Η πρώτη σημείωση για τους Έλληνες αγανακτίστας του 2011

Για να καταλάβουμε το τι γίνεται στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, δεν αρκεί ούτε η ανάλυση της πράγματι βαθιάς παγκόσμιας αλλά και ειδικότερα της σημερινής ελληνικής κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, ούτε η ανάλυση της γενικότερης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, ούτε των κινητοποιήσεων στην Ισπανία που προηγήθηκαν άμεσα. Μπορεί ο Δεκέμβρης του 2008 να είναι αναγκαίος για την κατανόηση των δυναμικών της κάτω πλατείας με τις προσπάθειες των συνελεύσεων για την πολιτική στοχοθεσία και την αυτο-οργάνωση των συγκεντρωθέντων αλλά για την κατανόηση των δυναμικών της πάνω πλατείας όπου μάλλον παίζεται το παιχνίδι χρειάζεται να πάμε πίσω στο καλοκαίρι του 2004 με το δίδυμο θεαματικό γεγονός της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού κυπέλλου ποδοσφαίρου και την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων.

Περιοδικό Αννάρες. Το κακόηχο κρεσέντο ενός μεταμοντέρνου εθνικισμού, Νιόβρης, 2004.



"…Μιλάμε λοιπόν γενικότερα για μια διαδικασία τελετουργικά δεδομένης προσχώρησης σε μια κατεστημένη και ακίνδυνη ενότητα. Απλά δεν θεωρούμε ότι μιλάμε για τον παλιό καλό εθνικισμό γιατί εκείνος εμπεριείχε το συναίσθημα μιας απαρχής, έτεινε προς ένα μέλλον. αυτό δεν συνέβηκε εδώ. Εδώ (δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές) οι νίκες της εθνικής, υποδαύλισαν, σε ένα κοινωνικό τοπίο νοηματικής ερήμου, την στιγμιαία ένωση, μια συμπάθεια, μια χημεία δίχως (πραγματική) ταυτότητα δίχως μέλλον και προσανατολισμό. Εισέβαλε σε αυτήν την fast food (μη)-νοημάτων κοινωνία ένα γεγονός που ήταν "όλα της τα λεφτά": σε μια κοινωνία που λατρεύει το άμεσο αυτό παρουσιάστηκε γυμνό - σε μια κοινωνία που λατρεύει "το νέο" αυτό για λίγο έφυγε από τις επιγραφές των διαφημίσεων και παράχθηκε ως γυαλιστερή φούσκα, στο κέντρο του δημόσιου χώρου και μάλιστα υπό επιτήρηση. Όλα αυτά όμως ως στιγμιαία συμμετοχή σε μια κοινωνική ενότητα και όχι ως επενδυμένη συναισθηματική συμμετοχή σε μια υπαρκτή ολότητα, όπως θα υποσχόταν ο εθνικισμός. Όχι παρελάσεις μαθητών και “στα όπλα στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια” αλλά τελικά “η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Τάσου και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά εθνική Ελλάδος γεια σου”.

ολόκληρο το κείμενο
http://www.anarxeio.gr/files/pdf/Anares9_2004-PE.pdf