Αφίσσα από Γαλλία (κολλήθηκε στη διαδήλωση στις 2 οκτώβρη για τις συντάξεις)
Είναι μόλις δυο-τρία βήματα από τον τάφο που αυτός ο κόσμος βλεπει επιτέλους να ελευθερώνονται οι χαιδεμένοι του εργάτες. Βγαίνουν λοιπόν απ΄το κουτί που ήταν κλεισμένοι, λίγο λυπημένοι μερικές φορές, καθώς αυτή η τρύπα είχε γίνει η αναγκαιότητα μιας “ζωής” και, λίγο πριν το μικρό κουτί που θα τους δεχτεί για πάντα, τους χορηγούν ευλαβικά ένα φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, ένα ψίχουλο, ένα σάλιο. Τη σύνταξη. Κι όμως, κανείς μέσα σ’αυτόν τον “ελεύθερο” κόσμο δεν είχε στ’αλήθεια επιλέξει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν επέλεξε τη δουλειά του, κανείς δεν επέλεξε αυτό που θα παρήγαγε, κανείς δεν επέλεξε αν έπρεπε να δουλεύει ή όχι, κανείς δεν επέλεξε αν αυτό που θα έκανε θα εξυπηρετούσε σε κάτι, σε ένα πράγμα λογικό, σε ένα πράγμα χρήσιμο. Η αναγκαιότητα τού να το κάνει όμως επιβλήθηκε σχεδόν παντού, με τη βία των ενοικίων για πληρωμή, τις ήττες, τα συνδικαλιστικά παζάρια, τις επιστροφές στην κανονικότητα, ή τις σφαίρες στο ψαχνό, με φαγητά και ανατομικά στρώματα, με δίκες και καταστολή.Να ανταλλάσσεις πάνω από το μισό της ζωής σου, της μοναδικής σου ζωής, με ένα μικρό ποσό ασφάλειας. Και με ακόμη λίγο παραπάνω, και όλο να σε ξεγελούν με αυτό το “λίγο παραπάνω”, που με τους αιώνες έγινε η οθόνη πλάσμα, η μηνιαία συνδρομή, η έξυπνη προσφορά, το ποσοστό. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις σύντομα, όπως και όλα τ’άλλα ζώα, κάτω απ΄τη γή. Και να βλέπεις την ασφάλεια και την άνεση να αποκτούν το αληθινό τους πρόσωπο, όταν ξεθωριάζει το βερνίκι των υποσχέσων και να βλέπεις τελικά τη ζωή σου στο εδώ και στο τώρα: Μοναξιά, απομόνωση, αγώνας ταχύτητας, και σε κείνους τους γέροντες, για παράδειγμα, που ψοφούν χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τίποτα παρά μόνο την μυρωδιά του διαδρόμου κάτω απ΄την πόρτα. Καρκίνοι αυτά τα “λίγο παραπάνω”, αρκεί να κο ιτάξει κανείς γύρω του, σε αυτό που ο κόσμος παράγει στ’αλήθεια, με ακρίβεια. Καρκίνοι. Καρκίνοι στο σώμα εκείνων που εργάζονται, κι εκείνων που περιμένουν να εργαστούν, καρκίνοι για τον καθένα που τρώει κι αναπνέει, και τώρα εξαγόμενοι καρκίνοι, σε εμπλουτισμένη μορφή, σαν απλή συνέπεια της ενέργειας που χρειάζεται για να παράγουμε κι άλλους καρκίνους. Δεν υπάρχει στ’αλήθεια κανένα πρόβλημα με όλα αυτά.
Βλέπουμε τα συνδικάτα να πασχίζουν, μέσα στη φούρια τους να τα προλάβουν όλα, να καταστείλουν ό,τι θα μπορούσε να τους ξεφύγει (άγριες συνελεύσεις, εκτός ελέγχου διαδηλώσεις), όταν δεν είναι οι ίδιοι οι διαδηλωτές οι οποίοι, προσπαθώντας να είναι νόμιμοι και υπεύθυνοι απέναντι σε μια κοινή γνώμη που υπάρχει μόνο στην τιβί, περιορίζουν ουσιαστικά όλες εκείνες τις ανησυχίες που τρέχουν μέσα στα κεφάλια τους. Η σύνταξη; Οχι: το μέλλον, η κοινωνία, η πολιτική…Το θέμα είνα όμως ότι δεν υπάρχουν πενήντα λύσεις. Η υπερασπίζεσαι ό,τι μας έχει απομείνει ζωντανό, και προσπαθείς να το δυναμώσεις λίγο, ή συνεχίζεις να αποταμιεύεις μέχρι να φτάσεις να μην είσαι τίποτα, χειρότερος – κι ούτε καν πιο αποτελεσματικός – από μια μηχανή.
Κάποιος τύπος τον προηγούμενο αιώνα είχε γράψει ότι οι επιθυμίες του φτωχού τον οδηγούν συχνά στη φυλακή. Ναι, είναι αυτό που βλέπει κανείς να συμβαίνει στα δικαστήρια, σ’αυτό που ονομάζεται Δικαιοσύνη. Αλλά είναι περισσότερο βέβαιο ότι αυτές οι επιθυμίες, όταν κατασκευάζονται και προσφέρονται γυαλισμένες από ένα σύστημα που δεν έχει άλλον τρόπο να αναπτύσσεται, τον οδηγούν στο να κάνει ηλιθιότητες, να τις πουλάει στον εαυτό του και να τις αγοράζει με τα ίδια του τα λεφτά. Να τις πληρώνει μια φορά με τον ιδρώτα του, κι άλλη μια με τον μισθό του, αυτός άλλωστε είναι ο κύκλος της εργασίας. Και σε ποια ηλιθιότητα θα μπορούσε ακόμα να συμμετάσχει, έτσι από συνήθεια; Μια μέρα, θα το δείτε, θα χρειαστεί να πάει στον πόλεμο και να αλληλοσκοτωθεί. Συμβαίνο υν αυτά. Εν τω μεταξύ, ανθρωποηγέτες και διαμορφωτές κοινής γνώμης, παίρνουν στην τηλεόραση ένα ανήσυχο και υπεύθυνο ύφος. Έχουν συνείδηση αλλά και ευθύνη.
Δείτε λοιπόν, αυτό που κουνούν από μακριά πέρα δώθε στα μάτια μας, για να μας κάνουν να επιστρέψουμε στα άσυλά μας, δεν είναι παρά είδη οικιακής χρήσης και πουπουλένιος ύπνος.
Στα γαλλικά εδώ: http://paris.indymedia.org/spip.php?article3517
μετάφραση τζιαι πρώτη δημοσίευση στα ελληνικά
http://gr.contrainfo.espiv.net
4 comments:
http://tvxs.gr/news/%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1
Χιλιάδες Νεοζηλανδοί εργαζόμενοι έλαβαν μέρος σήμερα Τετάρτη στις κινητοποιήσεις εναντίον των σχεδίων της κεντροδεξιάς κυβέρνησης να αλλάξει το νομικό πλαίσιο όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις.
Οι αλλαγές που εισηγείται η κυβέρνηση προβλέπουν μεταξύ άλλων ότι οι εργοδότες στη χώρα θα μπορούν να απολύουν νέους εργαζόμενους μέσα σε 90 ημέρες χωρίς αιτιολογία· να απαιτούν ιατρική βεβαίωση για οποιαδήποτε απουσία λόγω ασθενείας, όσο μικρή κι εάν είναι· να περικόπτουν τα διαλείμματα για φαγητό· και να περιορίζουν την πρόσβαση συνδικαλιστών στους χώρους εργασίας.
Η Χέλεν Κέλι, πρόεδρος της εθνικής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων, δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι ήδη υφίστανται το βάρος της νέας αύξησης 2,5% στο φόρο κατανάλωσης και υπηρεσιών, που ανέρχεται σε 15%, και οι ισχνές φοροαπαλλαγές δεν τους βοηθούν σε τίποτε.
"Και τώρα η κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι εντάξει να επιτεθεί ξανά στους εργαζόμενους θεσμίζοντας ένα σύνολο άδικων εργασιακών νόμων που διαγράφουν τα πιο στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και μακροπρόθεσμα έχουν στόχο τις μειώσεις των μισθών. Θα συνεχίσουμε την εκστρατεία αυτή για τα βασικά εργασιακά δικαιώματα ώσπου να μας επιστραφούν και να παραμείνουν και για τις μελλοντικές γενιές εργαζομένων".
Σύμφωνα με συνδικαλιστές πάνω από 15.000 άνθρωποι έλαβαν μέρος στις πρωινές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
"Αυτές οι πολιτικές δεν είναι μόνο αντεργατικές, είναι και αντεθνικές, διότι η οικονομική ανάκαμψη της Νέας Ζηλανδίας θα εξαρτηθεί από τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες που όλο και περισσότερο δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα", δήλωσε ο εκπρόσωπος του Εργατικού κόμματος Τρέβορ Μάλαρντ.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
20/10/2010
και στην Βρετανία κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας χτες και το ερχόμενο Σάββατο. να ακολουθηθεί το παράδειγμα των Γάλλων εργαζομένων και νεολαίας λένε κάποιοι συνδικαλιστές και το τροτσκιστικό κόμμα SWP
from http://www.socialistworker.co.uk/art.php?id=22809
Multi-millionaire George Osborne’s class war spending cuts will leave millions of ordinary people without vital services and drive up poverty and inequality.
At least half a million public sector workers, who provide key services, will lose their jobs.
For people on benefits and those already in poverty, life will get harder. Disabled and ill people will have money snatched away.
Children will be left in crumbling school buildings and working class young people won’t be able to get into college or university. If they do make it, they will find course closures, fewer staff and an education geared towards business.
Attacks on housing benefits mean many will be driven from their homes. Workers will be forced to work for longer for their pensions, and will pay in more but get less when they retire.
Osborne’s arrogant response is to say this is fair. He says we have no option but to make cuts and that everyone is paying their share. He says he has protected key funding for health and schools—and claims his cuts are a temporary measure to get out of recession.
He is lying. The Tories are smashing up our welfare state because they want ordinary people to pay for the crisis instead of the rich. Their cuts are a choice, not a necessity.
Contrary to Osborne’s claims that those with the “broadest shoulders will bear the burden”, his own figures show that the poor will be hit twice as hard as the rich.
Osborne likes to drone on about how much debt the government has and how much interest is being paid on it. But Britain’s debt is relatively low. And the reason there is any debt in the first place is because of the £1.4 trillion that was thrown at the banks.
There is no need to cut any job or service. But even if cuts were necessary, there are plenty of other ways to raise cash. The richest 1,000 people in Britain have £336 billion and they are getting richer all the time—their wealth rose by £77 billion last year.
The government could raise money by increasing corporation tax and taxing the super-rich. Yet Osborne has promised to cut corporation tax every year that the Tories are in office.
The review included a small levy on the banks, but cuts in corporation tax mean they will actually come out with more cash.
£125 billion is lost every year because the rich avoid paying tax. But Osborne is cutting the people whose job it is to make sure this tax is collected.
Osborne’s cuts will be carried out over the next five years—and his review admits that more will come. This is not some quick fix to help the economy. It’s a long‑term restructuring of the welfare state that will hurt working class people for decades to come.
The Tories already stole £120 billion from us in their June budget. Now they want to take billions more. The Tories want to rob the poor to make the rich richer—and we can’t let them get away with it.
http://www.socialistworker.co.uk/art.php?id=22813
protests have started against the cuts. It’s a very positive sign that thousands of people took to the streets immediately, and many more will march this Saturday.
The Tories are gambling that workers will be paralysed by the scale of the assault. But we have to make sure that the response is anger—and action.
French workers and students—striking and marching in their millions, blockading the schools and factories, and ratcheting up the pressure on their right wing government—have given us a great example of what’s possible.
Some British trade union leaders are pointing to what needs to be done.
Mark Serwotka, general secretary of the PCS civil service workers’ union, told protesters in London on Wednesday night: “If students and workers march in France, we can do it here as well.”
He rightly said that we also need industrial action, adding this must be coordinated across the unions.
Matt Wrack, leader of the FBU union, called for solidarity with the London firefighters’ strike this Saturday.
“Firefighters in London are on the frontline of Tory attacks,” he said.
And Bob Crow, head of the RMT rail union, also pointed to the example of France.
But this is not the argument of most trade union leaders. They have been too slow, and too unwilling to say it’s right to strike when you’re under attack.
Many union leaders point to the ballot box, not the streets or picket line, as the way to fight.
Paul Kenny, general secretary of the GMB union, expressed this view clearly.
He angrily attacked Osborne’s cuts, saying rightly, “After this review the broadest shoulders will still have the fattest wallets.”
But there was no talk of mass demonstrations and strikes to knock back the Tory offensive.
Instead Kenny says, “As this plan unfolds and its impact is felt… Tory/Liberal authors will find life increasingly difficult at the ballot box.”
Alan Johnson, Labour’s new shadow chancellor, was asked if he would support workers who strike against the cuts.
He replied, “No.”
This is a disgrace.
We can’t wait over four years to elect a government that may be committed to fewer cuts.
We need to build resistance to all the cuts, now (see box, left).
The magnificent resistance we have seen in Greece and now France against austerity didn’t happen overnight.
It was a process of using the official calls to action, however limited, to build confidence and then pushing to go much further.
It took activists demonstrating, resisting and striking, but also arguing for a fightback on the scale needed to create powerful national movements on the streets and picket lines.
Join us to be part of doing the same here.
Post a Comment