ελοάρκαζα να γράψω ολοκληρωμένη τοποθέτηση για την κατάσταση, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου ανάβαλα το πάλε. θα παραθέσω όμως προς το παρόν 3 αποσπάσματα που κείμενα άλλων.
...Το Σύνταγμα είναι μια καθαρή πολιτική διαμαρτυρία. Ας μας επιτρέψουν λοιπόν οι κάθε είδους ιμπρεσιονιστές, να παρατηρούμε κάθε πολιτική κίνηση που εξελίσσεται εκεί και να δίνουμε τη σημασία που πρέπει στα σύμβολα, τα συνθήματα και τον γενικό προβληματισμό του πλήθους και των διαφόρων αποχρώσεων που παίρνουν αυτές. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά εδώ έχουν δευτερεύουσα σημασία. Τον πρώτο λόγο έχει πλέον η πολιτική στάση. Ο άνεργος ή ο μικροαστός, η νοικοκυρά ή ο εργάτης, ο συνταξιούχος ή ο νέος που φωνάζει “οι προδότες στο Γουδί” δεν είναι εκεί με την επαγγελματική ή την κοινωνική τους ταυτότητα. Είναι με την πολιτική τους ταυτότητα και μάλιστα ενοποιημένη σε άμεσα συνθήματα. Εχουν φύγει από τη φάση του πληττόμενου και έχουν περάσει στην ενεργητική πολιτική δράση. Αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Ούτε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Και επειδή ότι είναι να γίνει θα γίνει πολύ σύντομα, καθένας θα πρέπει να σκεφτεί με την αίσθηση του κατεπείγοντος...
Αβαντ γκαρτ, κόκκινη ορχήστρα Αθήνας, 6/6/2011
................................................
..Η φοβικότητα απέναντι στο κομματικό "καπέλωμα", με όλες τις "τρύπες" και "διόδους" δράσης που αυτή αφήνει σε κάποιους αλλά όχι σε άλλους, δεν είναι σημάδι αυτοπεποίθησης του κινήματος, δεν σηματοδοτεί την γνήσια αυτονόμησή του από προηγηθείσες κατατμήσεις της κοινωνίας· είναι αντίθετα σύμπτωμα γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία είναι η φυσική συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ενοποιητικού προτάγματος που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει άμεσα τις ετερογενείς μικροαστικές μάζες προς έναν πολιτικό στόχο.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΤΟΥΣ "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ" ΚΑΙ ΤΙΣ "ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ" ΤΟΥΣ!
Η επανασυναρμολόγηση του "εθνικού κορμού" απ' τα τσακισμένα λόγω κρίσης, μικροαστικά Εγώ, είναι το βασικό πολιτικό ζητούμενο της δημόσιας εμφάνισης των αγανακτισμένων. Με μαγνήτη την εμπορικά κοινότοπη ατραξιόν του "γεγονότος/event", το πλήθος καλείται να θαυμάσει (και να πιστέψει) τον εαυτό του, χωρίς όρους. Η καλύτερα, με προδιαγραφές και κανόνες για των οποίων τη σημασία αδιαφορεί. Ο "υπερκομματισμός" όλων αυτών είναι τόσο κυριολεκτικός όσο επιτρέπει το ότι είναι απογοητευμένοι πελάτες ή απογόνοι του κράτους των κομμάτων. Και τώρα καλούνται να εκδηλώσουν ωμά, χωρίς τους ξεπερασμένους κομματικούς διαχωρισμούς, τον κοινό τόπο όλων των κομμάτων: την διαταξική συνεργασία, για "το καλό της πατρίδας" και της "εθνικής οικονομίας".
Μουντζώνοντας το πολιτικό προσωπικό του κράτους οι "αγανακτισμένοι" δεν είναι "αντικρατιστές". Αντίθετα νοσταλγούν ένα καπιταλιστικό κράτος ισχυρό, πατρικό και πειστικό. Και περιμένοντας το δηλώνουν έτοιμοι να εξαφανίσουν αυτοπροσώπως κάτω από την γαλανόλευκη, χωρίς κομματικές μεσολαβήσεις, κάθε ταξική αντίθεση...
ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ "ΠΛΗΘΟΣ" ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.
Αυτόνομοι, Ιούνης 2011
...Το Σύνταγμα είναι μια καθαρή πολιτική διαμαρτυρία. Ας μας επιτρέψουν λοιπόν οι κάθε είδους ιμπρεσιονιστές, να παρατηρούμε κάθε πολιτική κίνηση που εξελίσσεται εκεί και να δίνουμε τη σημασία που πρέπει στα σύμβολα, τα συνθήματα και τον γενικό προβληματισμό του πλήθους και των διαφόρων αποχρώσεων που παίρνουν αυτές. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά εδώ έχουν δευτερεύουσα σημασία. Τον πρώτο λόγο έχει πλέον η πολιτική στάση. Ο άνεργος ή ο μικροαστός, η νοικοκυρά ή ο εργάτης, ο συνταξιούχος ή ο νέος που φωνάζει “οι προδότες στο Γουδί” δεν είναι εκεί με την επαγγελματική ή την κοινωνική τους ταυτότητα. Είναι με την πολιτική τους ταυτότητα και μάλιστα ενοποιημένη σε άμεσα συνθήματα. Εχουν φύγει από τη φάση του πληττόμενου και έχουν περάσει στην ενεργητική πολιτική δράση. Αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Ούτε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Και επειδή ότι είναι να γίνει θα γίνει πολύ σύντομα, καθένας θα πρέπει να σκεφτεί με την αίσθηση του κατεπείγοντος...
Αβαντ γκαρτ, κόκκινη ορχήστρα Αθήνας, 6/6/2011
................................................
..Η φοβικότητα απέναντι στο κομματικό "καπέλωμα", με όλες τις "τρύπες" και "διόδους" δράσης που αυτή αφήνει σε κάποιους αλλά όχι σε άλλους, δεν είναι σημάδι αυτοπεποίθησης του κινήματος, δεν σηματοδοτεί την γνήσια αυτονόμησή του από προηγηθείσες κατατμήσεις της κοινωνίας· είναι αντίθετα σύμπτωμα γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία είναι η φυσική συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ενοποιητικού προτάγματος που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει άμεσα τις ετερογενείς μικροαστικές μάζες προς έναν πολιτικό στόχο.
Με τα δεδομένα αυτά, η μόνη μορφή "ικανοποίησης" του κινήματος των "αγανακτισμένων" που είναι εφικτή αντικειμενικά (από την συγκυρία) και υποκειμενικά (με δεδομένη την εκπεφρασμένη ιδεολογική του εχθρότητα προς το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία) είναι φαντασιακή σε χαρακτήρα: σήμερα, το φαντασιακό αυτό έχει τη μορφή της οικουμενικοποίησης ενός αντιμνημονιακού ιδεολογικού πυρήνα (έξω το ΔΝΤ, κάτω το μνημόνιο, κάτω η τρόϊκα, κάτω η ΕΕ) σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΣΠΙΘΑ, απ' τον ΣΥΡΙΖΑ στο Πατριωτικό Μέτωπο, από μερίδα των αντιεξουσιαστών στην Νέα Δημοκρατία και την Εκκλησία της Ελλάδος...
....Το σύνθημα του παρόντος, με πιο επείγοντα τρόπο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 80 χρόνια, δεν είναι βέβαια ούτε το "ουστ!", ούτε η μούντζα, ούτε η συμμετοχή στη μέθεξη του "πλήθους", ούτε η φαντασματική "αυτοδιάθεση" στα λίγα, "ελεύθερα" μα και εκ των ένδον πολιορκημένα τετραγωνικά μιας πλατείας στο κέντρο ενός γιγάντιου κελιού που ασφυκτιά σε μια ατέλειωτη γεωοπολιτική και οικονομική φυλακή, ούτε η αναβίωση του έθνους και της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας, ούτε κάτι παρόμοια και ανέξοδα νοσταλγικό, φετιχιστικό, αυτο-εκπληρούμενο και αγανακτισμένο.
Όχι. Το σύνθημα του πραγματικού και ριζοσπαστικού αγώνα --ριζοσπαστικού επειδή είναι πραγματικός, επειδή διαφεύγει της σφαίρας της καθαρής εμφάνισης, της ναρκισσιστικής οικονομίας της κινητοποιημένης μάζας που, ελλείψει καταφατικού στόχου, μένει να περιεργάζεται απλώς τον εαυτό της-- είναι ένα, και είναι νηφάλιο, ασυμβίβαστο, ακαταπόνητο και αποφασιστικό: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, για μια ακόμα φορά.
Όχι. Το σύνθημα του πραγματικού και ριζοσπαστικού αγώνα --ριζοσπαστικού επειδή είναι πραγματικός, επειδή διαφεύγει της σφαίρας της καθαρής εμφάνισης, της ναρκισσιστικής οικονομίας της κινητοποιημένης μάζας που, ελλείψει καταφατικού στόχου, μένει να περιεργάζεται απλώς τον εαυτό της-- είναι ένα, και είναι νηφάλιο, ασυμβίβαστο, ακαταπόνητο και αποφασιστικό: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, για μια ακόμα φορά.
Radical Desire, 10/6/2011
..................................................................
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΤΟΥΣ "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ" ΚΑΙ ΤΙΣ "ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ" ΤΟΥΣ!
Η επανασυναρμολόγηση του "εθνικού κορμού" απ' τα τσακισμένα λόγω κρίσης, μικροαστικά Εγώ, είναι το βασικό πολιτικό ζητούμενο της δημόσιας εμφάνισης των αγανακτισμένων. Με μαγνήτη την εμπορικά κοινότοπη ατραξιόν του "γεγονότος/event", το πλήθος καλείται να θαυμάσει (και να πιστέψει) τον εαυτό του, χωρίς όρους. Η καλύτερα, με προδιαγραφές και κανόνες για των οποίων τη σημασία αδιαφορεί. Ο "υπερκομματισμός" όλων αυτών είναι τόσο κυριολεκτικός όσο επιτρέπει το ότι είναι απογοητευμένοι πελάτες ή απογόνοι του κράτους των κομμάτων. Και τώρα καλούνται να εκδηλώσουν ωμά, χωρίς τους ξεπερασμένους κομματικούς διαχωρισμούς, τον κοινό τόπο όλων των κομμάτων: την διαταξική συνεργασία, για "το καλό της πατρίδας" και της "εθνικής οικονομίας".
Μουντζώνοντας το πολιτικό προσωπικό του κράτους οι "αγανακτισμένοι" δεν είναι "αντικρατιστές". Αντίθετα νοσταλγούν ένα καπιταλιστικό κράτος ισχυρό, πατρικό και πειστικό. Και περιμένοντας το δηλώνουν έτοιμοι να εξαφανίσουν αυτοπροσώπως κάτω από την γαλανόλευκη, χωρίς κομματικές μεσολαβήσεις, κάθε ταξική αντίθεση...
ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ "ΠΛΗΘΟΣ" ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.
Αυτόνομοι, Ιούνης 2011
12 comments:
Μερικές σκόρπιες απορίες και σκέψεις που δεν ξέρω ποιος θα τις απαντήσει και θα τις σχολιάσει:
1. Από το πρώτο κείμενο: «Ο άνεργος ή ο μικροαστός, η νοικοκυρά ή ο εργάτης, ο συνταξιούχος ή ο νέος που φωνάζει “οι προδότες στο Γουδί” δεν είναι εκεί με την επαγγελματική ή την κοινωνική τους ταυτότητα. Είναι με την πολιτική τους ταυτότητα και μάλιστα ενοποιημένη σε άμεσα συνθήματα.» - Μα καλά μια πολιτική ταυτότητα δεν είναι σε άμεση συνάρτηση και “εξάρτηση” με την κοινωνική;
2. Από το δεύτερο κείμενο: «...με δεδομένη την εκπεφρασμένη ιδεολογική του εχθρότητα [σημ.: του κινήματος των “αγανακτισμένων”] προς το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία ...» - Να δεχτούμε την άποψη του Λάκη Λαζόπουλου [που απαντώντας στην Αλέκα Παπαρήγα] είπε πως αν ο κόσμος ήθελε να ακολουθήσει το ΚΚΕ [ή γενικότερα την Αριστερά] θα το ‘καμνε προ πολλού!
3. Από το δεύτερο κείμενο: «Μουντζώνοντας το πολιτικό προσωπικό του κράτους οι “αγανακτισμένοι” δεν είναι “αντικρατιστές”. Αντίθετα νοσταλγούν ένα καπιταλιστικό κράτος ισχυρό, πατρικό και πειστικό. Και περιμένοντας το δηλώνουν έτοιμοι να εξαφανίσουν αυτοπροσώπως κάτω από την γαλανόλευκη, χωρίς κομματικές μεσολαβήσεις, κάθε ταξική αντίθεση...» --- Η ιδεολογία του μικροαστού που θέλει να ανέβει κοινωνικοοικονομικά και να γίνει αστός αλλά και που τρομάζει μην εκπέσει και καταντήσει προλετάριος;
1-Ναι ανεφ, το δογμα οτι η κοινωνικη θεση καθοριζει και την πολιτικη αντιληψη, ειναι λαθος. (πολλοι) εργατες δεν εχουνε μυαλο αφενως, και αφετερου σκεφτονται κουτοπονηρα και επενδυουν στο ατομικο βολεμα. Το εργατικο κινημα της Δυσης εχει παραδωσει ψυχη στην τοπικη του ελιτ για να νεμεται και αυτο μια λεπτη φετα φρεσκας σαρκας του τριτου κοσμου, και ενα μικρο ποτηρακι αιμα.
Αν η εργατικη ταξη καθοριζε την πολιτικη θεση, εδω και δεκαετιες θα ειχαμε εργατικα κρατη ομως ειναι ολα οργανα των καπιταλιστων.
2-Δεν θεωρω οτι υπαρχει εχθρα προς την Αριστερα, το κινηματος, γιατι καταρχην κινημα δεν υπαρχει. Περι αχταρμα προκειται. Πλαναται μια ασαφης θεση που ειναι εναντια στην χρηση ορων που "φορτιζουν" ή υποδηλωνουν οτι δεν ενιναι κατι "εντελως νεο αυτο που γινεται εκει". Ειναι για γελαει κανεις με τους αγανακτιστας.
3-Ακριβως ετσι οπως τα λες ειναι, και οπως τα λενε και οι αυτονομοι, που υπογραφουν το κειμενο. Θα προσθετα οτι περα απο την ταξικη αντιθεση, θελουν να κρυψουν και καθε ιχνος συνειδησης που ισως διαταραξει την ομογενοποιηση τους.
Ειναι τραγικοι οι Αγανακτισμενοι, θα ειναι τραγικοι και οι "παλαιο-κατωϊκοι" (δλδ οι κλασσικοι αριστεροι) στις 15 του μηνος (πανεργατικη απεργια).
Καταρρεει το οικοδομημα, βλεπουμε τα συντριμια να πεφτουν πανω μας, και καθομαστε και κοιταμε. Χωρις καμια πρωτοβουλια. Οι πορειες δεν αποτελουν πραγματικη πολιτικη δραση, θλιβερο θεαμα ειναι που προσπαθουν να πιεσουν εμμεσα ενα Συστημα που ειναι γνωστο το τι ειναι.
Δεν πρεπει να περιμενουμε τον μαζικο (μπρρρρ) ογκο των Αγανακτησμενων για να μπαρκαρουμε για την καινη Γη και τους καινους Ουρανους. Οι Ζαπατιστας και η Χαμας δειχνουν τον δρομο.
μ.μ.
1. δεν είναι σε άμεση συνάρτηση και σίγουρα όχι σε "εξάρτηση". υπάρχει μια συσχέτιση της κοινωνικής με την πολιτική ταυτότητα ως προσανατολισμός ή ως προδιάθεση αλλά δεν θεωρώ ότι μπορούμε να μιλούμε με όρους αντανάκλασης ή επικαθορισμού.
αυτό που θέλει να πει βέβαια η κόκκινη ορχήστρα είναι άλλο. ότι παν εκεί ως "Ελληνες" και ως "πολίτες" και όχι ως "εργαζόμενοι" ή "άνεργοι" ή ως ταξικά υποκείμενα γενικά. και δεν συγκρούονται ντε φάκτο και κατ' ανάγκην με το κράτος όπως πχ γίνεται σε μια περίπτωση απεργίας
που λόγω δομικών δεδομένων οι απεργοί συγκρούονται με το κεφάλαιο ακόμα και αν αυτό δεν γίνεται σε ιδεολογικό και συνειδητό επίπεδο.
2. δεν υπάρχει συγκεκριμένη εχθρότητα προς την αριστερά, τουλάχιστον όχι συνολική. υπάρχει όμως μια ισοπέδωση του στυλ "όλα τα κόμματα είναι το ίδιο" η οποία είναι ιδιαίτερα προβληματική. το ΚΚΕ πρέπει να καταλάβει ότι χρειάζεται να γίνει πιο ανοιχτό και να κινηθεί προς το αριστερόστροφο τμήμα της κοινωνίας και να μην περιμένει το αριστερόστροφο τμήμα της κοινωνίας να έρθει από πίσω του.
3. ακριβώς.
Ανώνυμε μ.μ.,
Ίσως θα ήταν πιο σωστά διατυπωμένο το ερώτημα μου στο σημείο 1, [της προηγούμενης παρέμβαση μου] αν έβαζα εκεί κι ένα «πρέπει να». Δηλαδή να το έθετα ως εξής: «Μα καλά μια πολιτική ταυτότητα δεν [πρέπει να] είναι σε άμεση συνάρτηση και “εξάρτηση” με την κοινωνική;» Έτσι θα ταίριαζε και καλύτερα με την τοποθέτηση μου στο σημείο 3.
Αν λοιπόν ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης δεν ακολουθεί [πολιτικά] την Αριστερά [αφού δεν το έπραξαν μέχρι σήμερα γιατί να το πράξουν τώρα, διερωτήθηκε ρητορικά και ο Λάκης Λαζόπουλος, απευθυνόμενος στην Αλέκα Παπαρήγα], αλλά παραμένει εγκλωβισμένο σε (α)πολιτικές καταστάσεις που εξυπηρετούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τις οικονομικές ελίτ, τότε τι είναι εκείνο [το σημαντικό, το σπουδαίο και το ριζοσπαστικό] που μπορούμε να περιμένουμε από ένα τέτοιο “κίνημα”; Με δεδομένο ότι το ΚΚΕ είναι η πιο πολυπληθής συνιστώσα της ελληνικής Αριστεράς, τότε αν πετύχαινε να “συμπράξει” και να συμπορευτεί με τους “Αγανακτισμένους” σίγουρα θα έδινε και μαζικότητα και μαχητικότητα και πολιτικό περιεχόμενο και συγκεκριμένους στόχους στο ξέσπασμα του κόσμου, αλλά πως θα το κατάφερνε αυτό με δεδομένη την αντι-ΚΚΕ συμπεριφορά και νοοτροπία των συμμετεχόντων, δεν κατέχω πράμα! Μπορεί κάποιος να με πει, τι τελικά επιδιώκουν αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται στις πλατείες και αγανακτούν και διαμαρτύρονται; Μόνο την απόσυρση του νέου Μνημονίου; Δηλ. ορρούς για παράταση ζωής;
Ανεφ με την προσθηκη του "πρεπει να" αλλαζει εντελως το νοημα. Παντως, το νεο νοημα ειναι προϊον μιας λογικης σκεψης, θεωρω πως δεν ισχυει, και ουτε πρεπει να ισχυει. Η πολιτικη θεση του καθενως, δλδ το πως θελει να εχουν τα πραγματα, πρεπει να ειναι το αποσταγμα της συνειδησης του.
Δεν ταιριαζει στην ηθικη μου, και εκτιμω και σε πολλους αλλους, να πω "οι εργατες πρεπει να υποστηριζουν την Χ πολιτικη θεση γιατι τους συμφερει". Πρεπει να λεμε "πρεπει να υποστηριχθει απο ολους η Χ θεση, επειδη αυτο ειναι δικαιο και ελευθεριακο".
Αν ειναι να υποστηριζει ο καθενας οτι του συμφερει, τοτε πολυ ευκολα θα φτασουμε σε σιχαμερους συμβιβασμους και σε ενα αηδιαστικο ειδος σκυφτου ανθρωπου. Που στην καλυτερη των περιπτωσεων κυριαρχησει, θα τον συμφερει να ειναι τυρρανος. Οπως εγινε δλδ στην περιπτωση και της σοσσιαλδημοκρατιας και των μπολσεβικων.
Η συνειδηση μας ειναι το λουλουδι της υλικης μας υποστασης, αυτη δινει, πρεπει να δινει, και δεν μπορει παρα να ειναι η μονη που δινει, τυρρανικα, την αξιακη μας ιεραρχεια.
μ.μ.
Ανώνυμε μ.μ.,
Συμφωνούμε απόλυτα ότι «Η πολιτικη θεση του καθενως, δλδ το πως θελει να εχουν τα πραγματα ...» [σημ.: και το πως σκέφτεται, λειτουργεί και πράττει] «... πρεπει να ειναι το αποσταγμα της συνειδησης του». Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη τα υπόλοιπα που λες αντιφάσκουν με την πιο πάνω τοποθέτηση σου! Οι θέσεις που (υπό)στηρίζουμε [ή πρέπει να στηρίζουμε] είναι βασικά αποτέλεσμα της κοινωνικής μας συνείδησης που σίγουρα είναι απότοκο του κοινωνικοοικονομικού μας status [αυτό που εσύ αποκαλείς «υλικη υποσταση»]! Κι έχει να κάμει με την διαπάλη αντικρουόμενων [ταξικών] συμφερόντων, είτε ατομικών είτε συλλογικών. Γι’ αυτό και διερωτούμαι γιατί να ενοχλεί αυτή η πραγματικότητα. Η ουσία είναι να κυριαρχήσει μια πολιτική κι ένα σύστημα που να αποτελεί διέξοδο για τους πολλούς – και οι πολλοί εν οι εργαζόμενοι!
Θεωρεις οτι υπαρχει αντιφαση σε αυτα που λεω, γιατι επιμενεις να λες πως "...κοινωνικής μας συνείδησης που σίγουρα είναι απότοκο του κοινωνικοοικονομικού μας status".
Μα αυτο σου εξηγω πως ειναι λαθος. Εμπειρικα δεδομενα μας λενε οτι ειναι λαθος. Ειναι κουραστικο να επεκταθω σε αυτο το αυτονοητο και οπου και αν κοιταξεις (κοιτω = εμπειρικη διαδικασια, οχι διαβαζω τι μλκιες ελεγε ο καθε θεωριτικος και προσπαθω να προσαρμοσω την πραγματικοτητα σε αυτες).
Στατιστικα, η πολιτικη μας επιλογη, δλδ η συνειδηση μας προκυπτει "κληρονομικα", παρα εξ αιτιας ταξικων λογων. Πιο πιθανον καποιος να ακολουθησει τις αρχες ή την συνηθεια ή το βυσμα της οικογενιας του, παρα κατι αλλο. (ισχυει και με τις ομαδες αυτο, ομονοια, παναθα, ολυμπιακος, κτλ κτλ)
Και αυτο που λεω, δειχνει οτι η συνειδηση δεν εινια σκλαβα των συνθηκων και των γονιδιων, αλλα ελευθερη.
υγ-με ενοχλει κατι, μονο αν δεν ανταποκρινεται στην αληθεια ή την πραγματικοτητα.
μ.μ
Ανώνυμε μ.μ.,
Αντιπαρέρχομαι τον αφορισμό σου για «... μλκιες [που] ελεγε ο καθε θεωριτικος ...» για να σου πω [μ’ όλο τον σεβασμό] ότι συνεχίζεις να αντιφάσκεις, πέραν το ότι εξόφθαλμα συγχύζεις την κοινωνική συνείδηση με την πολιτική ταυτότητα και τις πολιτικές επιλογές! Άλλο ο τρόπος σκέψης μας που καθορίζεται από την κοινωνικοοικονομική μας θέση και τα ταξικά μας συμφέροντα [και δεν πιστεύω πως ένας αρκάτης που ψηφίζει ΑΚΕΛ κι ένας άλλος αρκάτης που ψηφίζει “Συναγερμό” να σκέφτονται διαφορετικά όσο αφορά τα καθημερινά επαγγελματικά τους προβλήματα – σίγουρα και οι δύο θα λένε ότι πρέπει να φορολογηθεί ας πούμεν ο πλούτος] κι άλλο η πολιτική μας ταυτότητα – ποιες είναι οι τελικές μας πολιτικές επιλογές, όπως λόγου χάριν τι ψηφίζουμε! Φυσικά υπάρχουν και παρά πολλοί [εργαζόμενοι] που δεν είναι συνειδητοποιημένοι ταξικά, εξ ου και οι λανθασμένες πολιτικές του επιλογές.
Από την άλλη [για τις αντιφάσεις του λόγου σου] πως γίνεται από την μια να λες ότι η «συνειδηση δεν εινια σκλαβα των συνθηκων και των γονιδιων, αλλα ελευθερη» κι από την άλλη ότι «Η συνειδηση μας ειναι το λουλουδι της υλικης μας υποστασης...». Τι εννοείς τελικά με την έκφραση «υλική υπόσταση»; Και τι είναι αυτά που καθορίζουν την όποια συνείδηση μας και δη την κοινωνική, αν δεν είναι το άμεσο περιβάλλον μας, η κοινωνικοοικονομική μας θέση και εν μέρει και η παιδεία; [Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν και θέσει Αριστεροί, οι οποίοι πανε και ενάντια στα συμφέροντα τους].
Θεωρεις οτι αντιφασκω, επειδη ρωτας «Και τι είναι αυτά που καθορίζουν την όποια συνείδηση μας και δη την κοινωνική, αν δεν είναι το άμεσο περιβάλλον μας, η κοινωνικοοικονομική μας θέση και εν μέρει και η παιδεία”.
Όταν λέω πως ειναι το λουλουδι της υλης, εννοω οτι δεν υπαρχει τιποτα αλλο περα απο πρωτονια, ηλεκτρονια, κουαρκ και ενεργεια (γενικα οτι εχει βρει η Φυσικη Επιστημη). Δεν υπαρχει η «αιωνια ψυχη».
Οταν λεω η συνειδηση ειναι ελευθερη, εννοω οτι μπορει[ειναι δυνατον να] να καθορισει τον αξιακο της κωδικα και τον ευατο της τελικα.Λειτουργει σαν αυτονομος μηχανισμος, που επιλεγει το τι θελει[πολιτικη εκφραση] που πηγαζει απο το τι Ειναι. Το Ειναι ειναι ελευθερο, επαναλαμβανω, δλδ μπορει να αυτοκαθοριστει να αποκτα ενα αξιακο κωδικα που μπορει να ειναι Ιδεες, μπορει να ειναι συγκινησεις (το κλαμα ενος παιδιου που χανει τους γονεις του στον πολεμο, το να δει το τι προκαλει η φτωχια, το δακρυ της μανας του), εικονες ή ιδεες που μπορει να σοκαρουν σε μια στιγμη ή να ενσωματωθουν και να απορριφθουν σταδιακα, σχηματιζοντας μια συνειδηση με σταθερα χαρακτηριστικα στον χρονο. Και η διαδικασια αυτη ειναι χαωτικη [με την φυσικη εννοια του ορου, δλδ απροβλεπτη επειδη το αποτελεσμα ειναι εντονα εξαρτωμενο των λεπτομεριων των αρχικων συνθηκων]. Σαν μια ζωγραφια που ζωγραφιζει τον εαυτο της.
Φυσικα θα μπορεις να μου πεις, αφου ειναι εξαρτωμενη των αρχικων συνθηκων, εξαρταται απο τις συνθηκες και εν τελει ειναι σκλαβα εξω-συνειδησιακων διαδικασιων. Ομως το σημαντικο ειναι οτι αυτη η διαδικασια σε καποια στιγμη προκυπτει η αισθηση του Εγω και η αυτοσυνειδηση. Και στην τελικη, τα ορια της οργανικης και ανοργανης υλης ειναι ασαφη και γκριζα, δεν υπαρχει μια λεπτη κοκκινη γραμμη που τα χωριζει, ομως μπορουμε να ειμαστε σιγουροι οτι απο την μια υπαρχουν οι πετρες και τα ποταμια, και απο την αλλη υπαρχουν οι ανθρωποι που αγαπανε και ερωτεονται και κανουν ολα αυτα τα πραγματα για τα οποια αξιζει να ζει κανεις.
Τωρα και τα υπολοιπα, τα οποια δεν τα θεωρω “χωρις ψωμι”. Μιλας για κοινωνικη συνειδηση. Δεν νομιζω οτι μπορουμε να κατηγοριοποιησουμε την συνειδηση σε κοινωνικη, μιας και ειναι ενα ενιαιο συνολο που δινει σε διαφορες κατηγοριες διαφορα «συμπτωματα». Ας μην κατηγοριοποιουμε την αιτια/συνειδηση, αναλογα με τον κλαδο στον οποιο βρησκει εκφραση το παραγωμενο της.
Οι παραγοντες που μπορει να επιδρασουν πανω στην συνειδηση μας ειναι και η κοινωνικοοικονομικη θεση, και το πλαισιο ιδεων του περιβαλλοντος σου- τοσο το πλαισιο, οσο και καθε μια ιδεα ξεχωριστα. Επισης βιωματικες καταστασεις, η μανα κυριως, και ενα σωρο αλλα τυχαια γεγονοτα τα περισσοτερα. Ομως αυτο δεν την κανει “σκλαβα της υλης”. Το να δεκτεις οτι επιρρεαζει η υλη ή κοινωνικοοικονομικη θεση την συνειδηση, δεν σημαινει οτι η Συνειδηση δεν ειναι ελευθερη. Οπως ο ανεμος επιρρεαζει τον ανθρωπο τον σπηλαιων στο ποσο ανοικτα θα εχει τα ματια του μια στιγμη, δεν μπορουμε να πουμε ομως οτι ο ανθρωπος ειναι σκλαβος του ανεμου…
Λες: “συνεχίζεις να αντιφάσκεις, πέραν το ότι εξόφθαλμα συγχύζεις την κοινωνική συνείδηση με την πολιτική ταυτότητα και τις πολιτικές επιλογές”
Η συνειδηση, η πολιτικη ταυτοτητα και επιλογες, ιδιως τα δυο τελευταια, ειναι συνεχεια το ενα του αλλου. Ειναι και τα δυο τελευταια κατηγοριες των συμπτωματων, αντανακλασεων της συνειδησης.
Ο τροπος σκεψης συνηθως καθοριζεται απο την παιδεια. Το ζητημα δεν ειναι ο τροπος σκεψης, αλλα το ποιοι ειναι οι στοχοι. Εκει ερχεται η συνειδηση. Ο αρκατης “λαϊκη δεξια” ψηφιζει καπιταλισμο γιατι ετσι ενδυναμωνει το κρατος και αρα το Εθνος- αυτος ειναι ο τελικος του στοχος (ομως για να ειμαστε ειλικρινεις, ειναι εντελως ηλιθιος σε ολες του τις σκεψεις).
Ελπιζω να σου εξηγησα τι εννοω και να μην αφησα κατι να εκκρεμει.
Επισης, συγνωμη αν θικτηκες για το “τις μαλακιες των θεωριτικων”, απλα ηταν η εκδηλωση της αποστροφης μου οχι σε καποιον φιλοσοφο, αλλα στην ταση να ψαχνουμε την αληθεια με βαση το “τι λενε οι νομοι της λογικης”, αντι να ακολουθουμε την εμπειρικη/επιστημονικη διαδικασια για αποκτηση γνωσης. (μεσω παρατηρησης-πειραματος κτλ κτλ.)
μ.μ.
Αγαπητέ Ανώνυμε μ.μ.,
Παρ’ όλο που ο Blogοδεσπότης Gregoris προχώρησε σε νέα ανάρτηση [και μάλιστα πάνω σ’ άλλο θέμα], εντούτοις μια και μπήκανε στον χορό της συζήτησης, να καταθέσω μερικές ακόμα σκέψεις μου ...
Κατ’ αρχάς να πω ότι ΔΕΝ ένοιωσα θιγμένος από την αναφορά σου σε «μαλακιες των θεωριτικων»… Αντέδρασα όμως [χλιαρά νομίζω] γιατί με ενοχλεί τα μέγιστα η τακτική που ακολουθείται από πολλούς δαήμονες και μη [τού εαυτού σου μη εξαιρουμένου!], που αντί να απαντούν και να τοποθετούνται με στοιχεία και συγκεκριμένα παραδείγματα [από την «εμπειρικη/επιστημονικη διαδικασια…»], μιλούν αφοριστικά κι αόριστα! Και διερωτούμαι γιατί αποκλείεις πως αυτά που «... λενε οι νομοι της λογικης ...» ή που λέγονται από «καποιον φιλοσοφο» δεν είναι αποτέλεσμα μιας «εμπειρικης/επιστημονικης διαδικασιας…»
Κι όμως αγαπητέ φίλε μ.μ., «το Ειναι [ΔΕΝ] ειναι ελευθερο»! Αντίθετα το Είναι καθορίζεται από την Ύλη!!! Και σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει το μεταφυσικό βιβλικό ρητό «εν αρχή ην ο λόγος», γιατί απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει σκέψη, διαλογισμός, λόγος, γραφή χωρίς την ύπαρξη ύλης – συγκεκριμένης υλικής πραγματικότητας που να ερεθίσει και θα σπρώξει τον νουν να λειτουργήσει και να διαλογιστεί!
Κάθε τι το νέο βασίζεται σε κάτι το προγενέστερο και τίποτα δεν δημιουργείται ή δεν συλλαμβάνεται στο μυαλό μας εκ του μηδενός ή του μη όντος! Απλώς κάποτε η πλούσια φαντασία κάποιων φωτισμένων ανθρώπων [ας πούμεν του Ιουλίου Βερν ή του λαϊκού μας ποιητή Παύλου Λιασίδη – διάβασες το ποίημα του “Οι Αστροναύτες”;] τους βοηθά με αποτέλεσμα από το ελάχιστον [ένα χαλικάκι] να φτιάχνουν [και να δημιουργούν] με το μυαλό τους, πολύ προχωρημένους συνειρμούς και διαλογισμούς [που ίσως να αφορούν και κάποιες άλλες μεταγενέστερες εποχές] ...
Και επανέρχομαι στην ρήση η Ύλη καθορίζει το Είναι… O άνθρωπος είναι κοινωνικό ον [ον κοινωνικά καθορισμένο] και διαμορφώνεται επηρεαζόμενος από τον περιβάλλοντα χώρο [τον οικογενειακό και τον κοινωνικό] μέσα στον οποίο γεννιέται τζι’ αναγιώννεται! Ή όπως το ‘πε και ο ποιητής [δεν θυμάμαι ποιος] «εικόνα σου είναι κοινωνία και σου μοιάζω»! Κοντολογίς ο άνθρωπος διαμορφώνεται [συνειδησιακά] με βάση τις συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζει. Πρωτεύοντα ρόλο παίζει το κοινωνικοοικονομικό status του κάθε ανθρώπου [και της οικογένειας του, κάτι που παραδέχεσαι [εν μέρει] κι εσύ ο ίδιος . Σίγουρα ένας εργάτης σκέφτεται διαφορετικά από έναν αστό. Αν μάλιστα είναι και κοινωνικο-ταξικά συνειδητοποιημένος θα έχει θέσει [ως μέλος μια συλλογικότητας] και πολιτικούς στόχους στη ζωή του... Η παιδεία και η μόρφωση [αν δεν είχαν καθαρά επαγγελματικό προσανατολισμό] θα ενισχύσουν τις θέσεις του και τους πολιτικούς του στόχους, εκτός κι αν στο μεσοδιάστημα έχει διαφοροποιηθεί κοινωνικοοικονομικά. Κι αφού αρέσκεσαι να κάμνεις αόριστα αναφορές σε «εμπειρικα δεδομενα», ψάξε λίγο τοπ θέμα. Γύρω σου και θα βρεις πολλά τέτοια παραδείγματα.
Γενικά ο άνθρωπος [πλην φωτεινών εξαιρέσεων, όπως αυτές των θέσει κομμουνιστών] λειτουργεί [είτε συνειδητά είτε χωρίς να το θέλει και να το προγραμματίζει] στη βάση των ατομικών/προσωπικών, είτε των συλλογικών του συμφερόντων. Γι’ αυτό και τα περί «ελευθερης συνειδησης» αποτελούν για μένα θεωρητικολογίες. Μπορεί [ο άνθρωπος] να έχει άξιες [κι εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε τι εννοούμε «αξίες»;] αλλά το ζήτημα δεν είναι απλώς μανιχαϊστικό, [δηλ. να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό]˙ είναι πιο σύνθετο και πολύπλοκο. ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος ΔΕΝ μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος ενόσω παραμένει οικονομικά εξαρτώμενος. Ούτε και μπορεί να διαμορφωθεί χωρίς επηρεασμούς από τον περιβάλλοντα χώρο!
[Ακολουθεί η συνέχεια] ...
[Και η συνέχεια]...
Το πως επηρεάζονται οι άνθρωποι από το οικογενειακό και κοινωνικοοικονομικό τους περιβάλλον και τι ιεραρχούν όταν κάμνουν τις όποιες επιλογές τους το παρατηρούμε παντού και γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή. Μελέτησες καμιά φορά πως ψήφισε ο κόσμος στο Δημοψήφισμα του 2004 [για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν]; Ανεξαρτήτως του τι επιλογές έκαμε καθ’ ένας μας, αν ρίξεις μια ματιά στα αποτελέσματα κάνοντας μια πορεία ξεκινώντας από την ακριτική Δερύνεια [που ήταν η μοναδική κοινότητα όπου υπερίσχυσε το ΝΑΙ] και καταλήγοντας στην Πάφο θα διαπιστώσεις ότι το ποσοστό του ΟΧΙ αυξανόταν! Σκέφτηκες το γιατί;
Όλ’ αυτά που λες περί «ελευθεριας της συνειδησης», μου μοιάζουν με την ιστορία των βιβλικών πρωτόπλαστων και του προπατορικού τους αμαρτήματος. Εκείνοι οι καημένοι είχαν δήθεν την ελευθερία να επιλέξουν να (μην) φάνε από τον καρπό την γνώσης, αλλά τελικά επιλέξανε να φανε κι έτσι έχασαν [ως τιμωρία] τον Κήπο της Εδέμ! Είχαν όμως τελικά ελευθέρια επιλογής; Αφού ο Θεός ως παντογνώστης ήξερε ότι θα υπέκυπταν σ’ αυτόν το πειρασμό γιατί έβαλε το συγκεκριμένο δέντρο με τον αμαρτωλό καρπό του εκεί στη μέση του Κήπου; [Εγώ ερμηνεύω διαφορετικά εκείνη τη βιβλική ιστορία αλλά αυτό είναι κομμάτι από του ... Anef_ το Ευαγγέλιο]!
Post a Comment