Εν κατακλείδι

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο.

Σκέπασαμε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο.

Κατά τα άλλα εσείς
που σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο.

Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο-δύο.

Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους Θεούς
που χάσανε το πλοίο.

Κατά τα άλλα εσείς
που σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο.

Παύλος Σιδηρόπουλος, 1978, Φλου

Βραδιάζει

Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει
κι έρχεται η ώρα η δικιά μου
Αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει
με τη μελαγχολία στη καρδιά μου, βραδιάζει

Παιδί της νύχτας μια ζωή δε το αντέχω το πρωί
με τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους
Εγώ τη νύχτα μόνο ζω μαζί με κείνους π’ αγαπώ
με τους παράνομους και τους αδικημένους

Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει
και τότε το τραγούδι σιγοπιάνω
Σαν μάνα το σκοτάδι μ’ αγκαλιάζει
μια τέτοια ώρα θέλω να πεθάνω, βραδιάζει

Παιδί της νύχτας μια ζωή δε το αντέχω το πρωί
με τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους
Εγώ τη νύχτα μόνο ζω μαζί με κείνους π’ αγαπώ
με τους παράνομους και τους αδικημένους

Σώτια Τσώτου, Χρίστος Νικολόπουλος,

Στέλιος Καζαντζίδης, 1991

Άννα μη κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

Θάνος Μικρούτσικος και Υπόγεια Ρεύματα,
δίσκος Τους έχω βαρεθεί, 2009 (1978)

Τι είναι αυτό

Η κρίση θέλει...

Χτιτζιό!

Αλεξανδρινοί Βασιλείς

Μαζεύθηκαν οἱ Ἀλεξανδρινοι
νά δοῦν τῆς Κλεοπάτρας τά παιδιά,
τόν Καισαρίωνα, καί τά μικρά του ἀδέρφια,
Ἀλέξανδρο καί Πτολεμαῖο, πού πρώτη
φορά τά βγάζαν ἔξω στό Γυμνάσιο,
ἐκεῖ νά τά κηρύξουν βασιλεῖς,
μές στή λαμπρή παράταξι τῶν στρατιωτῶν.

Ὁ Ἀλέξανδρος – τόν εἶπαν βασιλέα
τῆς Ἀρμενίας, τῆς Μηδίας, καί τῶν Πάρθων.
Ὁ Πτολεμαῖος – τόν εἶπαν βασιλέα
τῆς Κιλικίας, τῆς Συρίας, καί τῆς Φοινίκης.
Ὁ Καισαρίων στέκονταν πιό ἐμπροστά,
ντυμένος σέ μετάξι τριανταφυλλί,
στό στήθος του ἀνθοδέσμη ἀπό ὑακίνθους,
ἡ ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι ἀμεθύστων,
δεμένα τά ποδήματά του μ’ ἄσπρες
κορδέλλες κεντημένες μέ ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αὐτόν τόν εἶπαν πιότερο ἀπό τούς μικρούς,
αὐτόν τόν εἶπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔνοιωθαν βέβαια
πού ἦσαν λόγια αὐτά καί θεατρικά.

Ἀλλά ἡ μέρα ἤτανε ζεστή καί ποιητική,
ὁ οὐρανός ἕνα γαλάζιο ἀνοιχτό,
τό Ἀλεξανδρινό Γυμνάσιο ἕνα
θριαμβικό κατόρθωμα τῆς τέχνης,
τῶν αὐλικῶν ἡ πολυτέλεια ἔκτακτη,
ὁ Καισαρίων ὅλο χάρις κ’ ἐμορφιά
(τῆς Κλεοπάτρας υἱός, αἷμα τῶν Λαγιδῶν)∙
κ’ οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔτρεχαν πιά στήν ἑορτή,
κ’ ἐνθουσιάζονταν, κ’ ἐπευφημοῦσαν
ἑλληνικά, κ’ αἰγυπτιακά, καί ποιοί ἑβραίικα,
γοητευμένοι μέ τ’ ὡραῖο θέαμα –
μ’ ὅλο πού βέβαια ἤξευραν τί ἄξιζαν αὐτά,
τί κούφια λόγια ἤσανε αὐτές ἡ βασιλεῖες.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ἀλεξανδρινοί Βασιλεῖς»

Κλασσικό εώς κλισιέ, αλλά ωραίο και επίκαιρο

Εκλογές, κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα.
Διαδηλώσεις, κόμματα
μ’ ανοιγμένα στόματα.

Ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι ολη νύχτα καύλωνα.
Στης βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα.

Δεν μπορώ άλλο Θανάση
στα εικοσιπέντε έχω γεράσει.
Δεν μπορώ άλλο Θανάση
κάνε στάση.

Υπουργεία, τέρατα
γαμημένα κέρατα.
Φέξε μου και γλίστρισα
ως της γης τα πέρατα.

Στα σχολεία γάματα
γράμματα σπουδάματα.
Του Θεού τα πράματα
φτύστα τους κατάμουτρα.

Δεν μπορώ άλλο Θανάση
στα εικοσιπάντε έχω γεράσει.
Δεν μπορώ άλλο Θανάση
κάνε στάση.

Πληρωμές, χαρτόσημα
φόροι, γραμματόσημα.
Στο γαμήσι πρόστιμα
μαγκιά, κλανιά κι απόστημα.

Μπάτσοι, αυρες, ράμματα
'ξηγημένα πράγματα.
Τώρα στα γεράματα
μάθε γέρο γράμματα.

Δεν μπορώ άλλο Θανάση
στα εικοσιπάντε έχω γεράσει.
Δεν μπορώ άλλο Θανάση
κάνε στάση.

Η Ριζοσπαστική Αριστερά μπροστά στην εποχή των μνημονίων

Και ενώ ο πλανήτης βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1930, η Κύπρος δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Την κρίση στην Κύπρο, την οποία προκάλεσε ο τυχοδιωκτισμός της οικονομικής ελίτ του τόπου και του τραπεζικού συστήματος, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Η επιβολή του μνημονίου, είναι ουσιαστικά η μετάθεση στους ώμους των ανθρώπων της εργασίας, της ζημιάς που προκάλεσε η απληστία της οικονομικής ελίτ του κεφαλαίου και των τραπεζών για υπερκέρδη, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης επίθεσης του καπιταλισμού. Αναπόφευκτα, το ένα μνημόνιο θα φέρει το άλλο, σ’ ένα φαύλο κύκλο που θα οδηγεί την κοινωνία προς τα πίσω, καθώς η ανεργία θα αυξάνεται, η φτωχοποίηση θα εντείνεται και η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και η όξυνση των ανισοτήτων θα προχωρά. Η Κύπρος θα μπει οριστικά και ολοκληρωτικά υπό την ομηρία του νεοφιλελευθερισμού. Παράλληλα, είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος τής περαιτέρω ενίσχυσης του εθνικισμού, του ρατσισμού και των φασιστικών ιδεών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές. Η Δεξιά είναι προ των πυλών να κυβερνήσει ξανά με τον Αναστασιάδη, τον γνησιότερο εκφραστή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στην Κύπρο. Ήδη έχουμε σημαντικές μειώσεις στους πραγματικούς μισθούς και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ενώ στην ατζέντα των εργοδοτικών οργανώσεων και των πολιτικών προστατών τους, μπήκαν μ’ ένα επιθετικό τρόπο θέματα όπως, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η περαιτέρω μείωση των μισθών και των ωφελημάτων, η μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών γενικά, η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών, η οριστική και συνολική κατάργηση της ΑΤΑ και του 13^ου μισθού όπου ακόμα υπάρχουν. Η εκλογή του Αναστασιάδη θα υποθάλψει αυτήν την επιθετικότητα.

Η επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, οριστικοποιήθηκε από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δεν κινητοποίησε την κοινωνία. Η διακυβέρνηση Χριστόφια, δεν ξέφυγε από τη λογική διαχείρισης τού υπάρχοντος συστήματος και ούτε καν επιχείρησε ουσιαστικά να πραγματοποιήσει κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε αυτό. Ακολούθησε πολιτικές και πρακτικές που, τις περισσότερες φορές, ακολούθησαν και οι προηγούμενοι δεξιοί πρόεδροι.

Ασφαλώς και η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δέκτηκε πόλεμο. Ασφαλώς και είχε τη μόνιμη αντιπαλότητα της «κυβερνώσας βουλής», των ΜΜΕ, της Εκκλησίας. Αλλά, αυτό ήταν αναμενόμενο, από πολύ γρήγορα εντελώς προβλέψιμο και ακριβώς αντιμετωπίσιμο μόνο με ριζοσπαστικές τομές στο κράτος και την οικονομία που θα βασίζονταν σε μια στροφή της αριστερής κυβέρνησης προς την κοινωνία για να συμμετέχει και να στηρίξει μια πραγματική αλλαγή, προς την κατεύθυνση της “δίκαιης κοινωνίας”. Η κυβέρνηση Χριστόφια όμως δεν προσπάθησε καν να πετύχει το μέγιστο που θα μπορούσε, να τα βάλει με πράγματα και καταστάσεις, με το κάθε λογής κατεστημένο, να κερδίσει μαζί της σε αυτόν τον αγώνα τον καθημερινό άνθρωπο, να κερδίσει την κοινωνία. Αντίθετα, ενέδωσε στις πιέσεις και δεν κινητοποίησε ούτε καν τα ίδια τα μέλη και τους υποστηρικτές του ΑΚΕΛ. Σε ζητήματα όπως π.χ., η αύξηση του εταιρικού φόρου, αναδιπλώθηκε και υιοθέτησε, μόλις μερικούς μήνες μετά, τις θέσεις της Δεξιάς. Όχι μόνο δεν διανοήθηκε να μεταρρυθμίσει το υφιστάμενο φορολογικό σύστημα για να υλοποιήσει το σύνθημα της φορολόγησης του πλούτου, αλλά αντίθετα προχώρησε σε φορολογική αμνηστία και έδωσε φορολογικές ελαφρύνσεις και κίνητρα στο κεφάλαιο για να γίνει “ανάπτυξη”. Στο Κυπριακό, παρά την αρχική πρόοδο στις συνομιλίες, δεν έκανε τίποτε για να καλλιεργήσει κουλτούρα επανένωσης και σήμερα, με τις συνομιλίες σε αδιέξοδο και τα χρόνια να περνούν, η διχοτόμηση είναι πιο εδραιωμένη παρά το 2008. Στην Παιδεία, ενώ άρχισε ένα σημαντικό έργο, πολύ σύντομα και πάλι ενέδωσε στις πιέσεις του συντηρητισμού περιοριζόμενη σε κυρίως τεχνικής φύσης αλλαγές. Στο Στρατό, δεν τόλμησε αυτή η κυβέρνηση να υλοποιήσει την υπόσχεσή της για μείωση της θητείας, ούτε φυσικά να μειώσει τους εξοπλισμούς ή να εκθέσει αυτόν τον παραλογισμό του στρατού. Σε κεντρικά ζητήματα όπου θα μπορούσε να αφήσει και το στίγμα της και σημαντικές παρακαταθήκες για το μέλλον, δεν το έκανε και απλά ακολούθησε την καθιερωμένη πολιτική πεπατημένη.

Αυτή η κυβέρνηση είχε την ευκαιρία, με τη μεγαλειώδη στήριξη που της έδωσε ο κόσμος της Αριστεράς μετά τα γεγονότα στο Μαρί, να κάνει μια νέα αρχή. Όχι απλά να προστατεύσει την αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης, αλλά και να δείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει διαφορετικά, ότι είναι διατεθειμένη να μιλήσει με αριστερή γλώσσα, ότι μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική της. Αντίθετα, κυβέρνηση και ΑΚΕΛ κινήθηκαν δεξιότερα μετά το καλοκαίρι του 2011. Η επιλογή Μαλά εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι δεν μπορεί και ούτε θέλει να πρωτοπορήσει σε μια δύσκολη εποχή. Με την επιλογή Μαλά δεν εκφράζεται καμιά κοινωνική αντίσταση. Εκφράζεται μόνο η ατολμία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και η έλλειψη οράματος. Με τον Μαλά εκφράζεται η αντίληψη ενός «υποφερτού μνημονίου», εκφράζεται η λογική της εθνικής ενότητας, η επιστροφή στον Μακάριο και στις «πατριωτικές δυνάμεις», η αποδοχή της δεξιάς ιστορικής αφήγησης (εξύμνηση του αγώνα της ΕΟΚΑ από τον Μαλά), εκφράζεται ακόμα ο συντηρητισμός σε μια σειρά ζητημάτων, το πισωγύρισμα και ο συμβιβασμός.

Ο κόσμος της ευρύτερης Αριστεράς γενικά, αλλά και πολλοί προοδευτικοί πολίτες, νιώθουν έντονα την αποτυχία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης να εμπνεύσει. Αντιλαμβάνονται επίσης το αναπόφευκτο της νίκης του κύριου ηγέτη της Δεξιάς. Πολλοί θα ψηφίσουν Μαλά απλά από συνήθεια ή κομματικό πατριωτισμό, άλλοι μέσα στα πλαίσια του διαχρονικού συνθήματος για το “μη χείρον βέλτιστον”, ενώ πολλοί άλλοι, νιώθοντας ότι θα πρέπει να στηρίξουν την όποια επιλογή του ΑΚΕΛ ενάντια στη Δεξιά. Κάποιοι δυστυχώς θα στραφούν στο λαϊκιστή και εθνικιστή Λιλλήκα. Πολλοί θα απέχουν, μεταξύ τους χιλιάδες νέοι και νέες καθώς δεν βρίσκουν κάτι που να έχει ιδιαίτερο νόημα σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Είναι φανερό ότι λείπει από αυτούς όλους τους ανθρώπους η πίστη και ο ενθουσιασμός. Αυτή η αναμέτρηση γίνεται μεν μέσα σε πολύ άσχημες και σχεδόν δραματικές συνθήκες, την ίδια ώρα όμως, είναι εν πολλοίς προκαθορισμένη η έκβασή της, σχετική η σημασία της για τα κεντρικά ζητήματα και για μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιάφορη, τυπική και συνηθισμένη.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, για εμάς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, και που εκφράζουμε την θέση της πλειοψηφίας των μελών της ΕΡΑΣ που τοποθετήθηκαν υπέρ τής μη στήριξης κανενός υποψηφίου στη συνέλευση στις 17/11/2012, η κριτική στήριξη Μαλά δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αριστερή καταγραφή, μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα ίσχυε εάν η πολιτική του πρόταση προετοίμαζε, έστω και στοιχειωδώς, το έδαφος της πάλης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Σ’ αυτή τη βάση, δεν μπορεί να υποστηριχθεί ένας υποψήφιος που δεν εκφράζει μια πραγματική αριστερή πρόταση μέσα στην κρίση. Ψήφος στον Μαλά σ’ αυτή τη συγκυρία, θα ερμηνευτεί ουσιαστικά ως μια επικύρωση της διαχειριστικής πολιτικής του ΑΚΕΛ και της λογικής του συμβιβασμού με το νεοφιλελευθερισμό. Θα αποτυπωθεί “αντικειμενικά” ως επιβράβευση του πισωγυρίσματος και της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι αδυνατεί να πρωτοπορήσει και να κατευθύνει την κοινωνία στην εξέλιξη. Θα συνιστά στην πράξη, επικρότηση μιας ηγεσίας ενός αριστερού κόμματος που επιλέγει κεντρώες πολιτικές. Παρόλα αυτά κατανοούμε τους συντρόφους/ισσες που κάνουν αυτή την επιλογή και σεβόμαστε την άποψή τους ότι “δεν έχουν άλλη επιλογή”, παρόλο που διαφωνούμε και στην προσέγγιση του ζητήματος ,αλλά εν τέλει και στην ένταση της τοποθέτησης.

Για εμάς, το διακύβευμα δεν είναι το ποια θα είναι τα ποσοστά του ΑΚΕΛ και του υποψηφίου του, ούτε με ποιο ποσοστό θα εκλεγεί ο Αναστασιάδης. Το πραγματικό διακύβευμα είναι κατά πόσο η Αριστερά στην ολότητά της, μαζί με τον καθημερινό άνθρωπο της δουλειάς, θα μπορέσουν να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Θεωρούμε ότι η υποψηφιότητα Μαλά δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να αποτελέσει ανάχωμα μπροστά στις νεοφιλελεύθερες πιέσεις. Εξάλλου, τόσο ο ίδιος, όσο και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, φρόντισαν με τη στάση τους να το επιβεβαιώσουν. Ανάχωμα θα είναι αύριο, οι αγώνες στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης που θα ξεπροβάλουν. Το πιο μεγάλο ανάχωμα όμως, θα αποτελέσει η ίδια η συνειδητοποίηση των αριστερών αγωνιστών/ριων, των συνδικαλιστών/ριων, των νέων εργαζομένων, ότι επιβάλλεται να χαραχτεί ένας νέος δρόμος, τολμηρός, μακριά από συμβιβασμούς με το κατεστημένο, ο οποίος θα οδηγεί την κοινωνία μπροστά.

Υπογράφουν:

Μάριος Θρασυβούλου

Γρηγόρης Ιωάννου

Αντωνία Λύρα

http://erascy.blogspot.com/2013/02/blog-post_12.html

Όλοι μαζί για την κυβέρνηση εθνικού συνασπισμού

Την πρόθεσή του να κυβερνήσει με μια κυβέρνηση εθνικού συνασπισμού, με πρόσωπα από την αριστερά μέχρι και τη δεξιά, εξέφρασε στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, Χρυσόστομο ο υποψήφιος Πρόεδρος Σταύρος Μαλάς, λέγοντας πως ο Μακαριώτατος αντιλήφθηκε την πρόθεσή του, εάν ο λαός τον εκλέξει με την ψήφο του, να συνεργαστεί μαζί με την Εκκλησία στα πλαίσια διαμόρφωσης πολιτικής στο Κυπριακό και την οικονομία.

Μιλώντας μετά την ωριαία και πλέον συνάντηση, ο κ. Μαλάς είπε ότι η Εκκλησία «οπωσδήποτε δεν προεπιλέγει υποψηφίους. Έχει σαν βασική αρχή τη συνεργασία με κάθε εκλελεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα λειτουργήσουμε». Η δέσμευσή του, συνέχισε, προς τον Αρχιεπίσκοπο και την Εκκλησία είναι για στενή συνεργασία και συμφώνησε απόλυτα μαζί του ότι «χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο επίλυσης του Κυπριακού, το οποίο να συμφωνηθεί από το Εθνικό Συμβούλιο και να αποτελέσει τον οδικό χάρτη και τη συνταγή, αν θέλετε, για να διεκδικήσουμε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού».

Δεν υπάρχουν περιθώρια πολυφωνίας στην ε/κ πλευρά, ο χρόνος περνά, είναι εις βάρος μας και πρέπει να σοβαρευτούμε ώστε και η ίδια η κοινωνία να διαμορφώσει μια άποψη, συνέχισε ο κ. Μαλάς, λέγοντας ότι στην επικοινωνία με την κοινωνία η Εκκλησία διαδραματίζει ένα τεράστιο ρόλο, και διαβεβαίωσε τον Αρχιεπίσκοπο ότι μέσα σε αυτή την κοινωνική διεργασία θα συμμετέχει και η Εκκλησία. Για να υπάρξει ένα μέτωπο Εκκλησίας και Πολιτείας για ν’ απελευθερώσουμε την χώρα μας, ανέφερε.

....

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=122787

Το παιδί του σωλήνα

Ένα μωρό με δυο κεφάλια
και δυο κεραμίδια στα δυο του τα φρύδια
Ο δότης μπαμπάς του ήταν στο Ε.Κ.Κ.Ε
κι έχει λατέρνα που παίζει ρέγκε

Οι αλήτες το λένε παιδί του σωλήνα
κορίτσι πράμα και είναι κρίμα
Με το ραδιενεργό του βλέμμα
αν σε κοιτάξει είσαι και τέρμα

Αν καταφέρει να μπει στο κόμμα
θα `ναι κι πρώτη κι ας είναι σε κώμα
Το κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο
τρεις μήνες το χρόνο στα μέλη του μόνο

Η μαμά του είναι στείρα
αλλά έχει τον δικό της
τον ατομικό της
αντιδραστήρα

Πανούσης, 1982

Σημειώσεις 32 – 8/2/2013

Οι εργοδότες δεν αφήνουν στα συνδικάτα ούτε ένα φύλλο συκής να κρέμεται, ούτε μια σπιθαμή εδάφους πίσω τους για να υποχωρήσουν, ούτε μια γωνιά για να αποσυρθούν μουρμουρώντας. Το κεφάλαιο προτίθεται να το πάρει μέχρι τέλους – για να ολοκληρώσει την διαδικασία που τρέχει και που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια – θα εξαφανίσει κάθε ίχνος από το εργατικό κεκτημένο που υπάρχει και θα πάρει την κοινωνία πίσω στις συνθήκες του 1930. Για το ότι η εργοδοσία θεωρεί ότι μπορεί να το κάνει αυτό και για το ότι σε σημαντικό βαθμό το κάνει ήδη, υπάρχουν ευθύνες.

Το ότι για παράδειγμα μέσα σε 2 χρόνια μειώθηκε κάπου 20% το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, και το ότι με το ομόφωνα συμφωνημένο μνημόνιο τέθηκαν οι βάσεις για να επιτυχυνθεί η κοινωνική κατρακύλα και να ολοκληρωθεί η φτωχοποίηση και δεν έχει γίνει ακόμα μια γενική απεργία, μας λέει πολλά. Μας λέει για παράδειγμα γιατί οι εργολάβοι με τόση άνεση απορρίπτουν 4 μεσολαβητικές προτάσεις και η υπουργός εργασίας είναι απλά θλιμμένη και σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.

Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς διάνοια, ούτε μάντης για να προβλέψει το τι ερχόταν. Ήταν όλα τόσο μα τόσο καθαρά σε όποιον/α παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα και απλά προβληματιζόταν λίγο. Και να μην πει κανείς “μα δεν ξέραμε”.

…...........

9/4/2009

...Το συνδικαλιστικό κίνημα με κάποιες εξαιρέσεις αδυνατεί να εντάξει τους ξένους εργάτες και να τους διασφαλίσει τα δικαιώματα τους με αποτέλεσμα τη δημιουργία εργαζομένων δυο ταχυτήτων. Επειδή δεν είναι αρκετό να επισημαίνουν η ΠΕΟ και η ΣΕΚ ότι οι ξένοι εργάτες αποτελούν φτηνή εργατική δύναμη. Το ζήτημα είναι να συμβάλουν ώστε να μην αντιμετωπίζονται οι ξένοι ως εκμεταλλεύσιμη και αναλώσιμη εργατική δύναμη μέσα από την πραγματική και όχι απλώς την τυπική ένταξη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα...

http://nekatomata.blogspot.com/2009/04/blog-post_09.html

9/8/2011

Χτυπούν τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα επειδή εν το τμήμα της εργατικής τάξης που διατηρεί ακόμα κάποια πολιτική δύναμη. Μεν τρώτε κόνναρα ότι κόπτουνται τάχα για την προνομιακή τους θέση σε σχέση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Το πόσον σέβεται το κεφάλαιο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έδειξεν το την τελευταία δεκαετία – με τες παρανομίες τζιαι τες συνθήκες δουλείας στα ξενοδοχεία τζιαι στες οικοδομές, με την σθεναρή αντίθεση τζιαι αντίσταση του σε κάθε αύξηση του κατώτατου μισθού, με την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, με την εργοδοτική τρομοκρατία που επιβάλλει στους πλείστους εργασιακούς χώρους. Η επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους έρκεται απλά να ολοκληρώσει το προηγούμενο κύμα υποτίμησης της εργασίας τζιαι να ξεκινήσει το επόμενο...

http://nekatomata.blogspot.com/2011/08/blog-post_09.html

1/12/2011

...Η Αριστερά και τα συνδικάτα περίμεναν και περιμένουν να περάσει η μπόρα για να ξαναπάμε στην κανονικότητα – επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι είμαστε ήδη σε νέα εποχή. Σε μια εποχή που θα θερίσουν αυτά που έσπειραν ή που δεν έσπειραν τις προηγούμενες δεκαετίες...

http://nekatomata.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

9/12/2011

...Σήμερα μπορούμε να μιλάμε πλέον για τρία "κάστρα" της εργατικής τάξης που πέφτουν ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα ιστορικής διάβρωσης από τη μια και συνεπειών της σημερινής κρίσης από την άλλη:

• η χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο καταργώντας το συγκριτικό μέτρο για τον ιδιωτικό
• η κατάργηση του “κοινωνικού διαλόγου” και η περιθωριοποίηση των συνδικάτων
• η σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΑΚΕΛ και η εξουδετέρωση της εργατικής αριστερής φωνής σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο.
  Αφού το ίδιο το κεφάλαιο με την συνέργεια του κράτους κατάργησε το τριμερές σύστημα, δεν υπάρχει πλέον καμιά λογική στην εμμονή σε ιστορικά προηγούμενες γραμμές άμυνας. Με αυτά τα δεδομένα οι δυνάμεις της εργασίας και της αριστεράς δεν έχουν άλλη επιλογή από την ανασύνταξη και την επιθετική αναδιάταξη. Ιδιαίτερα μάλιστα αφού έπονται και οι συνέπειες της τραπεζικής κρίσης, η κοινωνικοποίηση δηλαδή της ζημιάς και το κάλεσμα για το δημόσιο ξελάσπωμα των τραπεζών – μετά την συγκάλυψη έρχεται και η επιβράβευση του εγκλήματος που διαπράχθηκε πρόσφατα από τα γκόλντεν μπόις της χώρας. Μπροστά στην ανευθυνότητα των διοικούντων τραπεζιτικών, εργοδοτικών και πολιτικών παραγόντων η όποια συνδικαλιστική “στάση υπευθυνότητας” όπως πχ η τρίωρη συμβολική απεργία για την τιμή των όπλων που ανακοινώθηκε, σημαίνει στην πράξη υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων και θα ερμηνευτεί ως τέτοια...

http://nekatomata.blogspot.com/2011/12/9122011.html

1/1/2012

...Οι συνθήκες σήμερα όμως είναι τέτοιες που απειλούνται όχι μόνο τα κεκτημένα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά η ίδια η ύπαρξη του συνδικαλισμού. Διακυβεύεται πλέον όχι απλώς το πλαίσιο δράσης του εργατικού κινήματος, αλλά η ίδια η συνέχιση του ως τέτοιο και η αποτροπή της αποσύνθεσής του σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες συμφερόντων που θα αλληλοσπαράζονται σε κανιβαλιστικούς ανταγωνισμούς την ώρα που ο πλούτος θα συνεχίζει να συσσωρεύεται. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αγωνιστική διάθεση, ενότητα δράσης και ταξικού αγώνα, όχι μόνο για να προστατέψει το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας για τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες αλλά δυνητικά ακόμα και την επιβίωση μερίδας εργαζομένων και την ίδια την υπόσταση του.

http://nekatomata.blogspot.com/2012/01/blog-post.html

22/4/2012

...Όταν οι εργοδότες και τα φερέφωνα τους στοχοποιούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους συνολικά και έριχναν τόνους λάσπη σε όποια ομάδα εργαζομένων τολμούσε να αντιδράσει, κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα- ακόμα και από την αριστερά -που δεν έβλεπαν μπροστά, γελούσαν και πλειοδοτούσαν στην υστερία ενάντια στους “βολεμένους” και τους “προνομιούχους”. Κάποιοι άλλοι που κάτι έβλεπαν απλά σιωπούσαν για να περάσει η μπόρα. Μετά ήρθαν τα πετσοκόμματα και στον ιδιωτικό τομέα. Με την ίδια ακριβώς ρητορική. Και την ίδια ποσότητα λάσπης σε όποιους τόλμησαν να αντιδράσουν. Ακούσαμε για ανεύθυνα συνδικάτα όπου απέργησαν μετά από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και μονομερείς κινήσεις, για αδικαιολόγητα ψηλές μισθοδοσίες σε συλλογικές συμβάσεις στα οικοδομικά επαγγέλματα, τώρα για “βασιλικούς” μισθούς των εργατών στα συσκευαστήρια πατατών.

Εδώ βέβαια έχουν και τα συνδικάτα ΠΕΟ και ΣΕΚ μερίδιο ευθύνης – τώρα είναι παραπλανητικά τα νούμερα μισθών που γράφει ο αστικός τύπος φωνάζουν, χτες όμως κάποιοι συνδικαλιστές, όταν τα παραπλανητικά νούμερα που έδινε η αστική προπαγάνδα αφορούσαν άλλες ομάδες μισθωτών, τα υιοθετούσαν και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα...

http://nekatomata.blogspot.com/2012/04/blog-post_22.html

12/11/2012

...Εν τω μεταξύ η σφαγή στον ιδιωτικό τομέα προχωρά ακάθεκτη με τις απολύσεις να πολλαπλασιάζονται, τους μισθούς να ψαλιδίζονται, τα κεκτημένα ωφελήματα όπως πχ οι εργοδοτικές συνεισφορές στα ταμεία πρόνοιας, το ταμείο ευημερίας, οι 13οι κλπ να κόβονται. Τα συνδικάτα είναι πλέον σε οριακό σημείο καθώς βρίσκονται συνεχώς προ τετελεσμένων και προσπαθούν στην καλύτερη περίπτωση να περισώσουν ένα μικρό μέρος από αυτά που χάνονται, στη χειρότερη απλά παρηγορούν τους εργαζόμενους και τους συμβουλεύουν να κάνουν οικονομίες. Χωρίς τη βούληση και χωρίς τη δυνατότητα να αντιδράσουν απλά θρηνούν το τέλος της εποχής του “κοινωνικού διαλόγου” και ζητούν από τους εργοδότες να “επιδείξουν αυτοσυγκράτηση”...

http://nekatomata.blogspot.com/2012/11/blog-post_12.html

Και να που φτάσαμε εδώ

Αλλά τα βράδυα

Και να που φτάσαμε εδώ, χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο

Κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
Σαν ένα τραγούδι που, καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Δώσ' μου το χέρι σου

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Γιώργος Τσαγγάρης

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ο νόμος και η τάξη επί τω έργω

Οι απεργοί οικοδόμοι αγωνίζονται για τα συλλογικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια όλων μας.

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει τη συνεχιζόμενη απεργία των οικοδόμων

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει τη συνεχιζόμενη απεργία των οικοδόμων και εκφράζει τη στήριξή της στον αποφασιστικό τους αγώνα για την υπεράσπιση καθολικών εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών συμβάσεων. Ιδιαίτερα σημαντικό, είναι το γεγονός ότι οι προσπάθειες των εργολάβων, αλλά και εθνικιστικών κύκλων, να διασπάσουν τους οικοδόμους σε ντόπιους και ξένους, εργαζόμενους και άνεργους, έπεσαν στο κενό. Όπως στο κενό πέφτουν και τα κροκοδείλια δάκρυα των εργοδοτών και των υποστηρικτών τους στα ΜΜΕ που κόπτονται δήθεν για την ανεργία, όπως και οι αναφορές τους για δικαιώματα των απεργοσπαστών να εργαστούν. Οι απεργοί οικοδόμοι που περιφρουρούν με επιτυχία όλα τα μεγάλα εργοτάξια αγωνίζονται για τα συλλογικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια όλων μας.

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει και τη μέχρι στιγμής στάση των τριών συνδικάτων που δεν υποκύπτουν στους εργοδοτικούς εκβιασμούς και δεν αποδέχονται να συνεχιστεί ο εμπαιγμός των εργολάβων ή να εξορκιστεί με ασαφή κείμενα δήθεν συμφωνίας, τα οποία η εργοδοτική πλευρά, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές, δεν θα τηρήσει. Ο απεργιακός αυτός αγώνας στην οικοδομική βιομηχανία είναι ιδιαίτερα κρίσιμος για το μέλλον των εργασιακών σχέσεων και πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί.

Η εργοδοσία, ιδιαίτερα τα τελευταία δυο χρόνια, έχει δείξει σε όλους και με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι δεν είναι έτοιμη να σεβαστεί τίποτε. Εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση και τις συνθήκες ψηλής ανεργίας και την παρουσία της τρόικας, επιχειρεί να ξηλώσει κομμάτι κομμάτι ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων που κτίστηκε με αγώνες και θυσίες του εργατικού κινήματος από τον καιρό της αποικιοκρατίας. Αφού κατάφερε με τη συμβολή της πολιτικής ελίτ να φορτώσει στους μισθωτούς του δημοσίου και στην κοινωνία γενικότερα τα σπασμένα της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών, τώρα στρέφει ξανά τα πυρά της ενάντια στο σύνολο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Η ανακοίνωση της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ για συνολική μείωση του εργατικού κόστους όλων των επιχειρήσεων, παραβιάζοντας τις συλλογικές συμβάσεις ,αλλά και τη συμφωνία της περασμένης άνοιξης με τα συνδικάτα, δείχνει όχι μόνο την ασυδοσία της εργοδοσίας που εκφράζεται ούτως ή άλλως με τη σωρεία μονομερών αποκοπών σε μισθούς και ωφελήματα σε διάφορους κλάδους, αλλά και το σχεδιασμό του κεφαλαίου που κυριολεκτικά επιδιώκει να διαλύσει το εργατικό κίνημα και να στρέψει την κυπριακή κοινωνία πίσω στην δεκαετία του 1930.

Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να αποτραπεί η εργοδοτική αντεπίθεση σε αυτή την εποχή του μνημονίου λιτότητας και φτωχοποίησης, είναι η σύμπτυξη ενός ευρύτατου μετώπου κοινωνικής αντίστασης που θα συσπειρώσει το σύνολο των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των υπολοίπων κοινωνικών στρωμάτων που υφίστανται την επίθεση του κεφαλαίου. Ενός μετώπου που οργανωμένα και αποφασιστικά θα ανακόψει τον κατήφορο στον οποίο οδηγούνται οι εργασιακές σχέσεις και οι συνθήκες ζωής γενικότερα. Η απεργία διαρκείας των οικοδόμων και η κλιμάκωση και επέκτασή της και σε άλλους κλάδους μπορεί να αποτελέσει ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα για τους εργαζομένους και την κοινωνία ευρύτερα.

ΕΡΑΣ

3/2/2013 

Μαθήματα από τους Βίκινγκς

European Integration and the Communist Dilemma: Communist Party Responses to Europe in Greece, Cyprus and Italy

νέο βιβλίο στη πιάτσα σε ένα επίκαιρο θέμα για το οποίο δεν εγραφτήκαν τζιαι πολλά πράματα

του Γιώργου Χαραλάμπους

Ashgate, 2013

http://www.ashgate.com/isbn/9781409436355

Contents: 

Introduction; 

The Communist dilemma; 

Political parties and European integration; 

The Greek case: the KKE and European integration; 

The Cypriot case: AKEL and European integration; 

The Italian case: Rifondazione Comunista and European integration; 

Comparative findings; 

Epilogue: on the present and future of European communism; 

Appendix; Bibliography; Index.

κατάλληλο για σκεπτόμενους αριστερούς τζιαι πολιτικούς επιστήμονες, 

(μάλλον ακατάλληλο για κομματικούς πατριώτες και οπαδούς με ορίζοντα σκέψης τύπου Γκιούρωφ, Καζαμιακούς σοσιαλφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες παντός είδους)