...Όμως την εποχή εκείνη το πιο φονικό σύστημα ήταν αυτό των ομήρων. Δηλαδή οι ένοπλες ομάδες μιας κοινότητας συλλάμβαναν μέλη της άλλης κοινότητας και τα είχαν φυλακισμένα για κάποιο χρονικό διάστημα. Οι συλλήψεις ήταν συχνά αυθαίρετες, δηλαδή αφορούσαν άτομα που δεν απειλούσαν κανένα. Η κατάσταση ήταν χαώδης, η μια κοινότητα ζούσε δίπλα στην άλλη σε όλο το νησί, για κάποιους όλα τα μέλη της άλλης κοινότητας ήταν ύποπτα. Από τα μέλη των ομάδων που προέβαιναν σε συλλήψεις μερικοί λειτουργούσαν ως κράτος εν κράτει. Κάποιοι όμηροι τελικά απολύθηκαν, άλλοι μαθεύτηκε ότι συνελήφθησαν αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ. Αν μέλη της κοινότητας που κρατούσε τους ομήρους σκοτώνονταν σε μάχη ή δολοφονούνταν εν ψυχρώ, τότε για τους δεσμοφύλακες αυτοί οι όμηροι ήταν τα πιο "πρόχειρα" εξιλαστήρια θύματα της εκδίκησης. Τους περισσότερους ομήρους συλλάμβαναν οι ένοπλες ομάδες των ε/κ διότι ήταν οι περισσότεροι και ισχυρότεροι, έλεγχαν σχεδόν το σύνολο του νησιού και το οδικό δίχτυο. Οι τ/κ πιο δύσκολα μπορούσαν να αρπάξουν ε/κ, οι απαγωγείς περιορίζονταν στις παρυφές των περιοχών τους...
...Ακούστε τα εγκλήματα είναι γεγονότα, ούτε ξεγίνονται, ούτε ξεχνιούνται ούτε αποκρύβονται. Από εμάς ως κοινότητα αναμένεται να διαχωρίσουμε τις ευθύνες μας από τους αυτουργούς. Εγώ ως ε/κ και ως επιστήμονας ιστορικός απευθύνομαι στους τ/κ και τους ιστορικούς τους, λέω πως ναι, πράγματι, αυτά διέπραξαν ομοεθνείς μου, αλλά η κοινότητα μου ως σύνολο δεν ευθύνεται και τους ζητώ να δεχτούν και εκείνοι ό,τι έπραξαν οι αντίστοιχοι δικοί τους, να επέλθει μια κάθαρση στο παρελθόν για να κοιτάξουμε προς το μέλλον.
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Χαραυγή, 26/01/2009
4 comments:
Μα τί εγίνην ρε Γρηγόρη; Μετά που 62 σχόλια τωρά αγγριστήκαν οι αναγνώστες του :))
Εγώ επαρακολούθησα την συζήτησην αλλά δεν επενέβηκα.
Τί νομίζεις για τα κίνητρα των εγγληματιών πολέμου (των δικών μας που τους ξέρουμεν)
1. Είναι έκφραση τζιαι πραγμάτωση ανόμαλων φαντασιώσεων εν απουσία κονωνικών φραγμών που συνήθως απαγορεύουν την εκδήλωσην τους;
2. Είναι έκφραση του μίσους;
3. Είναι κοινωνικός μηχανισμός για άσκησην τρόμου που υποβοηθά την επιβολή εξουσίας; (μη ξεχνάμε ότι με την Εόκα εδούλεψεν το πράμαν).
4. Είναι κοινωνική τζιαι όχι ατομική διαστροφή σε μιαν φάσην που ο κοινωνικός έλεγχος δεν λειτουργεί;
Αν είναι κάτι άλλον τί είναι;
Ενδιαφέρει με διότι γράφω μιαν νουβέλαν με τον γιόν ενός τέθκιου δολοφόνου τζιαι θέλω να καταλάβω την ψυχολογίαν του.
εν νομίζω να αγγριστήκαν ιδιαίτερα αφού είχα την ευκαιρία να μιλήσω με διάφορους τζιαι προφορικά. νομίζω ότι πολλοί που τζίνους έννεν πολλά του ίντερνετ τζιαι των μπλογκς, απλά εμπήκαν για την συγκεκριμένη συζήτηση. που ούτως η άλλως ολοκληρώθηκεν μέσα που 2 συζητήσεις στην κατάληψη τζιαι στην βιβλιοθήκη.
τωρά για τα κίνητρα των εγκληματιών πολέμου νομίζω εν πολλά πολύπλοκο θέμα τζιαι χρειαζούμαστεν πέραν που την ιστορία τζιαι την κοινωνιολογία να μπούμεν βαθκιά τζιαι στα ταράφια της ψυχολογίας (τα οποία δεν κατέχω αρκετά). νομίζω τζιαι τα 4 σημεία που βάλλεις στέκουν χωρίς να αποκλείει το ένα το άλλο. υποψιάζομαι όμως ότι υπάρχουν τζιαι άλλες διαστάσεις. η αντίληψη ότι ήταν δήθεν προστάτες του έθνους τζιαι τιμωροί του εχθρού. (που έγινεν εμμονή τζιαι έπρεπε να επιβεβαιωθεί πρακτικά) το θόλωμα του μυαλού που οδηγήθηκεν στο να πιστέψει ότι ούλλοι οι "άλλοι" εν το ίδιο τζιαι μια κόντρα αριθμών για το ποιος εννά σκοτώσει παραπάνω. ακόμα τζιαι πιο απλά το ίμαητς του "αγωνιστή" του παλλικαρά αρσενικού που δεν κολώνει, ούτε μπροστά στην αφαίρεση της ζωής (κατάλοιπο ΕΟΚΑ). αλλά στην τελική πρέπει να ήταν πολλά ανασφαλείς τύποι. θρασύδειλοι που επιτήθονταν στους άμαχους τζιαι όι στους μάχιμους του "εχθρού".
Εθκιάβασες το τελεφταίον της Σεβγκιούλ για τον δολοφόνον του Μένοικου που εσκότωσεν τζιαι τουρκοκύπριους τζιαι είναι ο αίτιος της προσφυγοποίησης των λευκονιτζιατών τουρκοκυπρίων;
τεντώνουν τα νεύρα μου άμαν θκιαβάζω τα κείμενα της Σεβγκιούλ. νομίζω κάμνει πολλά πρωτοποριακή δουλειά, έστω τζιαι μονοδιάστατα (χωρίς πολλήν ιστορική τζιαι πολιτική ανάλυση) που την οπτική του ανθρώπινου πόνου.
Post a Comment