Το ότι ο τραπεζίτης
Σιαρλή με τα μπόνους και τα εφάπαξ των
εκατομμυρίων είναι τώρα ο υπουργός
οικονομικών της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ,
που επιβλέπει την επιβολή της σκληρής
λιτότητας στους εργαζόμενους και την
κυπριακή κοινωνία προς όφελος της
διεθνούς και ντόπιας αστικής τάξης,
είναι απλά ένα δεδομένο που πρέπει να
κάνει τους όποιους αριστερούς υπάρχουν
ακόμα μέσα στο ΑΚΕΛ να σκέφτονται δυο
φορές πριν ανοίξουν το στόμα τους για
κανένα αντικαπιταλιστικό σύνθημα,
τουλάχιστον αν θέλουν να περνιούνται
ως σοβαροί.
Με μια ψύχραιμη
ανάλυση, αν το ΑΚΕΛ είχε διανόηση θα
μπορούσε τουλάχιστον να το εξηγήσει
έστω στον κόσμο του ως μια άβολη
πραγματικότητα – ότι δηλαδή η εν εξελίξει
καπιταλιστική κρίση καθιστά πλέον
εντελώς οργανική την σύνδεση αστικού
κράτους και χρηματιστικού κεφαλαίου
εξανεμίζοντας ακόμα και την συμβολική
αυτονομία της όποιας κυβέρνησης από το
κατεστημένο των τραπεζών.
Αυτό όμως που
είναι μια πιο άβολη πραγματικότητα για
τους όποιους αριστερούς υπάρχουν ακόμα
μέσα στο ΑΚΕΛ είναι μια άλλη πιο αποκαλυπτική εικόνα –
αυτή του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής
και πρώην υπουργού Οικονομικών Καζαμία
να χειροκροτεί και να συγχρονίζει τα
χειροκροτήματα γιατί ο τραπεζίτης που
τον διαδέχθηκε δεν θα πληρωνόταν καν
από το κράτος – είχε πάρει ήδη αρκετά
ως τραπεζίτης και θα επέβλεπε την
διαδικασία φτωχοποίησης της κοινωνίας
εντελώς δωρεάν...
2 comments:
Ειναι προσβλητικά οσα γράφεις και δεν οδηγούν πουθενά.
Μπορείς να παραβλέπεις την διαχρονική στάση του Ακελ, και της αριστεράς που εκφραζει, για "ενότητα" αρα και στην συγκεκριμένη περίπτωση να αναζητά τρόπους "συναινετικής διαχείρισης". Δεν μπορείς ομως να υιοθετάς τον μανδύα της απονομής διπλωμάτων αριστεροσύνης - παραβιάζει τα ορια του σεβασμού. Ο καθένας ας εκφράζει την άποψη του με τον μίνιμουμ σεβασμό στις απόψεις και τους αγώνες των άλλων - εστω και αν διαφωνεί.
Διαφορετικά μπορεί πολύ απλά να καταλήξουμε σε ενα χωρίς νόημα σκηνικό εκτόνωσης απωθημένων.
Και προφανώς μερικοί που μέχρι χθες ηταν "ένοχοι" για την μη-ικανοποιητική μεταρρυθμιση στην παιδεία, δεν μπορούν να διεκδικούν σήμερα και αμνησία - κατ'αναλογια οπως αντιλαμβανεσαι.
Και τα προηγούμενα χρόνια δεν ηταν ο Σιαρλή και οι ακελικοί που ελειτουργούσαν σαν εσωτερική τρόικα, ουτε αυτοί που συγκάλυπταν τις τράπεζες μέχρι τον Ιούνιο του 2012, οπως ξέρεις.
Μάλλον ειναι μερικοί άλλοι που είναι καλά να δούν το σημείο επαφής ανάμεσα στην ταξική συνείδηση και την πολιτική-κομματική επιλογή τους - και πως τους ζήμιωσε και θα τους ζημιώνει. Και να μην το κάνουν μόνοι τους, μάλλον θα έρθει να τους βρεί.
Και μάλλον δεν θα τους βοηθήσει η συγκάλυψη τώρα.
Αν θα έχουμε ανοιχτό μέτωπο συμμαχιών, ο τόνος δεν αρμόζει.
1. αυτό που είναι προσβλητικό και που δεν οδηγεί πουθενά είναι η αποδοχή του μνημονίου και της λογικής του και από το ΑΚΕΛ.
2. αυτό που παραβιάζει τα όρια του σεβασμού είναι η στοχοποίηση των μισθωτών του δημοσίου που ανοίγει το δρόμο για την ακόμα μεγαλύτερη καθίζηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
3. η λογική που λέει περίπου "αφού είναι δεξιοί/εθνικόφρονες/συντηρητικοί οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα συνδικάτα τους τότε καλά να πάθουν" είναι εντελώς άκυρη.
4. επίσης όταν η αριστερά μένει στην επισήμανση του γεγονότος ότι "φταίνε οι τράπεζες" την στιγμή που τα δεξιά συνδικάτα ζητούν και επιστροφή των μπόνους και των εφάπαξ των τραπεζιτών και την προσαγωγή τους σε δίκη...τότε υπάρχει και στην αριστερά ένα ζήτημα μεταξύ ταξικής συνείδησης και κυβερνητικών προτεραιοτήτων της κομματικής επιλογής...
5. όπως ξαναείπαμε και στο παρελθόν το ενωμένο μέτωπο των συμμαχιών των εργαζομένων νοείται μόνο ως μέτωπο αγώνα. αν πρόκειται για μέτωπο με στόχο την αδράνεια και την διαχείριση της οργής έτσι ώστε να αποφευχθεί η όποια αντίδραση από τους εργαζόμενους...σάστα τζιαι εγύρασιν
Post a Comment