Ταγματαλήτες και Χίτες

...Τα Τάγματα (Ασφαλείας) όχι μόνο δεν ήταν μέρος της Αντίστασης, αλλά συνεργάζονταν με τους Γερμανούς για την εξολόθρευση των παρτιζάνων, αλλά μόνο των ΕΛΑΣιτών παρτιζάνων. Εμπλέκονταν επίσης σε γενικευμένες τρομοκρατικές επιθέσεις σε χωριά που θεωρούνταν συμπαθούντα στην Αντίσταση. Μετά το τέλος του πολέμου τα μέλη των Ταγμάτων απορροφήθηκαν στις ένοπλες δυνάμεις και στις δυνάμεις ασφαλείας και γενικότερα στον δημόσιο τομέα, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα ως βασανιστές στα στρατόπεδα της Γιάρου και της Μακρόνησου. Τα Τάγματα Ασφαλείας λειτουργούσαν κυρίως στην περιφέρεια, ενώ στην Αθήνα ο Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ευζώνων (Λόχοι της Βασιλικής Φρουράς) που λειτουργούσαν επιπλέον και σε συνεργασία με την βασική παραστρατιωτική οργάνωση Χ, μια οργάνωση που χρηματοδοτούνταν αδρά από τους Βρετανούς, και που δεν είχε ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση (ούτε όμως και συστηματική συνεργασία με τους Γερμανούς) και που ο μοναδικός της σκοπός ήταν να διασφαλίσει την επιστροφή του βασιλιά όταν θα τέλειωνε ο πόλεμος. Η Χ ήταν μια διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση, που διενεργούσε μια ανελέητη και σκληρή δίωξη όλων των μη μοναρχικών και ειδικότερα της Αριστεράς...

...Η Χ ήταν μόνο μια από τις διαβόητες παραστρατιωτικές φρουρές που ξεπήδησαν στην Αθήνα την άνοιξη του 1943, οργανωμένες και καθοδηγούμενες από την κυβέρνηση δοσίλογων του Ράλλη. Αυτές οι οργανώσεις – η ένοπλη μηχανοκίνητη ομάδα που ανήκε στην Αστυνομική Ασφάλεια που διοικούσε ο Νίκος Μπουραντάς (με αθλητικά κράνη και όχι πηλήκια) η Χ του Γρίβα και η συμμορία του Μαντούβαλου στο Πειραιά – όλες λειτουργούσαν με ένα παράδοξο σύστημα συμμαχιών που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την κομμουνιστοφοβία που προσανατόλιζε την Βρετανική παρουσία και επέμβαση στην Ελλάδα: αυτές οι οργανώσεις συνεργάζονταν ταυτόχρονα με τους Γερμανούς και τους Βρετανούς, έτσι ώστε όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Ελλάδα ήταν έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν από την προσωρινή κυβέρνηση που έστησε το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών.

μετάφραση αποσπάσματος από το βιβλίο της Νένης Πανουργιά (σελ 58-59)

“Επικίνδυνοι πολίτες – η ελληνική αριστερά και ο τρόμος του κράτους”, Νέα Υόρκη, 2009