Τα γραπτά μένουν

.....
Εφόσον μια έρευνα στηρίζεται σε τεκμήρια και αναλυτική ερμηνεία θα εστιάσουμε σε 2 διαστάσεις:

1. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου παρουσίασε ισομερώς τα σχετικά τεκμήρια η αν φάνηκε να υπάρχει τάση συστηματικής απόκρυψης, αποσιώπησης, λογοκρισίας τεκμηρίων τα οποία εκφραζαν κάποιες οπτικές  ή αν η λογοκρισία εξυπηρετεί (σαν πρόθεση η σαν συνέπεια) κάποια συμφέροντα σε σχέση με τους ευρύτερα «εμπλεκόμενους» στην όλη διαδικασία.

2. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου αξιολόγησε ισομερώς (εφάρμοσε δηλαδή τα ίδια κριτήρια) στα άτομα τα οποία εμπλέκονταν και τα οποία σχολιάζει άμεσα η έμμεσα. Για να διαφανεί αν υπήρχε προκατάληψη θα γίνει σύγκριση αν εφαρμόζονται τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης σε διάφορους εμπλεκόμενους – θα συγκριθεί ιδιαίτερα η σχέση του στρατού (σαν κρατικής δομής) με τον Πρόεδρο,[5] αλλά και παρουσίαση του ρόλου της Βουλής.

......

Είναι έκδηλο ότι και στα 2 κριτήρια τα οποία τέθηκαν ο κ. Πολυβίου δεν συμπεριφέρθηκε ισομερώς.

1. Αποσιώπησε, και άρα λογόκρινε, τεκμήρια είτε για την κατάσταση στην Βάση, είτε για τις ευθύνες του στρατού σαν δομής. Ταυτόχρονα στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής απέκλεισε τεκμήρια και έφτιαξε παραπλανητικές εικόνες με στόχο να εστιάσει μια επίθεση στον Πρόεδρο.
2. Όσον αφορά τα κριτήρια αξιολόγησης είναι εντυπωσιακό πόσο προκατελειμενος υπήρξε ο κ. Πολυβίου. Εφάρμοσε στον Δ. Χριστοφια κριτήρια τα οποία δεν εφάρμοσε ούτε στους εμπλεκόμενους στρατιωτικούς οι οποίοι όφειλαν να πράξουν στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους, ούτε στους πολιτικούς οι οποίοι καθηκοντως θα «έπρεπε να ξέρουν» όπως οι επικεφαλείς των αρμόδιων επιτροπών της Βουλής.

Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να δούμε την πορεία αυτής της επιτροπής με τις δημόσιες ακροάσεις. Ο κ. Πολυβίου σαν νομικός όφειλε να ξέρει ότι τέτοιες δημόσιες διαδικασίες τείνουν να επηρεάζονται από τα ΜΜΕ. Η  στάση του υπήρξε σαφώς προκατειλημμένη και πάλιν – σε βαθμό που θα πρέπει να γίνει δείγμα προς αποφυγήν η όλη συμπεριφορά του για μελλοντικούς υποψήφιους για επιτροπές.

Από ότι φάνηκε διέρρεε κείμενα στον τύπο η δεν έκανε καμία προσπάθεια να διερευνήσει τις διαρροές. Η ίδια η συμπεριφορά στην κατάθεση του Προέδρου ήταν μεροληπτική σε 3 μέρη τουλάχιστον:

1. Επέτρεψε την τοποθεσία φωτογραφιών των νεκρών μπροστά στον μάρτυρα για πρώτη φορά.
2. Αναλώθηκε σε ένα είδος επίδειξης στα ΜΜΕ με την δήλωση του «σήμερα κρίνομαι εγώ».
3. Η κάλυψη της συμπεριφοράς του Ν. Ιωαννιδη όταν εξύβρισε τον Δ. Χριστοφια στο τέλος, μπορεί να κατανοηθεί σαν προσπάθεια αποφυγής της έντασης – αλλά είναι εντυπωσιακό ότι δεν είπε κάτι έστω ενάντια στην φραστική επίθεση.

Η τελική παράδοση του πορίσματος ήταν δείγμα αυτής της διαπλοκής του ερευνητή με την εικόνα του στα ΜΜΕ. Από ότι φαίνεται τα άτομα γύρω του η ο ίδιος είχαν διαρρεύσει το πόρισμα. Και ο ίδιος μόλις το παρέδωσε ανάλαβε τον  ρόλο της τηλεοπτικής παράστασης. Ήταν μια θλιβερή στιγμή για το βήμα εκδημοκρατισμού που θα μπορούσε να εκπροσωπεί αυτή η επιτροπή. Ο κ. Πολυβίου αποδείχθηκε πιο επιρρεπής από ότι επιτρέπεται για δημόσιο ερευνητή στην θεαματική του εικόνα στα ΜΜΕ . Είναι σαφές μετά από αυτήν την εμπειρία ότι σαν κοινωνία πρέπει να δούμε κριτικά όχι μόνο τις περιπτώσεις χειραγώγησης από τα ΜΜΕ αλλά και την τάση δημόσιων λειτουργών να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και την εν δυνάμει μεροληπτική προβολή τους, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Σε αυτό το πλαίσιο η αναφορά του για «μονοπώληση των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τους συνήθεις ύποπτους (κομματικούς και πολιτικούς) είναι φαινόμενο το οποίο δεν είναι πλέον αποδεκτά…» δείχνει μάλλον προχειρότητα όπως και με την συζήτηση ευθυνών. Αν κατανοούσε ο κ. Πολυβίου  τις διαδικασίες χειραγώγησης από τα ΜΜΕ θα αναγνώριζε τουλάχιστον ότι ο ίδιος σύμπλεε με το υπάρχον θεαματικό κλίμα , και άρα το πιο πάνω σχόλιο ήταν σαφώς αντιφατικό με την όλη στάση του.

Ο κ. Πολυβίου ταυτίστηκε και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτό το «μονοπώλιο» το οποίο αποκηρύσσει δήθεν. Το ότι αναγνωρίζει ότι το πόρισμα του δεν είναι «ακαδημαϊκό η κοινωνιολογικό» είναι θετικό αφού αναγνωρίζει τα όρια των γνώσεων και δυνατοτήτων του. Θα έπρεπε σε αυτό το πλαίσιο να είχε απορήσει γιατί τα μονοπώλια της πληροφόρησης και ο ίδιος ήταν τόσο ταυτισμένοι – και ενδεχομένως τους έδινε και «εξετάσεις» όπως θα μπορούσε να ερμηνευτεί η αρχική του δήλωση στην κατάθεση του Προέδρου. Άλλωστε οι δικές του αποσιωπήσεις - λογοκρισίες φάνηκαν να αντανακλούν τις επιθυμίες πολιτικών και ΜΜΕ για λογοκρισία συγκεκριμένων θεμάτων: όταν άρχισαν να διαρρέουν στοιχεία για την έρευνα-πόρισμα της αστυνομίας (ιδιαίτερα με το θέμα της μη εκκένωσης), ξαφνικά αυτό το πόρισμα και τα τεκμήρια του έγιναν στόχος από τους ίδιους οι οποίοι είχαν αποδεκτει το πόρισμα Πολυβίου χωρίς καν να το διαβάσουν-αναλύσουν (διότι καταγράφει αναγκαστικά και αυτός την μη-εκκένωση και την διαταγή ανάκλησης προσωπικού – χωρίς βέβαια να τα αναλύσει). Για μερικούς αρκούσε, προφανώς, η εστίαση στον Δ. Χριστοφια. Αλλά τα τεκμήρια είναι εκεί και θα εμφανιστούν στην δημοσιότητα – αργά η γρήγορα.

ολόκληρη η ανάλυση και αξιολόγηση του κειμένου-πορίσματος Πολυβίου  με εξέταση των στοιχείων και σχετικές παραπομπές από τον κοινωνιολόγο Αντρέα Παναγιώτου εδώ

http://koinonioloyika.blogspot.com/2011/11/blog-post.html