Για να τελειώνουμε με τις διάφορες εξυπνάδες για το θέμα ασφάλειας και εγγυήσεων.

Για να τελειώνουμε με τις διάφορες εξυπνάδες για το θέμα ασφάλειας και εγγυήσεων.

1)   Οι εγγυήσεις και η παρουσία μικρής στρατιωτικής δύναμης της Ελλάδας και της Τουρκίας στη Κύπρο υπήρξε όρος για την επίτευξη της κυπριακής ανεξαρτησίας το 1959. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ηλίθιας πολιτικής της «Ένωσις και μόνον Ένωσις» που υιοθετήθηκε από την ε/κ ηγεσία το 1950 και ιδιαίτερα μετά την επιδίωξη επιβολής αυτής της πολιτικής με ένοπλα μέσα το 1955 που προκάλεσε την δημιουργία της ΤΜΤ και την υιοθέτηση του «Για ταξίμ για ολούμ» από την τ/κ ηγεσία. Σαν να μην έφτανε αυτό, η ΕΟΚΑ και οι μετεξελίξεις της (Ακρίτας, ΕΟΚΑ Β) μαζί με την ΤΜΤ τα επόμενα 15 χρόνια έκαναν ότι μπορούσαν για να ενισχύσουν την στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας και της Τουρκίας στη χώρα οδηγώντας μας στη ντε φάκτο διχοτόμηση το 1974.

2) Η κατάρρευση του δικοινοτικού κράτους και η βία της δεκαετίας 1964-1974 οδήγησαν σε μια αναδιάταξη του συσχετισμού δύναμης που κωδικοποιήθηκε στη βάση της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας έναντι του ελληνοκυπριακού διπλωματικού πλεονεκτήματος που κράτησε μέχρι το 2004. Από τότε, αυτό που αμφισβητείται ενόσω δεν έχουμε συμφωνία, δεν είναι η τουρκική στρατιωτική παρουσία αλλά το ελληνοκυπριακό διπλωματικό πλεονέκτημα της μονοπώλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι συνεπαγωγές του. 

3) Σε γεωπολιτικό επίπεδο, οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959 κωδικοποίησαν ένα Ελληνο-Τουρκικό συσχετισμό δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο και μια Ελληνο-Τουρκική πολιτική ισορροπία στη Κύπρο. Η όποια συμφωνία επιτευχθεί σήμερα, ότι και αν είναι το λεκτικό της δεν μπορεί παρά να αντανακλά ανάλογα αυτό τον συσχετισμό και αυτή τη ισορροπία. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει όποιες τροποποιήσεις και αν γίνουν στις πρόνοιες και το όνομα και όποια τελική μορφή πάρουν οι Συνθήκες Εγγυήσεων και Συμμαχίας. Όσο αδύνατο ήταν το 1959 η Κύπρος να υπαχθεί σε ελληνική επικυριαρχία λόγω της πληθυσμιακής αναλογίας ε/κ-τ/κ, τόσο αδύνατο (αν όχι περισσότερο αδύνατο) είναι και σήμερα. Το κυπριακό κράτος δημιουργήθηκε το 1959 στα πλαίσια ενός ελληνο-τουρκικού συμβιβασμού που μετέτρεπε την Κύπρο σε ουδέτερο, συνεταιρικό κράτος ε/κ και τ/κ. Αυτό θα γίνει και σήμερα με την συμφωνία για την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Η μόνη άλλη επιλογή είναι η μονιμοποίηση και νομιμοποίηση της διχοτόμησης. 

4) Η ντε φάκτο διχοτόμηση, όσο διατηρείται η μονοπώληση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους ε/κ μπορεί να βολεύει το ελληνικό κράτος (και όχι απλά τον Κοτζιά) όπως και μεγάλη μερίδα της κοντόφθαλμης ε/κ ηγεσίας. Δεν εξυπηρετεί όμως τα συμφέροντα των Κυπρίων, δεν εξυπηρετεί την υπόθεση της ειρήνης και στα επόμενα χρόνια ενδέχεται να μην εξυπηρετεί ούτε καν τα συμφέροντα του ελληνικού και ελληνοκυπριακού κράτους. 

5) Οπόταν οι εξυπνάδες περί «0 εγγυήσεων, 0 στρατιωτών από την πρώτη μέρα» ως δήθεν θέση κυπριακής ανεξαρτησίας, τζιαι όι θέση μονιμοποίησης της διχοτόμησης, εν ανάλογες με την εξυπνάδα «Ο Μακάριος με τα 13 σημεία το 1963 απλά έθελεν να κάμει το σύνταγμα πιο λειτουργικό». Ούτε η Τουρκία, ούτε οι τ/κ, ούτε η διεθνής κοινότητα τρώει ελληνοκυπριακά κόνναρα, όσον ωραία τζιαι αν εν η συνταγή του Κοτζιά. Εν κρίμα όμως που τα τρών που αφέλεια κάποιοι κατά τα άλλα μη διχοτομιστές Κυπραίοι.