Είτε συνειδητή
είτε ασυνείδητη, είτε λόγω άποψης είτε
λόγω αδυναμίας και δειλίας, είτε
δικαιολογούμενη ως στρατηγική είτε ως
τακτική κίνηση λόγω της νεοφιλελεύθερης
περιρρέουσας, η οικονομική πολιτική
της κυβέρνησης Χριστόφια είναι πλέον
ανοιχτά και καθαρά δεξιόστροφη και
πλήττει τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Σαφέστατα οι ανάγκες διαχείρισης του
καπιταλισμού ειδικά στην περίοδο την
οποία ανάλαβε την εκτελεστική εξουσία
το ΑΚΕΛ έθεταν από την αρχή όρια και
περιοριστικά πλαίσια στο τι θα μπορούσε
να γίνει σε σχέση με την διακηρυγμένη
θέση της “δίκαιης κοινωνίας” ή έστω
μιας δικαιότερης κατανομής του συλλογικά
και συνολικά παραγόμενου πλούτου της
χώρας. Αυτή η κριτική δεν βασίζεται σε
παιδιάστικες ιδέες περί ΑΚΕΛικής
προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης
ή σε ανεδαφικές θέσεις περί της άρνησης
για μια κυπριακή μετάβαση στο σοσιαλισμό.
Κανένας σοβαρός αριστερός δεν περίμενε
μεταμορφώσεις. Όμως μπορούσαν να γίνουν
πολλά και δεν έγιναν – και το κυβερνών
ΑΚΕΛ έχει σοβαρές ευθύνες.
Το ΑΚΕΛ ως το
κόμμα της Αριστεράς, σαφώς πιο ευαίσθητο
στα συμφέροντα των εργαζομένων σε σχέση
με τα αστικά κόμματα, βρέθηκε ομολογουμένως
στην εξουσία σε μια δύσκολη εποχή. Ήταν
αναμενόμενο ότι θα καταδικαζόταν να
βιώνει και να υλοποιεί μια αντίφαση ως
ταγμένο στην προστασία των συμφερόντων
των εργαζομένων και ταυτόχρονα εθνικός
διαχειριστής ενός καπιταλισμού σε
κρίση. Όμως είχε περιθώρια, είχε ευκαιρίες
και είχε δυνατότητες να κάνει κάποιες
κινήσεις και να δώσει κάποιες μάχες που
δεν τις έδωσε – και στην παιδεία και
στο κυπριακό και σε σχέση με τον κρατικό
μηχανισμό και σε σχέση με την οικονομία.
Προτίμησε και αυτό όπως και τα συνδικάτα
την αδράνεια και την απραξία, κυνηγώντας
κάποια “σύνεση” και “συναίνεση”, και
κηρύττοντας ανέμελα και με αφέλεια τον
σεβασμό στους θεσμούς και στους κανόνες
της αστικής δημοκρατίας την στιγμή που
η ίδια η αστική τάξη τους θεωρεί πλέον
περιττούς, παρωχημένους και προβληματικούς
– για τις αγορές, την οικονομική ανάπτυξη,
την ανταγωνιστικότητα κλπ. Η Αριστερά
και τα συνδικάτα περίμεναν και περιμένουν
να περάσει η μπόρα για να ξαναπάμε στην
κανονικότητα – επιμένουν να μην
αντιλαμβάνονται ότι είμαστε ήδη σε νέα
εποχή. Σε μια εποχή που θα θερίσουν αυτά
που έσπειραν ή που δεν έσπειραν τις
προηγούμενες δεκαετίες.
Τις τελευταίες
μέρες φαίνεται να μπήκε και η ταφόπλακα
του ούτω καλούμενου “κοινωνικού
διαλόγου”, αυτού του θεσμού διαβούλευσης
μεταξύ των αντιπροσώπων των εργαζομένων,
εργοδοτών και κράτους. Ο μεταπολεμικός
συμβιβασμός μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου
όπως αυτός κωδικοποιήθηκε το 1977 είχε
ήδη αρχίσει να διαβρώνεται από την
δεκαετία του 1990 και βρισκόταν σε βαθιά
κρίση την δεκαετία του 2000. Το τελειωτικό
του κτύπημα όμως ήρθε με την παγκόσμια
κρίση, που λειτούργησε ως μοναδική
ευκαιρία για την αστική τάξη να αναδιατάξει
εκ νέου και εκ βάθρων το πεδίο. Η σχεδόν
πλήρης ανατροπή του τριμερούς συστήματος,
ακόμα και των προσχημάτων, έγινε επί
των ημερών, αλλά τραγικά μπορεί να πει
κανείς και με ευθύνη, της σημερινής
ΑΚΕΛικής κυβέρνησης.
Ζούμε σε μια
εποχή όπου η νοημοσύνη του κόσμου
υποτιμάται ακόμα περισσότερο από την
εργασία του. Όταν με ταχυδακτυλουργικά
κόλπα εξαφανίζονται οι πλούσιοι από το
φορολογικό πρόγραμμα και εμφανίζονται
μόνο ως ρητορικός στόχος ή ως φωνή
τεχνοκρατικής και πολιτικής σοφίας.
Όπου οι οικονομολόγοι λογοκρίνουν τις
πραγματικότητες που δεν χωρούν στα
μοντέλα τους όπως οι καναλάρχες τις
φωνές και τις ερμηνείες που δεν αντιλαλούν
τις επιδιώξεις τους. Η λιτότητα για τους
μισθωτούς, τα κίνητρα για τους εργοδότες.
Αγαπητοί ΑΚΕΛικοί
συντελείται μια διαδικασία αναδιανομής
του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου
υπό την εποπτεία σας! Και έχετε ευθύνες
και για τον Καζαμία και για τον Χριστόφια.
Δεν μπορεί την ώρα που τα πραγματικά
εισοδήματα των μισθωτών να μειώνονται,
τα συσσωρευμένα κέρδη και η μεγαλο-ιδιοκτησία
να μένουν ανέπαφα. Όσον αφορά την
προτεινόμενη αύξηση της φορολόγησης
στα μερίσματα (για κάτοικους Κύπρου),
που αποτελούν μόνο μέρος των κερδών, αν
αυτή τελικά θα συνοδεύεται όπως ζητούν
οι εργοδότες, από ρυθμίσεις για εξαιρέσεις,
φορο-ελαφρύνσεις και φορο-απαλλαγές
για αποσβέσεις, τότε δεν θα υπάρξει
ουσιαστική συνεισφορά των επιχειρηματιών
στο δημόσιο ταμείο και σίγουρα δεν θα
είναι ανάλογη αυτής των εργαζομένων,
που καλούνται να ξαναπληρώσουν σήμερα
όπως και χτες και όπως πιθανότατα θα
ξανακληθούν και αύριο. Αντίθετα η
επιδότηση των εταιρειών με κίνητρα για
“προώθηση της ανάπτυξης” μοιάζει
μάλιστα με εμπαιγμό αυτή την στιγμή.
Έναν εμπαιγμό στον οποίο συμμετέχει
ενεργά ένα μέρος του ΑΚΕΛ και φαίνεται
να ανέχεται ένα άλλο μέρος του ΑΚΕΛ παρά
τους ρητορικούς εξορκισμούς και
ακροβασίες που επιχειρούνται από την
ηγεσία.
Καθώς η παγκόσμια
καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και
συνεπακόλουθα η ταξική σύγκρουση
εντείνεται, ο καθένας οφείλει να
ξεκαθαρίσει και την θέση του και την
στάση του.
21 comments:
καλημέρα!
καληνύχτα εννοείς φαντάζομαι
Χα! Εξαναθυμηθήκαν σε οι φίλοι σου!
Έχει δίκιο Γρηγόρη κατά βάση. Αυτή είναι η κατάσταση μέσες-άκρες.
Προσπαθείς να κάμεις ψύχραιμη ανάλυση, το αναγνωρίζω, δεν δίνεις όμως τη βαρύτητα που θα έπρεπε στην διασύνδεση με την ΕΕ από τη μια (που επιβάλλει κάποια πράγματα, δεν είμαστε και τόσο μόνοι όσο το κείμενο παρουσιάζει) αλλά και την αισχρή κατάσταση που βιώσαμε το καλοκαίρι (που έπαιξε αναμφίβολα το ρόλο της).
Ίσως… αν δηλαδή οι ισορροπίες μέσα στη κοινωνία ήταν διαφορετικές, αν δεν γινόταν οι δαιμονοποίηση του ΑΚΕΛ κλπ, να «άντεχε» η κυβέρνηση στον χαβά των προηγούμενων τριών χρόνων…
Η Ρόουζ μας λέει καλημέρα όταν όλο το καλοκαίρι κοιμόταν και ξύπνησε όταν τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς περιρρέουσας έδειξαν αποτελέσματα το Φθινόπωρο…
Εσύ μας λες καληνύχτα λες και είναι η πρώτη φορά που ο λαός πληρώνει τα σπασμένα της κυπριακής -εθνικιστικής- πλουτοκρατίας.
Το ΑΚΕΛ έχει όσες ευθύνες του αναλογούν, η υπόλοιπη κοινωνία έχει και τις δικές της. Και για ότι έγινε, και για ότι έρχεται.
Gregoris,
Επί της ης ουσίας δεν διαφωνώ μ’ αυτά που λες, όμως αχώ την άποψη ότι αυτά που λες ότι θα μπορούσε να κάνει η Κυβέρνηση Χριστόφια και δεν τα έκανε σκάλωσαν στους λόγους που απαριθμείς στην πρώτη παράγραφο. Κι άσε κάποιους όψιμους επαναστάτες [που συνήθως (επι)κρίνουν στη βάση συναισθημάτων] να σου λεν «καλημέρα»…
Όπως έγραψα και στο Blog του Strovolioti:
«Άλλο είναι να προσπαθείς [μέσα στα πλαίσια διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος] να καταργήσεις ή έστω να περιορίσεις τα υπερ-προνόμια και υπερ-ωφελήματα των golden boys της [ευρύτερης] Δημόσιας Υπηρεσίας, τα οποία οι ίδιοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου [τα (κεντρο)δεξιά κόμματα] τους παραχώρησαν με σκοπό να τους έχουν στο χέρι και να ελέγχουν έτσι τον κρατικό μηχανισμό, κι άλλο να μάshεσαι να φορτώσεις τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σ’ ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα [και υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους] για να σωθεί το τραπεζιτικό σύστημα», όπως προσπαθούν να επιβάλουν τα κόμματα της Δεξιάς!
*έχω [αντι αχώ]
Κάτι που θεωρώ ότι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ήταν να κρατήσει τις συντεχνίες στον δημόσιο διάλογο για μεγάλο χρονικό διάστημα και να διαφανεί σύντομα τι έγινε στην Κυπριακή οικονομία τον τελευταίο καιρό με τις τράπεζες π.χ. τα κέρδη τους τα ποσοστά συσσώρευσης κερδών των εταιρειών και να απογυμνωθεί η επιχειρηματολογία της δεξιάς έστω κι αν αυτό βοηθούσε τη βουλή στο να μπλοκάρει κάποια μέτρα που αυτή τα θεωρούσε πολύ αδύνατα δια να αντιμετωπίσουν την κρίση. ΤΟ κλειδί νομίζω ήταν μια δυναμική συζήτηση για το ποιος κάνει τι για να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη για να μπορεί να είναι και αυτή παίχτης.
χ.α.
1. εν ανάπτυξα τον σημαντικό παράγοντα ΕΕ αλλά περιλαμβάνεται μέσα στην αναφορά μου στην παγκόσμια κρίση. αντιλαμβάνουμε τους περιορισμούς λόγω πλαισίου ΕΕ (τζιαι ευρώ) αλλά εν γενικόττερη θέση μου ότι εν σε τοπικό επίπεδο που καθορίζονται οι συσχετισμοί ακόμα τζιαι τζείνοι που προκύπτουν που εξωτερικές δυναμικές.
2. η ακροδεξιά τζιαι η μικροαστική αγανάκτιση με την ενορχηστρωμένη αντι κομμουνιστική εκστρατεία του καλοτζιαρκού σίουρα έπαιξεν τον ρόλο της για την σημερινή ανοιχτά σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΑΚΕΛ. αλλά πάλε η θέση μου εν ότι το ΑΚΕΛ όπως τζιαι τα συνδικάτα πληρώνουν σήμερα παλιές αμαρτίες. εν κάτι που (σε σχέση με τα συνδικάτα) αναπτύσσω τζιαι στην ερευνητική μου δουλειά.
3. έννεν η πρώτη φορά που πληρώνει τα σπασμένα η εργατική τάξη. αλλά την προηγούμενη φορά (του 1974) επήρεν αντάλλαγμα - τον κοινωνικό διάλογο. σήμερα καταργείται ο κοινωνικός διάλογος ακριβώς για να μπορέσουν να της ξαναφορτώσουν τα σπασμένα. χωρίς διαφαινόμενο αντάλλαγμα.
4. για τη δαιμονοποίηση του συνόλου των μισθωτών του ευρύτερου δημόσιου τομέα εξαναέγραψα. όπως τζιαι για τα στενά όρια του ρεφορμισμού εν καιρώ κρίσης. να μεν τα ξαναλαλούμεν.
5. καμιά καληνύχτα. το παιχνίδι τωρά ξεκινά. οι επόμενοι 6 μήνες εν κρίσιμοι
Γρηγόρη, αν δεν υπήρχε η πίεση με τις δανειακές προοπτικές –αν δηλαδή ίσχυαν οι συνθήκες πριν το 2008- θα είχαμε τες ίδιες εξελίξεις;
Σίγουρα οι συγκυρίες καθορίζονται και στο εσωτερικό αλλά εν φανερό ότι εν διασυνδεδεμένες απόλυτα με το εξωτερικό. Η έκθεση για παράδειγμα το Ελληνικό χρέος ή το συνεννοημένο παιχνίδι «οίκων» και τοπική πλουτοκρατίας εν θέλουν παρά πάνω ανάλυση για τον ρόλο που παίζουν στο σκηνικό.
Ο Χρίστος κάμνει ακόμα πιο ψύχραιμη τοποθέτηση, όμως τζιαι στα θέματα που θίγει, βρήκαμε τζιαι βρίσκουμε μπροστά μας ένα τοίχος επικοινωνιακό που σπάζει κόκκαλα.
Έννεν ντροπή να πούμε πως εχάσαμε μια μάχη. Δαμέ επιβιώσαμε που ένα ΟΧΙ του 76% σύντροφοι…
Ότι μπορεί να γίνει θα γίνει. Επιμένω στες ευθύνες της κοινωνίας των πολιτών γενικά.
Εν μπορεί να παραπονιέται ο δημόσιος που τη στιγμή που εσυμμετείχε τζιαι ήταν φορέας της ακροδεξιάς περιρρέουσας του μεταναστευτικού, της δαιμονοποίησης της διζωνικής τζιαι του Μαρί.
Εν αλληλένδετα τούτα. Ο κόσμος σκάφτει τον λάκκο του που μόνος του για δεκαετίες φίλοι, τζιαι κανένα ΑΚΕΛ τζιαι καμιά αριστερά εν εκατάφερε να τον σταματήσει, ούτε να τον προειδοποιήσει κατάλληλα, ούτε να τον κάμει να δει πίσω που τα συνθήματα.
καλημερα..με την προοπτικη στο μελλον..:)
1. Μια μιτσια οικονομια σαν την κυπριακη μπορει να καμει τον ψυλλο καμηλο τζαι να ξανακαταλαβει συντομα οτι ο "καμηλος" εν ψυλλος τελικα.
Η εσωτερικη αιτια της αναγκης μετρων εν οι τραπεζες - τζαι αρα το θεμα εν μπροστα μας, μεχρι τον ιουνη τουλαχιστον. οτι διεκδικα το κεφαλαιο τωρα θα πρεπει να μπορει τζαι να το υπεραπιστει αμα ερτει η ωρα να ζητησει επιχορηγηση - οϊ για προσφορα οπως οι δημοσιοι υπαλληλοι, αλλα για κερδοσκοπια [εξωτερικα τζαι εσωτερικα].
Η εξωτερικη διασταση, οπως σωστα λαλει τζαι ο νεος, εν ευρωπαικη τζαι παγκοσμια. Η 9 δεκεμβριου στην Ε.Ε. εν σημαντικη, αν οϊ για τις κατ'αρχην αποφασεις, τουλαχιστον για την πορεια που τροχιοδρομα.
Σε τουτο το πλαισιο, πρεπει να γινει κατανοητο οτι σε μια κοινωνια οπως η κυπριακη [που εν μιτσια αλλα τζαι με μιαν ιστορικη παραδοση συναινεσης] παιζονται τοσο η διεκδικηση οσο τζαι η εικονα της προσφορας, το κλιμα αλληλοβοηθειας [η "αλληλεγγυη του χωρκου"], τζαι η μη υπερβολη [το να μεν ενεν καποιος τατσιζης] τη στιγμη της "κρισης" [πραγματικης η κατασκευασμενης - τζαι αν εν το δευτερο εν να φανει γιατι το θεαματικο ττοζι καθεται].
Αν λοιπον τουτη η αντιπαραθεση/φαση εν τζαι κατι ευρυτερο που μια σειρα μετρα, τοτε εσιει σημασια ινταλως κωδικοποιουνται οι θεσεις καθε πλευρας αλλα τζαι ινταλως διαμορφωνεται το πλαισιο της συζητησης.
Οι ταξικες διεκδικησεις αναγκαστικα θα αρθρωθουν τζαι στα πλαισια του συλλογικου γιατι οντως οι ιθαγενεις εχουν τζαι συλλογικα συμφεροντα.
2. Θα διαφωνησω για τον κοινωνικο διαλογο. Νομιζω η κωδικοποιηση [στην ρητορικη τζαι το πλαισιο του διαλογου] της αναγκης/αυτονοητου για συνεισφορα "ολων",
αλλα τζαι με την ξεκαθαρη αναφορα σε εργοδοτες, πλουτο [τζαι να αρθρωνουνται οι λεξεις τζαι που ατομα που εν τες εγυριζεν η γλωσσα τους], εν δεδομενα που μεταφερουν το θεμα του κοινωνικου διαλογου [τζαι αρα της συνεισφορας] που το εργασιακο/οικονομικο επιπεδο τζαι στο πολιτικο [εισφορας-φορολογικο αλλα τζαι σαν πλαισιο διαλογου]. Το τωρα εν απλα σταδιο/συγκυρια.
3. Μια σημαντικη διασταση ηταν τζαι ενι η διατηρηση της αλληλεγγυης των συντεχνιων. Σαν ειδος [τζαι οργανωτικο προτυπο] μορφων εσωτερικης ταξικης αλληλοβοηθειας-συναινεσης. Τζαι επειδη μια αιχμη των επιθεσεων των ρητορικων του κεφαλαιου εστιαστηκε τζαι δαμαι, εν καλη η εμπεδωση τζαι αλληλοδιαχυση των ταξικων συγκροτησεων.
Οπως τζαι η αναδυση αλλων αυτονομων συγκροτησεων για ταξικες διεκδισκησεις οί μονο στο εργασιακο επιπεδο,αλλα τζαι στο κοινωνικο, αφου πκιον μπαινει [ακομα τζαι με τουτην την συζητηση] το θεμα του συλλογικου πλουτου, της κατανομης του, της χρησης του για σωτηρια ανικανων θεσμων στο ιδιωτικο τομεα [λ.χ. τραπεζων], τζαι αρα της συζητησης για τα "κοινα" της οικονομιας.
Το επομενο σταδιο, στα πλαισια τζαι της ταξικης αλλα τζαι της ευρυτερης κοινωνικης συναινεσης, εν σαφως να τεθει το ζητημα της δικαιας [της κοινωνικης δικαιοσυνης] εισφορας τζαι ευρυτερα στην οικονομια-κοινωνια- πολιτικη. Αν δοκιμασει το κεφαλαιο ανοικτη επιθεση στα εργασιακα του ιδιωτικου τομεα τοτε η ταξικη ταυτιση θα διασταυρωθει τζαι με την διαχυση της συζητησης για το καθεστως, λ.χ. , των εσωτερικων δανειων των τραπεζων - τζαι οσων βεβαια εμπλεοκονται.
Διοτι οπως θα παρει το κεφαλαιο διευκολυνσεις [λ.χ. για επενδυσεις], θα πρεπει να παρει τζαι ο εργαζομενος-πολιτης [μεσω μισθου λ.χ. η με την διαχυση ρευστου προς τους πολιτες] για καταναλωση που εν βασικος μοχλος της "πραγματικης" οικονομιας - οπως λαλουν τζαι τα οικονομικα των αστων...:)
Δαμαι που ειμαστεν, κυριαρχει λογικα τωρα το συλλογικο [της αλληλοβοηθειας των ιθαγενων] μπροστα σε οτι φαινεται να ενι μια εξωτερικη πιεση - στη συγκυρια.
Ομως οι εσωτερικες ισορροπιες εν τζιαμαι.
υπάρχει ακόμα μια αντίφαση που αφορά τη σύμπτωση της διακυβέρνησης ακελ εν καιρώ κρίσης, η οποία δεν μπορεί να παραβλέπεται.
η αντιφαση του γεγονότος πως η "συναινεση" σε αυτη τη συγκυρία δεν αποτελεί ενα πολιτικό όρο "δεξιοποιησης" της αριστεράς αλλά αποτελεί ενα καθαρά ΥΛΙΚΟ όρο διαβίωσης των εργαζομένων.
το ακελ δεν είναι εξαρτώμενο μόνο από τη διαπλοκή του στην εξουσία (όπως επιμένουν πολλοί)- τζαι την επιθυμία του να φτάνει σε πολιτικές συναίνεσης - είναι διαπλεκόμενο με τη βάση του από την οποία εξαρτάται η φυσική του επιβίωση ως κομματος.
εφόσον η κρίση δεν είναι "πολιτική" αλλά πρωτίστως ταξική, το ακελ αναπόφευκτα ερκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο να αποκοπεί από την ίδια του τη βάση. Αυτό τον κίνδυνο εγώ θεωρώ ότι το ακελ τον αντιλαμβάνεται τζαι τον μετρά.
το ζήτημα λοιπόν του κοινωνικού διαλόγου - που συμφωνώ με τον Λινό πως δεν διακόπηκε - εν αφορά τους όρους διαχείρισης της κρίσης, με την έννοια πως η κυβέρνηση δίνει βήμα τζαι ρόλο στες συντεχνίες. αφορά τους υλικούς όρους υπαρξης του ίδιου του λαϊκού κινήματος.
δεν είναι ζήτημα λοιπόν στάσης ή απόφασης του ακελ αν θα αφήσει ανοιχτό αυτό το διάλογο ή αν θα κάμει δεξιά στροφή. ο διάλογος υφίσταται τζαι εν ταυτισμένος με την υπαρξη ή τη διάλυση της αριστεράς. το ακελ, ξαναλέω, εσιει δυνατό ενστικτο επιβίωσης τζαι εχω την πεποιθηση πως δεν θα αυτονεκρωθεί αφήνοντας τη βάση του. Όι γιατί το ακελ εν "καλό τζαι ηθικό" αλλά γιατί η κρίση είναι συστημική τζαι παγκόσμια τζαι πλέον δεν αφήνει χρόνο για επεξεργασία συναινέσεων στο πολιτικό επιπεδο.
όσες πολιτικές αποφάσεις παίρνονται αυτόματα υλοποιουνται σε πραγματικό επίπεδο τζαι το γεγονός πως η κρίση αυτή είναι ταξική τζαι όι πολιτική, παυει να είναι "θεωρητικό" ζήτημα αλλα γίνεται καθαρά πρακτικό ζήτημα.
επίσης πρέπει να δούμε καθαρά την εξάρτηση της κυπριακής αριστεράς από τις εξελίξεις στην ε.ε.
δεν θεωρώ προσωπικά τα κινήματα που εμφανίστηκαν στην ευρώπη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, όπως είναι το κίνημα των αγανακτισμένων ή τα διαφορα occupy κινήματα ως πιο ριζοσπαστικά από το ακελ.
καποιες φορες μάλιστα τα πολιτικά αιτήματα αυτών των "ριζοσπαστικών" κινημάτων εν πιο φιλελευθερα που τα αιτήματα για παράδειγμα της ΠΕΟ.
το ακελ για παραδειγμα δεν έβαλε ως αίτημα "μια αριστερή ευρώπη", ουτε το αίτημα για πολιτική ευρωπαική ενωση τζαι κινείται ίσως πιο ευρωσκεπτικιστικά.
αντίθετα, πιο "ριζοσπαστικές" δήθεν τασεις προτασσουν το αίτημα για μια διαχείρηση της εξουσίας με΄σω των εκλογών δηλαδή προβαλλουν ως τρόπο εξόδους από την κρίση το να γίνουν "αυτο που ήδη είναι το ακελ".
αρα η κριτική στο ακελ, τζαι στες αντιφάσεις του δόγματος πως με μια "αριστερή" κυβέρνηση στις χωρες της ευρώπης θα σωσουμε το οραμα του σοσιαλισμού, θα πρέπει να γίνονται τζαι αυτοκριτικά για όσους κάμνουν αριστερή κριτική στο ακελ.
τέλος, κατι που διαφωνώ κάπως με τον Λινό εν το σημείο για "το συλλογικο [της αλληλοβοηθειας των ιθαγενων] μπροστα σε οτι φαινεται να ενι μια εξωτερικη πιεση - στη συγκυρια."
το συλλογικό της αλληλοβοήθειας των ιθαγενών υπάρχει σε κάποιο βαθμό σε υλικό επίπεδο, από τη στιγμή που ο εργάτης/δεξιός τζαι ο εργάτης/αριστερός βρίσκουνται αντιμέτωποι με τους ίδιους κινδύνους επιβίωσης.
εν υπάρχει όμως σε πολιτικό επίπεδο καθότι, η δεξιά εν εσιει την εξάρτηση που εσιει η αριστερα από τη βάση της.
η δεξιά εκτισε την πολιτική της υπαρξη σε άλλα αφηγήματα - τα οποια ξεθαφκει τωρά για να διατηρηθεί - όι σε ταξικά αφηγήματα.
θα ελεα πως η δεξιά εν σε πιο αδιέξοδη θέση από ότι η αριστερα αυτή τη στιγμή. βασικά "αντιγραφει" τζεινες τες πολιτικές οι οποίες εξασφαλισαν στα δεξιά κόμματα της ευρωπης την εκλογική νίκη.
ομως χάνει τον "εθνικό" της ρόλο. ενα ρόλο που επροσπαθησε να κλέψει ο Τομμυς, άδοξα οπως φαίνεται.
αν η συστημική κρίση αφαιρεσε από την αριστερα την ευκαιρία για πολιτική συναίνεση με τη δεξιά μια φορά, την αφαιρεί από την δεξιά δέκα φορές.
γιατί η συναίνεση μπορεί να παιξει μόνο σε δύο αξονες:
1. τον εθνικό
2. τον ευρωπαικό.
η δεξιά εν εσιε την ευχέρεια να παιζει πλέον σε κανένα από αυτους τους δύο αξονες. είναι καθαρή η επιλογή της δεξιάς. επελεξε το πτώμα του νεοφιλευθερισμού.
θεωρω πως ο 21ο εν ο αιωνας όπου η πάσα εν στην αριστερα για ανατροπή του παγκόσμιου σκηνικού.
τζαι το αιτημα για αυτονομία της κύπρου το οποιο εν ταυτισμένο με την επίλυση του κυπριακού πρεπει πλέον να διακλαδωθεί με το αίτημα για μια γενικότερη οικονομική αυτονόμιση από το ίδιο το σύστημα.
τζαι για να μετατοπίσω λλιον τζαι τη συζήτηση, το ακελ μπορεί να συναινεί σε πολιτικές λιτότητας τζαι να κάθεται να συνομιλεί με τον Αβέρωφ τζαι τον Αναστασιάδη, αλλά ουδέποτε ήταν επιρρεπές στον ευρωκομμουνισμό.
αντίθετα η υπάρχουσα αριστερή κριτική στο ακελ από διάφορες ριζοσπαστικές τάσεις, η υπαρξη του κινήματος των αγανακτισμένων, τα occupy κινήματα, τζαι τα αναρχικά κινήματα σε μεγάλο βαθμό, αποτελούν μια μεταμοντέρνα τζαι εκφυλισμένη να μου επιτρέψεται προσπαθεια αναβίωσης του ευρωκομμουνισμού, μαλιστα χωρίς την υπαρξη των θεωρητικών τεράτων του ΄60 και του ΄70.
...εννοώ πως δεν ξέρω πόσο ευχαριστημένος θα ήταν ο Γκράμσι...
εν γι αυτό που η "αριστερή" κριτική στο καθεστωτικό ακελ τζαι στους εσωεξωακελικοδησυκοεπανενωσιτες μοιραία καταλήγει παντα σε ένα συγκεκαλημμενο αντικομμουνισμό.
τζαι η άκριτη υποστήριξη στο ακελ...στο ίδιο.
e
ο κοινωνικός διάλογος έννεν απλά η δημόσια συζήτηση τζιαι ρητορική. ούτε βέβαια η τυπική αναγνώριση των συνδικάτων ως κοινωνικοί εταίροι που πρέπει να ενημερώνονται. ως τέθκιος ναι υπάρχει ακόμα, τζιαι ναι συμφωνώ ότι εν σημαντικό ότι κάπου ακούστηκεν δημόσια τζιαι η ανάγκη συνεισφοράς του πλούτου τζιαι έγινεν δεκτό ως αρχή ότι πρέπει να συνεισφέρουν ούλλοι.
η ουσία φυσικά εν πίσω που την ρητορική τζιαι το θέαμα. τζιαμέ έχουμεν 2 δεδομένα που εξεκαθαρίσαν το 2011.
1. η κυβέρνηση δεν υποχρεούται (εν καιρώ κρίσης) να διαπραγματεύεται με τα συνδικάτα όι μόνον θέματα οικονομικής πολιτικής / ανάπτυξης κλπ αλλά ακόμα τζιαι θέματα που σχετίζουνται με όρους εργοδότησης. η βουλή (καλοτζιαίρι) τζιαι η κυβέρνηση σήμερα εδείξαν ότι μπορούν (μέχρι στιγμής χωρίς αντίδραση) να επιβάλλουν μονομερώς όρους στους εργαζόμενους.
2. 3ο πακέτο λιτότητας τζιαι ακόμα η φορολόγηση του πλούτου στο θα...
όταν φτάσουμε στο 6ο πακέτο βλέπουμεν...
ναι σίουρα το ΑΚΕΛ εν πάιζει μάππα μόνο του. ναι υπάρχει η κρίση στην ευρωζώνη κλπ. αλλά δαμέ συζητούμεν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης χριστόφια τζιαι τες ευθύνες του ακελ στην αντιμετώπιση της υφιστάμενης κατάστασης με τες συνέπειες τζιαι της κρίσης τζιαι της συγκυρίας τζιαι τζιαι. οπόταν μεν αλλάσετε θέμα συντρόφοι.
δυσδαιμόνα, θεωρώ ότι εκόλλησες λλίον. τζιαι με μιαν θεωρητική ορθοδοξία τζιαι με την ελλαδική κατάσταση που σε κάμνουν να διολισθαίνεις σε άλματα, αυθαίρετες συνδέσεις τζιαι συχνά εκτός θέματος παρεμβάσεις.
εν καταλαβαίνω πως μπορείς να γενικέυκεις έτσι τόσο σε σχέση με την βάση του ακελ όσο τζιαι με την αριστερή κριτική στο ακελ. τζιαι σίουρα εν καταλαβαίνω που τζιαι πως τοποθετήσε σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας.
Το ΑΚΕΛ εν 32.6%. Εν καμνει οτι θελει.
Οι ΔΥ καλα την εχουν. Δεν θα πεινασουν, δεν θα βρεθουν στην ανεργια, δεν φοουνται τιποτε.
Ο κοσμος που πραγματικα εν κριμα εν ο ανεργος τζιαι ο Ιδιωτικος υπαλληλος που δουλευκει μουχτιν ή απολυεται για να πιαει την δουλεια ο κοινοτικος με μισο μισθο (αλλη κατηγορια ανθρωπων που πραγματικα δεινοπαθουν).
Αν λαβεις υποψη τζιαι τι γινεται στο εξωτερικο, πρεπει να μαστε τελια στον κοσμο μας να λυπουμαστε τους ΔΥ που λογω ΑΚΕΛ αντεξαν 3 χρονια για να παρθει μετρο εναντιον τους. Τζιαι να σκεφτεις οτι τζιαι πουπανω ενε πιερωναν για τις συνταξεις τους. Ελεος
Δευτερον και πιο σημαντικο, οι ΔΥ ειναι στη πλειοψηφια τους δεξιοι βολεμενοι. Σκολανουν το μεσομερι. Καθουνται τζιαι το καλοτζιερι οι καθηγηταεις-δασκαλοι. Τουτοι ουλλοι τι κομμα ψηφιζουν? Η ΣΕΚ ψηφιζει ΑΚΕΛ? Η ΠΑΣΥΔΥ? Ποιοι ειμαστε εμεις που εννα στησουμε ποδι για τα συμφεροντα τους τουτους?
Αντι να κλαιμεν για δεξιοστροφες πολιτικες καλυτερα να αναλογιστουμε ποσο σιειροτερα θαταν τα πραματα αν επερναμεν τα μετρα τουτα πριν 2 χρονια οπως εθελαν τα διδυμα, τζιαι ποσο σιειροτερα ειναι τα πραματα σε χωρες που πραγματι εχουν δεξιοστροφες οικονομικες πολιτικες.
zep
εσύ τούτον εκατάλαβες δηλαδή;
φίλε έτσι επιχειρήματα εν ανάξια σχολιασμού. τζιαι σε παρακαλώ όι δαμέ, όι σε μένα. να το θέσω κομψά τζιαι ευγενικά.
Πολλα αφ υψηλου την ειδες.
...τραγικά ρεαλιστικό....zep, εύχομαι να μην αποτελείς κομμάτι της βάσης που λαλεί η δισδαιμόνα...
Την πολιτικη της εθνικης ενοτητας ειναι χρονια που την ακολουθα το Ακελ
Μακαριος Κυπριανου Βασιλειου Τασσος
Για χρονια μεσα απο αυτη την συνεργασια παντα επεδιωκε να προστατευσει τα εργατικα δικαιωματα και κατακτισεις
Σημερα υπαρχει ομως μια μεγαλη διαφορα Το Ακελ και η κυβερνηση του ερχονται εναντια στα εργατικα δικαιωματα Και ο λογος ειναι το βαθαιμα της παγκοσμιας οικονομικης κρισης που δεν αφινει κανενα περιθωριο ελιγμων
Το ακελ παθαινει σημερα οτι και Η σοσιαλδημοκρατια
και αυτη σε περιοδους αναπτυξης του καπιταλισμου εδινε κοινωνικες παροχες σε περιοδους κρισης κτυπουσε τα εργατικα δικαιωματα
Το Ακελ βεβα,για να ειμαστε δικαιοι, δεν το κανει σημερα με τον τροπο που το εκαμε η Σοσιαλδημοκρατια ομως το κανει.
Σε περιοδους κρισης του συστηματος η προσπαθεια διαχειρισης του ειναι μοιραια γιατι ακριβως μπαινει επιταχτικα το ερωτημα με πια πλευρα εισε με το κεφαλαιο η με την εργατικη ταξη
Τι θα μπορουσε να καμει το Ακελ
κατ αρχην να πει τα πραγματα με το ονομα τους .η κριση της οικονομιας ειναι η κριση του καπιταλισμου και οχι να το ψιθηριζει.Να πει οτι οι λεγομενες αγορες ειναι οι κεφαλαιοκρατες οργανωμενοι σε παγκοσμιο επιπεδο
Να κινητοποιηση δυναμικα την εργατικη ταξη κατι τετοιο θα του επετρεπε να ξεκαθαρισει τα πραγματα στο μυαλο των εργαζομενων και να κερδισει ενα σημαντικο μερος των δεξιων εργατων
Να ελθει σε επαφη με τις εργατικες οργανωσεις διεθνως(ειδικα τις Ελληνικες)με στοχο την απο κοινου αντιμετωπιση της επιθεσης του κεφαλαιου ( Διοτι εχετε δικαιο συντροφοι σαν Κυπρος ειμαστε μικροι)
ομως αν δουμε οτι μαζι μας ειναι το εργατικο κινημα της ελλαδας της ισπανιας της ιταλιας της πορτογαλιας της ιρλανδιας της αγγλιας και οχι μονο τα πραγματα ειναι διαφορετικα.Σημερα την εποχη του internet και του e-mail ειναι πολυ πιο ευκολο να κανουμε αυτο που ειπε ο Μαρξ "Πρωλεταριοι ολων των χωρων ενωθητε"
Εχω την αίσθηση για να είμαι ειλικρινής Γρηγόρη, ότι είμαστε κάτω από τις δυνατότητες μας.
Η δική μου εικόνα είναι πως επαναλαμβάνουμε - η αριστερά γενικώς, εξω και μεσα - αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.
Κατηγορούμε τους νεοφιλελευθερους πως "δεν βλέπουν" το πτωμα του νεοφιλελευθερισμού, όμως τζαι η αριστερα, τόσο η θεσμική όσο τζαι η εξωθεσμική, κάμνει επαναληψη προηγούμενων τύπων συγκρουσεων/κριτικής/ρόλων κ.λ.π
Λείπει το νεο βλέμμα που σημαίνει πως λειπει η κριτική της πραγματικότητας ως εχει σημερα. Τζαι ως αριστερα επανασύρουμε που το συρταρι παλιές αλυτες τζαι καταστροφικές συγκρουσεις νομιζόμενοι πως με αυτό το τρόπο, θα λύσουμε τα προβλήματα της συστημικής κρίσης του καπιταλισμού.
Βασικά είμαστε ούλλοι κολλημένοι.
Μαλλον το δικό μου κολλημα εν η εκφραση της απογοήτευσης για την κατασταση.
Με την ελλάδα δεν εχουμε σχεση, εκτός που το γεγονός της εισαγωγής ιδεών η οποία εν πολλά εντονη, παρα πολλά εντονη. Πλεον καμνουμε τζαι εισαγωγή "φυσικών προσώπων" που μας μιλούν για "κολώνες της ΔΕΗ" τζαι όι για στύλλους της ηλεχτρικής μες τη νεκρή ζώνη..
Για τα μέτρα λιτότητας ετοποθετήθηκα. Μαλλον ακραία. Κανένα μέτρο, ειπα. Απολύτως κανένα μέτρο αλλά εκ θεμελίων ρήξη με το υφισταμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Γιατί πλεον ετσι πρεπει να ονομάζουμε τον καπιταλισμό στην εποχή μας.
Όσο για τη βάση του ακελ, δεν εννοω τους ψηφοφόρους του ακελ. Οι ψηφοφόροι του ακελ, όπως τζαι κάθε κόμματος εν μια ρευστή ποσοτητα. Δεν είναι μέτρο βαση του οποιου μπορείς να φτασεις σε πολιτικά συμπεράσματα.
Μιλώ με υλικούς όρους παντα. Όι με κενούς ιδεολογικούς.
Η πραγματικότητα εν φτιαγμένη που συκγεκριμένα συστατικά. Τζαι η πολιτική εν αντικατοπτριζει παντα την σύνθεση της πραγματικότητας.
Ειπα πως το ακελ δεν μπορεί να αποκοπεί από τη βαση του, με την εννοια πως η κρίση πληττει σοβαρά τα λαϊκά στρώματα τζαι ως εκ τουτου εκθεμελιώνει τζαι τες αναγωγές του συλλογικού πολιτικού "φαντασιακού".
Γίνεται ανακατανομή του πλουτου εις βαρος των φτωχων. Δεν μπορει να μεν γίνει τζαι ανακατανομή αφηγημάτων.
Η πιο μεγάλη μπανανόφλουδα λοιπόν για το ακελ, θα είναι να αφήσει τα λαίκά στρώματα στο στόμα της δεξιάς.
Υπάρχει ενας διπλος κινδυνος. Ειτε η διαλυση τυπου πασοκ είτε η συρρικωνση.
Θελω να ελπίζω πως ειναι συνειδητοί αυτοι οι κινδυνοι από το ακελ τζαι πως θα φκάλει τη δεδομένη στιγμή το εργατικό κίνημα από τη λήθη τζαι την δευτεράντζα στην οποία το εκαταδικασε.
αυτό μου λεει το ενστικτο μου πως θα συμβεί.
αυτά και καλημέρα...:)
Post a Comment