Back to the future

Ευέλικτη Εργασία και Επισφαλής Ζωή

Φικρής Ευρασιάτης,
ΦΑΛΙΕΣ, τεύχος 2, Γενάρης 2006

Η ευελικτοποίηση της εργασιακής διαδικασίας και της κεφαλαιακής συσσώρευσης, καταστάσεις  άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, αποτελούν εξελίξεις που αναδομούν τις σχέσεις παραγωγής και κατ’ επέκταση αναδιαρθρώνουν τις σχέσεις της ταξικής μας κοινωνίας. Στο κείμενο αυτό δε θα εξεταστεί αν η εργασιακή ευελιξία αποτελεί δομική ανάγκη της καπιταλιστικής οικονομίας ή ιδεολογική πολιτική αντίληψη των εκπροσώπων της. Το κείμενο αυτό γράφεται από τη σκοπιά των εργαζομένων και δεν ενδιαφέρεται για την οικονομία της κεφαλαιακής συσσώρευσης αλλά για το κοινωνικό νόημα της ανατροπής της. Για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, συμπεριλαμβανομένου ολόκληρου του νεαρού σε ηλικία τμήματος της, εργασιακή ευελιξία σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα επισφαλής εργασία, ή γενικότερα ζωή μέσα στην επισφάλεια. Κατ΄ επέκταση ο όποιος σχεδιασμός παρέμβασης στον ταξικό ανταγωνισμό, οφείλει να λάβει υπόψη του το νόημα της επισφάλειας, όπως αποτυπώνεται στις ζωές των υποκειμένων.


Το βασικότερο χαρακτηριστικό της επισφάλειας είναι η αβεβαιότητα. Η αβεβαιότητα έχει πολλαπλές διαστάσεις, διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις. Δεν βρίσκονται λόγου χάρη όλοι οι έκτακτα απασχολούμενοι στην ίδια μισθολογική κλίμακα, ούτε βιώνουν τις ίδιες συνθήκες εργασίας. Όμως η μορφή της εκμετάλλευσης στην οποία υπόκεινται είναι παρόμοια καθώς η έλλειψη οικονομικής σταθερότητας τους αποκλείει από κάθε μακρόπνοο σχεδιασμό της ζωής τους. Βρίσκονται σε μια κατάσταση συνεχούς ανασφάλειας με όλες τις κοινωνικές και συναισθηματικές της προεκτάσεις, που πηγάζει από τη συναίσθηση και την πραγματικότητα της προσωρινότητας τους. Αποκλεισμένοι από τα κεκτημένα δικαιώματα της εργατικής τάξης (πληρωμένες άδειες, δέκατος τρίτος μισθός κτλ) και χωρίς διαβλεπόμενη ενσωμάτωση στη μόνιμη εργασία -και άρα πρόσβαση σε εγγυημένο μισθό- οδηγούνται σε ένα παζάρι υπηρεσιών. Χάνουν δηλαδή την σιγουριά του μισθωτού χωρίς να παύουν να υπόκεινται στην ιεραρχία και την αλλοτρίωση της μισθωτής σχέσης. Οι εργαζόμενοι με το κομμάτι για παράδειγμα, πέραν από το άγχος να ικανοποιήσουν τον εργοδότη τους -πελάτη των υπηρεσιών τους, επωμίζονται ταυτόχρονα και το λεγόμενο ρίσκο του επιχειρηματία, τον κίνδυνο δηλαδή της  χρεοκοπίας μέσα από τον παραμερισμό τους από τη συγκεκριμένη αγορά. Ο εργοδότης, σαν αγοραστής υπηρεσιών, παύει να έχει ευθύνες κοινωνικής ασφάλισης των υπαλλήλων του, αφού η εργασιακή σχέση βαφτίζεται επαγγελματική συνεργασία. Με την απειλή της ανεργίας πάνω από τα κεφάλια τους και τον φόβο της κοινωνικής περιθωριοποίησης και συναισθηματικής κατάπτωσης, πολλοί εργαζόμενοι πιέζονται να αποδεχτούν εν λευκώ την όποια εργασία τους ανατεθεί. Η ζωή μέσα στην επισφάλεια προωθεί τη θεαματική αναπαράσταση της εργασίας ως ευκαιρίας. Ταυτόχρονα η επισφάλεια αναπαρίσταται θεαματικά από την εργασιακή ιεραρχία ως ζωή. Η αναζήτηση της βεβαιότητας από τον ευκαιριακοποιημένο άνθρωπο, εργαζόμενο ή άνεργο, τον οδηγεί στην αντίληψη της μισθωτής εργασίας ως ελευθερίας!
 Το πρεκαριάτο δεν είναι φρούτο της παγκοσμιοποίησης, κουβαλά μέσα του ιστορία. Καθώς αλλάζουν οι εποχές, η στοιχειωμένη κραυγή  των ακτημόνων αγροτών έξω από τα μεταλλεία και τις οικοδομές μιας αποικίας αντηχεί μέχρι σήμερα στα αυτιά κάποιων…
– Θέλουμεν μάστρον, ττέλουμε μάστρο!!!    
   

Η σημερινή απαίτηση της εργοδοσίας για ευελιξία στην αγορά και χρήση της εργατικής δύναμης  σχετίζεται με την άρνηση της να επιβαρύνεται το κόστος της αναπαραγωγής αυτής της ίδιας της εργατικής δύναμης. Τα περιθώρια αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης όμως έξω από την εμπορευματοποιημένη εργασία έχουν στενέψει. Οι αγροτικές κοινωνίες, οι παραδοσιακές οικονομίες που στήριξαν την επέκταση του βιομηχανικού καπιταλισμού παρέχοντας πρώτη ύλη και εργατική δύναμη μούχτιν σήμερα είναι είδος προς εξαφάνιση. Το Κεϋνσιανό κράτος προνοίας και ο θεσμός της οικογένειας δηλώνουν αδυναμία να συντηρήσουν τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανέργων και υπερηλίκων. Το κεφάλαιο αρνείται να φροντίσει για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης που χρησιμοποιεί. Θεωρεί τα εργασιακά υποκείμενα ως αναλώσιμα αντικείμενα. Όμως κεφάλαιο χωρίς εργατική δύναμη δεν μπορεί να υπάρξει! Όσο ελκυστική και αν ακούγεται σαν ιδέα, οι μηχανές δεν παράγουν αξία. Η αξία είναι κοινωνική κατασκευή χωρίς υλική οντότητα κωδικοποιήσιμη μαθηματικά και άρα υπολογίσιμη ποσοτικά. Η αξιοποίηση της αξίας, η επιβολή δηλαδή του «νόμου της αξίας» στην κοινωνική διαδικασία της παραγωγής δεν είναι ποτέ δεδομένη, αλλά αδιάκοπα διαπραγματεύσιμη, μεταβαλλόμενη και τελικά μεταλλασσόμενη ανάλογα και σύμφωνα με τις πράξεις των υποκειμένων. Η ίδια η ιστορική πραγματικότητα είναι προϊόν του κοινωνικού ανταγωνισμού, ή όπως λέει χαρακτηριστικά ο Holloway, το κεφάλαιο είναι ταξική πάλη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αυτό-αξιοποίηση του κεφαλαίου περνά μέσα από τη δημιουργία της εργασίας, ενώ η αυτό-αξιοποίηση της εργασίας μέσα από την καταστροφή του κεφαλαίου!
Η αυτονόμηση της εργασίας από το πρόγραμμα αξιοποίησης του κεφαλαίου παραμένει το βασικό πρόταγμα. Η αυτο-αξιοποίηση της εργασίας, βρίσκεται στη συνεργατική επανοικειοποίηση της παραγωγής. Τα μαστριλίκκια κομμένα!

Καθώς η εργασία υπηρεσιοποιείται (βλέπε προηγούμενο τεύχος, Άυλη εργασία) μετατρέπεται σε μια αφηρημένη αγορά πληροφορίας, σε μια κοινότητα γνώσης, σε μια αόριστα δια-προσωπική αντίληψη του εμείς. Η υπηρεσιοποίηση της εργασίας  μετατρέπει τον εργαζόμενο σε μηχανή ανα-παραγωγής και προώθησης συμβόλων που ανα-πληρώνουν την ύπαρξη του. Πρόκειται για την εκδούλευση των υποκειμένων, όχι απλώς την εξαγωγή υπεραξίας από τα μυαλά και τα σώματα τους, αλλά την ψυχαναγκαστική οριοθέτηση του είναι τους στις παραμέτρους του εμπορεύματος. Μπορεί η σχέση επαγγελματία – αγοραστή υπηρεσιών να υποκαθιστά φαντασιακά τη σχέση υποτακτικού – αφεντικού, αλλά, με ή χωρίς τη μεσολάβηση της διαπροσωπικής επαφής, ο βασικός ανταγωνισμός  της εργασιακής σχέσης μένει. Μπορεί η εργασία να αϋλοποιείται, η αλλοτρίωση όμως δεν εξαϋλώνεται. Η αποξένωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο δεν περιορίζεται στον εργασιακό χωρόχρονο. Είναι στα σπίτια μας και στα στέκια μας. Είναι στις λέξεις που βγάζουμε από το στόμα μας, στις αδιάφορες μας επαφές, στην απάθεια με την οποία χάνουμε την προσωπική μας αξιοπρέπεια και τη συλλογική μας αυτονομία!
Καθώς η διχοτόμηση μεταξύ εργασιακού και ελεύθερου χρόνου ανατρέπεται, ο “ελεύθερος” χρόνος καλείται να ανα-πληρώσει τον αναξιοποίητο εργασιακό χρόνο. Ούτε λεπτό να μην υπάρξει έξω από το εμπόρευμα! Παρτ – τάιμ τζαι βάρδιες, σπαστόν ωράριο τζαι το όβερ – τάιμ μια-μια. Με το ψουμίν μας εν παίζουμεν. Παίζουσιν άλλοι!
Δεν μπορώ άλλο Θανάση, στα εικοσπέντε έχω γεράσει.
- Κάνε στάση, κάνε στάση.

Εμπορευματοποιημένη εκπαίδευση

Αυτή η εμπορευματικοποίηση της εκπαίδευσης είναι μια κοινωνική ασθένεια. Υπάρχει ένα τίμημα. Αν η εκπαίδευση πουλιέται σαν επενδυτικό προιόν, αν υπάρχει μια απεριόριστη παροχή πτυχίων και αν αυτά δεν παρέχουν το υποσχόμενο μέρισμα, εν είδη πρόσβασης σε καλές θέσεις εργασίας και ψηλό εισόδημα με το οποίο να αποπληρώσουν τα χρέη που έκαναν επειδή δέχτηκαν την πίεση να αγοράσουν περισσότερο εμπόρευμα, οι πλείστοι που εντάσσονται στο πρεκαριάτο θα είναι θυμωμένοι και χολωμένοι. Η αγορά των λεμονιών έρχεται στο μυαλό. Όπως το παλιό σοβιετικό ανέκδοτο όπου οι εργάτες έλεγαν: "Παριστάνουν ότι μας πληρώνουν, παριστάνουμε ότι δουλεύουμε." Το αντίστοιχο στην εκπαίδευση θα είναι ως εξής: "Παριστάνουν ότι μας μορφώνουν, παριστάνουμε ότι μαθάινουμε". Ο παιδομορφισμός του μυαλού είναι μέρος της διαδικασίας, όχι για την ελίτ αλλά για την πλειοψηφία. Τα μαθήματα γίνονται πιο εύκολα, έτσι ώστε να μεγιστοποιείται ο βαθμός επιτυχίας. Οι ακαδημαικοί οφείλουν να συμμορφώνονται. 

μεταφρασμένο απόσπασμα από Guy Standing, The precariat, 2011

Όλα από χέρι καμένα

Όλα από χέρι καμένα (1988)
Στίχοι: Κ. Τριπολίτης
Μουσική: Θ. Μικρούτσικος

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
λάβαρα, κόμιξ, σούπερ-μάρκετ, ηγέτες,
ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις.

Κίνημα, χάπια, σελοτέιπ, πτυχία,
άγιοι, σέρβις, μπόντυ μπίλντινγκ, ηχεία,
κάμερες, γκέι, φουστανέλες, ψυχώσεις,
κι ότι σου δίνουνε για να καυλώσεις.

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα…
Λείψανα ,κέικ, χορωδίες, μουστάρδες,
βίζιτες, χύτρες, ινστιτούτα, κονκάρδες,
κόλλυβα , πόστερ, after-shave, διαγνώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να τα χώσεις.

Κλίσματα, σέντρες, γκομενάκια, πακέτα,
άγγελοι, telex, ανθοδέσμες, κουφέτα,
πρόεδροι, κέτσαπ, βαλβολίνες, ενέσεις,
κι ότι σου υπόσχονται για να τη πέσεις.

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα…
Έρανοι, άλμπουμ, ονειράκια, πατέντες,
κάψουλες, μπόνους, φωτοκόπιες, κουβέντες,
κίναιδοι, τίτλοι, wind-surfing, εκπλήξεις,
κι'ότι σου δίνουνε για να πηδήξεις.

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
λάβαρα, κόμιξ, σούπερ-μάρκετ, ηγέτες,
ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις.

Ούτε μια ώρα στο στρατό! Αντιμιλιταριστικό φεστιβάλ στη Φανερωμένη

διοργάνωση - μαθητικό περιοδικό ΣΚΑΠΟΥΛΑ
Κυριακή, 19/6/2011, σκαλιά Φανερωμένης

προβολές (19:00)
θα ακολουθήσει:
συζήτηση για τις προοπτικές συλλογικής αντίστασης στο στρατό, και παραδείγματα από άλλες χώρες
...
diy συναυλία (21:00)
με τους ΚΑΦΡΙΚΕΣ (experimental blues fusion)

επίσης:
μουσική
εργαστήρι στένσιλ
έντυπο υλικό
φαγητό/ποτό
γκράφιτι

ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΕΛΟΣ
(ώρα για το στρατό? δεν το νομίζω!)
Τι τέλος δηλαδή, από το σεπτέμβρη πίσω στα ίδια θα ‘μαστε οι περισσότεροι, κάποιοι θα πρέπει να περάσουν την “εμπειρία” του στρατού και μετά να δουν. Δύσκολα τα πράματα, μα δε μένουμε απαθείς. Πάντα ψάχνουμε τους τρόπους για να αντισταθούμε συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα.. Και από ‘τι φαίνεται αυτό θα πρέπει να κάνουμε κι εδώ, αν θέλουμε να έχουμε αποτέλεσμα. Να ορθώσουμε το ανάστημά μας μπροστά σε εκείνους που μας θέλουν δουλοπρεπείς φαντάρους, πάντα με την ακλόνητη επιθυμία να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

μαθητικό περιοδικό/συλλογικότητα ΣΚΑΠΟΥΛΑ
http://skapoula.espivblogs.net/

...................................

τζιαι 2 αποσπάσματα περσινά, που το κοινωνικοπολιτικό περιοδικό Ρεύμα, τεύχος 6,
Μάρτης του 2010

1....Οι εθνοτικές ένοπλες δυνάμεις, βόρεια και νότια της νεκρής ζώνης, και ο τουρκικός στρατός συνιστούν ταυτόχρονα συνέπεια και τρόπο αναπαραγωγής του προβλήματος καθώς δίνουν συγκεκριμένο περιεχόμενο και υλικότητα στα παιχνίδια εξουσίας και τις εθνοκεντρικές οπτικές. Συστηματοποιούν τη βία και την απειλή της χρήσης της, καλλιεργούν το φόβο και την πειθαρχία και διαχέουν στην κοινωνία μιλιταριστικές και μισαλλόδοξες λογικές....
... Για αυτούς που υπηρετούν αποτελεί πηγή ψυχολογικών προβλημάτων και καλλιεργεί την αναισθησία έως και την αποκτήνωση, διαποτίζοντας με το δηλητήριο της εξουσίας τις διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι καιρός να τελειώνουμε με το επιβλαβές και το παράλογο. Αν σοβαρολογούμε για τη λύση και την επανένωση και αν επιθυμούμε πραγματικά την εξυγίανση της κοινωνίας μας, ας το δείξουμε στην πράξη.

Γρηγόρης Ιωάννου


2. ....Κανένας δεν γεννιέται στρατιώτης και κανένας δεν μπορεί να εξαναγκαστεί σε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Για αυτό το λόγο, η πίεση προς εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να παίζουν παιχνίδια πολέμου κανείς δεν πρέπει να τους προσφέρει στρατιώτες...
...Ο αγώνας για ειρήνη στην Κύπρο θα έχει νόημα όταν στερέψουν οι ανθρώπινες πηγές του πολέμου. Καθώς εντείνουμε τον αγώνα για την αποστρατικοποίηση, θα προχωρήσουμε γρηγορότερα αν κάνουμε τον αγώνα ενάντια στον μιλιταρισμό πιο αποτελεσματικό στην καθημερινή μας ζωή. Και ας μην ξεχνάμε ότι κανένα όπλο δεν μπορεί να αποτρέψει μια νέα σύγκρουση στην Κύπρο. Μόνο η συνείδηση των Κυπρίων μπορεί να την αποτρέψει, τίποτα άλλο!

Μουράτ Κανατλί

Περί αγανακτίστας - δεύτερη σημείωση

ελοάρκαζα να γράψω ολοκληρωμένη τοποθέτηση για την κατάσταση, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου ανάβαλα το πάλε. θα παραθέσω όμως προς το παρόν 3 αποσπάσματα που κείμενα άλλων.

...Το Σύνταγμα είναι μια καθαρή πολιτική διαμαρτυρία. Ας μας επιτρέψουν λοιπόν οι κάθε είδους ιμπρεσιονιστές, να παρατηρούμε κάθε πολιτική κίνηση που εξελίσσεται εκεί και να δίνουμε τη σημασία που πρέπει στα σύμβολα, τα συνθήματα και τον γενικό προβληματισμό του πλήθους και των διαφόρων αποχρώσεων που παίρνουν αυτές. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά εδώ έχουν δευτερεύουσα σημασία. Τον πρώτο λόγο έχει πλέον η πολιτική στάση. Ο άνεργος ή ο μικροαστός, η νοικοκυρά ή ο εργάτης, ο συνταξιούχος ή ο νέος που φωνάζει “οι προδότες στο Γουδί” δεν είναι εκεί με την επαγγελματική ή την κοινωνική τους ταυτότητα. Είναι με την πολιτική τους ταυτότητα και μάλιστα ενοποιημένη σε άμεσα συνθήματα. Εχουν φύγει από τη φάση του πληττόμενου και έχουν περάσει στην ενεργητική πολιτική δράση. Αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Ούτε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Και επειδή ότι είναι να γίνει θα γίνει πολύ σύντομα, καθένας θα πρέπει να σκεφτεί με την αίσθηση του κατεπείγοντος...

Αβαντ γκαρτ, κόκκινη ορχήστρα Αθήνας, 6/6/2011
................................................

..Η φοβικότητα απέναντι στο κομματικό "καπέλωμα", με όλες τις "τρύπες" και "διόδους" δράσης που αυτή αφήνει σε κάποιους αλλά όχι σε άλλους, δεν είναι σημάδι αυτοπεποίθησης του κινήματος, δεν σηματοδοτεί την γνήσια αυτονόμησή του από προηγηθείσες κατατμήσεις της κοινωνίας· είναι αντίθετα σύμπτωμα γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία είναι η φυσική συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ενοποιητικού προτάγματος που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει άμεσα τις ετερογενείς μικροαστικές μάζες προς έναν πολιτικό στόχο. 

Με τα δεδομένα αυτά, η μόνη μορφή "ικανοποίησης" του κινήματος των "αγανακτισμένων" που είναι εφικτή αντικειμενικά (από την συγκυρία) και υποκειμενικά (με δεδομένη την εκπεφρασμένη ιδεολογική του εχθρότητα προς το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία) είναι φαντασιακή σε χαρακτήρα:  σήμερα, το φαντασιακό αυτό έχει τη μορφή της οικουμενικοποίησης ενός αντιμνημονιακού ιδεολογικού πυρήνα (έξω το ΔΝΤ, κάτω το μνημόνιο, κάτω η τρόϊκα, κάτω η ΕΕ) σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΣΠΙΘΑ, απ' τον ΣΥΡΙΖΑ στο Πατριωτικό Μέτωπο, από μερίδα των αντιεξουσιαστών στην Νέα Δημοκρατία και την Εκκλησία της Ελλάδος...

....Το σύνθημα του παρόντος, με πιο επείγοντα τρόπο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 80 χρόνια, δεν είναι βέβαια ούτε το "ουστ!", ούτε η μούντζα, ούτε η συμμετοχή στη μέθεξη του "πλήθους", ούτε η φαντασματική "αυτοδιάθεση" στα λίγα, "ελεύθερα" μα και εκ των ένδον πολιορκημένα τετραγωνικά μιας πλατείας στο κέντρο ενός γιγάντιου κελιού που ασφυκτιά σε μια ατέλειωτη γεωοπολιτική και οικονομική φυλακή, ούτε η αναβίωση του έθνους και της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας, ούτε κάτι παρόμοια και ανέξοδα νοσταλγικό, φετιχιστικό, αυτο-εκπληρούμενο και αγανακτισμένο.
Όχι. Το σύνθημα του πραγματικού και ριζοσπαστικού αγώνα --ριζοσπαστικού επειδή είναι πραγματικός, επειδή διαφεύγει της σφαίρας της καθαρής εμφάνισης, της ναρκισσιστικής οικονομίας της κινητοποιημένης μάζας που, ελλείψει καταφατικού στόχου, μένει να περιεργάζεται απλώς τον εαυτό της-- είναι ένα, και είναι νηφάλιο, ασυμβίβαστο, ακαταπόνητο και αποφασιστικό: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, για μια ακόμα φορά.

Radical Desire, 10/6/2011

..................................................................

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΤΟΥΣ "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ" ΚΑΙ ΤΙΣ "ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ" ΤΟΥΣ!
Η επανασυναρμολόγηση του "εθνικού κορμού" απ' τα τσακισμένα λόγω κρίσης, μικροαστικά Εγώ, είναι το βασικό πολιτικό ζητούμενο της δημόσιας εμφάνισης των αγανακτισμένων. Με μαγνήτη την εμπορικά κοινότοπη ατραξιόν του "γεγονότος/event", το πλήθος καλείται να θαυμάσει (και να πιστέψει) τον εαυτό του, χωρίς όρους. Η καλύτερα, με προδιαγραφές και κανόνες για των οποίων τη σημασία αδιαφορεί. Ο "υπερκομματισμός" όλων αυτών είναι τόσο κυριολεκτικός όσο επιτρέπει το ότι είναι απογοητευμένοι πελάτες ή απογόνοι του κράτους των κομμάτων. Και τώρα καλούνται να εκδηλώσουν ωμά, χωρίς τους ξεπερασμένους κομματικούς διαχωρισμούς, τον κοινό τόπο όλων των κομμάτων: την διαταξική συνεργασία, για "το καλό της πατρίδας" και της "εθνικής οικονομίας".
Μουντζώνοντας το πολιτικό προσωπικό του κράτους οι "αγανακτισμένοι" δεν είναι "αντικρατιστές". Αντίθετα νοσταλγούν ένα καπιταλιστικό κράτος ισχυρό, πατρικό και πειστικό. Και περιμένοντας το δηλώνουν έτοιμοι να εξαφανίσουν αυτοπροσώπως κάτω από την γαλανόλευκη, χωρίς κομματικές μεσολαβήσεις, κάθε ταξική αντίθεση...
ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ "ΠΛΗΘΟΣ" ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.

Αυτόνομοι, Ιούνης 2011

Ηλεκτρικός Θησέας

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή.
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γεμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκκαλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.

Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.

Στίχοι: Δημήτρης Βάρος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος & Μαρία Φωτίου ( Ντουέτο )
1988

Επ' αόριστον παγκύπρια απεργία των εργαζομένων στην ΚΕΟ – πως θκιαβάζουμεν μέσα που τον αστικό τύπο

που χτεσινό άρθρο του Πολίτη

(τα υπογραμμισμένα δικά μου)

…...................
Στην αποδέσμευση (απόλυση δηλαδή) 75 υπαλλήλων ως πρώτη φάση (ακολουθούν τζιαι άλλες απολύσεις δηλαδή) του πλεονασμού, που εξήγγειλε με επιστολή της στο Υπουργείο Εργασίας στις 9 Φεβρουαρίου 2011, προχώρησε χθες η εταιρεία ΚΕΟ.

Σε σημερινή ανακοίνωσή της, η ΚΕΟ (τα διευθυντικά στελέχη της – εντολοδόχοι τζιαι διαχειριστές για λογαριασμό των μετόχων του συγκροτήματος εταιρειών, δηλαδή του καπιταλιστικού οργανισμού που λέγεται εκκλησία Κύπρου) αναφέρει πως η παρατεταμένη οικονομική κρίση (του κεφαλαίου) και το δυσμενές εμπορικό και παραγωγικό (;;;) περιβάλλον της αγοράς (δηλαδή η αποτυχία στη διανομή του εμπορεύματος) καθώς και οι όλο αυξανόμενες εισαγωγές προϊόντων από το εξωτερικό, συνέτειναν στη μείωση του όγκου εργασιών της Εταιρείας.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση, ''η μείωση αυτή παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα η Εταιρεία να διενεργεί σημαντικές ζημιές, όπως φαίνεται και μέσα από τους εξελεγμένους λογαριασμούς των τελευταίων ετών''. (όταν υπήρχαν κέρδη ήταν ούλλα καλά, τωρά που υπάρχουν ζημιές όμως να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Τι σου είναι αυτό το επιχειρηματικό ρίσκο αα;)

''Στην προσπάθειά της να παραμείνει βιώσιμη οικονομική μονάδα, η Εταιρεία προβαίνει σε αριθμό ενεργειών ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητά της (ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων δηλαδή) και να μπορεί να είναι ανταγωνιστική. Οι ενέργειες αυτές περιλαμβάνουν τον εκσυγχρονισμό, τη μηχανοποίηση, τις αλλαγές στις μεθόδους παραγωγής και οργάνωσης (δηλαδή την εντατικοποίηση της εργασίας), την αλλαγή στις αναγκαίες ειδικότητες των εργοδοτουμένων, την εναλλαξιμότητα του προσωπικού (έτσι ώστε να μπορούν κάποιοι που θα μείνουν να κάμνουν την δουλειά των άλλων που θα απολυθούν) και την κατάργηση τμημάτων (δηλαδή την μετάθεση της δουλειάς στους εργαζόμενους σε άλλα τμήματα)'', προστίθεται στην ανακοίνωση (της εργοδοσίας).

Προσθέτει ακόμα (η έχουσα εξουσία εργοδοσία) ότι ''αναπόφευκτα (αφού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η εξουσία της) οι πιο πάνω ενέργειες έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού των αναγκαίων εργοδοτουμένων''. (αφού μόνον η αναγκαία εργοδοσία μπορεί να αποφασίζει για την αναγκαιότητα ή μη των άλλων)

Η εταιρεία δηλώνει ότι θα τηρήσει όλες τις πρόνοιες του νόμου (ε γιατί παζαρεύκει φιλικόν διακανονισμό τότε αα;) και θα παραχωρήσει στους υπαλλήλους όλα τα δικαιώματά τους που πηγάζουν τόσο από τη νομοθεσία όσο και από τη συλλογική σύμβαση που διέπει τις σχέσεις εργοδότησης μεταξύ της Εταιρείας και των υπαλλήλων της.

''Παρά τις προσπάθειές μας'', γράφει η ανακοίνωση, ''για φιλική διευθέτηση του θέματος της αποχώρησης των υπαλλήλων, οι συντεχνίες αγνοώντας το δυσμενές οικονομικό περιβάλλον και την άσχημη οικονομική θέση της Εταιρείας, παρέμειναν στις παράλογες τοποθετήσεις για υπέρογκες αποζημιώσεις, πέραν των απαιτήσεων του νόμου (η εταιρεία δηλαδή ξέρει εκ των προτέρων την ερμηνεία τζιαι της λογικής τζιαι του νόμου;) και της συλλογικής σύμβασης, οι οποίες είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν. Η πρότασή μας για χαριστική πληρωμή ενός σημαντικού ποσού ως φιλοδωρήματος δεν έγινε αποδεκτή''. (μα άδε ρε τους αχάριστους εν δέχουνται τα τιπς)

Εκφράζει τη ''λύπη'' της διότι οι συντεχνίες των εργαζομένων έχουν εξωθήσει και παροτρύνει τους υπαλλήλους σε απεργιακά μέτρα (ναι ρε γιατί εν αναρχοσυνδικαλισμό που έχουμεν στην Κύπρο τζιαι άλλην έννοια εν έχουν τα συνδικάτα που το να κάμνουν απεργίες για να φέρουν την επανάσταση) τα οποία δεν μπορούν παρά να βλάψουν περισσότερο την ήδη λαβωμένη βιομηχανία (δηλαδή τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου), για να προσθέσει ότι ''δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα της κρίσης που μαστίζει την οικονομία μας (ακριβώς: σας) και ειδικότερα τον τομέα της ντόπιας βιομηχανίας (πάλε σας) και δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες για διασφάλιση της επιβίωσης των παραγωγικών μονάδων του τόπου''. (δηλαδή σκάστε τζιαι αποδεχτείτε τι σας λαλούμεν αλλιώς θα καταστραφεί η παραγωγή του τόπου)

Καλεί τις συντεχνίες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους έναντι της πλειοψηφίας των μελών τους, να αποδεχτούν τις δυσάρεστες πραγματικότητες (να τες χωνέψουν τζιαι να βρίξουν) και να συμπαρασταθούν στην εταιρεία για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο που έχει να επιτελέσει (να συνάξουν δηλαδή τους εργαζόμενους τζιαι να τους βάλουν να ξανασσιύψουν την κκελλέ).

Επιπλέον, καλεί τους υπαλλήλους να επανέλθουν στις θέσεις εργασίας τους άμεσα και να δείξουν έμπρακτα το σεβασμό που απαιτείται προς αυτόν τον οργανισμό (δηλαδή την εξουσία της εργοδοσίας) που για δεκαετίες προσέφερε (δηλαδή εκμεταλλεύτηκε την) εργασία σε (από) χιλιάδες ανθρώπους και στήριξε τις προσπάθειες τους να ζήσουν την οικογένεια τους και να σπουδάσουν τα παιδιά τους (πραγματοποιώντας εκατομμύρια κέρδη και τεράστια περιουσία).
Καταδικάζει την απεργία το ΚΕΒΕ (λες τζιαι υπήρχε περίπτωση να μην την καταδικάσει...)
Επίσης, το ΚΕΒΕ (το οποίον εν έμμεσα εμπλεκόμενο εργοδοτικό σώμα τζιαι για αυτόν παίζει συμπληρωματικό ρόλο στην ομοσπονδία εργοδοτών ΟΕΒ που εν άμεσα εμπλεκόμενη) καταδικάζει την απόφαση των Συντεχνιών των υπαλλήλων της εταιρείας ΚΕΟ να κατέλθουν από σήμερα σε απεργία αορίστου διαρκείας.

Σε ανακοίνωσή του, το ΚΕΒΕ αναφέρει ότι ''σε μια περίοδο βαθειάς οικονομικής κρίσης, η οποία έχει πλήξει σοβαρά τον κύκλο εργασιών της εταιρείας οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις μη αποδεχόμενες τις νόμιμες αποζημιώσεις που έχει παραχωρήσει η εταιρεία επιμένουν να ζητούν υπέρογκες χαριστικές πληρωμές (νόμιμες αποζημιώσεις προσφέρει η εργοδοσία, υπέρογκες τζιαι χαριστικές ζητούν οι εργαζόμενοι ώστε; - η μεσολάβηση του υπουργείου εργασίας που επρότεινε τα μισά λεφτά της συμφωνίας του πλεονασμού για τες προηγούμενες απολύσεις του 2006 ήταν τζιαι τζείνη υπέρογκη τζιαι χαριστική τζιαι μη νόμιμη να υποθέσουμεν έννεν; είπαμεν οι νόμοι του αστικού κράτους εξυπηρετούν την αστική τάξη, όι όμως ότι πει η αστική τάξη εν νόμος. Νάκκον μούσιν κοπέλλια!), οι οποίες αν ικανοποιηθούν η εταιρεία θα παύση να λειτουργεί θυματοποιώντας τις 400 θέσεις εργασίας των εργαζομένων που θα παραμείνουν''. (η κλασσική απειλή της χρεωκοπίας)

Το ΚΕΒΕ καλεί τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις να άρουν αμέσως τα απεργιακά μέτρα καθότι στην αντίθετη περίπτωση αυτά θα επιφέρουν καίριο πλήγμα στην εταιρεία και στις θέσεις εργασίας των 400 εργαζομένων (η δεύτερη κλασσική απειλή ότι αν συνεχίσει η ανυπακοή θα απολύσουν τζιαι άλλους).
Πολίτης
01/06/2011 - 13:11