Monday, December 15, 2008

Η διασταύρωση της μάππας τζιαι της πολιτικής 2, ΓΣΠ 14/12/2008

Πορεία της Θύρας 9 που τα φώτα του Ορφανίδη στο γήπεδο {“στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη από σφαίρα “οργάνου της τάξης” του άνομου κατεστημένου των απανταχού “αστυνομικών”}.
Πανώ “Στους δρόμους ολόκληρη η Ελλάδα, εσείς στην Κύπρο, φραπέ και λεμονάδα”.
“Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” το πρώτο σύνθημα της κερκίδας.
Η αγριάδα της νεολαίας, κυρίως αρσενικής έκδηλη. Θέλουν να “γαμήσουν” τους αντίπαλους. Σεξουαλική στέρηση; Φωνάζουν ρυθμικά για πολλή ώρα ότι δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την ομάδα τους, ότι θα ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο για την δουν, αφού δεν έχουν τίποτε άλλο. “Δεν έχουμε σπίτι και δουλειά, δεν έχουμε γκόμενα, δεν έχουμε λεφτά”. Αποξένωση, διαστροφή της αγάπης, ή συλλογική συνειδητοποίηση της πραγματικότητας τους τζιαι προβολή πάνω στην ομάδα τους ότι τους λείπει; ο σκοπός, η αίσθηση κοινότητας, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο οργασμός, οι υλικές απολάυσεις.
Το γήπεδο πατωμένο στην διαφήμιση. Ηχητική τζιαι οπτική. Πολλά λεφτά παίζουνται. Το θέαμα είναι προϊόν τζιαι καταλύτης της εμπορευματοποίησης. Όμως στο γήπεδο εν υπάρχει μόνο το θέαμα. Υπάρχει τζιαι μια αίσθηση μαζικής ελευθερίας. Το γήπεδο αποτελεί τζιαι αρένα κοινωνικοποίησης τζιαι πολιτικής έκφρασης, όι απλά τόπο εκτόνωσης. Τζιαι εμείς που προσπαθούμεν να κατανοήσουμεν την σχέση των “πολιτικοποιημένων” με τους “γηπεδικούς” της εξέγερσης πρέπει να το αναγνωρίσουμεν τούτο. Το ζήτημα παραμένει όμως. Πως μετατρέπεται η οργή της νεολαίας σε πολιτική πράξη; Πως στρέφεται το θέαμα ενάντια στον εαυτό του; Πως γίνουνται οι οπαδοί του παιχνιδιού πολιτικοί παίχτες;

20 comments:

Nikolas Defteras said...

Καλό και πολύ καίριο το ερώτημα. Αν και το ανέφερες το Σάββατο δεν έτυχε ουσιώδους συζήτησης και ως εκ τούτου πρέπει να τύχει αυτής αλλά και ανάλυσης. Πρώτη απάντηση στο φαινόμενο για πολιτικοποίηση της άτακτης και αδαούς αγανάκτησης θα μπορούσε να αποτελέσει μια ανάλυση του φαινομένου του γηπέδου προς απόδειξη της καπιταλιστικής λογικής του. Επιπλέον πιστεύω ότι το γήπεδο ή λόγος του γηπέδου λειτουργεί ως μια νεύρωση: Είμαστε αγανακτισμένοι αλλά εκφράζουμε την αγανάκτηση μας μέσα σε πλαίσια που δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα...επομένως τα προβλήματα διατηρούνται και εμείς συνεχίζουμε να μπορούμε να ξεθυμώνουμε.

Skouriotis said...

Θα συμφωνήσω με τον Νικόλα . Χρειάζεται η ανάδειξη του φαινομένου ως μιας ακόμα συστημικής μεθόδου εγκλωβισμού των ανήσυχων και αγανακτισμένων ανθρώπων σε ένα ελεγχόμενο πεδίο κοινωνικής εκτόνωσης. Η κοινωνική αγανάκτηση δεν φέρνει απαραίτητα και την αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Αντίθετα κυριαρχεί η ιδέα ότι φταίνε οι διαχειριστές οι οποίοι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους . Ποδοσφαιρικά αυτό μεταφράζεται με την απαίτηση αλλαγής της διοίκησης για να πάει καλά η ομάδα .
Η προτροπή (και από βουλευτές) ότι οι βρομιές του προέδρου της Ανόρθωσης έπρεπε να λυθούν εσωτερικά λέει πολλά.

Anonymous said...

ναι μεν αλλα..
ταυτοχρονα το γηπεδο εν τζαι χωρος συναντησης..δια την ευκαιρια για αναπτυξη συλλογικων μορφων του βιωματος που σπανιζουν στις σημερινες ερημους των εξατομικευμενων πολεων ..εσκεφτηκα οτι θα εμπορουσεν καποιος να πει οτι τζαι οι συναυλιες [οι ροκ ας πουμε] λειτουργουν σαν χωροι συλλογικοτητας..
οι χωροι με ηχο ομως πολλα συχνα εγκλωβιζουν στην μοναχικη σιωπη..μπορει να λειτουργουν οι ηχοι της συναυλιας σαν ενοποιοητικο στοιχειο της συλλογικοτητας;...
σε μερικες συναυλιες η συλλογικοτητα παραγει ενεργεια..σχεδον τελετουργικα..αλλα σε αλλες απλα απορορφα την ενεργεια το θεαμα..

στο γηπεδο υπαρχει σαφως εναν θεαμα..αλλα η ευκαιρια συναντησης..κουβεντας..στην αναμονη [πριν-μετα το ματς] επιτρεπει το συλλογικο..
σωστον οτι το περιβαλλον εν ενας κατακλυσμος σημειων καταναλωσης πκιον..
αλλα παλε η κερκιδες εχουν τζαι μιαν ανταγωνσιτικη σχεση με τον χωρο - ο εγκλωβισμος εν βιωμα [που ειτε συνειδητα ειτε υποσυνειδητα] εν εμπειρια που καταγραφεται..

σε κερκιδες οπου διαπλεκεται με το μιτσην [εστω] παραθυρο/περιθωριο συλλογικοτητας τζαι εναν ειδος ιστορικης αυρας [ας πουμε κερκιδα οπαδων αριστερης ομαδας], μπορει να γινει το γηπεδο τζαι χωρος πολιτικου λογου..εν δυναμει λογου απελευθερωτικου [διοτι υπαρχει τζαι ο δεξιος λογος που απαιτει αλλα δεδομενα]..

σαν εναν ειδος λαικης δημοσιας σφαιρας..η οποια φυσικα οπως τζαι η επισημη κινδυνευκει να εξαφανσιτει/απορροφηθει που το εμπορευμα..

ετσι τζαι αλλοιως η κερκιδα επαραξεν καποιον λογο [στην κυπρο εννοω] τουτες τες ημερες που εν τον εβρισκες στα μμε..

εν ο συλλογικος αναστεναγμος τους ανολοκληρωτου αρσενικου οργασμου; Τζαι ιντα που σημαινει τουτον; Εφηβεια που εν ηβρεν ακομα σωμα του αλλου/ης για να ολοκληρωθει; που εν ηξερει ινταλως να εβρει σωμα; οξα που αρνειται να ευνουχιστει [οϊ σαν ερωτικο σωμα ιδιααιτερα – αλλα παραπανω σαν η αντρικη μορφη συγκρουσιακης σχεσης..μαγκιας να πουμεν;];
θελει σκεψην…γιατι εν απαραιτητον που την μιαν να ρυθμισουμε φεμινιστικα τες αντενες μας..αλλα να δουμε τζαι την εφηβικη αντρικη κραυγη – ιντα που προσπαθει να ψελλισει/πει περα που την μεταφορικη εκσπερματωση/οργασμο…

μπορει τζαι τουτα....
αλλα επιμενω στο περιθωριο συλλογικοτητας που αφηνει η κερκιδα...

εσιει προοπτικες..στο γηπεδο τα δεδομενα εν λλια αφου οι κραυγες ενι προς την κατευθυνση της ολοκληρωμενης εμπορευαμτικοποιησης..
ομως εν τζιαμαι ακομα..

η κερκιδα καποτε λαλει το απογορευμενο..
αθθυμουμαι το πανω για την 17 του νιοβρη στην κερκιδα του παοκ..

gregoris said...

1. ότι το γήπεδο έσιει "επαναστατικές" προοπτικές νομίζω εν κάτι που εν διαφωνούμεν. το θέμα εν η μετάβαση που την προοπτική στην δυνατότητα τζιαι στην υλοποίηση, χωρίς η αυξημένη τεστοστερόνη να οδηγεί σε πατριαρχικούς συνειρμούς τζιαι εκφυλισμό της αντρικής κραυγής σε φασιστίζουσες/χουλιγκάνικες ενέργειες.
2. τζιαι σαφέστατα πρέπει να γίνεται διαρκής κριτική της ιδεολογίας του γηπέδου για τον υποστηριχτικό ρόλο που διαδραματίζει για το κεφάλαιο τζιαι το θέαμα.
3. όμως το ζήτημα της συλλογικότητας εν τζιαμέ. όι μόνον πριν τζιαι μετά το ματς ή στο φαν κλαπ. τζιαι κατά την διάρκεια του αγώνα. υπάρχει κάτι σαν δεσμός μεταξύ των οπαδών που σιέρουνται τζιαι λυπούνται μαζί με έναν απίστευτον συγχρονισμό. άμαν πάεις στην μάππα τζιαι μπεις λλίον στο πνεύμα, "γίνεις" για λλίον με μιαν ομάδα, νιώθεις την ένταση της συλλογικής ταυτότητας τζιαι την θαλπωρή της μάζας με τρόπον παρόμοιο όταν είσαι στον δρόμο σε πορεία. περνώντας όμως που την κοινωνιολογία της κερκίδας στην πολιτική της επανάστασης, μπαίνουν θέματα περιεχομένου της συλλογικής ταυτότητας έξω που τα υφιστάμενα καλούπια. οπόταν το ερώτημα παραμένει. πως μετατρέπεται η οπαδική συλλογικότητα σε κοινωνικό υποκείμενο τζιαι πως διευρύνεται ο ορίζοντας της αμφισβήτησης του υπάρχοντος; ποιου είδους διαδικασία εκπαίδευσης χρειάζεται τζιαι ποιες μορφές μπορεί να πάρει τούτη;

Sceptic Anonymous said...

Ήμουν στο γήπεδο την Κυριακή και είδα και την πορεία της Θύρας, είδα και τα πανό. Αυτό που λέει ο Γρηγόρης για την συλλογικότητα το σκέφτηκα πολλές φορές. Αλλά εμένα οι σκέψεις μου συνήθως σταματούν στα θέματα ταυτότητας, ότι όταν είσαι οπαδός είσαι μέλος της φυλής (tribe) και όντως πονείς και χαίρεσαι με χιλιάδες αγνώστους.

Αλλά ως κυνικός και μάλλον πλέον συντηρητικός βολεμένος μικροαστός νομίζω φιλέ Γρηγόρη ότι είσαι υπερβολικά αισιόδοξος όταν νομίζεις ότι υπάρχει ουσιαστική επαναστατική προοπτική στην κερκιδά. Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει από τον καιρό που πήγαινα εγώ στη Θύρα, τώρα μόνο ανατολική πάω.

Αλλά όταν δεις τον πυρήνα της Θύρας οι πλείστοι είναι παιδιά. Εγώ νομίζω ότι αν το σεξουαλικό τους ικανοποιηθεί αμφιβάλω αν θα θέλουν επαναστάσεις. Είναι και η ορμητικότητα της εφηβείας, αλλά όλοι πέρασαν από αυτό το στάδιο. Μετά ωριμάζουμε και τα βλέπουμε κάπως διαφορετικά.

Άσε που υποψιάζομαι ότι και το γήπεδο, όπως είπες, είναι στην ουσία ένας τρόπος για να εκτονώνονται αυτές οι επαναστατικές ορμές. Μια ασφαλιστική δικλείδα, όπως ήταν ο άρτος και το θέαμα στη Αρχαία Ρώμη.

Εν πάση περιπτώσει νομίζω μια φροϋδικη ερμηνεία είναι πιο σωστή παρά μια ριζοσπαστική - πολιτική οπτική.

Φυσικά εγώ παραδέχομαι ότι είμαι μάλλον συντηρητικός Ομονοιάτης έστω και αν στο αφηρημένο αυτοπροσδιορίζομαι αριστερός. Υποψιάζομαι έχω λάθος.

Anonymous said...

Την Πέμπτην η ώρα 7 το βράδυ στην Πλατεία Ελευθερίας, συγκέντρωση πορεία για την πανευρωπαϊκή ημέρα ενάντια στην κρατική καταστολή.

Αποφασίστικε μετά από συνέδριο στο πανεπιστήμιο Κύπρου για τα γεγονότα στην Ελλάδα.

Anef_Oriwn said...

Οι εκδηλώσεις αυτές της “Θύρας 9” αποτελούν ιστορικό κατάλοιπο της αριστεροφροσύνης της ομονοιάτικης (γενικά) κερκίδας (που έχει κι αυτή ατονήσει, όπως κάθε τι το αριστερό είτε τοπικά είτε παγκόσμια).
Το σύνθημα “Στους δρόμους ολόκληρη η Ελλάδα, εσείς στην Κύπρο, φραπέ και λεμονάδα”, εκφράζει εύγλωττα αυτή την κατάσταση, (τουλάχιστον για την Κύπρο). Όμως πιστεύω ότι η “Θύρα 9” (σε συνεργασία και με τους άλλους συνδέσμους φιλάθλων της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”) θα μπορούσε να εμπλουτίσει τις δραστηριότητες της και μ’ άλλες πρωτοβουλίες και (πολιτικές) κινήσεις, όπως με εκδηλώσεις ενάντια στα ναρκωτικά, ή ενάντια στο ρατσισμό ή για την ελληνοτουρκική φιλία ...
Σίγουρα έχουν αλλάξει οι καιροί και οπωσδήποτε η πολιτικοποίηση έχει περιοριστεί (κακώς κατ’ εμένα) με αποτέλεσμα να παρατηρούνται “φασιστίζουσες/χουλιγκάνικες ενέργειες” (που λαλεί και ο Γρηγόρης). Το παλιό (καθαρά πολιτικό) σύνθημα “Προδότες, φασίστες ΑΠΟΕΛίστες” (που κυριαρχούσε μετά το πραξικόπημα και τον πόλεμο του 1974) έχει αντικατασταθεί από τον ήπιο και νερόβραστο στίχο “Όποιος είναι γαλανός ... κατ τα λοιπά”. Επίσης εκείνη η φιλαρμονική που έπαιζε και έκανε παρέλαση στον περίγυρο του γηπέδου γύρω στο 1992-93 και έδινε ένα άλλο τόνο στις εξέδρες, χάθηκε νωρίς, όπως χάθηκαν και οι τουρκοκύπριοι οπαδοί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που τους βλέπαμε στις κερκίδες το πρώτο χρόνο μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Αυτές αποτελούν πολιτικές διαστάσεις της μάππας (μιας άλλης εποχής όμως) που δεν τις βλέπουμε σήμερα. (Επίσης οι πανηγυρισμοί των Σαλαμιναίων ή των Ομονοιατών όταν ανακοινωνόταν από τα μεγάφωνα του γηπέδου ότι κέρδιζε αντίστοιχα η ΟΜΟΝΟΙΑ ή η Σαλαμίνα που αγωνίζονταν κάπου αλλού μ’ άλλη ομάδα.

Υ.Γ.: Η ανατολική κερκίδα του ΓΣΠ (όπως και παλαιοτέρα του Μακαρείου) ήταν (και εξακολουθεί να είναι μάλλον) η κερκίδα των εκτός Λευκωσίας Ομονοιατών (των Κοτσιηνοχωρκατών, των Σκαλιωτών, των Λεμεσιανών αλλά και από χώρια της Λευκωσίας). Παλιά που ήμουν τακτικός στο γήπεδο είχα μάθει (φατσικώς) παρά πολλούς απ’ αυτούς.

Anef_Oriwn
Τετάρτη 17/12/2008 – 7:44 μ.μ.

Anonymous said...

http://gate9.com.cy/gate9/index.php?option=com_content&task=view&id=318&Itemid=1

Anonymous said...

stelios

O ΠολΙτης VroMigo με κάλυψε πληρως.

να προσθέσω ένα δύο πράματα:

κοινωνιολογία της κερκίδας ή ψυχολογία του όχλου ;

και τι εννοούμεν με τη περίφημη συλλογικότητα; ναι εντάξει δημιουργείται μια συλλογικότητα του όλοι λυπούμαστε όλοι πανηγυρίζουμε.... αλλά τζαι μια συλλογικότητα μεγαλιώδους μαλακίας... με κανονικά όρους όχλου: οι διαιτητές εν πάντα εναντίων μας, οι άλλες ομάδες μόνο μαζί μας παίζουν καλά, είμαστε πάντα άτυχοι - οι άλλοι εν τυχεροί κλπ κλπ.

τάσεις όχλου - που ο "ένας" πλέον σταματά να βλέπει τη πραγματικότητα τζαι ακολουθεί το σύνθημα. δεν έχει σημασία αν ήταν ή δεν ήταν πεναλτυ, που τη στιγμή που η κερκίδα αποφάσισε ότι δεν ήταν, εσύ θα ακολουθήσεις, θα φωνάξεις, θα βρίσεις, θα θέλεις το κεφάλι του διαιτητή χωρίς καν να ψελίσεις (όχι τη διαφωνία σου , αλλά τη δυνατότητα αμφισβίτησης).... να δούμε πόψε το ριπλει ρε παιθκιά τζαι τότε αποφασίζουμεν.

αν το μεταφράσεις τούτο σε πολιτική , ή σε "επανάσταση" είναι πολύ επικίνδυνο.


γιατί το να είσαι σε μια συλλογικότητα δεν θα έπρεπε να σου απαγορεύει να σκέφτεσαι (κάτι που όχλος εκ των πραγμάτων δεν το επιτρέπει).

και τούτο υπήρξε (κατά τη γνώμη μου) ανέκαθεν το πρόβλημα των επαναστάσεων. η δίκαιη αγανάκτιση , κατάστρεψε με ορμή το παλιό χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι νέο. ή όπως σωστά το έθεσε ο στάθης σε ένα από τα πολλά άρθρα του των τελευταίων ημερών:

" Είμαστε στην άμπωτιν των επαναστάσεων και των κινημάτων του 20ού αιώνα κι αυτό ίσως να οδηγήσει, εν μέσω της νέας κρίσης, τις εργαζόμενες μάζες σε μια νέα στάση απέναντι στα πράγματα. Προς τη βαρβαρότητα ή τον εξανθρωπισμό; αυτό είναι πάντα το ερώτημα της ταξικής πάλης... "

δαμέ οι επαναστάσεις κατά κανόνα επιλέγαν τη βαρβαρότητα - καρτεράτε που το φούρπο να επιλέξει τον εξανθρωπισμό ;



....
τέλος να πω οτι όχλος του φούρπου είναι και σε μεγάλο βαθμό αταξικός.

Anonymous said...

να ξεκινησω που τον στελιο στο τελος..ε συφφωνω οτι εν αταξικη η κερκιδα ρε φιλε..υπαρχουν/υπηρχαν κερκιδες της εργατικης ταξης τζαι αλλων ταξεων - τζαι αναλογων ιδεολογιων..

γενικα ομως για να ξαναερτω στο θεμα της συλλογικοτητας...
σημερα το συστημα εν βασιζεται [μονο] στα εργοστασια..νομιζω οτι πρεπει να δουμε οτι ο καπιταλισμος αλλα τζαι η εξουσια σαν η βασικη δομη συγκροτησης του συστηματος [που σημαινει οτι ακομα τζαι καπιταλισμος να μεν ηταν, παλε εν να υπηρχε προβλημα στον βαθμο που η συγκροτηση ηταν να εν ιεραρχικη/εξουσιαστικη] διαχεονται στο ευρυτερο "κοινωνικο"..
ο καπιταλισμος παραγει/αντλει/επεξεργαζεται εμπορευματα που την καθημερινη ζωη [εστω στην πιο απλη εκδοχη καμνει το γηπεδο η το λαιφταιλ χωρο χωρο παραγωγης υπεραξιας]τζαι ταυτοχρονα η αμφισβητηση διαχεεται πκιον αναλογα..σαν μια κριτικη της ιεραρχιας/εξουσιας στην καθημειρνοτητα τζαι αλλου...ειτε εσιει να καμει με την σεξουαλικοτητα ειτε εσιει να καμει με το ποιος διαμορφωνει τες μορφες της συλλογικοτητας

με τουτην την εννοια ο χωρος της κοινωνικης συγκρουσης εφυεν [σαν κεντρικο σημειο αναφορας] που τον χωρο της οικονομιας - πολτικης τζαι απλωθηκεν τζαι στες αλλες κοινωνικες σφαιρες..τζαι επιμενω στην αυξημενη κεντρικοτητα του "καθημερινου"..
οποτε αν παλια η συγκροτηση της οργης/δυσφοριας των εργατων στο εργοστασιο [ η των προλεταριοποιημενων αγροτων] ηταν προτεραιτοτητα,σημερα η διαχυση της κοινωνικης συγκρουσης απαιτει να δουμεν οτι τα εν δυναμει εξεγερσιακα [καλλιτερος ορος παρα επαναστατικα;] υποκειμενα, μπορει να βρεθουν σε χωρους οπου η συγκρουση αναμεσα στο εμπορευμα [ η την εξουσια] τζαι μορφες διαμροφωσης αλλου ειδους συλλογικοτητων, εν εντονη..

με τουτην την εννοια το γηπεδο εν σημαντικος χωρος..τζαι γιατι κουβαλα μιαν ιστορια/αυρα [οϊ μονο στην κυπρο]αλλα τζαι γιατι εν χωρος οπου η διαμροφωση της συλλογικοτητα εν υπο διαμορφωση ακομα...

σαφως υπαρχουν μαλακιες στα γηπεδα..το ιδιον τζαι παλια σε χωρους εργατικους/αγρρτικους...το θεμα ενι αν μπορει να προσδιοριστει τζηνος ο χωρος σαν ενα σημειο αντιπαραθεσης που το οποιο αναδυεται η προοτπικη να διαρρευσει η αντισταση προς το πολιτικο - με την ευρυτερη εννοια [τζαι σαν συστεμικη αμφισβητηση τζαι σαν ιστορικη συνειδηση]...

εν θα συφφωνησω με την εννοια του οχλου...νομιζω εν υποπτος ορος αναλυτικα..οσον για την σεξουαλικη εκτονωση..ακομα τζαι να ηταν μονο τουτο..η διοχετευση της σε ενα ειδος συλλογικτοητας [παρα σε μιαν απλη εκσπερματωση που εν τζαι εν τζαι καμια τεχνη πκιον] εν κατι περα που την απλη εφηβεια τζαι τα σπυρουθκια της νομιζω...

ομως δαμαι το τι θα καμουμεν του λενιν, εν εσιει αντιστοιχο...εν νομιζω να μπορει να γενει παραμβαση που τα εξω..νομιζω οσοι βιωνουν το παθος της συλλογικοτητας στην κερκιδα - τζαι εχουν την ιστορικη συνειδηση [εστω της αριστερης συνεχειας]εν θεμα να αυτοοργανωσουν τον χωρο τζαι την συλλογικοτητα τους..
μπορουμε να υπαρασπιστουμε εναν χωρο..ομως οταν η συγκορυση διαχεεται στην καθημερινοτητα εν δυσκολο να καθοδηγας..πρεπει να συμμετεχεις..

τζαι εν μπορουμεν να αγνοουμεν οτι εν οι κερκιδες της αελ τζαι της ομονοιας που εκατεβηκαν στον δρομο..
κατι λαλει για την κραυγη που γυρευκει λογο ..ισως...

ανευ..ιντα που λαλει/ελαλεν το τραουδιν με τα "οποιος ειναι γαλανος κλπ"?
για γνωση της ιστοριας της κερκιδας..

Anef_Oriwn said...

Τελευταίε Anonymous,

Τωρά σοβαρά εν ιξέρεις (ή εν ξανάκουσες) το τραγούδι της Θύρας 9 για τους «γαλανούς»; Εν τζιαι θυμούμαι το τζιαι γιώ ολόκληρο πόξω (να ρωτήσω την κόρη μου αν το ξέρει), αλλά κάτι λαλεί τζιαι για πουτάνες (ένας απαράδεχτος χαρακτηρισμός που δεν είναι ίδιον αριστερών ανθρώπων), για μπουρδέλα, αλλά τζιαι για τον Γρίβα, νομίζω ...

Anef_Oriwn
Πέμπτη 18/12/2008 – 4:55 μ.μ.

gregoris said...

ναι, "εξεγερσιακές" τζιαι όι "επαναστατικές" προοπτικές.
το σύνθημα πάει ως εξής
"όποιος είναι γαλανός, είναι της πουτάνας γιος, γεννήθηκε ένα πρωί σε οίκο ανοχής την ώρα που κοιμότανε η μάνα γαμιότανε με ένα κηφήνα ψωλαρά από την Θύρα 9"
που είναι όντως απαράδεκτο που κάθε σκοπιά.
επίσης πιο "πολιτικά" υπάρχει τζιαι το "εο, μωρέ εοκα, πουτανόπαιδα, εοκα πουτανόπαιδα της Κύπρου οι προδότες"
ούτε εμένα μου αρέσκει ο όρος "όχλος" τζιαι εν ξέρω αν μπορούμεν να χρησιμοποιούμεν στον 21ο αιώνα τον όρο που εχρησιμοποίησεν η αστική επιστήμη τον 19ο αιώνα ενάντια στους επαναστατημένους λαούς...

stelios papalangi said...

@ ανώνυμος

μα είσαι αναρχικός ρε ; :-)


καταρχή διαφωνώ με τούτο

"με τουτην την εννοια ο χωρος της κοινωνικης συγκρουσης εφυεν [σαν κεντρικο σημειο αναφορας] που τον χωρο της οικονομιας - πολτικης τζαι απλωθηκεν τζαι στες αλλες κοινωνικες σφαιρες"

μπορεί να είμαι κολλημένος υλιστής, αλλά η κοινωνική σύγκρουση νομίζω πάντα κινητε στο χώρο οικονομίας και πολιτικής.




γι αυτό (τζαι για να μεν ξεκινήσω να φκάλω δικά μου αυθαίρετα συμπεράσματα) θα ήθελα να μου διευκρινήσεις κάποια πράματα που τζίηνα που ανάφερες:

1. μιλάς για μορφες "διαμροφωσης αλλου ειδους συλλογικοτητων". πε μου κανένα παράδειγμα (πέραν που τη ταξική).

2. για ποίες μορφές εξουσίας μιλάς (πέραν που τη καπιταλιστική);

3. τωρά το γήπεδο σαν "χωρος σαν ενα σημειο αντιπαραθεσης".... πάλε... όταν η ανιπαράθεση αφορά το "πουτάνας γίοι λεμεσιανοί" κλπ .... τι να σου πω;
ως αντιπαράθεση δεν με αφορά


@γρηγόρης και ανώνυμος

ο όχλος δεν απασχόλησε μόνο την αστική τάξη. τίθεται ως θέμα που το τζαιρό του πλάτωνα τζαι του αριστοτέλη.

και γιατί να το το κρύψω... δεν διαφωνώ με κάποιες που τες παρατηρήσεις των "αστών" όσον αφορά τον όχλο.

είναι ένα πρόβλημα, που δεν λέει να το χώνουμε κάτω που το χαλί μόνο τζαι μόνο επειδή η κριτική έρκετε που την ατική δημοκρατία.

Anonymous said...

στελιο,
1. μορφες συλλογικοτητας υπαρχουν τζαι τωρα τζαι εν δυναμει.. δηλαδη η αρχικη μου αναφορα ηταν οτι ο καπιταλισμος εμπηκεν στην φαση της εμπορευματικοποιησης της καθημερινοτητας οποτε υπαρχει μια πιεση στον κοινωνιολογικο ιστο της κοινωνιας αν θελεις..οπου οι μορφες ακομα τζαι της παραδοσικαης συλλογικοτητας [οικογενεια] η μοντερνες [η παρεα, η κοινοτητα η οικιστικη/γειτονια] αλλασουν τζαι πιεζονται προς μορφες χειραγωγτησης..η κερκιδα των λαικων σπορ εν μορφη συλλογικοτητας ...ποιαν μορφη θα παρει μετα που την επιθεση της εμπορευματοποιησης, εξαρταται..πριν που τα παπουτσια στον μπους στο ιρακ,εναν αλλο συμβολο που τους ενοποισε σαν ιρακινους [εναντια στον εμφυλιο που επυροδοτησαν οι αμερικανοι] ηταν η εθνικη της μαππας..
αρα ενα θεμα [ανοιχτο ζητημα τζαι προς διεκδικηση] ινταλως εν να μεταλαλχτουν ουτες οι υπαρχουσες ακομα μορφες συλλογικτητας [σαν απαραιτητη κοινωνιολογικη πραγματικτοητα] στο νεο πλαισιο [ειτε του καπιταλισμου μονο, ειτε της ευρυτερης μεταμοντερνας κρισης της ιεραρχιας,ειτε..]

ταυτοχρονα ενω η αντιπαραθεση για την οικειοποιηση της καπιταλιστικης παραγωγης [στην ευρυτερη της εννοια] ξαπλωνεται τζαι στο καθημερινο, προβαλουν τζαι νεες μορφες συλλογικοτητας οπως η νεολαιιστικη, η γυναικεια φεμμινιστικη, ομοφιλοφιλη, των μειονοτητων κλπ κλπ..η νεα προλεταριακη ταυτοτητα θα πρεπει να εν πλουραλιστικη..τζαι το προλεταριατο θα σχετιζεται σαν μορφη τζαι με τα σημερινα μεσα παραγωγης [της ηλεκτρονικης τεχνολογιας τζαι της πληροφριας]..διαχυτο στην κοινωνια..
εχω την εντυπωση οτι η εννοια του πληθους των νεγκρι-χαρντ προασπαθει να πιασει κατι που τουτην την εν δυναμει νεα "συνθεση" συνυπαρξη των πολλαπλων συλλογικοτητων..

2. εξουσια εννοω οτι εννοουν οι αναρχικοι, ναι..ισως ο ορος ιεραρχια να εν πιο καλος..εννοω δηλαδη οτι οταν μια βασικη δομη συγκροτησης της κοινωνιας [ανεξαρτητα που το ειδος του οικονομικου συστηματος]εν το μοντελο της ιεραρχικης αποφασης, τοτε υπαρχει εναν βαθυτερο προβλημα..μια συγκρουση γυρω απο την διανομη της εξουσιας..ποιος αποφασιζει..ποιος υπακουει..γιατι..
το οικονομικο συστημα οπως σωστα λαλει ο μαρξ καθοριζει τα ορια της διανομης του πλουτου τζαι η παραγωγη του καθοριζει τζαι τις ταξικες σχεσεις..
ο καπιταλισμος εν "επαναστατικος" οπως τον λαλει ο καρολος στο μανιφεστο, διοτι εν ενα οικονομικο συστημα που εκφραζει [η πυροδοτα/παραγει;] μιαν ευρυτερη κριση της ιεαρχιας τζαι της εξουσιας..εν υπαρχει αλλη εποχη στην ιστορια της ανθρωποτητας που εσυμβηκαν τοσες εξεγερσεις/επαναστασεις σε 2 αιωνες σε ολες τες περιοχες της γης..
ισως η ολοληρωση της μεγαλης αφηγησης της ιστοριας του καρολου, να μας οδηγα πισω στην πρωτη δομη ανισοτητας που δημιουργηθηκε..την ιεραρχια σαν εξουσια..την υπαρξη ανωτερου-κατωτερου δικαιολογημενου οι μονο με την βια αλλα τζαι με την ιδεολογια/θεολογια...κυριαρχο λογο..

3. κοιταξε..αν σου αρεσκει το ολυμπιο [:)] δειν, οκ..εσιει σαφως της αισθητικη του..αλλα θα μπορουσα εμπειρικα να παραπεμψω στο εργο του τιλλυ που αναμετρηθηκε με την εννοια του οχλου τζαι μεσα που την στατιστικη ερευνα..ακομα τζαι τα riots εχουν το rationality τους..αλλα να παω στα συνθηματα..
αγαπω τες πουτανες..εν οι προλεταριες που ειχαν/εχουν σαν μεσο παραγωγης το σωμα τους..αλλα ο ερωτισμος εν επισης κατι που καταπιεζεται τζαι η πουτανα εν ενα "αλλο" στο κοινωνικο φαντασιακο..εν βρισια γιατι λαλει οτι υπαρχουν προλεταριες του σωματος; οξα εν βρισια γιατι εν κακο να γαμιεται μια γυναικα εξω που την μονογαμικη σχεση; ας πουμε..

ο βιλλος οπως λαλει τζαι ο βασιλης μιχαηλιδης παιζει τ'αππαριν του, αμα νομζει οτι εσιει την εξουσια..
αμα..η φκαλει το απωθημενο του..
να δουμεν, ομως, τζαι περα που την αντρικη εκτονωση..η την μαμακυνση να ασχολειται με φαντασιωσεις μαναων..

υπαρχει τζαι ενιδαφερον αναλυτικα στες εννοιες σαν ταυτισεις/μορφες συλλογικοτητας νομιζω..τζαι κοινωνιολογικα τζαι εν δυναμει για την κριτικη αναλυση..
δηλαδη ενεν ενδιαφερον οτι ο ομονοιτατης αυτοαποακλιεται κηφηνας; αρα αρνειται την εργασια για το "δικαιωμα στην τεμπελια" - εστω τζαι σαν μη -συνειδητη αρθρωση μια συστεμικης θεσης; το οποιον ειναι μια εν δυναμει σταση αρνησης της εξουσιας τζαι διεκδικησης των πραγματικων δυνατοτητων των σημερινων μεσων παραγωγης;
που μιαν οπτικη γωνια που γευρευκει μορφες αντιστασης [ακομα τζαι οι καταστροφεις μηχανων εκπροσωπουσν μορφες αντιστασης], ακομα τζαι τουτον [ κηφηνας] εν ενδιαφερουσα επιλογη ταυτισης..το οτι παιζει το γαμιας ..ειπαμεν η αντρικη μορφη εκφρασης..
το οτι η φαντασιωση περιλαμβανει τζαι την μανα του αλλου παραπεμπει στον φρουντ..αλλα ενταξι..

εν θα πρεπει επισης να δουμεν σαν ενδιαφερον οτι εν μια που τες σπανιες φορες που βριζεται η εοκα στον δημοσιο λογο; ενεν καθωςπρεπικο..αλλα που μια αναρχικη οπτικη γωνια, εν μια πραξη ανοιγματος/αμφισβητησης/βιαιας λεκτικης εστω ρηξης με το κυριαρχο καθεστως της λογοκρισιας..

gregoris said...

νομίζω το "πουτάνα" εν η θυληκή βρισιά όπως η αρσενική εν ο "ππούστιης". επενδύεται δηλαδή με νοήματα πέραν που τον "ακριβή ορισμό" τζιαι επεκτείνεται ως "προδοσία" ή ως "εκφυλισμός". σίουρα η έννοια της προλεταριοποίησης του σώματος εν γίνεται αποδεκτή σε συνειδητό επίπεδο (έστω τζιαι αν σε εμπειρικό μπορεί να υλοποιείται). μάλλον η θύρα 9 υποστηρίζει ότι οι γυναίτζιες πρέπει να εν μονογαμικές. τωρά το κόλλημα με την μάνα του άλλου έσιει να κάμει με την ολοκληρωτική επικράτηση πάνω στον αντίπαλο. σαν η βεβήλωση του ιερού...

Anef_Oriwn said...

Anonymous (όχι ο Stelios, ο άλλος),

2-3 σημεία να σχολιάσω από τα γραφόμενα σου:

1. Έχω την άποψη ότι οι βρισιές όπως «πουτάνα» και απαξιωτικές και μειωτικές εκφράσεις για τις μάνες των αλλονών δεν μπορεί να αποτελούν μορφές αντίστασης ενάντια σε οποιεσδήποτε καθεστωτικές ή κατεστημένες καταστάσεις (ακόμα και στις φασιστικές νοοτροπίες και συμπεριφορές των “γαλανών”). Η βρισιά στη λέξη «πουτάνα» (και κατ’ επέκταση και το “… απαράδεκτο [της όλης υπόθεσης] που κάθε σκοπιά ...”, που λαλεί τζιαι ο Γρηγόρης), βρίσκεται στο γεγονός της εξίσωσης της μάνας των αντιπάλων (των «γαλανών») με την υποτιμητική/εξυβριστική διάσταση που αποδίδεται στις πουτάνες (έστω κι αν εσύ τις θεωρείς προλετάριες – όχι συνειδητοποιημένες όμως). Τζι’ αφού η μάνα είναι ιερή (πιστεύω) για όλους μας, νομίζω ότι ισχύει αυτό (που και πάλι λαλεί ο Γληόρης), δηλ. ότι “… το κόλλημα με την μάνα του άλλου έσιει να κάμει με την ολοκληρωτική επικράτηση πάνω στον αντίπαλο, σαν η βεβήλωση του ιερού…”.

2. Η λέξη «κηφήνας» μπορεί να παραπέμπει μεν στο «δικαιωμα στην τεμπελια» (ή αν προτιμάτε στο χουζούρι, στο ραχάττιν, στην ανεμελιά – και κάποτε διερωτούμαι όταν επαινούμε κάποιον για την εργασιομανία του στην ουσία τι επαινούμε, το ότι δεν απολαμβάνει τις φανερές και κρυφές χαρές της ζωής;), αλλά υπάρχει και μια άλλη οπτική του «κηφήνα». Κηφήνας είναι αυτός που γαμάει την ΒΑΣΊΛΙΣΣΑ (στο βασίλειο των μελισσών), δηλ. την αρχηγό του βασιλείου – του συστήματος! Πολύ επαναστατικό! (Δεν ξέρω αν παίζει κι αυτό στο σύνθημα)!

3. Το ότι “… βριζεται η εοκα στον δημοσιο λογο …” (έστω και περιορισμένα – μόνο στα γήπεδα) μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως “… μια πραξη ανοιγματος/αμφισβητησης/βιαιας λεκτικης εστω ρηξης με το κυριαρχο καθεστως της λογοκρισιας …”, δηλ. ανατρεπτική για τις καθεστωτικές αντιλήψεις της Δεξιάς. Όμως δεν μπορεί να αποτελεί ορθολογιστικό (με επιχειρήματα) πολιτικό λόγο που θα αντιπαρατεθεί με αυτές τις κατεστημένες απόψεις. Η ύβρις προκαλεί αντιδράσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, καθώς όμως δεν αποτελεί επιχειρηματολογία δεν μπορεί να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για κάποια μορφή ΣύνΘεση (που προκύπτει συνήθως μέσα από τη σύγκρουση με παρωχημένες απόψεις και την κατάλυση/κατάργηση τους). Ο υβριζόμενος (που στην προκειμένη περίπτωση είναι και φορέας της κυρίαρχης εξουσιαστικής άποψης) αναγκάζεται κατ’ αρχάς να αμυνθεί, ακολούθως όμως θα επιτεθεί βοηθούμενος πάντοτε από τους φορείς τις εξουσίας (μια και είναι κομμάτι τους). Στο τέλος της ημέρας οδηγούμαστε σε απολιτικοποίητες καταστάσεις, σε τσακωμούς μεταξύ πόλεων (Λευκωσίας – Λεμεσού) ή σε καφκάες για έναν πέναλτι ή γενικότερα για τη διαιτησία.

Anef_Oriwn
Παρασκευή 19/12/2008 – 8:16 μ.μ.

Anonymous said...

αγαπητε ανευ,
καταρχην ευχαριστω για την επιπροσθετη ερμηνεια του κηφηνα..ενδεχεται..:)

τωρα για τες πουτανες..ναι ενεν συνειδητες..αλλα οϊ παντα..ο πλουτης σερβας αναφερεται με μεγαλο σεβασμο στην κεζιμπα μια που τες πιο γνωστες πουτανες της λεμεσου την δεκαετια του 40..που εσυμετειχε τζαι σε διαδηλωσεις του λαικου κινηματος..η ο ζιαρτιδης αναφερει τον ερανο των πουτανων της λευκωσιας για την απεργια του 44 για την ατα...τζαι σε μερικες χωρες υπαρχουν συντεχνιες ατομων που δουλευκουν στην "βιομηχανια του σεξ"..
οπως ειπεν τζαι ο βασιλης ο βιλλος παιζει το εξουσια εν αμφιβαλω..αλλα εν καλα να αθθυμουμστεν οτι ο ορος πουτανα κουβαλα μαζι του τζαι εναν φοβο..οτι οι γυναικες που τους αρεσκει να γαμιουνται εν κακες..η εννοια της πουτανας σαν στιγμα στο κοινωνικο φαντασιακο..
ας πουμεν αμα καποιος πει "εκατσαν μας την"..μπορει να πω σιγανοχαμογελωντας.."ε μερικες φορες για καποιες η καποιους μπορει να εν τζαι ηδονη"..
πρεπει να αποκαταστησουμε το ερωτικο σωμα υστερα που 20αιωνες χριστιανικου πουριτανισμου..
νομιζω..
οπως ας πουμε η εννοια μαυρος αρκεψεν να γινεται καπως πιο προσεκτικα διατυπωμενη..
ελπιζω...

για τες μαναες..κοιταξε εγω εν ειμαι υπερ τω ιερων..ναι πρεπει να σεβουμαστεν τον αλλον..οποιος τζαι να ενι...ομως η ιεροποιηση της μανας επαραγεν [τζαι που εγινεν παραγωγικη πηγη] την εννοια της μητερας πατριδας..
η ενωση σαν ιδεολογια της φαντασιακης μανας..φαντασου βιτσιο ..να γυρευκουντην μητρα που τους εγεννησεν οϊ στην μαρικκου την μανα τους, αλλα σε μιαν ολοκληρη χωρα στην αλλην μερκαν της θαλασσας με το αναλογο κρατος..ασυνειδητος σαδομαζοχισμος;

εοκα..ναι εσιεις δικαιο εν παραγει ορθολογικο διαλογο...ακουσα τον πουργουριδη να λαλει οτι οι ε/κ οφειλουν συγνωμη στους τ/κ για το 63-64..βαρτον τζαι τουτον στους δεξιους που απαλυνουν το εγκλημα..αλλα για τον μενοικου ειπαν τιποτε οισυνδεσμοι; τοσα χρονια!!!!
εν μπορουν να πουν ενα γαμημενο συγνωμη για ενα λυντσιρισμα..
τζαι λαλεις μου για την βρισια...τουτοι που σιωπουν για εμενα εν μια παρατεταμενη βρισια 40 χρονων γιατι εν βουτημενη στο γαιμα ενος εγκληματος..
χωνουνται πισω που τον αυξεντιου τζαι τον ματση..τουτον εν εν επιπροσθετη βρισια;
οποτε σε ετσι καθεστως..η κραυγη της κερκιδας εν εν ορθολογικη ναι..εν της εμεινεν χωρος..της λογικης..μονο η οργισμενη κραυγη εμπορεν να αρθρωσει σαν βρισια τον πονο...
ναι να μιλησουμε για την εοκα νηφαλια..
αλλα κοιτα να δεις τζαι πε μου αν δεν εν τουλαχιστον λογικο το οτι η κερκιδα στην εκρηξη της οργης η της αντιπαραθεσης φωναζει το απωθημενο..
εν τζαι ξερουν για τον μενοικου ενδεχεται..αλλα εν μια κραυγη για το ψεμα οτι μονο η εοκα υπηρξεν στο αντιαποικιακο κινημα..οτι μονο οιδεξιοι εν ορατοι στον ιστορικο χρονο..
εν οπως το 48 που εθκιωχναν τους αριστερους που τους συλλογους, τους καταλογους των εκκλησιαστικων εκλογων, τα γηπεδα..γιατι "δεν ειχαν την ελλαδα στην ψυχη τους" [ανακοινωση που την σκαλα αν δενμε απατα η μνημη μου]..καποιοι παιζουν το διαχειριστες του τι εν επιτρεπτο..οποτε εν λογικο το ιδεολογικο σημα [ η εοκα] τουτης της ιστορικης λογοκρισιας, εν εσιει γινει στοχος..η διαλεκτικη των κοινωνικων συγκρουσεων..περα που τα ατομα σαν ιστορικη τζαι κοινωνιολογικη πραγματικοτητα..
ατε να καρτερουμεν αλλο λιον τον πουργουριδη, να καμει αλλο ενα βημα..
συφφωνω..
αλλα η κραυγη εν κραυγη...σαν ιστορικο σημειο...ιστορια της κερκιδας..λαικη δημοσια σφαιρα..

stelios papalangi said...

φίλε ανώνυμε

1. οι συλλογικότητες που αναφέρεις (πλην της μάππας βεβαίως, που έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου) δεν έχουν απαραίτητα στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

καταρχή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι (νεο)φίλελευθεροι - οι κλασικοί υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος, κατά κανόνα δεν είναι εθνικιστές, ρατσιστές σωβινιστές φαλλοκράτες κλπ. στα πλείστα κοινωνικά θέματα αυτού του τύπου δεν διέπονται από συντηριτισμό.

σε αυτού του είδους τις συλλογικότητες μπορείς να βρεις συμπαράσταση από απολιτικ νέους, που μπορεί να ανακυκλώνουν, να είναι γκει, να υποστηρίζουν τα διακιώματα των γυναικών, να είναι μέλη σε κάποια ΜΚΟ.... αλλά να μη θέουν ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

ταυτόχρονα πολύ πιθανών να ρθεις σε αντιπαράθεση με τα ορθόδοξα ΚΚ, τα οποία τείνουν να είναι ενάντια στις ΜΚΟ, τα οποία ενώ παλιά υποστήριζαν διάφορες μειονότητες - τώρα ξαφνικά θεωρούν ότι η νέα τάξη πραγμάτων "ανακαλύπτει μειονότητες".

δεν λέω αν αυτό είναι καλό ή κακό, απλά είναι μια παρατήρηση.


εδώ να πω και κάτι για τις μειονότητες.
δεν αντιλαμβάνομαι πως θέλεις να υποστήριζεις μειονότητες και να βλέπεις με θαυμασμό την "ενότητα των ιρακικών".


2. εντάξει ξεκάθαρο.
εδώ κι αν θα έχεις πρόβλημα να βρεις υποστήριξη γιατί η αριστερά δεν έδειξε ποτέ να έχει πρόβλημα με την ιεραρχία.

βεβαίως, πέρα από μικρές κομμούνες ή μικρές θρησκευτικές σέκτες, δεν ξέρουμε πως θα μπορούσε να οργανωθεί μια χώρα χωρίς ιεραρχία.

θα ήταν ωραίο δεν ξέρουμε αν θα μπορούσε να λειτουργήσει.

3. όμορφος ο τρόπος που βλέπεις τες πουτάνες.
όμορφος.

θα ήταν ωραίο αν ήταν πράγματι έτσι.

Anonymous said...

φιλε στελιο,

οι συλλογικοτητες που "υπαρχουν" [στην αναφορα μου] ενεν κατ' αναγκη επαναστατικες - υπαρχουν σαν κοινωνιολογικος ιστος τζαι η μεταμορφωση/αλλαγη τους [λογω ιστορικωνη οικονομικων-συστεμικων δυναμικων] αννοιει την πιθανοτητα διεκδικησης/συγκρουσης γυρω απο τις νεες μορφες που θα παρουν..μερικες που τουτες τες μορφες συλλογικοτητας ειχαν ταυτιστει τζαι με τον ρισοσπαστισμο στην νεωτερικοτητα..λ.χ. οι κοκκινες περιοχες [ οικιστικες περιοχες/γειτονιες] σε διαφορες χωρες [μικρες μοσχες στην κυπρο, τα κοκκινα προαστεια στην γαλλια, κλπ] εν εκφραζαν μονο μιαν ταξικη ταυτοτητα/συλλογικτοητα αλλα στην ροη του χρονου εγιναν τζαι εναν ειδος τοπικης κουλτουρας που εστηριζετουν [τζαι εστηριζεν] στην ευρυτερη κουλτουρα της αριστερας...

η να το δουμε τζαι λλιον ιστορικα.. οταν εμφανιστηκε ο καπιταλισμος τζαι οδηγησεν σε ριζικες ανατροπες των παραδοσιακων σχεσεων η συγκροτηση του εργατικου κινηματος επερασεν τζαι που μορφες ταυτισης που ειχαν να καμουν τζαι με αλλες διαστασεις περα που τες οικονομικες..λ.χ. εν τυχαιο που στην ισπανια ο αναρχισμος ανθισε σε 2 περιοχες με εντονο αντι-συγκεντρωτικο πνευμα [καταλωνια, ανδαλουσια]; η κριση μορφων συλλογικοτητας [ακομα τζαι παραδοσιακων] αννοιει με τουτην την εννοια της πιθανοτητα παρεμβασης...τζαι αν δεν καμουμεν εμεις της παρεμβαση/διεκδικηση μορφων νεων συλλοικοτητων εν να την καμουν οσοι θελουν μιαν "νεαν" εκδοχη του παλιου κοσμου..η κριση της πατριαρχικης οικογενειας στην γερμανια του μεσοπολεμου εδημιουργησε τζαι εναν ειδος υπογειου πολιτιστικου πολεμου για τον ρολο της γυναικας - που εκφραστηκεν στην ναζιστικη προπαγανδα/αισθητικη..η αναλογα [για την κριση των οικογενειακων θεσμων σημερα] μπορει να δει καποιος τζαι στην συγκρουση στις ηπα γυρω που την εκτρωση..

για τες δυσκολιες της συγκλισης των νεων κοινωνικων κινηματων [παρα της οργανωτικης μορφης των "μη-κυβενρητικων" που ενεν ακριβως τζηνον που εννοουν] με την ιστορικη αριστερα [κ.κ. αλλα οϊ μονο] εν δεδομενες..που το 68..το 77..αλλα κτιζεται σιγα σιγα μια αλλη αντιληψη νομιζω για το ευρυτερο κινημα....διοτι εν τζαι εν θεμα ο αστος γκει η η "φεμινσιτρια" της γουολ στρητ..το θεμα εν ο φεμινισμος [σαν ευρυτερη κριτικη της πατριαρχιας] τζαι η ευρυτερη σεξουαλικη ανοχη [ η η θετικη αντιεμτωπιση του ερωτισμου σαν επιλογης] στο υπο διαμορφωση κινημα/τα κοινωνικης αλλαγης..στο "προλεταριατο" του μελλοντος;..

εν τζαι εν θεμα να πεισω/ουμε..το ζητημα δαμαι εν παραπανω να ανιχνευσουμε τες δυναμικες των κοινωνικων συγκρουσεων..η ευρυτερη αριστερα συγκροτειται νομιζω που το ιστορικο οραμα [στο βαθος του ιστορικου οριζοντα] της καταργησης τελικα της εξουσιας..ο κομμουνισμος σαν το τελικο σταδιο της μεγαλης αφηγησης του μαρξισμου λ.χ...αλλα εσιειες δικαιο οτι ιστορικα στην νεωτερικτοητα η αριστερα [περα που τα αναρχικα κινηματα] εβαλλεν το ζητημα των σταδιων..τζαι αρα η εξουσια ηταν για τζηνην την αριστερα απαραιτητο μεσο [τουλαχιστον με την μορφη του κρατους σαν μηχανισμου κοινωνικης αλλαγης]για τον τελικο στοχο..
νομιζω ομως οτι σημερα το ζητημα της εξουσιας αναδυεται που μονο του που μιαν σειρα που ζητηματα τζαι σε ενα σωρο κοινωνικους χωρους..αρα γινεται τζαι πιο επιτακτικο ακομα τζαι για την θεσμικη αριστερα..αλλα σιουρα εν βασικος αξονας προβληματισμου για τα νεα κοινωνικα κινηματα υστερα που την δεκαετια του 70..

για το ιρακ..τζαι γενικα τες μειονοτητες..ε κοιταξε ρε φιλε.. που την μιαν εν ο κινδυνος της τυρανιας της πλειοψηφιας [ ο εθνικισμος σαν εσωτερικη καταπιεση] τζαι που την αλλη το ταμπουρωμα/sectarianism των μειονοτητων.. που βολευκουν τζαι τα 2 στην ιμπεριαλιστικη [διοτι υπαρχει παντα πκιον τζαι ηδιεθνης διασταση] στρατηγικη του διαιρει τζαι βασιλευε..τζαι οπως εδειξεν νομιζω η γιουγκοσλαβικη τραγωδια, πολλες φορες το ζητημα της πλειοψηφιας-μειοψηφιας εν θεμα που τραβα εναν κρατος τα συνορα..το ζητημα ενι να αναγνωριστει η πολλαπλη εμπειρια..τζαι να αναγνωριστουν οι ταυτοητες σαν κατι ρευστο..οποτε να υπαρχουν πολλαπλες μειοψηφιες αν εν δυνατον αντι παγιωμενη πολιτστικα πλειοψηφια..σε τουτον το πλαισιο συμβολα που ενωνουν μιαν κοινωνια εν χρησιμα απεναντι στο sectarianism οπως τζαι η σημασια του ρολου/βιωματος των μειονοτητων εν νευραλγικος για την κατανοση/διευρυνση των δημοκρατικων [με την εννοια της δημοκρατιας σαν σταδιου προς την χειραφετηση] οριων μιας κοινωνιας..
στην περιπτωση του ιρακ υπαρχει σαφως ενας ιστρορικος πλουραλισμος ταυτοητων/μορφων διαθεσιμης συλλογικης ταυτισης..τοπικες..θρησκευτικες ..γλωσσικες..πολτικες..οι αμερικανοι επροσπαθησαν να πολωσουν την κοινωνια σε μιαν συγκρουση σιητων-σουνιτων..η εθνικη της μαππας ελειτουργησεν εναντια στο θρησκευτικο sectarianism σε μιαν περιοδο εντασης σαν υπομνηση οτι εκτος απο τις επι μερους ταυτοητες υπαρχει τζαι ενα ευρυτερο ιστορικο κοιωνικο πλαισιο..η ιρακινη κοινωνια στην οποια εσυμβιωναν ειρηνικα οι υποτιθεμενοι εχθροι στον εμφυλιο..

οπως θωρεις την ισοροπια αναμεσα στην συλλογικοτητα τζαι την αυτονομια πρεπει να την επιδιωκωμεν σαν ζητουμενο στην συγκοτηση του μελλοντος τζαι τοπικα..τζαι στα κινηματα..τζαι τελικα στον ευρυτερο χωρο της συγκρουσης σημερα - τον παγκοσμιο..

ιντα που υπαρχει πραγματικα τζαι ιντα που εννα γινει..
εν να δειξει..τζαι η ιστορια τζαι η πραξη :)

Anef_Oriwn said...

Anonymous,

Αφού επιάσαμεν την κουβέντα ας πούμε ακόμα δκυο – τρία πράματα (αν και νομίζω ότι έχουμε εξαντλήσει και το θέμα – κι ανάρτησες και νέο κείμενο στο blog σου).

1. “…"εκατσαν μας την"…”, ή “έκατσα της τον”, ή “εν γαμήσι η υπόθεση ή η δουλειά”, είναι εκφράσεις που δείχνουν την αρσενική κυρίαρχη άποψη για το σεξ, προβάλλουν την κυριαρχία του αρσενικού στις διαπροσωπικές ερωτικές/σεξουαλικές σχέσεις και ότι το γαμήσιν για εκείνον/εκείνη που το επιδέχεται (είτε γυναίκα είναι είτε άντρας) αποτελεί μια παθητική (και δυσάρεστη κατάσταση) και καθόλου απόλαυση ή ηδονή. Το τελευταίο μάλιστα δηλώνει και την αποστροφή προς την αντρική ομοφυλοφιλία.

2. Δεν ξέρω αν άλλοι λαοί (ή εθνότητες πέραν των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων) είχαν ή έχουν μητέρες πατρίδες (ίσως στην επικράτεια της Ρωσίας), αλλά δεν φταίει η μάνα ΜΑΣ, που μας κουβαλούσε στα σπλάχνα της, μας γέννησε με πόνους (ή έστω με καισαρική τομή) σε νοσοκομεία, κλινικές ή στο σπίτι με την μαμού (θυμάμαι σε ηλικία τεσσάρων χρόνων την μάνα μου να γεννάει ένα από τα μικρότερα μου αδέλφια), μας βύζαξε και μας ανάγιωσε, για τις ηλιθιότητες των οποιωνδήποτε κομπλεξικών και εθνικιστών που “… γυρευκουν την μητρα που τους εγεννησεν οϊ στην μαρικκου την μανα τους, αλλα σε μιαν ολοκληρη χωρα στην αλλην μερκαν της θαλασσας με το αναλογο κρατος…”.

3. Οι προσεγγίσεις του “Αγιορείτη” Πουργουρίδη καθώς και μερικών άλλων δεξιών (όπως ο Αναστασιάδης ή ο Χάσικος) που προσπαθούν να “… απαλυνουν το εγκλημα…”, αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό, σε σύγκριση με τα όσα συνεχίζουν να λέγουν και να πράττουν οι πλείστοι στο χώρο της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς (του “Συναγερμού” μη εξαιρουμένου)! Δες σ’ αυτό το link (http://aneforiwn.blogspot.com/2008/12/51.html) τι κοντύλια (από τους προϋπολογισμούς του 2009) ψηφίσαν οι βολευτές του ΔΗΣΥ, αλλά κι εδώ σ’ αυτό το link (http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/104195), τι ψέλνει σήμερα του Πουργουρίδη ο Λάζαρος Μαύρος στην “Σημερινή” (που πήγες να την παινέψεις κιόλας). Έχω την εντύπωση ότι ο Πουργουρίδης τα λεει αυτά (και λέει πολλά τέτοια από τότε που επισκέφτηκε το Άγιο Όρος) μέσα στα πλαίσια μιας μανιχαϊστικής προσέγγισης των γεγονότων (είδες που χρησιμοποιώ πλέον κι εγώ εξειδικευμένους κοινωνιολογικούς όρους), κι όχι πολιτικής (ανάγει τα γεγονότα του 1963-64 στη πάλη του καλού με το κακό – άτε είshεν τζιαι δικούς μας που εσκοτώσαν αμάχους τουρκοκύπριους).

4. Ας τολμήσει ο Πουργουρίδης (κι ο οποιοσδήποτε Πουργουρίδης) να απαιτήσει τζιαι «ενα γαμημενο συγνωμη» για το αποτρόπαιο έγκλημα του λιντσαρίσματος του Μενοίκου (αλλά και για τις δολοφονίες των Αριστερών κι όχι μόνο). Αλλά αυτό το ζήτημα (όπως και τα ζητήματα των σφαγών αμαχών τουρκοκυπρίων) είναι πρώτα και κυρία πολιτικά και η αποκατάσταση της αλήθειας γι’ αυτά θα εκθέσει την παράταξη τους. Γι’ αυτό και δεν τολμούν να τ’ αγγίξουν!

5. Η κερκίδα ή τίποτα δεν ξέρει για τον Μενοίκου ή πολύ λίγα (όπως και για κάποιον άλλο – γέρο βοσκό – που πρώτα τον έπνιξαν και μετά πήγαν και τον κρέμμασαν για να φανεί δήθεν ως αυτοκτονία – άγνωστη κι αυτή η ιστορία), κι αυτά που φωνάζει πιο πολύ για πίκκα τα λεει, ίσως εκφράζοντας έτσι και τα απωθημένα μιας ολόκληρης παράταξης, αλλά το πρόβλημα αποκατάστασης της ιστορίας παραμένει!

Anef_Oriwn
Δευτέρα 22/12/2008 – 11:12 μ.μ.