Ο ακροδεξιός λόγος στο διαδίκτυο – μια εξέταση των εθνικιστών στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα την διετία 2009-2010

Ημερίδα της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας, 11/12/2010 με θέμα το Νεοφασισμό

Γρηγόρης Ιωάννου

Πλαίσιο

Η εισήγηση μου αυτή θα επικεντρωθεί στο διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα την τελευταία διετία καθώς θεωρώ ότι αυτό το νέο πεδίο της δημόσιας σφαίρας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καθότι αδιαμεσολάβητο, άμεσο και διαδραστικό, πρωτοπόρο και δυναμικό. Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να εξιδανεικεύσω την μπλογκόσφαιρα ως κάποια όαση ελευθερίας, ούτε να της προσδώσω μια υπόσταση αντιπροσωπευτικότητας. Η μπλογκόσφαιρα είναι κομμάτι της κοινωνίας και αντανακλά και εκφράζει κοινωνικές τάσεις και δυναμικές. Δεν τίθεται θέμα μέτρησης ή αντιπροσώπευσης συσχετισμών δυνάμεων, αλλά θέμα ένδειξης προτεραιοτήτων, θεωρίας και στρατηγικής, ρητορικής και τακτικής των διαφόρων πολιτικών ιστοσελίδων που αποτελούν φορείς έκφρασης ομάδων και συσπειρώσεων. Η μπλογκόσφαιρα είναι μεν κομμάτι της δημόσιας σφαίρας – όμως εδώ ακούγονται και φωνές που δεν βγαίνουν συχνά στα ΜΜΕ – επειδή είναι είτε υπερβολικά ριζοσπαστικές και προχωρημένες, υπερβολικά ρατσιστικές και παρωχημένες, υπερβολικά προκλητικές, γελοίες, υβριστικές, προσωπικές ή απλά και γενικά ασήμαντες στην κρίση των πολλών ή τελοσπάντων στην κρίση κάποιων. Για τους σκοπούς αυτής της ημερίδας και αυτής της εισήγησης, θα ασχοληθούμε με τους ρατσιστές και τους φασίστες που βρίσκουν στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα, πεδίο έκφρασης και δράσης. Βέβαια ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν μπορούν να υπάρξουν από μόνοι τους - ούτε λογικά ούτε ιστορικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν ως ακραία έκφραση και πολιτική ολοκλήρωση μιας ευρύτερης κοσμοαντίληψης που ονομάζουμε εθνικιστική. Αυτή η εθνικιστική αντίληψη μπορεί σχηματικά να ιδωθεί ως η απόλυτη υποταγή στην ιδέα Έθνος ως υπέρτατη κοινωνική αξία που θα πρέπει να υπερέχει οποιασδήποτε άλλης και να καθορίζει αποκλειστικά την πολιτιστική και πολιτική ταυτότητα του πληθυσμού της χώρας (είτε ο πληθυσμός το θέλει είτε όχι). Η εθνικιστική αντίληψη βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του ανταγωνισμού των εθνών και στηρίζει την στράτευση του λαού που αποτελεί το έθνος στους αγώνες που δίνει το κράτος. Ο εθνικισμός, ως η ιδεολογία νομιμοποίησης της κρατικής εξουσίας υπήρξε κυρίαρχο ρεύμα το δεύτερο μισό του 19ου και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα στην Ευρώπη. Και στην Κύπρο στις συνθήκες παγίωσης της εθνοτικής σύγκρουσης και της διχοτόμησης, παραμένει ισχυρός και ηγεμονικός ακόμα και σήμερα. Η αποτυχία της κυβέρνησης Χριστόφια να προβεί έστω σε μια ήπια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση νομίζω τα λέει όλα. Ο αυταρχισμός της εθνικιστικής οπτικής είναι διάχυτος στην κοινωνία, η οποία λόγω του κυπριακού είναι μια κοινωνία και στις δυο πλευρές φοβική και στρατικοποιημένη. Η εκπαίδευση, τα ΜΜΕ, η εκκλησία, ο στρατός, μερίδα του πολιτικού συστήματος βαθιά εδραιωμένη στον κρατικό μηχανισμό, δημιουργούν όχι απλά τις συνθήκες αλλά και το υπόστρωμα πάνω στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν πιο επιθετικές εθνικιστικές λογικές και συσπειρώσεις οι οποίες οδηγούν τον εθνικισμό στη λογική του κατάληξη, τον φασισμό-ρατσισμό τον οποίο βλέπουμε να σηκώνει κεφάλι σήμερα.

Μεθοδολογικά η εισήγηση μου αυτή θα βασιστεί στην ανάλυση περιεχομένου της εθνικιστικής ρητορικής ενώ το εμπειρικό δείγμα αποτελείται από 10 ιστοσελίδες. “Καλά τζιαι αντέχεις τζιαι θκιαβάζεις τες”, είσιεν μου πει ένας σύντροφος πέρσι. Έτο τελικά εφάνηκεν ότι εν επήεν εντελώς χαμένος ο κόπος μου. Λοιπόν θα κάμω μιαν ομαδοποίηση η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να αναλύσουμε συγκριτικά τες πολλαπλές αλλά συγκλίνουσες φωνές που υπάρχουν στο αυταρχικό εθνικιστικό στρατόπεδο και να εξετάσουμε τις συνέπειες τους, πραγματικές και δυνητικές στο βαθμό που πετυχαίνουν κάποια αποτελεσματικότητα. Θα ξεχωρίσω τρεις τάσεις οι οποίες είναι αναλυτικά διακριτές και αναφέρονται σε ή εκφέρονται από διαφορετικές ομάδες και συσπειρώσεις. Πρόκειται για συγκλίνουσες μεν, κάπως διαφοροποιημένες δε λογικές τόσο ως προς τις προτεραιότητες και την εστίαση, όσο και στο ύφος και την ένταση του λόγου που εκφέρουν. Υπάρχουν βέβαια και διαφορές ιδεολογικές ως προς το τι πρεσβεύουν και τι θέλουν να πρεσβεύουν αλλά και πολιτικές ως προς την γραμμή που θα πρέπει να ακολουθεί η παράταξη που επιθυμούν να συγκροτήσουν και φυσιολογικά και αναμενόμενα ποιος, με ποιους και με ποια θέση θα ηγηθεί του μετώπου τους. Η ανάλυση που κάνω εδώ είναι βασισμένη στην Βεμπεριανή έννοια των ιδεατών τύπων. Οι ομάδες-τάσεις που περιγράφω είναι δηλαδή αναλυτικές κατασκευές και δεν αντιπροσωπεύουν ακριβώς την πραγματικότητα, αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε συγκριτικά κάποιες πτυχές της. Τονίζω ξανά ότι πρόκειται για σχηματικές κατηγορίες που πρέπει να προσεγγιστούν ως ανοιχτές και πορώδεις – υπάρχουν για παράδειγμα αλληλο-επιρροές και αλληλοεπικαλύψεις κάποτε σε βαθμό που οι 3 τάσεις μπορούν να ιδωθούν και ως συγκοινωνούντα δοχεία.

Τρεις τάσεις στην ακροδεξιά

Η πρώτη τάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως “επιθετική σάτιρα” ή “λάιτ τραμπουκισμός”. Πρόκειται για μια δήθεν μη ιδεολογική στάση που είναι υποτίθεται ανοιχτή σε όλους τους πολιτικούς χώρους και χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια όχι πάντα επιτυχημένη, για μια “πολιτικά ορθή” στάση. Εδώ το κλασσικό παράδειγμα είναι το “Χριστόφιας Γουότς” που έχει σχετικά μεγάλη αναγνωσιμότητα αλλά και το “Ενδομήδεια Κύπρου” που είναι λιγότερο σοβαρό και με σαφώς λιγότερη αναγνωσιμότητα. Ένα τρίτο παράδειγμα στην ίδια λογική είναι το ιστολόγιο “Φουκού”. Η ρητορική της πρώτης αυτής ομάδας διαδικτυακού τραμπουκισμού χαρακτηρίζεται από κατά μέτωπον επιθέσεις σε άτομα, οργανώσεις και παρατάξεις τις οποίες αποκαλούν αντεθνικές ή/και προδοτικές, ότι πρακτορεύουν για λογαριασμό τούρκικων και αμερικανο-βρετανικών συμφερόντων κλπ. Δεν πρόκειται απλά για συνήθης συκοφάντηση και λασπολογία. Η συστηματική στοχοποίηση ατόμων και πολιτικών ομάδων με δημοσίευση φωτογραφιών, επιλεκτικών πληροφοριών, ψεμάτων και διαστρεβλώσεων και αυθαίρετων κατηγοριών δεν είναι απλά ο συνηθισμένος χαφιεδισμός αλλά συχνά κάλεσμα για δημόσια διαπόμπευση κάτι αντίστοιχο και ανάλογο με τα κουδούνια που χτυπούσαν οι συντηρητικοί μαγαζάτορες της δεκατίας του 1930 στην θέα κομμουνιστών. Οι απειλές κατά της ζωής και κατά της σωματικής ακεραιότητας από τις συντακτικές ομάδες των συγκεκριμένων ιστολογίων είναι συνήθως έμμεσες αλλά πολλές φορές εκφέρονται και άμεσες απειλές υπό την κάλυψη βέβαια άλλων ψευδωνύμων ή και από άλλους αναγνώστες και συνοδοιπόρους τους με στόχο την δημιουργία κλίματος ανησυχίας και εκφοβισμού. Ο λόγος που αρθρώνεται εδώ είναι συνήθως εμπρηστικός σκανδαλοθηρικός, μη σοβαρός (ενίοτε και γελοίος) και καθαρά προπαγανδιστικός. Γίνεται εκτεταμένη χρήση οπτικών μέσων συνήθως προσεχτικά επιλεγμένων και τροποποιημένων στατικών και κινούμενων εικόνων. Ο βασικός στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η αρχική προσέλκυση του ενδιαφέροντος και της προσοχής του αναγνώστη ενώ η ταχτική που ακολουθείται είναι η υπερβολή και η συνεχής επανάληψη (στον δρόμο που χάραξε ο Γκαίμπελς) – η πρώτη για να προσδώσει βάρος και μέγεθος στο μήνυμα και η δεύτερη για να επιφέρει την εμπέδωση του. Παράλληλα για τους τακτικούς αναγνώστες υπάρχουν και οι εσωτερικοί κώδικες και εσωτερικά αστειάκια– που υποβάλλονται στον αναγνώστη έτσι ώστε να πλαισιωθεί η οπτική γενικά και να εστιαστεί πιο συγκεκριμένα η επίθεση αλλά και να δημιουργηθεί και η “γλώσσα” της παράταξης.

Μια πρώτη ματιά σε αυτά τα 3 μπλογκς που είναι ενδεικτικά της τάσης που περιγράφω (υπόψη εδώ ότι ενίοτε γίνεται και αναμετάδοση από εδώ σε άλλες σελίδες) ο αναγνώστης θα πει “δεν γίνεται, αυτοί οι τύποι παραείναι υπερβολικοί εώς γελοίοι για να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά”. Αυτό ισχύει μεν, αλλά είναι βεβιασμένο και λανθασμένο συμπέρασμα. Επειδή απλούστατα η έλλειψη σοβαρότητας δεν σημαίνει ότι είναι αναποτελεσματική η προπαγάνδα που παράγουν. Δεν πρόκειται για ηλίθιους και είναι αφέλεια εκ μέρους μας να παρασυρθούμε στον πειρασμό να τους δούμε ως τέτοιους. Και αυτό επειδή λειτουργούν συστηματικά, συντονισμένα και απόλυτα στοχευμένα όσον αφορά την πολιτική των δημοσιεύσεων τους. Ας δούμε λίγο σε πιο πολλύ βάθος την αυτο-παρουσίαση τους. Το Χριστόφιας Γουότς ονομάζεται “επιτροπή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Κύπρο” σαφής δηλαδή η διεκδίκηση από μέρους τους της αντι-χουντικής αντίστασης και έμμεση αναφορά στην “επιτροπή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα” μέσα από την οποία συγκροτήθηκε η ΕΔΕΚ στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο στόχος εδώ είναι διπλός – από την μια υποβολή της θέσης ότι σήμερα υπάρχει ΑΚΕΛική ενδοτική δικτατορία και από την άλλη άντληση πολιτικής υπεραξίας μέσα από την οικειοποίηση του ιστορικού αντιστασιακού χώρου και του Μακαριακού κέντρου με συνεχείς κολακευτικές αναφορές στους παλιούς και δήθεν μεγάλους ηγέτες, στον Σπύρο, τον Τάσσο και τον Γιατρό που τους αντιπαραβάλλουν με τους σημερινούς δήθεν πουλημένους και προσκυνημένους διαδόχους τους. Το Ενδομήδεια Κύπρου ψαρεύει ακόμα πιο αριστερά. Αυτο-προβάλλεται ως “αναρχο-αυτόνομο” και ως το κυπριακό τμήμα του παγκόσμιου ακτιβίστικου διχτύου εναλλακτικής ενημέρωσης ιντημήντια, επίσης σε μια προσπάθεια άντλησης πολιτικής υπεραξίας και επηρεασμού πολιτικά αφελούς και ανεπαρκώς ενημερωμένου κοινού. Το ιστολόγιο Φουκού από την άλλη ψαρεύει πιο λάιτ και πιο ποδοσφαιρικά. Αυτή η πρώτη ακροδεξιά τάση είναι ουσιαστικά μια μετάλλαξη του Γριβισμού που αφήνει εν μέρη στην άκρη τον Γρίβα και τον Μακάριο και προσαρμόζει τον λόγο της στα δεδομένα της σημερινής εποχής. Σε αυτή την προσπάθεια επιχειρείται να βαφτεί το μαύρο άσπρο. Ότι η ομοσπονδιακή επανένωση είναι ρατσιστική διχοτόμηση, ότι ο αντι-φασισμός είναι ερυθρός φασισμός, ότι το ΑΚΕΛ είναι το όργανο του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου στην Κύπρο, ότι οι ε/κ είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με τους τ/κ στην Κυπριακή Δημοκρατία, ότι οι πατριωτικές δυνάμεις δέχονται δήθεν την καταστολή από το προδοτικό καθεστώς Χριστόφια κλπ.

Η δεύτερη τάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως “λογική πολιτικής πρωτοπορίας” ή “στρατευμένη εθνική ενημέρωση”. Εδώ ο ιδεολογικός προσανατολισμός είναι πιο προσδιορισμένος και η πολιτική τοποθέτηση κάπως πιο σοβαρή. Αυτοπροσδιορίζονται κάπως ως η αιχμή του δόρατος στον αγώνα του Έθνους, οι φρουροί της πατρίδας που πολεμούν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και οι αφυπνιστές του λαού που θα πρέπει να ξυπνήσει για να σώσει τον εαυτό του. Τα καθαρά διαδικτυακά παραδείγματα εδώ είναι ο Εμπροσθοφύλακας και η Αντι-παρακμή ενώ μη περιορισμένοι στο διαδίκτυο είναι η Πρώτη Γραμμή και το φοιτητικό σχήμα Μέτωπο Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτή η τάση είναι η πιο γνώριμη σε εμάς καθώς κτίζει πάνω στην ιστορία των παραδοσιακών ενωτικών οργανώσεων, του Δράσις Κες και της παραδοσιακής Γριβικής ακροδεξιάς, απλά εσχάτως και με άρωμα Λυσσαρίδη. Αυτή η τάση παίρνει πιο σοβαρά την παραδοσιακή στους εθνικιστές αντίληψη περί ενιαίου χώρου Κύπρου-Ελλάδας και εστιάζει και πλειοδοτεί στα εθνικά ζητήματα γενικά – την μεγαλόνησο Κύπρο, την Θράκη, και την Μακεδονία που απειλούνται ειδικά και τον ελληνισμό που κινδυνεύει συνολικά, από τον Νεο-Οθωμανισμό της Τουρκίας, τον φιλο-Τουρκισμό των Δυτικών και από την εσωτερική διάβρωση που επιφέρουν οι εθνομηδενιστές που αλώνουν την παιδεία και οι μετανάστες που κατακλύζουν την κοινωνία του έθνους.

Η τρίτη τάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως “λογική ιδεολογικής και φυλετικής καθαρότητας” και πρόκειται για μια καθαρή φασιστική και ρατσιστική κατάσταση που εκφράζεται από οργανώσεις όπως το ΕΛΑΜ, το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης. Εδώ δεν υπάρχει η λογική της συσπείρωσης του λαού ή μιας συμμαχίας των πατριωτικών δυνάμεων από όλο το πολιτικό φάσμα γενικά και αόριστα. Εδώ υπάρχει συγκεκριμένη προσπάθεια συγκρότησης ενός πολιτικού πόλου και ενός στρατοπέδου – που θα αποτελείται από τις καθαρές εθνικιστικές δυνάμεις – που βρίσκονται εκτός των πολιτικών κομμάτων και του κατεστημένου. Η Αδούλωτη Κερύνεια και το Δράσις Κες για παράδειγμα, θεωρούνται οργανώσεις υποταγμένες στο κομματικό κατεστημένο, ενώ το Λάος ή το Ευρωκό μη επαρκώς εθνικιστικά. Πρόκειται για εθνικο-σοσιαλιστική οπτική, με παραστρατιωτική λογική ενίοτε και δράση όπου δεν χωρά λογική συμμαχιών ή συνύπαρξης με τις φίλιες δυνάμεις αλλά υπαγωγή και ενσωμάτωση τους κάτω από την μια και μοναδική ηγεσία και όπου δεν χωρά λογική αντιπαράθεσης με τους αντιπάλους αλλά καταστροφή τους. Η βία εδώ δεν είναι εργαλειακή, ούτε βέβαια απλά λεκτική και συμβολική αλλά κεντρική και επουσιώδες στη μιλιταριστική και πατριαρχική τους κοσμοαντίληψη και πρακτική. Σε πολιτικό επίπεδο δεν αρκούνται στο κάλεσμα για τερματισμό των συνομιλιών όπως οι άλλοι αλλά απαιτούν και κλείσιμο των οδοφραγμάτων και περαιτέρω στρατικοποίηση και πολεμική ετοιμότητα. Δεν έχουν καμιά αναστολή να χρησιμοποιήσουν ανοιχτά ρατσιστικό λόγο με αναφορές στην ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, εκδίωξη των ξένων από την χώρα, στους οποίους βέβαια περιλαμβάνονται και οι τ/κ οι οποίοι αποκαλούνται Κύπριοι σε εισαγωγικά ή μογγόλοι, ούτε βέβαια έχουν καμιά αναστολή στο να εξυμνήσουν ανοιχτά τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β την οποία θεωρούν ούτως ή άλλως την ένδοξη συνέχεια και τη λογική μετεξέλιξη της ΕΟΚΑ, ούτε βέβαια έχουν αναστολές στο να δικαιολογήσουν τον Ιωαννίδη και το πραξικόπημα του 1974.

Οι πρώτες δυο τάσεις δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε κάτι αποκλειστικά διαδικτυακό. Ίσως το επιθετικό στυλάκι να είναι κάπως φρέσκο, η αυτοπεποίθηση και το θράσος να είναι νέα αποκτήματα αλλά επί της ουσίας οι δυο αυτές τάσεις αποτελούν μέρος, έκφραση και μετεξέλιξη του κοινωνικά διάχυτου εθνικισμού που ενυπάρχει και στα έντυπα και στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Η τάση του σατιρικού τραμπουκισμού στα έντυπα “Ποντίκι” και Ένωση” ενώ η τάση της “εθνικής πρωτοπορίας” στον Αντέννα, την Σημερινή και το Ράδιο Πρώτο, στην Μάχη και εν μέρη ακόμα και στον Φιλελεύθερο. Η τρίτη ακροδεξιά τάση αντίθετα, που είναι και η μόνη αυστηρά ομιλούντες νεοφασιστική (αυταρχική δηλαδή όχι μόνο στην μορφή αλλά και στο περιεχόμενο) είναι βασικά διαδικτυακό φαινόμενο καθώς δεν εκφράζεται ακόμα σε έντυπα μέσα πέραν από κάποια μεμονωμένα άρθρα. Η φασιστική τάση διεκδικεί όμως βήμα στα ΜΜΕ ως μια άλλη άποψη στα πλαίσια της δημοκρατίας και το εκπληκτικό είναι ότι βρίσκει σε κάποιον βαθμό κάλυψη και στήριξη όχι μόνο από τις άλλες δυο τάσεις της ακροδεξιάς αλλά και από διάφορες ευρύτερες δυνάμεις της συντηρητικής δεξιάς, ανάμεσα στη διανόηση, τα ΜΜΕ ακόμα και σε κάποια κοινοβουλευτικά κόμματα. Μάλιστα ακόμα και όταν ενίοτε οι άλλες εθνικιστικές τάσεις προσπαθούν να την αποκλείσουν πχ από “αντι-κατοχικές εκδηλώσεις” και “εθνικά μνημόσυνα” δεν το επιχειρούν στην βάση των διαφορών τους, ούτως ή άλλως το ξέρουν πολύ καλά ότι συμφωνούν και συμβαδίζουν στην θέση περί “αποκλειστικής ελληνικότητας της Κύπρου” και περί “αντικατοχικού αγώνα ενάντια στην ομοσπονδιακή λύση”, αλλά στην αγωνία μην τους χαλάσουν την πιάτσα και τους πάρουν την ηγεσία. Η συνηθισμένη κατηγορία των άλλων ακροδεξιών προς τους φασίστες είναι ότι παίζουν το παιχνίδι του ΑΚΕΛ και ότι προβοκάρουν με ακρότητες τον προοπτικά μαζικό τους αγώνα. Δεν θέλω να επεκταθώ στις κοκορομαχίες των μαγαζιών, ούτε και υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να μας απασχολήσουν στην συζήτηση.

Προεκτάσεις και προτάσεις

Κλείνω την εισήγηση μου συνοψίζοντας το βασικό επιχείρημα και διατυπώνοντας κάποιες σκέψεις προς την κατεύθυνση της αντιφασιστικής δράσης. Ο φασισμός ή ο νεο-φασισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ευρύτερο εθνικιστικό κίνημα που τον περιβάλλει και αποτελεί την δεξαμενή του, ούτε και να αποσυνδεθεί από ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες και διαδικασίες που τον παράγουν και τον αναπαράγουν. Ο φασισμός δεν είναι απλά φανατική ή εγκληματική συμπεριφορά. Έχει πολιτικό περιεχόμενο, πρόταγμα και στοχοθεσία. Με αυτή την έννοια χρίζει ανάλυσης και πάνω σε αυτή την βάση πρέπει να οικοδομηθεί η πολιτική μας αντι-φασιστική δράση. Ο φασισμός τρέφεται από το κυπριακό και την διχοτόμηση και αντλεί από την διάχυτη ξενοφοβία της κοινωνίας, τον εθνοκεντρισμό της παιδείας, τον αυταρχισμό της πολιτικής ζωής, της οικονομίας, του εργασιακού χώρου. Για αυτό και η αντιφασιστική δράση πέραν από την εστίαση στο φαινόμενο, τον φασισμό και την ακροδεξιά, θα πρέπει να συνοδεύεται και από μια ευρύτερη κριτική και στις αιτίες που το παράγουν αλλά και στις δυνάμεις που άμεσα ή έμμεσα το υποθάλπουν και του προσφέρουν κάλυψη και στήριξη, είτε πολιτική, είτε οικονομική είτε ακόμα και διανοητική. Δεν μπορούμε να εστιάζουμε στις καθαρά φασιστικές ομάδες και να αφήνουμε τον ρατσιστικό λόγο και τις φασιστικές νοοτροπίες που τις συναντούμε σε ένα ευρύτερο κοινωνικό στρώμα στο απυρόβλητο. Ο φασισμός, πέραν από τις γενικόλογες βλακείες για τα καθαρά αίματα, τον στρατευμένο λαό, και το εθνικιστικοποιημένο προλεταριάτο που πουλά ως “επαναστατική” θεωρία έχει συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Συγκέντρωση και απέλαση των ξένων, κλείσιμο των οδοφραγμάτων, τερματισμός των συνομιλιών και εθνική εγρήγορση για καλύτερη απόδοση στον αντι-τουρκικό αγώνα διπλωματικό σήμερα δυνητικά στρατιωτικό αύριο. Τις προάλλες το σύνθημα “μην φέρετε τούρκους στα σχολεία” στην είσοδο του Λυκείου στο Φρέναρος εμπόδισε την προγραμματισμένη επίσκεψη της Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ για να μιλήσει για το ζήτημα των αγνοουμένων. Δεν ήταν όμως η ίδια η ηγεσία της ΠΟΕΔ που εξέφρασε ακριβώς αυτή τη θέση το 2009 ως απάντηση στην πρόταση του Υπουργού Παιδείας για κοινές συναντήσεις ε/κ και τ/κ εκπαιδευτικών και μαθητών στα πλαίσια της προσπάθειας για καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συνύπαρξης; Τις προάλλες ο Κουλίας δεν μας είπε στην τηλεόραση σχολιάζοντας το σύνθημα της ακροδεξιάς, “κάτω τα χέρια ομοσπονδιακοί, η Κύπρος είναι ελληνική”, “μα τί έχει το σύνθημα;” και “φυσικά και είναι ελληνική η Κύπρος”; Η ο Σωτήρης Σαμψών πέρσι σε σχέση με καταγγελίες για εθνικιστικά συνθήματα στον στρατό ότι το “Ελλάς, Ελλάς σκέπασε και μας” “δεν είναι εθνικιστικό σύνθημα”; Μπορώ να απαριθμήσω πολλά τέτοια περιστατικά. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται.

Λοιπόν πίσω στο διαδίκτυο και την μπλογκόσφαιρα. Δεν είναι εύκολο να μετρηθεί ο αντίκτυπος ή η βαρύτητα του ακροδεξιού λόγου. Η σχετικά μαζική χρήση του διαδικτύου είναι μόλις 1 δεκαετίας στην Κύπρο και η μπλογκόσφαιρα λιγότερο από μια πενταετία και δεν υπάρχουν επιστημονικές έρευνες ακόμα για την γενικότερη επίδραση και την επιρροή της. Λίγος είναι ο κόσμος που ασχολείται συστηματικά με το διαδίκτυο και λίγοι παρακολουθούν την μπλογκόσφαιρα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για αμελητέο ή για ασήμαντο πεδίο παρέμβασης. Και αυτό για δυο λόγους. Πρώτον επειδή ο λόγος που αρθρώνεται ή / και αναδημοσιεύεται στην μπλογκόσφαιρα, αναμεταδίδεται συχνά μέσα από ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, σελίδες κοινωνικής διχτύωσης, φυλλάδια και αφίσιες στους δρόμους, σπρέη στους τοίχους κλπ. Και δεύτερον επειδή πολλές φορές δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι των ΜΜΕ βρίσκουν ειδήσεις και κυρίως σχολιασμό για γεγονότα της επικαιρότητας έτοιμο στα μπλογκς και τον χρησιμοποιούν στα κείμενα τους. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα ΜΜΕ και η μπλογκόσφαιρα βρίσκονται πλέον σε αμφίδρομη σχέση.

Οι τρεις διακριτές τάσεις του ακροδεξιού λόγου στη κυπριακή μπλογκόσφαιρα δεν είναι απλά τρεις εναλλακτικές ιδεολογικές θέσεις ή τρεις διαφορετικές πολιτικές τάσεις. Είναι και αυτό. Αλλά πιο ουσιαστικά επιτελούν διαφορετικές λειτουργίες μέσα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό χώρο και ένα ευρύτερο πολιτικό στρατόπεδο. Οι τρεις λογικές λειτουργούν αν όχι όλες συντονισμένα, πάντως σίγουρα κάποιες παράλληλα και συμπληρώνοντας η μια την άλλη. Ο τραμπουκισμός και ο χαφιεδισμός είναι μέθοδοι που προϋποθέτουν όμως την ύπαρξη και ενός πολιτικού περιεχομένου, είτε φανερού είτε κρυφού. Και οι παραστρατιωτικές συμμορίες δεν είναι αυθύπαρκτες. Αναφέρονται σε μια πολιτική λογική, υπακούν σε μια πολιτική ηγεσία και φρουρούν μια πολιτική παράταξη. Που μπορεί να μην έχει εσωτερική συνοχή και ενιαία συγκρότηση, έχει όμως κοινό προσανατολισμό και στόχο, κοινό αντίπαλο και κοινό εχθρό και εν δυνάμει σε μια κατάσταση κρίσης, έξαρσης και υστερίας, συμπαράταξη. Δεν τίθεται θέμα διαλόγου με την ακροδεξιά. Μια έμμεση απάντηση σε κάποια αληθοφανή επιχειρήματα της στη δημόσια σφαίρα είναι συνήθως αναγκαία. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι των συντηρητικών που θέλουν να αντιπαραβάλουν δήθεν τα δυο άκρα – των φασιστών και των αντιφασιστών. Η ακροδεξιά είναι επικίνδυνη για την κοινωνία και αυτό πρέπει να γίνει σαφές σε όλους – και σε αυτούς που της παρέχουν πολιτική κάλυψη. Χρειάζεται να περιθωριοποιηθεί πολιτικά και να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά από ένα διευρυμένο πολιτικά και κοινωνικά αντιφασιστικό μέτωπο από την φιλελεύθερη δεξιά μέχρι και τον ριζοσπαστικό και εναλλαχτικό χώρο. Το κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον φασισμό για πολλούς λόγους. Χρειάζεται αντιφασιστικό κίνημα. Ένα κίνημα μαζικό, δυναμικό και διαθετημένο να ανακόψει την ανοδική πορεία του φασισμού και να αντιμετωπίσει τις φασιστικές δυνάμεις και μέσα στην πολιτεία, και μέσα στην κοινωνία, και στο δημόσιο λόγο και στον δρόμο.

Τετράμηνη αποχή που την μπλογκόσφαιρα

τζιαι τα κοινά γενικόττερα...
χρειάζουμαι λλίην ηρεμία, συγκέντρωση τζιαι χρόνο να ολοκληρώσω την έρευνα που κάμνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
η παρέμβαση μου στην αντιφασιστική ημερίδα του Σαββάτου θα είναι τζιαι η τελευταία ανάρτηση δαμέ μέχρι τα μέσα του Απρίλη.
γεια χαρά.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

 

 

 

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο:

Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)

14:00 – 20:00

Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.

Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.

Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.

Πρόγραμμα Ημερίδας

14:10 – 14:30 Εισαγωγή Ημερίδας:
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου

14:30 – 15:15 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός

15:15 – 16:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής

16:00 – 17:00 Διάλειμμα

17:10 – 17:30 Εισαγωγή δεύτερου μέρους
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου

17:30 – 18:30 Δεύτερο Μέρος: Προκλήσεις του Σήμερα
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής

18:30 – 19:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός

The show must go on

Η συζήτηση του Σαββάτου - 4/12, 18.00 στα αγράμματα

Δίκοπη ζωή

Φάλιες ελευθεριακό δίκτυο: για τη φασιστική απειλή στην Κύπρο και την αντιμετώπιση της

(Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου)

 

Το φαινόμενο και το διεθνές πλαίσιο

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τα συνεπακόλουθα της οδήγησαν στην υπονόμευση των παλιών ιδεολογικών αξιωμάτων του έθνους – κράτους και έβαλαν σε κρίση τις μονοδιάστατες, “καθαρές” ταυτότητες. Η κρίση αυτή της “εθνικής – πολιτικής” ταυτότητας συνεπικουρούμενη από την οικονομική, παίρνει την μορφή της όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού και ταυτόχρονα την στροφή συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας προς εθνικιστικές, αυταρχικές απόψεις. Στην Ευρώπη η τάση αυτή αποτυπώνεται τόσο στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων με την άνοδο ξενοφοβικών, εθνικιστικών και νεοφασιστικών κομμάτων, αλλά, πολύ χειρότερα, αποτυπώνεται εν μέρη και στις ίδιες τις επίσημες πολιτικές των μεγάλων κομματικών σχηματισμών και της ίδιας της Ε.Ε. (Ευρώπη φρούριο, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, γενικευμένη επιτήρηση, καταστολή, συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους κλπ).

Ο τοπικισμός και η μερικότητα της εθνικιστικής αντίληψης του κόσμου προσφέρει μια άμεση και απλουστευμένη ερμηνεία των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Αυτή η απλούστευση προσφέρει βεβαίως και την άνεση εύκολων συμπερασμάτων («οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές μας») και από την άλλη μπορεί και προβάλλει εύκολες και καθαρές λύσεις («να φύγουν»). H φαστ φουντ “λογική” του φασισμού γίνεται ακόμα πιο δελεαστική καθότι η υλοποίηση της έχει να κάνει με τις ζωές των “άλλων” (οι “άλλοι” πρέπει να φύγουν, να αλλάξουν, να υποταχθούν στο έθνος, να επωμισθούν την οικονομική κρίση αφού με την στάση και παρουσία τους οι άλλοι είναι αυτοί που στερούν την απόλαυση από τους “καθαρούς” και “τίμιους”).

Ο φασισμός διαχρονικά επενδύει στον φόβο της μικρομεσαίας και του μικρομεσαίου που κινδυνεύουν να προλεταριοποιηθούν, στο φόβο των προλετάριων που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά¹. Στο φόβο των ιδιοκτητών ότι θα πέσουν θύμα κλοπής, στο φόβο των συντηρητικών ότι κινδυνεύουν οι παραδοσιακές αξίες. Απέναντι σε αυτούς τους φόβους, ο φασισμός προβάλλει τη συνταγή της στρατικοποίησης της κοινωνίας και την αυστηρή ιεράρχηση της στη βάση της εθνότητας, της κουλτούρας και της καταγωγής. Σε αυτά τα πλαίσια κατασκευάζει εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και προσδίδει μεταφυσικές διαστάσεις σε έννοιες όπως το έθνος, τη φυλή, το αίμα, τον πολιτισμό, τον ανδρισμό. Ταυτόχρονα, κριτικάροντας το σύστημα μέσα από το πρίσμα της καταγωγής, απενοχοποιεί τον καπιταλισμό και φορτώνει όλα τα στραβά σε πολιτιστικούς και ηθικούς παράγοντες (διεφθαρμένοι πολιτικοί, μειονότητες, περιθωριακοί/ές, μετανάστες/ριες, κάποιοι αχόρταγοι επιχειρηματίες και, φυσικά, όλοι οι θεωρούμενοι εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί του έθνους στους οποίους περιλαμβάνονται όσοι βρεθούν στον δρόμο τους). Μπορούμε εδώ αβίαστα να πούμε ότι ο φασισμός είναι ο καλύτερος φίλος του καπιταλισμού αφού στην ουσία η ανάλυση του αποκρύβει ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι δομικό του συστήματος και όχι αποτέλεσμα κάποιων επιμέρους συμπεριφορών. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που διάφορες συνιστώσες του κράτους συνεργάζονται κατά καιρούς με φασιστικές ομάδες ούτε το ότι ο νεοφιλελευθερισμός υιοθετεί μια ανάλογη ρητορική κινδυνολογίας για να αποσπάσει τα όποια δικαιώματα απέμειναν στην εργατική τάξη.

Η κυπριακή περίπτωση – ιστορικό βάθος και κοινωνική διάχυση
 
Στην Κύπρο ο εθνικιστικός λόγος κυριαρχεί τουλάχιστον από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Ενώ στην τ/κ κοινότητα η εθνικιστική ηγεμονία αμφισβητήθηκε έντονα και αποφασιστικά αυτή τη δεκαετία, στην ε/κ κοινότητα δεν είχαμε κάποια ανάλογη εξέλιξη καθότι ο αντι-εθνικιστικός λόγος και πράξη υπήρξε και παραμένει μειοψηφικός² Παρά το ότι η διαίρεση της Κύπρου μετά τον πόλεμο του 1974 χρεώθηκε σε ένα κομμάτι της εθνικιστικής δεξιάς η κριτική που έγινε ήταν κυρίως για την τακτική που ακολούθησαν (ΕΟΚΑ Β΄, πραξικόπημα) και όχι για τις προθέσεις τους (περιθωριοποίηση ή και εξολόθρευση των Τ/Κ, ένωση με την Ελλάδα). Έτσι ο εθνικιστικός λόγος συνέχισε να κυριαρχεί έστω και αν η στρατιωτική ήττα του 1974 του αφαίρεσε την ικανότητα του πράττειν. Ένα μεγάλο κομμάτι του κατεστημένου υπεύθυνο για το 1974 επιβίωσε πολιτικά και κυβέρνησε τον τόπο μέχρι και σήμερα μεταφέροντας τον εθνικιστικό λόγο στις νέες γενιές μέσω της εκπαίδευσης, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του στρατού και της εκκλησίας. Έτσι είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε την αναπαραγωγή ενός κοινωνικά διάχυτου εθνικισμού ο οποίος όχι μόνο καταφέρνει να θέτει το πλαίσιο της συζήτησης στη δημόσια σφαίρα σε σχέση με το κυπριακό, τη μετανάστευση, την παιδεία³ αλλά και να αποτελεί την κοινωνική βάση και δεξαμενή για την συγκρότηση πιο ακραίων και επιθετικών συσπειρώσεων και καταστάσεων. 

Σίγουρα όμως η ανοιχτή εμφάνιση “καθαρών” νεοφασιστικών οργανώσεων τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα για το εθνικιστικό στρατόπεδο. Τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό όσο και σε επίπεδο πρακτικής έχουμε να κάνουμε πλέον με τις γνωστού τύπου οργανώσεις που συναντάμε στην Ευρώπη οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στον κοινοβουλευτισμό και την παραστρατιωτική συμμορία. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να ιδωθεί και η κάθοδος του Ε.ΛΑ.Μ. στις εκλογές και η προσπάθεια του να εμφανίζεται ως μια ακόμη άποψη στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Ακολουθώντας και αυτό την τακτική άλλων παρομοίων σχημάτων της Ευρώπης προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να απο-ενοχοποίησει τον φασιστικό χαρακτήρα του. Οι παρακρατικοί του όμως μηχανισμοί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας εκπαιδεύονται σε στρατιωτικού τύπου οργάνωση και βρίσκονται σε συνεχή επιφυλακή. Οι επιθέσεις που περιστασιακά φτάνουν στο φως της δημοσιότητας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η διεκδίκηση από μέρους τους της ιστορίας της ΕΟΚΑ και της ΕΟΚΑ Β΄, και του Γριβισμού συνολικά, εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας για νομιμοποίηση δική τους, αλλά και του πραξικοπήματος του 1974. Καθώς μάλιστα σήμερα βλέπουν την εθνοκάθαρση και την διχοτόμηση της χώρας – στην οποία ο ε/κ εθνικισμός πάντα σε συνάρτηση με τον τ/κ εθνικισμό, αλλά και τον τουρκικό στρατό, έχει συμβάλει τα μέγιστα- να δέχεται κάποια αμφισβήτηση μέσα από το επαναπροσεγγιστικό και επανενωτικό κίνημα και τις ενδο-κυπριακές συνομιλίες, περισσότερο πεισμώνουν και μάχονται να διαιωνίσουν την εθνοτική σύγκρουση και τον εδαφικό διαχωρισμό. Απειλούν μάλιστα ότι δεν θα μείνουν απαθείς απέναντι στην προοπτική της ομοσπονδιακής λύσης.

Προς ένα διευρυμένο και ενεργό αντιφασιστικό μέτωπο

Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση του φασισμού δεν μπορεί να έχει επίκεντρο και πλαίσιο το αστικό κράτος ούτε και μπορεί να βασιστεί αποκλειστικά σε μια λογική που λέει “να λειτουργήσουν οι θεσμοί” και “να εφαρμοστούν οι νόμοι” που απαγορεύουν π.χ. την υπόθαλψη ρατσιστικού μίσους, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, τη φασιστική βία κλπ. Ναι μεν η αστυνομία και το πολιτικό σύστημα πρέπει να τίθενται ενώπιον των ευθυνών τους, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού εκτρώματος. Οι φασίστες έδρασαν και δρουν ιστορικά υπό την ανοχή ή και ενίοτε την παρότρυνση του (βαθέως) κράτους και λειτούργησαν και λειτουργούν ως μια ακόμη συστημική επιλογή στην αναχαίτιση των ακηδεμόνευτων ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Ο τρόμος που προσπαθούν να σπείρουν οι διάφορες φασιστικές συσπειρώσεις σε τελική ανάλυση προωθεί την λογική μιας υποταγμένης κοινωνίας σε ένα ισχυρό και αυταρχικό εθνικό κράτος. 

Οπόταν, ναι μεν η αστική δημοκρατία⁴ (με τα κόμματα και τους θεσμούς της) έχει ρόλο και λόγο να διαδραματίσει στην ευρύτερη προσπάθεια αναχαίτισης του φασισμού, αλλά ταυτόχρονα η αντιφασιστική δράση ενταγμένη αποκλειστικά στα πλαίσια της και σεβόμενη τα όρια της είναι και ανεπαρκής και περιοριστική και εν πολλοίς αναποτελεσματική. Η μόνη ουσιαστική αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου και της απειλής που αυτό αποτελεί, μπορεί να δοθεί από το ίδιο το υποκείμενο που απειλείται – την κοινωνία. Η πραγματική απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι κινηματική. Χρειάζεται μαζικότητα, αποφασιστικότητα και δυναμισμός. Χρειάζεται πολύμορφη, ευφάνταστη και πολυεπίπεδη δράση στα πλαίσια μιας διευρυμένης κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας τόσο στον βορρά όσο και στο νότο. Για να λειτουργήσει αυτή η συμμαχία χρειάζεται βέβαια κάποια βασική συναντίληψη και ένας ουσιαστικός αλληλοσεβασμός από τις διάφορες συνιστώσες του αντιφασιστικού κινήματος. Και σε πολιτικό επίπεδο χρειάζεται η συνειδητοποίηση ότι πέραν από τα αντι-ρατσιστικά φεστιβάλ, τις έρευνες, τις εκδόσεις και τις διαλέξεις, πέραν από τις παρεμβάσεις στη δημόσια σφαίρα, η πιο ουσιαστική απάντηση στις φασιστικές προκλήσεις, που όχι απλά εκθέτει τους φασίστες στην κοινωνία αλλά αλλάζει κιόλας τους πολιτικούς συσχετισμούς, δίνεται στους δρόμους και τις πλατείες! 

Φάλιες – ελευθεριακό δίκτυο στη πόλη
Νιόβρης 2010
_________________________________________________________________________________

1Όταν εμφανίστηκε ο φασισμός την δεκαετία του 1920 στην Ευρώπη, είχε απέναντι του ένα οργανωμένο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα που περιόριζε κάπως την πρόσβαση του στην εργατική τάξη και τον ανάγκασε να στηριχτεί αρχικά στα μικροαστικά στρώματα και εν τέλη στο μεγάλο κεφάλαιο για την επικράτηση του. Αντίθετα σήμερα σε συνθήκες αδυναμίας του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς, ο φασισμός έχει διεισδύσει και σε μερίδα της εργατικής τάξης και των χαμηλότερων κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.

2Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα για την “αλλαγή παραδείγματος” (paradigm shift) και την νίκη του κυπρο-κεντρισμού επί του ελληνο-κεντρισμού. Αυτό όμως, δε συνεπάγεται υποχώρηση του εθνικισμού καθότι οι τ/κ όπως φυσικά και οι μακροχρόνιοι μετανάστες παραμένουν εκτός του κυρίαρχου κοινωνικού φαντασιακού περί “κυπριακότητας”. Μάλλον πρόκειται για -έστω μερική- ενσωμάτωση της οπτικής του κυπριωτισμού (ανεξαρτησία της χώρας, αυτονομία από το Ελληνικό εθνικό κέντρο κλπ) μέσα στον ελληνοκυπριακό εθνικιστικό λόγο και πράξη.

3Σημειώνουμε εδώ την αποτυχημένη προσπάθεια της κυβέρνησης Χριστόφια και του ΑΚΕΛ (2008-2010) να προβεί σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

4Η αστική δημοκρατία αποτελεί ένα συμβιβαστικό πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μέσα από τους προηγούμενους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Εμείς δεν το κάνουμε βέβαια παντιέρα μας, αλλά ούτε και το απαξιώνουμε καθώς διεκδικούμε τα κατοχυρωμένα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουμε ήδη κερδίσει εντός του.

Venceremos

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα, σε μαγεμένη τροχιά
Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δεν μ’ ακουμπά
Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι

Να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
Μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
Στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά
Ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά
Στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια για βγες απ’ έξω απ’ τη συνήθεια
Σύρε κι έλα να με λούσεις, κι ας είναι της καθαρευούσης
Να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
Στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
Ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ
Με μια σκληρή, παγερή τρυφεράδα, σε πλησιάζω μωρέ
Μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μας ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Δες, θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια
Πλάγια κι ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Βενσερέμος…Βενσερέμος…

				Από το "δίσκο" Παράνομη κασέτα 000006-Η ζαβολιά

Ο δολοφόνος επιστρέφει στο χώρο του εγκλήματος

αύριον εν η μέρα του "αγίου ντενκτάς" τζιαι προφανώς θα έχουμεν πολλύν κατσιάρισμαν που τους εθνόπληκτους βόρεια τζιαι νότια της πράσινης γραμμής...

οι μεν θα γιορτάζουν την διχοτόμηση με τες σημαίες της Τουρκίας τζιαι της TRNC τζιαι οι δε θα την νομιμοποιούν με τες ελληνικές σημαίες τζιαι τα αντι-ομοσπονδιακά συνθήματα...

σε μιαν κοινή προσπάθεια να επαναβεβαιώσουν την εθνικιστική αντιπαράθεση τζιαι να διαιωνίσουν την εθνοτική σύγκρουση...

οι κεντρικές λεωφόροι τζιαι τα οδοφράγματα αναμένεται να συγκεντρώσουν μέρος της μαθητιώσας νεολαίας των εθνών που θα αγωνίζεται με πάθος για ένα πουλί που θεωρεί ότι δικαιωματικά τζιαι αποκλειστικά της ανήκει...

...............................

κάποιες σκέψεις για το πουλί μας
που τον Γιάννη Παπαδάκη

δαμέ
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/10/blog-post_19.html

Σε ένα "πολεμιστή με όπλο τη κιθάρα"

τζιαι στους "αγώνες [του] για τη φύση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τζιαι την ενωμένη Κύπρο"...




Ο Sertunc Akdogu εν ήταν απλά ένα τυχαίο θύμα της φασιστικής-ρατσιστικής επίθεσης στη Λάρνακα.
Τζιαι δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνον έτσι... 
Ήρτεν που το Λονδίνο πρόσφατα με όνειρα τζιαι στόχους να στήσει όι απλά ένα μουσικό συγκρότημα, αλλά μιαν μουσική κοινότητα ανθρώπων...
 Όπως ο ίδιος είπεν "έγινεν κάτι κακό, αλλά τούτον ίσως να εν ευκαιρία να αλλάξει κάτι"

Καλήν ανάρρωση στον Sertunc. Η πληγή του επουλώνεται.
Εν ξέρω όμως αν ισχύει το ίδιο για την κυπριακή κοινωνία βόρεια τζιαι νότια του συρματοπλέγματος...

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου

Μια πρώτη ανάγνωση της σύγκρουσης ρατσιστών και αντι-ρατσιστών ψες στην Λάρνακα και των πολιτικών της προεκτάσεων

Κατ’ αρχήν να σημειώσουμε την πολιτικά απαράδεκτη στάση του κράτους και της αστυνομίας να επιτρέψει στην εθνικιστική-ρατσιστική πορεία να πλησιάσει τον χώρο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ Rainbow, η οποία συνιστά, αν όχι σκόπιμη προσπάθεια επιβολής μιας λογικής χωροχρονικής συνύπαρξης ρατσιστών και αντι-ρατσιστών, τότε σίγουρα μνημειώδη βλακεία και ανευθυνότητα. Ο αρχηγός της αστυνομίας και ο πολιτικός του προϊστάμενος θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην κοινωνία για αυτή τους την πράξη ή οποία υπέθαλψε την συμπλοκή και οδήγησε σε τραυματισμούς και στο μαχαίρωμα τουλάχιστον δυο ατόμων από επιτιθέμενους ρατσιστές.


Το βασικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η εθνικιστική-ρατσιστική πρόκληση δεν πέρασε τελικά! Οι εθνικιστές βρήκαν απέναντι τους καθώς πλησίασαν προς τον χώρο του φεστιβάλ Κύπριους και ξένους αντι-ρατσιστές ενωμένους που όρθωσαν το ανάστημα τους και απάντησαν ότι “δε θα περάσει ο φασισμός”.


Σε ένα δεύτερο επίπεδο η παρουσία του Κουλία όπως και δημοτικού σύμβουλου του ΔΗΣΥ στην εθνικιστική διαδήλωση “κατά των μεταναστών και της Ισλαμοποίησης” και μάλιστα ως επικεφαλής συνιστά σαφέστατη απόπειρα από μερίδα του απορριπτικού πυρήνα αλλά και της δεξιάς να νομιμοποιηθεί εκ νέου η ρατσιστική άκρα δεξιά, η βία της και ως πρακτική και ως απειλή (-να θυμίσουμε την ανακοίνωση των εθνο-φυλετιστών της “Ελληνικής Αντίστασης” όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται μετά την απόφαση για διοργάνωση αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Λάρνακα από πλευράς ΚΙΣΑ. “Θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν”.)


Οι εθνικιστές δεν μπορούν πλέον να αυτο-διαχωρίζονται σε “πατριώτες αντι-κατοχικούς” και “εθνο-φυλετιστές, εθνικοσοσιαλιστές”. Ψες παρέλασαν μαζί, έβρισαν μαζί και χτύπησαν μαζί (υπάρχει μάλιστα μαρτυρία και για βίαιη επίθεση του ηγέτη του ΠΑΚ σε μετανάστες στον χώρο της εξέδρας του φεστιβάλ). Πρόκειται για το πολιτικό ξεγύμνωμα του απορριπτικού πυρήνα από κάθε επίφαση πολιτικής ορθότητας ή πολιτικής σοβαρότητας. Πρόκειται για τραμπουκισμό μιας εκδήλωσης παρουσία του Δήμαρχου Λάρνακας και της Αντιπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κύπρο (σημειώνουμε ότι οι επιτιθέμενοι ρατσιστές απέκοψαν και το ρεύμα της εκδήλωσης Rainbow) Το “τούρτζιοι, προδότες” που φώναζαν σε εμάς (ε/κ, τ/κ και μετανάστες) ήταν αυτό που ένωνε την ρατσιστική παράταξη από τον Κουλία εως το ΕΛΑΜ.


Τέλος αξίζει να μας ανησυχήσει η παραστρατιωτικού τύπου οργάνωση του σκληρού πυρήνα των νεο-φασιστών του ΕΛΑΜ που ήρθε να καθαρίσει μετά. Προφανώς το ΕΛΑΜ αν και όχι επίσημα μέσα στους διοργανωτές, βρισκόταν σε επιφυλακή, κατέβασε αρκετό κόσμο οπλισμένο με μαχαίρια, φωτοβολίδες, πέτρες κλπ και επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό 2 φορές και να χτυπήσει τους εναπομείναντες αντι-ρατσιστές καθώς μαζεύαμε τα υλικά για να αποχωρήσουμε.


Φάλιες, ελευθεριακό δίκτυο

Ο/Η Κυπραία του κόσμου είπε...


Ήμουν τζαμέ εψές αγαπητέ Κυπρολέων. Εθελεν η κόρη μου να την πάρω να βοηθήσει στο Φεστιβάλ μετά που την χαρά που της έδωσεν η συνεισφορά της στο φεστιβάλ της Λευκωσίας την περασμένη Κυριακή. Που ήταν φέτος όμορφο τζε χαλαρό, για πρώτη φορά με πολλούς Κυπραίους, συμπεριλαμβανομένων τουρκοκύπριους. Εκυκλοφόραν πολλύς κόσμος με stickers του accept. Τζε οι μετανάστες χαρούμενοι, άνετοι τζε αληθινοί. Άρεσεν μου που έν είχαν μόνο παραδοσιακά της χώρας τους αλλά επαίξαν τζε rock bands με σύγχρονη μουσική.

Εψές για μένα το πιό συγκινητικό κομμάτι, ήταν που ετραουδήσαν δκυό κοπέλλες. Η πρώτη μια Φιλιπpινέζα γνωστή φυσιογνωμία στην Λευκωσία, σχεδόν μεσίλικας, που ετραούδισεν το "τρένο" της Άννας Βύσση. Τζε αμέσως μετά μιαν νεαρή, εφάνηκεν μου Σριλανκέζα είπεν "το γιασεμί στην πόρτα σου" με την πιό συναρπαστική ερμηνεία που άκουσα.

Μπροστά που την σκηνή εκάθουνταν καμπόσες γεναίτζιες παλαιστίνιες με τα μωρά τους τζε δίπλα μιά παρέα κορούων που τες έξερα, 8-10 χρονών, εβουρούσαν τζε επαίζαν μες στην χαρά. Τούτες εθωρούσα την ώρα που εμπουκάραν πάνω στην σκηνή οι Ελαμίτες με τίς σημαίες ρόπαλα. Οι κορούες τρομοκρατημένες εβουρήσαν τζε εμπήκαν σε ένα κιόσκι για τα αναψυχτικά. Εμπήκα τζε εγώ μαζί τους τζε έκλεισα την πόρτα τζε το παράθυρο, για να τες προστατεύσω που τες πέτρες τζε τες καρέκλες. Μέσα ολοσκότεινα έξω κανονικός πόλεμος.
Η μια η μιτσιά εκράτεν ένα μωρό στην αγκαλιά της που εσπάραζεν στο κλάμα.
«Ποιό εν τούτο το μωρό» ρωτώ την. «Εν ηξέρω» λαλεί μου, «έδωσεν μου το μια μάνα την ώρα που έμπενα. Οι πέτρες εφακούσαν πάνω στο μεταλλικό κιόσκι τζε εχαρκούσουν ότι ήταν σφαίρες. Ήρτεν μου flashback το 74 που εβρέθηκα στην μέση της μάχης του εφεδρικού στο Πραξικόπημα. Το κιόσκι άρκεψεν να σούζετε - εφοήθηκα άμπα τζε γείρει τζε τσιλήσουν τα μωρά τα ψυγεία. άνοιξα την πόρτα τζε εφώναζα "σταματάτε έσιει μωρά" εγύρεψα βοήθεια που αστυνομία ..τίποτε. Εσύναξα τα μωρά κοντά μου τζε εβούρησα μαζί τους τζε έφκαλα τα που το κακό.

'Αμαν εξομακρύναμε έκατσα τα σε μιαν καφετερία. Ήρταν τα γκαρσόνια που πάνω μας να μας φέρουν νερό τζε να μας βοηθήσουν. Που την βουλγαρία είπαν μας. Τα μωρά ετρέμαν σαν τα πουλλούδκια. Θέλω να φύω που τούτην την χώρα ελάλεν η μεγαλύτερη τζε έκλεε.
Όπως εκαθούμασταν επεράσαν που δίπλα μας τα παιδκιά του τουρκοκυπριακού συγκροτήματος με τες κιθάρες τους. Έδειξα τους στα μωρά - εχάρηκα που εφέφκαν σώοι. Τζε συνειδητοποίησα ότι έχω τους μιαν έννοια τους τουρκοκύπριους που έρκουντε ποδά. Εδκιέβασα σήμερα στη εφημερίδα ότι εστήσαν τους καρτέρι τζε εμασιερώσαν το ένα....
……..
Εν θέλω να το μάθουν τα μωρά μου..
…………………………
Καληνύχτα Κεμαλ.

Για το street parade (30-10-2010)

ήταν μαζικό, δυναμικό, ζωντανό τζιαι εκατέλαβεν την (μισή) νεκρή ζώνη στη Λήδρας για μισή ώρα (ελευθερώνοντας την διάβαση που τη μια πάντα τζιαι καθιστώντας τον έλεγχο ταυτοτήτων αδύνατο)
χορός μέσα στην πράσινη γραμμή τζιαι σύνθημα "έξω όλοι οι στρατοί, η αφροδίτη ζει"

διονυσιακή διάθεση; παγανιστικό πνεύμα; καρναβαλίστικη λειτανία;

τι πειράζει να αρθρωθούν 2 λόγια;
πχ για την έννοια του χορού/διασκέδασης ως αντίληψη/θέση
ή για την κίνηση/βόλτα ως απεδαφικοποίηση/προοπτική;

εφκήκεν που τα στρητ πάρτυς της φανερωμένης (ανοιχτό στέκι διασκέδασης) + την ιδέα της κίνησης/βόλτας (που φκαίνει εν μέρη που τες πορείες τζιαι τες ποδηλατοπορείες)
εν τζιαι εν τυχαία που επροέκυψεν τζιαι ομάδα με όνομα "πλανόδιο στέκι δρόμου"

να δούμεν τες θεωρητικές προεκτάσεις του
πχ τον χορό που βάλλει στο επίκεντρο το σώμα τζιαι την ηδονή ως προοπτική τζιαι κεντρικό ζήτημα στην πορεία για την απελευθέρωση
"αν δεν μπορώ να χορέψω δεν είμαι μέρος της επανάστασης σας" είπεν η Ε. Γκόλτμαν κάποτε αν θυμούμαι καλά
τζιαι την νομαδικότητα/απεδαφικοποίηση ως διάρρηξη της στάσης, διάβασης του συνόρου, το ταξίδι

οι φάλιες δουλεύκουν πάνω σε κείμενο

τζιαι έπεται τζιαι συνέχεια τζιαι στον δρόμο...

Την Παρασκευή ξανασταματούμε τους φασίστες στον δρόμο!

Την επόμενη Παρασκευή, 5 Νοεμβρίου 2010, το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης  με τη συμμετοχή του “Παγκύπριου Αντικατοχικού Κινήματος” (ΠΑΚ) και της “Κίνησης για τη Σωτηρία της Κύπρου” διοργανώνει στη Λάρνακα συγκέντρωση και πορεία εναντίον της λαθρομετανάστευσης. 

Η σχετική ανακοίνωση βρίσκεται εδώ

http://antistasi.org/?p=11349

Ακολούθως, στην τελευταία τους ανάρτηση εδώ 

http://antistasi.org/?p=11383

αναφέρονται στην ΚΙΣΑ με ύβρεις και επιτρέποντας και υπερθεματίζοντας απειλές στα σχόλια της ανάρτησης.   Διευκρινίζουν επίσης ότι η διαμαρτυρία τους καταφέρεται, όχι μόνο ενάντια στη λαθρομετανάστευση όπως ήταν στην αρχική ανακοίνωση, αλλά "κατά των μεταναστών, που αφαιμάσσουν την Πατρίδα και χαρακτηρίζονται λαθραίοι και μη". 

Υπενθυμίζουμε ότι η ΚΙΣΑ εξέδωσε ανακοίνωση για τις δύο αυτές εκδηλώσεις
(εδώ: http://falies.com/2010/10/27/ανακοίνωση-της-κισα-για-το-κίνημα-ελλη/) και ότι την ίδια μέρα που διοργανώνεται η πορεία ενάντια στις/στους μετανάστες διοργανώνεται και φεστιβάλ Rainbow στην παραλία των Φοινικούδων.

Συμμετέχοντας στο φεστιβάλ Rainbow δίνουμε μια απάντηση στον πόλεμο που κηρύσσεται ενάντια στην παρουσία των μεταναστριών και μεταναστών. 
Προωθήστε!

Για την προοπτική ενός παρατεταμένου κοινωνικού και πολιτικού αντάρτικου

Γαλλία:

Η απεργία της Πέμπτης (28/10) είναι η έβδομη ημέρα εθνικής δράσης των σωματείων μετά το Σεπτέμβριο.

σύμφωνα με τον Φιλίπ Κορκόφ
...θα πρέπει να εξετάσει κανείς «την προοπτική ενός παρατεταμένου κοινωνικού και πολιτικού αντάρτικου. Ένα πολύμορφο κοινωνικό κίνημα, στο στιλ του έρποντος ιταλικού Μάη, όπου τοπικές και κλαδικές απεργίες θα συνδυάζονται με ημέρες πανεθνικής δράσης και απεργίες διαρκείας, όπου θα λαμβάνουν χώρα περιστρεφόμενες απεργίες, ώστε να μειώνεται το κόστος πάνω στους απεργούς, όπου θα δημιουργούμε απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης προς τους μαχόμενους κλάδους, οργανικούς δεσμούς με την κριτική διανόηση και τους καλλιτέχνες ώστε να πάρει μεγαλύτερη έκταση η απονομιμοποίηση της εξουσίας του Σαρκοζί, όπου θα συνδυάζουμε τις αγωνιστικές μορφές με την προώθηση εναλλακτικών χώρων κοινωνικής αυτονομίας- λαϊκά πανεπιστήμια, πολιτιστικές λέσχες κ.α.».

..............................................................................

Κύπρος:

Πλατφόρμα Εκπαιδευτικών Ενωμένη Κύπρος - Με μια λιτή συγκέντρωση στην αίθουσα Ειρήνης τέρμα Λήδρας θέλουμε να θυμίσουμε στους ξεχασιάρηδες ότι η υπόθεση της Παιδείας είναι πολυπολιτισμική και οπωσδήποτε για τη χώρα μας δικοινοτική. Σάββατο, 30-10-2010, 18.30

...Δεν είναι πια μυστικό σε κανένα ότι οι δυνάμεις της διχοτόμησης κερδίζουν έδαφος και στις δύο κοινότητες. Πίσω από τα παχιά λόγια των αγωνιστών διαφόρων αποχρώσεων ξεπροβάλλει ο σκοτεινός πόθος των πραξικοπηματίων του 1974. Η ειλικρίνεια των πολιτικών δυνάμεων ως προς το στόχο της ομοσπονδίας είναι υπό αμφισβήτηση και οι πράξεις συχνά δεν στηρίζουν τα λόγια. Όμως αν είναι να χάσουμε την επανένωση της χώρας μας ας μην το κάνουμε σιωπηλά. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα. Ας μην αφήσουμε να μας αφήσουν στη διχοτόμηση μέσα από την αδράνεια και την απαισιοδοξία που έντεχνα καλλιεργούν και στις δύο κοινότητες....

.............................................................................

Street Parade - Σάββατο (30/10)

The street parade is out for the 3rd time in the streets of Nicosia! Join us for a trip with music within and outside the walls

Starting point:
Utopia shop at 16.30 (very close to OXI roundabout, Areos 48)

17.30- Park at the end of Trikoupi str.

18.30-Phaneromeni Square

20.30- Eleftheria Square

21:30- Makariou Avenue

22:30-the park on Stasinou Av.

End point: Orfeas Park, close to Famagusta gate

Bring your food & drinks, bring your friends and anything that makes you happy
Bring along if you like your musical instruments for some jamming at Orfeas Park
 

Εμ-φύτευση: ημέρα δράσης για τη πόλη, Σάββατο 23 Οκτωβρίου, 17.00, Πλατεία Φανερωμένης

Στα πλαίσια της προσπάθειας επαναδιεκδίκησης και διαμόρφωσης των δημόσιων χώρων και ανάπτυξης οικολογικής και κοινωνικής συνείδησης, διοργανώνεται Ημέρα Δράσης για την Πόλη.   Η Δράση γίνεται από 5 ομάδες που δρουν μέσα στην πόλη της Λευκωσίας καθώς και άτομα.  Κατά τη διάρκεια της ημέρας από τις 16.00 και μετά θα υπάρχει έντυπο ενημερωτικό και άλλο υλικό από τις ομάδες για την πόλη γενικά, αλλά και τη Λευκωσία ειδικά.  Θα μαζευτούν επίσης χρήματα για αγορά δέντρων που θα φυτευτούν με ανοικτό κάλεσμα στην εντός των τειχών Λευκωσία. Στις 18.00 θα ξεκινήσει δημόσια συζήτηση για την πόλη της Λευκωσίας –  με σύντομες παρεμβάσεις των ομάδων για τα ζητήματα της ανέγερσης του καθεδρικού ναού και της παρουσίας της εκκλησίας γενικότερα μέσα στη παλιά πόλη καθώς επίσης και της χρήσης του δημόσιου χώρου γενικά και ειδικά της τάφρου γύρω από τα τείχη. Θα ακολουθήσει προβολή ντοκυμαντερ και μουσική. 
Την ίδια μέρα επίσης, στις 4 το απόγευμα διοργανώνεται Ποδηλατοπορεία από την πλατεία Ελευθερίας η οποία θα καταλήξει στην πλατεία Φανερωμένης όπου θα γίνει η εκδήλωση.  Ταυτόχρονα, θα γίνονται εργασίες βελτίωσης του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου στο τέρμα της Τρικούπη.

Η καλύτερη άμυνα* είναι η επίθεση

*λογοπαίγνιο με τη λέξη retraite που σημαίνει σύνταξη αλλά και άμυνα, υποχώρηση, κλπ.

Αφίσσα από Γαλλία (κολλήθηκε στη διαδήλωση στις 2 οκτώβρη για τις συντάξεις)

Είναι μόλις δυο-τρία βήματα από τον τάφο που αυτός ο κόσμος βλεπει επιτέλους να ελευθερώνονται οι χαιδεμένοι του εργάτες. Βγαίνουν λοιπόν απ΄το κουτί που ήταν κλεισμένοι, λίγο λυπημένοι μερικές φορές, καθώς αυτή η τρύπα είχε γίνει η αναγκαιότητα μιας “ζωής” και, λίγο πριν το μικρό κουτί που θα τους δεχτεί για πάντα, τους χορηγούν ευλαβικά ένα φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, ένα ψίχουλο, ένα σάλιο. Τη σύνταξη. Κι όμως, κανείς μέσα σ’αυτόν τον “ελεύθερο” κόσμο δεν είχε στ’αλήθεια επιλέξει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν επέλεξε τη δουλειά του, κανείς δεν επέλεξε αυτό που θα παρήγαγε, κανείς δεν επέλεξε αν έπρεπε να δουλεύει ή όχι, κανείς δεν επέλεξε αν αυτό που θα έκανε θα εξυπηρετούσε σε κάτι, σε ένα πράγμα λογικό, σε ένα πράγμα χρήσιμο. Η αναγκαιότητα τού να το κάνει όμως επιβλήθηκε σχεδόν παντού, με τη βία των ενοικίων για πληρωμή, τις ήττες, τα συνδικαλιστικά παζάρια, τις επιστροφές στην κανονικότητα, ή τις σφαίρες στο ψαχνό, με φαγητά και ανατομικά στρώματα, με δίκες και καταστολή.
Να ανταλλάσσεις πάνω από το μισό της ζωής σου, της μοναδικής σου ζωής, με ένα μικρό ποσό ασφάλειας. Και με ακόμη λίγο παραπάνω, και όλο να σε ξεγελούν με αυτό το “λίγο παραπάνω”, που με τους αιώνες έγινε η οθόνη πλάσμα, η μηνιαία συνδρομή, η έξυπνη προσφορά, το ποσοστό. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις σύντομα, όπως και όλα τ’άλλα ζώα, κάτω απ΄τη γή. Και να βλέπεις την ασφάλεια και την άνεση να αποκτούν το αληθινό τους πρόσωπο, όταν ξεθωριάζει το βερνίκι των υποσχέσων και να βλέπεις τελικά τη ζωή σου στο εδώ και στο τώρα: Μοναξιά, απομόνωση, αγώνας ταχύτητας, και σε κείνους τους γέροντες, για παράδειγμα, που ψοφούν χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τίποτα παρά μόνο την μυρωδιά του διαδρόμου κάτω απ΄την πόρτα. Καρκίνοι αυτά τα “λίγο παραπάνω”, αρκεί να κο ιτάξει κανείς γύρω του, σε αυτό που ο κόσμος παράγει στ’αλήθεια, με ακρίβεια. Καρκίνοι. Καρκίνοι στο σώμα εκείνων που εργάζονται, κι εκείνων που περιμένουν να εργαστούν, καρκίνοι για τον καθένα που τρώει κι αναπνέει, και τώρα εξαγόμενοι καρκίνοι, σε εμπλουτισμένη μορφή, σαν απλή συνέπεια της ενέργειας που χρειάζεται για να παράγουμε κι άλλους καρκίνους. Δεν υπάρχει στ’αλήθεια κανένα πρόβλημα με όλα αυτά.
Βλέπουμε τα συνδικάτα να πασχίζουν, μέσα στη φούρια τους να τα προλάβουν όλα, να καταστείλουν ό,τι θα μπορούσε να τους ξεφύγει (άγριες συνελεύσεις, εκτός ελέγχου διαδηλώσεις), όταν δεν είναι οι ίδιοι οι διαδηλωτές οι οποίοι, προσπαθώντας να είναι νόμιμοι και υπεύθυνοι απέναντι σε μια κοινή γνώμη που υπάρχει μόνο στην τιβί, περιορίζουν ουσιαστικά όλες εκείνες τις ανησυχίες που τρέχουν μέσα στα κεφάλια τους. Η σύνταξη; Οχι: το μέλλον, η κοινωνία, η πολιτική…Το θέμα είνα όμως ότι δεν υπάρχουν πενήντα λύσεις. Η υπερασπίζεσαι ό,τι μας έχει απομείνει ζωντανό, και προσπαθείς να το δυναμώσεις λίγο, ή συνεχίζεις να αποταμιεύεις μέχρι να φτάσεις να μην είσαι τίποτα, χειρότερος – κι ούτε καν πιο αποτελεσματικός – από μια μηχανή.
Κάποιος τύπος τον προηγούμενο αιώνα είχε γράψει ότι οι επιθυμίες του φτωχού τον οδηγούν συχνά στη φυλακή. Ναι, είναι αυτό που βλέπει κανείς να συμβαίνει στα δικαστήρια, σ’αυτό που ονομάζεται Δικαιοσύνη. Αλλά είναι περισσότερο βέβαιο ότι αυτές οι επιθυμίες, όταν κατασκευάζονται και προσφέρονται γυαλισμένες από ένα σύστημα που δεν έχει άλλον τρόπο να αναπτύσσεται, τον οδηγούν στο να κάνει ηλιθιότητες, να τις πουλάει στον εαυτό του και να τις αγοράζει με τα ίδια του τα λεφτά. Να τις πληρώνει μια φορά με τον ιδρώτα του, κι άλλη μια με τον μισθό του, αυτός άλλωστε είναι ο κύκλος της εργασίας. Και σε ποια ηλιθιότητα θα μπορούσε ακόμα να συμμετάσχει, έτσι από συνήθεια; Μια μέρα, θα το δείτε, θα χρειαστεί να πάει στον πόλεμο και να αλληλοσκοτωθεί. Συμβαίνο υν αυτά. Εν τω μεταξύ, ανθρωποηγέτες και διαμορφωτές κοινής γνώμης, παίρνουν στην τηλεόραση ένα ανήσυχο και υπεύθυνο ύφος. Έχουν συνείδηση αλλά και ευθύνη.
Δείτε λοιπόν, αυτό που κουνούν από μακριά πέρα δώθε στα μάτια μας, για να μας κάνουν να επιστρέψουμε στα άσυλά μας, δεν είναι παρά είδη οικιακής χρήσης και πουπουλένιος ύπνος.
Στα γαλλικά εδώ: http://paris.indymedia.org/spip.php?article3517

μετάφραση τζιαι πρώτη δημοσίευση στα ελληνικά
http://gr.contrainfo.espiv.net

Τα μμάθκια στραμμένα στη Γαλλία - Παναπεργία την Τρίτη

Συνεχίζεται στη Γαλλία η μάχη των εργαζόμενων κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης Σαρκοζί, με τους εργαζόμενους στα διυλιστήρια της χώρας να κόβουν τον εφοδιασμό των αεροδρομίων του Παρισιού με καύσιμα και τους μαθητές να έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Πρόκειται για την 5η συνεχή ημέρα κινητοποιήσεων, με τα συνδικάτα να πραγματοποιούν 264 συγκεντρώσεις σε όλη τη Γαλλία. Ακόμη μία φορά μεγάλη τα στοιχεία που δίνει το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που δίνουν τα Συνδικάτα. Ειδικότερα η αστυνομία υποστηρίζει πως οι διαδηλωτές ανήλθαν σε 825.000, ενώ το CGT και το CFDT, δύο από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Γαλλίας ανακοίνωσαν ότι οι διαδηλωτές ανήλθαν σε 2,5 με τρία εκατομμύρια.Μια νέα ημέρα κινητοποιήσεων σε πανεθνική εμβέλεια έχει προγραμματιστεί την Τρίτη, παραμονές της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου στη Γερουσία.....

.......Σημειώνεται ότι και τα 12 διυλιστήρια της χώρας απεργούν, 10 από τα οποία έχουν σταματήσει να λειτουργούν πλήρως. Οι διαδηλωτές μετέφεραν την κινητοποίησή τους σε άλλες περιοχές. Στη δυτική Γαλλία, οι εργαζόμενοι των διυλιστηρίων έστησαν οδόφραγμα από καμένα λάστιχα....

.......Τα συνδικάτα έχουν καλέσει σε νέες απεργίες και διαδηλώσεις την ερχόμενη Τρίτη, μία ημέρα πριν τη ψήφιση του συνταξιοδοτικού νόμου στη Γερουσία.
Μαζική είναι και η συμμετοχή των μαθητών στις κινητοποιήσεις που παραλύουν τη Γαλλία. Τουλάχιστον 1.000.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, χθες, Παρασκευή. Περισσότερα από 300 σχολεία σε όλη τη χώρα έχουν επηρεαστεί από τις κινητοποιήσεις, δήλωσε αξιωματούχος.
«Θέλουμε να πούμε στον Σαρκοζί ότι έχει σοβαρό πρόβλημα, η νεολαία είναι έτοιμη να κινητοποιηθεί με το υπόλοιπο 70% του πληθυσμού που αντιτάσσεται στη μεταρρύθμιση» δήλωσε μαθητής. Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η συμμετοχή των νέων στις κινητοποιήσεις θα αποτελέσει το κλειδί για την επιτυχία τους.
Στη Λυόν, η αστυνομία προχώρησε σε χρήση δακρυγόνων για να διασπάσει τον κλοιό των νεαρών διαδηλωτών. «Δεν έχουμε δει τόσους διαδηλωτές στους δρόμους από το 1995... και από τον δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα και τώρα από όλες τις γενιές» δήλωσε ο επικεφαλής του συνδικάτου CGT. «Αυτή η κυβέρνηση αναμένει την εξασθένιση του κινήματος αυτού, ακόμη και την κατάρρευσή του. Θεωρώ ότι έχουμε τα μέσα να την απογοητεύσουμε».
Το 1995, ο Γάλλος πρόεδρος Σιράκ οπισθοχώρησε σχετικά με τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούσε, έπειτα από 3 εβδομάδες απεργιών στον τομέα των μεταφορών που παρέλυσαν τη χώρα. Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, παρά τις συνεχιζόμενες απεργίες, δεν δείχνει – μέχρι στιγμής τουλάχιστον - κανένα σημάδι υπαναχώρησης.

16/10/2010
από TVXS

3 σημαντικές ειδήσεις στα γρήγορα

Γαλλία: Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις της τελευταίας βδομάδας ενάντια στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης που προωθεί η συντηρητική κυβέρνηση του Σαρκοζύ γράφουν ιστορία. Πάνω από τρία εκατομύρια εργαζομένων στους δρόμους, αποκλεισμός διυλιστηρίων και παράλυση των μεταφορών προχτές.

Ελλάδα: Οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού κατέλαβαν την Ακρόπολη σε διαμαρτυρία χτες ζητώντας μονιμοποίηση και τα δεδουλευμένα τους πολλών συσσωρευμένων μηνών. Και οι μόνιμοι υπάλληλοι του υπουργείου απεργούν σε μια κίνηση αλληλεγγύης με τους συναδέλφους τους. Σήμερα χτυπήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν και χρήση δακρυγόνων.

Κύπρος: Άνοιξε σήμερα άλλη μια ρωγμή στη πράσινη γραμμή. Το οδόφραγμα του Λιμνίτη αποτελεί το έβδομο σημείο διέλευσης που ανοίγει από το 2003 μετά το Λήδρα Πάλας, το Πέργαμος, τον Άγιο Δομέτιο, τα Στροβίλια, τον Αστρομερίτη, και την Οδό Λήδρας. Η διακίνηση των ανθρώπων από την μια στην άλλη πλευρά της γραμμής κατάπαυσης του πυρός διαβρώνει την λογική του απόλυτου διαχωρισμού που είχε επιβληθεί την περίοδο 1974-2003 και αποτελεί άλλο ένα βήμα στη διαδικασία επανένωσης της χώρας.

Όταν ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία παρατηρεί με ιδιαίτερη ανησυχία την εθνικιστική υστερία στη δημόσια σφαίρα τις τελευταίες βδομάδες και αγωνιά για τις επιπτώσεις της στην πορεία αυτού του τόπου τόσο σε σχέση με την υφιστάμενη διαδικασία επανένωσης της χώρας στη βάση της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας όσο και για την εμβάθυνση της δημοκρατίας γενικότερα.

Το ΕΛΑΜ, η νεοναζιστική οργάνωση που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο προσπαθεί να αξιοποιήσει το διάχυτο αυταρχικό εθνικισμό και να τον κεφαλαιοποιήσει πολιτικά, συγκροτώντας για πρώτη φορά μετά το 1974 ένα ανοιχτά φασιστικό πόλο. Με σύνθημα “Κύπρος γη ελληνική” επιτίθεται φραστικά και ενίοτε και βίαια σε όποιον θεωρήσει ότι δεν  πληροί τα “εθνικά” κριτήρια. Μετανάστες, Τουρκοκύπριοι αλλά και όσους αποκαλεί “Νεοκύπριους” γίνονται στόχοι των ρατσιστικών τους επιθέσεων. Επικαλείται τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β και αντιμάχεται με σθένος τόσο την προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας όσο και την επαναπροσέγγιση των κοινοτήτων στην Κύπρο.

Το ΕΛΑΜ όμως δεν είναι απλά μια άλλη εθνικιστική, αντι-ομοσπονδιακή τάση από αυτές που ενυπάρχουν μέσα στα πλείστα κοινοβουλευτικά κόμματα, ούτε απλά μια άλλη εθνικιστική οργάνωση που εκφράζει μίσος απέναντι σε αυτό που αποκαλεί “προαιώνιο εχθρό του έθνους”. Πρόκειται για μια νεο-φασιστική οργάνωση στα πρότυπα των Νεοναζί της Γερμανίας και της Χρυσής Αυγής της Ελλάδας. Με παραστρατιωτικές λογικές, με βαθύτατα ρατσιστικές αντιλήψεις και με επιθετικές διαθέσεις, συνοδευόμενες από άκρατη βία. Το Δεκέμβρη του 2009 αποπειράθηκε να παρελάσει στους κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας ενάντια στους μετανάστες αλλά εμποδίστηκε από τη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση που έστειλε το μήνυμα ότι η κοινωνία δεν προτίθεται να ανεχτεί τη δημιουργία κλίματος ξενοφοβίας, ρατσισμού και τρομοκρατίας. Σήμερα με περίσσιο θράσος θα δοκιμάσουν να παρελάσουν προς το προεδρικό ενάντια σε αυτό που αποκαλούν “στρατηγική υποχωρήσεων” στο κυπριακό.

Θεωρούμε αυτή την κίνηση μια πρόκληση για την ίδια τη κοινωνία και για την οποία θα πρέπει να υπάρξει απάντηση. Ως Αντιφασιστική Πρωτοβουλία παρακολουθούμε την αναβίωση του φασισμού στην Κύπρο και πιστεύουμε ότι η κοινωνία θα πρέπει να αντιδράσει. Σε αυτά τα πλαίσια προγραμματίζουμε μέσα στο επόμενο διάστημα  μια μεγάλη αντιφασιστική κινητοποίηση με στόχο να στείλουμε το ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να ανεχτούμε τυχόν επιστροφή στην περίοδο της φασιστικής τρομοκρατίας που κορυφώθηκε με το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974.   

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία
8/10/2010

Κύπρος, μα τι να ξεχάσω

Αναδημοσίευση άρθρου του Γιώργου Τυρίκου Εργά
από την ελληνική ημερήσια εφημερίδα της Λέσβου, Εμπρός

Όταν έφτασα στην Κύπρο δεν είχα κλείσει ακόμα τα 18. Ήξερα μόνο πως πρωτεύουσα ήταν η Λευκωσία, ούτε καν τα ονόματα των κυριότερων πόλεων. Ήξερα επίσης πως η Λευκωσία ήταν μια πόλη χωρισμένη στα δύο, κάποια Πράσινη Γραμμή περνούσε από πάνω της, την έκοβε και το ένα κομμάτι το έδινε στους Έλληνες, το άλλο στους Τούρκους. Ανυπομονούσα να δω την Πράσινη Γραμμή, με τι μπογιά είναι χρωματισμένη, αν είναι καμπύλη ή περνάει ολόισια, συνεχιζόμενη πάνω από τα χτίρια και τους τοίχους, από άκρη σε άκρη, μεγάλο, παράξενο κατόρθωμα. Είχα επίσης στο νου μου μια αφίσα-λογότυπο, κρεμασμένη εδώ και εκεί, την είχα δει πολλές φορές από μικρός. Η αφίσα απεικόνιζε το περίγραμμα της Κύπρου με την μύτη του νησιού, τις περιοχές δηλαδή του Βορρά βαμμένες με κόκκινο, σαν πληγή που αιμορραγούσε, το αίμα κύλαγε μέχρι εκεί που θα έπρεπε να είναι η θάλασσα. Πάνω από το αιματοβαμμένο σκηνικό έγραφε, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Για μένα, αυτό το «δεν ξεχνώ» μιλούσε ξεκάθαρα. Είχα μεγαλώσει στην Κάλυμνο, δέκα λεπτά με το καΐκι μακριά από τις ακτές της «πολυμίσητης» Τουρκίας. Όπως και για όλα τα παιδιά του τόπου μου, οι Τούρκοι ήταν οι κατ’ εξοχήν βάρβαροι. Οι κατ’ εξοχήν αδιόρθωτοι, αμετάλλαχτοι, αμετανόητοι αιώνιοι εχθροί μας. Μου το είχαν μάθει στο σχολείο, μου το έλεγαν στο κατηχητικό, μου το έλεγαν στο σπίτι, «να βαστώ και ένα ραβδί στο χέρι» όταν κάνω «Τούρκο φίλο». Το νόημα λοιπόν της αφίσας με την αιματοβαμμένη Κύπρο ήταν απλό, ήξερα τι δεν πρέπει να ξεχάσω. Κάτι είχα ακουστά για το ‘74, οι Τούρκοι έκαναν εισβολή, αυτό δεν έπρεπε να ξεχάσω, πως η Κύπρος είναι ελληνική και οι Τούρκοι, βάρβαροι εισβολείς.
Ζώντας στην Κύπρο έμαθα τα ονόματα που μου έδιναν. Βασικά εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου Έλληνα. Τότε αυτό με γέμιζε περηφάνια. Οι Κύπριοι συμφοιτητές μου με έλεγαν «Ελλαδίτη». Έτσι και εγώ συστηνόμουν πριν καταλάβω πως το «Καλύμνιος» ήταν τελικά πιο ανώδυνο. Καταλάβαινα πως μερικοί από τους συμφοιτητές μου δεν με έλεγαν «Έλληνα» καθώς αυτό θα εξαιρούσε τους ίδιους από κάποια «ελληνικότητα». Άλλοι με έλεγαν «Ελλαδίτη» ή «Έλληνα» γιατί, όπως γρήγορα μου εξήγησαν, ήθελαν να τονίσουν πως οι ίδιοι, διαχωρίζονται, είναι Κύπριοι. Οι περισσότεροι όμως με αποκαλούσαν «Καλαμαρά» και ξεμπερδεύαμε. Το ένιωθα κάπως υποτιμητικό αυτό, με ενοχλούσε. Οι φίλοι μου από την Ελλάδα έλεγαν να μη με ενοχλεί: ετυμολογικά «καλαμαράς» είναι ο μορφωμένος, ο λόγιος, οπότε οι Κύπριοι μας αποκαλούν έτσι, μα στην ουσία βγάζουν τα κόμπλεξ τους. Δείχνουν δηλαδή πως καταλαβαίνουν την ανωτερότητά μας ακόμα και όταν προσπαθούν να μας υποτιμήσουν. Οι λέξεις «Ελληνοκύπριος», «Τουρκοκύπριος», ακόμα και το «Κύπριος», είχαν άλλα νοήματα, τα οποία άργησα να καταλάβω. Συνήθως τις λέξεις αυτές τις απέφευγα, καθώς, όποτε τις άκουγα, ήξερα πως θα ακολουθήσει πολιτική συζήτηση την οποία λίγο καταλάβαινα και πολύ λιγότερο είχα όρεξη να καταλάβω. Είχα συνδέσει κάθε πολιτική συζήτηση με την ματαιότητα τέτοιων πραγμάτων πίσω στην Ελλάδα. Τι να συζητήσει κανείς; Πολιτική ίσον ψέμα, μήπως εδώ αλλάζουν τα πράγματα; Γιατί να ασχοληθώ;
Η αντίληψη που είχα για την Κύπρο, η ταυτότητά μου στην Κύπρο και η ταυτότητα που πήρα μαζί μου φεύγοντας, αυτό που ήμουν όταν πήγα και αυτό που έγινα μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών, όλα άλλαξαν. Σκέφτομαι για το νόημα που είχαν για μένα οι λέξεις, «Έλληνας, Τούρκος, Κύπριος, Καλαμαράς, Τουρκοκύπριος, Ελληνοκύπριος, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» και πιάνω τον εαυτό μου να γελάει αλλά και να τρομάζει με το μέγεθος της άγνοιας και της αφέλειας που έχουμε εδώ στην Ελλάδα για εκείνον τον τόπο που λέγεται Κύπρος και για εκείνον τον λαό που λέγεται... πώς λέγεται;
Σκέφτομαι πως οι συμπατριώτες μου ακόμα, όταν τέλος πάντων το θυμηθούν, ζυγίζουν τα πράγματα της Κύπρου με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένδεια ουσίας με αυτήν που ξεκίνησα εγώ να πάω για σπουδές. Με αυτά τα «εφόδια» οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, ελαφρά τη καρδία, σαν δεκαοχτάχρονα, θέλουν να έχουν αξίωση γνώμης στα πολιτικά πράγματα της Κύπρου. Η γνώμη τους βέβαια θα είναι: δεν ξεχνώ την εισβολή, οι Τούρκοι είναι βάρβαροι, η Κύπρος είναι ελληνική, όλα τα τετριμμένα, όλα τα ανόητα, όλα τα επικίνδυνα. Αντίθετα με εμένα που είχα την τύχη και την ευκαιρία, οι συμπατριώτες μου δεν θα μάθουν ποτέ περισσότερα. Δεν θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν την Κύπρο, να περπατήσουν την Λευκωσία και την Λευκοσσά. Αυτά που ξέρουν, τους αρκούν, έχουν τα δικά τους προβλήματα. Αυτά που έμαθαν στο σχολείο, στο κατηχητικό, στο σπίτι, έχουν γίνει η εσώτατη ταυτότητά τους που τους καλύπτει. Μου λένε και εκείνοι, σαν υπνωτισμένοι, «δεν ξεχνώ»... μα εγώ αναρωτιέμαι τι να ξεχάσουν από αυτά που ποτέ δεν γνώρισαν.

* Ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς είναι φιλόλογος με DEA στη Συγκριτική Λογοτεχνία, υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

1η Οκτωβρίου 2010: 50 πουλιά πετάσασιν

ακολουθεί αναδημοσίευση από το μπλογκ της ομάδας ΦΑΛΙΕΣ
www.falies.com

5 Θέσεις για τη διαδικασία επανένωσης της χώρας
ή
Για το δικαίωμα στη ζωή στην Κύπρο χωρίς κυπριακό πρόβλημα

1. Το κυπριακό πρόβλημα είναι μεν αστικό ζήτημα, με επιπτώσεις όμως πάνω σε ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία. Επομένως αφορά και τον ελευθεριακό/ριζοσπαστικό χώρο. Είναι ιστορικό προϊόν της σύγκρουσης των δυο εθνικισμών στο νησί όπως αυτοί συγκροτήθηκαν στην αποικιακή περίοδο, καθώς και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων που την υπέθαλψαν και την σχηματοποίησαν. Η ΕΟΚΑ και η ΤΜΤ, και η μετεξέλιξη τους, αποτέλεσαν σε τελική ανάλυση τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος – του εθνοτικού διαχωρισμού και της διαλεκτικής της μισαλλοδοξίας. Το διχοτομικό στάτους κβο που επιβλήθηκε οριστικά μέσα και από τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ελληνικού και του τουρκικού κράτους την περίοδο 1963 – 1974 συνιστά πάνω απ’ όλα εμπέδωση του παραλόγου της εθνοτικής σύγκρουσης στο νησί μας και του εγκλωβισμού της κυπριακής ιστορίας στη λογική του εθνοτικού ανταγωνισμού. Ταυτόχρονα, λειτουργεί ως τρόπος καθυπόταξης της κοινωνίας μας στα εξουσιαστικά, εθνικιστικά προτάγματα και από τις δυο πλευρές της πράσινης γραμμής και αποτελεί εστία μόνιμου κινδύνου ευρύτερης πολεμικής σύρραξης. Θεωρούμε ότι η επίλυση του Κυπριακού και η επανένωση της χώρας συνιστά αδήριτη αναγκαιότητα και άμεση προτεραιότητα.

2. Ως ελευθεριακός /ριζοσπαστικός χώρος τασσόμαστε εναντίον της έννοιας του κράτους, του συνόρου, της οριοθέτησης και της τεχνητής κατακερμάτωσης του γεωγραφικού και κοινωνικού χώρου από επιβαλλόμενες δομές. Από την άποψη του μορφώματος του κράτους, η μορφή της λύσης μας ενδιαφέρει στο βαθμό που το μόρφωμα αυτό θα ευνοεί περισσότερο τις κινηματικές διεργασίες και κινητοποιήσεις ανάμεσα στις κοινότητες. Υπό αυτή την έννοια η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα επιτρέψει την επανένωση του γεωγραφικού και κοινωνικού χώρου. Αυτοί/ες που αντιτίθενται στην επανένωση της χώρας αμφισβητούν την καταλληλότητα, λειτουργικότητα και ακόμα και τη δικαιότητα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως αυτή συμφωνήθηκε το 1977-1979 και επαναβεβαιώθηκε το 2006-2008. Η συνήθης απάντηση της επανενωτικής επιχειρηματολογίας, είτε του αριστερού/σοσιαλιστικού χώρου είτε των φιλελευθέρων, είναι ότι η ομοσπονδία είναι αναγκαίο κακό, το τίμημα για την ειρήνη ή η μόνη ρεαλιστική στάση υπό τις περιστάσεις. Ο αντιεξουσιαστικός χώρος όμως ήδη από το 1993 προέβαλε τη θέση ότι “η ομοσπονδία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι λύση ανάγκης αλλά η ιδεώδης λύση” (Τραίνο, Βαγόνι 10ο, “Γιατί ακόμα και αν δεν υπήρχε ομοσπονδία θα έπρεπε να την εφεύρουμε”)(1) . Αυτή παραμένει η στάση μας και σήμερα.  Η δικοινοτικότητα – διζωνικότητα αντανακλά την ιστορική εξέλιξη της σύγκρουσης των εθνοταυτοποιημένων από τους εθνικισμούς κοινοτήτων και συγκροτεί το πλαίσιο υπέρβασής της. Επειδή αφενός λαμβάνει υπόψη της τις κατασκευασμένες εθνοτικές ταυτότητες επιτρέποντας τη διατήρησή τους και αφετέρου δημιουργεί και ένα ομοσπονδιακό κυπριακό πολιτικό χώρο που δε θα καθορίζεται από τους δυο μονοδιάστατους εθνοτισμούς. Επειδή δημιουργεί συνθήκες και για την αυτονομία των δυο κοινοτήτων και για την κοινή τους δραστηριότητα. Επειδή συγκροτεί το πλαίσιο, στο οποίο θα μπορούμε να συνυπάρχουμε και οι ελληνοκεντρικές/οί και οι τουρκοκεντρικές/οί και αυτές/οί που δεν τις/τους αφορά το έθνος. Ο ε/κ αντι-ομοσπονδιακός λόγος σήμερα χρησιμοποιεί “αριστερά” επιχειρήματα ενάντια στον “κοινοτισμό” που δήθεν “θα διαχωρίζει” στο νέο ενωμένο κράτος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αποκαλεί τη δικοινοτικότητα και τη διζωνικότητα ως “ρατσισμό”. Εμείς πιστεύουμε ότι ρατσισμός είναι η υφιστάμενη κατάσταση της (ελληνο-)Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΤΔΒΚ(2) . Η δήθεν αεθνική μορφή του ενιαίου κράτους είναι βαθύτατα εθνική και βασίζεται στην τωρινή δημογραφική ισχύ της ε/κ κοινότητας. Η αποπολιτικοποίηση της εθνότητας δε θα έρθει με διατάγματα (και μάλιστα εθνικά των ε/κ) και σίγουρα δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τις υφιστάμενες συνθήκες της πολιτικής και στρατιωτικής σύγκρουσης. Ενδεχόμενη κατάργηση του δικοινοτισμού και της διζωνικότητας σε ένα σχέδιο λύσης θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην περιθωριοποίηση του τ/κ πληθυσμού σπρώχνοντας τον είτε στον αποκλεισμό είτε στην αφομοίωση. Έτσι, η δήθεν προοδευτική θέση της απολιτικοποίησης της ιστορικά κατασκευασμένης εθνότητας, κρύβει πίσω της συγκεκριμένες και βαθύτατα εθνο-πολιτικές προεκτάσεις. Ούτως ή άλλως με δεδομένη τη συντριπτική άρνηση ανάμεσα στην τ/κ κοινότητα της λογικής του ενιαίου κράτους (και ντε φάκτο πλειοψηφικά εθνοτικού, αν υιοθετηθεί η λογική “ένας άνθρωπος μια ψήφος”) είναι αδύνατο να υπάρξει συμφωνία ειρήνευσης. Η παρεμπόδιση της λύσης και η διαιώνιση της σύγκρουσης είναι σε τελική ανάλυση η βάση στην οποία συναντιούνται και οι δυο ρητορικές του ε/κ αντι-ομοσπονδιακού στρατοπέδου – η ελληνοκεντρική (με σημείο αναφοράς τον Ελληνισμό, στον οποίο υποτίθεται ότι υπάγεται η Κύπρος) και η ελληνοκυπριωτική (με σημείο αναφοράς τη μονοπωλημένη από τους ε/κ Κυπριακή Δημοκρατία). Ο δήθεν αντικατοχικός τους λόγος (επειδή στην πράξη αντίσταση στην κατοχή μπορεί να γίνει μόνο από τους τ/κ )(3) όχι απλώς εξυπηρετεί αλλά και αναπαράγει το αποτέλεσμα της κατοχής – το διχοτομικό δηλαδή στάτους κβο.

3. Στα πλαίσια της προσπάθειας εφεύρεσης ενός άλλου “αριστερού” λόγου, η πιο ήπια (και με πιο πολλή υποκρισία) αντι-ομοσπονδιακή τάση, αυτή των θιασωτών και θιασωτριών της Κυπριακής Δημοκρατίας(4), αρθρώνει επιχειρήματα στη βάση των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Σε μια πρώτη ανάγνωση αυτός ο λόγος φαντάζει απλώς ιδεαλιστικός και φορμαλιστικός και σε διάσταση με την πολιτική πραγματικότητα. Μια πιο προσεκτική ανάλυση όμως του περιεχομένου αυτής της συλλογιστικής αναδεικνύει σαφέστατα τον αστικό και συντηρητικό χαρακτήρα της, που είναι και ιστορικά ξεπερασμένος και στην προκειμένη περίπτωση εθνικιστικά προσανατολισμένος.
α) Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως πολιτικό πλαίσιο, αν και αντλεί την έμπνευσή της από τις επαναστάσεις της νεωτερικότητας, μετατράπηκε τη δεκαετία του 1940 ως ένα είδος αστικής – φιλελεύθερης ιδεολογικής απάντησης στο όραμα του προλεταριακού σοσιαλισμού. Για τα δεδομένα της εποχής της, ιδιαίτερα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (και ενόσω ο προλεταριακός σοσιαλισμός βρισκόταν στη σκιά της σταλινικής στρέβλωσης), υπήρξε προοδευτική καθώς αναγνώρισε μια σειρά από οικουμενικές ανθρώπινες ανάγκες, ενώ υπήρξε καθοριστική για την παγκόσμια καθιέρωση της έννοιας “ πολίτης ” καταργώντας την έννοια “ υπήκοος” των αυτοκρατοριών. Όμως η εστίαση στο άτομο και η έμμεση αποδοχή του πολιτικού πλαισίου του αστικού έθνους – κράτους έθεταν από την αρχή όρια στο ριζοσπαστισμό αυτής της οπτικής. Όρια που έγιναν εμφανή στους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων της δεκαετίας του 1960 και 1970, όταν επανεμφανίστηκαν τα προτάγματα της πολιτιστικής και πολιτικής αυτονομίας των κοινοτήτων εντός και πέραν από το έθνος-κράτος, στη μετα-αποικιακή πια εποχή. Το φεμινιστικό και το αντι-ρατσιστικό κίνημα έθεσαν ζήτημα προστασίας των συλλογικών δικαιωμάτων των “μειοψηφικών” και καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, η νεολαία διεκδίκησε την απελευθέρωση από τη σεξουαλική καταπίεση και το σεβασμό προς το διαφορετικό, οι αυτόχθονες κοινότητες και το οικολογικό κίνημα διεκδίκησαν αυτονομία, το σεβασμό προς τη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος – ως όρια στις θέσεις “πλειοψηφιών” που εξέφραζαν εσωτερικευμένες μορφές εξουσίας και τάσεις επιβολής. Στις σημερινές συνθήκες σαφέστατα η έννοια των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, όπως αυτή προκύπτει μέσα από την Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ του 1948, δεν επαρκεί για να εμπνεύσει ένα κίνημα ριζοσπαστικής αμφισβήτησης(5) . Η αντίληψη αυτή είναι και ιστορικά ξεπερασμένη και πολιτικά ασαφής καθώς αδυνατεί να εκφράσει την πολλαπλότητα των δικαιωμάτων, ατομικών και συλλογικών/κοινοτικών, να αναγνωρίσει την πραγματικότητα της πολυπολιτισμικότητας όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από την επέκταση των μεταναστευτικών ρευμάτων, να εμποδίσει την τυραννία της πλειοψηφίας ή/και της ηγεμονεύουσας κοινωνικής ομάδας, να σεβαστεί το διαφορετικό και ταυτόχρονα να υπερασπιστεί τα κεκτημένα των κοινωνικών αγώνων.
β) Στην κυπριακή περίπτωση, και ειδικότερα στην ε/κ πλευρά (αφού οι τ/κ αντι-ομοσπονδιακοί/ες είναι τουλάχιστον ειλικρινείς και λένε ανοιχτά ότι θέλουν το διαχωρισμό και τη διχοτόμηση), η αντι-ομοσπονδιακή ρητορική απολυτοποιεί και ιεροποιεί δυο συγκεκριμένα δικαιώματα τα οποία θεωρεί ανώτερα από άλλα. Τα δυο αυτά δικαιώματα “της ιδιοκτησίας” και “της επιστροφής/εγκατάστασης” σύμφωνα με τους/τις ε/κ αντι-ομοσπονδιακούς/ες δεν μπορούν να σχετικοποιηθούν με αποζημιώσεις/ανταλλαγές ή ποσοστώσεις. Βασικός και άμεσος στόχος αυτών των ιδεολογημάτων είναι η καθυστέρηση της λύσης και η συντήρηση του διαχωρισμού. Εξετάζοντας όμως τις προεκτάσεις αυτών των ιδεολογημάτων, εύκολα μπορεί κάποιος να δει ότι πίσω από τη λεκτική προσπάθεια “προοδευτισμού” κρύβεται μια ξεκάθαρη εθνοτική λογική – στόχος είναι η εκ νέου δημιουργία ε/κ πλειοψηφίας σε πληθυσμό και ιδιοκτησία γης και στο βόρειο μέρος και η αναίρεση της εδαφικής αυτονομίας (και αισθήματος ασφάλειας) της τ/κ κοινότητας όπως κατοχυρώνεται μέσα από τη διζωνικότητα. Για αυτό εξάλλου οι θιασώτες και θιασώτριες των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” προσθέτουν μετά “των νομίμων κατοίκων της Κύπρου” εξαιρώντας δηλαδή όλους τους μακροχρόνιους μετανάστες από την Τουρκία και τους απογόνους τους, καθώς επίσης και τις/τους τ/κ που δεν έχουν πολιτογραφηθεί στην Κ.Δ. Το δικαίωμα της στέγασης αλλά και της ένταξης των μακρόχρονα διαμένοντων μεταναστριών και μεταναστών (τόσο από την Τουρκία όσο και από αλλού) και γεννηθέντων στο νησί δεν υπάρχει για τους ε/κ αντι-ομοσπονδιακούς/ες(6) . Είναι αστείο όταν υποτιθέμενοι “αριστεροί/ες” μιλούν για την “ιερότητα” της ιδιοκτησίας τη στιγμή που το ίδιο το αστικό κράτος που βασίζεται στην ιδιοκτησία ενίοτε αποδέχεται τη σχετικοποίηση αυτού του δικαιώματος χάριν του δημόσιου οφέλους – της ειρήνης, της προστασίας αδύνατων ομάδων, της δημιουργίας υποδομών, ακόμα και της αναδιανομής του πλούτου. Ο αντι-ομοσπονδιακός λόγος, πίσω από την επιφάνεια της δήθεν υπεράσπισης των συμφερόντων των (ε/κ) προσφύγων, αφορά και εκφράζει και μεγάλα συμφέροντα της (ε/κ) ιδιωτικής και εκκλησιαστικής μεγαλο-ιδιοκτησίας.

4. Η επίλυση του Κυπριακού δεν είναι απλώς μια πολιτική πράξη της ελίτ που θα κωδικοποιηθεί σε μια συμφωνία – σύνταγμα. Είναι μια ολική κοινωνική διαδικασία, ένα ιστορικό πέρασμα σε μια άλλη εποχή. Η επανένωση της χώρας συνιστά απελευθέρωση της πολιτικής από την εθνικιστική ηγεμονία και το μιλιταρισμό (που αποτελεί και βασικό στήριγμα της πατριαρχίας) και καταργεί την εθνική λογοκρισία και την ιστορική αλλοτρίωση. Δεν έχουμε βέβαια καμιά ψευδαίσθηση ότι η επανένωση θα επιλύσει τα κοινωνικά ζητήματα ή ότι θα φέρει μαζί της αυτόματα έναν ελευθεριακό πολιτισμό. Η κοινωνική απελευθέρωση και ο κομμουνισμός ήταν, είναι και θα είναι ζήτημα τοπικού και παγκόσμιου αγώνα. Εκείνο που θα αλλάξει με τη λύση-επανένωση είναι το πλαίσιο και οι συνθήκες αυτού του αγώνα στην Κύπρο. Χωρίς το κυπριακό πρόβλημα είναι εφικτή μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα θέσει την παιδεία σε άλλες βάσεις, καθιστώντας την πιο δημοκρατική και κοσμική και χωρίς εθνοτικά στερεότυπα και μισαλλόδοξα ιδανικά (που παράγουν στρατιωτάκια και για τα δυο κρατικά μορφώματα), κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την πορεία προς το ελευθεριακό σχολείο. Θα μπορέσουμε να αμφισβητήσουμε με αξιώσεις την πολιτική και οικονομική εξουσία της Εκκλησίας. Η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας θα τερματίσει άλλον ένα παραλογισμό και τη σπατάλη χρόνου και ενέργειας για τους νέους. Η αποστρατικοποίηση θα σπρώξει τον εφιάλτη του πολέμου μακριά ενώ η πολιτική συνεργασία των δυο κοινοτήτων στα πλαίσια της επανένωσης θα μπορέσει να θέσει για πρώτη φορά και με αξιώσεις και το αίτημα για την κατάργηση των Βρετανικών Βάσεων. Στο επίπεδο της κοινωνίας, η επανένωση της εργατικής τάξης (που διαχωρίστηκε ιστορικά σε εθνοτική βάση πολύ αργότερα από την αστική τάξη) θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για ένα εργατικό μέτωπο ενάντια στο κεφάλαιο σε ολόκληρη της κυπριακή επικράτεια ενώ η δικοινοτική συνεργασία των κυπρίων εργαζομένων θα καλλιεργήσει και την κουλτούρα της πολυπολιτισμικής ανοχής και συνεργασίας και με μετανάστριες και μετανάστες που εργάζονται στο νησί.

5. Το κίνημα της επαναπροσέγγισης όπως αυτό άρχισε να μαζικοποιείται και να διαχέεται τη δεκαετία του 1990 και ειδικότερα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 συνιστά σημαντική πρόοδο για την κυπριακή κοινωνία. Σε αυτό το δικοινοτικό κίνημα μετέχουμε ενεργά καθώς θεωρούμε ότι εκφράζει σήμερα μια ευρύτερη κοινωνική δυναμική για την ειρήνη, κόντρα στους δυο εθνικισμούς και οικοδομεί ένα αντι-ηγεμονικό ιστορικό πόλο. Διατηρούμε φυσικά τις διαφορές μας τόσο με φιλελεύθερους/ες όσο και με αριστερούς/ες συμμάχους στον αγώνα για την επανένωση. Επειδή όμως για μας η επίλυση του κυπριακού δεν συνιστά ένα τέλος, αλλά μια αρχή, δεν εστιάζουμε στη δομή του νέου κράτους αλλά στη δυναμική της ιστορικής μετάβασης. Εμάς μας ενδιαφέρουν οι εν δυνάμει κινηματικές προοπτικές της συγκυρίας και η κατάσταση της ρήξης με το υπάρχον. Για αυτό εκείνη τη νύχτα μετά τα επιτυχημένα δημοψηφίσματα εμείς δεν θα πάμε στα δυο προεδρικά για να γιορτάσουμε την λύση με πυροτεχνήματα – θα τρέξουμε στα οδοφράγματα για να ξηλώσουμε κομμάτι κομμάτι τα συρματοπλέγματα της πράσινης γραμμής.


Φάλιες, ελευθεριακό δίκτυο στην πόλη
Λευκωσία, Σεπτέμβρης 2010
___________________________________________________________
Σημειώσεις
(1). Ανάλογες θέσεις είχαν εκφραστεί και πιο πριν, τη δεκαετία του 1980, αλλά ήταν στην συγκυρία του 1993 που το ζήτημα και της μορφής της λύσης τέθηκε τόσο ξεκάθαρα.
(2). Η ρατσιστική στάση της Κυπριακής Δημοκρατίας (που υποτίθεται είναι δικοινοτικό, συνεταιρικό κράτος) απέναντι στους τ/κ πολίτες της σήμερα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μια προοπτική ισότιμης ενσωμάτωσης της τ/κ κοινότητας σε ένα ενιαίο και πλειοψηφικά ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα χωρίς συνταγματικά κατοχυρωμένες ασφαλιστικές δικλείδες για την αριθμητικά μικρότερη τ/κ κοινότητα. Από την άλλη η αποσχιστική οντότητα της ΤΔΒΚ χαρακτηρίζεται από λιγότερη υποκρισία. Είναι ρατσιστική όχι απλώς στην πράξη αλλά και στη θεωρία.
(3). Την κατοχή την υφίστανται ουσιαστικά οι τ/κ, οι οποίοι ζουν στο έντονα στρατοκρατούμενο καθεστώς της ΤΔΒΚ βιώνοντας παράλληλα και τον αποκλεισμό τους (παρά τα κάποια παρεμφερή ωφελήματα τους) από την Κυπριακή Δημοκρατία ενώ τη νομιμοποιούν και την αναπαράγουν οι δυο εθνικισμοί. Οπόταν μόνο αν οι τ/κ αρνηθούν τη χρησιμότητά της μπορεί να ανατραπεί και αυτό προϋποθέτει την ήττα και των δυο εθνικισμών. Η εναντίωση στην κατοχή από ε/κ πλευράς (ιδίως με την αντι-τουρκική ρητορική που εκ των πραγμάτων την συνοδεύει) φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα – ενισχύει τον τ/κ εθνικισμό και εντείνει την εθνοτική σύγκρουση ενδυναμώνοντας σε τελική ανάλυση και την κατοχή και το παράγωγό της – τη διαίρεση.
(4). Αυτή η μετάλλαξη του ε/κ εθνικισμού έχει τις ρίζες της στον ενταφιασμό της ένωσης το 1974, αλλά αναπτύχθηκε ουσιαστικά αυτήν τη δεκαετία και ειδικά μετά το 2004, όταν οι εθνικόφρονες αγάπησαν ξαφνικά την Κυπριακή Δημοκρατία και υψώνουν ακόμα και τη σημαία της.
(5). Η κεντρική συμβολή αυτής της οπτικής – η ατομική ψήφος αποτέλεσε σαφώς πρόοδο σε σχέση με την εποχή της κυριαρχίας των προυχόντων, αλλά η απλή ψήφος δεν μπορεί ούτε να απελευθερώσει, ούτε να χρησιμοποιηθεί σαν άμυνα ενάντια σε εθνικιστικές, ρατσιστικές, σεξιστικές κλπ αντιλήψεις που μπορεί εύκολα να κερδίσουν συγκυριακές εκλογικές νίκες ή πλειοψηφίες.
(6). Αναγνωρίζουμε όμως ταυτόχρονα ότι λόγω του μικρού μεγέθους της τ/κ κοινότητας και για να παρεμποδιστεί περαιτέρω δημογραφική αλλοίωση στο βορρά χρειάζεται να τεθούν (τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον) κάποιοι περιορισμοί και στην μελλοντική μετανάστευση από την Τουρκία και στην πολιτογράφηση των Τούρκων μόνιμων κατοίκων Κύπρου στο τ/κ κρατίδιο έτσι ώστε να διαφυλαχτεί η πολιτική και πολιτιστική αυτονομία της τ/κ κοινότητας.