Για την προοπτική ενός παρατεταμένου κοινωνικού και πολιτικού αντάρτικου

Γαλλία:

Η απεργία της Πέμπτης (28/10) είναι η έβδομη ημέρα εθνικής δράσης των σωματείων μετά το Σεπτέμβριο.

σύμφωνα με τον Φιλίπ Κορκόφ
...θα πρέπει να εξετάσει κανείς «την προοπτική ενός παρατεταμένου κοινωνικού και πολιτικού αντάρτικου. Ένα πολύμορφο κοινωνικό κίνημα, στο στιλ του έρποντος ιταλικού Μάη, όπου τοπικές και κλαδικές απεργίες θα συνδυάζονται με ημέρες πανεθνικής δράσης και απεργίες διαρκείας, όπου θα λαμβάνουν χώρα περιστρεφόμενες απεργίες, ώστε να μειώνεται το κόστος πάνω στους απεργούς, όπου θα δημιουργούμε απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης προς τους μαχόμενους κλάδους, οργανικούς δεσμούς με την κριτική διανόηση και τους καλλιτέχνες ώστε να πάρει μεγαλύτερη έκταση η απονομιμοποίηση της εξουσίας του Σαρκοζί, όπου θα συνδυάζουμε τις αγωνιστικές μορφές με την προώθηση εναλλακτικών χώρων κοινωνικής αυτονομίας- λαϊκά πανεπιστήμια, πολιτιστικές λέσχες κ.α.».

..............................................................................

Κύπρος:

Πλατφόρμα Εκπαιδευτικών Ενωμένη Κύπρος - Με μια λιτή συγκέντρωση στην αίθουσα Ειρήνης τέρμα Λήδρας θέλουμε να θυμίσουμε στους ξεχασιάρηδες ότι η υπόθεση της Παιδείας είναι πολυπολιτισμική και οπωσδήποτε για τη χώρα μας δικοινοτική. Σάββατο, 30-10-2010, 18.30

...Δεν είναι πια μυστικό σε κανένα ότι οι δυνάμεις της διχοτόμησης κερδίζουν έδαφος και στις δύο κοινότητες. Πίσω από τα παχιά λόγια των αγωνιστών διαφόρων αποχρώσεων ξεπροβάλλει ο σκοτεινός πόθος των πραξικοπηματίων του 1974. Η ειλικρίνεια των πολιτικών δυνάμεων ως προς το στόχο της ομοσπονδίας είναι υπό αμφισβήτηση και οι πράξεις συχνά δεν στηρίζουν τα λόγια. Όμως αν είναι να χάσουμε την επανένωση της χώρας μας ας μην το κάνουμε σιωπηλά. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα. Ας μην αφήσουμε να μας αφήσουν στη διχοτόμηση μέσα από την αδράνεια και την απαισιοδοξία που έντεχνα καλλιεργούν και στις δύο κοινότητες....

.............................................................................

Street Parade - Σάββατο (30/10)

The street parade is out for the 3rd time in the streets of Nicosia! Join us for a trip with music within and outside the walls

Starting point:
Utopia shop at 16.30 (very close to OXI roundabout, Areos 48)

17.30- Park at the end of Trikoupi str.

18.30-Phaneromeni Square

20.30- Eleftheria Square

21:30- Makariou Avenue

22:30-the park on Stasinou Av.

End point: Orfeas Park, close to Famagusta gate

Bring your food & drinks, bring your friends and anything that makes you happy
Bring along if you like your musical instruments for some jamming at Orfeas Park
 

Εμ-φύτευση: ημέρα δράσης για τη πόλη, Σάββατο 23 Οκτωβρίου, 17.00, Πλατεία Φανερωμένης

Στα πλαίσια της προσπάθειας επαναδιεκδίκησης και διαμόρφωσης των δημόσιων χώρων και ανάπτυξης οικολογικής και κοινωνικής συνείδησης, διοργανώνεται Ημέρα Δράσης για την Πόλη.   Η Δράση γίνεται από 5 ομάδες που δρουν μέσα στην πόλη της Λευκωσίας καθώς και άτομα.  Κατά τη διάρκεια της ημέρας από τις 16.00 και μετά θα υπάρχει έντυπο ενημερωτικό και άλλο υλικό από τις ομάδες για την πόλη γενικά, αλλά και τη Λευκωσία ειδικά.  Θα μαζευτούν επίσης χρήματα για αγορά δέντρων που θα φυτευτούν με ανοικτό κάλεσμα στην εντός των τειχών Λευκωσία. Στις 18.00 θα ξεκινήσει δημόσια συζήτηση για την πόλη της Λευκωσίας –  με σύντομες παρεμβάσεις των ομάδων για τα ζητήματα της ανέγερσης του καθεδρικού ναού και της παρουσίας της εκκλησίας γενικότερα μέσα στη παλιά πόλη καθώς επίσης και της χρήσης του δημόσιου χώρου γενικά και ειδικά της τάφρου γύρω από τα τείχη. Θα ακολουθήσει προβολή ντοκυμαντερ και μουσική. 
Την ίδια μέρα επίσης, στις 4 το απόγευμα διοργανώνεται Ποδηλατοπορεία από την πλατεία Ελευθερίας η οποία θα καταλήξει στην πλατεία Φανερωμένης όπου θα γίνει η εκδήλωση.  Ταυτόχρονα, θα γίνονται εργασίες βελτίωσης του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου στο τέρμα της Τρικούπη.

Η καλύτερη άμυνα* είναι η επίθεση

*λογοπαίγνιο με τη λέξη retraite που σημαίνει σύνταξη αλλά και άμυνα, υποχώρηση, κλπ.

Αφίσσα από Γαλλία (κολλήθηκε στη διαδήλωση στις 2 οκτώβρη για τις συντάξεις)

Είναι μόλις δυο-τρία βήματα από τον τάφο που αυτός ο κόσμος βλεπει επιτέλους να ελευθερώνονται οι χαιδεμένοι του εργάτες. Βγαίνουν λοιπόν απ΄το κουτί που ήταν κλεισμένοι, λίγο λυπημένοι μερικές φορές, καθώς αυτή η τρύπα είχε γίνει η αναγκαιότητα μιας “ζωής” και, λίγο πριν το μικρό κουτί που θα τους δεχτεί για πάντα, τους χορηγούν ευλαβικά ένα φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, ένα ψίχουλο, ένα σάλιο. Τη σύνταξη. Κι όμως, κανείς μέσα σ’αυτόν τον “ελεύθερο” κόσμο δεν είχε στ’αλήθεια επιλέξει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν επέλεξε τη δουλειά του, κανείς δεν επέλεξε αυτό που θα παρήγαγε, κανείς δεν επέλεξε αν έπρεπε να δουλεύει ή όχι, κανείς δεν επέλεξε αν αυτό που θα έκανε θα εξυπηρετούσε σε κάτι, σε ένα πράγμα λογικό, σε ένα πράγμα χρήσιμο. Η αναγκαιότητα τού να το κάνει όμως επιβλήθηκε σχεδόν παντού, με τη βία των ενοικίων για πληρωμή, τις ήττες, τα συνδικαλιστικά παζάρια, τις επιστροφές στην κανονικότητα, ή τις σφαίρες στο ψαχνό, με φαγητά και ανατομικά στρώματα, με δίκες και καταστολή.
Να ανταλλάσσεις πάνω από το μισό της ζωής σου, της μοναδικής σου ζωής, με ένα μικρό ποσό ασφάλειας. Και με ακόμη λίγο παραπάνω, και όλο να σε ξεγελούν με αυτό το “λίγο παραπάνω”, που με τους αιώνες έγινε η οθόνη πλάσμα, η μηνιαία συνδρομή, η έξυπνη προσφορά, το ποσοστό. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις σύντομα, όπως και όλα τ’άλλα ζώα, κάτω απ΄τη γή. Και να βλέπεις την ασφάλεια και την άνεση να αποκτούν το αληθινό τους πρόσωπο, όταν ξεθωριάζει το βερνίκι των υποσχέσων και να βλέπεις τελικά τη ζωή σου στο εδώ και στο τώρα: Μοναξιά, απομόνωση, αγώνας ταχύτητας, και σε κείνους τους γέροντες, για παράδειγμα, που ψοφούν χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τίποτα παρά μόνο την μυρωδιά του διαδρόμου κάτω απ΄την πόρτα. Καρκίνοι αυτά τα “λίγο παραπάνω”, αρκεί να κο ιτάξει κανείς γύρω του, σε αυτό που ο κόσμος παράγει στ’αλήθεια, με ακρίβεια. Καρκίνοι. Καρκίνοι στο σώμα εκείνων που εργάζονται, κι εκείνων που περιμένουν να εργαστούν, καρκίνοι για τον καθένα που τρώει κι αναπνέει, και τώρα εξαγόμενοι καρκίνοι, σε εμπλουτισμένη μορφή, σαν απλή συνέπεια της ενέργειας που χρειάζεται για να παράγουμε κι άλλους καρκίνους. Δεν υπάρχει στ’αλήθεια κανένα πρόβλημα με όλα αυτά.
Βλέπουμε τα συνδικάτα να πασχίζουν, μέσα στη φούρια τους να τα προλάβουν όλα, να καταστείλουν ό,τι θα μπορούσε να τους ξεφύγει (άγριες συνελεύσεις, εκτός ελέγχου διαδηλώσεις), όταν δεν είναι οι ίδιοι οι διαδηλωτές οι οποίοι, προσπαθώντας να είναι νόμιμοι και υπεύθυνοι απέναντι σε μια κοινή γνώμη που υπάρχει μόνο στην τιβί, περιορίζουν ουσιαστικά όλες εκείνες τις ανησυχίες που τρέχουν μέσα στα κεφάλια τους. Η σύνταξη; Οχι: το μέλλον, η κοινωνία, η πολιτική…Το θέμα είνα όμως ότι δεν υπάρχουν πενήντα λύσεις. Η υπερασπίζεσαι ό,τι μας έχει απομείνει ζωντανό, και προσπαθείς να το δυναμώσεις λίγο, ή συνεχίζεις να αποταμιεύεις μέχρι να φτάσεις να μην είσαι τίποτα, χειρότερος – κι ούτε καν πιο αποτελεσματικός – από μια μηχανή.
Κάποιος τύπος τον προηγούμενο αιώνα είχε γράψει ότι οι επιθυμίες του φτωχού τον οδηγούν συχνά στη φυλακή. Ναι, είναι αυτό που βλέπει κανείς να συμβαίνει στα δικαστήρια, σ’αυτό που ονομάζεται Δικαιοσύνη. Αλλά είναι περισσότερο βέβαιο ότι αυτές οι επιθυμίες, όταν κατασκευάζονται και προσφέρονται γυαλισμένες από ένα σύστημα που δεν έχει άλλον τρόπο να αναπτύσσεται, τον οδηγούν στο να κάνει ηλιθιότητες, να τις πουλάει στον εαυτό του και να τις αγοράζει με τα ίδια του τα λεφτά. Να τις πληρώνει μια φορά με τον ιδρώτα του, κι άλλη μια με τον μισθό του, αυτός άλλωστε είναι ο κύκλος της εργασίας. Και σε ποια ηλιθιότητα θα μπορούσε ακόμα να συμμετάσχει, έτσι από συνήθεια; Μια μέρα, θα το δείτε, θα χρειαστεί να πάει στον πόλεμο και να αλληλοσκοτωθεί. Συμβαίνο υν αυτά. Εν τω μεταξύ, ανθρωποηγέτες και διαμορφωτές κοινής γνώμης, παίρνουν στην τηλεόραση ένα ανήσυχο και υπεύθυνο ύφος. Έχουν συνείδηση αλλά και ευθύνη.
Δείτε λοιπόν, αυτό που κουνούν από μακριά πέρα δώθε στα μάτια μας, για να μας κάνουν να επιστρέψουμε στα άσυλά μας, δεν είναι παρά είδη οικιακής χρήσης και πουπουλένιος ύπνος.
Στα γαλλικά εδώ: http://paris.indymedia.org/spip.php?article3517

μετάφραση τζιαι πρώτη δημοσίευση στα ελληνικά
http://gr.contrainfo.espiv.net

Τα μμάθκια στραμμένα στη Γαλλία - Παναπεργία την Τρίτη

Συνεχίζεται στη Γαλλία η μάχη των εργαζόμενων κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης Σαρκοζί, με τους εργαζόμενους στα διυλιστήρια της χώρας να κόβουν τον εφοδιασμό των αεροδρομίων του Παρισιού με καύσιμα και τους μαθητές να έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Πρόκειται για την 5η συνεχή ημέρα κινητοποιήσεων, με τα συνδικάτα να πραγματοποιούν 264 συγκεντρώσεις σε όλη τη Γαλλία. Ακόμη μία φορά μεγάλη τα στοιχεία που δίνει το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που δίνουν τα Συνδικάτα. Ειδικότερα η αστυνομία υποστηρίζει πως οι διαδηλωτές ανήλθαν σε 825.000, ενώ το CGT και το CFDT, δύο από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Γαλλίας ανακοίνωσαν ότι οι διαδηλωτές ανήλθαν σε 2,5 με τρία εκατομμύρια.Μια νέα ημέρα κινητοποιήσεων σε πανεθνική εμβέλεια έχει προγραμματιστεί την Τρίτη, παραμονές της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου στη Γερουσία.....

.......Σημειώνεται ότι και τα 12 διυλιστήρια της χώρας απεργούν, 10 από τα οποία έχουν σταματήσει να λειτουργούν πλήρως. Οι διαδηλωτές μετέφεραν την κινητοποίησή τους σε άλλες περιοχές. Στη δυτική Γαλλία, οι εργαζόμενοι των διυλιστηρίων έστησαν οδόφραγμα από καμένα λάστιχα....

.......Τα συνδικάτα έχουν καλέσει σε νέες απεργίες και διαδηλώσεις την ερχόμενη Τρίτη, μία ημέρα πριν τη ψήφιση του συνταξιοδοτικού νόμου στη Γερουσία.
Μαζική είναι και η συμμετοχή των μαθητών στις κινητοποιήσεις που παραλύουν τη Γαλλία. Τουλάχιστον 1.000.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, χθες, Παρασκευή. Περισσότερα από 300 σχολεία σε όλη τη χώρα έχουν επηρεαστεί από τις κινητοποιήσεις, δήλωσε αξιωματούχος.
«Θέλουμε να πούμε στον Σαρκοζί ότι έχει σοβαρό πρόβλημα, η νεολαία είναι έτοιμη να κινητοποιηθεί με το υπόλοιπο 70% του πληθυσμού που αντιτάσσεται στη μεταρρύθμιση» δήλωσε μαθητής. Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η συμμετοχή των νέων στις κινητοποιήσεις θα αποτελέσει το κλειδί για την επιτυχία τους.
Στη Λυόν, η αστυνομία προχώρησε σε χρήση δακρυγόνων για να διασπάσει τον κλοιό των νεαρών διαδηλωτών. «Δεν έχουμε δει τόσους διαδηλωτές στους δρόμους από το 1995... και από τον δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα και τώρα από όλες τις γενιές» δήλωσε ο επικεφαλής του συνδικάτου CGT. «Αυτή η κυβέρνηση αναμένει την εξασθένιση του κινήματος αυτού, ακόμη και την κατάρρευσή του. Θεωρώ ότι έχουμε τα μέσα να την απογοητεύσουμε».
Το 1995, ο Γάλλος πρόεδρος Σιράκ οπισθοχώρησε σχετικά με τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούσε, έπειτα από 3 εβδομάδες απεργιών στον τομέα των μεταφορών που παρέλυσαν τη χώρα. Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, παρά τις συνεχιζόμενες απεργίες, δεν δείχνει – μέχρι στιγμής τουλάχιστον - κανένα σημάδι υπαναχώρησης.

16/10/2010
από TVXS

3 σημαντικές ειδήσεις στα γρήγορα

Γαλλία: Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις της τελευταίας βδομάδας ενάντια στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης που προωθεί η συντηρητική κυβέρνηση του Σαρκοζύ γράφουν ιστορία. Πάνω από τρία εκατομύρια εργαζομένων στους δρόμους, αποκλεισμός διυλιστηρίων και παράλυση των μεταφορών προχτές.

Ελλάδα: Οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού κατέλαβαν την Ακρόπολη σε διαμαρτυρία χτες ζητώντας μονιμοποίηση και τα δεδουλευμένα τους πολλών συσσωρευμένων μηνών. Και οι μόνιμοι υπάλληλοι του υπουργείου απεργούν σε μια κίνηση αλληλεγγύης με τους συναδέλφους τους. Σήμερα χτυπήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν και χρήση δακρυγόνων.

Κύπρος: Άνοιξε σήμερα άλλη μια ρωγμή στη πράσινη γραμμή. Το οδόφραγμα του Λιμνίτη αποτελεί το έβδομο σημείο διέλευσης που ανοίγει από το 2003 μετά το Λήδρα Πάλας, το Πέργαμος, τον Άγιο Δομέτιο, τα Στροβίλια, τον Αστρομερίτη, και την Οδό Λήδρας. Η διακίνηση των ανθρώπων από την μια στην άλλη πλευρά της γραμμής κατάπαυσης του πυρός διαβρώνει την λογική του απόλυτου διαχωρισμού που είχε επιβληθεί την περίοδο 1974-2003 και αποτελεί άλλο ένα βήμα στη διαδικασία επανένωσης της χώρας.

Όταν ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία παρατηρεί με ιδιαίτερη ανησυχία την εθνικιστική υστερία στη δημόσια σφαίρα τις τελευταίες βδομάδες και αγωνιά για τις επιπτώσεις της στην πορεία αυτού του τόπου τόσο σε σχέση με την υφιστάμενη διαδικασία επανένωσης της χώρας στη βάση της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας όσο και για την εμβάθυνση της δημοκρατίας γενικότερα.

Το ΕΛΑΜ, η νεοναζιστική οργάνωση που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο προσπαθεί να αξιοποιήσει το διάχυτο αυταρχικό εθνικισμό και να τον κεφαλαιοποιήσει πολιτικά, συγκροτώντας για πρώτη φορά μετά το 1974 ένα ανοιχτά φασιστικό πόλο. Με σύνθημα “Κύπρος γη ελληνική” επιτίθεται φραστικά και ενίοτε και βίαια σε όποιον θεωρήσει ότι δεν  πληροί τα “εθνικά” κριτήρια. Μετανάστες, Τουρκοκύπριοι αλλά και όσους αποκαλεί “Νεοκύπριους” γίνονται στόχοι των ρατσιστικών τους επιθέσεων. Επικαλείται τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β και αντιμάχεται με σθένος τόσο την προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας όσο και την επαναπροσέγγιση των κοινοτήτων στην Κύπρο.

Το ΕΛΑΜ όμως δεν είναι απλά μια άλλη εθνικιστική, αντι-ομοσπονδιακή τάση από αυτές που ενυπάρχουν μέσα στα πλείστα κοινοβουλευτικά κόμματα, ούτε απλά μια άλλη εθνικιστική οργάνωση που εκφράζει μίσος απέναντι σε αυτό που αποκαλεί “προαιώνιο εχθρό του έθνους”. Πρόκειται για μια νεο-φασιστική οργάνωση στα πρότυπα των Νεοναζί της Γερμανίας και της Χρυσής Αυγής της Ελλάδας. Με παραστρατιωτικές λογικές, με βαθύτατα ρατσιστικές αντιλήψεις και με επιθετικές διαθέσεις, συνοδευόμενες από άκρατη βία. Το Δεκέμβρη του 2009 αποπειράθηκε να παρελάσει στους κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας ενάντια στους μετανάστες αλλά εμποδίστηκε από τη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση που έστειλε το μήνυμα ότι η κοινωνία δεν προτίθεται να ανεχτεί τη δημιουργία κλίματος ξενοφοβίας, ρατσισμού και τρομοκρατίας. Σήμερα με περίσσιο θράσος θα δοκιμάσουν να παρελάσουν προς το προεδρικό ενάντια σε αυτό που αποκαλούν “στρατηγική υποχωρήσεων” στο κυπριακό.

Θεωρούμε αυτή την κίνηση μια πρόκληση για την ίδια τη κοινωνία και για την οποία θα πρέπει να υπάρξει απάντηση. Ως Αντιφασιστική Πρωτοβουλία παρακολουθούμε την αναβίωση του φασισμού στην Κύπρο και πιστεύουμε ότι η κοινωνία θα πρέπει να αντιδράσει. Σε αυτά τα πλαίσια προγραμματίζουμε μέσα στο επόμενο διάστημα  μια μεγάλη αντιφασιστική κινητοποίηση με στόχο να στείλουμε το ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να ανεχτούμε τυχόν επιστροφή στην περίοδο της φασιστικής τρομοκρατίας που κορυφώθηκε με το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974.   

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία
8/10/2010

Κύπρος, μα τι να ξεχάσω

Αναδημοσίευση άρθρου του Γιώργου Τυρίκου Εργά
από την ελληνική ημερήσια εφημερίδα της Λέσβου, Εμπρός

Όταν έφτασα στην Κύπρο δεν είχα κλείσει ακόμα τα 18. Ήξερα μόνο πως πρωτεύουσα ήταν η Λευκωσία, ούτε καν τα ονόματα των κυριότερων πόλεων. Ήξερα επίσης πως η Λευκωσία ήταν μια πόλη χωρισμένη στα δύο, κάποια Πράσινη Γραμμή περνούσε από πάνω της, την έκοβε και το ένα κομμάτι το έδινε στους Έλληνες, το άλλο στους Τούρκους. Ανυπομονούσα να δω την Πράσινη Γραμμή, με τι μπογιά είναι χρωματισμένη, αν είναι καμπύλη ή περνάει ολόισια, συνεχιζόμενη πάνω από τα χτίρια και τους τοίχους, από άκρη σε άκρη, μεγάλο, παράξενο κατόρθωμα. Είχα επίσης στο νου μου μια αφίσα-λογότυπο, κρεμασμένη εδώ και εκεί, την είχα δει πολλές φορές από μικρός. Η αφίσα απεικόνιζε το περίγραμμα της Κύπρου με την μύτη του νησιού, τις περιοχές δηλαδή του Βορρά βαμμένες με κόκκινο, σαν πληγή που αιμορραγούσε, το αίμα κύλαγε μέχρι εκεί που θα έπρεπε να είναι η θάλασσα. Πάνω από το αιματοβαμμένο σκηνικό έγραφε, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Για μένα, αυτό το «δεν ξεχνώ» μιλούσε ξεκάθαρα. Είχα μεγαλώσει στην Κάλυμνο, δέκα λεπτά με το καΐκι μακριά από τις ακτές της «πολυμίσητης» Τουρκίας. Όπως και για όλα τα παιδιά του τόπου μου, οι Τούρκοι ήταν οι κατ’ εξοχήν βάρβαροι. Οι κατ’ εξοχήν αδιόρθωτοι, αμετάλλαχτοι, αμετανόητοι αιώνιοι εχθροί μας. Μου το είχαν μάθει στο σχολείο, μου το έλεγαν στο κατηχητικό, μου το έλεγαν στο σπίτι, «να βαστώ και ένα ραβδί στο χέρι» όταν κάνω «Τούρκο φίλο». Το νόημα λοιπόν της αφίσας με την αιματοβαμμένη Κύπρο ήταν απλό, ήξερα τι δεν πρέπει να ξεχάσω. Κάτι είχα ακουστά για το ‘74, οι Τούρκοι έκαναν εισβολή, αυτό δεν έπρεπε να ξεχάσω, πως η Κύπρος είναι ελληνική και οι Τούρκοι, βάρβαροι εισβολείς.
Ζώντας στην Κύπρο έμαθα τα ονόματα που μου έδιναν. Βασικά εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου Έλληνα. Τότε αυτό με γέμιζε περηφάνια. Οι Κύπριοι συμφοιτητές μου με έλεγαν «Ελλαδίτη». Έτσι και εγώ συστηνόμουν πριν καταλάβω πως το «Καλύμνιος» ήταν τελικά πιο ανώδυνο. Καταλάβαινα πως μερικοί από τους συμφοιτητές μου δεν με έλεγαν «Έλληνα» καθώς αυτό θα εξαιρούσε τους ίδιους από κάποια «ελληνικότητα». Άλλοι με έλεγαν «Ελλαδίτη» ή «Έλληνα» γιατί, όπως γρήγορα μου εξήγησαν, ήθελαν να τονίσουν πως οι ίδιοι, διαχωρίζονται, είναι Κύπριοι. Οι περισσότεροι όμως με αποκαλούσαν «Καλαμαρά» και ξεμπερδεύαμε. Το ένιωθα κάπως υποτιμητικό αυτό, με ενοχλούσε. Οι φίλοι μου από την Ελλάδα έλεγαν να μη με ενοχλεί: ετυμολογικά «καλαμαράς» είναι ο μορφωμένος, ο λόγιος, οπότε οι Κύπριοι μας αποκαλούν έτσι, μα στην ουσία βγάζουν τα κόμπλεξ τους. Δείχνουν δηλαδή πως καταλαβαίνουν την ανωτερότητά μας ακόμα και όταν προσπαθούν να μας υποτιμήσουν. Οι λέξεις «Ελληνοκύπριος», «Τουρκοκύπριος», ακόμα και το «Κύπριος», είχαν άλλα νοήματα, τα οποία άργησα να καταλάβω. Συνήθως τις λέξεις αυτές τις απέφευγα, καθώς, όποτε τις άκουγα, ήξερα πως θα ακολουθήσει πολιτική συζήτηση την οποία λίγο καταλάβαινα και πολύ λιγότερο είχα όρεξη να καταλάβω. Είχα συνδέσει κάθε πολιτική συζήτηση με την ματαιότητα τέτοιων πραγμάτων πίσω στην Ελλάδα. Τι να συζητήσει κανείς; Πολιτική ίσον ψέμα, μήπως εδώ αλλάζουν τα πράγματα; Γιατί να ασχοληθώ;
Η αντίληψη που είχα για την Κύπρο, η ταυτότητά μου στην Κύπρο και η ταυτότητα που πήρα μαζί μου φεύγοντας, αυτό που ήμουν όταν πήγα και αυτό που έγινα μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών, όλα άλλαξαν. Σκέφτομαι για το νόημα που είχαν για μένα οι λέξεις, «Έλληνας, Τούρκος, Κύπριος, Καλαμαράς, Τουρκοκύπριος, Ελληνοκύπριος, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» και πιάνω τον εαυτό μου να γελάει αλλά και να τρομάζει με το μέγεθος της άγνοιας και της αφέλειας που έχουμε εδώ στην Ελλάδα για εκείνον τον τόπο που λέγεται Κύπρος και για εκείνον τον λαό που λέγεται... πώς λέγεται;
Σκέφτομαι πως οι συμπατριώτες μου ακόμα, όταν τέλος πάντων το θυμηθούν, ζυγίζουν τα πράγματα της Κύπρου με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένδεια ουσίας με αυτήν που ξεκίνησα εγώ να πάω για σπουδές. Με αυτά τα «εφόδια» οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, ελαφρά τη καρδία, σαν δεκαοχτάχρονα, θέλουν να έχουν αξίωση γνώμης στα πολιτικά πράγματα της Κύπρου. Η γνώμη τους βέβαια θα είναι: δεν ξεχνώ την εισβολή, οι Τούρκοι είναι βάρβαροι, η Κύπρος είναι ελληνική, όλα τα τετριμμένα, όλα τα ανόητα, όλα τα επικίνδυνα. Αντίθετα με εμένα που είχα την τύχη και την ευκαιρία, οι συμπατριώτες μου δεν θα μάθουν ποτέ περισσότερα. Δεν θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν την Κύπρο, να περπατήσουν την Λευκωσία και την Λευκοσσά. Αυτά που ξέρουν, τους αρκούν, έχουν τα δικά τους προβλήματα. Αυτά που έμαθαν στο σχολείο, στο κατηχητικό, στο σπίτι, έχουν γίνει η εσώτατη ταυτότητά τους που τους καλύπτει. Μου λένε και εκείνοι, σαν υπνωτισμένοι, «δεν ξεχνώ»... μα εγώ αναρωτιέμαι τι να ξεχάσουν από αυτά που ποτέ δεν γνώρισαν.

* Ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς είναι φιλόλογος με DEA στη Συγκριτική Λογοτεχνία, υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.