όταν η εθνικιστική ακροδεξιά όι απλά νομιμοποιείται αλλά πολλές φορές βάλλει τζιαι το πλαίσιο μάλιστα, τζιαι διάφορα τμήματα της κεντροδεξιάς είτε δέχουνται το είτε παίζουν πελλόν τζιαι κρύφουν τζιαι ανέχουνται το, σημαίνει εμπήκαμεν ήδη σε άσσιημες εποχές...
άμαν η αμυντικότητα των συνδικάτων έφτασεν σε έτσι σημεία ώστε να πιθανολογείται παναπεργία με αίτημα το συμβιβασμό σε μικρές αντί μεγάλες ΜΕΙΩΣΕΙΣ στα εισοδήματα των εργαζομένων, σημαίνει ότι εφτάσαμεν σε φάσεις όπου το κεφάλαιο παίζει μονότερμα...
όταν η μεγάλη μερίδα της αριστερόστροφης διανόησης λουφάζει τζιαι αφήνει την δεξιόστροφη διανόηση να αλωνίζει, όταν οι αριστερές απόψεις τζιαι τοποθετήσεις καταντούν σπάνιο είδος στον αστικό τύπο, όταν ο τηλεοπτικός βομβαρδισμός δόσεων νεοφιλελευθερισμού τζιαι εθνολαϊκού συντηρητισμού γίνεται ανελέητος, ο ηγεμονικός λόγος φαντάζει όι μόνον απόλυτος αλλά τζιαι καθολικός...
τζιαι όσπου η Αριστερά εν στήννει κόκαλο, τζιαι εν δείχνει έτοιμη τζιαι αποφασισμένη να δώκει ξεκάθαρες ταξικές τζιαι διεθνιστικές απαντήσεις στην δημόσια σφαίρα τζιαι στον δρόμο, με μαζικές κινητοποιήσεις, πιθανότατα θα οδηγείται σε ακόμα πιο αμυντικές στάσεις, περιχαρακώσεις τζιαι συντεταγμένες υποχωρήσεις...τζιαι στην οικονομία σήμερα τζιαι στο κυπριακό άυριο...
η κοινωνία όμως, έννεν το ίδιο πράμα με την αναπαράσταση της στα ΜΜΕ...το πλήθος των μεσαίων εργαζομένων του ευρύτερου δημόσιου τζιαι του ιδιωτικού τομέα που καλείται σήμερα να πληρώσει σήμερα τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης τζιαι της ασυδοσίας του χρηματιστικού κεφαλαίου έννεν το ίδιο πράμα με τες ηγεσίες των συνδικάτων που το εκπροσωπούν... τζιαι φυσικά η Αριστερά έννεν ταυτόσημη με την ηγεσία τζιαι τον μηχανισμό του ΑΚΕΛ...
6 comments:
Greg!
Εν απόλυτα σωστές οι επισημάνσεις σου.
Αν στο κάτω-κάτω δεν υπάρξει κοινωνική-συνδικαλιστική αντίδραση στες πιέσεις και τον ετσιθελισμό της ενωμένης δεξιάς, που θα στηρίξει το ΑΚΕΛ την όποια προδιάθεσή του για αντίσταση;
Τούτη η εβδομάδα εν καθοριστική. Σίγουρα αναμένονται υποχωρήσεις στη γενικευμένη επίθεση της δεξιάς αλλά ως γνωστό σε ένα πόλεμο υπάρχουν τζιαι οι τακτικές κινήσεις, η ανασύνταξη κλπ.
Τζιαι ούτε μπορούμε να βλέπουμε τις εξελίξεις στα εργασιακά τζιαι τη διελκυστίνδα κεφαλαίου-εργαζόμενων ξεκομμένα που την πορεία λύσης του Κυπριακού.
Αν δηλαδή μπούμε σε μια κατάσταση ολομέτωπης σύγκρουσης τούτη τη στιγμή με τα οικονομικά κατεστημένα , ποια εννάν η τύχη του Κυπριακού;
Η Τουρκία περιμένει τούτη την εξέλιξη για να πάρει τη ρεβάνς που την στήριξη που εδώσαμε στους τουρκοκύπριους πρόσφατα στα δικά τους παρόμοια ζητήματα.
η κοινωνία όμως, έννεν το ίδιο πράμα με την αναπαράσταση της στα ΜΜΕ
Αυτό αποδεικνύεται μόνο στην (επαναστατική) πράξη όμως Γρηγόρη, δεν έχει την θέση "αντικειμενικού δεδομένου." Και μέχρις ότου σπάσει ο καθρέφτης της αλλοτρίωσης που λέγεται "εικόνα", η κοινωνία ΘΑ ΕΙΝΑΙ το ίδιο πράγμα με την αναπαράστασή της, ΘΑ ΕΙΝΑΙ απλώς αναπαράσταση του εαυτού της, δηλαδή προϊόν καθαρής ιδεολογίας.
υμφωνώ ότι η περιρέουσα υστερία παρασέρνει και αδρανοποιεί, ταυτόχρονα επειδή το φαινόμενο χρειάζεται και μελέτη, κάποιοι από μας περιμένουμε λίγο για να το αντιληφθούμε καλύτερα. Νομίζω ότι στο σύντομο διάστημα που έρχεται θ’ αρχίσουν να γράφονται και να γίνονται πράγματα τα οποία πιο εύστοχα θα αναλύουν αυτή την περιρέουσα η οποία φαίνεται να είναι από τις αντιδραστικότερες της Κυπριακής ιστορίας,
Το ότι πολλοί, σχεδόν ούλλοι οι φιλελεύθεροι κρύφουν ή δέχουνται είτε ενθαρρύνουν την άκρα δεξιά ακόμα και στην φασιστική της μορφή δεν είναι κάτι το νέο. Ιστορικά οι φιλελεύθεροι δέχονται ακόμα και τον φασισμό σαν κίνημα όταν το διακύβευμα είναι μια ταξική πολιτική υπέρ της εργατικής τάξης ή το αδυνάτισμα ακόμα και το σπάσιμο των οργανώσεων της. Και να μην ξεχνούμε ότι ο φασισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δεξιά κινήματα και πάνω σε ζητήματα ταξικής πάλης συχνά στοχεύουν μαζί, έστω και αν κρατούν αποστάσεις σε άλλα. Ποια διαφορά βλέπει κανείς σε όλα τα τώρα αντιπολιτευτικά κόμματα για το πόσο θέλουν να διαλύσουν τα εργατικά κεκτημένα? Από το ούτω καλούμενο κέντρο μέχρι τα κόμματα των Τουρκοφάγων και τις ακροδεξιές ομαδούλλες των αγανακτισμένων, εκτός από την φρασεολογία.
Το να βλέπεις ένα αντιρατσιστή φιλελεύθερο να είναι κοντά στο πανώ που λέει για τον Χριστόφια τον γιο της πλύστρας και αργότερα να πυροβολεί τον πρόεδρο μαζί με τον κατασκευαστή του πανώ και η διαφοροποίηση τους στον δημόσιο λόγο να μην ξεχωρίζει και πολύ είναι γιατί υπάρχει μια συμμαχία σε κάποια ζητήματα, κύρια στην κρίσιμη στιγμή του κυρίως ζητήματος που απασχολεί την πλειοψηφία της ανθρωπότητας, δηλαδή το ζήτημα της εργασίας με τα παρεμφερή της. Δες ακόμα και την φιλελεύθερη διανόηση που μιλά πολύ αλλά ξέχασε ένα κομμάτι του πρόσφατου πολιτικού εαυτού της.
Εγώ όμως νομίζω ότι τα συνδικάτα θα στήσουν πόδι και θα εμποδίσουν πολλά από τα μέτρα, πρώτον γιατί τα κόμματα της δεξιάς (τα οποία θέλουν να χαμηλώσουν τους μισθούς και τα κεκτημένα των εργαζομένων στο σύνολό τους) αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από κυβερνητικούς υπαλλήλους γιατί είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές του ρουσφετιού και αυτοί σε μεγάλο βαθμό θα εμποδίσουν την δεξιά σε ζητήματα μισθοδοσίας. Ταυτόχρονα τα άλλα συνδικάτα των εργαζομένων, νομίζω με πρωταγωνιστή την ΠΕΟ θα εμποδίσουν την περιρέουσα από το να φτάσει εκεί που θέλει.
Λυπούμε όμως γιατί τα συνδικάτα, κύρια τη ΠΑΣΥΔΥ η ΟΕΛΜΕΚ κτλ στοχεύουν συνήθως σε στόχους που πλήττουν τα αδύνατα τους μέλη ενώ κάλλιστα υπάρχουν όχι λίγοι κυβερνητικοί με μισθού πάνω από 4000 μηνιαίως που θα έπρεπε να δώσουν την μερίδα τους λέοντος από πλευράς κυβερνητικών.
Βέβαια το χρέος της Κύπρου μπορεί να εξοφληθεί από δέκα οικογένειες με ευκολία και εμείς δεν θα έπρεπε καν να συζητούμε ένα τόσο απλό θέμα.
Ένα σημαντικό επίσης θέμα που μπαίνει όταν δημιουργούνται ακροδεξιά κινήματα είναι ότι αμέσως η δεξιά δυναμώνει και θυμάται τα κεκτημένα των εργαζομένων.
Χρίστος Α
εν το επόμενο δίμηνο που εν καθοριστικό, τούτη η εφτομάδα εν απλά η αρκή, ήδη του δεύτερου μέρους του έργου νέε.
αντώνη συμφωνούμε. για την (επαναστατική) πράξη μιλώ σε ολόκληρο το σημειο 6 έστω και αν αυτό τώρα και εδώ φαντάζει απλά ως η άμυνα στη γραμμή του αυτονόητου...
για να μην είναι η κοινωνία απλά η (θεαματική) αναπαράσταση του εαυτού της, για να μην είναι οι εργαζόμενοι απλά το παθητικό στοιχείο σε μια εκ των πραγμάτων και εκ πρωιμίου, συμβιβασμένη διαπραγμάτευση, για να μην είναι η Αριστερά απλά η πολιτική έκφραση ενός διαχειριστικού-διεκπεραιωτικού γραφείου, χρειάζεται να μεσολαβήσει η κινητοποίηση, η παρέμβαση, η πράξη που θα ανατρέψει την αντίληψη των υφιστάμενων "αντικειμενικών δεδομένων".
χρίστο α,
αν συνδικάτα και η αριστερά, θέλουν και μαζέψουν τις δυνάμεις για να αγωνιστούν ενάντια στην νεοφιλελεύθερη και εθνικιστική περιρέουσα, πολλά μπορούν να γίνουν...ακόμα και τομές σε μακροχρόνιες αδικίες και κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες..
φιλε Γκρεκ,
Το να αποδιδουμε στην περιρρεουσα και στο τσιρκο της ακροδεξιας την διαρκη ηττα της εργατικης ταξης, θα ειναι λαθος αν δεν δουμε πρωτα τις δικες μας αδυναμιες. Η αριστερα ειναι περα απο τον μηχανισμο του ΑΚΕΛ, που ειναι πια μια μηχανη διαχειρισης εξουσιας, και ειναι ανοργανωτη, ασυνδετη, ασπονδυλη και ανικανη να παρεμβει θεαματικα και κυριως ουσιαστικα στην κεντρικη πολιτικη σκηνη. Για να γινει αυτο θελει γερη οργανωση, δεσμευση, σταθεροτητα και πιστη στην προσπαθεια τουτη.
Για αυτο ειναι τοσο αναγκαιο να αποδωσουν καρπους οι επομενοι καθοριστικοι μηνες
ανώνυμε είσαι κέντρο!
Post a Comment