Σημειώσεις 10 – 19/1/2012

Η στάση του ΑΚΕΛιστή στο ταξικό ζήτημα την εποχή μας

(απόσπασμα από προσχέδιο κείμενο που βρίσκεται προς συζήτηση εσωκομματικά – η διαρροή [για τους περίεργους αναγνώστες] έγινεν που έναν υδραυλικό που επήεν να σάσει μια σωλήνα στον τοίχο της αίθουσας της Κεντρικής Επιτροπής μέσα στες γιορτές που ήταν λλίον πιο χαλαρά τα πράματα...)

Κεφάλαιο: Eθνική οικονομία

Υπο-κεφάλαιο: Κοινωνική αναταραχή

Ενότητα: Εργατικές διαφορές

Υπο-ενότητα: Κριτήρια στήριξης μιας απεργίας

Να την εγκρίνει το κόμμα.

Να γίνεται υπό την καθοδήγηση της ΠΕΟ ή έστω με ουσιαστική της συμμετοχή.

Οι απεργοί να μην ψηφίζουν δεξιά κόμματα, ή έστω να τοποθετούνται ανοιχτά και δημόσια ενάντια στην Δεξιά που φέρει έτσι και αλλιώς την μεγαλύτερη ευθύνη. Στο κάτω κάτω αν θέλουν φιλο-λαϊκές πολιτικές οι εργαζόμενοι ας ψηφίσουν ΑΚΕΛ για να αποκτήσει την πλειοψηφία στη βουλή.

Οι εργαζόμενοι που απεργούν να μην εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καθότι πέραν από το ότι είμαστε κυβέρνηση αυτοί είναι ως γνωστόν δεξιοί, μόνιμοι και βολεμένοι.

Οι εργαζόμενοι που απεργούν να μην παίρνουν μισθούς πάνω από 1500 ευρώ γιατί τότε είναι προνομιούχοι, golden boys, καλά την έχουν κλπ.

Αν έστω και κάποιοι από αυτούς που απεργούν είναι υψηλόμισθοι είτε λόγω δεκαετιών στο επάγγελμα, είτε λόγω καθηκόντων είτε λόγω υπερωριών με ακαθάριστες απολαβές πάνω των 3000 ευρώ τότε πρόκειται για κατάφορη πρόκληση της δημοσίας αιδούς, και όχι μόνο δεν διανοούμαστε καν να στηρίξουμε την απεργία αλλά συμμετέχουμε μαζί με τον αστικό τύπο στην δαιμονοποίηση των απεργών επειδή ανέχονται να έχουν στις τάξεις τους τέτοιους πλούσιους, σαν δεν ντρέπονται οι παλιοκαπιταλιστές, άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν 1000 ευρώ και 500 ευρώ, άλλοι είναι άνεργοι, σε άλλες χώρες πεινούν κλπ κλπ.

Να μην πλήττεται από την απεργία το κοινό, η κοινωνία, η καημένη η χώρα, ο δύσμοιρος λαός μας, η μαρτυρική μας Κύπρος, όμορφη και παράξενη πατρίδα, αχ Τζιερύνεια μάνα μου κλπ.

Να έχουν εξαντληθεί προηγουμένως όλα τα περιθώρια του κοινωνικού διαλόγου και να τηρείται το γράμμα και το πνεύμα του Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων εκτός σε συνθήκες κρίσης, έκτακτης ανάγκης όπου απειλείται η Κύπρος με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης, ένταξη στον Μηχανισμό Στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Να ακολουθούνται όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες πριν κατά και μετά την κήρυξη της απεργίας ανεξάρτητα από την στάση της εργοδοτικής πλευράς – εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να δίνουμε πάντα το καλό παράδειγμα και να είμαστε οι νούσιμοι.

Να μην περιλαμβάνει ακρότητες όπως πχ άρνηση υπακοής σε κυβερνητικές προτροπές για αναστολή των μέτρων κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Να μην παραλύει η λειτουργία του κράτους. Να μην ξεχνάμε ότι είμαστε και υπό κατοχή.

Να μην πλήττεται η οικονομία μας σε αυτή την δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης γιατί οι πρώτοι που ζημιώνουν όταν πλήττεται η οικονομία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Δεν έχει σημασία αν οι απεργοί κινητοποιούνται απλά για τα οικονομικά τους συμφέροντα ή αν κινητοποιούνται για άλλους λόγους ή και για άλλους λόγους – πολιτικούς, εθνικιστικούς, ιδεολογικούς. Δεν έχει σημασία αν οι απεργοί διεκδικούν μισθολογικές αυξήσεις ή προσπαθούν να εμποδίζουν μειώσεις στους μισθούς τους. Ούτε έχει σημασία αν αναφέρονται ή όχι και σε άλλους κλάδους εργαζομένων που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Αν κάποιο από τα πιο πάνω δεν ισχύει τότε δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να στηρίξουμε την “εργατική” κινητοποίηση. Απεργίες που δεν πληρούν τα πιο πάνω κριτήρια μπορεί να είναι ένα ή και περισσότερα από τα πιο κάτω:

α) προβοκατόρικες και διασπαστικές

β) συντεχνιακές και όχι συνδικαλιστικές

γ) αντι-συνδικαλιστικές, ψευδο-ταξικές και οπισθοδρομικές

δ) καπιταλιστικές και όχι εργατικές

ε) συγχυσμένες ή/και επικίνδυνες

ζ) εγωιστικές και δυναμιτίζουν την ταξική ενότητα

η) υποκινούνται από ή έστω βοηθούν την Δεξιά και την ΟΕΒ άσχετα από την φαινομενική τους δημόσια σύγκρουση κλπ