“Στην
"ειδησεογραφία" η "αγορά" δεν
επενδύεται μόνο ως απρόσωπος μηχανισμός
με ανθρώπινα αισθήματα (ανησυχεί, είναι
ανασφαλής, ανακουφίζεται, είναι
αισιόδοξη), αλλά τα αισθήματα αυτά είναι,
ως επί το πλείστον, τα ακριβώς αντίστροφα
του τηλεθεατή: όταν ο τηλεθεατής ακούει
για μέτρα που τον πανικοβάλλουν, ακούει
ταυτόχρονα ότι η "αγορά" αισιοδοξεί·
όταν κάποια μορφή αντίδρασης δίνει στον
τηλεθεατή ελπίδα, η "αγορά" βυθίζεται
στη μαύρη απελπισία.” παρατηρεί ο
Αντώνης (Lenin reloaded, Κοκτέιλ
Μολότοφ #91).
Το πιο εξωφρενικό
όμως είναι όταν ακούς τους πολιτικούς
όχι απλά να εφαρμόζουν τις πολιτικές
που "ζητούν οι αγορές” και “οι οίκοι
αξιολόγησης” αλλά να απευθύνονται
κιόλας κυριολεκτικά στις αγορές: να απαντούν
σε αυτές, να τις καθησυχάζουν, να τις
διαβεβαιώνουν ότι λήφθηκαν υπόψη τα
μηνύματα τους και ότι θα παρθούν τελικά
και τελεσίδικα τα μέτρα λιτότητας που
ζητούν. Ζούμε σε μια εποχή που σε σχέση
με την άσκηση οικονομικής πολιτικής,
το εκλογικό σώμα όχι απλά δεν παίζει
κανένα ρόλο – αλλά ούτε καν
θεωρείται άξιο μιας έστω τυπικής
αναφοράς.
2 comments:
Σωστός! Το πρώτιστο χρέος της πολιτείας είναι προς τους πολίτες της και όχι προς τις αγορές.
και το πιο τραγικό από όλα είναι να ακούεις: οι αγορές θέλουν αλλά το κράτος αρνείται, με την απαίτηση αυτό να ακουστεί ως ορθολογιστική κρίση και παρένεση στους πολίτες να θάψουν το κράτος τους για να ικανοποιηθούν οι αγορές.
Post a Comment