Thursday, February 27, 2014

Και όλο κλαίνε τα καβουράκια...

Εννά μας κόψουν την δόση...εν θα έχουμε πεζίνα, φάρμακα, μισθούς κλπ κλπ.. εννά λείψουν τα τρόφιμα, να πάμε να γοράσουμε κονσέρβες, φασόλια ξερά κλπ κλπ. Πάλε η ίδια κασέτα, το ίδιο έργο που εξαναείδαμεν. Φυσικά το ΔΗΚΟ ή τζιαι οι υπόλοιπες πατριωτικές δυνάμεις μπορεί όντως να μετανώσουν σε λλίες μέρες – ούτως ή άλλως σημαντικό ρόλο είχαν οι εσωτερικές δυναμικές για την εξουσία στο ΔΗΚΟ τζιαι στον ευρύτερο χώρο του κέντρου στην καταψήφιση, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να υποτιμούμε ότι ο κεντρώος χώρος πραγματικά εκφράζει τζιαι προσπαθεί να αντιπροσωπεύσει συμφέροντα που θίγονται άμεσα με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Όπως τζιαι να έσιει, ακόμα τζιαι μόνο λλίες μέρες να πάει η παράταση πριν τα πέναλντι, πάλε εν ωραία να θωρείς τους νεοφιλελεύθερους σε απόγνωση...

Στου γιαλού τα βοτσαλάκια
κάθονται δυο καβουράκια
έρμα παραπονεμένα
κι όλο κλαίνε τα καημένα
κι η μαμά τους η κυρία Καβουρίνα
πάει τσάρκα με το Σπάρο στη Ραφήνα

Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
στου γιαλού στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Πάει ο Κάβουρας το βράδυ
βρίσκει το τσαρδί ρημάδι
ψάχνει για τη φαμελιά του
και τραβάει τα μαλλιά του
βάζει πλώρη κούτσα κούτσα στη Ραφήνα
να πετύχει την κυρία Καβουρίνα 

Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
στου γιαλού στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Το ξημέρωμα ροδίζει
και ο Κάβουρας γυρίζει
δίχως τη συμβία πάλι
κούτσα κούτσα στ' ακρογιάλι
με το Σπάρο το ξενύχτι στη Ραφήνα
παίζει τώρα στα ρηχά η Καβουρίνα

Μουσική/Στίχοι:Βασίλης Τσιτσάνης



Wednesday, February 26, 2014

Για τo πλαίσιο επίλυσης του Κυπριακού στη σημερινή συγκυρία



Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) αποτελεί σήμερα την καταλληλότερη εφικτή πολιτική ρύθμιση. Είναι το βασικό ιστορικό αποτέλεσμα της εξέλιξης των διακοινοτικών σχέσεων, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από τις εθνικιστικές συγκρούσεις, τη μισαλλοδοξία και τις εξωτερικές παρεμβάσεις. Λανθασμένα όμως θεωρείται από όλες τις ε/κ πολιτικές δυνάμεις ως ένας οδυνηρός συμβιβασμός της ε/κ πλευράς – η έννοια του συμβιβασμού στην προκειμένη περίπτωση είναι συνυφασμένη με την εθνοτική αντίληψη του κοινωνικού βίου, η οποία με τη σειρά της δίνει έμφαση στις διαφορές και τον πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κοινοτήτων της Κύπρου, αντλώντας έμπνευση από την ποσοτική προσέγγιση στη δικοινοτική συνύπαρξη. Η ΔΔΟ είναι η ιδανική υπό τις περιστάσεις λύση, διότι είναι η μόνη που μπορεί να επιτρέψει στις δυο κοινότητες να συνυπάρξουν ισότιμα και με ασφάλεια σε ένα κράτος διατηρώντας ένα βαθμό κοινοτικής αυτονομίας.

Η ΔΔΟ όμως δεν είναι σίγουρο ούτε ότι θα επιτευχθεί, ούτε ότι θα υλοποιηθεί. Εξίσου πιθανό είναι να οδηγηθούμε σε μια συνομοσπονδιακού τύπου συμφωνία και ακόμα πιο πιθανό είναι να οδηγηθούμε σε μια άτυπη συνομοσπονδιακή λύση χωρίς κατάληξη των συνομιλιών και χωρίς συμφωνία. Μια εξέλιξη δηλαδή που ίσως να διευθετήσει όλα τα άλλα θέματα εκτός από το Κυπριακό ή που θα επιλύσει την εξωτερική πτυχή του Κυπριακού και θα επιτρέψει την εξόρυξη του φυσικού αερίου αλλά όχι την εσωτερική, έτσι ώστε να επιτρέψει την επανένωση της χώρας. Σήμερα είναι ακόμα πολύ νωρίς για να αντληθούν συμπεράσματα και να αξιολογηθούν αποτελέσματα από την εν εξελίξει διαδικασία συνομιλιών.

Είναι γνωστό ότι, λόγω της παγίωσης των διχοτομικών δεδομένων επί του εδάφους, όσο καθυστερεί η συμφωνία και η λύση παραπέμπεται στο μέλλον, μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, τουλάχιστον για εμάς που θέλουμε όσο το δυνατόν λιγότερο διαχωρισμό των κοινοτήτων. Με αυτό το πρίσμα ο αριστερός προληπτικός απορριπτισμός φαντάζει ακατανόητος. Εκτός και αν υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού και κάποιων αριστερών, ή έστω δεν αποκλείεται, η θέση ότι η διχοτόμηση δεν μπορεί να ανατραπεί και ότι μια θεμιτή μελλοντική λύση μπορεί να είναι η ρύθμισή της μέσω αναγνώρισης έναντι εδάφους. Πίσω από τον δήθεν ασυμβίβαστο λόγο ίσως να κρύβεται τελικά ένας συμβιβασμός με την de facto διχοτόμηση σήμερα και την de jure αύριο, κάτι βέβαια που σίγουρα ισχύει για μια σημαντική μερίδα του κυπριακού απορριπτικού κέντρου. Εάν εκλάβουμε την καλύτερη λύση σαν μια ενωμένη Κύπρο στη βάση της ΔΔΟ, τότε μια χειρότερη λύση θα ήταν π.χ. μια ειδική συμφωνία για το Βαρώσι και τους υδρογονάνθρακες που δεν θα επανένωνε το νησί, που θα ενίσχυε τον πολιτικό ρόλο της Τουρκίας στα εσωτερικά της τ/κ κοινότητας, αλλά και που δεν θα καταργούσε τις διαχωριστικές γραμμές ούτε στο έδαφος, ούτε σε πολιτικό επίπεδο, ούτε στο φαντασιακό της κάθε κοινότητας.

Ο προληπτικός απορριπτισμός όμως που εκφράζεται ανοιχτά από Έλληνες και πιο έμμεσα από κάποιους Κύπριους αριστερούς είναι βαθιά προβληματικός, καθότι είναι στείρος και αδιέξοδος σε σχέση με το πρόταγμά του. Το ΚΚΕ συγχέει εννοιολογικά τη ΔΔΟ ομοσπονδία με τη διχοτόμηση, ταυτίζει το μοντέλο Ανάν με τη συνομοσπονδία και κυρίως καταλήγει στη θέση “Όχι γενικά” χωρίς να μπορεί να αντιπροτείνει κάτι που να εμποδίζει την περαιτέρω ενίσχυση του εθνικισμού, να προσπερνά τα εμπόδια των ξένων επεμβάσεων και να ανατρέπει ή έστω να υπονομεύει την υφιστάμενη διχοτομική κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για άλλες μικρές αριστερές οργανώσεις. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καχύποπτος και είναι πλέον ορατές οι μάχες μεταξύ των ρευμάτων που δίνονται εντός του. Ένα τμήμα του ΑΚΕΛ επίσης τείνει προς ένα προληπτικό απορριπτισμό, με αναφορές στο ΚΚΕ, αλλά μάλλον -επί της ουσίας- προσβλέποντας προς μια μελλοντική συνεργασία με το διαχρονικά απορριπτικό κυπριακό κέντρο.

Κανένα τμήμα της Αριστεράς, ελληνικής και κυπριακής, δεν πιστεύουμε ότι θέλει επί της αρχής ξένες παρεμβάσεις, είτε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, είτε κατά τη διάρκεια υλοποίησης της όποιας λύσης. Το όλο ζήτημα είναι στρατηγικό και το ΚΚΕ δεν πείθει διότι το όραμά του και η μέθοδος επιδίωξης αυτού στο συγκεκριμένο θέμα είναι ανύπαρκτα. Ο αντί-ιμπεριαλισμός που γεννά μια ανάγνωση της συγκυρίας με ή χωρίς θολό στρατηγικό στόχο, στο τέλος οδηγεί σε περισσότερο ιμπεριαλισμό, υπό την έννοια της περαιτέρω εγκόλπωσης της Κύπρου σε γεωστρατηγικά σχέδια μεταξύ των ισχυρών δρώντων της περιοχής αλλά και ευρύτερα. Αυτό φάνηκε σε διάφορες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια – το Όχι του 2004 ουσιαστικά οδήγησε στην πολιτικο-στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ για ενδυνάμωση της θέσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο απέναντι στην Τουρκία. Επίσης, οδήγησε στη μονομερή ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη και άρα στην εν μέρει εξάρτηση της Κύπρου από το βορειοευρωπαϊκό κεφάλαιο με στόχο την ενίσχυση της ε/κ πλευράς και την αύξηση πίεσης στη τ/κ πλευρά. Με άλλα λόγια, η πολιτική του απορριπτισμού και της “αντι-ιμπεριαλιστικής καθαρότητας” είχε το αντίθετο αποτέλεσμα σε σχέση με την εξωτερική πτυχή του Κυπριακού. Παράλληλα και πιο ουσιαστικά, συνεισέφερε και στην περαιτέρω εδραίωση της απόστασης μεταξύ των δυο κοινοτήτων, αποτελώντας και εμπόδιο στη συγκοινωνία μεταξύ των προοδευτικών ρευμάτων ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής.

Κατ’ επέκταση, ο υπερτονισμός της εμπλοκής των Αμερικανών στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού και η αυτόματη απόρριψη της διαδικασίας για αυτό το λόγο, εδράζεται πάνω σε μια στρεβλή αντίληψη των διαφαινόμενων σχέσεων της κάθε κοινότητας με τους κυρίαρχους δρώντες της περιοχής· σχέσεις που ήδη υφίστανται και θα υφίστανται και στην περίπτωση της de jure διχοτόμησης. Ας μην ξεχνούμε ότι τα αμερικάνικα συμφέροντα μπορούν να εξυπηρετηθούν και από άλλου είδους ρύθμιση στο Κυπριακό που θα ομαλοποιεί τη διαίρεση αντί να ομοσπονδοποιεί την χώρα. Αντίθετα, μόνο η κατάργηση της διαίρεσης του κυπριακού λαού μέσα από την επανένωση μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την υπέρβαση του εθνοκοινοτισμού και για την πραγματική ανεξαρτησία. Οι προληπτικά απορριπτικοί φαίνεται να ξεχνούν ότι η επίτευξη της αυτοδιάθεσης των λαών πολλές φορές συνεπάγεται μια διαλεκτική διαδικασία με κινήσεις τακτικής και στόχο την κεφαλαιοποίηση πάνω στο υφιστάμενο ισοζύγιο δυνάμεων. Φαίνεται επίσης να αγνοούν τις έτσι κι αλλιώς υφιστάμενες σχέσεις με αμερικανικά, στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, συμφέροντα, καθώς και το ότι τα επιχειρήματα της ε/κ Δεξιάς για ένταξη στο ΝΑΤΟ για λόγους ασφάλειας θα αποδυναμωθούν σε μια ομόσπονδη Κύπρο. Τέλος, ξεχνούν ότι το αίτημα της πλήρους αποστρατικοποίησης αλλά και τα όποια άλλα σοβαρά βήματα για μια τελεσίδικη απεμπλοκή από τις ψευδαισθήσεις των φιλοπολεμικών διαθέσεων και ρητορειών, μόνο με την επανένωση μπορούν να αποκτήσουν δυναμική στην κοινή γνώμη.

Εάν όντως προχωρήσουν οι συνομιλίες και οδηγηθούν προς μια ομοσπονδιακή κατάληξη, τότε οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη για τη στήριξη της λύσης. Ιδιαίτερα σήμερα που το κίνημα της επαναπροσέγγισης βρίσκεται σε ύφεση σε αντίθεση με το 2004. Μόνο σε επίπεδο κοινωνίας και μόνο με λαϊκή συμμετοχή σε κινητοποιήσεις μπορεί να εδραιωθούν οι όποιες δυναμικές δημιουργηθούν από τη διαπραγματευτική διαδικασία. Μόνο αν δοθεί δημόσια μάχη ενάντια στους εθνικιστές, στην εκκλησία, στις νομικίστικες αναλύσεις των διανοουμένων του απορριπτικού μετώπου που επιχειρηματολογούν άμεσα και έμμεσα μέσα από ένα εθνοτικό πρίσμα, θα υπάρξει έδαφος πάνω στο οποίο να μπορεί να οικοδομηθεί ένα πνεύμα ειρηνικής συμβίωσης και αλληλοκατανόησης στη διαδικασία των επιμέρους διοικητικών ρυθμίσεων που θα προκύψουν. Εάν η επόμενη μέρα αρχίσει να φαντάζει σαν κάτι το οικείο, τότε τα όποια ζητήματα που θα προκύψουν στην ομοσπονδοποίηση, θα μπορούν να λυθούν πιο εύκολα και με εποικοδομητικό πνεύμα συνεργασίας.

Η Αριστερά δεν πρέπει ούτε να βιαστεί ούτε να καθυστερήσει. Σε συνεργασία με την τ/κ Αριστερά και το τ/κ συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να είναι παρούσα στη διαδικασία, να παρέμβει για να συνδιαμορφώσει, να τοποθετηθεί ξεκάθαρα και αποφασιστικά και να μην καταστεί ουραγός των εξελίξεων, κρυβόμενη είτε πίσω από την κυβέρνηση είτε από το πού θα φανεί ότι γέρνει η κοινή γνώμη. Η Αριστερά δεν μπορεί να περιμένει τίποτε έτοιμο. Οφείλει να παλέψει για τη μορφή της επανένωσης σήμερα, ακριβώς για να μην αφήσει τη Δεξιά να ηγεμονεύσει συντριπτικά και να διαμορφώσει την πορεία της, όπως έγινε με τον αντι-αποικιακό αγώνα, στο τελευταίο του στάδιο πριν 65 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι αναπόφευκτη η συμπόρευση με τμήματα της φιλελεύθερης Δεξιάς στα πλαίσια ενός ευρύτερου μαζικού μετώπου για την επανένωση και την επαναπροσεγγιστική και αντιφασιστική δράση. Αυτό, βέβαια, δεν συνεπάγεται ούτε επισκίαση των ταξικών και πολιτικών διαφορών ούτε θόλωμα των ιδεολογικών γραμμών, ιδιαίτερα με δεδομένη την υφιστάμενη οικονομική κρίση και το κοινωνικό πλαίσιο της λιτότητας. Η κάθε τάξη και η κάθε παράταξη τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της θέσεις θα προωθήσει την επόμενη μέρα της συμφωνίας όπως τα προωθεί σήμερα στις συνθήκες της διχοτόμησης.

Η δικοινοτική συνεργασία και η επανένωση της χώρας ήταν και είναι όραμα και κεντρικός προσανατολισμός της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν πρέπει να αφήσει άλλες δυνάμεις να οριοθετήσουν τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, επαναλαμβάνοντας έτσι λάθη του παρελθόντος που έχουν στοιχίσει στην υπόθεση της ειρήνης. Και προπάντων δεν πρέπει να ξεχνά ότι σε μια Κύπρο διχοτομημένη, είτε de facto είτε jure, τόσο η Αριστερά, όσο και τα λαϊκά στρώματα είναι καταδικασμένα να συνεχίσουν να δηλητηριάζονται από εθνικισμούς και μιλιταρισμούς. Οι δυο κοινότητες δε, θα συνεχίσουν την προσκόλλησή τους στις μητέρες πατρίδες και τα δυο κρατικά μορφώματα τόσο το (υπό εκκρεμότητα) αναγνωρισμένο όσο και το μη αναγνωρισμένο θα συνεχίσουν να αναζητούν στήριξη και προστασία από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Γρηγόρης Ιωάννου
Γιώργος Χαραλάμπους

Tuesday, February 25, 2014

Αλληλεγγύη στον Μουράτ Κανατλί

έναν ακούραστο αγωνιστή της πλήρους αποστρατικοποίησης και επανένωσης της Κύπρου
ο Μουράτ φυλακίστηκε σήμερα 25/2/2014 για "φυγοστρατία". 


αντί σχολίου πιο κάτω παραθέτω την αναφορά από την πρώτη δικοινοτική πορεία που συνδιοργανώσαμε για την αποστρατικοποίηση της Λευκωσίας το 2011.
....................
YKP (New Cyprus Party) once more voiced its demand for a demilitarized Nicosia by organizing a mass press conference
YKP: “A Demilitarized Nicosia is possible!”
Responding to YKP’s call to voice once again in the streets the demand for a Demilitarized Nicosia and a Demilitarized Cyprus, demonstrators met on Saturday, 19 February 2011 at 15:00 in front of Çağlayan Park and marched towards Famagusta Gate in the Çağlayan area which was used as a crossing point before 1974 and a press release was read there…
Parallel to this action, the Initiative “Nicosia without armies and checkpoints” met on the same day at 14:30 at the Orpheas’ / Chrysaliniotissa Park and marched to the southern part of Çağlayan which is at Kaimakli, area near the ceasefire line where they read a press statement voicing their demand for a demilitarized Nicosia…
The two groups almost came face to face at Leontiou Machaira Street and Yuksel Street at Çağlayan / Kaimakli, area…
The statement
The statement read at the press meeting in the northern part of Nicosia by Murat Kanatli, YKP’s Executive Committee Secretary General, is as follows:
The campaign which was initiated by the New Cyprus Party in February 2006, under the title “in the process towards a solution: demilitarized Cyprus” has today reached an important point where it is being discussed by the masses, has entered the agendas of political parties, and has been well received by different sections of the society.
In order to keep this demand of ours alive and to realize it, we have been in the streets with our mass press conferences every February since 2006, continually sharing our demands with the public…
Today, different groups are together with us…In addition, independent from us, but in coordination, a similar activity is being organized in the southern part of Nicosia and we are marching in parallel against the wall which divides us… Our wish and our hope is that greater massive struggles develop against the wall and the barbed wires separating us; our efforts to this end will continue…
In addition to our proposal for of different regions in the short term, our efforts also continue and will continue for the total demilitarization of the island…
This will be an ongoing struggle… This struggle includes and will include struggle against all military installations. We have repeatedly taken action in the streets against the British bases and the American monitoring installations and we voiced our demands for them to leave from our country. And we will continue our struggle to this end… But the field of our struggle is expanding; the establishment of new bases was decided after agreements with the French and Canadians were signed. We will intensify our struggle against them, too; there is no other way… At the same time we are uncomfortable with the presence of the Greek contingent on the island and also that of the Turkish armed forces… Furthermore, as we have repeatedly stated in the past, we are also today demanding the immediate dissolution of the Security Forces Command (GKK) and that of the Greek Cypriot National Guard who have no useful function to speak of, whose only purpose is to inject militarism and animosity to the youth of Cyprus, and are the source of compulsory military service…
What is the demand for demilitarization?
Why are we marching today? What is our demand for a demilitarized Nicosia?
When we embarked on the road five years ago we had said;
The demilitarization of Nicosia will be the first and the most important step towards the demilitarization of the whole island.The demilitarization of Nicosia will begin first the process of uniting the city and then the island. The demilitarization of Nicosia will create the opportunity for the revival of hundreds of houses and businesses situated in the buffer zone. By transforming this region into joint ventures, the line dividing Cyprus can be turned into a place of reuniting Cyprus.
Demilitarization will create the possibility for reviving important streets of the past, Paphos street, Ermou street, Ledra and Kyrenia streets will be able to connect again, buildings of cultural value will again come to life instead of collapsing…
The demilitarization of Nicosia will create a new impetus in the process for a solution and will be very beneficial for confidence building between the communities. The demilitarization of Nicosia will be the first concrete step towards converting the ‘impossble’ into the possible…”
It is with these thoughts that we have persistently continued this struggle for the last five years and we shall continue to do so…

More struggle for demilitarization
As we had pointed out before, the demilitarization and the opening of demilitarized areas to settlement will be important in the short term for bi-communal relations. The return of inhabitants of Varosia and the Maronites to the their homes and the revival of the buffer zone will in the short term give a substantial impetus to the process for a solution.
However, the arming of all military units in Cyprus, the modernization of armaments, together with military budgets, the continuation of ceasefire conditions, and the anomalies created by the position of the military units on the island, necessitate urgent ‘counter-military’ arrangements. For this reason, it is important to immediately cease importing arms into the island and in the shortest time possible zeroing military expenditure by gradual cuts beginning from today. Furthermore, all military ceremonies and exercises must unconditionally cease…
In addition to all this, the occupation in Cyprus and the outcomes create serious problems in our daily lives. Military areas within Nicosia create serious problems for the modern urban planning of the city. Buildings of historical and cultural value within the buffer zone of Nicosia are in an irreversible process. The ceasefire line and the buffer zone make up 3% of the island’s territory which cannot be utilized due to the positions of military units. Regional demilitarization will have a serious impact in our daily lives and many sector s from traffic to tourism, from agriculture to animal husbandry.
Besides, the demands of Cypriots on the issues of security, civil society, and democratization are in conflict with military solutions and needs.
These are not demands impossible to fulfill or demands that are inherently problematic…
We are referring to all troops pulling back only 1km in the mentioned areas and;
  • Demilitarize Nicosia, let Ermou Street revive, let dead end streets imprisoned by military barricades become liberated, and let Nicosia reunite!
  • Demilitarize Varosia, solve the property issue of 40 thousand Cypriots, let thousands of Cypriots return to their homes, let new work opportunities arise for thousands of Cypriots, let Famagusta reunite!
  • Demilitarize the villages of Karpashia, Asomatos and Ayia Marina, let all Maronites return home, let the Maronite community reunite!
The struggle continues
During our first action in front of the walls, at our protest in front of the wall in Ledra Street in 2004, pointing at the wall, we had expressed our determination to bring down this wall and all other similar walls that are a shame for humanity. That wall went down, but some are still persistently trying to keep those walls erect, by resting their hope on walls and barbed wires, thinking they can keep Cyprus divided forever are trying with all their strength, but we say to them “you are trying in vain, you will not succeed…” We say “No way, we’ll bring them down!” (http://www.ykp.org.cy/ybh/060304/index.htm)
This time we are at this point on the dividing line and we recall that before 1974 the New (Famagusta) Gate was used as a crossing point. We demand that this gate be reopened to traffic right now, if not, then we raise our voice again and say “we are determined to bring down this and all walls and all barricades of barbed wires, your resistance is in vain, you will not succeed…”
As we have said numerous times before; we promise to future generations, we are determined to bring down this and all other walls that divide us, we will leave them a Cyprus with no weapons, no borders, no troops, and no guarantors…
The march
The march towards the ceasefire line began from Çağlayan around 15:15 with banners and slogans…
The marchers carried banners saying “Our uprising is against the occupation” and “Demilitarized Nicosia, demilitarized Cyprus” and chanted slogans as follows: “End, End to all occupations”, “Rebellion, revolution, freedom!”, “Long live peoples’ brotherhood!”, “Independent Cyprus, all peoples are brothers and sisters!” The march which continued until the barbed wires on the ceasefire line went on in a cheerful atmosphere with the participation of a group of clown activists. When at the ceasefire line they greeted those from the parallel march on the other side of the barbed wires and then the press release was read …
After the statement the activists marched back to the starting point at Çağlayan Park…
Here a call for participation at the demonstration on 2nd March was made. Then the marchers dispersed.
The clown activists support the march
A group of clown activists accompanied the march. In a text about clowns distributed at the march, the words of Italian author Dario Fo’s words were quoted as follows: “The clowns always talk about the same things, they talk about hunger, hunger for food, hunger for sexuality, but also hunger for honour, hunger for identity, hunger for power. In fact, they question those who give orders and who protests.” In the text the clown activists describe themselves and their actions with these words: “We want to make being a clown dangerous again, we want to bring it on to the streets, bring back its disobedience, and to restore its social functionality of the past; to be able to disturb, to be able to criticize, and to be able to improve society. From the beginning of time, the clowns have embraced the paradoxes of life with the path of disorder in order to reveal their lies and tell the truth. The clowns here today represent the contradictions of life; they frighten, but at the same time they are innocent, they are wise and foolish, they entertain and at the same time they are dissidents, they heal and are a source of laughter, they are scapegoats and disturbers of peace.”
Threats
Ulusal Direniş Konseyi (Council of National Resistance), in which all paramilitary groups (ex-TMT fighters etc.) participatein its statement prior to the march said the following: “As representatives of member organizations of the Council, as we emphasized at our statement of 12 February 12 2011, from now on we will definitely not remain indifferent to words and actions aimed at shaking our trust and faith in the existence of the state of TRNC, our motherland Turkey, and her armed forces.” After this reminder, the Council issued the following threat: “We are warning those circles who are serving the aims of Greeks towards removing the guarantor-ship of Turkey with the so-called slogan “demilitarized Nicosia” today…”
Despite this statement, published in some newspapers on Friday, no incident or tension occurred at the march.
EBCO issued a call
The European Bureau for Conscientious Objection (EBCO), declared its support to the actions of the anti-militarist activists on19th February for the demilitarization of Nicosia and the reunification of Cyprus.
EBCO in its statement made a call for participation in the event. It also called on the anti-militarist and peace activists to go in front of the embassies in their countries with posters of “demilitarized Nicosia” and voice this demand.
Athens
Responding to EBCO’s call, the Greek Association of Conscientious Objectors and the Antinationalistic Antimilitaristic Initiative went in front of the embassies of Cyprus, Turkey, and the EU office in Greece and voiced their demand for a demilitarized Nicosia through a press statement, hence showing their support to the demonstration in Nicosia.
At the press conference, the statement issued for the call in Cyprus was used. Below is the full text of the statement:
once again we’re on the streets for a demilitarised Nicosia…
for a Nicosia with no barbed wires, no borders going through it
no tanks,
no guns,
for a Nicosia with no hostility…
in this divided city
to trust; to be able to trust
to say “stop!” to chauvinism
we’re on the streets for a demilitarised Nicosia…
for no more dead-end streets
where children should play…
for no more young people having to guard
behind sandbags
sometimes positioned so close that only a road separates them
looking at each other and learning to hate…
for gun-wounded houses and shops that are a memory of the war to find life again
for the buffer zone dividing Cyprus, to become a space that unites…
our demand is demilitarisation of Nicosia, demilitarisation from all military units.
Germany
The largest anti-militarist and peace organization in Germany, the DFG-VK which was founded in 1892 (www.dfg-vk.de) also expressed support for the event and that it will take action to this end…
In the meantime, the Protestant Organization for Peace and Conscientious Objection (EAK) (www.ekd.de/eak) in its general assembly in Hannover, decided to support the event in Nicosia. The wish that a Cyprus free from walls and barbed wires becomes the first sign of a Europe where thoughts and places are demilitarized was also expressed.
………………………………………..
………………………………………..
The march in the south
We gathered in Orpheas park where we welcomed the “critical mass” bicycle ride which
ended its march along the Nicosia green line from Ayios Dometios to Orpheas “against borders and armies”.
There we talked to the media and referred to our demand for immediate demilitarisation (removal of all armies, foreign as well as local) and reunification of our city and our country. That we want this to be only the beginning for a necessary bi-communal movement on both sides of the barbed wire pushing for peace and reunification and that Nicosia within the walls can only function properly as a unified entity. Then we marched towards Leontios Makhairas Street in Kaimakli shouting against armies and lines of division. We wrote “this is nationalism” on the green line barricade, left some balloons in the air and hanged a “no borders” banner in the dead zone before leaving.