Wednesday, April 26, 2017

Η αριστερά μπροστά στην επανένωση και μπροστά στη διχοτόμηση

To Γρανάζι  και η Αριστερή Κίνηση – Θέλουμεν Ομοσπονδία σας καλούν στην εκδήλωση με θέμα:

Η αριστερά μπροστά στην επανένωση και μπροστά στη διχοτόμηση

την Παρασκευή, 5 Μαΐου στις 7 μ.μ. στο ΤΕΠΑΚ (κτίριο Ανδρέας Θεμιστοκλέους, αμφιθέατρο Πεύκιος Γεωργιάδης)

Ως Αριστερά οφείλουμε να συζητήσουμε όχι μόνο την προοπτική της επανένωσης για την οποία συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε αλλά και τη στάση μας μπροστά στην πιθανότητα της διχοτόμησης, ιδιαίτερα εν όψει της προδιαγραφόμενης αποτυχίας ή και πιθανής κατάρρευσης της υφιστάμενης ειρηνευτικής διαδικασίας.
Καθώς αυξάνεται η ένταση σε σχέση με τα ενεργειακά και μαζί της και οι εθνικιστικές κραυγές είναι σημαντικό όχι μόνο να συζητήσουμε τα δεδομένα αλλά και να οργανώσουμε τη δράση μας το επόμενο διάστημα, ιδιαίτερα την στιγμή που πυκνώνουν οι αναφορές ότι η ε/κ ηγεσία ή μεγάλη μερίδα της φλερτάρει, ανοιχτά πλέον, με τη λογική μιας συμφωνημένης διχοτόμησης.
Πως μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά στο πολιτικό πεδίο προς όφελος της ειρήνης; Σε ποιες κατευθύνσεις μπορεί να κινηθεί η συνεργασία μας με συντρόφους/ισσες από την τ/κ κοινότητα το επόμενο διάστημα; Πως μπορούμε να συνδέσουμε τον αγώνα ενάντια στον εθνικισμό με την πάλη ενάντια στη λιτότητα; Πως μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανό το πρόταγμα της επανένωσης απο τα κάτω σε συνθήκες τροχιοδρόμησης και εμπέδωσης της διχοτομικής λογικής;
Σύντομες τοποθετήσεις από τους:
Γρηγόρη Ιωάννου [Αριστερή Κινηση – Θέλουμεν Ομοσπονδία] & Σάμο Σαμουήλ [Γρανάζι]

(η εκδήλωση στο fb)

Wednesday, April 12, 2017

Κυπριακό: το παιχνίδι παίχτηκε (τουλάχιστον για αυτό το γύρο)

Παρά το μπλοκάρισμα των συνομιλιών στο Μοντ Πελεράν το περασμένο φθινόπωρο, η διαδικασία επίλυσης του Kυπριακού κρατήθηκε ζωντανή, έστω με τραυματισμένη την ελπίδα, για εκείνο, βέβαια, το κομμάτι του πληθυσμού των Κυπρίων βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής που θέλει την επανένωση της χώρας. Τότε είχα υποστηρίξει ότι όλα τα ενδεχόμενα παρέμεναν ανοιχτά και ότι δεν είχε τελειώσει τίποτε, ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμη: http://rednotebook.gr/2016/12/pechnidi-pezete-akomi-gia-ti-diadikasia-irinefsis-stin-kipro-tou-grigori-ioannou/ . Όντως αμέσως μετά συμφωνήθηκε και ακολούθως συγκλήθηκε η διεθνής/πενταμερής διάσκεψη για την Κύπρο με όλα της τα θεαματικά παρελκόμενα. Συντηρήθηκε, έτσι, η πιθανότητα επίτευξης συμφωνίας ως προοπτική, παρά το ότι έγινε ξεκάθαρο ότι κανένας παίχτης, εσωτερικός ή εξωτερικός, δεν θεωρούσε επείγον το ζήτημα και δεν είχε διάθεση να πάρει πρωτοβουλίες που θα ενθάρρυναν ή θα πίεζαν και άλλους παίχτες να κινηθούν.

Εν τω μεταξύ η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αυξήθηκε περαιτέρω, οι δυνάμεις του στάτους κβο στην Κύπρο, τόσο βόρεια όσο και νότια, ύψωσαν την πίεσή τους στους δυο ηγέτες παράλληλα με αντίστοιχες δυνάμεις στις «μητέρες πατρίδες» τους, ενώ η διαμόρφωση του νέου γεωπολιτικού σκηνικού στην Ανατολική Μεσόγειο δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει με τα νέα δεδομένα του Μπρέξιτ, της εκλογής Τραμπ και της επικράτησης Άσσαντ στη Συρία. Η αύξηση της έντασης μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και είναι σε μεγάλο βαθμό ρητορική και θεαματική, έχει και υλική υπόσταση και συνέπειες σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο. Από τη μια, σηματοδοτεί το τέλος του προσανατολισμού της Τουρκίας προς μια ειδική σχέση συμμαχίας και συνεργασίας με την ΕΕ και την ενίσχυση της προσπάθειας για μια αυτόνομη περιφερειακή τουρκική πολιτική και διαπραγμάτευση με την ΕΕ επί ίσοις όροις. Από την άλλη, ενισχύει τη δεξιά μετατόπιση του όλου πολιτικού συστήματος με την ενίσχυση εθνικιστικών, μισαλλόδοξων και αυταρχικών τάσεων παντού.

Στην Κύπρο, παρά τη συνέχιση των προσπαθειών από το επαναπροσεγγιστικό και φιλειρηνικό κίνημα και παρά την αξιοπρεπέστατη στάση του ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια, δεν έχει δημιουργηθεί μια ευρύτερη κοινωνική δυναμική που να ωθήσει τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση της επανένωσης. Πρωτοβουλίες, όπως η δικοινοτική αντι-μιλιταριστική παρέμβαση μέσα στη νεκρή ζώνη, η δικοινοτική πορεία γυναικών στις 8 του Μάρτη και διάφορες άλλες δράσεις και πρωτοβουλίες από την ευρύτερη αριστερά και δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών, κράτησαν και κρατούν το νήμα του αγώνα, αλλά δεν φαίνεται να μπορούν να διαμορφώσουν ένα ιστορικό ρεύμα σύγκρουσης με το στάτους κβο, ανάλογο με αυτό στην τ/κ κοινότητα την περίοδο 2002-2004. Η ευκολία με την οποία δαιμονοποιήθηκε ο Ακκιντζί στην ε/κ κοινότητα, για παράδειγμα, είναι ενδεικτική της συνέχισης της εθνικιστικής ηγεμονίας. Αντίστοιχα και στην τ/κ κοινότητα το βήμα λύσης που έγινε με την εκλογή Ακκιντζί το 2015 παρέμεινε μετέωρο, καθώς η επανένωση ως στόχος φαντάζει εξίσου ανέφικτη και δευτερεύουσα σήμερα στην τ/κ κοινότητα.

Η ψήφιση από την πλειοψηφία της Βουλής της τροπολογίας του ΕΛΑΜ για επιπλέον εορτασμό της συλλογής υπογραφών από την Εθναρχία το 1950 «υπέρ της Ένωσις» υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική στη διασαφήνιση του ιδεολογικού πεδίου και των πολιτικών συσχετισμών εντός της Κύπρου σε σχέση με τις διακοινοτικές σχέσεις και την προοπτική της επανένωσης. Ανέδειξε πόσο αδίστακτες είναι οι απορριπτικές δυνάμεις βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής και πόσο εδραιωμένο είναι το εθνικιστικό κατεστημένο της διχοτόμησης και κυρίως ικανό να προκαλεί κοινωνικούς αυτοματισμούς κόντρα σε κάθε λογική. Σε πολιτικό επίπεδο ξεκαθάρισε την αδυναμία της κεντροδεξιάς να ξεπεράσει τις αυταρχικές και συντηρητικές της καταβολές και να αυτονομηθεί από την ακροδεξιά λογική που ορίζει το πλαίσιο στη διαχείριση του Κυπριακού. Ξεκαθάρισε, επίσης, και σε αριστερο-εθνικές δυνάμεις εντός και εκτός του ΑΚΕΛ που εκφράζονταν το προηγούμενο διάστημα άμεσα ή έμμεσα εχθρικά προς τη διαδικασία των συνομιλιών και την επανενωτική προοπτική, ποιος είναι «εκ φύσεως» το αφεντικό στον απορριπτικό χώρο.

Επιστρέφοντας στη μεγάλη γεωπολιτική εικόνα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ήδη η επίλυση του Κυπριακού καθίσταται ελληνο-τουρκικό και ευρω-τουρκικό ζήτημα. Ο Αναστασιάδης φαίνεται πως έχει αποφασίσει ότι δεν μπορεί να προχωρήσει, παρόλο που δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτό προκύπτει από την εκτίμησή του ότι δεν μπορεί να κερδίσει το δημοψήφισμα σήμερα, ή από την εκτίμησή του ότι μπορεί να κερδίσει περισσότερα αργότερα στο ρευστό σκηνικό που επικρατεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Πάντως η ε/κ δεξιά έχει παράδοση στην ελλιπή κατανόηση των μεγεθών και των συνεπειών των πράξεων της. Αν δε, η απροθυμία του βασίζεται στην εκτίμηση ότι μπορεί να απεμπλακεί χωρίς κόστος από τη διαδικασία των συνομιλιών, ή ακόμα χειρότερα, αν ποντάρει σε τυχοδιωκτισμούς που οραματίζονται κύκλοι του ελληνικού κράτους σε σχέση με τις ΑΟΖ, τότε μάλλον θα εκπλαγεί οικτρά.  

Εν πάση περιπτώσει, η Τουρκία δεν πρόκειται να μετακινηθεί ουσιαστικά, όσον αφορά τον συσχετισμό, από το σημείο στο οποίο μετακινήθηκε το 2003-2004. Δεν αναμένει κανένας στη διεθνή κοινότητα ότι η Τουρκία θα πάψει να έχει ειδική σχέση με την Κύπρο, όπως έχει και η Ελλάδα, μετά τη λύση του Κυπριακού. Το ότι η ε/κ ηγεσία συνεχίζει να καλλιεργεί και να ανέχεται την αναπαραγωγή ψευδαισθήσεων και προσδοκιών σε σχέση με την ασφάλεια, τις εγγυήσεις και την εφαρμογή της λύσης από την Τουρκία, τη στιγμή που δεν πράττει τα στοιχειώδη για την ενημέρωση του λαού σε σχέση με την έννοια της πολιτικής ισότητας, του διαμοιρασμού εξουσίας και τη συμβιβαστική λογική πάνω στην οποία θα βασίζεται η ρύθμιση του περιουσιακού, είναι δείγμα μιας γενικότερης διστακτικότητας που θυμίζει την περίοδο του σχεδίου Ανάν. Προς το παρόν και η Τουρκία και η τ/κ πλευρά κρατούν μια διστακτική στάση ως προς το αν είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν σε έναν τελικό συμβιβασμό. Όμως, αν τελικά το κάνουν, θα ξεγυμνώσουν την Ελλάδα και την ε/κ πλευρά με ανάλογο τρόπο, όπως το 2004.

Όπως και να έχει φαίνεται ότι το Κυπριακό, με επίσημα διακηρυγμένο ναυάγιο ή και χωρίς, με την ευθύνη να την φορτώνεται η ε/κ πλευρά ή και από κοινού, μπαίνει στον πάγο μέχρι τα μέσα του 2018. Μέχρι τότε, οι δυο διαστάσεις που ήδη διαφάνηκαν, ο ελληνο-τουρκικός ανταγωνισμός για τα ενεργειακά και ο ευρω-τουρκικός για τη ρύθμιση του είδους της σχέσης ΕΕ-Τουρκίας το επόμενο διάστημα θα έχουν καταστεί κυρίαρχες. Το πώς η βόρεια Κύπρος θα γίνει τουρκική ή ευρωπαϊκή περιφέρεια, με ποιες νομικές ρυθμίσεις και με ποιο ιδιόμορφο καθεστώς θα διοικείται, θα είναι δευτερεύον και εν πάση περιπτώσει κάτι για το οποίο οι ε/κ δεν θα έχουν ουσιαστικό λόγο, ρόλο και επιρροή. Η διζωνική ομοσπονδία, ήδη υπό αμφισβήτηση από το 2004, θα έχει ενταφιαστεί οριστικά, ανοίγοντας τον δρόμο σε διχοτομικές λογικές, καλής γειτονίας κρατών στην καλύτερη περίπτωση, ή στρατιωτικής έντασης υποστηριζόμενες από εθνικιστικές εξάρσεις στη χειρότερη.

Κανείς δεν μπορεί, βέβαια, να προβλέψει το μέλλον και στην πολιτική είναι πάντοτε εφικτές οι ανατροπές – όμως η ιστορία και οι δομικές συνθήκες θέτουν το πλαίσιο και τις παραμέτρους των δυνητικών εξελίξεων. Και η κυπριακή αριστερά, ως ο φορέας του ορθολογισμού και της επανένωσης, οφείλει όχι μόνο να δει κατάματα το πού κινούμαστε αλλά και να παρέμβει δυναμικά και δικοινοτικά, ερχόμενη σε σύγκρουση όχι μόνο με τις δυνάμεις της διχοτόμησης αλλά και με δικές της αφετηρίες και καταβολές εθνικής ενότητας. Η ετοιμότητα, άλλωστε, να αντιπαρατεθεί κανείς και με τις  δικές του παραδοχές και βεβαιότητες είναι προϋπόθεση της ρήξης που απαιτείται για τη δημιουργία ενός νέου υποδείγματος αντίληψης και πολιτικής και συνεπακόλουθα πραγματικότητας.


 Γρηγόρης Ιωάννου
30/3/2017, αρχική δημοσίευση στο Pass-world

Saturday, April 8, 2017

Γεια σου Κωστή Αχνιώτη

Γνώρισα τον Κωστή το 2001, όταν η εμπλοκή μου στην επαναπροσέγγιση και στο κίνημα «κατά της παγκοσμιοποίησης», όπως το ονόμαζαν τότε, είχε αρχίσει να βαθαίνει και εγώ βρισκόμουν σε μια ευρύτερη διαδικασία αναζήτησης ριζοσπαστικής θεωρίας και πράξης. Μου είπε στην πρώτη μας γνωριμία ότι στα δικά του μάτια οι πλουραλιστικές και δια-εθνικές κινητοποιήσεις και τα κοινωνικά φόρουμ που ξεκινούσαν τότε παρέπεμπαν στη λογική της 1ης Διεθνούς με τη συνύπαρξη των διαφόρων ρευμάτων. Ήμουν τότε φοιτητής στο Λονδίνο, αλλά παρακολουθούσα στενά και την Κύπρο και τις εδώ πολιτικές εξελίξεις. Ο  Κωστής εξέδιδε το Εξ Υπαρχής, ενώ το Χάτε (το οποίο εγώ είχα στο μυαλό συνδεδεμένο με τον Σοφοκλή) είχε τελειώσει τον κύκλο του. Μετά τις τ/κ κινητοποιήσεις και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων του 2003, άρχισα να εστιάζω πλήρως στην Κύπρο των εθνικισμών και της διχοτόμησης και στις προσπάθειες για επανένωση. Έστειλα τότε ένα κείμενο στον Κωστή που το δημοσίευσε στο Εξ Υπαρχής, μπήκα στο Καρτάς και άρχισα να γνωρίζω κείμενα και πολλούς ανθρώπους, παλιούς και νέους του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου. Τον Κωστή τον έμαθα καλά λίγο πριν από το δημοψήφισμα του 2004, όταν αφοσιώθηκα στην Πρωτοβουλία Αριστερών για το Ναι. Και από τότε μέχρι τον θάνατό του διατηρούσαμε συστηματική επαφή και υπήρξαμε σε συνεχή διάλογο και τακτική συνεργασία σε πρωτοβουλίες και πολιτικές δράσεις.

Ο Κωστής πέραν από ευφυής, επίμονος και ανιδιοτελής, ξεχώριζε και σε κάτι άλλο από τους υπόλοιπους ριζοσπάστες της γενιάς του. Ήξερε να βρίσκει την ισορροπία μεταξύ της θεωρίας και της πράξης, της στρατηγικής και της τακτικής, του διεθνούς και του τοπικού και για αυτό μπορούσε να παρεμβαίνει ουσιαστικά στο πολιτικό σκηνικό και να έχει συχνά επιρροή που απλωνόταν πολύ ευρύτερα από τον σχετικά μικρό χώρο στον οποίο κινούνταν. Δεν ξεκινούσε με έτοιμες συνταγές από τα βιβλία και από το εξωτερικό για να εφαρμόσει στην κυπριακή πραγματικότητα, ούτε δρούσε στενά εμπειρικά και τοπικά χωρίς να σκέφτεται την μεγάλη και διεθνή εικόνα. Τροτσκιστής μεν, αλλά επηρεασμένος επίσης βαθιά από τον Γκεβαρισμό, την ποίηση του γαλλικού Μάη του 68, την οικολογία και γενικότερα τα νέα ευρωπαϊκά κοινωνικά κινήματα του τέλους του 20ου αιώνα. Μια φορά του είπα «Κωστή, που ούλλους τους Τροτσκιστές, εσύ είσαι ο λλιόττερον δογματικός» εννοώντας ότι είναι ο πιο ανοιχτός και ο καλύτερος για πολιτική συνεργασία, για να μου απαντήσει αφοπλιστικά χαμογελώντας «Όι ρε, είμαι τζιαι΄γώ δογματικός. Όι να με φκάλεις τζιαι οππορτούνα τωρά».  

Ο Κωστής μπορούσε να διακρίνει τη σημασία αλλά και τα όρια τόσο των ιδεολογιών όσο και των ακτιβίστικων δράσεων και να μην αναλώνεται ούτε σε ατέρμονες συζητήσεις ούτε σε λογικές αδιάκοπων κινητοποιήσεων, αν και κάποτε έρεπε προς το δεύτερο. Η έγνοια του ήταν να εκφράσει υπαρκτές δυνάμεις στην κοινωνία και να απευθυνθεί σε αυτές, όχι ως πρωτοπορία αλλά ως όχημα. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να λειτουργήσει στη λογική του γκρουπούσκουλου και προτιμούσε τις προοπτικά μεγάλες πρωτοβουλίες, τις πλατφόρμες και τα περιοδικά παρά τη δημιουργία μιας «ιδεολογικά καθαρής» οργάνωσης. Και γενικά αντιμετώπιζε με αναστοχασμό και με χιούμορ τον ριζοσπαστικό χώρο και τον εαυτό του μέσα σε αυτόν. Σε μια πασχαλινή προβολή της ταινίας “The Life of Bryan» των Monty Python, που είχαμε οργανώσει κάποτε στα Αγράμματα, θυμάμαι σχολίασε γελώντας «τζείνος ο πασιύς στο γήπεδο είμαι εγώ», ενώ πριν από μερικούς μήνες στην παρουσίαση στο Καϋμάκκιν αποτύπωσε με αυτοσαρκαστικό τρόπο τη διαφοροποίηση τροτσκιστών-μαοϊκών των 70ς. Τη θεωρούσε όμως σημαντική εκ του αποτελέσματος, καθώς ερμήνευε τη μετέπειτα προσχώρηση των πλείστων μαοϊκών στον εθνικισμό ως συνέπεια ενός πολιτικού θολώματος που ήδη ενυπήρχε στο θεωρητικό τους σχήμα. Σε κάποια στιγμή θυμάμαι να τον προσκαλώ σε μια διευρυμένη πρωτοβουλία και να μου απαντά «να έρτω αλλά τες ιδεολογίες μας να μεν τες βάλουμεν πάνω στο τραπέζι αν θα κάμουμεν πολιτική δουλειά». Αυτή ήταν και η βάση της συνεργασίας μας αργότερα για την ίδρυση της ΕΡΑΣ. Το γιατί και το πώς αυτό το εγχείρημα, παρά τις προοπτικές του, τέλειωσε άδοξα είναι μια άλλη ιστορία.
   
Το βλέμμα του Κωστή ήταν μόνιμα στραμμένο στο μέλλον και όλη του η δράση είχε σκοπό να υπηρετήσει αυτό. Οι γέφυρες με τους Τουρκοκύπριους, η κυπριακή ιστορία που χαλά τις εθνικές σούπες, ο αγώνας για ένα ορθολογικό και ανθρωποκεντρικό σχολείο ήταν προτεραιότητα και προϋπόθεση. Η λέξη που πολύ συχνά ανέφερε ως κεντρική έννοια πολιτικού προσανατολισμού, και με την οποία ενίοτε δυσφορούσα, ήταν «ελπίδα» και τόνιζε πάντα την αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για αυτήν. Αυτό ήταν το βασικό πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε στο Κυπριακό, ακόμα και μετά το 2010, όταν εδραιώθηκε στη σκέψη του ως θέση μια ιδέα που γυρόφερνε στην ανάγνωσή του από το 2004, ότι δηλαδή συντριπτικά, αν όχι συνολικά, το ε/κ πολιτικό σύστημα συνειδητά εργαζόταν και εργάζεται για τη διατήρηση του στάτους κβο και άρα δεν υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες για την επίτευξη της επανένωσης. Ταυτόχρονα, όμως, αγωνιζόταν με πάθος για να διαψευσθεί. Ο Κωστής έβλεπε μπροστά και έβλεπε μακριά και δεν άφηνε ποτέ τις ήττες να τον απογοητεύουν και να τον κρατούν πίσω από την πολιτική δράση. Θεωρούσε τη διχοτόμηση έγκλημα, αλλά έλεγε ταυτόχρονα ότι «τζιαι διχοτόμηση να γίνει εμείς θα συνεχίσουμε την επαναπροσέγγιση τζιαι τον αγώνα για την ειρήνη τζιαι τη συνύπαρξη».

Εγώ δεν έφτασα τους παλιούς του αγώνες για την παλιά πόλη, την πράσινη γραμμή και την οικολογία. Έβλεπα όμως τη χαρά του, τη στήριξη και συχνά και τη συμμετοχή του σε όλες στις πρωτοβουλίες που γίνονταν σε αυτά τα πεδία. Θεωρούσε τα ανοιχτά οδοφράγματα και τη ανοιχτή διέλευση, κομβικής σημασίας ζήτημα και τη κινηματική παρουσία σε αυτή την γεωγραφία φυσικό πολιτικό κέντρο. Και φυσικά την υπεράσπιση της διζωνικής ομοσπονδίας ως πλαίσιο λύσης, προϋπόθεση για την όποια προοδευτική πολιτική στην Κύπρο. Αν μετάνιωσε για ένα πράμα ή τελοσπάντων κάτι που κρατούσε βαρέως είναι που δεν συνέχισε την ενασχόληση με τα θέματα της οικολογίας στην ένταση με την οποία το έκανε τη δεκαετία του 1980, με αποτέλεσμα, όπως έλεγε, να αφεθεί να καταληφθεί ο περιβαλλοντικός χώρος από τους εθνικιστές. Σε αυτό το πεδίο, της οικολογίας χρειάζεται να δώσουμε περισσότερο βάρος, επαναλάμβανε συχνά τα τελευταία χρόνια.

Αντίο Κωστή. Θα συνεχίσουμε.

  

Tuesday, April 4, 2017

Hasta siempre Κωστή

Αποχαιρετούμε τον σύντροφο μας Κωστή Αχνιώτη, αγωνιστή της κυπριακής ανεξαρτησίας και θεωρητικό της κυπριακής συνείδησης, ακτιβιστή της αριστεράς και πρωταγωνιστή του κινήματος ειρήνης και επανένωσης. Ο Κωστής σε όλη του την πορεία υπήρξε ένας ενσυνείδητος επαναστάτης που έβλεπε τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα και προσπαθούσε πάντα να εκφράσει με λόγια και πράξεις την δύναμη που κουβαλούσαν κόντρα στην κατεστημένη εξουσία. Με στρατηγική σκέψη και επιμονή, έσπρωχνε τα πράγματα πάντα ένα βήμα μπροστά. Στη πολιτική, δημοσιογραφική και εκπαιδευτική του πορεία άνοιξε δρόμους και υπήρξε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές των ακτιβιστών του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου. Γνήσιος, λαϊκός και πρόσχαρος, ευφυής και ανιδιοτελής, ο Κωστής με την προσωπικότητα και την σκέψη του κέρδιζε τον σεβασμό και την εκτίμηση όσων των συναντούσαν. Ασυμβίβαστος και οραματιστής, πάντοτε όμως προσγειωμένος στην πραγματικότητα και τους όρους της και σπρώχνοντας με υπομονή τα όρια, γράφοντας, διαδηλώνοντας και χορεύοντας στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας και σε όλες τις νεκρές ζώνες της ζωής.

Αποχαιρετούμε τον Κωστή στη κηδεία του την Παρασκευή 15.00 στην εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης στην Αγλαντζιά, παρά το νεκροταφείο στη Λεωφόρο Λάρνακος, όπως θα ήθελε και αυτός: με κόκκινα ρούχα και σύμβολα της Επανενωμένης Κύπρου και τραγουδώντας την συνέχεια των αγώνων.

Hasta siempre Κωστή
Αριστερή Κίνηση Θέλουμε Ομοσπονδία