στην Κύπρο δεν έχουμεν καθαρήν ακροδεξιά οργανωμένη σε ξεχωριστό κόμμα. υπάρχει βέβαια το ΕΥΡΟΚΟ τζιαι τωρά το ΕΛΑΜ. αλλά η ε/κ ακροδεξιά εν πολλά πιο μεγάλη που τούτους.
στην ουσία έχουμεν διάχυση των ακροδεξιών ανθρώπων τζιαι πιο σημαντικά του ακροδεξιού λόγου τζιαι της ρητορικής τζιαι στα υπόλοιπα κόμματα της κεντρο-δεξιάς, δηλαδή σε ούλλα με εξαίρεση το ΑΚΕΛ. εν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η ασταμάτητη ηγεμονία του εθνικισμού.
παρά την ήττα της το 1974, σαν σκηνοθέτης η μεγάλη εθνικιστική μειοψηφία καταφέρνει να συνεχίζει να ορίζει τους ρόλους στο θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται μισή Κυπριακή Δημοκρατία.
μα εν απίστευτο. ούτε καν τα αυτονόητα εν υφίστανται πλέον δαμέ.
είπεν πριν 1 μήνα ο πρόεδρος της χώρας Κύπρου ότι πρέπει να αναβαθμιστεί η παιδεία της χώρας, η κυπριακή παιδεία τζιαι εππέσαν πάνω του να τον φαν.
είπεν εχτές ο ηγέτης της αριστεράς ότι εν πιο σημαντικός παράγοντας η πολιτική ιδεολογία τζιαι τοποθέτηση κάποιου παρά η εθνοτική του καταγωγή στην προτίμηση του για πρόεδρο της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας τζιαι εππέσαν πάνω του να το φαν.
αα ρε αθεράπευτη ελληνόπληκτη δεξιά, ούτε να χωστείς πίσω που τον φιλελευθερισμό εν ηξέρεις,
ούλλα για το έθνος ...τζιαι την καρέκλα!
τζιαι να μεν μπορεί να στήσει η αριστερά κόκκαλο, να σταθεί στον πούντο της τζιαι να το παλέψει. μια ζωή δειλή τζιαι μισοδότζιην. λαλεί μιαν αυτονόητην αλήθκεια, κάμνει μισό βήμα μπροστά τζιαι μόλις λάξουν του έθνους τα λαγωνικά, μασά τα λόγια της...τζιαι ζητά νομιμοποίηση που τους παραδοσιακούς τζιαι αυτόκλητους εκφραστές του έθνους.
ο όρος "το σύνδρομο της μακρόνησου" για την ε/κ αριστερά που εκωδικοποίησεν ένας σύντροφος είναι πραγματικά κέντρον!
αναδημοσιεύκω το κείμενο του Νιόβρη που είχα γράψει για την επανένωση
...................................
στην ουσία έχουμεν διάχυση των ακροδεξιών ανθρώπων τζιαι πιο σημαντικά του ακροδεξιού λόγου τζιαι της ρητορικής τζιαι στα υπόλοιπα κόμματα της κεντρο-δεξιάς, δηλαδή σε ούλλα με εξαίρεση το ΑΚΕΛ. εν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η ασταμάτητη ηγεμονία του εθνικισμού.
παρά την ήττα της το 1974, σαν σκηνοθέτης η μεγάλη εθνικιστική μειοψηφία καταφέρνει να συνεχίζει να ορίζει τους ρόλους στο θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται μισή Κυπριακή Δημοκρατία.
μα εν απίστευτο. ούτε καν τα αυτονόητα εν υφίστανται πλέον δαμέ.
είπεν πριν 1 μήνα ο πρόεδρος της χώρας Κύπρου ότι πρέπει να αναβαθμιστεί η παιδεία της χώρας, η κυπριακή παιδεία τζιαι εππέσαν πάνω του να τον φαν.
είπεν εχτές ο ηγέτης της αριστεράς ότι εν πιο σημαντικός παράγοντας η πολιτική ιδεολογία τζιαι τοποθέτηση κάποιου παρά η εθνοτική του καταγωγή στην προτίμηση του για πρόεδρο της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας τζιαι εππέσαν πάνω του να το φαν.
αα ρε αθεράπευτη ελληνόπληκτη δεξιά, ούτε να χωστείς πίσω που τον φιλελευθερισμό εν ηξέρεις,
ούλλα για το έθνος ...τζιαι την καρέκλα!
τζιαι να μεν μπορεί να στήσει η αριστερά κόκκαλο, να σταθεί στον πούντο της τζιαι να το παλέψει. μια ζωή δειλή τζιαι μισοδότζιην. λαλεί μιαν αυτονόητην αλήθκεια, κάμνει μισό βήμα μπροστά τζιαι μόλις λάξουν του έθνους τα λαγωνικά, μασά τα λόγια της...τζιαι ζητά νομιμοποίηση που τους παραδοσιακούς τζιαι αυτόκλητους εκφραστές του έθνους.
ο όρος "το σύνδρομο της μακρόνησου" για την ε/κ αριστερά που εκωδικοποίησεν ένας σύντροφος είναι πραγματικά κέντρον!
αναδημοσιεύκω το κείμενο του Νιόβρη που είχα γράψει για την επανένωση
...................................
Γιατί η ακροδεξιά έχει την πρωτοκαθεδρία του αντι-ομοσπονδιακού μετώπου ή
γιατί ο αντι-ομοσπονδιακός λόγος δεν μπορεί παρά να είναι εθνικιστικός
- Επειδή η έννοια του ενιαίου κράτους βασίζεται στη λογική του εθνικού κράτους, όπου μια πλειοψηφούσα κοινότητα ασκεί ηγεμονικό ρόλο παρακάμπτοντας την θέληση των άλλων κοινοτήτων και μειονοτήτων.
- Επειδή ο πλειοψηφισμός χωρίς συνταγματικές ρυθμίσεις (ένας άνθρωπος μια ψήφος) ουσιαστικά προκρίνει τον αποκλεισμό των άλλων, των μη ενταγμένων δηλαδή στην κυρίαρχη (ε/κ) κοινότητα, από την πολιτική εξουσία.
- Επειδή αναπαράγει τον εθνοκεντρισμό και την αδιαφορία για την άλλη κοινότητα, η οποία ουσιαστικά παύει να υφίσταται ως πολιτική κοινότητα και οντότητα και μετατρέπεται σε σύνολο ατόμων που καλείται να ενταχθεί σε ένα μεγαλύτερο σύνολο ατόμων που θα το υπερ-καθορίζει. Ο στόχος της υπαγωγής της μιας κοινότητας μέσα στην άλλη αποτελεί λογική πολιτικού αυταρχισμού και έκφραση προσπάθειας πολιτιστικής αφομοίωσης.
- Επειδή στις συνθήκες μισού αιώνα εθνοτικού και εδαφικού διαχωρισμού και εθνοτικής σύγκρουσης με δεκαετίες πλήρους αποξένωσης μεταξύ των ανθρώπων των δυο κοινοτήτων, η επιχειρηματολογία ότι ο δικοινοτισμός και η διζωνικότητα ως συνιστώσες της ομοσπονδιακής επανένωσης είναι “ρατσιστικές ρυθμίσεις” ή “νόμοι της ράτσας” δεν είναι μαξιμαλισμός, είναι γελοιότητα, διαστρέβλωση και επί σκοπού ψέμα και σκοταδισμός.
- Επειδή αν η εναντίωση στην ομοσπονδία γινόταν στη βάση ενός κυπριωτισμού ή κυπριακού εθνικισμού που θα περιλάμβανε και τις δυο κοινότητες, υπέρ μιας πλήρους και ισότιμης συνύπαρξης και ανάμιξης των γλωσσικών εκδοχών, των θρησκειών και των πολιτιστικών ταυτοτήτων μιας νέας πολιτικής κυπριακότητας που θα βασιζόταν σε μια αντίληψη των κοινών εθνικών συμφερόντων, της κοινής κουλτούρας και της κοινής μοίρας, τότε θα υπήρχε λογική προώθησης ενός πιο ενοποιητικού πολιτικού μοντέλου επανένωσης. (μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαια ιστορικά ανέφικτη καθότι η εποχή της εθνογένεσης έχει περάσει ευτυχώς ανεπιστρεπτί – όμως ένας τέτοιος αντι-ομοσπονδιακός λόγος θα είχε τουλάχιστο μια σαφήνεια και μια συνοχή). Αντίθετα όμως η κυπριακότητα και ο κυπριωτισμός ακόμα και στις πιο ανάλαφρες του εκδοχές (εστίαση πχ στα στοιχεία της κοινής παράδοσης, της ιστορίας της συνύπαρξης και του συνταγματικού πατριωτισμού) αποτελεί ανάθεμα και απειλή για τους αντι-ομοσπονδιακούς οι οποίοι έχουν τον ελληνισμό ως παντιέρα και τον κίνδυνο του αφελληνισμού ως μπαμπούλα. Ακόμα και όταν αναφέρονται στην Κύπρο και την Κυπριακή δημοκρατία, την θεωρούν επί της ουσίας ολόκληρη ελληνική και επιδιώκουν την συνέχιση της μονοπώλησης της από τους ε/κ, έστω και μισής, πάση θυσία παρόλο που,
- ή κατ' ακρίβειαν επειδή,
- το τίμημα και το διαφαινόμενο αποτέλεσμα είναι η οριστική διχοτόμηση και η διαιώνιση του εθνοτικού διαχωρισμού.
8 comments:
Ο σύντροφος που «εκωδικοποίησεν [...] τον όρο “το σύνδρομο της μακρόνησου”», μιλούσε «... για μερικους τεως αριστερους τζαι νυν εθνικιστες ... [που] ...εν να υπογραφουν δηλωσεις μετανοιας δεκαετιες μετα..
εγώ πάλε νομίζω αναφέρετουν στην αγωνιώδη τζιαι λυπηρή προσπάθεια της αριστεράς διαχρονικά να νομιμοποιηθεί στα μάθκια της ηγεμονεύουσας δεξιάς τζιαι να κολυμπήσει μέσα αντί κόντρα στο ρεύμα των εθνικιστικών υστεριών. ότι πχ εν πιο εθνική που τους εθνικόφρονες, πιο ενωτική που τους ενωτικούς, πιο σκληρή που τους σκληρούς κλπ.
Gregoris,
Αυτό που λες πιο πολύ ως αυτοάμυνα μου μοιάζει σ’ ένα εθνικιστικό και ελληναράδικο περιβάλλον. Ασχέτως του αν τελικά μπορεί να το κρίνουμε αυτή τη στάση και συμπεριφορά ως λανθασμένες, ΔΕΝ πρέπει να παραγνωρίζουμε και το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τυχόν διαμορφώθηκε δηλ. σε συνάρτηση με τα κάστια και τους κατατρεγμούς των ελλήνων αριστερών...
ναι ήταν/ένι αυτο-άμυνα για το κόμμα, αλλά ήττα για τον διεθνισμό-σοσιαλισμό. το τραγικό εν ότι τούτον το σύνδρομο επαναλαμβάνεται τζιαι επαναλαμβάνεται, με αποτέλεσμα την συνεχή υποχώρηση, την αποφυγή της ρήξης, τζιαι άρα την συνέχιση άμεσα τζιαι έμμεσα της εθνικιστικής ηγεμονίας...τζιαι στην περίπτωση μας της διχοτόμησης.
Έχουν βάση όσα λέει ο Γρηγόρης αλλά...
(Φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είδα καμιάν υπαναχώρηση, όπως ούτε τζιαι στο θέμα των δύο εισβολών. Το μήνυμα που έστειλε ο Άντρος καθώς τζιαι η ανταπάντησή του, εν ξεκάθαρες)
Το ΑΚΕΛ είσιε πάντα "εθνική" πολιτική που προείχε της πολιτικοκοινωνικής χωρίς όμως να την αναβάλλει εξ ολοκλήρου, τζιαι τωρά ακόμα ισχύει τούτο.
Τούτη η γραμμή έσιει κάποια χαρακτηριστικά: δημιουργία ευρύτερων πολιτικών χώρων για να αποφευχθεί η απομόνωση του κόμματος, καλέσματα για ενότητα και συνεργασία με τους μετριοπαθείς, διεθνοποίηση του Κυπριακού, χρησιμοποίηση του ανατολικού μπλοκ, αντινατοϊσμό κλπ)
Τούτα είναι σταθερά τζιαι ισχύαν πάντα που το 41'.
Δηλαδή το ΑΚΕΛ θέλει να διαφυλάξει το αριστερό κίνημα μέσα στους ευρύτερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς τζιαι να μεν το θυσιάσει προκειμένου να κάμει κάτι που έννεν έτοιμος ο κόσμος στην πλειοψηφία του να κάμει.
Τέτοιο παράδειγμα είχαμε τζιαι το 2004 τζιαι είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχε Σοβιετική Ένωση, θα επαινούσε το ΑΚΕΛ για το ΟΧΙ του, όπως έκαμε άλλωστε και το ΚΚΕ.
Αυτό που άλλαξε στη μετάσοβιετική εποχή είναι ότι οι αγγλοαμερικάνοι καθώς και η Τουρκία, νιώθουν πιο άνετα σε σχέση με τη Κύπρο και μπορούν να συναινέσουν σε μια επανένωση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, χωρίς να φοβούνται το δικοινοτικό αριστερό κίνημα, ειδικά μέσα στο ασφυχτικό περιβάλλον της ΕΕ...
Η Ένωση τέλος, ήταν "γραμμή" και του ΚΚΕ αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης και αυτούς τους σχεδιασμούς υλοποιούσε και το ΑΚΕΛ. Θυμίζω την αλλαγή ηγεσίας στο ΑΚΕΛ για να εξυπηρετήσει αυτή τη προοπτική στα τέλη της δεκ. του 40'.
Οπότε μάλλον ευθυγραμμισμένο με το σοσιαλιστικό "όραμα" της εποχής για τη περιοχή μας ήταν το ΑΚΕΛ και όχι το αντίθετο, χάρην της ένωσης.
εν υπαναχώρησεν που το αυτονότητο περιεχόμενο της θέσης, υπαναχώρησεν όμως σημαντικά στην ρητορική.
μα εν σοβαρή κατάσταση ρε κουμπάρε, να απαντά στο απαράδεκτο τζιαι αισχρόν υπονοούμενο του Αναστασιαδη για δήθεν ανθελληνισμό με το "είμαι ελληνικής καταγωγής και περήφανος για αυτό";
αντί να σηκώσει το γάντι τζιαι να φκει στην αντεπίθεση υποδεικνύοντας ότι "επέρασεν ανεπιστρεπτί η εποχή που η δεξιά εδιούσεν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης" ή υπενθυμίζοντας ότι "η μέτρηση της ελληνικότητας των πολιτικών αντιπάλων εν χουντική εφέρευση τζιαι πρακτική";
όσον για την ένωση,
ήταν λάθος πριν το 1960, τζιαι έγκλημα μετά το 1960.
άλλον ο διεθνισμός τζιαι ο σοσιαλισμός σύντροφε τζιαι άλλον τα συμφέροντα της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής. να μεν τα ισοπεδώνουμεν ούλλα σύντροφε...
Εννοείται Γρηγόρη ότι άλλον ο διεθνισμός τζιαι άλλον ο "υπαρκτός", απλά έβαλα το ιστορικό πλαίσιο πάνω στο οποίο χαράζονταν οι γραμμές.
Ούτε το ΑΚΕΛ διαφωνεί στο ότι ήταν εγγληματικό λάθος η επιμονή στην Ένωση.
Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική και ουσιώδη [για να κατανοήσει κάποιος την πολιτική και τακτική του ΑΚΕΛ] την τοποθέτηση του Νέου Ελληνοκύπριου ότι «...το ΑΚΕΛ θέλει να διαφυλάξει το αριστερό κίνημα μέσα στους ευρύτερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς τζιαι να μεν το θυσιάσει προκειμένου να κάμει κάτι που έννεν έτοιμος ο κόσμος στην πλειοψηφία του να κάμει...». Κάποια στιγμή πρέπει να το αναλύσουμε αυτό παραθέτοντας και συγκεκριμένα παραδείγματα από το περιφερειακό και διεθνές αριστερό εργατικό και κομμουνιστικό και κίνημα! Ένα από τα πιο ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής ήταν εκείνο του Ιράκ! Τούτο εξοντώθηκε επί Χουσεΐν ενώ σήμερα κάθε άλλο από κομμουνιστικό κόμμα είναι!
Κάπου αλλού [νομίζω στο Blog μου] κι ΕΓΩ είχα πει πως δεν μπορούμε να απαιτούμε από το ΑΚΕΛ να υποκαταστήσει δονκιχωτικά κι από μόνο του τη χαμένη επαναστατική συνείδηση των αριστερών της ευρύτερης περιοχής μας!
Κι αυτά που αναφέρει ο Gregoris ως πιθανές απαντήσεις του Άντρου Κυπριανού είναι και πολύ σωστές κι ανατρεπτικές [και προσωπικά ΔΕΝ διαφωνώ], αλλά δεν μπορούν να ενταχθούν τώρα [5 μέρες πριν τες εκλογές] σ’ ένα πολιτικό παιχνίδι όπου κάμνει κουμάντο με την πληθώρα των ΜουΜουΕ, η Δεξιά. Τώρα που γράφω εδώ έχω ανοικτή την τηλεόραση στο MEGA όπου υπάρχει μια συζήτηση με υποψήφιους βουλευτές [στο περιβόητο “Έχεις μέσο” κι αυτό το ζήτημα τυγχάνει μιας αισχρής εκμετάλλευσης ακόμα κι από “σοσιαλιστική” [λέμε τώρα] ΕΔΕΚ!!!
Post a Comment