“Οι ξένοι εργαζόμενοι,

νόμιμοι ή παράνομοι, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Να το θυμάσαι”

λαλεί το σποτάκι του Άστρα.

Εν γεγονός ότι εκτός που το κυπριακό τζιαι στο μεταναστευτικό εν η ακροδεξιά που βάλλει το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναγκάζονται να τοποθετούνται τζιαι οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Τούτο το κυρίαρχο πλαίσιο κυμαίνεται περίπου που την ξενοφοβία ως τον ρατσισμό. Οι μετανάστες θεωρούνται ως απειλή, ως εσωτερικός εχθρός, ως φυσιολογικά ή πολιτιστικά κατώτεροι έτσι ώστε να δικαιολογείται τζιαι η υποδιαίστερη θέση στην οποία τους τοποθετεί η πολιτική οικονομία.

Η Αριστερά τζιαι το Άστρα ως η έκφραση του πιο προχωρημένου κομμαθκιού της, διαφοροποιείται κάπως που το ηγεμονικό πλαίσιο τζιαι απορρίπτει τες ρατσιστικές του συνέπειες – όμως η εθνοκεντρική τζιαι θεσμική βάση της διάκρισης αποτελεί ένα σκληρό πυρήνα που έννεν εύκολο να αμφισβητηθεί. Ειδικά σήμερα που λόγω της κρίσης τζιαι της αυξημένης ανεργίας, περίπου η θέση ότι “οι ξένοι πιάννουν μας τες δουλειές μας” (κεντρικό τζιαι διαχρονικό ακροδεξιό σύνθημα) περνά μέσα στα αυτονόητα στη δημόσια σφαίρα, όσες έρευνες τζιαι να φκουν για την συνεισφορά των ξένων εργαζομένων στην οικονομία ή για τες νέες τζιαι διαφορετικές θέσεις εργασίας που καταλαμβάνουν σε σχέση με τους Κυπραίους εργαζομένους.

Το σποτάκι του Άστρα μέσα σε τούτα τα δεδομένα φαντάζει προοδευτικό. Αλλά άμαν το αναλύσει κάποιος εν θλιβερό το πόσο λλίον εν το περιεχόμενο του, τζιαι το πόσο αμυντικό τζιαι ταπεινό εν το σύνθημα που περιορίζεται τελικά στο να πει ότι “εν τζιαι οι ξένοι άνθρωποι, ακόμα τζιαι οι παράνομοι”. Η αναφορά σε εργαζόμενους τζιαι όι απλά ξένους/μετανάστες φυσικά εν θετική αλλά μεινίσκει μετέωρη – δεν αποτελεί ταξική θέση τζιαι δεν παραπέμπει σε ταξική ενότητα. Μπορεί να πει κάποιος ότι τούτον εν υποχώρηση ακόμα τζιαι με την ρητορική θέση της κυβέρνησης το 2008-2009 διά στόματος Συλικιώτη ότι “δεν υπάρχουν παράνομοι εργαζόμενοι αλλά παράνομοι εργοδότες”. Δεν μιλά καν ρητά για ισότητα στην πράξη καθώς δεν αναφέρεται σε εργασιακές συνθήκες, δικαιώματα ή συμβάσεις. Ούτε εγκαλεί τους εργοδότες ούτε τους Κυπραίους εργαζόμενους. Απλά με την μεταφορά “δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού” υπονοεί ότι δεν πρέπει να θεωρούνται εξ υπαρχής κατώτεροι από την κυπριακή κοινωνία συνολικά.

Ας κάμουμεν μια σύγκριση με άλλα πιθανά σποτάκια.

“Οι ξένοι εργαζόμενοι, νόμιμοι ή παράνομοι, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Να το θυμάσαι”

“Οι ξένοι εργαζόμενοι, είτε εργάζονται νόμιμα είτε παράνομα, είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης. Να το θυμάσαι”

“Οι ξένοι εργαζόμενοι, είτε με χαρτιά είτε χωρίς χαρτιά, δεν πρέπει να τυγχάνουν εκμετάλλευσης από τους εργοδότες τους. Να το θυμάσαι.”

“Οι ξένοι εργαζόμενοι, είτε εργάζονται τυπικά είτε παράτυπα, πρέπει να έχουν ίσα εργασιακά δικαιώματα και συνθήκες εργασίας με τους συναδέλφους τους. Να το θυμάσαι.”

Να μεν το κουράσω άλλο. Ναι μπροστά στην ακροδεξιά υστερία εν προτιμόττερη η φιλελεύθερη φιλανθρωπία τζιαι ο ουμανισμός. Αλλά εν άλλον η αριστερή, ταξική θέση τζιαι η ταξική αλληλεγγύη.