Το γεγονός ότι
σχεδόν μια δεκαετία μετά την αποκαθήλωση
του από το κίνημα ειρήνης και επανένωσης
στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, και
σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την εμφάνιση
του κινήματος της επαναπροσέγγισης, η
Κύπρος παραμένει διχοτομημένη υποδεικνύει
ότι το όραμα Ντενκτάς δεν είναι παίξε
- γέλασε. Μάλιστα μπορεί να πει να κανείς
σήμερα ότι σε απόλυτους αριθμούς και
εξαιρώντας τους Τούρκους μόνιμους
κάτοικους Κύπρου η επιδίωξη της συνέχισης
του διαχωρισμού των κυπριακών κοινοτήτων,
αυτό το όραμα του “τζείνοι ποτζιεί
τζιαι εμείς ποδά” είναι όραμα περισσότερων
Ελληνοκυπρίων παρά Τουρκοκυπρίων. Η
μονόπλευρη και μονοδιάστατη αντίληψη
της ιστορίας, η εθνοτική αντίληψη της
πολιτικής, η μερικότητα της αντίληψης
των δικαιωμάτων, για να μην πάμε καν
στην εθνικιστική προκατάληψη και
μισαλλοδοξία, έπαρση και εγωισμό,
μυθοπλασία και ιδέες περί προγονικής
ανωτερότητας, εθνικής αποκλειστικότητας
στο έδαφος και λοιπές ανοησίες είναι
ουσιαστικά κοινός τόπος στους εθνόπληκτους
βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής.
Όπως επίσης ο στόχος της επικράτησης
επί του αντιπάλου, του εθνικού Άλλου –
μετατρέποντας τον σε πολιτική μειονότητα
χωρίς κοινοτικά δικαιώματα για τους
μεν ή στερώντας τον από ένα τμήμα της
χώρας για τους δε. Δεν είναι τυχαία η
επί της ουσίας ταύτιση των ε/κ και τ/κ
εθνικιστών ενάντια στην διασταυρωμένη
(και άρα σταθμισμένη) ψήφο, η άρνηση
αποκόλλησής τους από τις φαντασιακές
τους μητέρες πατρίδες και η κοινή
απόρριψη από μέρους τους της ομοσπονδιακής
επανένωσης της χώρας.
Οι σπόροι που
φύτεψε ο Ντενκτάς και οι Γρίβας-Γιωρκάτζης
εβλαστήσαν τζιαι εδρατζιάσαν.
18 comments:
Ναι, το ντενκτασικό "όραμα" είναι εμπεδωμένο κυρίως στην Ε/κη κοινότητα. Το "τοίχος" που θέλουν πολλοί, το "εμείς ποδά-τζιοίνοι ποτζιεί", είναι η δικαίωση του Ντενκτάς.
Γιατί βγάζουμε από το εθνικιστικό κάδρο το Μακάριο, αλλά και την... αριστερά;
Φτάνει μόνο να προτείνεις επανενωτικές θέσεις; Δεν είναι αναγκαίο και να τις δια δώσεις;
εν είπα ποττέ μου ότι η αριστερά τζιαι πόσο μάλλον ο Μακάριος ή ο (Κουτσιούκ) εν έχουν ευθύνες για την διχοτόμηση. ούτε ότι εβρίσκουνταν εκτός του εθνικιστικού κάδρου.
αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. άλλον η γενική πολιτική τζιαι άλλον η συγκεκριμένη πρακτική ευθύνη. άλλον η άμεση εμπλοκή άλλον η έμμεση εμπλοκή τζιαι άλλον η ανοχή της εθνοτικής βίας.
Ρε Γρηγόρη μου, αυτές οι διαβαθμίσεις θα μας φάνε! Ως προς αυτό συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Μήπως όμως αυτό είναι το αναγκαίο άλλοθι των «μετριοπαθέστερων» ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ; Τα ρίχνουμε όλα στον Ντενκτάς και τον Γρίβα δίκην αποδιοπομπαίων τράγων για να διαφεύγουν αενάως από την πίσω πόρτα αυτοί που ουσιαστικά φταίνε (πάντα με κριτήριο τον αντιτουρκισμό) και την εθνοκαθαρτική αντίληψη. Μιλώ για τις δυνάμεις και τα πρόσωπα εκείνα που σε πολύ συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες είτε ανέτρεψαν τα δεδομένα της λύσης είτε πόσο μάλλον δείλιασαν (κιότεψαν) να πάνε τα πράγματα παρακάτω!!
Εξηγήσεις και δικαιολογίες δόθηκαν και θα δοθούν δυστυχώς πολλές. Να τις χαίρονται. Εδώ δεν τόλμησαν οι άνθρωποι να πραγματοποιήσουν μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα βιβλία σχολικής ιστορίας, αλλά ούτε και να δικαιώσουν τα αγρίως σφαγέντα από τον Γρίβα θύματα της παράταξης τους!!
Τι εθνικισμούς και πράσινα άλογα λοιπόν.
Το καλύτερο που διάβασα για τον μακαρίτη ήταν ότι ήταν μόνος από τους Κυπρίους πολιτικούς που γνώριζε τον πραγματικό χαρακτήρα και ψυχισμό των Ελληνοκυπρίων!! Για αυτό και πέτυχε τόσο άριστα το όραμα του που σε λίγο ολοκληρώνεται!!
ο εθνάρχης των Τ/Κ πήρε μια κοινότητα και παρεδωσε ενα εθνος κατα τον Ερογλου Ο Εθνάρχης των Ε/κ τι παρεδωσε¨?
αντώνη δεν διαφωνώ...
απλά να σημειώσω ότι
1. οι διαβαθμίσεις είναι αναγκαίες για να αποφέυγεται η ισοπέδωση, να γίνεται πιο βαθιά και ουσιαστική ανάλυση και άρα πιο ακριβείς αξιολογήσεις
2. υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς τα είδη του ε/κ εθνικισμού. ο εθνικισμός του Μακαρίου (μετά την ανεξαρτησία) τζιαι σε λλιόττερο βαθμό του ΑΚΕΛ ηταν διαφορετικός που τον εθνικισμό των ενωτικών. εθεωρούσαν μεν τους τ/κ πολιτική μειονότητα αλλά αναγνωρίζαν τουλάχιστον την αυτονομία της Κύπρου τζιαι το δικαίωμα ύπαρξης των τ/κ. αντίθετα οι ενωτικοί εθεωρούσαν την Κύπρο επαρχία άλλου κράτους τζιαι τους τ/κ όι απλά σαν ξένο σώμα αλλά σαν τμήμα του προαιώνιου εχθρού...
τωρά η δειλία του ΑΚΕΛ να σταθεί απέναντι στην εθνικιστική δεξιά τζιαι το βαθύ κράτος της, ναι εν διαχρονική τζιαι σημαντικός παράγοντας στο ότι τα πράματα εν παν μπροστά. αλλά τούτον ισχύει 2 φορές για την φιλελεύθερη δεξιά...για να είμαστεν δίκαιοι... που συστεγάζεται τζιαι ενίοτε συστρατεύκεται τζιόλας με την σκοταδιστική εθνόπληκτη συντήρηση.
Νομίζω διαφωνώ με το ότι το ΑΚΕΛ μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστικό, ακόμα τζιαι το τζιαιρο που εμίλαν για ένωση. Κατά την άποψή μου άλλα ελάλεν, άλλα 'έθελεν' να λαλεί. Τούτον, θεωρώ εν τζιαι το βασικό του χαρακτηριστικό σε ούλλα τα θέματα. Κρατά ισορροπίες τζιαι κρατώντας τες γύρνει νάκκο δεξιά...οι γέριμες οι εκλογές....
....ναι πρέπει να έσχιει διαβαθμίσεις, τόσο μεταξύ πολιτικών χώρων, όσο τζιαι εντός (π.χ. εντός του ΑΚΕΛ τζιαι της αριστερά, τζιαι σήμερα τζιαι το 40).
Όπως ανέφερα πιο πάνω συμφωνώ απόλυτα με τις διαβαθμίσεις. Σκοπός πάντως της παρέμβασης μου δεν είναι μια θεωρητική ή ιστορική ανάλυση του κυπριακού εθνικισμού, αλλά οι πρακτικές του ΑΚΕΛ, όπως και των κατά καιρούς συμμάχων του (Μακάριο, Σπύρο, Τάσσο, Λυσσαρίδη, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ) κατά κύριο λόγο στο κυπριακό. Μια πρόχειρη ιστορική αναδρομή μας δείχνει ότι το Κεντροαριστερό αυτό κόμμα σε κρίσιμους σταθμούς της κυπριακής ιστορίας, στάθηκε ανήμπορο και ανεπαρκές, καταγράφοντας σαφείς εθνικιστικές παρεκκλίσεις.
Μια πρόχειρη αναδρομή νομίζω το επιβεβαιώνει:
1948 ΔΙΑΣΚΕΠΤΙΚΗ κώλωσε
1955 -59 γαμήθηκε από την ΕΟΚΑ
1960 Πήγε με τον Ιωάννη Κληρίδη
1960 -1968 Κρύφτηκε κάτω από τη τσουππέ του Μακαρίου έχοντας καταστατικά ως στρατηγική του την ΕΝΩΣΗ.
1973 Δεν στήριξε όσο έπρεπε τη λύση που προτάθηκε στις διακοινοτικές συνομιλίες
1978 Απέρριψε μετά την προτροπή Αστάβιν το Αμερικανο βρετανικο καναδικό σχέδιο.
1998 Στήριξε τον κύριο Κόκο αντι του Βασιλείου
1998 -2003 Όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκε στον Κληρίδη (ως προς το κυπριακό), αλλά ερωτοτροπούσε με το ΔΗΚΟ του Τάσσου.
2003 Πρότεινε τον Δευκαλίωνα για Πρόεδρο τη στιγμή που ο ΓΑΠ και ο Σημίτης έταξαν ανοιχτή υποστήριξη στον Χριστόφια για Πρόεδρο.
2004 Έπαθε λαρυγγίτιδα επειδή δεν μπορούσε να δικαιολογήσει το ΟΧΙ στην ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ
2004 -2008 Δεν κάνει απολύτως τίποτα για να δικαιολογήσει το αφασικό του σύνθημα «Ψηφίζουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ».
2010 Δεν τολμά να καταγράψει ενώπιον του ΟΗΕ τη συμφωνία του με τον Ταλάτ στον τομέα της εσωτερικής διακυβέρνησης.
Η καταγραφή, όπως είπα και πιο πάνω είναι εντελώς πρόχειρη, συνοπτική και ίσως ελλιπής… Σκοπός δεν είναι να κάνω ιστορία. Πάντως για όλους αυτούς τους ιστορικούς σταθμούς γνωρίζω και τις αντικειμενικές συνθήκες που υπήρξαν σε κάθε συγκυρία ( πολιτική ανωριμότητα, σεχταρισμός, επιρροές από ΚΚΕ, επιρροές από Μακάριο, τρομοκρατία (Γρίβα,Γεωρκάτζη), επιρροές από ΕΣΣΔ, περίοδος ψυχρού πολέμου, ελληνική Χούντα, ανεπαρκής αυταρχική ηγεσία (Πάπης), κλπ.
Γνωρίζω επίσης την ιδιαιτερότητα του κυπριακού λαού ως θρησκόληπτου και εσωστρεφή με έντονες επιρροές από την εκκλησιαστική του ηγεσία.
Εκείνο πάντως που δεν γνωρίζω ή δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν κάνει τίποτε να αλλάξει αυτή η κατάσταση έστω και λίγο… Επίσης δεν βλέπω καμιά διαμαρτυρία από τον ελάχιστο κόσμο της διανόησης που βρίσκεται στις γραμμές του για αυτή του την εγκληματική παράλειψη και ανεπάρκεια.
Η κυβέρνηση ΑΚΕΛ που στις μέρες της θα κλείσει το κυπριακό με ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ, ενώ βρίσκεται για τέσσερα συναπτά χρόνια στην εξουσία, δεν έκανε καν τον κόπο να εξηγήσει στον κόσμο τη μορφή λύσης (ΔΔΟ) του κυπριακού που επιδιώκει. Από σκέτο φόβο, εκλογική ψηφοθηρία, κομματικό πατριωτισμό και μη πραγματική πίστη στην διακοινοτική συνύπαρξη. (Το τελευταίο μένει να αποδειχθεί προσεχώς…). Πόσο μάλλον βέβαια να καλλιεργήσει μέσω της παιδείας και της κρατικής προπαγάνδας τη διακοινοτική προσέγγιση.
Η προσωπική μου άποψη εν κατακλείδι (για να επανέλθω στο κύριο ζήτημα που θέτει η ανάρτηση ), είναι πως το κύριο φταίξιμο για την εθνικιστική κατρακύλα και την εθνική καταστροφή (διχοτόμηση) στην περίπτωση της Κύπρου, δεν μπορεί να καταλογίζεται τόσο στον Γρίβα ή Γιωρκάτζη. Αυτούς δεν τους ψήφισε κανείς λαός για να του διαφεντέψουν τις τύχες του. Ο Μακάριος, ο Τάσσος μπλα,μπλα, και πιο πολύ ο Χριστόφιας, όχι μόνο ψηφίστηκαν (με μεγάλα ποσοστά) αλλά και τους εμπιστεύτηκαν τις προσδοκίες και τα όνειρα τους!!
άλλαξες το layout
ή θωρώ τα όλα χιονισμένα
Τα λάθη που καταγράφει ο Αντώνης εν σωστά. Το ζήτημα είναι από ποιά θέση θα καταγράψουμε τα λάθη. Η πολιτική τζαι η ιστορικότητα μιας ανάλυσης κρίνονται όι μονο που την ακρίβεια μιας καταγραφής αλλά τζαι από την οπτική που αναδεικνύουν μέσα από αυτή την "ορθότητα".
Εννοώ πως άλλου είδους καταγραφή θα παράξει κάποιος αν η γωνιά ληψης εν που τα δεξιά του ακελ τζαι άλλη καταγραφή θα παράξει αν εν αριστερά που το ακελ.
Εν κατακλείδι, η κριτική κρίνεται τζαι από τη θέση από την οποία καταγράφεται.
Αν θα κάμω κριτική στο ακελ για να πάω δεξιότερα να μου λείπει το βίσσυνο.
Αν θα κάμω κριτική στο ακελ για λόγους "ιστορικής εντιμότητας" αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι το ακελ κάποια στιγμή μπορεί το ίδιο να προβεί στην αυτοκριτική του, τοτε η κριτική σημαίνει όντως ένα βλέμμα στη νέα προοπτική.
Γι αυτό στην ιστορία δεν υπάρχουν εκκλησιαστικοί κάνονες, υπάρχουν ροές κατά πως λέει τζαι ο Λινός, τζαι εν εξίσου σημαντικό να τοποθετείται τζαι αυτός που κρίνει για την πολιτική/κοινωνική/ταξική θέση από την οποία οράται την πραγματικότητα.
Αλλιώς πάμε στην ασάφεια έστω μέσω μιας ακριβούς καταγραφής.
Επίσης, εν βοηθά να μεν λέμε τα πραματα με το όνομα τους. π.χ το να πούμε για τις τασεις του εθνοκεντρισμού του ακελ, εν οφέλημο τζαι ακριβές. ο εθνοκεντρισμός εν ένα καρκίνωμα για πολλά κομμουνιστικά κόμματα, ενα από τα οποία ήταν τζαι το κκε, όπως σωστά επισημαίνεται.
ακριβές είναι να πούμε πως οι τάσεις του εθνοκεντρισμού εν εξαλειφθήκαν από το ακελ. εν τζιαμε σαν κίνδυνος τζαι εν ενσωματωμένες στη λεγόμενη ρητορική του πατριωτισμού.
Τέλος, ο Ντεκτάς ήταν καθαρόαιμος Κυπραίος με ότι αυτό εξυπακούεται...
Ναι disdaimona, κατανοητό αυτό που λες..αλλά τουτο;;;;;;; Η προσωπική μου άποψη εν κατακλείδι (για να επανέλθω στο κύριο ζήτημα που θέτει η ανάρτηση ), είναι πως το κύριο φταίξιμο για την εθνικιστική κατρακύλα και την εθνική καταστροφή (διχοτόμηση) στην περίπτωση της Κύπρου, δεν μπορεί να καταλογίζεται τόσο στον Γρίβα ή Γιωρκάτζη. Αυτούς δεν τους ψήφισε κανείς λαός για να του διαφεντέψουν τις τύχες του. Ο Μακάριος, ο Τάσσος μπλα,μπλα, και πιο πολύ ο Χριστόφιας, όχι μόνο ψηφίστηκαν (με μεγάλα ποσοστά) αλλά και τους εμπιστεύτηκαν τις προσδοκίες και τα όνειρα τους!!(αντιγραφή που το καταληκτικό σχόλιο Αντώνη) Χ.
Να σου πω...έχω μανία με τα παζλ...:)
αν θα βάλουμε μιαν αναλυση μέσα στο ιστορικό της πλαίσιο, πρεπει να έχουμεν υπόψιν μας τζαι τη γενική παραγόμενη εικόνα...αν η εικόνα της εποχής ήταν η διαβάθμιση του εθνοκεντρισμού ως τον εθνικισμο, εφόσον το ακελ, ως αριστερό κόμμα δεν ήσιεν ούτε τζαι την επιλογή για μια διεθνιστική πολιτική τότε θα κρίνω τζαι τες ευθύνες.
Όι εν μάλλον αφελές πολιτικά να θεωρήσουμεν ξαφνικά πως αυτό που εδιαμόρφωσεν την γενική ροπή προς τον εθνικισμό της ε/κ κοινότητας ήταν τα εκλογικά αποτελέσματα ή η συμμετοχή του γρίβα ή του γιωρκάτζη σε εκλογικες διαδικασίες.
δλδ θα έπρεπε να να εξετάσουμεν το ιστορικό τοπίο στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων; σαν να τζαι μεινίσκουν πολλοί παράγοντες έξω.
βάλε π.χ τις τάσεις σε στρώματα που δεν ψηφίζουν καν. η νεολαία τζαι οι μαθητές, που ήταν ανέκαθεν φυτώριο εθνικισμού στην κύπρο.
σήμερα πού εντοπίζεις τον νεογριβισμό; εννεν μες τους μαθητές που τον εντοπίζεις; φταίει το εκλογικό αποτελεσμα άραγε; εν νομίζω να εν τόσον απλά τα πράματα με το τι παράγεται κάτω στον κόσμο.
όι εν θα συμφωνήσω πως το ακελ φέρει μεγαλύτερη ευθύνη που τον Γιωρκάτζη τζαι τον Γρίβα. Εν πολλά στενοκοπημένη τουτη η αντίληψη κατά την αντίληψη μου.
Επίσης το ότι οι Προέδροι διαφεντευουν τις τύχες του λαού και ότι ο Μακάριος ο Τάσσος και ο Χριστόφιας απέτυχαν στα όνειρα!!! αυτού του λαού σαν να τζαι εν που κάποιον εργο πολιτικής επιστημονικής φαντασίας...:) ουδέποτε τουτα τα όνειρα εν ήταν ονειρα κανενός σύσσωμου λαού. ήταν πάντα προοπτικές μιας ιστορικής εξέλιξης. τίποτε άλλο.
disdaimona :))) Χ.
Μα καλά σιόρ, τα «όνειρα» του Χριστόφια ήταν/είναι τα ίδια μ’ εκείνα του Μακάριου και του Τάσσου; Μα ότι θέλουμε λαλούμεν πιον;
Πάντως άρεσε μου πολλά τζιείνον το «... εν εξίσου σημαντικό να τοποθετείται τζαι αυτός που κρίνει για την πολιτική/κοινωνική/ταξική θέση από την οποία οράται την πραγματικότητα.
Αλλιώς πάμε στην ασάφεια έστω μέσω μιας ακριβούς καταγραφής» της Disdaimonaς. Φτάνει να καταφέρνουμε να το εφαρμόζουμε!
Συμπληρωματικά της πιο πάνω παρέμβασης μου θα ‘θελα να «...βάλω [τζιαι] μιαν αναλυση μέσα στο ιστορικό της πλαίσιο ... [λαμβάνοντας] ... υπόψιν μου τζαι τη γενική παραγόμενη εικόνα»:
Σημαντικοί παράμετροι που πρέπει (κατά τη δικιά μου γνώμη πάντοτε), να λαμβάνονται υπ’ όψη και να προσμετρούνται όταν κρίνουμε την Αριστερά (και κυρίως το ΑΚΕΛ), για την πολιτική του συμπεριφορά, τις αποφάσεις, τις μεθόδους και πρακτικές του σε διάφορες χρονικές περιόδους, όπως κατά τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, είναι και οι πιο κάτω:
1. Η Αριστερά έβγαινε από την περίοδο του 1955-59 (του Αγώνα της ΕΟΚΑ) κι έμπαινε στην περίοδο της Ανεξαρτησίας (έστω και κουτσουρεμένη όπως ήταν), λαβωμένη από τα κτυπήματα (δολοφονίες, τραμπουκισμοί και κακοποιήσεις) σε βάρος μελών της από τους μασκοφόρους του Γρίβα (που συνεχίστηκαν και μετά την Ανεξαρτησία), ηττημένη στις πρώτες Προεδρικές εκλογές και με περιορισμένη εκπροσώπηση στη Βουλή (σε σχέση με την εκλογική της δύναμη – μόνο 5 βουλευτές σε σύνολο 35). Όλ’ αυτά αποτελούσαν μέρος των προσπαθειών των νικητών (της παράταξης της Δεξιάς) για περιορισμό ή και εξάλειψη του ρόλου και της επιρροής της Αριστεράς στην πολιτική ζωή του τόπου.
2. Οι ελληνικές κυβερνήσεις (δεξιές και κεντρώες) χαρακτηρίζονταν από αντικομουνισμό και κατ’ επέκταση δεν έτρεφαν καθόλου αισθήματα συμπάθειας προς το ΑΚΕΛ.
3. Οι δυτικές (ιμπεριαλιστικές θα τολμήσω να πω) χώρες, μέσα στον κυκεώνα του Ψυχρού Πολέμου και της αντιπαλότητας τους με τη Σοβιετική Ένωση ήθελαν να κρατήσουν την Κύπρο κάτω από την επιρροή τους (βασικά για να ελέγχουν την περιοχή και να εξυπηρετούν έτσι και τα οικονομικά και στρατιωτικά σου συμφέροντα). Ένα ισχυρό κομμουνιστικό (ή έστω αριστερό) κόμμα (όπως το ΑΚΕΛ) σίγουρα τους προβλημάτιζε. Συν τοις άλλοις ήθελα να καλοκρατούν και την Τουρκία, που μαζί με το Ισραήλ ήταν και είναι τα τσοπανόσκυλα τους στην περιοχή [αν και τελευταία άρχισαν να κλωτσούν].
4. Στο εσωτερικό μέτωπο, μέσα στις τάξεις της Δεξιάς (ΕΟΚΑϊκής) παράταξης παρατηρούνταν έριδες, αντιπαλότητες και αντιπαραθέσεις, βασικά για τη νομή της εξουσίας (ούτε χαμάλης, ya κλητήρας αριστερός δεν διοριζόταν τότε στον κρατικό μηχανισμό), ενώ πολλοί εξ αυτών [των δεξιών] δεν χώνευαν τη συμμετοχή των τουρκοκυπρίων στα όργανα του κράτους (εξ ου και το γεγονός ότι από το 1961 εξυφάνθη το Σχέδιο “Ακρίτας”, που στόχευε στον περιορισμό του ρόλου των τουρκοκυπρίων), ενώ πολλοι ονειρεύονταν ακόμα την “Ένωση”.
5. Μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1958, τα πράγματα εξελίσσονταν αρνητικά και δυσοίωνα για την Αριστερά (με τον εθνικισμό να αυξάνεται και το σύνθημα για Ταξίμ – Διχοτόμηση να βρίσκει όλο και πιο πολύ πρόσφορο έδαφος). Κάτω από το τρομοκρατικό καθεστώς που επέβαλε η ΤΜΤ με τη δύναμη των όπλων, απειλών και εκφοβισμών, ήταν πολύ δύσκολο για το ΑΚΕΛ να διατηρήσει τα ερείσματα και τις προσβάσεις του μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η ΤΜΤ δολοφόνησε (εν ψυχρώ) δημοκρατικούς και αριστερούς τουρκοκύπριους (στελέχη και του ΑΚΕΛ), που πίστευαν στη συνεργασία των δύο κοινοτήτων και αγωνίζονταν γι’ αυτό (κάποιοι αριστεροί τουρκοκύπριοι για να σώσουν τη ζωή τους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, στην Αγγλία), ενώ χιλιάδες τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την ΠΕΟ. Όλες οι προσπάθειες που γίνονταν (και από τους ίδιους τους τουρκοκύπριους κι από την Αριστερά) για τη δημιουργία μέσα στη τουρκοκυπριακή κοινότητα οργανωμένων μορφών αντίστασης στον εθνικισμό και στα διχοτομικά σχέδια της τότε τουρκοκυπριακής (δεξιάς) ηγεσίας (Ντενκτάς και σία) πνίγονταν στο αίμα (π.χ. δολοφονήθηκαν οι Γκιουργκάν, Χικμέτ, Σελλάς, Καβάζογλου κι άλλοι).
[Ακολουθεί η συνέχεια]
[Και η συνέχεια]...
6. Σ’ όλα τα πιο πάνω, θα μπορούσα να προσθέσω [με βάση μάλιστα και τις διαχρονικές μου αντι-δεξιές, αντι-εθνικιστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές θέσεις, αλλά και τα διεθνιστικά μου αισθήματα], ότι το ΑΚΕΛ θα ‘πρεπε πρώτα απ’ όλα να αποκηρύξει την “Ένωση” και συνάμα να οργανώσει και να καθοδηγήσει ένα μαζικό κοινωνικοπολιτικό και ταξικό αγώνα όπου θα λάμβαναν μέρος και ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι (με διαδηλώσεις, απεργίες και τέτοιου είδους μαζικές εκδηλώσεις) ενάντια στην εθνικιστική Δεξιά και στις δύο κοινότητες (και με στόχο ακόμα και την κατάληψη της εξουσίας, ακόμα και ενάντια στο εκλεγμένο Πρόεδρο, τον «εθνικιστή Μακάριο»). Εκεί που κολλάω είναι στο πως θα αντιμετωπιζόταν η βία που θα εξαπέλυε ο κρατικός μηχανισμός της νεοσύστατης Δημοκρατίας ενάντια στις κινητοποιήσεις της Αριστεράς αλλά και πιθανές παρεμβάσεις/επεμβάσεις εκ των έξω που η Δεξιά θα τις υποδεχόταν μετά “βαΐων και κλάδων” μια και θα είχαν αποκλειστικός τόσο την Αριστερά. (Ως γνωστόν η Αστυνομία και ο Στρατός αποτελούνταν από αγωνιστές της ΕΟΚΑ και επικουρικούς που καμιά συμπάθεια δεν είχαν για τους Αριστερούς ένθεν και ένθεν). Παράλληλα πως θα περιφρουρούνταν η ζωή και οι περιουσίες των αριστερών (ελληνοκυπρίων και τουρκοκύπριων) από τους εθνικιστές και τις ένοπλες ομάδες τους καις τις δύο κοινότητες. (Το 1963-64, οι Αριστεροί που είχαν επιλέξει να μην μετέχουν σε ένοπλες ομάδες, όπως του Σαμψών και του Λυσσαρίδη θεωρούνταν προδότες – ήμουν μικρός τότε αλλά τα θυμάμαι). Γι’ αυτό και το τυχόν ερώτημα σου «γιατί δεν πολιτεύτηκε η αριστερά ΕΝΑΝΤΙΟΝ του Μακαρίου με ότι ειρηνικά μέσα διέθετε», λίγο πολύ ανήκει στη σφαίρα του ρομαντισμού! Άραγε πως θα παρεμποδιζόταν πρακτικά ο εγκλωβισμός των τουρκοκυπρίων σε θύλακες; (Πάντως παιδί εγώ τότε ονειρευόμουν ότι θα μας έσωζε η Ρωσσία, όπως οι πλείστοι έλεγαν τότε τη Σοβιετική Ένωση).
7. Η δημιουργία των τουρκοκυπριακών θυλάκων αποτελούν ένα μεγάλο και περίπλοκο κομμάτι της κυπριακής (ανεπίσημης) ιστορίας. Προσωπικά πάντα με προβλημάτιζε η αδυναμία (ή η αποτυχία αν θες) της Κυπριακής Αριστεράς να δημιουργήσει (είτε τότε τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, είτε μετά τον πόλεμο) ένα κοινό μέτωπο ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων με αριστερές, αντιιμπεριαλιστικές, αντιεθνικιστικές κατευθύνσεις και με κοινωνικούς, ταξικούς προσανατολισμούς. Και δεν ήταν απλά ζήτημα βούλησης (αυτή πάντοτε υπήρχε) και λήψης των σχετικών αποφάσεων. Πέραν από τις υποκειμενικές αδυναμίες και λάθη (όπως η έμμονη και με την ανεξαρτησία στην γραμμή της Ένωσης), υπήρχαν και πάμπολλες αντικειμενικές δυσκολίες που δυσχέραιναν ή/και καθιστούσαν αδύνατο το όλο εγχείρημα. Ας πούμεν, [και στη βάση της άποψης της Disdaimonaς ότι «... εν εξίσου σημαντικό να τοποθετείται τζαι αυτός που κρίνει για την πολιτική/κοινωνική/ταξική θέση από την οποία οράται την πραγματικότητα»], ΕΣΕΙΣ τι νομίζετε ότι θα ‘πρεπε να ‘χεν γίνει (τι δηλ. να ‘κανε η Αριστερά για να αποφευχθεί λόγου χάριν η γκετοποίηση των τουρκοκυπρίων); Από κοινού προλεταριακή επανάσταση ή έστω εξέγερση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ή να καταγγείλει τον Μακάριο (για γενοκτονία σε βάρος των τουρκοκυπρίων και καταπάτηση των δικαιωμάτων των Αριστερών); Τελικά μήπως ήταν εγκληματική η στήριξη προς το Μακάριο (από το ΑΚΕΛ) σε μια εποχή που η ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν υπό κίνδυνο και την επιβουλεύονταν τόσο η Τουρκία όσο και οι ιμπεριαλιστές; (Όπως έχω ξαναπεί δεν έχω κώλυμα να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη ...).
[Και το τέλος]...
8. Οι επιβουλές των ξένων (κατά της Κύπρου) είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός και δεν είναι καθόλου συνομοσιολογία (όπως κάποιοι θέλουν να υποβάλλουν). Σίγουρα όμως υπήρχαν και τα τοπικά λάθη, πρώτα και κύρια από την εθνικιστική Δεξιά που εξυπηρετούσαν και πάλι τα σχέδια των ξένων). Π.χ. οι ένθεν κακείθεν εθνικιστικές εξάρσεις, η ύπαρξη της ΤΜΤ με την τρομοκρατία που εξασκούσε στους τουρκοκυπρίους, η δημιουργία ενόπλων ομάδων στην ελληνοκυπριακή κοινότητα (το Σχέδιο “Ακρίτας” εξυφάνθη από το 1961), η ύπαρξη συντηρητικών και εξαρτώμενων (από τους αμερικάνους) κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Η Αριστερά έκανε πολλές κινήσεις εκείνα τα χρόνια (1960 -74) για να διατηρήσει τα ερείσματα που είχε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Γι’ αυτό το θέμα σίγουρα πολλά έχουν να πουν τα στελέχη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ που είχαν προσβάσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, όπως οι Μιχάλης Πουμπουρής και Θεορής Ζαμπάς στο Βαρώσι. Οι δολοφονίες, οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί σε βάρος των τουρκοκυπρίων από την ΤΜΤ δεν βοηθούσαν καθόλου στην ανάπτυξη ενός κοινού μετώπου των δύο κοινοτήτων.
Αυτά σαν ένας σύντομος(;) σχολιασμός στα όσα γράφει [κυρίως] ο Αντώνης
Post a Comment