Περί γελοιότητας και τραγωδίας

Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν από τα πιο πετυχημένα ανέκδοτα, το ότι διάφοροι εθνικιστές και εθνικόφρονες με αριστερές ευαισθησίες και κυρίως με αναζήτηση αριστερού άλλοθι πουλούν τον απορριπτισμό τους ως αντι-ιμπεριαλισμό και τον ελληνισμό ή τουρκισμό τους αντίστοιχα, ανάλογα με τη πλευρά που βρίσκονται, ως αντίσταση. Βγαίνουν δηλαδή τα εργαλεία του ιμπεριαλισμού, αυτοί που προκάλεσαν και υλοποίησαν την διαίρεση του κυπριακού λαού στην βάση εθνοτικών κριτηρίων, αυτοί που με νύχια και δόντια παρεμπόδισαν και καθυστέρησαν την ανάπτυξη της κυπριακής συνείδησης, αυτοί που στηρίζουν έμμεσα ή/και άμεσα την διχοτόμηση της Κύπρου προς όφελος των μητέρων πατρίδων τους, να κατηγορήσουν το κυπριακό κίνημα για την επανένωση της χώρας ως ιμπεριαλιστικό ή φιλο-ιμπεριαλιστικό. Εντάξει όσον η εθνοτική αντιπαράθεση παραμένει το ηγεμονικό πλαίσιο, η γελοιότητα τους επισκιάζεται από την τραγωδία. Αλλά τουλάχιστον να μην περιμένουν από την κυπριακή αριστερά να παίρνει στα σοβαρά τέτοια προϊόντα.