Εθνοκεντρισμός, απορριπτισμός και οι συνειδητοί διχοτομιστές

13/6/2017

Αναμφίβολα ο εθνοκεντρισμός και ο απορριπτισμός ως πολιτικές θέσεις εξυπηρετούν άμεσα και έμμεσα τη διχοτόμηση της Κύπρου. Οι δυο αυτές οπτικές, διάχυτες στην κοινωνία, παρά τη μεγάλη τους αλληλοεπικάλυψη δεν είναι ταυτόσημες μεταξύ τους. Υπάρχουν εθνοκεντρικοί που θέλουν ή και θα αποδέχονταν την επανένωση. Και υπάρχουν και απορριπτικοί που είναι πραγματικά Κυπροκεντρικοί (και όχι απλώς εργαλειακά υπερασπιζόμενοι τη μονοπώληση της Κυπριακής Δημορκατίας από τους Ε/κ) και που θα μπορούσαν να αποδεχτούν τους Τουρκοκύπριους ως ισότιμους υπό κάποιες προϋποθέσεις. Λίγοι μεν, αλλά υπαρκτοί. Επίσης δεν είναι όλοι όσοι υιοθετούν εθνοκεντρικές και απορριπτικές στάσεις συνειδητοί διχοτομιστές, αν και πολλοί από αυτούς είναι.

Οι συνειδητοί διχοτομιστές είναι κάτι περισσότερο. Είναι μια μερίδα ανθρώπων που βρίσκονται στην τομή του εθνοκεντρισμού και του απορριπτισμού ως ιδεολογίες, για τους οποίους η διχοτόμηση είναι λόγος πολιτικής ύπαρξης και στάση ζωής. Διαφέρουν από τους φασίστες, γιατί για τους φασίστες η διχοτόμηση είναι απλώς ένα στάδιο ή ένα εργαλείο που υπάγεται σε μια μεγαλύτερη αφήγηση του Έθνους, του πολέμου ενάντια στον προαιώνιο εχθρό, του μαρμαρωμένου βασιλιά, των ιερών κοκάλων των προγόνων κ.λπ. Σε αντίθεση με τους φασίστες, οι συνειδητοί διχοτομιστές δεν πιστεύουν τις μπαρούφες που λένε. Είναι μαθητές της ρεαλ-πολιτίκ του Κίσσινγκερ και βλέπουν την υπαρκτή διχοτόμηση όχι απλώς ως καλύτερη από την επανένωση, αλλά ως την καλύτερη δυνατή κατάσταση που μπορεί να υπάρξει. Είναι με αυτή την έννοια βαθιά συντηρητικοί, βολεμένοι και κατεστημένοι. Υπάρχουν σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και για πολλούς η στάση τους αυτή συνδέεται και με τα οικονομικά τους συμφέροντα. Όμως η όποια εξήγηση του φαινομένου περιοριστεί στο κοινωνικο-οικονομικό ή/και στο ταξικό πεδίο θα είναι ελλιπής και αφαιρετική, καθότι η διαμόρφωση αυτής της πολιτικά ορισμένης κοινωνικής τάσης είναι προϊόν σύνθετων ιστορικών διαδικασιών.

Οι χειρότεροι από τους συνειδητούς διχοτομιστές είναι τα στελέχη τους. Όχι μόνο επειδή για αυτούς ο διχοτομισμός είναι θεωρητικά επεξεργασμένος και επειδή είναι οι κήρυκές του, αλλά κυρίως επειδή, λόγω της κοινωνικής τους θέσης και συχνά της δημόσιας τους ευθύνης, δεν νομιμοποιούνται να τον παρουσιάσουν ως τέτοιο και μπορούν να τον προωθούν μόνο στη βάση του ψέματος και της απάτης. Προσέξετε, όχι απλώς της διαστρέβλωσης και της μαύρης προπαγάνδας, αλλά του ψέματος και της απάτης. Διότι διχοτομισμός μπορεί να εκφέρεται ανοιχτά από καθημερινούς ανθρώπους που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, αλλά δεν μπορεί να εκφέρεται από πολιτικούς και τεχνοκράτες, ανώτατους δημόσιους υπαλλήλους, αρχισυντάκτες και διαμορφωτές γνώμης κ.τ.λ. Οι συνειδητοί διχοτομιστές που στελεχώνουν το κατεστημένο και το βαθύ κράτος της (ελληνο-)Κυπριακής Δημοκρατίας είναι λοιπόν εξ ανάγκης ανήθικοι, απατεώνες και αδίστακτοι. Διότι από τη στιγμή που τα στελέχη του διχοτομισμού δεν μπορούν να εκφράσουν επίσημα και ανοιχτά (ακόμα) την πολιτική τους επιλογή, μπορούν μόνο να ψεύδονται. Και ψεύδονται για δεκαετίες.

Το στάτους κβο της διαίρεσης στην Κύπρο είναι βασισμένο στον φόβο. Και καθώς αυτός ο φόβος άρχισε να υποχωρεί μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, το έργο της συντήρησής του μέσα από εθνικές υστερίες και «ηθικούς πανικούς» γίνεται πιο δύσκολο. Για αυτό οι συνειδητοί διχοτομιστές γίνονται ολοένα και πιο αδίστακτοι στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν το έργο τους. Πατώντας επί πτωμάτων, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο ανθρώπων και τη δική τους εξουσία, συκοφαντώντας και διασύροντας, χύνοντας χολή και δηλητήριο. Έχοντας αυτά υπόψη μπορεί να γίνει αντιληπτή και η χυδαία αθλιότητα του κατεστημένου σκιτσογράφου που υπογράφει ως ΠΙΝ στον «Φιλελεύθερο».