7 χρονια μετά που το δημοψήφισμα στο οποίον οι ελληνοκύπριοι εψηφίσαν ενάντια στην επανένωση της χώρας τους με βάση το σχέδιο του ΟΗΕ.
τζιαι που είμαστεν; πούποτε...
πριν 6 μήνες έγραψα το τούτον στο μπλογκ της επανένωσης, που πάει τζιαι τζείνον πλέον να γερημώσει...
ξαναβάλλω το τζιαι δαμέ καθότι παραμένει επίκαιρο κόντρα στες προβλέψεις για εξελίξεις οι οποίες ως συνήθως αναβληθήκασιν....
.........................................
Γιατί θεωρώ ότι ο δρόμος για την λύση επανένωσης της χώρας εν ανηφορικός τζιαι αβέβαιος
Στην πολιτική δεν μπορούν να γίνουν ποττέ σίουρες προβλέψεις. Όμως υπάρχουν κάποια δεδομένα, μια τοπική πολιτική πραγματικότητα (πέραν που την υλική που λαλεί ο λινοπάμπακος σε σχέση με την οικονομία τζιαι την γεωπολιτική) βάση της οποίας μπορούν να γίνουν κάποιες εκτιμήσεις. Όταν εκλέγηκεν ο Χριστόφιας τζιαι μέχρι το τέλος του 2009 ήμουν μέσα σε τζείνους που ήταν αισιόδοξοι. Εθεωρούσα ότι με τους υφιστάμενους συσχετισμούς η λύση ήταν θέμα χρόνου τζιαι ότι η εθνικιστική υστερία ήταν το κύκνειο άσμα μιας χρεοκοπημένης κοσμοαντίληψης που στην ουσία εβίωσεν την ιστορική ήττα. Επίστωνα τον Χριστόφια με πολιτική βούληση τζιαι το ΑΚΕΛ με αποφασιστικότητα ότι θα επροχωρούσαν μπροστά άμαν εκρίναν ότι ήρτεν η ώρα. Το τελευταίο διάστημα έχω πλέον σοβαρές αμφιβολίες τζιαι για τούτα. Επειδή ναι μεν εν πολλά σημαντική η συμφωνία στο συνταγματικό με τη διασταυρωμένη ψήφο να αποτελεί βελτίωση τζιαι της Ζυρίχης αλλά τζιαι του Ανάν αλλά εν τζιαι εκατάφερεν να την περάσει καθαρά μέσα στην κοινωνία. Δαμέ άμαν το πλαίσιο της λύσης, την διζωνική ομοσπονδία ακόμα πλασάρει την στην κοινωνία απολογητικά, τι να περιμένουμεν για τες συγκεκριμένες της πρόνοιες; Εν έναν πράμα να (δηλώνεις ότι) θέλεις λύση τζιαι εν άλλον να δημιουργείς κλίμα τζιαι κοινωνικό ρεύμα για την λύση.
Η επανένωση αποτελείται ουσιαστικά που τρία αποφασιστικά βήματα: τη συμφωνία, την έγκριση της τζιαι την εφαρμογή της επί του εδάφους. Όμως έννεν απλά χρονολογική τζιαι ιστορική η διασύνδεση τους με την έννοια ότι άμαν τελειώσει το ένα ξεκινά το άλλο. Πρόκειται για μιαν ολική διαδικασία μεταμόρφωσης του πολιτικού συστήματος τζιαι της αντίληψης που έχουμεν για τζιείνον με πολλαπλές αλληλεξαρτήσεις (της ιδέας) του παρελθόντος τζιαι του μέλλοντος πάνω στο παρόν. Τα βήματα με άλλα λόγια έννεν ούτε τυφλά ούτε αυτόνομα, ούτε στο κενό. Η κατάργηση του διχοτομικού στάτους κβο δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει τζιαι να βασίζεται όπως κάθε ιστορική ρήξη πάνω σε μιαν δυναμική. Άμαν ο αέρας φυσά κόντρα, για να πάμεν μπροστά χρειάζεται πιο πολλύν νεύρον. Για να κάμουμεν τα βήματα πρέπει όι μονον να θωρούμεν μπροστά μας αλλά τζιαι να γύρουμεν τζιαι το σώμα μας μπροστά. Η κλίση σπάζει την αδράνεια τζιαι δημιουργεί την τάση για την κίνηση…
Τίποτε εν ετέλειωσεν φυσικά. Το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Αλλά σήμερα η κατάσταση έννεν η ίδια. Πλέον υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι τα πράματα εν αρκετά δύσκολα. Τζιαι για να επιτευχθεί συμφωνία τζιαι για να περάσει που τα δημοψηφίσματα τζιαι για να εφαρμοστεί. Έννεν ούτε η ήττα του Ταλάτ, ούτε η σχετικά λλίη πρόοδος στες διαπραγματεύσεις που με απογοήτευσεν. Ούτε η απόφαση του ΕΔΑΔ που έκλεισεν επί της ουσίας το περιουσιακό, ούτε το απευθείας εμπόριο που πιθανότατα θα ακολουθήσει σε περίπτωση ναυαγίου των συνομιλιών τζιαι εννά κλείσει τζιαι το ζήτημα της οντότητας των συνιστώντων κρατιδίων προς την συνομοσπονδιακή κατεύθυνση.
Το βασικό πρόβλημα υποψιάζουμεν ότι εν άλλον, πιο βαθύν. Εν η κανονικοποίηση του διαχωρισμού τζιαι σε τελική ανάλυση η κοινωνικά πλειοψηφική νομιμοποίηση της διχοτόμησης στα μυαλά των κυπραίων. Πριν να αρκέψουν να αντιδρούν κάποιοι σύντροφοι ότι εν έχουμεν εμπειρικά δεδομένα για τούτον – να εξηγήσω τι θέλω να πω. Εν εννοώ ότι οι μαξιμαλιστές – διχοτομιστές εν πλειοψηφία. Μάλλον έννενι ακόμα. Αλλά καταφέρνουν να καθορίζουν το πλαίσιο στην δημόσια σφαίρα τζιαι να δημιουργούν κλίμα. Είδαμεν το τζιαι με την διαδικασία της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης τζιαι την πλήρη αποτυχία να γίνουν έστω κάποιες μικρές αλλαγές στη διδασκαλία της ιστορίας ή έστω κάποιες κινήσεις προς την καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συνύπαρξης. Το γεγονός ότι ο Χριστόφιας τζιαι το ΑΚΕΛ εκάμαν πίσω που την προεκλογική τους δέσμευση να αναμετρηθούν με τον εθνικισμό στην παιδεία εν ενδειχτικό τζιαι της ευρύττερης ατολμίας τους να συγκρουστούν με το κατεστημένο της διχοτόμησης τζιαι των δυσκολιών που έσιει μια τέθκια απαραίτητη σύγκρουση.
Πολλύς κόσμος εν ενδιαφέρεται πλέον για το κυπριακό. Μεινίσκει απλά αδιάφορος. Αλλά τούτη η αδιαφορία έσιει πολιτικό βάρος τζιαι πολιτικές συνέπειες. Ουσιαστικά συνδράμει έμμεσα στην παγίωση του διχοτομικού στάτους κβο τζιαι στην αναπαραγωγή του διαχωρισμού. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τούτον. Να πιάσουμεν την κίνηση στα οδοφράγματα. Ενώ το 2003 εφάνηκεν ότι υπήρχαν προοπτικές μαζικοποίησης τούτης της ντε φάκτο αμφισβήτησης της διαίρεσης, σήμερα θωρούμεν ότι εν μια μιτσιά μειοψηφία που έμεινεν να τα διασταυρώνει. Υπάρχουν μεν κάποιες διαπροσωπικές φιλίες αλλά εν τόσον λλίες που εν τζιαι μπορούμεν να μιλούμεν για γενικόττερη δικοινοτική συμφιλίωση. Να πιάσουμεν το δικοινοτικό κίνημα της επαναπροσέγγισης. Ενώ την περίοδο μετά το 2003 εφάνηκεν ότι υπήρχαν προοπτικές να χτιστεί ένας εναλλαχτικός δικοινοτικός πολιτικός χώρος, σήμερα θωρούμεν ότι ναι μεν υπάρχουμεν αλλά χωρίς να έχουμεν αποκτήσει κοινωνικό ή πολιτικό βάρος που θα μας επέτρεπεν να έχουμεν ουσιαστική παρέμβαση στα τεκταινόμενα. Να πιάσουμεν την συνεργασία στο οικονομικό πεδίο. Ενώ ο κανονισμός της πράσινης γραμμής επιτρέπει τζιαι ενθαρρύνει το εμπόριο, τους συνεταιρισμούς κλπ, στην ουσία με μερικές εξαιρέσεις η συνεργασία εν ανύπαρκτη. Εντάξει κάποιοι τουρκοκύπριοι έρκουνται ποδά για δουλειά, για ψούμνισμα, για τα νοσοκομεία. Εισπράττουν όμως γενικά μιαν εχθρότητα που μερίδα ελληνοκυπρίων που στο τέλος της ημέρας ίσως να κάμνει τζιαι τα πράματα σιηρόττερα.
Φυσικά άμαν δούμεν συγκριτικά τα δεδομένα τζιαι σε ιστορικό πλαίσιο, σίουρα εσημειώθηκεν τεράστια πρόοδος που την δεκαετία του 1990. Αλλά υποψιάζουμαι ότι έννεν αρκετή. Ναι υπάρχει σήμερα μια σημαντική μειοψηφία της “επανένωσης” που εν ενεργή τζιαι αποφασισμένη να δράσει προς την κατεύθυνση της δικοινοτικής συμφιλίωσης τζιαι της ομοσπονδιακής λύσης. Το γεγονός ότι οι τ/κ εν πλέον ορατοί στην ε/κ κοινότητα τζιαι το βόρειο τμήμα εν προσιτό σε όποιον θέλει να το δει εν πολλά σημαντικές εξελίξεις για την ανάπτυξη επαφής του φαντασιακού των ε/κ με την πραγματικότητα. Όμως φοούμαι ότι ώσπου να ολοκληρωθεί τούτη η επαφή, η πραγματικότητα θα έσιει ήδη αλλάξει. Ώσπου να μαζικοποιηθεί το κίνημα της επανένωσης πιθανότατα η επανένωση δεν θα αποτελεί την πρώτη πολιτική επιλογή. Ώσπου να γίνει πλειοψηφική συνείδηση η ομοσπονδία, ντε φάκτο θα έχουμεν περάσει στην λογική της συνομοσπονδίας. Ώσπου να γίνει αποδεκτή η λογική της διοικητικής, χαλαρής διζωνικότητας των σχετικών πλειοψηφιών πιθανότατα θα έχουμεν περάσει στην λογική της πολιτικής, αυστηρής διζωνικότητας των απόλυτων πλειοψηφιών. Τζιαι ώσπου να γίνει αποδεκτή η τ/κ κοινότητα ως πολιτικά ιστότιμη, οι τ/κ θα έχουν ήδη γίνει μειοψηφία στο βορρά. Αν το πουλλίν δεν επέτασεν ήδη δηλαδή όπως λαλούν ανοιχτά τζιαι συγκαλυμμένα πολλοί, μέσα στα επόμενα χρόνια θα πετάσει σίουρα.
