Στη μνήμη του Eric Hobsbawm

...Γίναμε έτσι επαναστάτες, όχι τόσο λόγω των δικών μας οικονομικών προβλημάτων, αν και κάποιοι από εμάς ήμασταν φτωχοί και οι περισσότεροι αντιμετωπίζαμε ένα αβέβαιο μέλλον. Αλλά επειδή η παλιά κοινωνία δεν φαινόταν πια βιώσιμη. Δεν είχε προοπτικές.

...Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα σε αυτή τη νέα επαναστατικότητα και στην επαναστατικότητα της δικής μου γενιάς κατά το Μεσοπόλεμο. Εμείς είχαμε ελπίδα, εσφαλμένα ίσως, καθώς και ένα συγκεκριμένο πρότυπο της εναλλακτικής κοινωνίας: το σοσιαλισμό. Σήμερα αυτή η πίστη στη Σοβιετική Ένωση έχει σε μεγάλο βαθμό εξανεμιστεί – το λέω σαν παρατήρηση ενός γεγονότος, όχι σαν κρίση – και τίποτε δεν την έχει αντικαταστήσει.

...Αυτό που έχει πάρει τη θέση της δικής μας προοπτικής, είναι ένας συνδυασμός αρνητικού μίσους προς την τωρινή κοινωνία και Ουτοπίας. Παρόμοια, η εξαιρετικά ισχυρή τούτη μορφή επαναστατικού κινήματος, το πειθαρχημένο μαζικό κόμμα, έχει χάσει κατά πολύ την επιρροή του μεταξύ των νέων επαναστατών, οι οποίοι εμφανίζονται να δρουν είτε σε μικρές σέκτες είτε σε ελευθεριακές ομάδες χωρίς δομή, πιο κοντά στην αναρχική παράδοση, παρά στη μαρξιστική. Όλα αυτά ενδέχεται να είναι ιστορικά αναπόφευκτα. Αλλά είναι πιθανό επίσης να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερο χάσμα, απ' ότι στα νιάτα μου, ανάμεσα στον επαναστατικό αναβρασμό και στην ουσιαστική επαναστατική δράση. Δεν κάνω με ευχαρίστηση αυτές τις επισημάνσεις, ούτε έχω την πρόθεση να υποτιμήσω τους νέους επαναστάτες. Είναι καλύτερα να έχουμε επαναστατικό κίνημα, από το να μην έχουμε. Αυτό το κίνημα έχουμε για την ώρα, και πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με αυτό. Όμως παραμένει γεγονός ότι αυτό έχει πάμπολλα να μάθει ή να ξαναμάθει.

Επαναστάτες, Οι διανοούμενοι και η ταξική πάλη, 1971