Να μας περιπαίζουν για τζείνα που εν εζήσαμεν. Όι όμως να μας φκάλλουν πελλούς τζιαι για τζείνα που εζήσαμεν!
(Ανώνυμος αναφερόμενος στις “φασαρίες”)
Δεν είναι τυχαίο που άνοιξε επιτέλους ο διάλογος και για τις σκοτεινές πτυχές της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Η συζήτηση για τα γεγονότα της διακοινοτικής σύγκρουσης είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο της διαδικασίας της επανένωσης. Επειδή μια κοινωνία που θέλει να αλλάξει το μέλλον της οφείλει να επανεξετάσει το παρελθόν της. Πάντως κρίνοντας από τις αντιδράσεις των δυνάμεων του διχοτομικού στάτους κβο, πρέπει να είμαστε σε καλό δρόμο.
Η αντίδραση των εθνικιστικών κύκλων σήμερα βασίζεται στη θέση ότι την αποκλειστική ευθύνη για τις συγκρούσεις την φέρει η Τουρκία και η ΤΜΤ (εξού και ο πολιτικός όρος τουρκο-ανταρσία) και ότι δεν έγιναν εγκλήματα από ε/κ πλευράς, ή αν έγιναν, ήταν παράπλευρες απώλειες της δίκαιης προσπάθειας υπεράσπισης του κράτους. Ο πραγματικός τους στόχος είναι η υπεράσπιση και αθώωση των πολιτικών τους προγόνων που τεκμηριωμένα έδρασαν ένοπλα κατά της άλλης κοινότητας. Για να το πετύχουν αυτό πρέπει να καταφέρουν να περάσουν τη δραστηριότητα των εθνικιστικών ομάδων της περιόδου 1960-1974 και ειδικότερα της περιόδου 1960-67 ως “εθνική δράση”. Αυτό προϋποθέτει την επιβολή της αντίληψης ενός συγκρουσιακού διπόλου μεταξύ των δύο κοινοτήτων τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, έτσι ώστε να ερμηνευτεί η δράση των παράνομων ενόπλων ως το ενεργό τμήμα της εθνοτικής κοινότητας που έδρασε εκ μέρους του συνόλου της κοινότητας. Η δράση των παραστρατιωτικών επενδύεται με την αγωνιστική ρητορική έτσι ώστε να αποκτήσει το “εθνοσωτήριο” περίβλημα του “προστάτη”.
Βέβαια αυτό δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Γιατί δεν πρέπει να αποδεικτεί μόνο ότι υπήρχαν δυο συγκροτημένες πολιτικά και αντιμαχόμενες στρατιωτικά εθνοτικές κοινότητες (η πλειοψηφία που έλεγχε το κράτος και η μειοψηφία που το αντιμαχόταν), αλλά κυρίως ότι υπήρχε μια τέτοια εθνική ενότητα και ομοψυχία στο εσωτερικό της ε/κ κοινότητας που επιδοκίμαζε τη δράση των ενόπλων. Για αυτό και οι συνεχείς και αδιάκοπες αναφορές σε δημοσιεύματα της “Χαραυγής” στοχεύουν στην πολιτική νομιμοποίηση της δράσης των εθνικιστικών κύκλων. Ο στόχος είναι διπλός. Από την μια να ενταχτεί το ΑΚΕΛ στην “εθνική” οπτική που προσπαθούν να επιβάλουν και από την άλλη να διαχυθεί η ευθύνη για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν από τους εθνικιστικούς κύκλους σε ολόκληρη την κοινότητα, έτσι ώστε όχι απλώς να μείνουν ατιμώρητα, αλλά και να εξοριστούν από την συλλογική μνήμη ωσάν να μην έγιναν ποτέ.
Η ιστορία όμως δε διαγράφεται. Και ούτε μπορεί να παραποιηθεί έτσι απλά με επιλεκτικές αναφορές σε δημοσιεύματα της “Χαραυγής”, που παγιδευμένη όπως βρέθηκε τότε δεν καταδίκασε όσο έντονα έπρεπε τη δράση της ένοπλης εθνικοφροσύνης. Τότε βέβαια μιλούσαν τα όπλα των εθνικιστών (κυρίως ενάντια σε αμάχους, αφού οι θρασύδειλες εθνικιστικές δυνάμεις δε συγκρούονταν στην πραγματικότητα μεταξύ τους, αλλά δολοφονούσαν κυρίως αθώους ομήρους της αντίπαλης κοινότητας) και επέβαλλαν τη σιωπή στους υπόλοιπους. Σήμερα ήρθε η στιγμή να μιλήσουν αυτοί που σιωπούσαν τόσα χρόνια και στις δυο κοινότητες. Επειδή η επανένωση προϋποθέτει και μια διαδικασία κάθαρσης μέσα από την αποκάλυψη της αλήθειας και την πολιτική καταδίκη των εγκληματιών. Όσο αυτή η πολιτική καταδίκη καθυστερεί τόσο θα καθυστερεί και η διαδικασία της επανένωσης. Επειδή τα εγκλήματα έχουν συντελεστεί και έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη της άλλης κοινότητας, χρειάζεται μια επίπονη προσπάθεια δημόσιας παρουσίασης και καταδίκης τους εντός της κοινότητας, έτσι ώστε να αποδοθούν στους αυτουργούς τους και να πάψει να πλανάται το φάντασμα της συλλογικής ευθύνης πάνω στην ε/κ κοινότητα. Το ίδιο βέβαια οφείλει να πράξει και η τ/κ κοινότητα.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Ο εθνικισμός και στις δυο κοινότητες έχει υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό καθώς έχει ξεπεραστεί ήδη από την ιστορία. Σε αυτό το πλαίσιο οι δυνάμεις της διακοινοτικής συμφιλίωσης και της επανένωσης της χώρας μπορούν και πρέπει να επιφέρουν στον εθνικισμό την τελειωτική, πολιτική του ήττα. Και αυτή η ήττα του εθνικισμού σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, προϋπόθεση της διαρκούς ειρήνης, περνά μέσα από την καταδίκη των εθνικιστικών εγκλημάτων που συντελέστηκαν σε εποχές που οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
14 comments:
Ναι σε όλα όσα λες, νοουμένου ότι οι προεκτάσεις του συνειρμού σου δεν είναι η δικαίωση της εισβολής και κατοχής (ως βία "αντισταθμιστική"), καταρρίπτωντας το ότι η συνολική βία που προήλθε από την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους ήταν πόρρω δυσανάλογη. Και που να αναιρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων (όλων των προσφύγων) να επιστρέψουν σπίτι τους, και άλλα συναφή...
Φρονώ ότι τα περί δικαίωσης της εισβολής ή τα περί εξίσωσης δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να επιβληθεί η σιωπή.
Όσοι το λένε, ξέρουν ότι τέτοιο θέμα δεν υφίσταται.
Προβάλλουν όμως αυτό για να καλύψουν ευθύνες κάποιων…
Δεν πιστεύκω ότι θα γινεί τίποτε. Μπορεί να μιλήσουν οι ιστορικοί σε πεντέξι γεναιές. Όταν μιλήσει κάποιος τωρά πιάννει το κολάνιν φίλους, φίλους των φίλων, ανηψιούες, συγγενείς, συγγενείς συγγενών.
Εδώ το Ακέλ που είναι εξουσία τζιαι δεν εκατάφερεν ακόμα να ρίξει φώς στα απάνθρωπα εγγλήματα που εκάμαν ενάντια στους συντεχνιακούς το 58 τζιαι θα καταφέρει να ρίξει φως στα εγγλήματα εναντίων των τουρκοκυπρίων;
Τον Αρκοπάναον, υποστηριχτήν των συντεχνιών που την Ασιερίτου, εσκοτώσαν τον της Εόκα τα παιδιά με ξύλα που είχαν καρφωμένα πάνω σπόντες των 6 ιντζών. Οι δικοί του τούτου του αθρώπου δεν είχαν δικαίωμαν για μιαν έντιμην δίκην; Ποιός ετόλμησεν να προσάψει τους δράστες στα δικαστήρια; Εδώ ούτε πολιτική αθώωση τζιαι δεν εκφωνήθην ακόμα που καμιάν κυβέρνησην. Στην ταφήν του η τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ αμμοχώστου δεν εκφώνησεν λόγον τζιαι εβάλαν κάποιον άσχετον να μιλήσει για να μεν προκαλέσουν... Έχουν τζιαι οι κομματικοί παιθκιά τζιαι δεν εθέλαν να τα δούν ορφανά σαν τα παιθκιά του Μένοικου τζιαι του Ττοφαρή.
Είμαστιν λαός σιέσηδων. Όχι επειδή είμαστιν σκάρτοι. Ούλλοι οι λαοί είναι τζιαι σκάρτοι τζιαι καλοί. Σε μας απλά φαίνεται παραπάνω η δειλία μας. Κανένας δεν πάει να καταγγείλει διότι όταν αγγίξεις έναν έγγλημαν στο τέλος κινδυνεύκεις να πάεις τζιαι σύ θύμαν του. Επειδή είμαστιν μιτσής λαός ότι γινεί μαθαίννεται. Όπως ούλλοι ξέρουμεν τους εγγληματίες τζιαι δεν λαλούμεν τίποτε, έτσι θα μαθευτεί τζιαι άμαν κάποιος πάει τζιαι σκαλίσει τα πράματα.
Το να μιλάς είναι έναν. Το να πάεις να καταγγείλεις τζιαι να δεις τον δολοφόνον μες τα μμάθκια μπροστά στο δικαστήριον είναι άλλον. Κάτι που δεν μπορούμεν να κάμουμεν σαν άτομα να μεν το περιμένουμεν που τους άλλους επειδή εν νεκατωμένοι μες την πολιτική.
Τα πολιτικά εγγλήματα στην Κύπρο θα μείνουν ενεξυχνίαστα. Που τζιειαμαί τζιαι τζιεί ότι πεις εν φιλολογία.
Χρίστο Β απάντησεν σου ο Μιχάλης.
ασέρα κοίταξε, ούτε εγώ περιμένω δικαστικές καταδίκες επειδή συμφωνώ με την ουσία τζίνων που λαλείς. όμως πολιτικές καταδίκες όι απλώς περιμένω αλλά μάλιστα απαιτώ που ούλλες τες πολιτικές δυνάμεις. μόνον έτσι έρκεται η κοινωνική κάθαρση. μέσα που την παραδοχή τζιαι την καταδίκη της πράξης, όι τόσον μέσα που την τιμωρία των ενόχων που ούτως η άλλως τωρά εζήσαν την ζωή τους τζιαι βρίσκονται στην τρίτη ηλικία. θεωρώ όμως ότι εν οι τωρινοί ιστορικοί που πρέπει να τα δημοσιοποιήσουν τζιαι οι τωρινοί πολιτικοί που πρέπει να πάρουν θέση, αν θέλουμεν πραγματικήν συμφιλίωση τζιαι επανένωσην.
Παρεμβαίνω απλώς για να συμπληρώσω σ’ αυτά που λαλεί ο Aceras, δυο λόγια που κατάθεσα και στο blog του Λινοπάμπακου: Ότι δηλαδή είναι πολύ δύσκολο να ειπωθούν δημόσια και να αποκαλυφτούν οι αλήθειες για διάφορα ιστορικά γεγονότα, όπως οι δολοφονίες αριστερών (κι όχι μόνο) από την ΕΟΚΑ καθώς και τουρκοκύπριων από ελληνοκύπριους σοβινιστές και ποιοι ήταν πίσω τους. Και στο χωριό του Aceras κάποιος δάσκαλος (αν δεν κάνω λάθος) κι όχι Αριστερός δολοφονήθηκε (για ασαφείς μέχρι σήμερα λόγους), όπως και σε γειτονική κοινότητα κάποιος άλλος (και πάλι όχι αριστερός).
Πολλοί που ξέρουν ή έχουν ζήσει τα γεγονότα από πρώτο χέρι, όντως φοβούνται και δεν τολμούν (τις πλείστες φορές όχι αδικαιολόγητα) να μιλήσουν και να πουν τα πράγματα με τ’ όνομα τους (“να έβρουν που άλλους”, λαλούν).
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου οι συγγενείς έχουν κουραστεί να ψάχνουν το θέμα (των δολοφονιών) ή/και έχουν αδιαφορήσει, ή ακόμα λόγω της δημιουργίας νέων συγγενικών καταστάσεων έχουν αφήσει τα πράματα σε εκκρεμότητα ή έχουν περιπέσει σε νάρκη.
Anef_Oriwn
Δευτέρα 2/2/2009 – 11:39 μ.μ.
Οι δολοφονίες αποτελούσαν τη σκοτεινή πλευρά της διαμάχης. Οι διακοινοτικές συγκρούσεις είναι η μαζική τους μορφή. Στο σχέδιο Ακρίτας, για παράδειγμα, συμμετείχαν τέσσερις προέδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας:
1. Μακάριος (αόρατος αρχηγός)
2. Παπαδόπουλος (ένας από τους υπαρχηγούς)
3. Κυπριανού (είχε γραφείο)
4. Κληρίδης (επίσης γραφείο)
Βάσει των μαρτυριών, η "οργάνωση" ήταν το στρατιωτικό σκέλος της (ελληνο-)Κυπριακής Δημοκρατίας. Άρα ήταν παρακλάδι του ίδιου του κράτους. Αν θέλουμε να δικάσουμε τις εξάρσεις τής τότε εποχής, στο εδώλιο θα πρέπει να παρακαθήσει η ίδια η εξουσία. Αγαπητέ Γρηγόρη, κάπου αναφέρεις, ότι το ΑΚΕΛ δεν καταδίκασε όσο έντονα έπρεπε τα έκτροπα της εποχής. Κατ' εμένα το ΑΚΕΛ συνέπλευσε με το εθνικιστικό ρεύμα. Η πολιτική που ακολουθούσε ήταν η πολιτική της Ένωσης και του Μακαρίου. Δεν είναι τυχαίο, ότι εξέλεξε και δύο προέδρους από τους συντελεστές του σχεδίου Ακρίτα στις μεταπολεμικές συγκυβερνήσεις, τον Κυπριανού και τον Παπαδόπουλο.
Είμαι υπέρ της αποκάλυψης της πλήρης αλήθειας, αλλά όπως έγραψε κι ο Άσερας, μάλλον δε θα γίνει τίποτα και θα μιλήσουν οι Ιστορικοί σε πεντέξι γενεές. Εξάλλου, ακόμη κι αυτοί που κόπτονται για την αλήθεια, είμαι πεισμένη, ότι δεν είναι σε θέση να την αντέξουν, αν δεν αποδεικτεί στα μέτρα που την έχουν διαμορφώσει από μόνοι τους στο μυαλό τους τόσα χρόνια.
ο άνευ θέτει ένα πολλά σημαντικό ζήτημα που με απασχολεί τζιαι μέναν. τι γίνεται με τους μη-ΑΚΕΛικούς δολοφονημένους που την ΕΟΚΑ; ποιος τους υπερασπίζεται; δηλαδή να πιστέψουμεν ότι ήταν ούλλοι προδότες; έχω μαρτυρία για έναν δολοφονημένο αριστερό που τα κοττσιηνοχώρκα που δεν ήταν ΑΚΕΛικός. μάλιστα ο πληροφορητής μου είσιεν μου βάλει τότε την εξής διάσταση. ότι οι οργανωμένοι αριστεροί τζιαι τα στελέχη είχαν μιαν κάποιαν κοινωνική προστασία. τι εγίνετουν όμως με τζίνους του περιθωρίου; που μπορεί να εθεωρούνταν αριστεροί (άρα στόχοι) αλλά μη οργανωμένοι (άρα πιο εύκολοι στόχοι)..η ΕΟΚΑ εσκότωσεν πολλούς ε/κ με συνοπτικές διαδικασίες. να μεν εστιάζουμεν μόνο πάνω στους ΑΚΕΛικούς νεκρούς. υπάρχουν τζιαι άλλοι αδικοχαμένοι.
Λεμέσια συμφωνώ ότι εν δύσκολο να διαχωριστεί το κράτος που το παρακράτος την περίοδο 1960-1964. τζιαι ναι το ΑΚΕΛ έσιει τζιαι τζίνον τες πολιτικές του ευθύνες. όμως οι ΑΚΕΛικοί ανεχτήκαν τα εγκλήματα, εν τα εκάμαν. Ενώ οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις εκάμαν τα τζιαι ακόμα υπερασπίζουνται τα. Τωρά όμως που κοντεύκουμεν σε συμφωνία εννά πρέπει να τα αποκυρήξουν τζιαι εν δαμέ η μάχη που διεξάγεται...πρέπει να δημιουργήσουμεν τέθκιον κλίμα που εννά τους αναγκάσει να τα καταδικάσουν τζιαι να απολογηθούν δημόσια. σήμερα, όι σε 5-6 γενιές!
Γρηγόρη,
πώς ένοιωσες όταν άκουσες τον επικήδειο του Χριστόφια για τον Παπαδόπουλο; Από ποιόν περιμένεις να τα αποκαλύψει, όταν είναι όλοι "συνένοχοι"; Και πέρα από αυτό, οι συνθήκες της εποχής ήταν ημιάγριες. Κατά τη γνώμη μου, το 50% των φονικών ήταν "προσωπικά ξεκαθαρίσματα" και καμία σχέση δεν είχαν με πολιτικές αντιπαραθέσεις. Μέσα στην αναμπουμπούλα βρήκαν ευκαιρία να εκδηλώσουν τα μίση και τα πάθη τους. Ας μην αγνοούμε, ότι ήταν η εποχή των βεντέτων και της ανεβασμένης παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Νομίζω δε θα είμαι εν ζωή, όταν θα αποκαλυφθεί η αλήθεια για το παρελθόν. Ελπίζω να μάθουν οι επόμενες γενεές, ποιοι έκαναν τι, ποιανού οδηγίες ακολουθούσαν και ποιος ξεκίνησε πρώτος να εξοπλίζεται και να επιτίθεται, οι ε/κ ή οι τ/κ; Συμφωνώ, ότι πρέπει να δημιουργήσουμε κλίμα καταδίκης, αλλά κυρίως για το σήμερα και το αύριο. Σημασία έχει να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν οι διχασμοί, οι βιαιότητες και τα έκτροπα.
Λεμέσια άκουσα τον επικήδειο τζιαι δεν ένοιωσα καλά. ήρτεν μου αναγούλα που την μπόχα της πολιτικής. όμως στην πολιτική δεν περιμένουμε να γίνουν πράματα. κάμνουμεν τα. εγώ εν δέχουμαι ότι η δική μου γενιά θα συνεχίσει την αναπαραγωγή του ψέματος τζιαι της σιωπής. τζιαι στον βαθμό που μου περνά εν θα το πράξω.
τωρά για τα μη πολιτικά εγκλήματα της περιόδου (ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, βεντέντες κλπ) πάλε πρέπει να δούμεν το πολιτικό πλαίσιο στο οποίον εγίναν. τζιαι ποιοι εκρατούσαν τα όπλα τζιαι γιατί ήταν αποδεκτόν να κρατούν κάποιοι όπλα. το ζήτημα της εξουσίας εν πολλά πολύπλοκο. αλλά επιμένω τούτη εν δουλειά των ιστορικών του σήμερα, όι του αύριο.
Το πρόβλημα είναι, ότι οι "Ιστορικοί" του σήμερα δεν έχουν την απόσταση που θα έπρεπε. Η αλήθεια τους δεν μπορεί να είναι τόσο αξιόπιστη, γιατί είναι επηρεασμένοι άμεσα από το κλίμα της εποχής. Τελοσπάντων, πιστεύω στην ουσία συμφωνούμε και προσωπικά, ελπίζω φυσικά να είμαι εν ζωή, όταν θα έχει καταλήξει η Ιστοριογραφία για το τι πραγματικά έγινε τότε, αλλά δε νομίζω να το προλάβω...
Gregoris,
Σίγουρα οι μασκοφόροι του Γρίβα δεν κτύπησαν (και δεν δολοφόνησαν) υψηλόβαθμα στελέχη της Αριστεράς [όπως π.χ. μέλη της ανώτατης ηγεσίας του ΑΚΕΛ – κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα, αφού θεωρούσαν ότι η ηγεσία του Κόμματος ήταν προδοτική γιατί δεν τους κτύπησε ο Γρίβας με τους μασκοφόρους του, (μήπως εν τέλει ήταν και θρασύδειλος αφού σκότωνε απλούς κι αθώους αριστερούς;)], όμως η ζωή των τοπικών στελεχών της Αριστεράς (στην ύπαιθρο) βρίσκονταν σε συνεχή κίνδυνο και συνεχώς απειλούνταν. Απόδειξη οι δολοφονίες των στελεχών του ΑΚΕΛ Πέτρου και Ττοφαρή, ενώ πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν, κινδύνεψε η ζωή τους ή κακοποιήθηκαν. Σίγουρα οι μη οργανωμένοι (ή οι απλοί) αριστεροί αποτελούσαν ευκολότερο στόχο (π.χ. οι δολοφονηθέντες Μένοικος, Σακκάς, Πατατάς, Μιχαηλίδης).
Στο βιβλίο του “Μέρες Δοκιμασίας”, ο Μιχάλης Πουμπουρής (το οποίο εκδόθηκε το 1993) κάνει αναφορά σε 18 δολοφονηθέντες αριστερούς (τρεις από τους οποίους δολοφονήθηκαν κατά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας – να αναφέρω ότι σύμφωνα με διάφορες εκθέσεις τα πρώτα δυο χρόνια της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινα στην Κύπρο πέραν των 100 φόνων!), όμως τελικά οι δολοφονηθέντες (αριστεροί και αριστερίζοντες) είναι περισσότεροι. [Σε εκδήλωση μνήμης και τιμής που διοργάνωσε το ΑΚΕΛ πέρσι το Μάη στο Συνοικισμό του Τσιακκιλερού τιμήθηκαν γύρω στα 25 άτομα, αν δεν κάνω λάθος. Μια υπόθεση που βγήκε μόλις πέρσι στη δημοσιότητα ήταν του εκ Λευκάρων Ανδρέα Ττόουλου, ενώ εγώ γνωρίζω ακόμα μιαν ιστορία τις οποίας οι λεπτομέρειες δεν βγήκαν ακόμα στο φως, ενώ αυτή για την οποία έκανε νύξη ο Gregoris (που επεσυνέβηκε στα Κοτσιηνοχώρκα) φαίνεται ότι είναι μια άλλη περίπτωση.
Έχω την άποψη ότι οι περιπτώσεις των δολοφονιών μη-αριστερών είναι πιο δύσκολο να διαλευκανθούν (ή αποκαλυφτούν λεπτομέρειες) γιατί τότε η ΕΟΚΑ θα πρέπει να παραδεχτεί ότι έφαεν (άδικα και «με συνοπτικές διαδικασίες») και άτομα από το δικό της πολιτικό χώρο. Πολύ χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της δολοφονίας του τομεάρχη της ΕΟΚΑ Γιαννάκη Στεφανίδη ...
Anef_Oriwn
Τρίτη 3/2/2009 – 10:02 μ.μ.
Δεν ήταν μαννοί οι της εόκα. Ήταν εξυπνόβλακες. Το να σκοτώσεις στέλεχος του Ακέλ καταδικάζεσαι ότι κάμνεις πολιτικές εξοντόσεις. Το να σκοτώσεις τοπικόν στέλεχος πετυχαίννεις διπλόν πολιτικόν στόχον. Σπέρνεις την τρομοκρατίαν στον απλόν αριστερόν τζιαι παροτρύνεις τον να κάτσει έσσω του αν θέλει να μεν κινδυνεύκει, τρομοκρατείς ταυτόχρονα τζιαι την ηγεσίαν. Στόχος να μείνει μόνη η ηγεσία χωρίς υποστηρικτές. Γίνεται έτσι αυκότσιλλον με δίχα περιεχόμενον. Πέρα που τες πολιτικές διαφορές, η ικανότητα της εόκα να σπείρει τον τρόμον σε όποιονδήποτε στόχον (αριστερόν η δεξιόν) εδραιώννει μιαν εξουσίαν που ήταν ακόμα άουρη τζιαι εύθραυστη. Το ότι εθέλαν εκάμναν για 50 χρόνια στην Κύπρον είναι τα πολιτικά ωφέλη της τρομοκρατίας.
Ο ένας στόχος της εόκα επετεύχθην. Εδρέωσεν εξουσίαν που την ελέγχαν οι δικοί της για 2 γεναιές. Ο στόχος που δεν επέτυχεν ήταν η αποψίλωση του Ακέλ που την λαϊκήν του βάση. Αυτόν σηκώννει έρευναν τζιαι ανάλυσην. Συνήθως μετά που έναν συνεχές κυνηγητόν κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις εδιαλυθήκαν. Στην Κύπρον το Ακέλ εκατάφερεν να επιπλέυσει παρόλην την καταδίωξη. Είναι γιατί δεν το εκαταδιώξαν αρκετά; είναι γιατί ο Μακάριος έκαμεν το "λάθος" να τους αφήκει (σχεδόν) ήσυχους επειδή ήταν παπάς τζιαι εν του αρέσκαν τα πολλά ματζιαιλιά; Ήταν που οι πιστολάδες τζιαι πολεμόκαυλοι του κυπριακού λαού επήαν με την εόκα τζιαι με το ακέλ εμείναν οι μαλαχτοί που είχαν παραπάνω δυνατότηταν να ελύσσονται; Ήταν γιατί η δεξιά που εκυβέρνησεν την κύπρον ήταν τόσον άχρηστη τζιαι ανίκανη που η αδυναμία της να ξιλίψει τους κομμουνιστές είναι μέρος της γεννικής της ατζιαμοσύνης που μας εστοίχησεν τζιαι μιαν διχοτόμησης;
Πολλά τα ερωτήματα, τζιαι οι μη εθνοκάφροι ιστορικοί πρέπει να βιαστούν να συνάξουν πρωτογενές υλικόν πριν να πεθάνουν ούλλοι οι γέροι που αθθημούνται ακόμα καταστάσεις.
Ειναι πιο πολυ απο αναγκαια η προσπαθεια για συλλογη προφορικου υλικου και αναδειξης της προφορικης ιστοριας σε εναλλακτικη πηγη και μορφη καταγραφης της συγχρονης κυπριακης ιστοριας.
Συμφωνω με τon Αceras, το θεμα επειγει.Αν αφησουμε για λιγο τα μπλογκ και προχωρησουμε σε μια καταγραφη αυτων των εμπειριων, μαρτυριων εστω σε μια αρχικη μορφη τοτε νομιζω οτι προσθετουμε στον αγωνα για συμφιλιωση και αποσειουμε απο πανω μας την συλλογικη ενοχη που εντεχνα καποιοι θελουν να μας την χρεωσουν.
Αν η έκκληση μου στη μη δικαίωση της εισβολής είχε ως σκοπό την αποσιώπηση άλλων ευθύνων δεν θα έλεγα "ναι, σε όσα λες" προς τον Γρηγόρη. Πρώτα είπα "ναι" προς την έκκληση για απόδοση ευθυνών, όπως την εξέφρασε ο Γρηγόρης. Άρα, από που συμπέρανες ότι η έκκληση μου για ανθρώπινα δικαιώματα είναι προσπάθεια συγκάλυψης του οποιουδήποτε; Μπορεί να έχεις άλλους στο μυαλό και να τα προβάλλεις αδίκως πάνω μου;
Post a Comment