικό ζήτημα είναι βέβαια αν τα συνδικάτα μπορούν να διατηρήσουν και να ενισχύσουν το κοινό ταξικό μέτωπο που φαίνεται να συγκροτείται έτσι ώστε μέσα από μια κλιμακούμενη εκστρατεία να καταφέρουν να υποχρεώσουν και την βουλή του πλούτου και του κεφαλαίου να κοιτάξει και λίγο τον καθρέφτη πριν να διανοηθεί καν νέα οικονομικά μέτρα.

Σιόρ ιδιοκτήτης

Σαν με ρώτησαν για το τι ζητάς
Τους απάντησα πως θέλεις να μας φας
Δεν του φαίνεται απόρησαν αυτοί
Είναι μορφωμένο ετούτο το παιδί.

Εσύ 'σουνα ο Χριστιανός ο σιόρ ιδιοκτήτης
Και ήμουνα ο άθεος ο κόκκινος αλήτης
Και σαν εμένα από ζωές ολόκληρος πλανήτης...

Τώρα έκαμες και πάλιν εκλογάς
Με κυβέρνησες όπως τις προτιμάς
Κι απ' τον ιδρώτα μας που πάντοτε μασάς
Και μας έκλεξες δικούς σου γάιδαρους εμάς.

Σαν δεν περάσει το καλό θα μπει η ρουφιανά σου
Είναι γνωστή η φάρα σου, γνωστή κι η αφεντιά σου...
μα θε να γίνουν σύγνεφο εσύ και τα δικά σου

Και καμώνεσαι πως μας αγαπάς
Και η σκέψη σου όλο προς δυσμάς
Και προς ανατολάς καμμιά φορά
Σαν μας ντύνεσαι και τον αριστερό
Ονειρεύεσαι τον ιστορικό συμβιβασμό

Εσύ 'σαι ο πιο δυνατός σιόρ ιδιοκτήτη
Και 'μεις οι άλλοι είλωτες χωρίς δικό μας σπίτι
Μα θε να τον αλλάξουμε ετούτο τον πλανήτη...

Πρωταθλητής

ΟΛΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΚΑΜΕΝΑ - 1988

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Βγάζω τη φόρμα του καλού πρωταθλητή
κρύβω στο ράφι τα αθλητικά μου είδη,
κάνε μονάχη σου και το διαιτητή
το πουλημένο κέρδισέ το το παιχνίδι.

Αν λέω αν, παίζεται το παν δίχως θεατές, χωρίς ρακέτα
αν θέλεις αν, νίκες δωρεάν τότε τα παιχνίδια κέρδισε τα,
δεν μπαίνω στο παιχνίδι σου όχι δωρεάν.

Βγάζω τη φόρμα του καλού πρωταθλητή
κρύβω στο ράφι τ' αθλητικά μου είδη,
κάνε μονάχη σου και το διαιτητή
το πουλημένο κέρδισέ το το παιχνίδι.

Αν λέω αν, είσαι κάτι σαν γήπεδο αδειανό, ψυχρή κερκίδα
αν παίζεις αν, με σινιέ μπουφάν τότε δε σε ξέρω δε σε είδα,
δεν μπαίνω στο παιχνίδι σου όχι δωρεάν.

Αν λέω αν, παίζεται το παν δίχως θεατές, χωρίς ρακέτα
αν θέλεις αν, νίκες δωρεάν τότε τα παιχνίδια κέρδισε τα,
δεν μπαίνω στο παιχνίδι σου όχι δωρεάν.

Σκέψεις για τη συγκυρία 9/12/2011

Μετά και το τρίτο πακέτο μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης Χριστόφια, όπου για άλλη μια φορά καλείται να πληρώσει η μισθωτή εργασία και όχι ο συσσωρευμένος πλούτος το κόστος της κρίσης και όπου τα συνδικάτα αγνοούνται αυτή τη φορά επιδεικτικά και από την κυβέρνηση – όχι μόνο από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι φανερό ότι έχουμε μπει για τα καλά σε μια δύσκολη εποχή. Αν αυτή η πορεία δεν ανατραπεί τότε βαδίζουμε ολοταχώς προς μια σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας του πληθυσμού και την περαιτέρω αύξηση των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων. Οι εργοδότες έχουν καταφέρει και να ορίσουν το πλαίσιο και τους όρους της συζήτησης, αλλά και να επιβάλουν την λογική και τις θέσεις τους. Το γεγονός ότι στην επικοινωνιακή επίθεση του κεφαλαίου συμμετέχει ενεργά και ο υπουργός Οικονομικών που δεν διστάζει να διαστρεβλώσει και αυτός τα δεδομένα σε σχέση με τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας, που τον έπεισαν ή τον ανάγκασαν (δεν έχει και τόση σημασία) να προωθήσει οι άνθρωποι του κεφαλαίου εξωτερικά και εσωτερικά, είναι αξιοπρόσεκτο επειδή ενδεχομένως να προοιωνίζει και την παραπέρα στάση της κυβέρνησης.

Συνοπτικά το τελευταίο πακέτο είναι μεν πιο σκληρό από τα προηγούμενα αλλά πιθανότατα όχι τόσο σκληρό όσο αυτά που φαίνεται να ακολουθούν αν δεν υπάρξει δυναμική ταξική αντίσταση. Την μερίδα του λέοντος καλούνται να πληρώσουν οι σχετικά καλά αμοιβόμενοι μισθωτοί του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα όμως τα μέτρα πλήττουν στο σύνολο τους ολόκληρη την εργατική τάξη καθότι το διά νόμου πάγωμα των μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα φέρει αναπόφευκτα και το πάγωμα και στον ιδιωτικό τομέα όπου οι δυνατότητες αντίστασης είναι μειωμένες που σε συνδυασμό με τις αυξήσεις στις τιμές και την αύξηση στο ΦΠΑ θα μειώσουν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Τα χειρότερα όμως έπονται – η συζήτηση για την τροποποίηση της ΑΤΑ και την φορολόγηση της ιδιοκτησίας αν γίνει και αυτή στα μέτρα της ΟΕΒ θα σημαίνει περαιτέρω μειώσεις στα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων και περισσότερες φορολογίες για την κατοικία τους. Η ΑΤΑ συζητείται μόνο υπό το πρίσμα του πως θα μειωθεί χωρίς να έχει λεχθεί καν η πιθανότητα επέκτασης της σε αυτούς που δεν την παίρνουν ενώ η μεγαλο-ιδιοκτησία αν ακολουθηθεί η υφιστάμενη λογική είναι πιο πιθανόν να πάρει κίνητρα για αναπτύξεις παρά φορολογίες.

Ζούμε σε μια εποχή που θυμίζει ήδη κακό παρελθόν – με την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, τις ληστείες για μερικές χιλιάδες ευρώ σε ημερήσια διάταξη, τις ανακοινώσεις ότι “αγοράζονται χρυσαφικά” να πληθαίνουν. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση μπαίνει στον τέταρτο της χρόνο χωρίς κανένα σημάδι εξόδου ενώ η ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλούνται με κατάρρευση.

Στην Κύπρο η κρίση επιτάχυνε, ολοκλήρωσε και φανέρωσε διαδικασίες που βρισκόντουσαν σε εξέλιξη ήδη από την δεκαετία του 1990 – την αποδυνάμωση των συνδικάτων και την αστικοποίηση του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση των ταξικών συσχετισμών. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε πλέον για τρία "κάστρα" της εργατικής τάξης που πέφτουν ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα ιστορικής διάβρωσης από τη μια και συνεπειών της σημερινής κρίσης από την άλλη:

• η χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο καταργώντας το συγκριτικό μέτρο για τον ιδιωτικό
• η κατάργηση του “κοινωνικού διαλόγου” και η περιθωριοποίηση των συνδικάτων
• η σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΑΚΕΛ και η εξουδετέρωση της εργατικής αριστερής φωνής σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο

Αφού το ίδιο το κεφάλαιο με την συνέργεια του κράτους κατάργησε το τριμερές σύστημα, δεν υπάρχει πλέον καμιά λογική στην εμμονή σε ιστορικά προηγούμενες γραμμές άμυνας. Με αυτά τα δεδομένα οι δυνάμεις της εργασίας και της αριστεράς δεν έχουν άλλη επιλογή από την ανασύνταξη και την επιθετική αναδιάταξη. Ιδιαίτερα μάλιστα αφού έπονται και οι συνέπειες της τραπεζικής κρίσης, η κοινωνικοποίηση δηλαδή της ζημιάς και το κάλεσμα για το δημόσιο ξελάσπωμα των τραπεζών – μετά την συγκάλυψη έρχεται και η επιβράβευση του εγκλήματος που διαπράχθηκε πρόσφατα από τα γκόλντεν μπόις της χώρας. Μπροστά στην ανευθυνότητα των διοικούντων τραπεζιτικών, εργοδοτικών και πολιτικών παραγόντων η όποια συνδικαλιστική “στάση υπευθυνότητας” όπως πχ η τρίωρη συμβολική απεργία για την τιμή των όπλων που ανακοινώθηκε, σημαίνει στην πράξη υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων και θα ερμηνευτεί ως τέτοια. Ο μόνος δρόμος είναι – διεύρυνση και ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού και ταξικού μετώπου και συνεχής, μαχητική και συστηματική διεκδίκηση ώστε να ανακοπεί η νεοφιλελεύθερη επέλαση και να επαναπροσδιοριστεί το πλαίσιο της πολιτικής και η κατεύθυνση της κοινωνίας. Όχι απλώς για να διατηρηθούν εργατικά κεκτημένα, αλλά για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση του.

Εργάτες και εξουσία

(μετάφραση αποσπάσματος από το υπό έκδοση στα αγγλικά βιβλίο, “Labour relations in Cyprus: employment, trade unionism and class composition”, σελ. 150-152)

6.3.1. Αντίσταση στη διεύθυνση

Η τυπική ιεραρχική δομή της διεύθυνσης, για παράδειγμα, αμφισβητείται από τους εργάτες με πολλαπλούς τρόπους, τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα. Αυτό δεν οδηγεί στην εξουδετέρωσή της ούτε την καθιστά ασήμαντη, αλλά την καθιστά σχετικό παρά απόλυτο ζήτημα. Όταν κάποιοι εργάτες αψηφήσουν τις οδηγίες των προϊσταμένων τους, συχνά αγνοώντας τις σιωπηλά παρά απορρίπτοντάς τις ανοιχτά, τότε στην ουσία αμφισβητούν τη δικαιοδοσία τους πάνω στη χρησιμοποίηση της εργατικής τους δύναμη την ώρα του εργασιακού χρόνου. Για να μπορέσουν όμως οι εργάτες να το κάνουν αυτό, πρέπει να αντλήσουν από τις διαθέσιμες κοινωνικές και ψυχολογικές τους πηγές έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον φόβο τους και να σπάσουν (στιγμιαία) την πειθαρχική τάξη του εργασιακού χώρου. Η ανυποταξία είναι συχνά απρόβλεπτη αλλά δεν είναι ούτε τυχαία ούτε παράλογη. Η λογική της πηγάζει από τον εμμενή αγώνα για αυτονομία και αυτο-έλεγχο πάνω στον χρόνο και την ενέργεια της κάθε μιας, πάνω στο σώμα και το μυαλό του κάθε ενός. Και αυτός ο αγώνας των εργαζομένων για την απόδραση τους από την τάξη πραγμάτων του κεφαλαίου προηγείται και λογικά και ιστορικά της διαδικασίας της καπιταλιστικής αξιοποίησης¹.

Αλλά το σπάσιμο της ιεραρχικής δομής του ελέγχου σε ένα εργασιακό χώρο δεν επιφέρει την καταστροφή της εξουσίας ούτε καν την κατάργηση της ιεραρχίας ως οργανωτική αρχή. Βέβαια υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αμοιβαίας βοήθειας μέσα από την ανταλλαγή πληροφοριών, αλληλοσυμπλήρωση ανατιθέμενων εργασιών και οριζόντιες σχέσεις συνεργασίας μεταξύ συναδέλφων που παρατηρήθηκαν σε όλες τις έρευνες πεδίου². Αυτές οι πράξεις συνεργασίας μπορεί να διαβρώσουν το καθεστώς διεύθυνσης αν και όταν λάβουν χώρα άμεσα καθώς υπονομεύουν την τελική εξουσία της διεύθυνσης να οργανώσει μέσα από οδηγίες την εργασιακή διαδικασία. Παρόλα αυτά, νέες ιεραρχίες δημιουργούνται αδιάκοπα βασισμένες στους ρόλους ηγεσίας / υπευθυνότητας που αναλαμβάνονται στη βάση εργασιακής εμπειρίας, αυτοπεποίθησης και κοινωνικού κύρους.

6.3.2. Αντίσταση στην εργασία

Η πιο χαρακτηριστική μορφή εργατικής αντίστασης δεν είναι ενάντια στην ιεραρχία στην εργασία, αλλά ενάντια στην εργασία την ίδια. Τα κλασικά μέσα με τα οποία οι εργάτες αντιστέκονται στην κοινωνική τους λειτουργία και στο ρόλο τους ως εργατών, είναι όταν αποφεύγουν να εργαστούν, όταν αρνούνται να προσφέρουν στην πράξη την εργασία τους στον εργοδότη τους. Η αντίσταση των εργατών στην εργασία παίρνει πολλές συγκεκριμένες μορφές όπως η απουσία από την εργασία, η κωλυσιεργία ή το σαμποτάζ. Περιπτώσεις τέτοιων μορφών αντίστασης είναι κοινές και πραγματοποιούνται σε όλων των ειδών τα περιβάλλοντα μισθωτής εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των “αριστοκρατών” και των “σκλάβων” εργατών. Η απουσία από την εργασία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: να μην εμφανιστεί κανείς στη δουλειά (είτε προσποιούμενος ασθένεια, είτε επειδή ξέχασε, είτε επειδή δεν ξύπνησε)³, να παρουσιαστεί καθυστερημένα⁴, ή να εξαφανιστεί κατά τη διάρκεια των ωρών εργασίας με ή χωρίς άδεια⁵. Αυτό αμφισβητεί στην ουσία την τάξη πραγμάτων του εργασιακού χρόνου και επιχειρεί συνειδητά να τον μειώσει. Από την άλλη, η κωλυσιεργία θέτει υπό αμφισβήτηση την εντατικότητα του εργασιακού χρόνου και υπονομεύει το στόχο του εργοδότη για μια ολοένα αυξανόμενη παραγωγικότητα. Η κωλυσιεργία αναφέρεται ουσιαστικά στη στρατηγική να φυλάξει κανείς ενέργεια και να αντιμετωπίσει το βαρύ φόρτο εργασίας. Συχνά οι εργάτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κωλυσιεργήσουν, αφού αντιλαμβάνονται ότι θα υπάρχει πάντοτε μια νέα εργασία όταν θα έχουν τελειώσει αυτήν με την οποία ασχολούνται τώρα. Η οδηγία “δουλέψτε γρηγορότερα” είναι μάλλον η πιο κοινή σε όσους επιβλέπουν εργάτες.⁶ Κατ' ακρίβεια, όπως ανάφερα σε προηγούμενο σημείο, η μετατόπιση από πληρωμένο εργασιακό χρόνο σε πληρωμένη εργασία, που παρατηρείται στα πλαίσια των συστημάτων εξωτερικής ανάθεσης εργασιών, υπεργολαβίας και προμήθειας, στοχεύει ακριβώς σε αυτό: να εντατικοποιήσει το ρυθμό της εργασίας⁷.

Η αποφυγή εντατικοποίησης της εργασίας ωστόσο δεν αποτελεί πάντοτε επιλογή για τους εργάτες. Ο φόβος της απόλυσης είναι πάντοτε υπαρκτός στον ιδιωτικό τομέα και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις παραμέτρους της εργατικής αντίστασης. Σε μερικές περιπτώσεις όμως ένας εργάτης μπορεί απλώς να “εκραγεί” χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Η περίπτωση ενός Πόντιου εργάτη στην έρευνα πεδίου 7 είναι διαφωτιστική. “Δούλευα για τον Χ. Συνήθιζε να μου φωνάζει να δουλεύω πιο γρήγορα. Μια μέρα, του φώναξα πίσω και με απόλυσε.”⁸ Συνήθως όμως, οι πηγές που χρειάζονται οι εργάτες για να μπορέσουν να ξεπεράσουν το φόβο τους και να αρθρώσουν την αντίστασή τους στον εργοδότη και στους απεσταλμένους του προέρχονται από μια ρεαλιστική αξιολόγηση και γνώση της δύναμής τους ως παροχέων εργασίας. Όταν μια καθαρίστρια οδηγήθηκε από τον επιστάτη στον μάνατζερ του ξενοδοχείου σε μια προσπάθεια να την πειθαρχήσει, αυτή του είπε: “Νομίζεις ότι φοβάμαι ότι θα με απολύσεις; Εσύ, που έχεις γραφειακή δουλειά, πρέπει να φοβάσαι. Κοίταξε [έξω από το παράθυρο του γραφείου του μάνατζερ η θέα ήταν μια σειρά από ξενοδοχεία]” πόσες τουαλέτες με περιμένουν να τις καθαρίσω;”⁹ Αυτό το είδος ανυποταξίας δεν μπορεί να εξηγηθεί ως μια αυθόρμητη εξέγερση. Σίγουρα εμπλέκει μια λογική “μαγκιάς” που οδηγεί σε μια επιθετική στάση, ωστόσο αυτή προϋποθέτει συχνά μια προηγούμενη συνειδητοποίηση από μέρους του εργάτη της κοινωνικοοικονομικής του δύναμης και της θέσης του στην ταξική δομή. Η περίπτωση τεσσάρων νεαρών Πολωνών εργατριών στην έρευνα πεδίου 2 είναι επίσης διαφωτιστική. Όταν αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις κακές συνθήκες εργασίας και στη επιθετική συμπεριφορά του εργοδότη τους, αποφάσισαν να φύγουν και άρχισαν να ψάχνουν για εργοδότηση σε άλλο ξενοδοχείο στην ίδια περιοχή. Σύντομα εγκατέλειψαν τον εργοδότη τους στο αποκορύφωμα της περιόδου αιχμής.

1Αυτή η ιδέα αναπτύχθηκε βασικά από την Ιταλική Μαρξιστική σχολή της αυτονομίας τη δεκαετία του 1970. Για μια ιστορική ανασκόπηση του Ιταλικού κινήματος και της θεωρητικής ανάπτυξης του Αυτόνομου Μαρξισμού βλέπε (Wright, 2002). Πιο πρόσφατα αυτή η ιδέα χρησιμοποιήθηκε από τους Bonefeld and Holloway (1995) και επαναδιατυπώθηκε και συγκεκριμενοποιήθηκε από τον Holloway (1995).

2Αυτή η δια-τμηματική και ενδο-τμηματική συνεργασία μεταξύ συναδέλφων είναι συνήθως άτυπη παρακάμπτοντας την μεσαία διεύθυνση.

3Έρευνα πεδίου 2, αλλοδαποί εργάτες

4Έρευνα πεδίου 1,3.

5Έρευνα πεδίου 6, βοηθός επιστάτη, αναφερόμενος στο προηγούμενο εργοτάξιο, όπου συνήθιζαν να κρύβονται οι εργάτες.

6Όλες οι έρευνες πεδίου.

7Δες, για παράδειγμα, τις καθαρίστριες στην έρευνα πεδίου 1 που πληρώνονται με το δωμάτιο που καθαρίζουν. Ή τη δουλειά με το κομμάτι κάποιων οικοδόμων στην έρευνα πεδίου 7.

8Έρευνα πεδίου 7, συνέντευξη με ένα ανειδίκευτο εργάτη, ο οποίος είχε απολυθεί την προηγούμενη μέρα.

9Έρευνα πεδίου 3, μεσήλικας Κύπρια γυναίκα καθαρίστρια.

Που 'ναι τα χρόνια

η νέα πολιτική εποχή στην οποίαν εμπήκαμεν χρειάζεται τζιαι τα νέα πολιτικά της τραούθκια
τραούθκια που θα συνοδέψουν τους νέους απαραίτητους αγώνες της μισθωτής εργασίας που σήμερα έσιει διαφορετική μορφή τζιαι χαρακτήρα αλλά ίδιαν ουσία τζιαι παρονομαστήν εκμετάλλευσης

αναμένοντας την ανάπτυξη των αγώνων τζιαι την πολιτιστική τους έκφραση
να θυμηθούμεν τα τραούθκια που εσυνοδέψαν τζιαι εσημαδέψαν την απαρχή τούτης της ιστορικής φάσης που ολοκληρώνεται σήμερα με την κρίση.
τραούθκια μιας παιδικής ηλικίας
πριν τα μέγαρα τζιαι τα σαλόνια




Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
1976 Τα τραγούδια μας

Στη δουλειά και στον αγώνα

Έφτασε η ώρα για να σηκωθείς
εργατιά προχώρα δίπλα σου και μεις

Στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στο χειμώνα
ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει

Για το μεροδούλι για τη φαμελιά
μες στο ξεροβόρι μέσα στη φωτιά

Στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στο χειμώνα
ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει

Άλλος στο λιμάνι κι άλλος στο γιαπί
να καρπίσει η μέρα να 'βγει το ψωμί

Στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στο χειμώνα
όλη η γη να ομορφύνει
τ' όνειρο ζωή να γίνει.

Δημόσια συζήτηση για την οικονομία την Δευτέρα

Μετά και το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας που συμφώνησαν κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα η συζήτηση για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεων της καθίσταται ακόμα πιο επιτακτικά αναγκαία. Η αριστερά θα πρέπει να προβεί στη δική της ανάλυση και να τοποθετηθεί από την δική της οπτική πάνω στο θέμα και τη συγκυρία.

 

 

..................................

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) 

 

http://erascy.blogspot.com/

 

διοργανώνει ανοιχτή συζήτηση με θέμα

“Οικονομική Κρίση στην Ευρωζώνη και Επιπτώσεις στην Κυπριακή Οικονομία”

Δευτέρα, 5 Δεκεμβρίου 2011, ώρα 18.30 στο Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (Πύλη Αμμοχώστου)

Ομιλητές:

Σταύρος Τομπάζος

(Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Κύπρου)

“Το Νεοφιλελεύθερο Αδιέξοδο και η Κρίση Συνοχής της Ευρωζώνης”

Παύλος Καλοσυνάτος

(Γενικός Διευθυντής Ινστιτούτου Εργασίας Κύπρου, ΠΕΟ)

“Οικονομική Κρίση στην Κύπρο: Μύθοι και Πραγματικότητες”

Η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Χριστόφια

Είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη, είτε λόγω άποψης είτε λόγω αδυναμίας και δειλίας, είτε δικαιολογούμενη ως στρατηγική είτε ως τακτική κίνηση λόγω της νεοφιλελεύθερης περιρρέουσας, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια είναι πλέον ανοιχτά και καθαρά δεξιόστροφη και πλήττει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σαφέστατα οι ανάγκες διαχείρισης του καπιταλισμού ειδικά στην περίοδο την οποία ανάλαβε την εκτελεστική εξουσία το ΑΚΕΛ έθεταν από την αρχή όρια και περιοριστικά πλαίσια στο τι θα μπορούσε να γίνει σε σχέση με την διακηρυγμένη θέση της “δίκαιης κοινωνίας” ή έστω μιας δικαιότερης κατανομής του συλλογικά και συνολικά παραγόμενου πλούτου της χώρας. Αυτή η κριτική δεν βασίζεται σε παιδιάστικες ιδέες περί ΑΚΕΛικής προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης ή σε ανεδαφικές θέσεις περί της άρνησης για μια κυπριακή μετάβαση στο σοσιαλισμό. Κανένας σοβαρός αριστερός δεν περίμενε μεταμορφώσεις. Όμως μπορούσαν να γίνουν πολλά και δεν έγιναν – και το κυβερνών ΑΚΕΛ έχει σοβαρές ευθύνες.

Το ΑΚΕΛ ως το κόμμα της Αριστεράς, σαφώς πιο ευαίσθητο στα συμφέροντα των εργαζομένων σε σχέση με τα αστικά κόμματα, βρέθηκε ομολογουμένως στην εξουσία σε μια δύσκολη εποχή. Ήταν αναμενόμενο ότι θα καταδικαζόταν να βιώνει και να υλοποιεί μια αντίφαση ως ταγμένο στην προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων και ταυτόχρονα εθνικός διαχειριστής ενός καπιταλισμού σε κρίση. Όμως είχε περιθώρια, είχε ευκαιρίες και είχε δυνατότητες να κάνει κάποιες κινήσεις και να δώσει κάποιες μάχες που δεν τις έδωσε – και στην παιδεία και στο κυπριακό και σε σχέση με τον κρατικό μηχανισμό και σε σχέση με την οικονομία. Προτίμησε και αυτό όπως και τα συνδικάτα την αδράνεια και την απραξία, κυνηγώντας κάποια “σύνεση” και “συναίνεση”, και κηρύττοντας ανέμελα και με αφέλεια τον σεβασμό στους θεσμούς και στους κανόνες της αστικής δημοκρατίας την στιγμή που η ίδια η αστική τάξη τους θεωρεί πλέον περιττούς, παρωχημένους και προβληματικούς – για τις αγορές, την οικονομική ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα κλπ. Η Αριστερά και τα συνδικάτα περίμεναν και περιμένουν να περάσει η μπόρα για να ξαναπάμε στην κανονικότητα – επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι είμαστε ήδη σε νέα εποχή. Σε μια εποχή που θα θερίσουν αυτά που έσπειραν ή που δεν έσπειραν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Τις τελευταίες μέρες φαίνεται να μπήκε και η ταφόπλακα του ούτω καλούμενου “κοινωνικού διαλόγου”, αυτού του θεσμού διαβούλευσης μεταξύ των αντιπροσώπων των εργαζομένων, εργοδοτών και κράτους. Ο μεταπολεμικός συμβιβασμός μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου όπως αυτός κωδικοποιήθηκε το 1977 είχε ήδη αρχίσει να διαβρώνεται από την δεκαετία του 1990 και βρισκόταν σε βαθιά κρίση την δεκαετία του 2000. Το τελειωτικό του κτύπημα όμως ήρθε με την παγκόσμια κρίση, που λειτούργησε ως μοναδική ευκαιρία για την αστική τάξη να αναδιατάξει εκ νέου και εκ βάθρων το πεδίο. Η σχεδόν πλήρης ανατροπή του τριμερούς συστήματος, ακόμα και των προσχημάτων, έγινε επί των ημερών, αλλά τραγικά μπορεί να πει κανείς και με ευθύνη, της σημερινής ΑΚΕΛικής κυβέρνησης.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η νοημοσύνη του κόσμου υποτιμάται ακόμα περισσότερο από την εργασία του. Όταν με ταχυδακτυλουργικά κόλπα εξαφανίζονται οι πλούσιοι από το φορολογικό πρόγραμμα και εμφανίζονται μόνο ως ρητορικός στόχος ή ως φωνή τεχνοκρατικής και πολιτικής σοφίας. Όπου οι οικονομολόγοι λογοκρίνουν τις πραγματικότητες που δεν χωρούν στα μοντέλα τους όπως οι καναλάρχες τις φωνές και τις ερμηνείες που δεν αντιλαλούν τις επιδιώξεις τους. Η λιτότητα για τους μισθωτούς, τα κίνητρα για τους εργοδότες.

Αγαπητοί ΑΚΕΛικοί συντελείται μια διαδικασία αναδιανομής του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου υπό την εποπτεία σας! Και έχετε ευθύνες και για τον Καζαμία και για τον Χριστόφια. Δεν μπορεί την ώρα που τα πραγματικά εισοδήματα των μισθωτών να μειώνονται, τα συσσωρευμένα κέρδη και η μεγαλο-ιδιοκτησία να μένουν ανέπαφα. Όσον αφορά την προτεινόμενη αύξηση της φορολόγησης στα μερίσματα (για κάτοικους Κύπρου), που αποτελούν μόνο μέρος των κερδών, αν αυτή τελικά θα συνοδεύεται όπως ζητούν οι εργοδότες, από ρυθμίσεις για εξαιρέσεις, φορο-ελαφρύνσεις και φορο-απαλλαγές για αποσβέσεις, τότε δεν θα υπάρξει ουσιαστική συνεισφορά των επιχειρηματιών στο δημόσιο ταμείο και σίγουρα δεν θα είναι ανάλογη αυτής των εργαζομένων, που καλούνται να ξαναπληρώσουν σήμερα όπως και χτες και όπως πιθανότατα θα ξανακληθούν και αύριο. Αντίθετα η επιδότηση των εταιρειών με κίνητρα για “προώθηση της ανάπτυξης” μοιάζει μάλιστα με εμπαιγμό αυτή την στιγμή. Έναν εμπαιγμό στον οποίο συμμετέχει ενεργά ένα μέρος του ΑΚΕΛ και φαίνεται να ανέχεται ένα άλλο μέρος του ΑΚΕΛ παρά τους ρητορικούς εξορκισμούς και ακροβασίες που επιχειρούνται από την ηγεσία.

Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και συνεπακόλουθα η ταξική σύγκρουση εντείνεται, ο καθένας οφείλει να ξεκαθαρίσει και την θέση του και την στάση του.

Σημειώσεις 3 – 29/11/2011

“Στην "ειδησεογραφία" η "αγορά" δεν επενδύεται μόνο ως απρόσωπος μηχανισμός με ανθρώπινα αισθήματα (ανησυχεί, είναι ανασφαλής, ανακουφίζεται, είναι αισιόδοξη), αλλά τα αισθήματα αυτά είναι, ως επί το πλείστον, τα ακριβώς αντίστροφα του τηλεθεατή: όταν ο τηλεθεατής ακούει για μέτρα που τον πανικοβάλλουν, ακούει ταυτόχρονα ότι η "αγορά" αισιοδοξεί· όταν κάποια μορφή αντίδρασης δίνει στον τηλεθεατή ελπίδα, η "αγορά" βυθίζεται στη μαύρη απελπισία.” παρατηρεί ο Αντώνης (Lenin reloaded, Κοκτέιλ Μολότοφ #91).

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι όταν ακούς τους πολιτικούς όχι απλά να εφαρμόζουν τις πολιτικές που "ζητούν οι αγορές” και “οι οίκοι αξιολόγησης” αλλά να απευθύνονται κιόλας κυριολεκτικά στις αγορές: να απαντούν σε αυτές, να τις καθησυχάζουν, να τις διαβεβαιώνουν ότι λήφθηκαν υπόψη τα μηνύματα τους και ότι θα παρθούν τελικά και τελεσίδικα τα μέτρα λιτότητας που ζητούν. Ζούμε σε μια εποχή που σε σχέση με την άσκηση οικονομικής πολιτικής, το εκλογικό σώμα όχι απλά δεν παίζει κανένα ρόλο – αλλά ούτε καν θεωρείται άξιο μιας έστω τυπικής αναφοράς.

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε

αφιερωμένο στα παιδιά με φαντασία που επιμένουν να ονειρεύονται

...Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

 από το Νοέμβρης 1990 του Διονύση Τσακνή

http://occupythebufferzone.wordpress.com/

Αναφορά

Οι πολιτικοί εξόριστοι από το ανατολικό μπλοκ στην Δύση που παρέμειναν πιστοί στο όραμα του σοσιαλισμού και παρόντες στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της Αριστεράς στις χώρες που μετοίκησαν αποτελούν παραδείγματα ενός αξιοθαύμαστου ήθους και πολιτικής αξιοπρέπειας.

Γιος ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος Τσεχοσλοβακίας που συνελήφθηκε το 1950 και εκτελέστηκε το 1952 στα πλαίσια των Σταλινικών εκκαθαρίσεων, μεγαλώνοντας έτσι σε μια οικογένεια στιγματισμένη ως πολιτικά ύποπτη. Στην πρώτη γραμμή του φοιτητικού κινήματος την άνοιξη της Πράγας το 1968 με συνέπεια τον εξαναγκασμό του σε έξοδο από την χώρα και την αφαίρεση της υπηκοότητας του. Στο Λονδίνο όπου συνέχισε τις σπουδές και τη ζωή του εντάχτηκε στο Εργατικό Κόμμα της περιφέρειας του Ίσλινγκτον αναλαμβάνοντας οργανωτική και συνδικαλιστική δράση δίπλα στον Jeremy Corbin που εκφράζει ότι πιο αριστερό υπάρχει από την δεκαετία του 1980 στο Βρετανικό κοινοβούλιο. Μεταξύ των απεργιακών αγώνων και των κινητοποιήσεων που συμμετείχε διάβαζε ασταμάτητα.

Αντίο Jan Schling

Σημειώσεις 2 - 25/11/2011

Το γεγονός ότι οι απολογητές του κεφαλαίου στην δημόσια σφαίρα νιώθουν αδιάκοπα την ανάγκη να χρησιμοποιούν – αποσπασματικά πάντα βέβαια – ιδέες, λόγια και φράσεις από την ιστορική και θεωρητική παράδοση της αριστεράς στην προσπάθεια τους να πουλήσουν πνεύμα και προοδευτική κάλυψη για τις αντιδραστικές, και στις σημερινές συνθήκες εγκληματικά επικίνδυνες, θέσεις τους είναι ένα ενδιαφέρον αλλά όχι καινούργιο ζήτημα. Υποτιμούν βέβαια την νοημοσύνη του κόσμου όταν προσπαθούν με ταχυδακτυλουργικά κόλπα να εξαφανίσουν τους πλούσιους από το προσκήνιο για να τους προστατέψουν από την συντριπτική λαϊκή απαίτηση να συνεισφέρουν προς αντιμετώπιση της κρίσης – αλήθεια σε ποια σκιουράκια ανήκουν εκείνα τα 22 παλάτια με πέραν των 2700 τετραγωνικών μέτρων εμβαδόν και με πέραν των 4.5 εκατομμυρίων κόστος κατασκευής που πήραν άδειες οικοδομής το 2009; Τα κέρδη και ο πλούτος δεν κρύβονται αγαπητά παπαγαλάκια του κεφαλαίου, όσες ακροβασίες και να επιχειρήσετε από τις οικονομικές στήλες των αστικών εφημερίδων Πολίτης και Καθημερινή. Η Κύπρος είναι μια σταλιά τόπος και οι εργαζόμενοι ξέρουν τις μερικές εκατοντάδες οικογένειες των παλιών και νέων τσιφλικάδων που με τις διασυνδέσεις τους και τα εμπορευματικά τους δίκτυα ελέγχουν συνολικά και την οικονομική και την πολιτική σκηνή. Το συγκεντρωμένο κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο για να κρυφτεί πίσω από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Για αυτό άστε στην πάντα τις κουτοπονηριές και τις γελοιότητες. Υποτιμάτε εξάλλου και την δική σας νοημοσύνη ως οικονομολόγοι. Αλλά τι άλλο μπορεί να πουλήσει σήμερα ένας νεοφιλελεύθερος; Μόνο απειλές, κλαψούρισμα και θράσος...

Φτάνει πια! Το κεφάλαιο και η μεγάλη ιδιοκτησία να πληρώσουν

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται μια ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας και του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά. Πέραν από την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τον αποκλεισμό πολλών εργαζομένων από τις συλλογικές συμβάσεις και τις ρυθμισμένες σχέσεις εργασίας, σήμερα απειλείται ακόμα ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και θεσμοί όπως αυτός της συλλογικής διαπραγμάτευσης και της ΑΤΑ.

Σε αυτή τη φάση στοχοποιείται ξεχωριστά και ιδιαίτερα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, στον οποίο οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προσπαθούν να φορτώσουν ολόκληρο το βάρος της οικονομικής κρίσης. Η κρίση είναι συστημική και παγκόσμια και αφορά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ζώνη ευρώ, πέρα από την παρατεταμένη ύφεση, παρουσιάζει προβλήματα συνοχής και κινδυνεύει. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της οικονομίας που απορύθμισε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς πολιτικό έλεγχο. Στην Κύπρο το οικονομικό πρόβλημα επιδεινώθηκε ουσιαστικά λόγω συγκεκριμένων κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων των τραπεζών (επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα) και τίθεται πλέον και ζήτημα ευθυνών για την Κεντρική Τράπεζα που δεν άσκησε σωστά τον εποπτικό ρόλο της.

Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα και σε σχέση με τη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Προβλήματα διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, χαμηλή παραγωγικότητα μιας μερίδας υπαλλήλων και εξωφρενικά ψηλοί μισθοί μερικών ανώτατων γραφειοκρατών και τεχνοκρατών. Δεν μπορεί όμως να εξισώνονται και να ομογενοποιούνται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και να δαιμονοποιούνται ως τάξη “παρασίτων” σε μια προσπάθεια από τη μια να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης αλλού από τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και ειδικά του τραπεζικού τομέα και από την άλλη να προκαλέσουν αντιπαλότητα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής δεν μπορεί να σημαίνει επίθεση στους μισθούς των εργαζομένων.

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι ένας κλάδος με ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση και τυχόν τελική επιτυχία του κεφαλαίου να καθορίσει την πολιτική της κυβέρνησης και να επιβάλει μονομερώς όρους και συνθήκες εργοδότησης θα έχει άμεσες συνέπειες και στον ιδιωτικό τομέα όπου οι συνθήκες εργασίας είναι χειρότερες και οι δυνατότητες αντίστασης εκ των πραγμάτων μικρότερες. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η επίθεση του κεφαλαίου δεν θα περιοριστεί στους δημόσιους υπαλλήλους, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις άλλες χώρες.

Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα έχουν υιοθετήσει την οικονομική πολιτική του κεφαλαίου. Πολλοί βουλευτές μάλιστα, εκτός από το ότι είναι οι ίδιοι κάτοχοι τεραστίων κεφαλαίων, εκπροσωπούν και άμεσα τα συμφέροντα των εταιρειών με τις οποίες διαπλέκονται και επαγγελματικά. Τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών και των ανώτερων τεχνοκρατών θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν αμέσως, ιδιαίτερα σε σχέση με τις τράπεζες τις οποίες μερικοί απ’ αυτούς συγκαλύπτουν τα τελευταία δυο χρόνια, όπως συγκάλυψαν και την ληστεία του χρηματιστηρίου το 1999 καθώς και την μεγάλη κομπίνα της φούσκας των ακινήτων.

Η μόνη δυνατή άμυνα των εργαζομένων είναι οι δικές τους κινητοποιήσεις και αγώνες με στόχο την προστασία των όρων εργασίας τους και του βιοτικού τους επιπέδου που, στις σημερινές συνθήκες οξύτατης κρίσης, προϋποθέτει και τον κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο πολιτικός έλεγχος των τραπεζών είναι ένα εγχείρημα που πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκή βάση για να αντιμετωπιστεί ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον προϋπόθεση για την επιβίωση της ίδιας δημοκρατίας απέναντι στις απειλές των αγορών και των κερδοσκόπων. 
 

Η μόνη λογική θέση είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν ήδη δώσει αρκετά. Είναι τώρα η σειρά του πλούτου να πληρώσει την κρίση του: Μέσα από ουσιαστική και αναλογική φορολόγηση του κύκλου εργασιών και των κερδών των εταιρειών, της μεγαλο-ιδιοκτησίας (της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανόμενης) και του συσσωρευμένου κεφαλαίου γενικά και συνολικά. Μέσα από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φορο-αποφυγής και την μείωση των αχρείαστων στρατιωτικών δαπανών αλλά και της στρατιωτικής θητείας που ήταν ούτως ή άλλως και προεκλογική δέσμευση της παρούσας κυβέρνησης. 

http://erascy.blogspot.com/2011/11/blog-post_22.html

 

Σημειώσεις 1 - 20/11/2011

Η επιτυχία της αστικής τάξης και των φερέφωνών της στην βουλή και στα ΜΜΕ να ορίζει τα συμφέροντα της ως καθολικά συμφέροντα και να καθορίζει και να οριοθετεί τα θέματα και τα πλαίσια της δημόσιας συζήτησης είναι εμφανής αλλά όχι απόλυτη. Η αξιοποίηση της οικονομικής κρίσης για την εξασφάλιση συγκεκριμένων οικονομικών οφελών αλλά κυρίως για την συνολική πολιτική της ενίσχυση και εδραίωση πραγματοποιείται με ένα όντως θεαματικό και μεγαλοπρεπές μπλιτζκρικ την ώρα που η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα σκέφτονται ακόμα για το πού να στήσουν τα χαρακώματά τους. Η αντεπίθεση του κεφαλαίου όμως, που πατά γερά πάνω στην μερική παράλυση των δυνάμεων της εργασίας (ιστορική αλλά συνάμα και τραγικά σύγχρονη), είναι υπό προϋποθέσεις αναχαιτίσιμη. Παρά το ότι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι μια συγκεκριμένη μερίδα των δυνάμεων του κεφαλαίου ασκεί σοβαρή επιρροή στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια, όχι έμμεσα και δομικά για τις πάγιες ανάγκες διαχείρισης του καπιταλισμού αλλά άμεσα και συγκεκριμένα – τα σάλια των αστών τους τελευταίους μήνες προς τον Καζαμία δεν ήταν τυχαία και ούτε όμως και κρυφά στους εργαζόμενους που παρακολουθούν την επικαιρότητα...

Μπορεί να έχουν καταφέρει οι αστοί να στοχοποιήσουν τους μισθωτούς του ευρύτερου δημοσίου τομέα για να στρέψουν την προσοχή αλλού από τις επενδυτικές ανευθυνότητες τραπεζιτών, εποπτικών αρχών αλλά και των δικηγόρων τους στα βουλευτικά έδρανα αλλά το παιχνίδι τώρα αρχίζει. Επειδή ναι μεν μπορεί η απειλή της “Ελλαδοποίησης” (αλήθεια τι ειρωνεία να την εκστομίζουν οι εθνικόφρονες) να πειθαρχεί πλειοψηφίες εργαζομένων, κάνοντας αποδεκτές τις περιρρέουσες φόρμουλες για το πώς να προστατευτεί η “οικονομία μας” και το “κράτος μας”, σπρώχνοντας με ασκήσεις “κοινής λογικής” και δήθεν “αυτονόητων” ακόμα και σε φαντασιώσεις του πολίτη ως δυνάμενου να έχει άποψη για τον μισθό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά όχι για τον δικό του αφού αυτός είναι ιδιωτικό θέμα, (η στιγμιαία ψευδαίσθηση μερίδας ιδιωτικών υπάλληλων ότι είναι εργοδότες κάπου αλλού θα ήταν ενδιαφέρουσα αν δεν ήταν τόσο χειραγωγήσιμη από και εργαλειακή για τα αφεντικά!) αλλά ας μην ξεχνούν οι αστοί ότι η “κοινή λογική” και τα “αυτόνοητα” είναι δίκοπα μαχαίρια.

Συντριπτικές οι πλειοψηφίες που ζητούν την φορολόγηση του πλούτου – κέρδη, ακίνητη ιδιοκτησία, πολυτέλεια και κατοχή εκατομμυρίων. Δεν μπορούσε να το κρύψει, πέραν από τον πρωτοσέλιδο τίτλο του, ούτε καν ο Φιλελεύθερος!

Εγκληματικές τραπεζιτικές ανευθυνότητες

τζιαι οι δικηγόροι τζιαι τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου αφού δεν βρίσκουν ουσιαστική αριστερή αντίσταση επιχειρούν να φορτώσουν ξανά στην κοινωνία τα σπασμένα....
...................................
...Οι δύο μεγάλες τράπεζες στη Κύπρο, έχουν στη κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού δημοσίου αξίας περίπου 6 δις ευρώ. Συγκριτικά και ανάλογα με το μέγεθος της, η Κύπρος είναι εκτεθειμένη σε ελληνικά ομόλογα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, περίπου 40% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία αυτά είναι δημοσιευμένα στο διεθνή τύπο για αρκετούς μήνες όπως επίσης και η πρόβλεψη για πιθανό σημαντικό «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Εν τούτοις, ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας δήλωνε τον Απρίλιο 2011, «στην απίθανη περίπτωση που προκύψουν ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα, οι κυπριακές τράπεζες μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση». Οι ζημιές οι οποίες ήταν «απίθανο να προκύψουν» έχουν γίνει πραγματικότητα και είναι της τάξης των 3 δις ευρώ και οι οποίες αντιστοιχούν με 70% των κεφαλαίων τους και 20% του ΑΕΠ της Κύπρου. Οικονομικοί αναλυτές οι οποίοι γνωρίζουν καλά τα τεχνικά θέματα των τραπεζών αναφέρουν ότι ήδη οι κυπριακές τράπεζες βρίσκονται  πολύ κοντά σε κατάσταση χρεωκοπίας.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων αποκτήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, εν μέσω κρίσης και με γνωστούς τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η ελληνική οικονομία. Μέρος αυτών των ομολόγων έχουν αποκτηθεί χρησιμοποιώντας τον επιδοτημένο δανεισμό με χαμηλό επιτόκιο που παρείχε στις τράπεζες ο προηγούμενος υπουργός οικονομικών. Οι κυπριακές τράπεζες έχουν επιδείξει εγκληματική ανευθυνότητα ακόμα και στα πλαίσια της καπιταλιστικής λογικής.
Αυτές οι κινήσεις συνάδουν με την όλη πρακτική και συμπεριφορά των τραπεζών τα τελευταία χρόνια, όπως ο καθορισμός των επιτοκίων σε πιο ψηλά επίπεδα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, θεαματικές απολαβές στα διευθυντικά τους στελέχη, τυχοδιωκτικές επενδύσεις στο εξωτερικό και δανειοδοτική πολιτική η οποία επέτεινε τις φούσκες και τις στρεβλώσεις στη κυπριακή οικονομία. Όλες οι πιο πάνω δραστηριότητες αναπτύχθηκαν στα πλαίσια μιας υπέρμετρης αύξησης της κερδοφορίας των κυπριακών τραπεζών.
........
Η ομαλή και χωρίς ρήξεις διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να είναι εφικτή σε συνθήκες ανάπτυξης, χαμηλής ανεργίας και ανόδου των μισθών. Σε συνθήκες κρίσης και ιδίως όταν εμπλέκεται ο τραπεζικός τομέας η ταξική αντιπαράθεση παίρνει άλλες διαστάσεις, οριακές και καθοριστικές για τη εξέλιξη του ισοζυγίου οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος μπορεί να καταστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα μια αναγκαιότητα. Το ερώτημα που παραμένει είναι με ποιους όρους και με ποια προοπτική;
............
αποσπάσματα από το κείμενο του Παναγιώτη Παλλίνη

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ολόκληρο το κείμενο
http://erascy.blogspot.com/2011/11/blog-post_10.html

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον

Όταν πριν 2 χρόνια κάποιοι επροειδοποιούσαμεν για τον κίνδυνο επανεμφάνισης του φασισμού στο πολιτικό προσκήνιο λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, κάποιοι άλλοι ελαλούσαν μας υπερβολικούς τζιαι εσφυρούσαν αδιάφορα. [εν αναφέρουμαι στους φιλελεύθερους δαμέ. τζείνοι πάντα ετζοιμούνταν τζιαι θα συνεχίσουν να τζοιμούνται μέχρι να έρτει η δική τους η ώρα τζιαι να απειληθούν άμεσα τα δικά τους συμφέροντα].
μάλιστα στην Κύπρο με το κυπριακό ανοιχτό τζιαι με τον εθνοκεντρισμό κυρίαρχο τούτη η απειλή ήταν τζιαι είναι ακόμα πιο έντονη. 

Σήμερα με την Ελλάδα ήδη σε πορεία εκφασισμού, [οί μόνον μέσα που την άμεση τζιαι χωρίς αστικο-δημοκρατικά πλέον προσχήματα τραπεζιτική δικτατορία, αλλά τζιαι με την συμμετοχή ακροδεξιών ρηάλιτι σταρ σε ένα μεταμοντέρνο τζιαι τραγελαφικό τσίρκο κυβέρνησης εθνικής ενότητας]
τζιαι με δεδομένη την ανοιχτή γραμμή εισαγωγής ιδεών τζιαι πολιτικών που την "μητέρα πατρίδα" στην "μεγαλόνησο" έχουν πολλά να δουν τα μμάθκια μας κόμα...
............................................................




Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου

Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Δίσκος: Τραγούδια της Λεφτεριάς - 1976

Το ελληνικό πολίτευμα

Κουίζ για πάρα πολύ δυνατούς λύτες (μόνο για συνταγματολόγους):

Τι μορφή πολιτεύματος έχει σήμερα, 08/11/2011, η Ελλάδα;

α) Τριαδική εξουσία (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ)
β) Πενταδική εξουσία (ΓΑΠ, Σαμαράς, Άγνωστος Χ --στο ρόλο του πρωθυπουργού-- άγνωστος Ψ --στο ρόλο υπουργού Οικονομικών-- Προβόπουλος)
γ) Δυαδική εξουσία (Γαλλία-Γερμανία)
δ) Μετα-μεταπολίτευση σε μορφή προ-μεταπολίτευσης, τύπου 1967-74
ε) Ευρωαναρχία (συνδυασμό εξουσίας του ευρώ χωρίς πολιτικούς, παγκόσμια πρώτη)
στ) Κυπροκρατία (Άννα Βίσση/Μιχάλης Χατζηγιάννης, έχουν πουλήσει πολλά CD)

Κοκτέιλ Μολότωφ # 71,

http://leninreloaded.blogspot.com/2011/11/71.html

Κόντρα

κόντρα στην κατασκευαζόμενη αντικομμουνιστική περιρέουσα ατμόσφαιρα,
κόντρα στα "χρηστά ήθη" τζιαι τη "δημόσια τάξη" των αστών τζιαι των υπηρετών τους

κόντρα στον φασισμό των εθνικιστών τζιαι την υποκρισία των φιλελευθέρων συμμάχων τους
κόντρα στον στρατό τζιαι στον κάθε αυταρχισμό που παράγει βασανιστές...

Τα γραπτά μένουν

.....
Εφόσον μια έρευνα στηρίζεται σε τεκμήρια και αναλυτική ερμηνεία θα εστιάσουμε σε 2 διαστάσεις:

1. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου παρουσίασε ισομερώς τα σχετικά τεκμήρια η αν φάνηκε να υπάρχει τάση συστηματικής απόκρυψης, αποσιώπησης, λογοκρισίας τεκμηρίων τα οποία εκφραζαν κάποιες οπτικές  ή αν η λογοκρισία εξυπηρετεί (σαν πρόθεση η σαν συνέπεια) κάποια συμφέροντα σε σχέση με τους ευρύτερα «εμπλεκόμενους» στην όλη διαδικασία.

2. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου αξιολόγησε ισομερώς (εφάρμοσε δηλαδή τα ίδια κριτήρια) στα άτομα τα οποία εμπλέκονταν και τα οποία σχολιάζει άμεσα η έμμεσα. Για να διαφανεί αν υπήρχε προκατάληψη θα γίνει σύγκριση αν εφαρμόζονται τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης σε διάφορους εμπλεκόμενους – θα συγκριθεί ιδιαίτερα η σχέση του στρατού (σαν κρατικής δομής) με τον Πρόεδρο,[5] αλλά και παρουσίαση του ρόλου της Βουλής.

......

Είναι έκδηλο ότι και στα 2 κριτήρια τα οποία τέθηκαν ο κ. Πολυβίου δεν συμπεριφέρθηκε ισομερώς.

1. Αποσιώπησε, και άρα λογόκρινε, τεκμήρια είτε για την κατάσταση στην Βάση, είτε για τις ευθύνες του στρατού σαν δομής. Ταυτόχρονα στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής απέκλεισε τεκμήρια και έφτιαξε παραπλανητικές εικόνες με στόχο να εστιάσει μια επίθεση στον Πρόεδρο.
2. Όσον αφορά τα κριτήρια αξιολόγησης είναι εντυπωσιακό πόσο προκατελειμενος υπήρξε ο κ. Πολυβίου. Εφάρμοσε στον Δ. Χριστοφια κριτήρια τα οποία δεν εφάρμοσε ούτε στους εμπλεκόμενους στρατιωτικούς οι οποίοι όφειλαν να πράξουν στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους, ούτε στους πολιτικούς οι οποίοι καθηκοντως θα «έπρεπε να ξέρουν» όπως οι επικεφαλείς των αρμόδιων επιτροπών της Βουλής.

Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να δούμε την πορεία αυτής της επιτροπής με τις δημόσιες ακροάσεις. Ο κ. Πολυβίου σαν νομικός όφειλε να ξέρει ότι τέτοιες δημόσιες διαδικασίες τείνουν να επηρεάζονται από τα ΜΜΕ. Η  στάση του υπήρξε σαφώς προκατειλημμένη και πάλιν – σε βαθμό που θα πρέπει να γίνει δείγμα προς αποφυγήν η όλη συμπεριφορά του για μελλοντικούς υποψήφιους για επιτροπές.

Από ότι φάνηκε διέρρεε κείμενα στον τύπο η δεν έκανε καμία προσπάθεια να διερευνήσει τις διαρροές. Η ίδια η συμπεριφορά στην κατάθεση του Προέδρου ήταν μεροληπτική σε 3 μέρη τουλάχιστον:

1. Επέτρεψε την τοποθεσία φωτογραφιών των νεκρών μπροστά στον μάρτυρα για πρώτη φορά.
2. Αναλώθηκε σε ένα είδος επίδειξης στα ΜΜΕ με την δήλωση του «σήμερα κρίνομαι εγώ».
3. Η κάλυψη της συμπεριφοράς του Ν. Ιωαννιδη όταν εξύβρισε τον Δ. Χριστοφια στο τέλος, μπορεί να κατανοηθεί σαν προσπάθεια αποφυγής της έντασης – αλλά είναι εντυπωσιακό ότι δεν είπε κάτι έστω ενάντια στην φραστική επίθεση.

Η τελική παράδοση του πορίσματος ήταν δείγμα αυτής της διαπλοκής του ερευνητή με την εικόνα του στα ΜΜΕ. Από ότι φαίνεται τα άτομα γύρω του η ο ίδιος είχαν διαρρεύσει το πόρισμα. Και ο ίδιος μόλις το παρέδωσε ανάλαβε τον  ρόλο της τηλεοπτικής παράστασης. Ήταν μια θλιβερή στιγμή για το βήμα εκδημοκρατισμού που θα μπορούσε να εκπροσωπεί αυτή η επιτροπή. Ο κ. Πολυβίου αποδείχθηκε πιο επιρρεπής από ότι επιτρέπεται για δημόσιο ερευνητή στην θεαματική του εικόνα στα ΜΜΕ . Είναι σαφές μετά από αυτήν την εμπειρία ότι σαν κοινωνία πρέπει να δούμε κριτικά όχι μόνο τις περιπτώσεις χειραγώγησης από τα ΜΜΕ αλλά και την τάση δημόσιων λειτουργών να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και την εν δυνάμει μεροληπτική προβολή τους, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Σε αυτό το πλαίσιο η αναφορά του για «μονοπώληση των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τους συνήθεις ύποπτους (κομματικούς και πολιτικούς) είναι φαινόμενο το οποίο δεν είναι πλέον αποδεκτά…» δείχνει μάλλον προχειρότητα όπως και με την συζήτηση ευθυνών. Αν κατανοούσε ο κ. Πολυβίου  τις διαδικασίες χειραγώγησης από τα ΜΜΕ θα αναγνώριζε τουλάχιστον ότι ο ίδιος σύμπλεε με το υπάρχον θεαματικό κλίμα , και άρα το πιο πάνω σχόλιο ήταν σαφώς αντιφατικό με την όλη στάση του.

Ο κ. Πολυβίου ταυτίστηκε και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτό το «μονοπώλιο» το οποίο αποκηρύσσει δήθεν. Το ότι αναγνωρίζει ότι το πόρισμα του δεν είναι «ακαδημαϊκό η κοινωνιολογικό» είναι θετικό αφού αναγνωρίζει τα όρια των γνώσεων και δυνατοτήτων του. Θα έπρεπε σε αυτό το πλαίσιο να είχε απορήσει γιατί τα μονοπώλια της πληροφόρησης και ο ίδιος ήταν τόσο ταυτισμένοι – και ενδεχομένως τους έδινε και «εξετάσεις» όπως θα μπορούσε να ερμηνευτεί η αρχική του δήλωση στην κατάθεση του Προέδρου. Άλλωστε οι δικές του αποσιωπήσεις - λογοκρισίες φάνηκαν να αντανακλούν τις επιθυμίες πολιτικών και ΜΜΕ για λογοκρισία συγκεκριμένων θεμάτων: όταν άρχισαν να διαρρέουν στοιχεία για την έρευνα-πόρισμα της αστυνομίας (ιδιαίτερα με το θέμα της μη εκκένωσης), ξαφνικά αυτό το πόρισμα και τα τεκμήρια του έγιναν στόχος από τους ίδιους οι οποίοι είχαν αποδεκτει το πόρισμα Πολυβίου χωρίς καν να το διαβάσουν-αναλύσουν (διότι καταγράφει αναγκαστικά και αυτός την μη-εκκένωση και την διαταγή ανάκλησης προσωπικού – χωρίς βέβαια να τα αναλύσει). Για μερικούς αρκούσε, προφανώς, η εστίαση στον Δ. Χριστοφια. Αλλά τα τεκμήρια είναι εκεί και θα εμφανιστούν στην δημοσιότητα – αργά η γρήγορα.

ολόκληρη η ανάλυση και αξιολόγηση του κειμένου-πορίσματος Πολυβίου  με εξέταση των στοιχείων και σχετικές παραπομπές από τον κοινωνιολόγο Αντρέα Παναγιώτου εδώ

http://koinonioloyika.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

Σκόρπια λόγια

Τελικά που την συντονισμένη δεξιά υστερία του καλοτζιαιρκού εφκήκεν τζιαι κάτι χρήσιμο. Αναγκάστηκεν η Αριστερά να θυμηθεί ότι εν αριστερά τζιαι ότι η μαζικότητα εν το δικό της όπλο κανονικά. Έτσι η επιτυχία της ακροδεξιάς, που τες πρώτες θκιο φτομάδες μετά την έκρηξη εκατάφερεν να προσελκύσει τζιαι σημαντική μερίδα φιλελευθέρων τζιαι απολιτίκ μαζί τους να τραουδά στρατιωτικά εμβατήρια τζιαι εθνικούς ύμνους φτάνοντας μέχρι τζιαι μερικές σιηλλιάες στο ρηάλιτι σιόου πόξω που το προεδρικό, τελικά ήρτεν της μπούμεραγκ. Προχτές εμείναν όσοι ήταν πάντα...μερικές εκατοντάδες “ωραίοι Έλληνες”.

Η Αριστερά παρά την διαχρονική διστακτικότητα, την ηπιότητα τζιαι την συστολή της, τον ΑΚΕΛικό καθωσπρεπισμό τζιαι την ΑΚΕΛική πίστη τζιαι σεβασμό στην αστική δημοκρατία που εν παραπάνω που την ίδια την αστική τάξη, έδειξεν την δύναμη τζιαι την μαζικότητα της με 3 συγκεντρώσεις των αρκετών σιηλλιάων.

Ούτως ή άλλως οι αγουροξυπνημένοι “αγανακτισμένοι” εν τζιαι αποτελέσαν ποττέ κάτι – ήταν απλά το καύσιμο για την πραγματική μηχανή της προσπάθειας ανατροπής της κυβέρνησης – τα ΜΜΕ τζιαι τα κόμματα. Εξού τζιαι η ηγεσία της Δεξιάς αναγκάστηκεν να αρκέψει άλλα κόλπα αφού εν επαρπάτησεν η “λαϊκή” κινητοποίηση...τωρά πίσω στα γνωστά τζιαι τα σίουρα – με τους ανώτατους γραφειοκράτες της σκληρής δεξιάς που εν σηκώνουν δικαιώματα μεταναστών τζιαι τουρκοκυπρίων στο σπαθί τους... Να χρησιμοποιούν την συγκεντρωμένη τους εξουσία για να παρακάμπτουν τους πολιτικούς τους προϊστάμενους τζιαι να προσπαθούν να ασκήσουν πολιτική σε νευραλγικά ζητήματα όπως τα οδοφράγματα τζιαι το Κυπριακό, το φυσικό αέριο τζιαι η αξιοποίηση του κλπ.

Αλλά τζιαι εσείς αγαπητοί ΑΚΕΛικοί, τουλάχιστον όσοι παίρνετε την Αριστερά ως σοβαρή υπόθεση τζιαι τον σοσιαλισμό ως ουσιαστική προοπτική ταράξετε νάκκον. Το κεφάλαιο αντεπιτίθεται, ο μικροαστισμός αλωνίζει τζιαι εσείς αφήνετε να κάμνουν παιχνίδι οι φιλελεύθερες “νέες δυνάμεις”;

... τζιαι ενώ η σοσιαλδημοκρατία καταρρέει παγκόσμια εν πράμα κάποιοι μέσα στες τάξεις σας να την ονειρεύκουνται κόμα;

Συνέλευση των παιδιών της πλύστρας 2

Αντιφάσεις και Αποσιωπήσεις στο Πόρισμα Πολυβίου

Το πόρισμα του κ. Πολυβίου ήταν μια απόπειρα να επαναληφθούν τα ψέματα των ΜΜΕ με την εξής αντίφαση: ο κ. Πολυβίου είναι αναγκασμένος να παραθέτει τα στοιχεία, ενώ προσπαθεί να αναπαράγει τα ψέματα, και άρα οι αντιφάσεις του είναι έκδηλες. Η απόφασή του να εμφανιστεί στις τηλεοπτικές κάμερες την ημέρα παράδοσης του πορίσματος, ήταν αποκαλυπτική των προθέσεών του να χρησιμοποιήσει τη θέση του για ένα είδος ιδιοτελούς αυτό-διαφήμισης.

1. Ποιος αποφάσισε για το Μαρί. Παρά τη σαφή καταγραφή του ότι η επιλογή του στρατοπέδου στο Μαρί έγινε από αξιωματικό, ο κ. Πολυβίου συντηρεί μια ασάφεια για την απόφαση. Θα ήθελε να κατηγορήσει τον Πρόεδρο και αφού δεν έχει τεκμήρια, προσπαθεί να αποφύγει τα τεκμήρια τα οποία καταγράφει.
2. Ποιοι δεν πήραν μέτρα μετά τις πρώτες εκρήξεις. Υπήρχε μια ολόκληρη εβδομάδα προειδοποίησης για την έκρηξη – από τις 4 Ιουλίου μέχρι τις 11. Και όμως σε αυτό το διάστημα κανένας αρμόδιος δεν φρόντισε καν να κάνει την αποψίλωση την όποια ζήτησε η πυροσβεστική. Ο κ. Πολυβίου καταγράφει ότι ,«καίγονταν χόρτα» «γύρω» από το φορτίο πυρίτιδας και ότι αυτή η φωτιά ήταν η αίτια που δόθηκε «εντολή» να πάνε οι 3 στρατιώτες στο χώρο της έκρηξης. Και μετά σιωπά για τις ευθύνες. Είναι και η σιωπή ψέμα.
3. Η μη εκκένωση υπήρξε η μοιραία απόφαση για τους θανάτους. Ο κ. Πολυβίου καταγράφει τα γεγονότα τα όποια δείχνουν ότι δεν έγινε εκκένωση. Μάλιστα καταγράφει ότι έγινε το αντίθετο – κλήθηκαν μέσα στρατιώτες αντί να διαταχθεί να απομακρυνθούν. Υπάρχει αναφορά ότι ο ναύτης Μιλτιάδης Χριστοφόρου είπε ότι έπρεπε να πάνε λόγω «οδηγιών», ενώ ο πυροσβέστης Τταντής είπε ότι έπρεπε να πάνε γιατί «φωνάζουν οι μαστόροι». Και όμως ο κ. Πολυβίου δεν διερευνά τις ιεραρχικές στρατιωτικές ευθύνες.
4. Στέγαστρο. Από τα αποσπάσματα των εγγράφων τα όποια παραθέτει ο κ. Πολυβίου, είναι σαφές ότι ο αρχικός προγραμματισμός προνοούσε να γίνει στέγαστρο. Και όμως, παρά το ότι η μονάδα είχε κονδύλια για να προγραμματίζει έργα στη Βάση, εντούτοις δεν φαίνεται να ενδιαφερόταν κανείς για να φτιαχτεί το στέγαστρο. Και πάλιν ο κ. Πολυβίου αποφεύγει να διερευνήσει αυτή την παράλειψη. Ποιους προστατεύει ο κ. Πολύβιου;
5. Η ανάλυση που πήρε 5 μήνες. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό για τις ευθύνες της στρατιωτικής δομής, είναι το γεγονός ότι ενώ είχε γίνει σύσκεψη τον Φεβρουάριο και πάρθηκε απόφαση να γίνει ανάλυση για να φανεί ο κίνδυνος από την αλλοίωση της πυρίτιδας, ο κ. Πολυβίου δεν θέτει καν το ερώτημα γιατί και πώς αποφασίστηκε να σταλεί το δείγμα στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να μείνει για 5 μήνες, χωρίς να γίνει η ανάλυση. Στο Κυπριακό Χημείο η ανάλυση θα γινόταν σε 3 μέρες. Αυτή η ανάλυση δεν έγινε ούτε μετά από τις 4 Ιουλίου. Ούτε για εδώ ψάχνει για ευθύνες ο κ. Πολυβίου. Σιωπά ύποπτα.
6. Οι ευθύνες της Βουλής. Ο κ. Πολυβίου θεωρεί ότι ο Πρόεδρος έπρεπε να είχε υποψιαστεί τον κίνδυνο, επειδή σε κάποιο έγγραφο (για την απόφαση καταστροφής ή πώλησης του φορτίου), αναφερόταν η έκφραση «κάποιος κίνδυνος» τον Σεπτέμβριο του 2010 (10 μήνες πριν την έκρηξη). Σύμφωνα όμως με τις καταγραφές του, ο επικεφαλής της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, είχε «μελετήσει» αναφορές οι οποίες μιλούσαν συγκεκριμένα για κίνδυνο «αλλοίωσης της πυρίτιδας» τον Μάρτιο του 2011 (5 μήνες πριν την έκρηξη). Η έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας «διανέμεται σε όλα τα μέλη του Σώματος» και, άρα λ.χ., και στην Επιτροπή Άμυνας της Βουλής. Ήξεραν ή δεν ήξεραν από το 2009 πού είναι το Μαρί και ο σταθμός της ΑΗΚ; Όμως οι ευαισθησίες του κ. Πολυβίου ήταν σαφώς επιλεκτικές – και οι αποσιωπήσεις του αποκαλυπτικές.
7. Τα ψέματα για τις Δυτικές προσφορές. Όπως φαίνεται από τις αναφορές δεν υπήρχε προσφορά από Δυτικές χώρες για να παραλάβουν το φορτίο μετά την κατάσχεσή του. Καταγράφεται μάλιστα, ότι η Γαλλία αρνήθηκε λέγοντας ότι η Εθνική Φρουρά μπορούσε να το χειριστεί. Ο κ. Πολυβίου εδώ παραβλέπει το ότι υπήρξαν και προσφορές της Κυβέρνησης να πάει το φορτίο σε άλλη χώρα και την μη-θετική απάντηση του ΟΗΕ. Αυτά τα αποσιωπά για να συντηρεί τα ψέματα ότι υπήρχε αντιπαράθεση με τη Δύση.
8. Όταν λογοκρίνεται ακόμα και το Κυπριακό. Οι αναφορές του κ. Πολυβίου για τη Συρία, αποσιωπούν την πραγματικότητα – ότι η Συρία είχε ήδη σπάσει το εμπάργκο με τη βόρεια Κύπρο το 2006 σε ανάλογη περίπτωση και ότι απειλούσε να διευρύνει αυτήν την πολιτική. Ήταν ή δεν ήταν συνταγματική ευθύνη της Πολιτείας να εμποδίσει αυτήν την αρνητική εξέλιξη για την «πολιτειακή κυριαρχία»;

Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας, 23/10/2011

http://paidiatisplustras.wordpress.com

Συνέλευση των παιδιών της πλύστρας 1

για να μην ξεχνιόμαστε, τζιαι για σκοπούς αρχείου
.....................................................

9 + 1 Ψέματα των ΜΜΕ ή γιατί χρειάζεται διεύρυνση η Δημοκρατία

Σήμερα η Δημοκρατία κινδυνεύει από τη χειραγώγηση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Η δημοκρατική κοινωνική αυτοάμυνα απέναντι στο ψέμα και το κλίμα υστερίας, είναι η άρνηση αποδοχής της λογοκρισίας και η διεύρυνση της ισομερούς δημοκρατικής πληροφόρησης. Οι προσπάθειες για υπονόμευσή της από το εσωτερικό, οδήγησαν άλλωστε, στις τραγωδίες της περιόδου 1960-74.
Ιδού μέρος από τα έργα των ΜΜΕ το περασμένο καλοκαίρι.

Είπαν και δεν ήταν:
1.«Ο Χριστόφιας έφερε το φορτίο.» Το φορτίο υποχρεώθηκε να το πάρει η Κυπριακή Δημοκρατία μετά από εκβιασμό των ΗΠΑ, όπως καταγράφεται στα Wikileaks.
2.«Κρατήσαμε το φορτίο ενώ μπορούσαμε να το είχαμε δώσει στον ΟΗΕ». Σύμφωνα με τα στοιχεία των Wikileaks, η Κυπριακή Δημοκρατία εισηγήθηκε να πάρει το φορτίο ο ΟΗΕ, να σταλεί στο Λίβανο, τη Μάλτα ή να το παραλάβει πλοίο με τη σημαία του ΟΗΕ. Καμιά εισήγηση δεν μπόρεσε να γίνει ομόφωνα αποδεκτή από το Συμβούλιο Ασφαλείας.
3.«Πρότειναν να το πάρουν οι Γερμανοί και δεν δεχτήκαμε». Ο γερμανός πρέσβης και το γερμανικό υπουργείο εξωτερικών το διέψευσαν με απαντήσεις σε ερωτήσεις δημοσιογράφων τον Ιούλιο.
4.«Είναι μια τραγωδία ανάλογη του ’74». Το 1974 υπήρχαν 4-5000 νεκροί ε/κ – ενώ τώρα 13. Το 1974 καταλήφθηκε το 36% της Κύπρου. Το μόνο κοινό ήταν το ότι και το 1974 και το 2011 η τραγωδία ξεκίνησε από το στρατό.
5.«Το κόστος θα φτάσει τα δισεκατομμύρια και οι αυξήσεις στο ρεύμα θα είναι 25% μέχρι και 40%». Τελικά το κόστος επιδιόρθωσης για την ΑΗΚ υπολογίζεται ότι δεν θα ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια και η αύξηση στο ρεύμα ήταν κάτω από 7%.
6.«Η διαταγή εκκένωσης αποδείχτηκε σωτήρια». Δεν διατάχθηκε εκκένωση – αν διατασσόταν δεν θα υπήρχαν θύματα.
7.«Όλοι καταλάβαιναν τον κίνδυνο αλλά ο Πρόεδρος δεν δεχόταν να καταστραφούν». Στην εθνική φρουρά δεν υπήρχε εκτίμηση ή στοιχειώδης κατανόηση των κινδύνων, όπως φάνηκε από τη συμπεριφορά των αρμοδίων από τις 4 μέχρι τις 11 Ιουλίου 2011, όταν έγιναν συσκέψεις για τις πρώτες εκρήξεις και όλοι πήγαν στα σπίτια τους χωρίς καν να στείλουν τις αναφορές στους αρμόδιους.
8.«Η αστυνομία και ο «μηχανισμός του ΑΚΕΛ» εμπόδισε την πορεία ενάντια στην εξοχική κατοικία του Δ. Χριστόφια». Λογοκρίθηκε ότι, τα 7 κοινοτικά συμβούλια χωριών της περιοχής έκαναν έκκληση να ακυρωθεί η πορεία και ότι τα άτομα που είχαν μαζευτεί για να εμποδίσουν την είσοδο της πορείας στην κοινότητα, ήταν κάτοικοι του χωριού.
9.«Καλοπιάναμε χωρίς λόγο τη Συρία». Η Συρία είχε ήδη σπάσει το εμπάργκο με τα κατεχόμενα ,με τη δρομολόγηση πλοίου από τη Λατάκεια προς το Βαρώσι, μετά την κατάσχεση ενός άλλου φορτίου το 2006. Το 2009 απειλούσε με αναγνώριση. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για την αναγνώριση των κατεχομένων να το πει δημόσια και να αναλάβει και την ευθύνη.
+ 1: Ερωτήσεις που δεν διατυπώθηκαν ή Τα μυστήρια των ειδικών του στρατού:
Πώς ξεκινά μια φωτιά η ώρα 4 το πρωί από πυρίτιδα που δεν αναφλέγεται; Αρχικά η θέση ήταν ότι οι ειδικοί του στρατού είπαν ότι δεν αναφλέγεται η πυρίτιδα. Μετά βρέθηκαν άλλοι ειδικοί με άλλη άποψη μετά την έκρηξη. Όταν το Φεβρουάριο του 2011 τα υπουργεία άμυνας και εξωτερικών αποφάσισαν να αναλυθεί η πυρίτιδα, οι διαδικασίες της εθνικής φρουράς προνοούσαν να πάει στην Ελλάδα, από όπου θα ερχόταν απάντηση σε 5 μήνες. Κανένας δεν ρώτησε γιατί. Στο κυπριακό χημείο η ανάλυση θα γινόταν σε λίγες μέρες.

Κάποιοι, προφανώς, δεν θέλουν να ακούσουν τη λέξη «σύστημα», γιατί φοβούνται την αλήθεια. Και τα ΜΜΕ εκφράζουν επίσης τα συμφέροντα μερικών.
Το θέμα είναι ποιων και γιατί.

Συνέλευση των παιδιών της πλύστρας1
Λεμεσός, 28/9/2011

1. Έξω από το Προεδρικό, τον Ιούλιο, τις μέρες της υστερίας, υπήρχε το σύνθημα «Να φοβάσαι το γιο της πλύστρας». Ήταν εξόφθαλμος ο ταξικός ρατσισμός. Ανάλογη πρέπει να είναι και η απάντηση της ταξικής αξιοπρέπειας.

Δεν πάει άλλο...Τώρα τώρα

Μου λες, πως θα περάσουμε τα δύσκολα,
μα δεν τραβάει η ομάδα από καιρό,
στον πόλεμο με πας με νεροπίστολα,
μου κρύβεις κι από πάνω τον εχθρό.

Σταμάτης Μεσημέρης, 1997
...................................................................

Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά,
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά.
Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά.
Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά.

Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή,
όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί

Όπως και να ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά.
Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.
Όπως και να ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ στη ζωή.
Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή.

Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή,
όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά,
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά.
Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά.
Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά.

Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή,
όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.


Πάνος Φαλάρας, 1978
Βασίλης Παπακωνσταντίνου

...στρατιώτης στων καιρών την γιορτή

Ας ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου
και η μούσα στους ποιητές να σταθεί
θεατής και κριτής δεν θα 'μαι καθόλου
μα στρατιώτης στων καιρών την γιορτή

Ας φυσήξει αέρας μαΐστρος
τη σκόνη του χρόνου να πάρει μακριά
στρατηλάτης αέρας του παιάνα ο στίχος
τη μακάρια πόλη ξυπνά

Ας ανοίξουν της ελπίδας οι λίστες
κι ας με γράψουν και μένα εκεί
ας ανοίξουν των αιθέρων οι πίστες
ας ανοίξουν κι έλα πάμε μαζί

Ας κινήσουν τα τρικάταρτα πλοία
και οι ναύτες πολίτες γυμνοί
νικητές επιστρέφουν "εάλω η Τροία"
κι ας αλλάξουν χρώμα πανί

Ας ανοίξουν της ελπίδας οι λίστες
κι ας με γράψουν και μένα εκεί
ας ανοίξουν των αιθέρων οι πίστες
ας ανοίξουν κι έλα πάμε μαζί

Στιχοι-Μουσική Διονύσης Τσακνής

Η δαιμονοποίηση του Προέδρου και η επίθεση ενάντια στην Αριστερά

 ...Θα πρέπει, έστω και εδώ, να διευκρινίσουμε ότι η εστίαση των επιθέσεων στον Δ. Χριστοφια (και άρα και τα ανάλογα ερευνητικά τεκμήρια) δεν φαίνεται (η δεν μπορεί) να ήταν μόνο προσωπική. Στο πρόσωπο του φαινόταν να γινόταν μια ευρύτερη επίθεση σε θέσεις και απόψεις τις οποίες εκφράζει μεν ο ίδιος, αλλά είναι μέρος και ευρύτερων κοινωνικών στάσεων και θέσεων.   Η διερεύνηση και τεκμηρίωση, όμως, μιας τέτοιας ανάλυσης θα προϋπόθετε άλλο κείμενο. Με βάση όμως το ευρύτερο πλαίσιο των τελευταίων χρόνων και όσα είδαμε τους 2 μήνες του καλοκαιριού μπορούμε να εισηγηθούμε 3, κατ’αρχήν, πιθανές αιτίες:

1. Μετά τις βουλευτικές εκλογές ακολουθούν οι προεδρικές και σαφώς σε αυτό το πεδίο κινούνται ήδη οι κομματικοί μηχανισμοί – ιδιαίτερα αυτοί της αντιπολίτευσης. Η επίθεση στην κυβέρνηση μετά το Μαρί ήταν και ένας τρόπος αντιμετώπισης των συγκριτικά καλών αποτελεσμάτων της συγκυβέρνησης στις βουλευτικές εκλογές.
2. Ο Χριστόφιας, λειτουργώντας στο πλαίσιο της συγκυρίας που διαμορφώθηκε μετά το 2004, έχει εμπλακεί σε μια διαδικασία λύσης του κυπριακού σε ένα ρευστό τοπίο. Η καινοτομία της στρατηγικής του είναι ότι έθεσε μπροστά στην κοινωνία το τι συζητείται στις συνομιλίες πίσω από τις κλειστές πόρτες. Με αυτόν τον τρόπο, η αντιμετώπιση και κατανόηση των δεδομένων της λύσης, περνά μέσα από την κοινωνία. Αυτό είναι κάτι ιστορικά αναγκαίο μπορεί να πει κάποιος, αλλά ταυτόχρονα και αναπόφευκτα προκαλεί αντιδράσεις. Η εξοικείωση της κοινωνίας με την πραγματικότητα (είτε των συνομιλιών είτε της λύσης η οποία θα βασίζεται στα υπάρχοντα δεδομένα δεκαετιών συζητήσεων) είναι μια δύσκολη αλλά και πάλιν αναπόφευκτη πορεία. Σε αυτό το πλαίσιο η στράτευση των αντιπάλων του προέδρου και η δαιμονοποίησή του από τον χώρο της ακροδεξιάς αλλά και από μερίδα των απορριπτικών δεν ήταν κάτι το νέο, ούτε κάτι παράξενο. Είναι αντιδράσεις σε μια ιστορική διαδικασία.
3. Υπάρχει και μια ταξική διάσταση. Στον οικονομικό τομέα η έμφαση στη φορολόγηση του πλούτου (σαν μέτρο «δίκαιας κατανομής» των βαρών) από το 2010 προκάλεσε δυσφορία στο κεφάλαιο – και αυτή η δυσφορία εκφράζεται και με την στάση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ.  Ταυτόχρονα τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, την οποία προκάλεσε και ξανάφερε στο προσκήνιο  το τραπεζιτικό σύστημα την περασμένη άνοιξη,[64] θέτουν την κοινωνία μπροστά σε συζητήσεις όπου η στάση της κυβέρνησης υπέρ του κοινωνικού διάλογου, των οργανώσεων και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων προκαλεί αντιδράσεις από την πλευρά του κεφαλαίου. Και σε αυτό τον τομέα είναι μια αντιπαραθεση η οποία είναι αναπόφευκτη ακριβώς γιατί εκφράζει κοινωνικές δυναμικές και όχι απλά ατομικές επιλογές.[65] Τα άτομα κάνουν επιλογές σε ένα υπάρχον πλαίσιο. Φάνηκε, στο πλαίσιο των ρητορικών του καλοκαιριού, να υπάρχει, σε μερικούς, και ένα είδος ταξικής αντιπάθειας προς ένα αριστερό απόγονο εργατών που φαινόταν αμετανόητος για την ιδεολογία του και δήλωνε περήφανος για την ταξική του καταγωγή.[66]

Ας επανέλθουμε στα ΜΜΕ.

Τι είδους αντίσταση μπορεί να υπάρξει απέναντι στην χειραγώγηση των ΜΜΕ;

Στην Κύπρο έχουμε μια μακρά παράδοση αντίστασης μέσα από τον προφορικό λόγο. Ακόμα και οι πολλαπλοί κώδικες των διάφορων παρατάξεων ένα εσωτερικό πλουραλισμό ο οποίος δείχνει να διατηρείται παρά τις συγκυριακές μετατοπίσεις του κυρίαρχου λόγου όπως εκφράζεται από το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ.

Είναι όμως απαραίτητο επίσης, και αυτή η συγκυρία το ανέδειξε σαν ιστορικό ζητούμενο πια, να αναπτύξει η κοινωνία αντιστάσεις σαν είδος κοινωνικής αυτοάμυνας στα μαζικά μέσα τα οποία ελέγχει μια ελίτ. Και εδώ το ζήτημα δεν είναι απλά η ενίσχυση της άμυνας απέναντι στη χειραγώγηση – αλλά και η διεύρυνση της δημοκρατίας απέναντι σε μια αόρατη εξουσία.

Τα νέα ηλεκτρονικά Μέσα θα είναι ενδεχομένως η απάντηση μακροπρόθεσμα – ήδη η μπλοκόσφαιρα ήταν σαφώς πολύ πιο ισορροπημένος χώρος δημόσιου λόγου/πληροφόρησης/διαλόγου από τα καθεστωτικά συγκεντρωτικά ΜΜΕ.[67] Βραχυπρόθεσμα πρέπει να αναπτυχθεί η κριτική στάση – της διεκδίκησης λόγου στις απαγορευμένες ερωτήσεις και στον ισομερή διάλογο.

Χρειάζεται βέβαια επέκταση της ανάλυσης και της θεωρητικής διερεύνησης – αλλά χρειάζεται και πράξη πέρα από τον λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το κείμενο και η κυκλοφορία του, είναι μια μορφή πράξης.

[64] Η αναπαράσταση της «κρίσης» από τις εφημερίδες είχε έντονα την σφραγίδα της προστασίας των τραπεζών – η έμφαση εστιάστηκε στα «δημόσια οικονομικά» ακόμα και όταν το έλλειμμα ήταν σε πολύ καλό επίπεδο σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό- όπως αναγνώρισε και το περιοδικό economist τον Αύγουστο. Αυτή η μετατόπιση ήταν ιδεολογική. Μια αναλυτική έρευνα για την κάλυψη της «κρίσης» στον τραπεζιτικό τομέα από τα «μεγάλα» ΜΜΕ θα ήταν όντως ενδιαφέρουσα και ίσως αποκαλυπτική.

[65] Οι δημόσιες αντιπαραθέσεις (και οι αναπαραστάσεις τους) στο τέλος του Αυγούστου αξίζει επίσης να μελετηθούν γιατί εκφραζαν και ένα ευρύτερο ρευστό τοπίο όσον αφορά τις οικονομικές και ταξικές αντιπαραθέσεις και ταυτίσεις που εμφανίστηκαν. Υπήρξε προσπάθεια κατασκευής κλίματος «πανικού» και πιέσεων από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Στο κοινωνικό πεδίο όμως οι συνδικαλιστές (και οι εργαζόμενοι) ασκούσαν τις δικές τους πιέσεις με αρκετούς βουλευτές να διαφοροποιούνται από την σκληρή στάση των νεοφιλελεύθερων στην επιτροπή οικονομικών. Στο τέλος πρυτάνευσε ένα είδος συναίνεσης – ίσως αναμενόμενης στα κυπριακά πλαίσια, ίσως και αναμενόμενης λόγω της συγκυρίας. Αξίζει να μελετηθεί το φαινόμενο και γιατί οι αντιστάσεις στις προβολές/υποβολές των ΜΜΕ δεν ήρθαν μόνο από τα αριστερά (όπως θα ανέμενε κάποιος) αλλά από μια ευρύτερη ταξική κουλτούρα που φαίνεται να έχει διάχυτη μορφή στην κοινωνία.

[66] Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συνθήματα αυτού του είδους, ήταν ένα πλακάτ έξω από το προεδρικό στις 18/7 με το σύνθημα «Να φοβάσαι το γιο της πλύστρας».

[67] Είναι στον χώρο των blogs όπου τέθηκαν αρχικά τα περισσότερα απαγορευμένα ερωτήματα. Και σε αυτό τον χώρο υπήρχε όχι μόνο η τεκμηρίωση αλλά και η ανάγκη εξήγησης αφού παρέχεται η δυνατότητα διάλογου.

απόσπασμα από το κείμενο της έρευνας του Αντρέα Παναγιώτου

Τα ΜΜΕ και οι προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης μετά από την έκρηξη στο Μαρί 

http://koinonioloyika.blogspot.com/2011/09/blog-post.html