Οι εργάτες και τα συμφέροντά τους

(μετάφραση αποσπάσματος από το υπό έκδοση στα αγγλικά βιβλίο , “Labour relations in Cyprus: employment, trade unionism and class composition”, σελ. 144-146. η έκδοση φαίνεται τελικά ότι θα καθυστερήσει αρκετά.)

6.2.1. Ιδεολογικοί προσανατολισμοί

Η ταύτιση συμφερόντων εργοδότη – εργοδοτουμένου βασίζεται πάνω στην έννοια της “εταιρείας” και της αφαίρεσής της ως μιας οντότητας έξω και πάνω από τους ανθρώπους που την αποτελούν - των οποίων η δράση και η επενέργεια είναι ουσιαστικά αυτό που παράγει και αναπαράγει την εταιρεία ως μικρο-κοινωνική δομή. Αυτή την ταύτιση την συναντούμε συνήθως ανάμεσα στους μεσαίους διευθυντές και τους βοηθούς τους που είναι ουσιαστικά και οι κύριοι δρώντες σε αυτή την αναπαραγωγή¹. “Οι νέοι εργάτες προσλαμβάνονται σε δοκιμαστική βάση. Να δουν αν τους αρέσει το ξενοδοχείο και αν αρέσουν στο ξενοδοχείο. Είναι αμοιβαίο.”² Το ξενοδοχείο σε αυτό τον λόγο γίνεται μια ενοποιημένη οντότητα διοίκησης και προσωπικού που μαζί αποφασίζουν αν τους αρέσουν οι νέες προσλήψεις ή όχι. Στην πραγματικότητα βέβαια το “ξενοδοχείο” σημαίνει ουσιαστικά τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Με τα λόγια κάποιου άλλου μεσαίου διευθυντή: “εμείς ως εταιρεία, ως ένας οργανισμός, έχουμε προτείνει στους ανθρώπους μας να δημιουργήσουν την δική τους (εταιρική) συντεχνία”³. Σε αυτό τον λόγο ξανά η εταιρεία γίνεται “εμείς” ενώ οι “δικοί μας άνθρωποι” αναφέρεται ουσιαστικά στους εργαζόμενους, κυρίως αυτούς που θεωρούνται πιστοί στη διεύθυνση. Αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν στο τέλος της μέρας μια ομάδα που στηρίζει και συμπληρώνει το διοικητικό έργο, καθώς χρησιμοποιείται στη διαδικασία πειθάρχησης μέσα από την παροχή πληροφοριών για συναδέλφους στη διοίκηση της εταιρείας⁴.

Η ταύτιση των μεσαίων διευθυντών με την εταιρεία δεν αποτελεί στην πραγματικότητα θέμα επιλογής. Είναι όρος, και για το διορισμό και για τη διατήρηση τους σε αυτή τη θέση. Αυτό επιφέρει συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής συμπεριφοράς προς το προσωπικό και συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις. “αγχώνουμαι σάννα τζιαι εν δική μου η δουλειά”⁵. Στις τράπεζες που είναι στην ουσία τεράστιοι οργανισμοί με πιο απρόσωπες διοικητικές δομές, η ταύτιση με την “εταιρεία” γίνεται με διαφορετικούς τρόπους. Υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση με τη “δουλειά” που θεωρείται κοινωνικά “καλοπληρωμένη”, “μόνιμη” και “καριέρας” για πολλούς ανθρώπους. Οι πλείστες νέες προσλήψεις είναι πτυχιούχοι και προσβλέπουν στην ανέλιξη τους μέσα στην εργασιακή ιεραρχία. Έτσι ο βαθμός ταύτισης τους με την “εταιρεία” είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις προσωπικές προοπτικές εσωτερικά της⁶. Το πιο δομημένο σύστημα εργασιακών σχέσεων στον τραπεζικό τομέα και η ύπαρξη λειτουργικών, και όχι απλά τυπικών, τμημάτων ανθρώπινου δυναμικού περιορίζει την εξουσία και την αρμοδιότητα των διάφορων μεσαίων διευθυντών στην εργασιακή και όχι στην εργοδοτική πτυχή της εργασίας. Έτσι ο βαθμός της ταύτισης τους με την εταιρεία περιορίζεται στη γενική προσπάθεια να αυξηθεί η παραγωγή και η παραγωγικότητα μέσα από τους οργανωτικούς και εποπτικούς ρόλους.

Η κοινωνική ηγεμονία αυτού που στη βιβλιογραφία των εργασιακών σχέσεων ονομάζεται “ενοποιητική” οπτική ήταν πιο εμφανής στις έρευνες πεδίου του τραπεζικού τομέα, όπως ανέφερα στο κεφάλαιο 4. Παρόλα αυτά η ηγεμονία αυτή δεν είναι ούτε απόλυτη ούτε αρκετά ισχυρή. Το πόσο εύθραυστη ήταν φάνηκε μέσα από πολλές συνεντεύξεις και στις τρεις βιομηχανίες. Καθώς οι συζητήσεις μπήκαν στο πεδίο των δικαιωμάτων και συμφερόντων, ακόμα και υπάλληλοι (περιλαμβανομένων μεσαίων διευθυντικών στελεχών), που συνήθως είχαν μια φιλελεύθερη αντίληψη των εργασιακών σχέσεων, αναγνώριζαν τη διάσταση συμφερόντων στην πράξη μεταξύ του εργοδότη και των εργοδοτούμενων⁷. Ακόμα και υπάλληλοι που μου μιλούσαν για τον “καλό χαρακτήρα” και τη γενναιοδωρία του εργοδότη τους σε άλλα σημεία της συνέντευξης ,αναφέρονταν στα συνδικάτα ως η προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων τους από δυνητικές και πραγματικές παραβιάσεις της εργοδοσίας⁸. Ο ανταγωνισμός συμφερόντων μεταξύ εργοδοτών και εργατών υπάρχει ως καταπιεσμένη πραγματικότητα, ως μια υπόρρητη συνθήκη που βγαίνει στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια των συλλογικών διαπραγματεύσεων, προκαλώντας εντάσεις και εργασιακή αναταραχή. Στις συνεντεύξεις που πήρα κάποιοι εργάτες ήταν σαφείς. “(Οι εργοδότες) εν τζιαι θωρούν μας σαν υπαλλήλους. Θωρούν μας σαν μηχανές που κάμνουν ριάλλια.”⁹ Η απόσταση που τους χωρίζει από τους διευθυντές, τους οποίους θεωρούν ότι βρίσκονται στην εργοδοτική πλευρά, ήταν ξεκάθαρη. “Επροάξαν τον σιεφ πρόσφατα τζιαι γι' αυτόν κρατά απόσταση που εμάς”¹⁰ Οι πιο πολιτικοποιημένοι, όπως οι τοπικοί συνδικαλιστικοί επίτροποι, απαντούσαν στο διαχρονικό εργοδοτικό επιχείρημα για το πρόβλημα του ψηλού εργατικού κόστους υποδεικνύοντας τους ψηλούς μισθούς των διευθυντών¹¹. Σε σχέση με τους καπιταλιστές μερικοί εργαζόμενοι ήταν κοφτοί. “Πόσα ριάλλια πρέπει να φκάλλουν οι ξενοδόχοι; Σάζουν τα παιθκιά τους, σάζουν τζιαι τα αγγόνια τους. Πρέπει να σάζουν τζιαι τα δισέγγονα τους; Ας δουλέψουν τζιαι λλίον τα δισέγγονα τους”¹².

Τα συνδικάτα αποτελούν ουσιαστικά την οργανωτική μορφή μέσα από την οποία τα συλλογικά συμφέροντα των εργατών αντιπροσωπεύονται και προστατεύονται. Ο τρόπος με τον οποίο αυτό γίνεται για το συνδικαλισμένο μέρος του εργατικού δυναμικού έχει εξεταστεί στο κεφάλαιο 4. Όμως δεν είναι όλοι οι εργάτες που βλέπουν θετικά τους συνδικαλιστές ως τους αντιπροσώπους τους ή ως τους προστάτες των δικαιωμάτων τους. Υπάρχουν εργάτες, τόσο συνδικαλισμένοι αλλά κυρίως μη συνδικαλισμένοι, που έχουν μια αρνητική γνώμη για τα συνδικάτα. Πολλοί εργαζόμενοι τα θεωρούν “ξεπουλημένα στους εργοδότες” ή αδιάφορα προς τα συμφέροντα τους. Αυτό προκύπτει από τον μεσολαβητικό ρόλο των συνδικαλιστών μεταξύ διεύθυνσης και εργαζομένων, προτείνοντας συμβιβαστικές λύσεις τόσο σε ζητήματα ατομικών όσο και συλλογικών συμφερόντων. Ο διπλός ρόλος των συνδικάτων ως ταυτόχρονα οχήματα έκφρασης των εργατικών συμφερόντων και ταυτόχρονα μηχανισμοί ένταξης της εργατικής τάξης στο αστικό κράτος στην ουσία φέρνει στην επιφάνεια δυο διαφορετικές οπτικές. Η μια μπορεί να οριστεί ως αριστερή ή ριζοσπαστική, που εστιάζει πάνω στα ταξικά συμφέροντα και κριτικάρει τους συνδικαλιστές ανάλογα με το βαθμό που η δράση τους αποκλίνει από την πλευρά της εργασίας προς την πλευρά του κεφαλαίου στην αναζήτηση του συμβιβασμού. Η άλλη μπορεί να οριστεί ως δεξιά ή συντηρητική και συναντάται πιο συχνά ανάμεσα στους μεσαίους διευθυντές, που εστιάζουν στα συμφέροντα της εταιρείας/βιομηχανίας και κριτικάρουν τα συνδικάτα ανάλογα με το βαθμό στον οποίο η δράση τους διακόπτει την εργατική ειρήνη και την αύξηση της παραγωγικότητας κάνοντας τη δουλειά της διεύθυνσης πιο δύσκολη. Αυτές οι δυο αναλυτικά διακριτές και πολιτικά ανταγωνιστικές οπτικές στην πραγματικότητα διεμβολίζουν η μια την άλλη, συμφωνώντας σε ζητήματα όπως το “ίδιον συμφέρον των συνδικάτων”¹³ ή ακόμα και κατηγορίες για “διαφθορά”¹⁴.

1Όλες οι έρευνες πεδίου.

2Έρευνα πεδίου 1, υπεύθυνος εστιατορίων

3Έρευνα πεδίου 3, υπεύθυνος μπαρ

4Έρευνες πεδίου 1 και 3. Συνεντεύξεις με μεσαίους διευθυντές. Μερικοί εργαζόμενοι επίσης ανέφεραν το φαινόμενο των καρφιών ή χαφιέδων.

5Έρευνα πεδίου 6, βοηθός επιστάτης

6Έρευνες πεδίου 4, 5.

7Έρευνα πεδίου 4, διευθυντής συναλλαγών

8Έρευνα πεδίου 2, υπεύθυνη καθαριότητας, έρευνα πεδίου 3, chef de partie

9Έρευνα πεδίου 3, μάγειρας Β

10Έρευνα πεδίου 2, μπάρμαν

11Έρευνα πεδίου 3, τεχνικός Α, μέλος τοπικής συντεχνιακής επιτροπής

12Έρευνα πεδίου 3, sous chef

13Έρευνα πεδίου 1, υπεύθυνος συντήρησης. Έρευνα πεδίου 3, μη συνδικαλισμένος μπάρμαν. Έρευνα πεδίου 3, τεχνικός Β

14Έρευνα πεδίου 1, υπεύθυνος μπαρ.

ΕΡΑΣ για τη Πρωτομαγιά

Οι εργατικοί αγώνες που πρέπει να διεξάγουμε σήμερα

Καθώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός διανύει ήδη την πέμπτη χρονιά της βαθύτατης κρίσης του, χωρίς να διαφαίνεται οποιαδήποτε προοπτική υπέρβασής της, τόσο η ένταση όσο και τα διακυβεύματα της ταξικής πάλης εντείνονται. Παρά το ότι οι πολιτικές λιτότητας έχουν μετατραπεί σε κανόνα για όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις με την ΕΕ να επιχειρεί ακόμα και τη θεσμοθέτησή τους, οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι δεν έχουν ακόμα πετύχει να εξασφαλίσουν επαρκή συναίνεση από τις κοινωνίες τους. Παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απειλές και την καταστροφολογία αν δυσαρεστηθούν οι χρηματαγορές, τον αυταρχισμό με τον οποίο επιβάλλονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε αυτή τη δεκαετία, οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπορούν να κατασταλούν εύκολα.

Σε πολλές χώρες τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού πραγματοποιούνται εργατικοί αγώνες, μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών και γίνεται λόγος για εναλλακτικές πολιτικές και αναζήτηση των φορέων που θα μπορέσουν να τις προωθήσουν. Μια δυσάρεστη και επικίνδυνη συνέπεια της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι βέβαια και η άνοδος λαϊκιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων και σχηματισμών. Ο μόνος τρόπος ανακοπής της καταστροφικής πορείας των κοινωνιών προς τη βαρβαρότητα είναι η δυναμική, ενωτική και επιθετική αντίσταση από πλευράς των δυνάμεων της εργασίας που όχι μόνο θα διατηρήσει τα υφιστάμενα εργατικά και λαϊκά κεκτημένα, αλλά και θα διεκδικήσει με αξιώσεις να αλλάξει ριζικά τους όρους της συζήτησης τόσο για την οργάνωση της οικονομίας όσο και της πολιτικής.

Το επόμενο διάστημα τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ακόμα πιο έντονη επίθεση στις συνθήκες εργασίας και στο βιοτικό επίπεδο, καθώς η ανεργία αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, η κρίση χρέους θα συνεχιστεί και ενδέχεται να καταστεί ακόμα πιο εκρηκτική και οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται θα εντείνουν τόσο την οικονομική ύφεση όσο και τις κοινωνικές ανισότητες. Πάγια και διαχρονικά αιτήματα του κεφαλαίου για τα οποία προηγουμένως δεν υπήρχε συναίνεση να υλοποιηθούν, έρχονται ήδη στο προσκήνιο και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μέσα στις ασφυκτικές πιέσεις της κρίσης να επιβληθούν. Περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις φυσικών πόρων και υπηρεσιών δημοσίας ωφέλειας, περαιτέρω μειώσεις μισθών και απορρύθμιση της εργασίας, αύξηση εργασιακού χρόνου και μείωση ή και κατάργηση υπερωριακών αμοιβών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κατάργηση συνταξιοδοτικών ωφελημάτων, μείωση των συντάξεων είναι πιθανόν να πραγματοποιηθούν μεσοπρόθεσμα αν δεν υπάρξουν ανατροπές που θα αλλάξουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.

Στην Κύπρο έχει ήδη υπονομευτεί ο θεσμός του κοινωνικού διαλόγου, η ισχύς των υφιστάμενων συλλογικών συμβάσεων και της ΑΤΑ, ζητήματα τα οποία βρίσκονται ουσιαστικά υπό καθεστώς επαναδιαπραγμάτευσης ενώ προσεχώς αναμένεται να ανοίξει και το ζήτημα των συνταξιοδοτικών ωφελημάτων. Η πολιτική πίεση πάνω στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να συναινέσουν σε νέα πακέτα λιτότητας θα συνεχίζει να ασκείται και είναι πολύ πιθανόν να ενταθεί ίσως σε επίπεδα ακόμα μεγαλύτερης υστερίας από αυτή του τέλους του 2011, καθώς η πολιτική ελίτ θα προχωρήσει τους επόμενους μήνες προς την στήριξη των ιδιωτικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα.

Είναι πολύ σημαντικό να αντλήσουμε μαθήματα από τη συστηματική επίθεση των εργοδοτών και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας όπως εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα και να μην επιτρέψουμε στο κεφάλαιο να δημιουργήσει κλίμα μέσα στο οποίο θα μπορέσει να εκδηλώσει νέα αντεπίθεση. Οι εργαζόμενοι σήμερα οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα και να μην επιτρέψουμε επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η ΕΡΑΣ στηρίζει όλες τις εκδηλώσεις για την κόκκινη εργατική πρωτομαγιά βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής.

Σημειώσεις 17 – 24/4/2012

Κάποτε ο Πολίτης ήταν μια φιλελεύθερη εφημερίδα με αριστερίζουσες προοδευτικές θέσεις πάνω σε διάφορα ζητήματα τζιαι επροσπαθούσεν να εν στοιχειωδώς σοβαρή τζιαι έγκυρη τζιαι όσον επιτρέπετουν που τα οικονομικά τζιαι πολιτικά συμφέροντα που εβάλλαν το πλαίσιο, κριτική. Τα τελευταία χρόνια τζιαι ειδικά τον τελευταίο χρόνο, τούτα ούλλα επήαν περίπατον. Με κάποιες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, λειτουργώντας στην καλλίτερη περίπτωση ως προοδευτικός μαϊντανός σε ένα γενικά συντηρητικό έντυπο ή στην σιηρόττερη ως φύλλο συκής δήθεν αντικειμενικότητας ή ισορροπίας για τον απροκάλυπτο νεοφιλελεύθερο της προσανατολισμό, τον κιτρινισμό τζιαι τον φτηνό πολιτικαντισμό τζιαι την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η συμμετοχή του Πολίτη στην συνολικότερη προσπάθεια του αστικού προπαγανδιστικού μηχανισμού για την αγιοποίηση του Κεντρικού Τραπεζίτη Ορφανίδη ήταν φυσικά αναμενόμενη τζιαι δεδομένη. Όμως μια γελοιογραφία στην σελίδα Οικονομία/παρασκήνιο νομίζω επροσπάθησε να πάει πάρακατω που την κλισιέ πλέον εκστρατεία να αποσιωπηθούν τζιαι να μεταφερτούν στο δημόσιο οι εξόφθαλμες του ευθύνες για την σημερινή κατάσταση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Σε φωτογραφία του Ορφανίδη με την Υπουργό Εργασίας ο ανώνυμος συντάκτης του Πολίτη καταθέτει μια φανταστική στιχομυθία με την οποία ειρωνεύκεται την Σωτηρούλα Χαραλάμπους τζιαι την αύξηση του κατώτατου μισθού ως προϊόν της αχαπαροσύνης τζιαι της αλαζονείας της τζιαι παρουσιάζει τον Ορφανίδη ως τον επιστήμονα που προειδοποιεί για το τι εν εφικτό τζιαι τι ανέφικτο. Πλήρης η αντιστροφή των ρόλων δηλαδή λες τζιαι ο κόσμος εν χαζός.

Μια στιχομυθία που θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αλλά τζιαι πιο συνεπής με τζείνο που κάποτε επροσπάθαν να ήταν ο Πολίτης θα ήταν η εξής:

Σ. Χαραλάμπους: “Mα λαλούν ότι είσαι πολλά έξυπνος τζιαι ικανός κύριε Θανάση, αλλά το τραπεζικό σύστημα ήρτεν πούκουππα λαλούν. Τι ακριβώς έκαμες;”
Α. Ορφανίδης: "Εγώ, εγώ τίποτε...η αγορά Σωτηρούλλα μου, η αγορά!!! Εγώ απλά είπα τους τραπεζίτες ότι μπορούν να πιστεύουν στην αγορά...τζιαι άμαν χάσουν εννά τα ξαναπιάσουν που το κράτος.”

Ο Ρωμιός

Σπόρια τσίχλες πωλώ καραμέλες σωρό
Τρέξτε πάρτε παιδιά να χαρείτε
Κοκοράκι λαμπρό γλυφιντζούρι γλυκό
Μαντολάτο εδώ θα τα βρήτε.
Εδώ το βοτάνι της αγάπης
Εδώ είναι που κουρεύονται οι γριές
Εδώ κορδέλες, καραμούζες καλές
Εδώ οι Αφρικάνικες πνοές (;)

Έχω και αγαλματάκια
Χάρτινο πρωθυπουργό
Έξυπνα παραμυθάκια καλέ
Για τον κάθε μπρούντζινο Ρωμιό.

Ποιος θε να ρθη ρωτώ στο πανηγύρι αυτό
Και δε θα γυρέψει ν αγοράσει
Τα πανέρια μου απ' τα χέρια μου
Το χαρταετό του να πετάξει
Εδώ αφέντηδες ξεχνάτε
Ό,τι έχετε λυπητερό
Τα ταληράκια σας πετάτε σε μέ
Να σας πω, να σας πω, τον τυχερό.

Πωπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
Ο δικός μου ο χορός στο πανηγύρι αυτό
Στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό.

Ξέρω, ξέρω ένα παραμύθι που λέγεται
Πως στήλη άλατος γένηκε του Λωτ η γυναίκα
Γιατί παράκουσε τον κύριο θεό
Και γύρισε τα Σόδομα και Γόμορα να δει
Που καιγόταν.

Κι άλλο ένα ξέρω παραμύθι.
Τα μαύρα χρόνια ο δύσμοιρος Ρωμιός
Πως εγελάστη αμέτρητες φορές
Κι ωσότου να του λείψει το φαϊ
Εκοιμάτω.

Από τη μια το θάρρος θαυμάζω της γυναίκας του Λωτ
Και του Ρωμιού, κιούπι γιομάτο με λαρδί του τάζω.

Πωπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
Ο δικός μου ο χορός στο πανηγύρι αυτό
Στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό.

Πωπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
Ο δικός μου ο χορός στο πανηγύρι αυτό
Στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό.

Νικόλας Άσιμος, 1978 Παράνομη κασέτα Νο 000001
"Με το βαρέλι που για να βγεί το σπάει"

 

Σημείωση: Το συγκεκριμένο τραγούδι υπάρχει κ σε άλλες εκτελέσεις..Η εκτέλεση αυτή είναι αυτή που ακούγεται στην παράνομη κασέτα 000001

Απόν αντρέπεται...

Δεύτερη Ανάγνωση

Τα 15 ευρώ που θα πάρουν οι καθαρίστριες και οι πωλήτριες φέτος στο μισθό τους πλήττουν την οικονομία φωνάζουν οι εργοδότες

Με διάταγμα της Υπουργού Εργασίας αυξάνεται φέτος ο κατώτατος μισθός κατά 1.7% αντί 2.5% όπως ήταν το πλάνο αλλά και η πρακτική των προηγούμενων ετών. Στην Κύπρο δεν υπάρχει εθνικός κατώτατος μισθός και το διάταγμα αυτό αφορά μόνο 9 επαγγέλματα: πωλητές/ριες, γραφείς, νοσηλευτικοί βοηθοί, βοηθοί παιδοκόμοι, βοηθοί βρεφοκόμοι και σχολικοί βοηθοί, φροντιστές/ριες, φρουροί ασφαλείας και καθαριστές/ριες, επαγγέλματα στα οποία θα υπάρξει αύξηση από 855 σε 870 στο μισθό πρόσληψης και από 909 σε 924 στο μισθό μετά από έξι μήνες εργασίας.

Θα πρέπει να σημειωθούν και διάφορα άλλα δεδομένα εδώ για να έχουμε εικόνα του πλαισίου. Ότι ουσιαστικά πρόκειται για εργαζομένους που εργάζονται χωρίς συλλογικές συμβάσεις, που δεν παίρνουν ΑΤΑ, πολλές φορές ούτε 13ο μισθό και που η πλειοψηφία τους δεν είναι ενταγμένοι σε συνδικάτα άρα χωρίς πρόσβαση και σε άλλα έστω μικρά παρεμφερή ωφελήματα. Πέραν αυτού υπάρχει γενικευμένη ανοιχτή παραβίαση του διατάγματος για τον κατώτατο μισθό από μεγάλη μερίδα εργοδοτών ιδίως τώρα σε συνθήκες κρίσης και αυξημένης ανεργίας, ενώ αυξάνονται συνεχώς και τα κρούσματα των έμμεσων παραβιάσεων του κατώτατου μισθού με την παροχή μέρους του με την μορφή κουπονιών. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι συνήθως Κύπριοι και στην πλειοψηφία τους γυναίκες καθότι οι μη Κύπριοι εργοδοτούνται συνήθως σε άλλα επαγγέλματα με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς.

[Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2010 κάπου 14% των πλήρως απασχολουμένων υπαλλήλων αμείβεται κάτω από 800 ευρώ στη συντριπτική πλειοψηφία τους μη Κύπριοι και γυναίκες. Αυτοί που αμείβονται μεταξύ 800-950 ευρώ αποτελούν άλλο ένα 10%. Σημειώνουμε εδώ ότι δεν μιλάμε για όλους τους φτωχούς – ούτε καν για όλους τους εργαζόμενους φτωχούς καθώς δεν περιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης, οι εισοδηματικά εξαρτώμενοι από άλλους όπως άνεργοι, φοιτητές, απλήρωτοι οικιακοί εργαζόμενοι, αδήλωτοι εργαζόμενοι, η “μαύρη” αγορά εργασίας κλπ]

Η πάγια θέση των συνδικάτων, που είχε γίνει δεκτή και από την κυβέρνηση Χριστόφια, ο κατώτατος μισθός να κυμαίνεται στο 60% του διάμεσου μισθού δεν υλοποιείται βέβαια με αυτή την ελάχιστη αύξηση. Η ΔΕΟΚ μάλιστα απέρριψε την πρόταση επειδή θεωρεί ότι το 1.7% δεν καλύπτει ούτε καν την ΑΤΑ. Η ΔΕΟΚ “αναμένει ότι το διάταγμα για τον κατώτατο μισθό θα πρέπει επιτέλους να γίνει διάταγμα εθνικού κατώτατου μισθού καλύπτοντας όλα τα επαγγέλματα στα οποία δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και να περιλαμβάνει και άλλα δικαιώματα όπως 13ος μισθός και κάλυψη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους εργαζόμενους.” http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/04/15.html

Το ενδιαφέρον όμως εδώ είναι η συστηματικότητα και οι τακτικές μανούβρες της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ που δεν πέτυχαν μεν στο απόλυτο την υλοποίηση του στρατηγικού της στόχου για “πάγωμα ή κατάργηση του κατώτατου μισθού” όπως τέθηκε ήδη από τον Γενάρη του 2012 http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/01/blog-post_2593.html

αλλά πέτυχαν να βάλουν ένα λιθαράκι και στη θεσμική διαδικασία διάβρωσης του βιοτικού επιπέδου των χαμηλόμισθων. Σημειώνουμε ότι κάτι ανάλογο συντελέστηκε και στη βόρεια Κύπρο όπου ο κατώτατος μισθός έμεινε στο επίπεδο που βρισκόταν το 2011. Διότι το πάγωμα ή οι πολύ μικρές αυξήσεις κάτω από τον τιμάριθμο, με όρους αγοραστικής δύναμης ουσιαστικά συνιστούν μείωση του πραγματικού μισθού με δεδομένο τον πληθωρισμό.

ΟΕΒ και ΚΕΒΕ πάντως, με θράσος εισηγήθηκαν μείωση 15% στον κατώτατο μισθό και μετέπειτα αφαίρεση των εργαζόμενων στο δημόσιο από τον υπολογισμό του διάμεσου μισθού, έτσι ώστε η μείωση στους μισθούς των χαμηλόμισθων να μην επηρεάσει την αναλογία του κατώτατου μισθού με το διάμεσο μισθό (που χρησιμοποιείται γενικότερα στις στατιστικές της διαστρωμάτωσης και του κοινωνιολογικού ορισμού της σχετικής φτώχειας). Επικαλέστηκαν την αυξημένη ανεργία και τις δυσκολίες των επιχειρήσεων λόγω της ύφεσης και υποστήριξαν ότι οι παρούσες συνθήκες δεν δικαιολογούν αυξήσεις. Η Υπουργός Εργασίας σχολίασε ότι μισό ευρώ τη μέρα δεν μπορεί να αποτελεί υπέρμετρο βάρος στις επιχειρήσεις.

Σήμερα εσύ αύριο εγώ

Μετά την 24ωρη προειδοποιητική απεργία στα συσκευαστήρια πατατών, αφού μειώθηκαν κατά 22% οι μισθοί, ο Φιλελεύθερος έκανε λόγο για “βασιλικούς μισθούς” των εργατών στα συσκευαστήρια!!! “Από €2.361 μέχρι €3.266 οι μηνιαίοι μισθοί των εργαζομένων” ανέφερε στο πρωτοσέλιδο της Παρασκευής προκαλώντας την άμεση απάντηση των συνδικάτων.

http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/04/blog-post_20.html

Όταν οι εργοδότες και τα φερέφωνα τους στοχοποιούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους συνολικά και έριχναν τόνους λάσπη σε όποια ομάδα εργαζομένων τολμούσε να αντιδράσει, κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα- ακόμα και από την αριστερά -που δεν έβλεπαν μπροστά, γελούσαν και πλειοδοτούσαν στην υστερία ενάντια στους “βολεμένους” και τους “προνομιούχους”. Κάποιοι άλλοι που κάτι έβλεπαν απλά σιωπούσαν για να περάσει η μπόρα. Μετά ήρθαν τα πετσοκόμματα και στον ιδιωτικό τομέα. Με την ίδια ακριβώς ρητορική. Και την ίδια ποσότητα λάσπης σε όποιους τόλμησαν να αντιδράσουν. Ακούσαμε για ανεύθυνα συνδικάτα όπου απέργησαν μετά από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και μονομερείς κινήσεις, για αδικαιολόγητα ψηλές μισθοδοσίες σε συλλογικές συμβάσεις στα οικοδομικά επαγγέλματα, τώρα για “βασιλικούς” μισθούς των εργατών στα συσκευαστήρια πατατών.

Εδώ βέβαια έχουν και τα συνδικάτα ΠΕΟ και ΣΕΚ μερίδιο ευθύνης – τώρα είναι παραπλανητικά τα νούμερα μισθών που γράφει ο αστικός τύπος φωνάζουν, χτες όμως κάποιοι συνδικαλιστές, όταν τα παραπλανητικά νούμερα που έδινε η αστική προπαγάνδα αφορούσαν άλλες ομάδες μισθωτών, τα υιοθετούσαν και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα...

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε

κείμενο από την αριστερά που αρνείται να ξεφτιλίζεται καθεστωτικά

αναδημοσίευση από

http://disdaimona.blogspot.com/2012/04/blog-post_1255.html

Στη Χαραυγή νύχτωσε

Έτσι ακριβώς, μια εφημερίδα, που είχαμε να διαβάσουμε σχεδόν από την εφηβεία μας, ξαναμπαίνει δυναμικά στον κύκλο των ενδιαφερόντων μας, σχετικά με την κατάντια του κυπριακού τύπου.

Θα σας έχουμε τακτικά υπόψιν, όπως συνηθίζουμε για τις λοιπές εφημερίδες του αστικού τύπου.

Λυπούμαστε που δεν σας τύχαμε πιο φιλελεύθεροι, να τα φορτώνουμε όλα στον μη "εκσυγχρονισμό" σας λόγω  υποτιθέμενων "κομμουνιστικών" εμμονών, δίνοντας έτσι  το επιθυμητό άλλοθι και σε εσάς και στους εχθρούς σας. Δεν είμαστε εδώ για να ικανοποιούμε ανεκπλήρωτες πολιτικές φαντασιώσεις..

Η εφημερίδα, έχει περάσει μάλλον το όριο "έπαψα να εκπροσωπώ οτιδήποτε προοδευτικό" και μπήκε στο στάδιο της καθαρής αστικής ανοησίας.

Όσο για τα πρωτοσέλιδα της επαναπροσέγγισης...τα μακρυά κοντά εγίναν...τόσο κοντά όσο και το "επανενωτικό" Ισραήλ. Το οποίο όλοι αίφνης αγάπησαν. Από τον Αρχιεπίσκοπο, την άκρα δεξιά, την κεντρώα δεξιά, το κέντρο και την αριστερά. Γεωπολιτικές μαγγανείες με οσμή φυσικού αερίου. Ποιός είναι ο κοινός παρονομαστής αυτής της "συμπάθειας" που εκτείνεται από το ένα πολιτικό άκρο στο άλλο; Εξηγήσεις για την πορεία της λύσης  ΔΔΟ οφείλουν πλέον ΟΛΟΙ! Γιατί το ζήτημα Ισραήλ δεν αφορά μόνο τον Παλαιστινιακό λαό, αφορά πρωτίστως τον κυπριακό λαό και την πορεία λύσης του προβλήματός του.

Ποιός είναι ο "επανενωτικός"; Αυτός που επιχαίρει ασυζητητί αυτή την συνεργασία ή αυτός που την κρίνει και την καταδικάζει; από την άκρα δεξιά μέχρι την αριστερά...απορία προς όλους τους πιθανούς καθαρούς επανενωτικούς. Κόνναρα εν θα τρώμεν!

Έτσι ακριβώς, μετά την απάντηση του Χρ. Μ όπως την διαβάσατε και την απολαύσατε φαντάζομαι, ξεχωρίζουν οριστικά τρία επείγοντα ζητήματα για τον τόπο.

1.Οι τράπεζες, οι μίζες, η βουλευτική διαφθορά και η κρίση.

2. Η επίσημη έναρξη της περιόδου προς την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου επί διακυβέρνησης Δ. Χριστόφια και η  πιθανή αλλαγή "ατζέντας" στο ΑΚΕΛ για την "εσωτερική και εξωτερική πολιτική" καθώς και για τους λεγόμενους "ιστορικούς στόχους" του κόμματος. Θα ψάχνουμε και "θέμα" για τις προεδρικές τώρα...το κυπριακό σάννα εν παίζει...

3. Ο σαφής πολιτικός κίνδυνος εξαφάνισης της κομμουνιστικής παράδοσης από το πολιτικό προσκήνιο.

 Η οριστική , συνειδητή  και εσκεμμένη υποκατάστασή της,  από ένα ιστορικό παραλειπόμενο της αριστεράς ως ΑΚΕΛ που ουδεμία σχέση θα έχει  πλέον ΙΣΤΟΡΙΚΑ με οτιδήποτε αφορά τον μαρξισμό - λενινισμό στη βάση του οποίου δημιουργήθηκε κάποτε, ούτε τραβηγμένο από τα γεωπολιτικά μαλλιά του! Από τα  "επανενωτικά" Ισραηλινά μαλλιά του, ένι ξέρω!

 Ο ταυτόχρονος ξεπεσμός κάθε αριστερής - κομμουνιστικής  ταυτότητας από πιθανούς εραστές της "αριστερής" θεωρητικής και ιστορικής κληρονομιάς. Με λίγα λόγια, η αριστερά ως το απόλυτο τίποτε της γενικής φιλοαριστερής αστικής απροσδιοριστίας για να μην πω, της φιλοαριστερής  αστικής  πολιτικής μαλακίας και παρεξηγηθώ.

Ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο, ούτε για το παράλλο δεν θα συναινέσουμε στην αδιαφάνεια τζαι στο "σιώπα να περάσουμε..."

Το "σιώπα να περάσουμε..." θα μας το επιβάλουν έτσι κι αλλιώς, αύριο μεθαύριο, οι φασίστες.
Αναγκαία και Αναίμακτα!!

Μ. Χρ από την ανάποδη.

Μαζί τα φάγανε

Δεύτερη Ανάγνωση

Η κρίση χρέους, η πρωτοβουλία για λογιστικό έλεγχο και η αναγκαιότητα για λογοδοσία των τραπεζών

Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο και το βάθος της φαντάζει ακόμα απύθμενο, άρχισαν πλέον να ακούγονται φωνές για αλλαγή πορείας και να στέλλονται σήματα κινδύνου και από τη φιλελεύθερη και από τη σοσιαλδημοκρατική σκοπιά. Οικονομολόγοι και αναλυτές που δεν τάσσονται με την ανατροπή του καπιταλισμού, αντιλαμβάνονται πλέον ότι η καταστροφική πορεία του συστήματος δεν είναι αναστρέψιμη χωρίς τολμηρές πολιτικές αποφάσεις και μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έτσι ώστε να καταστεί μεσοπρόθεσμα βιώσιμο. Καθώς η δημόσια στήριξη των τραπεζών φαίνεται να είναι πλέον μονόδρομος, τώρα η συζήτηση εστιάζει στους όρους αυτής της στήριξης. Παρά το ότι ο νεοφιλελεύθερος φονταμενταλισμός συνεχίζει για την ώρα να κυριαρχεί και μαζί με τα λόμπυ των τραπεζιτών απαιτεί με θράσος λεφτά από το δημόσιο χωρίς αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος και δομής του διοικητικού ελέγχου των τραπεζών, οι φωνές για κρατικοποίηση των τραπεζών πληθαίνουν και εντείνονται. Και είναι και μη Μαρξιστές που μιλούν τώρα για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών – αν είναι “too big to fail”, τότε είναι και “too big to be private” –, τονίζοντας ότι η ιδιωτικοποίηση του κέρδους και η κοινωνικοποίηση της ζημιάς εκτός από άδικη είναι και επικίνδυνη. Η “πτωχοτραπεζοκρατία” όπου όσο πιο πτωχευμένοι είναι οι τραπεζίτες τόσο πιο πολλή εξουσία έχουν, δεν απειλεί μόνο την κοινωνία αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό, σημειώνει ο Βαρουφάκης http://www.aformi.gr/2012/04/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF-%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD/

Η πιο άμεση συνέπεια της κρίσης χρέους, που αποτελεί και την πιο εμφανή και επιζήμια πτυχή της σημερινής οικονομικής κρίσης, είναι η αδυναμία των κρατών να ασκήσουν ανεξάρτητη πολιτική, να χρηματοδοτήσουν έργα υποδομής και να διατηρήσουν υφιστάμενες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και τους θεσμούς πρόνοιας με δημόσιο χαρακτήρα. Καθώς το δημόσιο χρέος, [το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, όπως σημείωνε ο Μαρξ], εκτοξεύεται στα ύψη, υιοθετούνται υφεσιακές πολιτικές λιτότητας που αυξάνουν την ανεργία και πιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω, διαμορφώνοντας έτσι ένα πολύ ευνοϊκό πλαίσιο για το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, οι όποιες επενδύσεις του οποίου αντιμετωπίζονται περίπου ως ευλογία και ενθαρρύνονται με σειρά οικονομικών και μη οικονομικών κινήτρων. Στον τρίτο κόσμο την δεκαετία του 1980 η κρίση χρέους οδήγησε πολλές χώρες στο ΔΝΤ, που επέβαλε τα λεγόμενα προγράμματα “δομικής αναπροσαρμογής” θέτοντας τις οικονομίες σε καθεστώς υποτέλειας και επιδεινώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Τώρα αυτό ήδη άρχισε να συμβαίνει και στον ευρωπαϊκό νότο με την Ελλάδα να αποτελεί το πιο ξεκάθαρο αλλά όχι το μοναδικό παράδειγμα.

Πώς όμως δημιουργείται και πώς εκτοξεύεται το δημόσιο χρέος; Υπάρχει μια πρωτοφανής έλλειψη διαφάνειας σε αυτές τις διαδικασίες που καλύπτεται συχνά από προπαγανδιστικές και ρητορικές ασκήσεις φόρτωσης ενοχών στους λαούς ότι ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους, στους μισθωτούς ότι δεν είναι αρκετά παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί ή και γενίκευσης των ευθυνών της πολιτικής και τραπεζιτικής ελίτ και των εποπτικών αρχών με πιο χαρακτηριστικό το “μαζί τα φάγαμε”. Ήδη όμως παρουσιάζονται αδυναμίες στην αποτελεσματικότητα της κυρίαρχης ρητορικής να πείσει – οι αλχημείες και τα νοητικά άλματα των αρθρογράφων του συστήματος δεν περνούν πια τόσο εύκολα καθώς τα ερωτήματα άρχισαν να μπαίνουν σε πιο ορθολογική βάση: “αν φαγώθηκαν λεφτά, ποιοι τα έφαγαν;” “αν οι αγορές αυτορρυθμίζονται γιατί πρέπει να πληρώσει το δημόσιο;” “αν ο κεντρικός τραπεζίτης είναι τόσο αυθεντία πώς τα έκανε τόσο θάλασσα;” Και πιο ουσιαστικά: ποιος ήταν ο ρόλος της αύξησης των επιτοκίων από τη δεκαετία του 1980, της μείωσης της φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο μετέπειτα και της σημερινής κρατικής (προσωρινής) διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους; Αυτά τα ερωτήματα τίθενται από το διεθνές κίνημα ενάντια στο χρέος που απαιτεί λογιστικό έλεγχο έτσι ώστε να διαφανεί ποιο μέρος του χρέους είναι απεχθές ενδεχομένως και παράνομο και ποιοι ευθύνονται για αυτό. http://www.contra-xreos.gr/

Στη Γαλλία η πρωτοβουλία αυτή έχει αποκτήσει μεγάλη λαϊκή στήριξη και έχει αξιοσημείωτη δυναμική.

Ακόμη όμως και χωρίς την πλήρη κρατικοποίηση των τραπεζών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο κάτι που θα αποτελούσε ένα αποφασιστικό βήμα προς την αποφυγή μιας οικονομικής κατάρρευσης με ό,τι αυτή συνεπάγεται, μπορούν να παρθούν κάποια μέτρα θεσμικών ρυθμίσεων και ουσιαστικού ελέγχου και εποπτείας έτσι ώστε και να τεθούν προ των ευθυνών τους οι τραπεζίτες και οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί και κυρίως να αποφευχθούν στο προσεχές μέλλον ανάλογες καταστάσεις. Η λογοδοσία των τραπεζών είναι διεθνές ζήτημα και στις σημερινές συνθήκες αναμφίβολα μονόδρομος. Ήδη η συζήτηση έχει ξεκινήσει και στην Κύπρο όπου γίνονται και κάποιες πολιτικές ζυμώσεις σε σχέση με αυτά τα θέματα. http://erascy.blogspot.com/2012/03/blog-post_31.html

Φικρής

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

Στη μνήμη του Δημήτρη Μητροπάνου
........................................................................

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί



Δημήτρης Μητροπάνος,
Θάνος Μικρούτσικος, Άλκης Αλκαίος
...........

Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες

Δημήτρης Μητροπάνος
Τάσος Λειβαδίτης, Μίκης Θεοδωράκης

Δεν είμαι άλλος

Πίσω απ' το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
Και μήτε στ' όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ' ένα σκοπό χερουβικό

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Μάνος Ελευθερίου, Θάνος Μικρούτσικος, 
Χρίστος Θηβαίος

Πισσαρίδη εσύ σούπερσταρ

Δεύτερη Ανάγνωση

 

Την περασμένη βδομάδα μια σειρά από οργανώσεις δημοσίων υπαλλήλων εξέφρασαν επίσημα την αντίθεση τους στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης που επιχειρείται από τις κοινοβουλευτικές ομάδες ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ. Και ενώ, λόγω του γεγονότος ότι η πρόταση αυτή δεν βρήκε σχεδόν καθόλου κοινωνική στήριξη, καθώς όλες οι οργανώσεις εργαζομένων, ακόμα και αυτές που πρόσκεινται στα κόμματα αυτά διαφώνησαν, αναγκάζοντας τον ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ να αναβάλουν την πρωτοβουλία τους για το 64ο, εμφανίστηκε μια συνέντευξη του κ Πισσαρίδη στο ΚΥΠΕ στην οποία προτείνει να ψηφιστεί τώρα νόμος για το 65ο και να ανασταλεί, όμως, η εφαρμογή του για το 2014. Συνεχίζει μάλιστα ότι στο «2016 με 2017 να ανεβούν στο 67 και σιγά – σιγά», όπως είπε, «να πηγαίνουμε προς τα πάνω μέχρι να φθάσουν το 70ο έτος ηλικίας».

http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/04/blog-post_05.html

Ο κύριος Πισσαρίδης, όμως, δεν λέει μόνο για το πότε νομίζει πως δικαιούνται οι εργαζόμενοι την σύνταξή τους. Μιλά για μια σειρά από τεράστια θέματα κάνοντας πολύ συγκεκριμένες εισηγήσεις πολιτικής σαν να παρουσιάζει κάποιο πρόγραμμα διακυβέρνησης εν είδει πολιτικού μανιφέστου: Αν στηρίξει το κράτος τις τράπεζες να μην έχει δικαίωμα ψήφου, τα κέρδη από το φυσικό αέριο να μην επενδύονται από την κυβέρνηση αλλά από την Κεντρική Τράπεζα, να δημιουργηθεί ανεξάρτητη εταιρεία εκμετάλλευσης του αερίου με έλεγχο του διοικητικού της συμβουλίου από τους μετόχους και όχι από την κυβέρνηση, να διευκολυνθούν εταιρείες παροχής υπηρεσιών, να απλοποιηθούν οι διαδικασίες αδειοδοτήσεων και κρατικής εποπτείας για να μειωθεί η γραφειοκρατία, οι δημόσιοι υπάλληλοι να δουλεύουν και απογεύματα, οι εργαζόμενοι στα καταστήματα να δουλεύουν και σαββατοκυρίακα, να “ελευθεροποιηθεί” η αγορά ηλεκτρισμού, τηλεπικοινωνιών, παροχής νερού και φυσικού αερίου, τα μέτρα λιτότητας έπρεπε να παρθούν νωρίτερα. Απόψεις, βέβαια, που δεν είναι ούτε καινούργιες, ούτε πρωτότυπες, καθότι αποτελούν πάγιες θέσεις εργοδοτικών και τραπεζιτικών κύκλων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών και αρθρογράφων. Το εκπληκτικό, όμως, είναι πως σε μια συνοπτική συνέντευξη τις έβαλε όλες μαζί σαν ριπή πολυβόλου και χωρίς να μπει καν στον κόπο, όχι να αναφέρει κάποιες επιστημονικές έρευνες που να στηρίζουν αυτές τις απόψεις, αλλά ούτε καν να αρθρώσει κάποια επιχειρήματα για να τις στηρίξει πέραν από κάποιες κοινοτυπίες.

Είναι ξεκάθαρο ότι πραγματοποιείται, εδώ, μια πολιτική χρησιμοποίηση του κ Πισσαρίδη για να προωθηθούν συγκεκριμένες θέσεις των κύκλων του κεφαλαίου για την οικονομία και τη διαχείρισή της, μέσα από την εκμετάλλευση του κύρους που του προσδίδει το Νόμπελ. Αυτές μπορεί να είναι πιθανότατα και οι πολιτικές θέσεις του κ. Πισσαρίδη, οπόταν ο ίδιος, προφανώς, θεωρεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως, η “δεξαμενή κύρους” που προκύπτει από ένα Νόμπελ που μοιράστηκε με άλλους δυο ο κ. Πισσαρίδης σε μια εργασία, δεν είναι απεριόριστη. Αν κάποιοι θεωρούν ότι, επειδή ο κ Πισσαρίδης βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του σε μια έρευνα, για ένα πολύ συγκεκριμένο και εξειδικευμένο θέμα, οι απόψεις του, γενικά, για διάφορα θέματα μπορούν να περνιούνται αυτονόητα ως “η επιστημονική θέση”, τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Αν και ο ίδιος απέκτησε τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις, στην ουσία εκτίθεται μόνος του και υποβαθμίζει την ακαδημαϊκή του υπόσταση.

Επειδή, όποια και αν είναι η άποψη μας για την αστική επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, το πλαίσιο της και την τεχνικοποίηση της στα σύγχρονα οικονομικά, υπάρχει η έρευνα, η μεθοδολογία, η εξειδίκευση, πέραν από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και παραληρήματα. Από τη στιγμή που ο Πισσαρίδης και αυτοί που τον προωθούν, επικαλούνται την ιδιότητά του ως βραβευμένου ακαδημαϊκού, τότε οφείλουν να περιοριστούν στο συγκεκριμένο πεδίο για το οποίο έκανε έρευνα, την ανεργία. Για τα άλλα ζητήματα υπάρχουν άλλοι σοβαρότεροι επιστήμονες όπως πχ ο Sen, ο Stiglitz, και πιο πρόσφατα ο Krugman, που πήραν επίσης το συγκεκριμένο βραβείο και τα συμπεράσματα των οποίων δεν συνηγορούν σε λιγότερο δημόσιο ελέγχο στις τράπεζες και τις αγορές, ιδιωτικοποιήσεις και υφεσιακές πολιτικές λιτότητας στη σημερινή κρίση. Οπόταν, θα είναι καλό να ενημερώσει κάποιος τους επιχειρηματικούς και τραπεζιτικούς κύκλους ότι για να μετατρέψουν τις πατάτες σε αγγούρια θέλουν δουλειά πολλή...

Φικρής

Η ανακοίνωση της ΕΡΑΣ για τη βίαιη καταστολή του κινήματος Κατάληψης της Νεκρής Ζώνης

Ψες το βράδυ έγινε μια βίαιη επιχείρηση καταστολής του πιο ζωντανού
και πρωτότυπου κινήματος στην ιστορία των δικοινοτικών σχέσεων στην
Κύπρου. Ο Ειδικός Αντιτρομοκρατικός Ουλαμός εισέβαλε στη Νεκρή Ζώνη με
την ανοχή (αν όχι πρόσκληση) των Ηνωμένων Εθνών (τα οποία έχουν την
ευθύνη για την ειρήνη στην περιοχή) οπλισμένοι με αυτόματα με τα οποία
στόχευαν δεκαπεντάχρονα παιδιά και χτυπούσαν τους ειρηνικούς
καταληψίες του κτηρίου που ανήκει στη μονή Κύκκου και που ήταν σε
αχρησία για δεκαετίες. Κατά την έναρξη της επιχείρησης δεν επιδείχθηκε
κανένα ένταλμα, και προχώρησαν στην εξάσκηση ωμής βίας χωρίς κανένα
δικαιολογητικό ή επεξήγηση. Μυστικοί αστυνομικοί και από τις δύο
πλευρές παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα, σε μια ειρωνική πράξη
συμβολικής (έστω) επαναπροσέγγισης των δυνάμεων καταστολής.

Η αμηχανία της Ε/Κ πλευράς και των Η.Ε. για την παρουσία των
καταληψιών ήταν προφανής εδώ και βδομάδες. Έστω και σε συμβολικό
επίπεδο δεν μπορούσαν να καταστείλουν ένα κίνημα το οποίο, αν και
ανεξέλεγκτο και έξω από τις δομές του κράτους και των πολιτικών
κομμάτων, επαγγελόταν τον ίδιο πολιτικό στόχο που η Ε/Κ πλευρά
διακηρύσσει στις συνομιλίες: την επαναπροσέγγιση, τη λύση, και
επανένωση της Κύπρου. Η διαφαινόμενη κατάρρευση των συνομιλιών, ή/και
η πρόφαση να «καθαρίσει» η περιοχή από ανεπιθύμητα στοιχεία που μπορεί
να εκθέσουν την ΚΔ κατά την προεδρία της ΕΕ φαίνονται ως οι πιο
λογικές ερμηνείες για την επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής
για τη διενέργεια της επιχείρησης. Οι όποιες άλλες προφάσεις περί
υγείας και ασφάλειας των καταληψιών είναι απλές δικαιολογίες για μια
επίπλαστη νομιμοποίηση της παράλογης χρήσης βίας, της σύλληψης 27
ατόμων, και τον τραυματισμό πολλών άλλων.

Η ΕΡΑΣ είναι αλληλέγγυα στους καταληψίες και θέση της είναι ότι οι
αρχές της ΚΔ, και η κυβέρνηση συγκεκριμένα, έχουν προσπαθήσει να
καταστείλουν ένα γνήσια δικοινοτικό και διεθνιστικό κίνημα που έκανε
την επαναπροσέγγιση καθημερινή πράξη και όχι θεωρητική διακήρυξη.

http://erascy.blogspot.com/2012/04/blog-post_07.html

Στην κυπριακή αριστερά...

Ο Άμλετ της σελήνης

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Φύλο και εθνότητα στην εργασία

(μετάφραση αποσπάσματος από το υπό έκδοση στα αγγλικά βιβλίο , “Labour relations in Cyprus: employment, trade unionism and class composition”, σελ. 124-126)

5.2.1. Η εμφυλοποίηση και η εθνοτικοποίηση των επαγγελμάτων

...Η εμφυλοποίηση συγκεκριμένων επαγγελμάτων στις πλείστες βιομηχανίες είναι ένα φαινόμενο που συχνά περνιέται ως αυτονόητo. Οι πληροφορητές μου εκπλήσσονταν, πιθανότατα νομίζοντας ότι κάτι πήγαινε λάθος μαζί μου, όταν ρωτούσα γιατί δεν υπάρχουν άντρες καθαριστές ή γραμματείς και γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες κτίστες ή τεχνικοί. Αυτές οι ερωτήσεις έμοιαζαν κάπως παράξενες ή ακόμα παιδιάστικες. Οι εργοδότες, οι διευθυντές και οι συνδικαλιστές απαντούσαν υποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν αιτήσεις από γυναίκες για τέτοιες αντρικές δουλειές και ανάποδα και όταν ρωτήθηκαν γιατί πιστεύουν γίνεται αυτό, κατέφευγαν σε διάφορα κοινωνικά στερεότυπα για τις ικανότητες και ποιότητες των φύλων. “Οι άντρες δεν καθαρίζουν καλά¹”. “Οι πελάτες δεν θέλουν να έχουν άντρες να τους καθαρίζουν τα δωμάτια.²” “Οι γυναίκες δεν μπορούν να αντέξουν να δουλέψουν στις οικοδομές³”. Οι εξηγήσεις που δίνονταν για το διαχωρισμό των φύλων στην εργασία δεν περιορίζονταν σε βιολογικά χαρακτηριστικά, αλλά περιλάμβαναν και κοινωνικές και σεξουαλικές εξηγήσεις. “Οι γυναίκες έχουν να φροντίσουν την οικογένειά τους και δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τη φιλοδοξία για καριέρες.⁴” “Αν είσιεν γεναίτζιες στα κτίσματα οι αρσενιτζιοί εν θα εδουλεύκαν. Ήταν να θωρούν ούλλοι τες ζάμπες τους τζιαι τα βυζιά τους⁵”.

Ο διαχωρισμός των φύλων στην εργασία είναι μόνο το πρώτο βήμα στη διαδικασία της εμφυλοποίησης. Αφού καθιερωθεί ότι ένα συγκεκριμένο επάγγελμα ή θέση εργασίας ανήκει είτε στους άντρες είτε στις γυναίκες, μετά το επόμενο βήμα είναι η απόδοση αρσενικών ή θηλυκών χαρακτηριστικών στη δουλειά την ίδια. “Φέρε μια γυναίκα να καθαρίσει εδώ⁶.” Όταν υπάρχει κάποιο τεχνικό πρόβλημα τηλεφωνώ στον κύριο Χ. (υπεύθυνος τμήματος συντήρησης) να μου στείλει έναν από τους άντρες του πάνω να το φτιάξει.⁷” Ή “εν έχω κανένα πρόβλημα με τες κοπέλες μου. Εν ευσυνείδητες τζιαι δουλεύκουν καλά.⁸” Αφού είναι γυναίκες που κάνουν και πάντα έκαναν το καθάρισμα, γίνεται σύνηθες να γίνεται αναφορά στις καθαρίστριες των ξενοδοχείων ή των τραπεζών ως “οι γυναίκες⁹”. “Ήταν οι γυναίκες που ξεκίνησαν την απεργία του 1999. Αυτές ήταν το δυνατότερο χαρτί των συντεχνιών.¹⁰” Η διαίρεση σε αρσενικές και θηλυκές εργασίες είναι επίσης κάτι που εκλογικεύεται και εσωτερικεύεται από τις ίδιες τις γυναίκες. Πολλές γυναίκες για παράδειγμα, ανέφεραν βιολογικούς παράγοντες για να εξηγήσουν τη διαίρεση σε αντρικές και γυναικείες εργασίες. Ταυτόχρονα έλεγαν ότι η πλήρης ισότητα μεταξύ των φύλων δεν έχει επιτευχθεί αλλά και ότι έχει υπάρξει σημαντική πρόοδος. Μερικές θεωρούσαν τις αντρικές εργασίες ως μεγαλύτερη πρόκληση αλλά παραπονιούνταν ότι οι άντρες θεωρούν τις γυναικείες εργασίες ασήμαντες και ανιαρές¹¹.

Η εθνότητα αποτελεί επίσης παράγοντα διαχωρισμού στην κυπριακή εργασιακή διαδικασία. Υπάρχουν οι δουλειές για τους Κύπριους και οι δουλειές για τους ξένους. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μη Ελληνοκύπριοι που εργοδοτούνται στην τραπεζική βιομηχανία¹² και εξαιρετικά λίγοι Ελληνοκύπριοι σε μερικά οικοδομικά και ξενοδοχειακά επαγγέλματα. Αυτά τα επαγγέλματα είναι συνήθως άσχημα και μη ελκυστικά για τους Ελληνοκύπριους. Είναι πολύ σκληρά, πολύ ανιαρά και πολύ κακοπληρωμένα, απαιτώντας συχνά ελάχιστες ή καθόλου δεξιότητες αλλά πολλή υπομονή και αντοχή. Εργασία στα σίδερα, καθάρισμα κουζινών, καλούπια και γενικά ανειδίκευτη χειρωνακτική εργασία αποτελεί πεδίο των μη Ελληνοκύπριων εργαζομένων¹³. Ο διαχωρισμός στη βάση της εθνότητας είναι επίσης παρών σε μικτά επαγγέλματα όπως στα εστιατόρια και στα μπαρ. Οι Ελληνοκύπριοι σε αυτά τα επαγγέλματα είναι συνήθως υπεύθυνοι, βρισκόμενοι πάνω από τους μη Κύπριους στην εργασιακή ιεραρχία και συχνά βοηθούν τους μεσαίους διευθυντές στην επίβλεψη¹⁴. Η εθνοτικοποίηση μερικών επαγγελμάτων είναι παρόμοια με τις διαδικασίες εμφυλοποίησης που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Οι Ρουμάνοι σιδεράδες στην έρευνα πεδίου 6 αποκαλούνταν “Ρουμάνοι” και όχι σιδεράδες, ακόμα και αν η αναφορά είχε να κάνει καθαρά με την εργασία στα σίδερα.

Αυτός ο υπερ-καθορισμός από την εθνότητα εξυπηρετεί τη μεταμφίεση των πραγματικών οικονομικών και λειτουργικών διαφορών. Μεταξύ των Κύπριων εργαζομένων και των συνδικάτων η ιδέα ότι οι Κύπριοι είναι πιο ειδικευμένοι από τους μη Κύπριους είναι κυρίαρχη. Αυτό που στην ουσία είναι μια λειτουργική διαφορά που προκύπτει από τη διαφορά στην τιμή της εργασίας, οχυρώνεται πίσω από εθνοτικοποιημένες αντιλήψεις ειδίκευσης. Οι συνέπειες αυτού, που αποκόπτουν την επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα την αδυναμία συντονισμένης ταξικής δράσης, έχουν ήδη αναφερθεί στο προηγούμενο και θα συζητηθούν περαιτέρω στο επόμενο κεφάλαιο. Το σημείο εδώ είναι ο περιορισμένος βαθμός ενοποίησης των Κύπριων και μη Κύπριων εργατών παρά τη χωρική και χρονική συνύπαρξή τους στους εργασιακούς χώρους. Είναι τελικά οι διαιρέσεις της αγοράς εργασίας που ορίζουν το πεδίο της εργασίας διαιρώντας την εργασιακή διαδικασία συνολικά.

1Έρευνα πεδίου 2, υπεύθυνη καθαριότητας

2Έρευνα πεδίου 3, υπεύθυνη καθαριότητας

3Έρευνα πεδίου 6, επιστάτης. Αυτή η εξήγηση δόθηκε και από συνδικαλιστές.

4Αυτό το επιχείρημα ειπώθηκε και από άντρες και από γυναίκες στις έρευνες πεδίου 3, 4 και 5.

5Έρευνα πεδίου 7, επιστάτης. Το επιχείρημα της απόσπασης της προσοχής για τέτοιους λόγους χρησιμοποιήθηκε επίσης και από μερικούς άντρες εργάτες.

6Έρευνα πεδίου 1, διευθυντής φαγητού και ποτού.

7Έρευνα πεδίου 3, υπεύθυνη καθαριότητας.

8Έρευνα πεδίου 2, υπεύθυνη καθαριότητας.

9Έρευνες πεδίου 1, 2, 3, 4, συνεντεύξεις με τις υπεύθυνες καθαριότητας.

10Έρευνα πεδίου 1, διευθυντής μπαρ

11Έρευνα πεδίου 6, γραμματέας και υπεύθυνη πωλήσεων

12Έρευνες πεδίου 4, 5.

13Έρευνες πεδίου 1, 2, 3, 6, 7.

14Έρευνες πεδίου 1, 2, 3.

Αναβολές, ιδιωτικά συμφέροντα και εργατικές αντιστάσεις

Δεύτερη Ανάγνωση

Δεν ολοκληρώθηκε τελικά η πρωτοβουλία ΔΗΚΟ-ΔΗΣΥ για επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης του ευρύτερου δημόσιου τομέα στο 64ο αν και δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν πρόκειται απλά για τακτική αναβολή ή για δεύτερες σκέψεις λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν. Την περασμένη Πέμπτη η ΣΗΔΗΚΕΚ – ΠΕΟ διοργάνωσε έκτακτο παγκύπριο συνέδριο για το ζήτημα που κατέληξε σε διαμαρτυρία έξω από τη βουλή απορρίπτοντας τόσο το περιεχόμενο όσο και τη μέθοδο αλλά και τις προεκτάσεις της πρωτοβουλίας Αβέρωφ-Κουλία-Παπαδόπουλου. Πάντως ήδη γίνεται λόγος για μερίδα ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων που στηρίζει την πρωτοβουλία ενάντια στη θέση της ΠΑΣΥΔΥ. Και πέραν από τις πολιτικές απόψεις, τα οικονομικά συμφέροντα και τις ιδεολογίες που άπτονται του θέματος φαίνεται ότι υπάρχει και η πιο πεζή και ωμή πτυχή – πολιτικές σκοπιμότητες σε σχέση με την παράταση της θητείας διευθυντικών στελεχών που αφυπηρετούν φέτος έτσι ώστε οι αντικαταστάτες τους να διοριστούν από την νέα κυβέρνηση.

Σε αυθόρμητη απεργία προχώρησαν την Πέμπτη το βράδυ οι εργαζόμενοι στο ΡΙΚ αντιδρώντας στην απόφαση της βουλής να μην εγκρίνει τον προϋπολογισμό του ημικρατικού οργανισμού με αποτέλεσμα να μείνουν απλήρωτοι. Αυτή τη βδομάδα αποφάσισαν να συνεχίσουν τα μέτρα με 2 δεκάλεπτες συμβολικές στάσεις την μέρα μέχρις ότου πληρωθούν τους μισθούς τους. Πέραν από τα πολιτικά παιχνίδια για τον έλεγχο του ΡΙΚ και την γενικότερη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να βάλει εμπόδια στην κυβέρνηση υπάρχει και πάλι η πιο πεζή και ωμή πτυχή – η προώθηση των ιδιωτικών συμφερόντων των καναλαρχών που ανταγωνίζονται την δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ο νέος τραπεζίτης Υπουργός Οικονομικών κ Σιαρλής δήλωσε σήμερα στη βουλή ότι σε περίπτωση που δεν μειωθεί το έλλειμμα στο 2.7% θα παρθούν και άλλα μέτρα (λιτότητας) ίσως και κάποιες φορολογίες αλλά ότι δεν θεωρεί την φορολόγηση λύση στα προβλήματα της οικονομίας. Θα καταθέσει επίσης σύντομα νομοσχέδιο για υποχρεωτική ισοσκέλιση του κρατικού προϋπολογισμού με την Κύπρο να είναι ίσως η πρώτη χώρα της ΕΕ που προχωρεί στην υλοποίηση της σχετικής συνεννόησης, κάτι που χαιρέτισε ο πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών κ Παπαδόπουλος. Ο υπουργός είπε επίσης ότι θα διαβουλευτεί με όλους τους ενδιαφερόμενους για τα ζητήματα της οικονομίας και ξεκινά άμεσα τον διάλογο για την τροποποίηση της ΑΤΑ και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Το τ/κ κοινοβούλιο ψήφισε τελικά, σε μια συνεδρία που εξελίχτηκε σε ολονύκτια, τον περίφημο νόμο που ανοίγει τον δρόμο για ιδιωτικοποιήσεις σε δημόσιες υπηρεσίες στο κυπριακό βορρά. Διευκολύνεται έτσι ακόμα περισσότερο η κάθοδος του τουρκικού κεφαλαίου στη βόρεια Κύπρο και ενισχύεται η ήδη αποπνικτική επικυριαρχία του.

Φικρής

Σημειώσεις 16 – 2/4/2012

Είδαμεν το τζιαι τούτον. Εργαζόμενοι στην δημόσια τηλεόραση να εκλιπαρούν που τες οθόνες την βουλή του πλούτου τζιαι του κεφαλαίου να επιτρέψει να πληρωθούν τους μισθούς τους. Επειδή αγκρίστηκεν ο πρίγκηπας της Στράκκας, εμειώθηκεν η τηλεθέαση των ιδιωτικών καναλιών τζιαι ελύσσιασεν ο Συναγερμός να πιάει την εκτελεστική εξουσία. Αλλά δαμέ που τύπους που αφήκαν νοσοκομειακά τμήματα χωρίς ιατρικό τζιαι νοσηλευτικό προσωπικό για να κάμουν λιτότητα τι καρτεράς;

Κίνηση για την Λογοδοσία των Τραπεζών

Οι ευθύνες του τραπεζιτικού τομέα για την οικονομική κρίση και η διαπλοκή συμφερόντων στη Βουλή και τα ΜΜΕ

Η κυπριακή οικονομία βρίσκεται από την άνοιξη του 2011 σε μια κρίση η οποία είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων, αν όχι ύποπτων αγορών ελληνικών ομόλογων από τις τράπεζες. Τότε άρχισαν οι υποβαθμίσεις της οικονομίας με αναφορά στην έκθεση των τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα. Ανκαι υπάρχουν πολλοί λόγοι να αμφισβητήσει κανείς του οίκους αξιολόγησης, στο ζήτημα των τραπεζών υπάρχει μια πραγματική διάσταση: αν δεν καταφέρουν οι τράπεζες να βρουν μόνες τους κεφάλαια τότε ίσως να χρειαστεί να εμπλακεί και η Πολιτεία στην διαδικασία διάσωσης τους. Και αυτό βέβαια θα έχει επιπρόσθετο κόστος.

Σαν πολίτες, σαν φορολογούμενοι, αλλά και σαν εργαζόμενοι που θα υποστούμε τις επιπτώσεις της κρίσης, έχουμε δικαίωμα να ξέρουμε πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Διότι το ζήτημα είναι βαθύτερο και ευρύτερο. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία οι τράπεζες πήραν ένα δάνειο 3 δις από το κράτος το 2009 [με την μορφή χαμηλοτοκων χρεογράφων] και μετά αντί να διοχετεύσουν αυτά τα χρήματα στην κυπριακή αγορά [όπως ήταν η αρχική υπόσχεση αλλά και το καθήκον τους αφού πήραν τα χρήματα με την μεσολάβηση του Δημόσιου] χρησιμοποίησαν τα χρήματα για να κερδοσκοπήσουν με ελληνικά ομόλογα. Όχι μόνο αγόραζαν μαζικά ομόλογα το 2009 αλλά και το 2010 όταν άλλοι επενδυτές τα ξεφορτώνονταν. Τελικά έφτασαν στο σημείο να έχουν σήμερα απώλειες άνω των 5 δις, ενώ είναι ακόμα αδιευκρίνιστο ποσά θα χάσουν και από τα δάνεια τους στην ελληνική αγορά.

Υπάρχει εδώ ένα ανοικτό ζήτημα: ποιοι πήραν αυτές τις αποφάσεις, και γιατί;

Μήπως μερικοί κερδοσκοπούσαν για να παίρνουν μπόνους;

Αν οι τράπεζες ήταν απλά ιδιωτικές επιχειρήσεις, τέτοια λάθη και τέτοιες πρακτικές θα τα οδηγούσαν στην χρεοκοπία. Εδώ όμως έχουμε σαν δημόσιο την πίεση να τις στηρίξουμε. Κατά την διάρκεια του 2011 μάλιστα τα ΜΜΕ βοήθησαν στο να συγκαλυφθεί η κατάσταση με το να μετατοπίζουν το πρόβλημα στο δημοσιοοικονομικο έλλειμμα για να ζητήσουν λιτότητα και περικοπές από όλους – για να χρηματοδοτηθούν οι ζημιές των τραπεζών.

Σήμερα ο κίνδυνος είναι διπλός: αν δεν μπορέσουν να βρουν κεφάλαια θα ζητήσουν βοήθεια από το κράτος, ενώ το Δεκέμβρη πρέπει να πληρώσουν πίσω τα 3 δις τα οποία χρωστούν στο Δημόσιο. Αν οι τράπεζες δεν τα καταφέρουν τότε θα μεγαλώσει το δημόσιο χρέος και τότε, οι υποστηρικτές των τραπεζών στην βουλή και τα ΜΜΕ θα φωνάζουν για περικοπές σε επιδόματα, παγοποιήσεις μισθών, και άλλα ανάλογα τα οποία θα ξεκινήσουν από το δημόσιο και θα καταλήξουν στον ιδιωτικό τομέα.

Εφόσον το Δημόσιο είναι εμπλεκόμενο, τότε σαν πολίτες και φορολογούμενοι, θα πρέπει να ξέρουμε πως έφτασαν οι τράπεζες ως εδώ και ποιες ασφαλιστικές δικλείδες θα δημιουργηθούν για να μην επαναληφθούν ανάλογα φαινόμενα.

Πρέπει να θυμόμαστε λ.χ. ότι είναι από το τραπεζιτικό τομέα που ξεκίνησε και η μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου το 1999.

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα το οποίο πρέπει να γίνει αντικείμενο δημόσιας έρευνας, είναι το θέμα της Διαπλοκής: η ύπαρξη δικηγόρων των τραπεζών σε σημαντικές θέσεις στην Βουλή [όπως στην επιτροπή οικονομικών] δημιουργεί σαφώς θέμα ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Στην Ευρώπη η κρίση των τραπεζών έχει δημιουργήσει μια ευρύτερη ευθιξία για τα φαινόμενα διαπλοκής - έχουν ήδη παραιτηθεί για ύποπτα δάνεια και δοσοληψίες με τράπεζες, σημαντικοί παράγοντες στην Ελβετία, Γερμανία, Ιρλανδία. Σε αυτό το πλαίσιο στην Κύπρο η συγκάλυψη της Διαπλοκής είναι εντυπωσιακή.

Οι αμεσοι στόχοι της κίνησης είναι:

1. Η απαίτηση για έρευνα ώστε να διαφανούν τα αίτια και οι ευθύνες της κρίσης

2. Η θεσμοθέτηση ελέγχων στις τράπεζες αν χρειαστεί να τις στηρίξει η Πολιτεια ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον ανάλογα σκάνδαλα

3. Η διερεύνηση του θέματος της Διαπλοκής συμφερόντων ανάμεσα σε πολιτικούς και τράπεζες

Κίνηση για την Λογοδοσία των Τραπεζών