Σημειώσεις 13 – 18/2/2012

Πολλοί μιλούν για την παγκόσμια αριστερά που είναι σε κρίση εδώ και δεκαετίες, που δεν μπορεί να προβάλει και να υλοποιήσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μια ουσιαστική στρατηγική για την ανατροπή του αστικού εθνικού κράτους, ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και τη μετάβαση στην κοινωνική δικαιοσύνη ή/και τον κομμουνισμό. Και έχουν δίκαιο: όντως επικρατεί ιδεολογική σύγχυση, πολιτική ατολμία, οργανωτική αδυναμία και γενική έλλειψη φαντασίας στην παγκόσμια αριστερά που την καταδικάζει και την περιορίζει – τραγικά και για αυτήν και για την ανθρωπότητα αυτή την κρίσιμη και κομβική ιστορική στιγμή – στο περιθώριο.

Όμως το γεγονός ότι οι βασικοί της ανταγωνιστές στο ιδεολογικό πεδίο – εξαιρώντας δηλαδή την καθαρή συντηρητική ελίτ και τους αρρωστημένους εθνικιστές καθότι αυτοί δεν είναι ιδεολογικοί και πολιτικοί ανταγωνιστές αλλά εχθροί – χρειάζονται να αντλήσουν νομιμοποίηση από την αριστερή θεωρητική και ιστορική παράδοση για να αρθρώσουν τις δεξιές θέσεις τους είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Διότι αν η αριστερά όντως χρεοκόπησε, προς τι η ανάγκη να προστρέχουν ρητορικά σε αυτήν όλοι αυτοί για να νομιμοποιηθούν; Γιατί ας πούμε οι φιλελεύθεροι και οι υπαρκτοί σοσιαλδημοκράτες¹ νιώθουν την υποχρέωση να ντύσουν “αριστερά” τον φιλελευθερισμό τους; Γιατί προσπαθούν να πλασάρουν την λιτότητα ως προοδευτική πολιτική, τον αντι-συνδικαλισμό ως φιλο-εργατισμό, την ιδιωτικοποίηση ως κοινωνικά συμφέρουσα; Γιατί οι εθνικόφρονες, οι εθνοκεντρικοί και οι πατριώτες νιώθουν την υποχρέωση να κρατήσουν απόσταση από τον εθνικιστικό πυρήνα της σκέψης τους και να το παίζουν και διεθνιστές; Γιατί προσπαθούν ας πούμε να πλασάρουν τον μιλιταρισμό ως αντίσταση, την εθνοκαπηλεία ως λαϊκό συμφέρον, τον αστικό εθνο-κοινοτισμό ως ταξική θέση;

Είναι βέβαια κάπως αστείο να βλέπεις τους δεξιούς να μασκαρεύονται αριστερά αλλά το ερώτημα παραμένει. Γιατί; Αυτές οι κλοπές ρητορικής είναι απλά το αποτέλεσμα της αδυναμίας της αριστεράς να αρθρώσει συγκροτημένα και ολοκληρωμένα τον λόγο της αφήνοντας στους τσαρλατάνους χώρο; Ή μήπως είναι τελικά αποτέλεσμα μιας διάχυτης και υπόγειας δύναμης της αριστερής οπτικής που αναγκάζει τους άλλους να καταφεύγουν σε αυτή για την ρητορική πάντα νομιμοποίηση τους;

1Αναφέρομαι εδώ όχι στην ιστορική σοσιαλδημοκρατία, ούτε καν στην μεταπολεμική αλλά στην πλήρως ξεπουλημένη πολιτικά και ιδεολογικά σοσιαλδημοκρατία του σήμερα που από την δεκαετία του 1990 περίπου έχει αποδεχτεί ή / και υιοθετήσει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές.