Σημειώσεις για τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών

με τροποποιήσεις η κατηγοριοποίηση του Άκη Τζάρα http://avantgarde2009.wordpress.com/2012/05/08/%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84/

αδυναμία της τυπολογίας εν η γενικότητα της που οδηγεί σε συνύπαρξη διαφορετικών ιδεολογικών κατευθύνσεων τζιαι εμφάσεων σε μια κατηγορία αλλά τούτον εν μάλλον αναπόφευκτο γιατί στο κάτω κάτω ιδεολογικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν τζιαι εντός όι μόνο μεταξύ των κομμάτων αλλά τζιαι όι τόσο σημαντικό που πολιτικής σκοπιάς αφού το ζητούμενο δαμέ εν η γενική εκτίμηση των συσχετισμών παρά η λεπτομέρεια στη χαρτογράφηση

2012 Ψήφοι περίπου %

Αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν πληρώνω, μλ κλπ) 28

Κεντροαριστερά (ΔΗΜΑΡ, +ΟΙΚ, κοινωνική συμ κλπ) 10

Δεξιά+ακροδεξιά (ΝΔ, ΑΝ ΕΛ, ΧΑ +ΛΑΟΣ, απόστρ κλπ) 40

Κεντρο+κεντροδεξιά (ΠΑΣΟΚ+ δήσυ, δράση, δημιουργία κλπ ) 21

…..................................

Υπήρξε όντως ανατροπή και σημαντικές ανακατατάξεις ταυτόχρονα ελπιδοφόρες αλλά και σαφώς επικίνδυνες. Η συρρίκνωση των δυο κεντρικών παιχτών της μεταπολίτευσης, του λεγόμενου δικομματικού συστήματος, είναι πλέον ιστορικό δεδομένο. Τόσο η παραδοσιακή δεξιά όσο και η καθεστωτική, ήδη από το 1990 τουλάχιστον, σοσιαλδημοκρατία έχουν πλέον χρεοκοπήσει, με αυτή τους την μορφή πιθανότατα οριστικά. Αλλά την μεγαλύτερη ήττα σημείωσαν οι δυνάμεις της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς του “καθαρού” νεοφιλελευθερισμού, τα κόμματα των οποίων δεν συγκέντρωσαν μαζί ούτε καν 6% μένοντας όλα εκτός βουλής.

Η εκτίναξη της ακροδεξιάς και η ένταξη των νεοναζί στην βουλή είναι βέβαια σοβαρό ζήτημα και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποτιμάται, αλλά ούτε και να προκαλεί πανικό και να επισκιάζει τα υπόλοιπα δεδομένα. Πρέπει όμως σύσσωμη η αριστερά και όσες λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις είναι διαθέσιμες να αναλάβουν αντιφασιστική δράση, κάτι που ουσιαστικά παραμέλησαν για πολλά χρόνια με εξαίρεση βέβαια τον ριζοσπαστικό και αντιεξουσιαστικό χώρο.

Η άνοδος της αριστεράς είναι σαφώς η πιο σημαντική εξέλιξη και αυτό συνιστά γεγονός πολιτικής αλλαγής – η ανάγνωση του ΚΚΕ ότι σε πολιτικό επίπεδο δεν σημειώθηκαν ουσιαστικές αλλαγές και ότι ο Σύριζα είναι απλά η νέα σοσιαλδημοκρατία είναι στατική και πρόωρη αν όχι εν γένη προβληματική αφού νομιμοποιεί την αδράνεια του και λειτουργεί ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία. Όσον αφορά την τάση/στάση του ΚΚΕ για περαιτέρω εσωστρέφεια, αοριστολογία και ανέξοδη συνθηματολογία, την οποία ήδη πλήρωσε με την εκλογική ήττα, πιθανότατα ο τελικός λογαριασμός να μην έχει έρθει ακόμα. Αν δεν αλλάξει στρατηγική και τακτική δεν έχει μόνο να υποστεί απώλειες το ίδιο αλλά και η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν εισηγούμαι φυσικά την ένταξη του ΚΚΕ στην ενδεχόμενη και επερχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά τον αναπροσδιορισμό της στάσης του συνολικά και στην βουλή και στο δρόμο. Βελτίωση της σχέσης του με τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και τα λαϊκά στρώματα που αποτελούν πλέον και εκλογική βάση του Σύριζα και άσκηση πραγματικής αριστερής κριτικής και πίεσης στην θέση των ανιστόρητων, φυγόπονων, απλοικών και εν πολλοίς ισοπεδωτικών θέσεων που εκφράζει τώρα. Το μονοπώλειο της αλήθειας που θεωρεί ότι κατέχει και η αδυναμία του ΚΚΕ να λειτουργήσει εντός ενός κινήματος που δεν ελέγχει είναι το ζήτημα εδώ και όχι κάποια ιδεολογική καθαρότητα ή κάποια ασυμβίβαστη στάση. Βέβαια δεν είναι ψέμα ότι ένα σημαντικό τμήμα του Σύριζα είναι σοσιαλδημοκρατικό και ότι υπάρχουν ασάφειες, αυταπάτες, αφέλειες και μεγάλα ρίσκα στο τι πάει να κάμει. Και φυσικά τεράστιες δυσκολίες και είναι αμφίβολο το τι μπορεί να επιτύχει. Αλλά αν το ΚΚΕ ακολουθούσε λενινιστική τακτική του 1917 και όχι Σταλινική του 1932 θα έπρεπε να έδινε κριτική στήριξη στον σύριζα και όχι να του έκανε την άτσαλη επίθεση που του κάνει που προκύπτει όχι μόνο από αγκύλωση αλλά και από αμηχανία. Δεν θα το προεκτείνω άλλο αυτό. Αντί αυτού θα παραθέσω το εξής κείμενο http://mygranma.wordpress.com/2012/05/09/lets_play_ball_comrades/

Η δεξιά και η κεντροδεξιά έσπασε μεν σε διάφορα κόμματα αλλά συνολικά διατήρησε την δύναμη της και δεν είναι απίθανο να υπάρξει εκ νέου ενοποίηση ή συστράτευση της αν τελικά ενταθεί η κρίση, δυναμώσει το κίνημα και αν το Σύριζα δεν κινηθεί αμέσως προς το κέντρο. Φυσικά η όποια ελπίδα για καλύτερες μέρες υπάρχει, αυτή θα καθοριστεί τελικά από συσχετισμούς δύναμης που είναι διεθνείς. Και όσο και αν ακουστεί τετριμμένο, αν το σύστημα δεν μπορεί να δώσει νέα σοσιαλδημοκρατική λύση που δείχνει σήμερα ότι δεν μπορεί, τότε το δίλημμα παραμένει απλό και αδυσώπητο– ανατροπή και σοσιαλισμός ή φασισμός και βαρβαρότητα.