Η διασταύρωση της μάππας τζιαι της πολιτικής 2, ΓΣΠ 14/12/2008

Πορεία της Θύρας 9 που τα φώτα του Ορφανίδη στο γήπεδο {“στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη από σφαίρα “οργάνου της τάξης” του άνομου κατεστημένου των απανταχού “αστυνομικών”}.
Πανώ “Στους δρόμους ολόκληρη η Ελλάδα, εσείς στην Κύπρο, φραπέ και λεμονάδα”.
“Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” το πρώτο σύνθημα της κερκίδας.
Η αγριάδα της νεολαίας, κυρίως αρσενικής έκδηλη. Θέλουν να “γαμήσουν” τους αντίπαλους. Σεξουαλική στέρηση; Φωνάζουν ρυθμικά για πολλή ώρα ότι δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την ομάδα τους, ότι θα ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο για την δουν, αφού δεν έχουν τίποτε άλλο. “Δεν έχουμε σπίτι και δουλειά, δεν έχουμε γκόμενα, δεν έχουμε λεφτά”. Αποξένωση, διαστροφή της αγάπης, ή συλλογική συνειδητοποίηση της πραγματικότητας τους τζιαι προβολή πάνω στην ομάδα τους ότι τους λείπει; ο σκοπός, η αίσθηση κοινότητας, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο οργασμός, οι υλικές απολάυσεις.
Το γήπεδο πατωμένο στην διαφήμιση. Ηχητική τζιαι οπτική. Πολλά λεφτά παίζουνται. Το θέαμα είναι προϊόν τζιαι καταλύτης της εμπορευματοποίησης. Όμως στο γήπεδο εν υπάρχει μόνο το θέαμα. Υπάρχει τζιαι μια αίσθηση μαζικής ελευθερίας. Το γήπεδο αποτελεί τζιαι αρένα κοινωνικοποίησης τζιαι πολιτικής έκφρασης, όι απλά τόπο εκτόνωσης. Τζιαι εμείς που προσπαθούμεν να κατανοήσουμεν την σχέση των “πολιτικοποιημένων” με τους “γηπεδικούς” της εξέγερσης πρέπει να το αναγνωρίσουμεν τούτο. Το ζήτημα παραμένει όμως. Πως μετατρέπεται η οργή της νεολαίας σε πολιτική πράξη; Πως στρέφεται το θέαμα ενάντια στον εαυτό του; Πως γίνουνται οι οπαδοί του παιχνιδιού πολιτικοί παίχτες;