Σημειώσεις 4 - 13/12/2011

Είναι σημαντικό όταν κάποια πράγματα σπάζουν την λογοκρισία των ΜΜΕ και εμφανίζονται γυμνά και στην δημόσια θέα. Ας πούμε ότι ο Αβέρωφ, ο ήρωας των νεοφιλελεύθερων “έσιει τη μισήν Αρκάκα τζιαι θέλει τζιάλλα” (αλήθεια πότε και με ποια διαδικασία μετατράπηκε εκεί η γη από αγροτική σε οικιστική ζώνη;) ή ότι το κοινοβούλιο λειτουργεί ως “βουλή του πλούτου και του κεφαλαίου”. Η εικόνα επίσης μιας μεγάλης μερίδας χαμηλόμισθων εργαζομένων του δημοσίου που πλήττονται από τα μέτρα όπως γραφείς, νοσοκόμες, σκουπιδιάρηδες, εργάτες των δημοσίων έργων κλπ, πιθανόν να κάνει όσους συμμετείχαν απλά λόγω απερισκεψίας στην εκστρατεία συνολικής δαιμονοποίησης και απαξίωσης των δημοσίων υπαλλήλων που προηγήθηκε, τουλάχιστον να ντραπούν και να το ξανασκεφτούν, ιδιαίτερα σε σχέση με αυτά που έρχονται. Οι υπόλοιποι της ρητορικής περί “παρασίτων” (συχνά εξ ιδίων τα αλλότρια...) οι γιάπηδες και τα φερέφωνα του κεφαλαίου ούτως ή άλλως απλά την δουλειά τους κάνουν.

Το πραγματικό ζήτημα είναι βέβαια αν τα συνδικάτα μπορούν να διατηρήσουν και να ενισχύσουν το κοινό ταξικό μέτωπο που φαίνεται να συγκροτείται έτσι ώστε μέσα από μια κλιμακούμενη εκστρατεία να καταφέρουν να υποχρεώσουν και την βουλή του πλούτου και του κεφαλαίου να κοιτάξει και λίγο τον καθρέφτη πριν να διανοηθεί καν νέα οικονομικά μέτρα.