Στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ, venceremos, venceremos...

Ίνταλως περνούν τα χρόνια αα; μάνι μάνι έσιει 8 χρόνια που αννοίξαν τα οδοφράματα, τζιαι 7 που το δημοψήφισμα. Τζιαι νουν εν εβάλαμεν ακόμα....στον κόσμο γυρόν μας γίνεται χαμός. Που τότε εμεσολαβήσαν 2 εξεγέρσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος ενώ η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση πάει να καταστεί η κανονικότητα μας. Όπως τζιαι η περιβαλλοντική καταστροφή. Πέρσι στον κόλπο του Μεξικού η μεγαλλύττερη πετρελαιοκηλίδα που έκαμεν ποττέ ο άνθρωπος, φέτος στην Φουκοσίμα η πυρηνική μόλυνση εν σιηρόττερη που το Τσιέρνομπιλ...στην γειτονιά μας η δεύτερη Αραβική εξέγερση, στο σπίτι μας η δεύτερη τουρκοκυπριακή εξέγερση. Εμείς τον χαβά μας.

“EVET” έγραφεν το πλακαρτ που εκρατούσαν οι διαδηλωτές μαζί με έναν αυτοκόλλητο που έγραφεν

“ΝΑΙ. Φρένο στη διχοτόμηση, φρένο στο ταξίμ” της πρωτοβουλίας αριστερών του 2004. Ήταν καδρωμένη στον τοίχο η φωτογραφία, σε μια σειρά με άλλα κάδρα με διαδηλώσεις, έναν πορτραίτο του Λένιν με αυστηρό ύφος, τζιαι διάφορες απεικονίσεις του Τσε Γκεβάρα. Μια αφίσια έγραφεν “Patria o muerte”, ενώ πιο πίσω είσιεν μιαν σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Γκεβάρα να σημαδεύκει με ένα πιστόλι τζιαι μιαν αφίσια με τον Γιλμάζ Γκιουνέη. Στην γωνιά, η γνωστή εικόνα του Καβάζογλου με τον Μισιαούλη, τζιαι μιαν πλακέττα που το ΑΚΕΛ Ακακίου αφιερωμένη “στους συντρόφους της παράγκας”.

Ήταν ωραία η ατμόσφαιρα εψές. Η παράγκα ήταν απόμερη χωρικά, σε ένα τόπο όπου το παρελθόν εγκλωβίστηκεν τζιαι εγκλωβίζει τζιαι το παρόν. Λευκωσιάτικη ανοιξιάτικη η νύχτα, συντρόφοι να διασκεδάζουν, παραμονές της κλιμάκωσης του αγώνα που τον οποίον άλλοι απέχουν αδιάφορα τζιαι άλλοι δραπετεύκουν αφήνοντας άλλους μόνους τους. “Τούτος ο αγώνας, είναι αγώνας επιβίωσης” έγραφεν το πανό που θα ανοίξει αύριο στην πορεία. “Ο γιος μου εν στο εξωτερικό. Εν έρκεται πίσω λαλεί. Έτσι όπως εν η κατάσταση εννά φύω τζιαι εγώ” λαλεί μου ο Μ. Κάτι πάω να πω για την λύση. “Εν μπορούμεν να καρτερούμεν την λύση. Εν έχουμεν άλλον χρόνο,” κόφκει με ψυχρά.

Αύριο, η τουρκοκυπριακή εξέγερση του 2011 μπαίνει στην δεύτερη της φάση. Τρίωρη καθιστική εκδήλωση διαμαρτυρίας γύρω που την βουλή. Τζιαι μετά τέντες στο Κοουλού για ένα μήνα – μέραν τζιαι νύχταν, κάθε μέρα άλλο συνδικάτο υπεύθυνον. Η κλιμάκωση εν μονόδρομος, το αποτέλεσμα όμως στην καλλίττερη περίπτωση φαντάζει αμφίβολο. Καλή δύναμη στην τουρκοκυπριακή συνδικαλιστική πλατφόρμα. Καλή επιτυχία τζιαι στον Σενέρ Ελτζίλ, τον ηγέτη τζιαι το σύμβολο πλέον της επανένωσης, στες εκλογές του συνδικάτου των δασκάλων το Σάββατο. Έστω τζιαι αν η επανένωση άρκεψεν ήδη να μετατρέπεται που συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα τζιαι πρόγραμμα σε μιαν γενικήν ιδέα, τζιαι μιαν αφηρημένη σημειολογία, που παρόλο που επάλιηνεν συνεχίζει όμως να εμπνέει ανθρώπους, όπως τα κάδρα της παράγκας...