Το τραγούδι μου είναι
ένα κούτσουρο χοντρό
Ένα κουρέλι μάλλινο
Τραγουδάω όπως
τραγουδάει το ποτάμι
Όπως γεννιέται κανείς
Όπως κρυώνει κανείς
Τραγουδάω
Τραγουδάω την ελπίδα
που δεν έχει χρώμα,
τραγουδάω εσάς.
τραγουδάω το αίμα
που παντού στη γη
είναι κόκκινο,
τραγουδάω εσάς
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγγάρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
ένα κούτσουρο χοντρό
Ένα κουρέλι μάλλινο
Τραγουδάω όπως
τραγουδάει το ποτάμι
Όπως γεννιέται κανείς
Όπως κρυώνει κανείς
Τραγουδάω
Τραγουδάω την ελπίδα
που δεν έχει χρώμα,
τραγουδάω εσάς.
τραγουδάω το αίμα
που παντού στη γη
είναι κόκκινο,
τραγουδάω εσάς
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγγάρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
3 comments:
Yστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος...
...σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.
O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!
Oι νικημένοι στρατιώτες, οι νικημένοι στρατιώτες
έχουν τη σιωπή της απεραντοσύνης.
...με μόνο τις σκάλες όρθιες, μαύρες πάνω στον αμείλιχτο ουρανό
μη βγάζοντας πουθενά, όπως όλες οι σκάλες κι όλα τα λόγια.
...η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις - έφυγε η ζωή.
...σαν καταράχτες οι χειρονομίες του λαού πλένοντας τις αυλές
του ορίζοντα...
...οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ' το μίσος σου...
...και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες...
Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών.
...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιό δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζούν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
...και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα...
Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.
...ά, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει
αλύπητα
απ' το βάθος των περασμένων.
...Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων...
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
...μισώ τα μάτια μου που πιά δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου...
...υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί
εμείς κρατάμε μές στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια
τίς τύχες του κόσμου.
...θα σ' ακούω
σαν τον τυφλό που κλαίει, ακούγοντας μακριά τη βουή μιάς
μεγάλης γιορτής.
Kαι πες τους, σύντροφε, δε φέρνω κανένα μήνυμα.
Aπλώς
τον ανθρώπινο πόνο
υπενθυμίζω.
...η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
...γιατί άλλο δεν είναι στη ζωή, έξω απ' το θαύμα, τη ζωή...
...κορίτσια φέρναν τον απρίλη τους, τον ουρανό του γέλιου τους
φέρνανε τα παιδιά...
...η Iστορία έγνεθε, έγνεθε
γυρίζοντας τις νίκες σε ξαφνικούς χαμούς και τα δάκρυα
σ' άλλα δάκρυα - έγνεθε
ατάραχη κι ακατανόητη κι ανεπανάληπτη κι ασίγαστη και
οριστική.
...χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν...
H γή αχνίζει την πελώρια σιωπή του αίματός σας.
Kλαίγοντας με το πρόσωπο μες στις νεκρές παλάμες σας
ωριμάζει η Δημιουργία.
Kι ύστερα μπήκατε ορθοί στη γή, όπως μπαίνει ο άντρας στη
γυναίκα.
Eτσι γεννήθηκαν τα στάχυα κι οι σημαίες.
...ά, ζωή -
είναι αργά
που να πάμε;
...και κολλάνε μια μικρή φωτογραφία ενός αγνώστου
που τους μοιάζει
βάζει και το κράτος την επίσημη σφραγίδα του
κι είμαστε έτσι όλοι ήσυχοι
πως υπάρχουμε.
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ' τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων. ...άσχημοι, θεόφτωχοι, μεθύστακες, κακορίζικοι, απομαζώματα -
σύντροφοι ακριβοί μου
πάνω στ' ανήμπορα γυμνά σας γόνατα σαν ανοιχτό ευαγγέλιο
ακουμπάει η γή.
...το τραγούδι μας
είναι το πουκάμισο του γυμνού και τ' αυλάκι του διψασμένου...
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος, άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη
σημαία, άλλη καρδιά, άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη - απ' τη ζωή.
-------
1957
Υπέροχα τζιαι τα θκυό. Του Λειβαδίτη θυμίζει μου τζείνο του Ρίτσου που λαλεί 'όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα' - Τα κόκκινα σημάδια
ου τωρά εκατάλαβα ότι εν τζιαι τα θκυό του Λειβαδίτη.
Post a Comment