Σημειώσεις 11 – 27/1/2012

Πολύ κρύο πάντως τελευταία. Πάγος παντού...

Παγώνουν μισθοί, παγώνει ΑΤΑ, παγώνουν Ταμεία Προνοίας...

Για αυτούς που δεν παίρνουν ΑΤΑ και δεν έχουν Ταμεία Προνοίας βέβαια το ανέκδοτο του Δεκέμβρη συνεχίζει... “Δεν μας πιάνει εμάς το σχέδιο – αφού δεν παίρνουμε 13ο ούτως ή άλλως χαχαχα....”

Για αυτούς που δεν παίρνουν μισθό και παίρνουν ανεργιακό τα πράγματα έχουν σταματήσει να είναι αστεία...για αυτούς που πέρασε και το εξάμηνο και ζουν με δανεικά και οικογενειακή στήριξη τα πράγματα δεν είναι αστεία εδώ και καιρό...

Οι επιχειρηματίες έχοντας ήδη κοινωνικοποιήσει την ζημιά χωρίς να πειραχτεί η περιουσία και οι καταθέσεις τους, ετοιμάζονται τώρα να φάνε ξανά δημόσιο χρήμα ως “κίνητρα για επιχειρηματικότητα” να απαλλαχτούν από φορολογίες, να εκμεταλλευτούν φτηνά ή και δωρεάν ακόμα εργατική δύναμη επιδοτούμενη από το κράτος, να ευκολυνθούν χρηματοδοτήσεις και αδειοδοτήσεις και τα συναφή.

Η κυβερνώσα Αριστερά επιβλέπει...Και τα συνδικάτα, έτοιμα από καιρό για την συνθηκολόγηση, είναι τώρα σε θέση μάχης ...για να αρπάξουν τα ψίχουλα της ΑΤΑ ενός εξαμήνου για τα μέλη τους όπου τους επιτρέψουν αυτοί που θα είναι πολύ απασχολημένοι ρουφώντας με λαιμαργία τα φιλέτα της κρατικής στήριξης....

Ο κύριος Σ. που μένει στην άλλη πλευρά του ορόφου παραπονιέται. Μου τρώει ένα παγούρι πετρέλαιο. Και μόνο το πρωί την ανάβω την σόμπα για να εξοικονομήσω από το κλιματιστικό. Ακρίβυνε και το ρεύμα. Εκείνους δεν τους το έκοψαν πάντως όπως της μετανάστριας στο διπλανό διαμέρισμα μέσα στις γιορτές - ο κύριος Σ. παίρνει σύνταξη μετά από 40 χρόνια στη δουλειά, και δουλεύει και η γυναίκα του. Και στο διπλανό διαμέρισμα επανασύνδεσαν το ρεύμα. Δουλεύει ακόμα ο άντρας της – πολλές ώρες. Δεν είναι όπως τους μετανάστες του άλλου διαμερίσματος που ψάχνουν μάταια εδώ και μήνες δουλειά για να πληρώσουν το ενοίκιο.

Πολύ κρύο πάντως τελευταία. Πάγος παντού...

Ληστέψανε την τράπεζα

άντε και καλή τύχη μάγκες

Ληστέψανε την τράπεζα
και τι με νοιάζει εμένα
δεν είμαι με κανέναν.
Σου λέω καλά της κάνανε
γιατί μας προκαλούσε...
γεμάτη εκατομμύρια, ενώ κι ο Θεός πεινούσε!

Περαστικοί, αδιάφορα,
εκάτσαν κι εκοιτούσαν.
Του διευθυντή της οι κοιλιές,
κι αυτούς τους ενοχλούσαν.

Κάποιος πανικοβλήθηκε
μπας κι ήτανε ο γυιός του
κι ο ιδρωμένος λογιστής,
μπας κι ήταν ανεψιός του
κι όσο για τον ταμία
που πήγε ν' αμυνθεί,
όταν αναρωτήθηκε για ποιόν και το γιατί,
"στα τέτοια μου" ψυθίρησε
και γέμισε τις τσάντες.

"Αντε και καλή τύχη μάγκες!"
Στο μπάτσο βλέπεις πέρασε μονάχα η κοροϊδία,
να έχει την ψευδαίσθηση πως είναι εξουσία,
και τώρα η χήρα του με δυο ορφανά,
με τρεις κι εξήντα σύνταξη, τη μοίρα βλαστημά
και μια γνωστή αιτία...

Ψωρο-κορώνα-γράμματα
στο τζόγο της ζωής
"Επάγγελμα;" "Ποιό επάγγελμα;"
"Τί επάγγελμα;" "Ληστής"

Τα τέρατα δικάστηκαν με μάρτυρα την πείνα,
αποκλεισμένα μια ζωή σε ακούσια καραντίνα.
Η απελπισιά περίστροφο και σφαίρες της, οι ανάγκες
Αντε... και καλή τύχη μάγκες.

Παύλος Σιδηρόπουλος 

Στον αστερισμό της απεργίας

απόσπασμα από το τελευταίο δελτίο εναλλακτικής ενημέρωσης "Δεύτερη Ανάγνωση" που βγαίνει σε εβδομαδιαία βάση

Στον αστερισμό της απεργίας

Αυτή την βδομάδα φαίνεται ότι ξεκαθαρίζει κάπως το σκηνικό στο ταξικό πεδίο. Η επίθεση των εργοδοτών άρχισε να αντιμετωπίζει έστω και καθυστερημένα αντίσταση από την συνδικαλιστική πλευρά. Θυμίζουμε ότι παρά τις σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ ΟΕΒ και ΠΕΟ-ΣΕΚ, κλαδικοί σύνδεσμοι εργοδοτών είχαν καλέσει τα μέλη τους να προχωρήσουν στα παγώματα ενώ η παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων γίνεται σήμερα σε συστηματική βάση. Έτσι ΠΕΟ και ΣΕΚ μη έχοντας άλλη επιλογή και αφού διαβλέπουν ότι διακυβεύεται πλέον όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο των μελών τους αλλά και η συνέχιση της ύπαρξης των συλλογικών συμβάσεων και κατ' επέκταση του ίδιου του συνδικαλισμού προχωρούν σε απεργιακά μέτρα. Ήδη υπάρχουν εξαγγελθείσες 24ωρες προειδοποιητικές απεργίες στα λιμάνια Λεμεσού και Λάρνακας και σε όλες τις εταιρείες πετρελαιοειδών την 1 Φεβράρη και στις εταιρείες αναψυκτικών και στο γαλακτοκομείο Λανίτη στις 2 του Φεβράρη. Ακολουθεί η οικοδομική βιομηχανία με παγκύπρια 24ωρη απεργία ενώ εκκρεμούν ακόμα και τα ανοιχτά ζητήματα και στο τσιμεντοποιείο Βασιλικού αλλά και στην πολιτική αεροπορία και στο επιστημονικό προσωπικό της ΑΗΚ. Στις οικοδομές αίσθηση προκαλεί η συστηματική παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων και της εργατικής νομοθεσίας από εργολάβους που εκτελούν έργα του δημοσίου αλλά και τα κρούσματα απλήρωτης εργασίας και απειλών που φαίνονται να εκτοξεύονται από "κοπέλια" της εργοδοσίας προς εργαζόμενους σε διάφορα εργοτάξια.

Στη βόρεια Κύπρο πάντως μετά από μια βδομάδα απεργιακών κινητοποιήσεων η κυβέρνηση Κουτσιούκ υποχώρησε από την θέση της για πώληση της τ/κ ηλεκτρικής υπηρεσίας σε Τούρκους επιχειρηματίες και συμβιβάστηκε με τα τ/κ συνδικάτα σε μια συμφωνία αυτονόμησης και αλλαγής στην οργανωτική δομή της υπηρεσίας αλλά την συνέχιση της ως δημόσιο οργανισμό. Η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να επικρίνει την κυβέρνηση Κουτσιούκ για την υποχώρηση της παρά το ότι η συμφωνία που έγινε  περιλαμβάνει και την φιλελευθεροποίηση της αγοράς τηλεπικοινωνιών την άλλη εστία των απεργιακών κινητοποίησεων οι οποίες όμως σταμάτησαν πριν την συνομολόγηση της συμφωνίας.

Εν τω μεταξύ είναι ξεκάθαρο ότι οι εργοδότες βλέπουν την οικονομική κρίση και το κλίμα φόβου που αυτή σπέρνει ως ευκαιρία για κατά μέτωπο επιθέσεις και αναδιάρθρωσης των εργασιακών συνθηκών προς όφελος τους. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και στη ξενοδοχειακή βιομηχανία όπου η κερδοφορία αυξήθηκε το 2011 με την σημαντική αύξηση του τουρισμού, οι εργοδότες επιχειρούν πάγωμα μισθών ΑΤΑ και τα συναφή εξαναγκάζοντας τα συνδικάτα να προειδοποιήσουν και εκεί με απεργίες προσεχώς. Σημειώνουμε επίσης την πλήρη στήριξη και της ΔΕΟΚ στα απεργιακά μέτρα που εξαγγέλλουν ΠΕΟ και ΣΕΚ, μέτρα που φαίνεται ότι θα κλιμακωθούν μετά και το επίσημο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις ΟΕΒ συνδικάτων την περασμένη Πέμπτη. Ήδη έχουμε προειδοποιήσεις για απεργίες και από εργαζόμενους σε εταιρείες ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, μεταλλουργική βιομηχανία και εισαγωγές μηχανοκίνητων οχημάτων. Περισσότερη και συνεχής ενημέρωσης στο Παρατηρητήριο εργασίας και ταξικών σχέσεων. http://paratiritirioergasias.blogspot.com/

για να κοπεί η φόρα των εργοδοτών

...Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να δείξει την δύναμη του και μέσα από μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις, ενδεχομένως κλιμακούμενες να βάλει φρένο στην διάβρωση των εργασιακών σχέσεων και στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Αν δεν κοπεί η φόρα που πήρε η εργοδοσία η υποτίμηση της εργασίας όχι μόνο δεν θα σταματήσει αλλά θα επιταχυνθεί. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι είμαστε εν μέσω μιας βαθιάς παγκόσμιας συστημικής κρίσης. Οι σημερινές συγκρούσεις δεν είναι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές – και καθορίζουν όχι μόνο τις αυριανές συνθήκες αλλά και τους αυριανούς συσχετισμούς δυνάμεων. Και τα ζητήματα δεν αφορούν απλά τους μισθούς κάποιων εργαζομένων και την βιωσιμότητα κάποιων επιχειρήσεων αλλά συνολικά την εργασία και το κεφαλαίο και κατ' επέκταση το σύστημα το ίδιο όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, επικαλούμενοι την κρίση θέτουν ζήτημα απορρύθμισης της αγοράς εργασίας – ας απαντήσουν και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων θέτοντας το ζήτημα της ρύθμισης της αγοράς κεφαλαίων και του κοινωνικού ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

http://erascy.blogspot.com/2012/01/blog-post_26.html

Σαν τον καραγκιόζη

Στίχοι / Μουσική / Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι π' ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
Φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα, σαν να 'ταν επιβάτες

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει

Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ' το λευκό πανί, μέσα απ' το κιβούρι
Μα όσο κι αν μετρώ, κάτι περισσεύει
Τρύπια είν' η αγάπη μας και δε μας προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια
Μέσα από την κάλπη, τη στατιστική
μάς κοιτάει ο Χάρος και τού τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες
Κι αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω
έλα στην παράσταση να σε γιουχαίσω

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει

Σημειώσεις 10 – 19/1/2012

Η στάση του ΑΚΕΛιστή στο ταξικό ζήτημα την εποχή μας

(απόσπασμα από προσχέδιο κείμενο που βρίσκεται προς συζήτηση εσωκομματικά – η διαρροή [για τους περίεργους αναγνώστες] έγινεν που έναν υδραυλικό που επήεν να σάσει μια σωλήνα στον τοίχο της αίθουσας της Κεντρικής Επιτροπής μέσα στες γιορτές που ήταν λλίον πιο χαλαρά τα πράματα...)

Κεφάλαιο: Eθνική οικονομία

Υπο-κεφάλαιο: Κοινωνική αναταραχή

Ενότητα: Εργατικές διαφορές

Υπο-ενότητα: Κριτήρια στήριξης μιας απεργίας

Να την εγκρίνει το κόμμα.

Να γίνεται υπό την καθοδήγηση της ΠΕΟ ή έστω με ουσιαστική της συμμετοχή.

Οι απεργοί να μην ψηφίζουν δεξιά κόμματα, ή έστω να τοποθετούνται ανοιχτά και δημόσια ενάντια στην Δεξιά που φέρει έτσι και αλλιώς την μεγαλύτερη ευθύνη. Στο κάτω κάτω αν θέλουν φιλο-λαϊκές πολιτικές οι εργαζόμενοι ας ψηφίσουν ΑΚΕΛ για να αποκτήσει την πλειοψηφία στη βουλή.

Οι εργαζόμενοι που απεργούν να μην εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καθότι πέραν από το ότι είμαστε κυβέρνηση αυτοί είναι ως γνωστόν δεξιοί, μόνιμοι και βολεμένοι.

Οι εργαζόμενοι που απεργούν να μην παίρνουν μισθούς πάνω από 1500 ευρώ γιατί τότε είναι προνομιούχοι, golden boys, καλά την έχουν κλπ.

Αν έστω και κάποιοι από αυτούς που απεργούν είναι υψηλόμισθοι είτε λόγω δεκαετιών στο επάγγελμα, είτε λόγω καθηκόντων είτε λόγω υπερωριών με ακαθάριστες απολαβές πάνω των 3000 ευρώ τότε πρόκειται για κατάφορη πρόκληση της δημοσίας αιδούς, και όχι μόνο δεν διανοούμαστε καν να στηρίξουμε την απεργία αλλά συμμετέχουμε μαζί με τον αστικό τύπο στην δαιμονοποίηση των απεργών επειδή ανέχονται να έχουν στις τάξεις τους τέτοιους πλούσιους, σαν δεν ντρέπονται οι παλιοκαπιταλιστές, άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν 1000 ευρώ και 500 ευρώ, άλλοι είναι άνεργοι, σε άλλες χώρες πεινούν κλπ κλπ.

Να μην πλήττεται από την απεργία το κοινό, η κοινωνία, η καημένη η χώρα, ο δύσμοιρος λαός μας, η μαρτυρική μας Κύπρος, όμορφη και παράξενη πατρίδα, αχ Τζιερύνεια μάνα μου κλπ.

Να έχουν εξαντληθεί προηγουμένως όλα τα περιθώρια του κοινωνικού διαλόγου και να τηρείται το γράμμα και το πνεύμα του Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων εκτός σε συνθήκες κρίσης, έκτακτης ανάγκης όπου απειλείται η Κύπρος με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης, ένταξη στον Μηχανισμό Στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Να ακολουθούνται όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες πριν κατά και μετά την κήρυξη της απεργίας ανεξάρτητα από την στάση της εργοδοτικής πλευράς – εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να δίνουμε πάντα το καλό παράδειγμα και να είμαστε οι νούσιμοι.

Να μην περιλαμβάνει ακρότητες όπως πχ άρνηση υπακοής σε κυβερνητικές προτροπές για αναστολή των μέτρων κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Να μην παραλύει η λειτουργία του κράτους. Να μην ξεχνάμε ότι είμαστε και υπό κατοχή.

Να μην πλήττεται η οικονομία μας σε αυτή την δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης γιατί οι πρώτοι που ζημιώνουν όταν πλήττεται η οικονομία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Δεν έχει σημασία αν οι απεργοί κινητοποιούνται απλά για τα οικονομικά τους συμφέροντα ή αν κινητοποιούνται για άλλους λόγους ή και για άλλους λόγους – πολιτικούς, εθνικιστικούς, ιδεολογικούς. Δεν έχει σημασία αν οι απεργοί διεκδικούν μισθολογικές αυξήσεις ή προσπαθούν να εμποδίζουν μειώσεις στους μισθούς τους. Ούτε έχει σημασία αν αναφέρονται ή όχι και σε άλλους κλάδους εργαζομένων που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Αν κάποιο από τα πιο πάνω δεν ισχύει τότε δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να στηρίξουμε την “εργατική” κινητοποίηση. Απεργίες που δεν πληρούν τα πιο πάνω κριτήρια μπορεί να είναι ένα ή και περισσότερα από τα πιο κάτω:

α) προβοκατόρικες και διασπαστικές

β) συντεχνιακές και όχι συνδικαλιστικές

γ) αντι-συνδικαλιστικές, ψευδο-ταξικές και οπισθοδρομικές

δ) καπιταλιστικές και όχι εργατικές

ε) συγχυσμένες ή/και επικίνδυνες

ζ) εγωιστικές και δυναμιτίζουν την ταξική ενότητα

η) υποκινούνται από ή έστω βοηθούν την Δεξιά και την ΟΕΒ άσχετα από την φαινομενική τους δημόσια σύγκρουση κλπ

Σημειώσεις 9 – 18/1/2012

Τα πρόσωπα της ημέρας εν αναμφίβολα η Πραξούλα Αντωνιάδου τζιαι ο Γιώργος Γεωργίου της συντεχνίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που εσταθήκαν στον πούντο τους στην δημόσια σφαίρα. Μάλλον φιλελεύθεροι παρά αριστεροί...αλλά δεν εκωλώσαν μπροστά στην συμπεριφορά μιας σεξιστικής τζιαι εθνικιστικής κοινοβουλευτικής συναπαρτζιάς τζιαι μπροστά στον αυταρχισμό της ΟΕΒ αντίστοιχα. Να τα καταγράφουμεν τούτα, να τα θωρούν τζιαι οι αγαπητοί ΑΚΕΛικοί αν μη τι άλλον για να έχουμεν εικόνα άμαν μιλούμεν για αντίσταση...

Η Υπουργός Εμπορίου δήλωσε στο ΡΙΚ ότι προϋπόθεση για να παραστεί σε συνεδρία της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εμπορίου, είναι η δημόσια απολογία από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, Λευτέρη Χριστοφόρου για τη συμπεριφορά βουλευτών έναντι της, σε προηγούμενη συνεδρίαση.

Ο εκπρόσωπος των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας (Μέρα Μεσημέρι, ΡΙΚ) απάντησε στην απαίτηση της ΟΕΒ για ιδιωτικοποίηση του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας ως αντίδραση στην απεργία ότι άλλο η ιδιωτικοποίηση και άλλο η απαγόρευση των απεργιών και ότι υπάρχουν και ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες στο εξωτερικό που χρεοκόπησαν. Και πιο ουσιαστικά απάντησε στην θέση της ΟΕΒ που έκανε λόγο για μερίδα εργαζομένων που κρατά όμηρο το κράτος και την κοινωνία με περίπου τα εξής:

Η ΟΕΒ είναι προφανώς μια πολύ σοβαρή οργάνωση που δουλεύει με πρόγραμμα και πολύ συστηματικά για τους σκοπούς της. Η μεθοδολογία είναι εξής: αναγνωρίζει τον στόχο όπου συγκεντρώνει τα πυρά της και αφού τον εξουδετερώσει τότε προχωρά στον επόμενο. Πρώτα επιτέθηκε στους δημόσιους υπαλλήλους. Όταν αποκόπηκαν οι μισθοί τους αμέσως προχώρησε στον ιδιωτικό τομέα. Και έχουμε τώρα έξι κλάδους εργαζομένων στους οποίους η ΟΕΒ ζητά αποκοπές μισθών. Και βλέπουμε και τις άλλες συντεχνίες που βρίσκονται σε αντιπαράθεση μαζί της.

ΥΓ. Η ΟΕΒ, σύμφωνα με τον Πολίτη, ζητά επίσης με επιστολή της σήμερα στην Υπουργό Εργασίας, 15% μείωση στον κατώτατο μισθό, να κατεβεί δηλαδή στα 726.75, άρα 677.33 ευρώ το μήνα καθαρά...

Σημειώσεις 8 – 17/1/2012

Κουίζ

Συνάντηση του νέου προέδρου του ΚΕΒΕ με τον πρόεδρο της Βουλής

α) «η καθυστέρηση στην λήψη των αναγκαίων μέτρων έχει οδηγήσει σε δυσκολίες και προβλήματα, ένα εκ των οποίων η ανεργία - η οποία πλήττει από το 1974 - την αγορά εργασίας στην Κυπριακή κοινωνία».

β) «Ο εμπορικός και βιομηχανικός κόσμος της χώρας είναι η ατμομηχανή, ο βασικός πυλώνας της ανάπτυξης και μέσα στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, ο ρόλος του εμπορικού και βιομηχανικού κόσμου είναι κεφαλαιώδης και κρίσιμης σημασίας για την ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας και για να μπει ξανά η οικονομία από την περίοδο της ύφεσης και της στασιμότητας στην περίοδο της ανάπτυξης»

γ) «Έχουν ληφθεί τα μέτρα λιτότητας, άρα αυτό που απομένει τώρα είναι να προσπαθήσουμε να αναζωογονήσουμε την επιχειρηματικότητα και να βγούμε από την οικονομική κρίση»

δ) Αυτό που είναι σημαντικό αυτή την στιγμή, σημείωσε, είναι ότι «πρέπει επειγόντως να αρχίσουμε να υιοθετούμε μέτρα ανάπτυξης της οικονομίας».

ε) «είναι αναγκαία η συνδρομή του εμπορικού και βιομηχανικού κόσμου για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας αλλά και για να διατηρήσουν τις θέσεις τους οι εργαζόμενοι σε διάφορους τομείς της οικονομίας».

ζ) «είναι σίγουρα ένα θέμα που θα απασχολήσει πάρα πολύ σύντομα την Βουλή αφού ο Υπουργός Οικονομικών έχει εκφράσει την πρόθεση του να συζητήσει με τα πολιτικά κόμματα και τους κοινωνικούς εταίρους, μέτρα που το Υπουργείο Οικονομικών προτίθεται να εισηγηθεί».

Ερώτηση 1η. Ποιος είπε τι; (βοήθεια: είπαν που 3 κομμάθκια)

Ερώτηση 2η. Στο β) τι σημαίνει “εμπορικός και βιομηχανικός κόσμος”;

Ερώτηση 3η. Στο ε) τι σημαίνει “συνδρομή” του “εμπορικού και βιομηχανικού κόσμου”;

Ερώτηση 4η. Στο δ) τι εννοεί ο ποιητής με τα μέτρα ανάπτυξης;

(i) φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις ως κίνητρα στο κεφάλαιο

(ii) επιδοτήσεις θέσεων εργασίας για λογαριασμό του κεφαλαίου

(iii) άλλες επιδοτήσεις από το κράτος στο ιδιωτικό κεφάλαιο

Ερώτηση 5η. Στο γ) τι θέλει να πει πραγματικά ο ποιητής;

(i) είναι θέμα χρόνου να βγούμε από την κρίση

(ii) τα μέτρα λιτότητας που πάρθηκαν είναι αρκετά

(iii) άτε τωρά τζείνα που εκόψετε που τους μισθωτούς φέρτε μας τα για να αναζωογονηθούμεν

Σημειώσεις 7 – 14/1/2012

Το γεγονός ότι σχεδόν μια δεκαετία μετά την αποκαθήλωση του από το κίνημα ειρήνης και επανένωσης στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, και σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την εμφάνιση του κινήματος της επαναπροσέγγισης, η Κύπρος παραμένει διχοτομημένη υποδεικνύει ότι το όραμα Ντενκτάς δεν είναι παίξε - γέλασε. Μάλιστα μπορεί να πει να κανείς σήμερα ότι σε απόλυτους αριθμούς και εξαιρώντας τους Τούρκους μόνιμους κάτοικους Κύπρου η επιδίωξη της συνέχισης του διαχωρισμού των κυπριακών κοινοτήτων, αυτό το όραμα του “τζείνοι ποτζιεί τζιαι εμείς ποδά” είναι όραμα περισσότερων Ελληνοκυπρίων παρά Τουρκοκυπρίων. Η μονόπλευρη και μονοδιάστατη αντίληψη της ιστορίας, η εθνοτική αντίληψη της πολιτικής, η μερικότητα της αντίληψης των δικαιωμάτων, για να μην πάμε καν στην εθνικιστική προκατάληψη και μισαλλοδοξία, έπαρση και εγωισμό, μυθοπλασία και ιδέες περί προγονικής ανωτερότητας, εθνικής αποκλειστικότητας στο έδαφος και λοιπές ανοησίες είναι ουσιαστικά κοινός τόπος στους εθνόπληκτους βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής. Όπως επίσης ο στόχος της επικράτησης επί του αντιπάλου, του εθνικού Άλλου – μετατρέποντας τον σε πολιτική μειονότητα χωρίς κοινοτικά δικαιώματα για τους μεν ή στερώντας τον από ένα τμήμα της χώρας για τους δε. Δεν είναι τυχαία η επί της ουσίας ταύτιση των ε/κ και τ/κ εθνικιστών ενάντια στην διασταυρωμένη (και άρα σταθμισμένη) ψήφο, η άρνηση αποκόλλησής τους από τις φαντασιακές τους μητέρες πατρίδες και η κοινή απόρριψη από μέρους τους της ομοσπονδιακής επανένωσης της χώρας.

Οι σπόροι που φύτεψε ο Ντενκτάς και οι Γρίβας-Γιωρκάτζης εβλαστήσαν τζιαι εδρατζιάσαν.

Τάξη και ταξικός αγώνας

(μετάφραση αποσπάσματος από το υπό έκδοση στα αγγλικά βιβλίο , “Labour relations in Cyprus: employment, trade unionism and class composition”, σελ. 26-28)

1.2.4. Τάξη και ταξικός αγώνας

...Η εστίαση του Kelly (1998) στις εργατικές κινητοποιήσεις και τη συλλογική δράση ως η κεντρική διάσταση των εργασιακών σχέσεων συνδέει τις έννοιες του αγώνα και της οργάνωσης και απαντά στο θεωρητικό και πολιτικό ζήτημα της ταξικής σύγκρουσης. Εισηγείται την έννοια της “δικαιοσύνης” ως την κεντρική συνιστώσα που καθορίζει την αγωνιστικότητα, ενώ προσεγγίζει το ζήτημα της ηγεσίας από τα κάτω όπως και στο μικρο-επίπεδο. Οι ακτιβιστές, ειδικά οι αριστεροί, ήταν και παραμένουν ο παράγοντας - κλειδί στις εργατικές κινητοποιήσεις, καθότι υποδεικνύουν την αδικία και την αναγκαιότητα της δράσης, συνεισφέροντας έτσι στη δημιουργία της ομαδικής ταυτότητας και την υπεράσπιση της συλλογικής δράσης (Kelly, 1998 σ. 35, 44-51). Μέσα στις συνδικαλιστικές δομές και τις επιτροπές εργασιακών χώρων διαφόρων ειδών, οι δραστήριοι κομμουνιστές, είτε χαρακτηριζόμενοι ως ήρωες της εργατικής τάξης είτε ως ταραξίες ανάλογα με την οπτική του κάθε ενός, ήταν πάνω κάτω οι τοπικοί ηγέτες και αγκιτάτορες, προκαλώντας εργασιακό αναβρασμό και κωδικοποιώντας πολιτικά την εργατική απαρέσκεια και τα εργατικά αιτήματα. Συχνά αυτοί οι ακτιβιστές, είτε εντός του επίσημου κομμουνιστικού κινήματος είτε -τις τελευταίες δεκαετίες- ριζοσπάστες εκτός του, αποτελούσαν εξ υπαρχής στόχους για τον εργοδοτικό αυταρχισμό και την καταστολή (Franzosi 1995 σ. 220) σε ένα πάνω κάτω συντηρητικό, αντι-κομμουνιστικό κλίμα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου και της μεταψυχροπολεμικής συνέχισης και διάχυσής του.

Ο οργανωμένος και ο πολιτικός αγώνας παραμένει βασικά ο μόνος τρόπος με τον οποίο η εξουσία του κεφαλαίου μπορεί να αμφισβητηθεί συστηματικά και ουσιαστικά. Και αυτό επειδή η οργάνωση και η πολιτικοποίηση μπορεί να επιτύχει δυο αναγκαίες συνθήκες για την ανύψωση της εργατικής τάξης πέραν από την αντικειμενική της θέση και προσανατολισμό, ως τάξη καθ' εαυτήν “απέναντι στο κεφάλαιο”, στο επίπεδο της συνείδησης για να γίνει τάξη “δι' εαυτήν”. (Lukacs, 1968 [1920] σ. 76). Η οργάνωση και η πολιτικοποίηση μπορούν θεωρητικά και δυνητικά να πετύχουν την ενοποίηση σε δυο επίπεδα – και ξεπερνώντας τις κοινωνικο-πολιτιστικές διαιρέσεις (νοητική και χειρωνακτική εργασία, φύλο και εθνότητα κλπ) και υπερβαίνοντας τις κοινωνικο-οικονομικές ιεραρχίες (βασισμένες στην επαγγελματική θέση) εσωτερικά της εργατικής τάξης. Η αποτελεσματική ταξική ενότητα, ειδικά αν καταφέρει να εξουδετερώσει τον ειδικό ρόλο που το κεφάλαιο ορίζει στο διευθυντικό και τεχνικό στρώμα, μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη της ταξικής αυτονομίας, σπάζοντας δηλαδή την αναπαραγωγή του κεφαλαίου που βασίζεται στην καθυπόταξη του συλλογικού εργάτη μέσα από την ένταξη της εργασιακής ρύθμισης εσωτερικά της παραγωγής και την πολυδιάσπαση του εργατικού δυναμικού (Clarke, 1991b, p. 191).

Παρόλα αυτά η πρωτοκαθεδρία του οργανωμένου και του πολιτικού αγώνα δεν χρειάζεται να επισκιάζει τις πιο άδοξες στιγμές της σύγκρουσης στον εργασιακό χώρο που είναι όχι μόνο ένα πολύ πιο συχνό φαινόμενο αλλά συχνά μπορεί να και έχει οδηγήσει σε πιο γενικευμένους αγώνες. Ο αναλυτής δεν πρέπει να ξεχνά ότι ένα σημαντικό μέρος των απεργιακών δράσεων δεν οργανώνεται και δεν στηρίζεται επίσημα πόσο μάλλον να προκληθεί ή να καθοδηγηθεί από τα έξω. Οι άγριες απεργίες φαίνονται ως πρώιμες μορφές αγώνα, αυθόρμητα ξεσπάσματα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που μπορεί να είναι ηρωικά αλλά στην ουσία αδυνατούν να πετύχουν κάτι πρακτικά και να έχουν ένα μακροπρόθεσμο αντίκτυπο. Η αδιαμεσολάβητή τους μορφή, ο σχεδόν υπαρξιστικός τους χαρακτήρας και οι αντι-εξουσιαστικές του συνεπαγωγές υποδεικνύονται συχνά από ριζοσπάστες ως σημάδια ταξικής αυτονομίας και αυτο-πραγμάτωσης, ενώ οι πολιτικές τους αδυναμίες, λόγω της έλλειψης στρατηγικής και σχεδιασμού, και η αναποτελεσματικότητα τους υποδεικνύονται συχνά από τους ρεφορμιστές και τους πραγματιστές που τις υποτιμούν και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που απειλούνται από αυτές. Συχνά η διχοτομία μεταξύ της καθοδηγούμενης από συνδικάτο και της μη καθοδηγούμενης από συνδικάτο απεργίας δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται. Και αυτό επειδή μερικές επίσημες απεργίες ξεκινούν στην ουσία ανεπίσημα, πολλές φορές αναγκάζοντας την ηγεσία του συνδικάτου να πάρει μέρος και μερικές ανεπίσημες απεργίες μπορεί να έχουν την υπόρρητη έγκριση συνδικαλιστών και/ή τελικά να οδηγήσουν σε συνδικαλιστική ένταξη.

Στο μικρο – επίπεδο του εργασιακού χώρου, η εργατική αντίσταση δεν είναι πάντα συλλογική και δεν χρειάζεται πάντα να φτάσει στο ύψος της εργατικής κινητοποίησης. Μπορεί να πάρει επίσης έμμεσες και υπονομευτικές μορφές που είναι μιας πολύ στοιχειώδους φύσης. Όπως και στο μακρο – επίπεδο των κλαδικών και εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων, η απεργιακή κινητοποίηση ή η μη συνεργασία μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης ως απειλή, ή με πιο ανεπαίσθητους τρόπους ως δυνητικότητα. Αιτήματα που αφορούν τον εργασιακό χρόνο, τον ρυθμό ή τις συνθήκες εργασίας μπορούν να ικανοποιηθούν ή να κατασταλούν άμεσα και τοπικά πριν να αρθρωθούν ολοκληρωμένα και συστηματικά και να πάνε πάνω στο επίπεδο του συνδικάτου ή της διοίκησης της επιχείρησης. Είναι πιθανότατα μάταιο να προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε το σημείο στο οποίο η δυσφορία οδηγεί σε απεργιακή δράση ή να κατασκευάσουμε μοντέλα για να εξηγήσουμε την εμφάνιση ή να μετρήσουμε την ένταση της ταξικής σύγκρουσης (Franzosi, 1995), ενώ τα μοντέλα των μεγάλων κυμάτων των κινητοποιήσεων (Kelly, 1998) μπορεί να είναι χρήσιμες θεωρητικές ασκήσεις αλλά ενέχουν τον κίνδυνο του ντετερμινισμού και του ιστορικισμού, χάνοντας στην εγγενή ιστορικότητα και την εμπειρική ιδιοτυπία του ταξικού αγώνα. Η σύγκρουση στην εργασία, όπως και στην κοινωνία συνολικά, παίρνει διάφορες μορφές και ούτε το συμβάν της, ούτε οι συνεπαγωγές της μπορούν να εξηγηθούν στο επίπεδο της θεωρίας. Η τάξη και ο ταξικός αγώνας που τη σχηματοποιεί είναι στο τέλος της μέρας ιστορικά φαινόμενα που δεν μπορούν να πιαστούν επαρκώς με κοινωνιολογικά δίκτυα¹...

1“Η τάξη ορίζεται από ανθρώπους καθώς αυτοί ζουν την δική τους ιστορία, και στο τέλος της μέρας αυτή είναι ο μόνος ορισμός”. (E.P. Thompson, 1963, Preface p.10)

Σημειώσεις 6

Η φτώχεια, όταν αυτή σπάσει το φράγμα της λογοκρισίας (σε στυλ “δεν υπάρχουν φτωχοί στην Κύπρο μας”) και εμφανιστεί στη δημόσια σφαίρα, συνδέεται συνήθως με την αεργία, την ανεργία και την υποαπασχόληση. Τι να πει κάποιος όμως για τους επίσημα καταμετρημένους από τη Στατιστική Υπηρεσία το 2010, 41 394 πλήρως απασχολούμενους εργαζόμενους που λαμβάνουν καθαρό μηνιαίο μισθό κάτω από 800 ευρώ; Ποσό που βρίσκεται βέβαια κάτω από τον νομικά κατοχυρωμένο κατώτατο μισθό, μια ρύθμιση που προφανώς δεν καλύπτει τουλάχιστον 14% των πλήρως απασχολούμενων υπαλλήλων στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Ας δούμε λίγο αυτά τα 41 394 άτομα, τους εργαζόμενους φτωχούς που ίσως δεν είναι υπερβολή να ονομαστούν και σύγχρονοι σκλάβοι.

22 382 από τρίτες χώρες

11 316 Κύπριοι

7 696 Ευρωπαίοι

34 521 από τα οποία γυναίκες

Ας δούμε τώρα και τους λίγο πιο “τυχερούς” της βάσης της αγοράς εργασίας – αυτούς που αμοίβονται γύρω στο ύψος του κατώτατου μισθού, λαμβάνοντας δηλαδή μισθό κάθε μήνα 800 – 950 καθαρά.

28 871, ποσοστό γύρω στο 10% του πλήρους απασχολούμενου εργατικού δυναμικού στην Κυπριακή Δημοκρατία, εκ των οποίων οι 19 778 είναι γυναίκες.

Δεν θα σχολιάσω τους αριθμούς αυτούς που αφορούν τους μισθούς περίπου του ¼ των εργαζομένων της κανονικής αγοράς εργασίας. Απλά να υπενθυμίσω ότι εδώ τα νούμερα αναφέρονται μόνο στο εργατικό δυναμικό, και συγκεκριμένα τους πλήρως απασχολούμενους υπαλλήλους κατά το 2010. Όχι το σύνολο του πληθυσμού που περιλαμβάνει ανήλικους και συνταξιούχους. Δεν πρόκειται καν για το σύνολο του καταγραμμένου οικονομικά ενεργά πληθυσμού – δεν περιλαμβάνονται οι εργοδότες, ούτε όμως οι πολυπληθέστεροι αυτοτελώς εργαζόμενοι, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης κλπ. Και δεν περιλαμβάνονται οι εισοδηματικά εξαρτώμενοι από άλλους: άνεργοι, φοιτητές, απλήρωτοι οικιακοί εργαζόμενοι, δεν περιλαμβάνονται οι αδήλωτοι εργαζόμενοι, η “μαύρη” αγορά εργασίας κλπ.

Καλές απεργίες

καθότι στες σημερινές συνθήκες φαίνεται να εν προϋπόθεση για να υπάρξει καλή χρονιά τζιαι καλές χρονιές...
αρχή με τα λεωφορεία αύριο, όπου εκόψαν τον 12ο μισθό των εργαζομένων

να βάλω το προχτεσινό μου κείμενο που εφκήκεν στην σελίδα της ΕΡΑΣ

........................................

Η επίθεση του κεφαλαίου στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα εντείνεται

και αν δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική αντίσταση στη βάση της ταξικής και συνδικαλιστικής ενότητας και αλληλεγγύης, ενδέχεται να κορυφωθεί μέσα στο 2012 σπρώχνοντας τις εργασιακές σχέσεις στην Κύπρο πολλές δεκαετίες πίσω.

Ήταν βέβαια ξεκάθαρο ότι η επιθετική διάταξη των εργοδοτών ήδη από το καλοκαίρι είχε στο στόχαστρο της το σύνολο της μισθωτής εργασίας έστω και αν η ρητορική εστίαση για λόγους τακτικής επικεντρώθηκε στον δημόσιο τομέα. Οι προειδοποιήσεις και οι σωστές επισημάνσεις διαφόρων αριστερών κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου πνίγηκαν μέσα στο συντονισμένο επικοινωνιακό βομβαρδισμό από το κεφάλαιο και τους εκπρόσωπους του στη βουλή και στη δημόσια σφαίρα που κατάφερε να στρέψει μερίδα ιδιωτικών υπαλλήλων ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους και άλλη μεγαλύτερη μερίδα εργαζομένων στην ψευδαίσθηση ότι δεν τους αφορούσαν τα μέτρα λιτότητας. Τα συνδικάτα και η Αριστερά, παρά τη σχεδόν φασίζουσα επίθεση των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, ούτε έλαβαν τα μέτρα τους έγκαιρα ούτε προετοιμάστηκαν επαρκώς για να στήσουν αποτελεσματικές γραμμές άμυνας όπως φάνηκε και τον Δεκέμβρη.

Η ΕΡΑΣ, που ήδη σημείωνε στις 11 του Δεκέμβρη ότι η επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα θα συνεχιστεί και ότι απαιτείται συσπείρωση των εργαζομένων, επιβεβαιώνεται μόλις 3 βδομάδες μετά, με τα αυξημένα κρούσματα άρνησης καταβολής 13ων μισθών από πληθώρα εργοδοτών, με την επίσημη δήλωση από πλευράς ΟΕΒ ότι συλλογικές συμβάσεις που προνοούν αυξήσεις θα πρέπει να τύχουν επαναδιαπραγμάτευσης, με την ΑΤΑ να θεωρείται ήδη ότι βρίσκεται σε διαδικασία κατάργησης, με τις συλλογικές συμβάσεις να παραβιάζονται πιο συστηματικά, με μισθολογικά και μη μισθολογικά κεκτημένα ωφελήματα εργαζομένων να καταργούνται. Μετά το πάγωμα των μισθών και όλων των τραπεζικών υπαλλήλων που ακολούθησε μόλις 2 βδομάδες μετά το πάγωμα των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και οι πιο αφελείς θα πρέπει να εμπέδωσαν τώρα την άμεση διασύνδεση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και τα κοινά συμφέροντα όλων των μισθωτών απέναντι στη λυσσαλέα επιδρομή του κεφαλαίου.

Η εργατική αντίσταση ήταν, είναι και θα παραμείνει βέβαια μονόδρομος για την ανακοπή της σοβαρής κοινωνικής οπισθοδρόμησης που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι λόγοι της διαφαινόμενης αδυναμίας συγκρότησης ενός αγωνιστικού εργατικού μετώπου όμως, δεν βρίσκονται μόνο στη διστακτικότητα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δηλώνουν με κάθε ευκαιρία την υπό προϋποθέσεις ετοιμότητά τους για νέες υποχωρήσεις. Βρίσκονται κυρίως στο φόβο που έσπειρε η οικονομική κρίση και η εργοδοτική τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους, στην απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, στην αδυναμία αποπληρωμής των προσωπικών δανείων, στον τρόμο της Ελλαδοποίησης. Αλλά ο φόβος αυτός των εργαζομένων ερμηνεύεται από την εργοδοσία ως πρόσφορο έδαφος για νέες επιθέσεις στα πλαίσια πια μιας κούρσας προς στον πάτο.

Οι συνθήκες σήμερα όμως είναι τέτοιες που απειλούνται όχι μόνο τα κεκτημένα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά η ίδια η ύπαρξη του συνδικαλισμού. Διακυβεύεται πλέον όχι απλώς το πλαίσιο δράσης του εργατικού κινήματος, αλλά η ίδια η συνέχιση του ως τέτοιο και η αποτροπή της αποσύνθεσής του σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες συμφερόντων που θα αλληλοσπαράζονται σε κανιβαλιστικούς ανταγωνισμούς την ώρα που ο πλούτος θα συνεχίζει να συσσωρεύεται. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αγωνιστική διάθεση, ενότητα δράσης και ταξικού αγώνα, όχι μόνο για να προστατέψει το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας για τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες αλλά δυνητικά ακόμα και την επιβίωση μερίδας εργαζομένων και την ίδια την υπόσταση του.

Γρηγόρης Ιωάννου