Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο
μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο
σήμερα εσύ αύριο εγώ
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα `μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει
σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα `μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει
σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
2 comments:
Ο Αντρέας, θα το ξέρεις φυσικά, είναι ο Αντρέας Λεντάκης, που βρέθηκε στο τέλος της πολιτικής του καριέρας βουλευτής με την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά που μάζευε τον κάθε ακροδεξιό (όπως κάνει και τώρα).
Και το είχα πάντα απορία, πως γίνεται άνθρωπος που έφαγε τόσο ξύλο, να μην καταφέρνει να ξεχωρίσει δυο πράματα. Τι να περιμένουμε δηλαδή από αυτούς που δεν έφαγαν ξύλο και που απλά ακουν ή διαβάζουν ιστορίες σαν κι αυτή...
ναι. εδώ ο ίδιος ο Θεοδωράκης έπεσε στο χάλι που έπεσε...
Post a Comment