Σημειώσεις 3 – 29/11/2011

“Στην "ειδησεογραφία" η "αγορά" δεν επενδύεται μόνο ως απρόσωπος μηχανισμός με ανθρώπινα αισθήματα (ανησυχεί, είναι ανασφαλής, ανακουφίζεται, είναι αισιόδοξη), αλλά τα αισθήματα αυτά είναι, ως επί το πλείστον, τα ακριβώς αντίστροφα του τηλεθεατή: όταν ο τηλεθεατής ακούει για μέτρα που τον πανικοβάλλουν, ακούει ταυτόχρονα ότι η "αγορά" αισιοδοξεί· όταν κάποια μορφή αντίδρασης δίνει στον τηλεθεατή ελπίδα, η "αγορά" βυθίζεται στη μαύρη απελπισία.” παρατηρεί ο Αντώνης (Lenin reloaded, Κοκτέιλ Μολότοφ #91).

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι όταν ακούς τους πολιτικούς όχι απλά να εφαρμόζουν τις πολιτικές που "ζητούν οι αγορές” και “οι οίκοι αξιολόγησης” αλλά να απευθύνονται κιόλας κυριολεκτικά στις αγορές: να απαντούν σε αυτές, να τις καθησυχάζουν, να τις διαβεβαιώνουν ότι λήφθηκαν υπόψη τα μηνύματα τους και ότι θα παρθούν τελικά και τελεσίδικα τα μέτρα λιτότητας που ζητούν. Ζούμε σε μια εποχή που σε σχέση με την άσκηση οικονομικής πολιτικής, το εκλογικό σώμα όχι απλά δεν παίζει κανένα ρόλο – αλλά ούτε καν θεωρείται άξιο μιας έστω τυπικής αναφοράς.

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε

αφιερωμένο στα παιδιά με φαντασία που επιμένουν να ονειρεύονται

...Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

 από το Νοέμβρης 1990 του Διονύση Τσακνή

http://occupythebufferzone.wordpress.com/

Αναφορά

Οι πολιτικοί εξόριστοι από το ανατολικό μπλοκ στην Δύση που παρέμειναν πιστοί στο όραμα του σοσιαλισμού και παρόντες στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της Αριστεράς στις χώρες που μετοίκησαν αποτελούν παραδείγματα ενός αξιοθαύμαστου ήθους και πολιτικής αξιοπρέπειας.

Γιος ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος Τσεχοσλοβακίας που συνελήφθηκε το 1950 και εκτελέστηκε το 1952 στα πλαίσια των Σταλινικών εκκαθαρίσεων, μεγαλώνοντας έτσι σε μια οικογένεια στιγματισμένη ως πολιτικά ύποπτη. Στην πρώτη γραμμή του φοιτητικού κινήματος την άνοιξη της Πράγας το 1968 με συνέπεια τον εξαναγκασμό του σε έξοδο από την χώρα και την αφαίρεση της υπηκοότητας του. Στο Λονδίνο όπου συνέχισε τις σπουδές και τη ζωή του εντάχτηκε στο Εργατικό Κόμμα της περιφέρειας του Ίσλινγκτον αναλαμβάνοντας οργανωτική και συνδικαλιστική δράση δίπλα στον Jeremy Corbin που εκφράζει ότι πιο αριστερό υπάρχει από την δεκαετία του 1980 στο Βρετανικό κοινοβούλιο. Μεταξύ των απεργιακών αγώνων και των κινητοποιήσεων που συμμετείχε διάβαζε ασταμάτητα.

Αντίο Jan Schling

Σημειώσεις 2 - 25/11/2011

Το γεγονός ότι οι απολογητές του κεφαλαίου στην δημόσια σφαίρα νιώθουν αδιάκοπα την ανάγκη να χρησιμοποιούν – αποσπασματικά πάντα βέβαια – ιδέες, λόγια και φράσεις από την ιστορική και θεωρητική παράδοση της αριστεράς στην προσπάθεια τους να πουλήσουν πνεύμα και προοδευτική κάλυψη για τις αντιδραστικές, και στις σημερινές συνθήκες εγκληματικά επικίνδυνες, θέσεις τους είναι ένα ενδιαφέρον αλλά όχι καινούργιο ζήτημα. Υποτιμούν βέβαια την νοημοσύνη του κόσμου όταν προσπαθούν με ταχυδακτυλουργικά κόλπα να εξαφανίσουν τους πλούσιους από το προσκήνιο για να τους προστατέψουν από την συντριπτική λαϊκή απαίτηση να συνεισφέρουν προς αντιμετώπιση της κρίσης – αλήθεια σε ποια σκιουράκια ανήκουν εκείνα τα 22 παλάτια με πέραν των 2700 τετραγωνικών μέτρων εμβαδόν και με πέραν των 4.5 εκατομμυρίων κόστος κατασκευής που πήραν άδειες οικοδομής το 2009; Τα κέρδη και ο πλούτος δεν κρύβονται αγαπητά παπαγαλάκια του κεφαλαίου, όσες ακροβασίες και να επιχειρήσετε από τις οικονομικές στήλες των αστικών εφημερίδων Πολίτης και Καθημερινή. Η Κύπρος είναι μια σταλιά τόπος και οι εργαζόμενοι ξέρουν τις μερικές εκατοντάδες οικογένειες των παλιών και νέων τσιφλικάδων που με τις διασυνδέσεις τους και τα εμπορευματικά τους δίκτυα ελέγχουν συνολικά και την οικονομική και την πολιτική σκηνή. Το συγκεντρωμένο κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο για να κρυφτεί πίσω από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Για αυτό άστε στην πάντα τις κουτοπονηριές και τις γελοιότητες. Υποτιμάτε εξάλλου και την δική σας νοημοσύνη ως οικονομολόγοι. Αλλά τι άλλο μπορεί να πουλήσει σήμερα ένας νεοφιλελεύθερος; Μόνο απειλές, κλαψούρισμα και θράσος...

Φτάνει πια! Το κεφάλαιο και η μεγάλη ιδιοκτησία να πληρώσουν

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται μια ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας και του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά. Πέραν από την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τον αποκλεισμό πολλών εργαζομένων από τις συλλογικές συμβάσεις και τις ρυθμισμένες σχέσεις εργασίας, σήμερα απειλείται ακόμα ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και θεσμοί όπως αυτός της συλλογικής διαπραγμάτευσης και της ΑΤΑ.

Σε αυτή τη φάση στοχοποιείται ξεχωριστά και ιδιαίτερα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, στον οποίο οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προσπαθούν να φορτώσουν ολόκληρο το βάρος της οικονομικής κρίσης. Η κρίση είναι συστημική και παγκόσμια και αφορά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ζώνη ευρώ, πέρα από την παρατεταμένη ύφεση, παρουσιάζει προβλήματα συνοχής και κινδυνεύει. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της οικονομίας που απορύθμισε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς πολιτικό έλεγχο. Στην Κύπρο το οικονομικό πρόβλημα επιδεινώθηκε ουσιαστικά λόγω συγκεκριμένων κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων των τραπεζών (επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα) και τίθεται πλέον και ζήτημα ευθυνών για την Κεντρική Τράπεζα που δεν άσκησε σωστά τον εποπτικό ρόλο της.

Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα και σε σχέση με τη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Προβλήματα διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, χαμηλή παραγωγικότητα μιας μερίδας υπαλλήλων και εξωφρενικά ψηλοί μισθοί μερικών ανώτατων γραφειοκρατών και τεχνοκρατών. Δεν μπορεί όμως να εξισώνονται και να ομογενοποιούνται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και να δαιμονοποιούνται ως τάξη “παρασίτων” σε μια προσπάθεια από τη μια να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης αλλού από τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και ειδικά του τραπεζικού τομέα και από την άλλη να προκαλέσουν αντιπαλότητα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής δεν μπορεί να σημαίνει επίθεση στους μισθούς των εργαζομένων.

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι ένας κλάδος με ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση και τυχόν τελική επιτυχία του κεφαλαίου να καθορίσει την πολιτική της κυβέρνησης και να επιβάλει μονομερώς όρους και συνθήκες εργοδότησης θα έχει άμεσες συνέπειες και στον ιδιωτικό τομέα όπου οι συνθήκες εργασίας είναι χειρότερες και οι δυνατότητες αντίστασης εκ των πραγμάτων μικρότερες. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η επίθεση του κεφαλαίου δεν θα περιοριστεί στους δημόσιους υπαλλήλους, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις άλλες χώρες.

Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα έχουν υιοθετήσει την οικονομική πολιτική του κεφαλαίου. Πολλοί βουλευτές μάλιστα, εκτός από το ότι είναι οι ίδιοι κάτοχοι τεραστίων κεφαλαίων, εκπροσωπούν και άμεσα τα συμφέροντα των εταιρειών με τις οποίες διαπλέκονται και επαγγελματικά. Τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών και των ανώτερων τεχνοκρατών θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν αμέσως, ιδιαίτερα σε σχέση με τις τράπεζες τις οποίες μερικοί απ’ αυτούς συγκαλύπτουν τα τελευταία δυο χρόνια, όπως συγκάλυψαν και την ληστεία του χρηματιστηρίου το 1999 καθώς και την μεγάλη κομπίνα της φούσκας των ακινήτων.

Η μόνη δυνατή άμυνα των εργαζομένων είναι οι δικές τους κινητοποιήσεις και αγώνες με στόχο την προστασία των όρων εργασίας τους και του βιοτικού τους επιπέδου που, στις σημερινές συνθήκες οξύτατης κρίσης, προϋποθέτει και τον κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο πολιτικός έλεγχος των τραπεζών είναι ένα εγχείρημα που πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκή βάση για να αντιμετωπιστεί ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον προϋπόθεση για την επιβίωση της ίδιας δημοκρατίας απέναντι στις απειλές των αγορών και των κερδοσκόπων. 
 

Η μόνη λογική θέση είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν ήδη δώσει αρκετά. Είναι τώρα η σειρά του πλούτου να πληρώσει την κρίση του: Μέσα από ουσιαστική και αναλογική φορολόγηση του κύκλου εργασιών και των κερδών των εταιρειών, της μεγαλο-ιδιοκτησίας (της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανόμενης) και του συσσωρευμένου κεφαλαίου γενικά και συνολικά. Μέσα από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φορο-αποφυγής και την μείωση των αχρείαστων στρατιωτικών δαπανών αλλά και της στρατιωτικής θητείας που ήταν ούτως ή άλλως και προεκλογική δέσμευση της παρούσας κυβέρνησης. 

http://erascy.blogspot.com/2011/11/blog-post_22.html

 

Σημειώσεις 1 - 20/11/2011

Η επιτυχία της αστικής τάξης και των φερέφωνών της στην βουλή και στα ΜΜΕ να ορίζει τα συμφέροντα της ως καθολικά συμφέροντα και να καθορίζει και να οριοθετεί τα θέματα και τα πλαίσια της δημόσιας συζήτησης είναι εμφανής αλλά όχι απόλυτη. Η αξιοποίηση της οικονομικής κρίσης για την εξασφάλιση συγκεκριμένων οικονομικών οφελών αλλά κυρίως για την συνολική πολιτική της ενίσχυση και εδραίωση πραγματοποιείται με ένα όντως θεαματικό και μεγαλοπρεπές μπλιτζκρικ την ώρα που η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα σκέφτονται ακόμα για το πού να στήσουν τα χαρακώματά τους. Η αντεπίθεση του κεφαλαίου όμως, που πατά γερά πάνω στην μερική παράλυση των δυνάμεων της εργασίας (ιστορική αλλά συνάμα και τραγικά σύγχρονη), είναι υπό προϋποθέσεις αναχαιτίσιμη. Παρά το ότι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι μια συγκεκριμένη μερίδα των δυνάμεων του κεφαλαίου ασκεί σοβαρή επιρροή στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια, όχι έμμεσα και δομικά για τις πάγιες ανάγκες διαχείρισης του καπιταλισμού αλλά άμεσα και συγκεκριμένα – τα σάλια των αστών τους τελευταίους μήνες προς τον Καζαμία δεν ήταν τυχαία και ούτε όμως και κρυφά στους εργαζόμενους που παρακολουθούν την επικαιρότητα...

Μπορεί να έχουν καταφέρει οι αστοί να στοχοποιήσουν τους μισθωτούς του ευρύτερου δημοσίου τομέα για να στρέψουν την προσοχή αλλού από τις επενδυτικές ανευθυνότητες τραπεζιτών, εποπτικών αρχών αλλά και των δικηγόρων τους στα βουλευτικά έδρανα αλλά το παιχνίδι τώρα αρχίζει. Επειδή ναι μεν μπορεί η απειλή της “Ελλαδοποίησης” (αλήθεια τι ειρωνεία να την εκστομίζουν οι εθνικόφρονες) να πειθαρχεί πλειοψηφίες εργαζομένων, κάνοντας αποδεκτές τις περιρρέουσες φόρμουλες για το πώς να προστατευτεί η “οικονομία μας” και το “κράτος μας”, σπρώχνοντας με ασκήσεις “κοινής λογικής” και δήθεν “αυτονόητων” ακόμα και σε φαντασιώσεις του πολίτη ως δυνάμενου να έχει άποψη για τον μισθό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά όχι για τον δικό του αφού αυτός είναι ιδιωτικό θέμα, (η στιγμιαία ψευδαίσθηση μερίδας ιδιωτικών υπάλληλων ότι είναι εργοδότες κάπου αλλού θα ήταν ενδιαφέρουσα αν δεν ήταν τόσο χειραγωγήσιμη από και εργαλειακή για τα αφεντικά!) αλλά ας μην ξεχνούν οι αστοί ότι η “κοινή λογική” και τα “αυτόνοητα” είναι δίκοπα μαχαίρια.

Συντριπτικές οι πλειοψηφίες που ζητούν την φορολόγηση του πλούτου – κέρδη, ακίνητη ιδιοκτησία, πολυτέλεια και κατοχή εκατομμυρίων. Δεν μπορούσε να το κρύψει, πέραν από τον πρωτοσέλιδο τίτλο του, ούτε καν ο Φιλελεύθερος!

Εγκληματικές τραπεζιτικές ανευθυνότητες

τζιαι οι δικηγόροι τζιαι τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου αφού δεν βρίσκουν ουσιαστική αριστερή αντίσταση επιχειρούν να φορτώσουν ξανά στην κοινωνία τα σπασμένα....
...................................
...Οι δύο μεγάλες τράπεζες στη Κύπρο, έχουν στη κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού δημοσίου αξίας περίπου 6 δις ευρώ. Συγκριτικά και ανάλογα με το μέγεθος της, η Κύπρος είναι εκτεθειμένη σε ελληνικά ομόλογα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, περίπου 40% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία αυτά είναι δημοσιευμένα στο διεθνή τύπο για αρκετούς μήνες όπως επίσης και η πρόβλεψη για πιθανό σημαντικό «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Εν τούτοις, ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας δήλωνε τον Απρίλιο 2011, «στην απίθανη περίπτωση που προκύψουν ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα, οι κυπριακές τράπεζες μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση». Οι ζημιές οι οποίες ήταν «απίθανο να προκύψουν» έχουν γίνει πραγματικότητα και είναι της τάξης των 3 δις ευρώ και οι οποίες αντιστοιχούν με 70% των κεφαλαίων τους και 20% του ΑΕΠ της Κύπρου. Οικονομικοί αναλυτές οι οποίοι γνωρίζουν καλά τα τεχνικά θέματα των τραπεζών αναφέρουν ότι ήδη οι κυπριακές τράπεζες βρίσκονται  πολύ κοντά σε κατάσταση χρεωκοπίας.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων αποκτήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, εν μέσω κρίσης και με γνωστούς τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η ελληνική οικονομία. Μέρος αυτών των ομολόγων έχουν αποκτηθεί χρησιμοποιώντας τον επιδοτημένο δανεισμό με χαμηλό επιτόκιο που παρείχε στις τράπεζες ο προηγούμενος υπουργός οικονομικών. Οι κυπριακές τράπεζες έχουν επιδείξει εγκληματική ανευθυνότητα ακόμα και στα πλαίσια της καπιταλιστικής λογικής.
Αυτές οι κινήσεις συνάδουν με την όλη πρακτική και συμπεριφορά των τραπεζών τα τελευταία χρόνια, όπως ο καθορισμός των επιτοκίων σε πιο ψηλά επίπεδα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, θεαματικές απολαβές στα διευθυντικά τους στελέχη, τυχοδιωκτικές επενδύσεις στο εξωτερικό και δανειοδοτική πολιτική η οποία επέτεινε τις φούσκες και τις στρεβλώσεις στη κυπριακή οικονομία. Όλες οι πιο πάνω δραστηριότητες αναπτύχθηκαν στα πλαίσια μιας υπέρμετρης αύξησης της κερδοφορίας των κυπριακών τραπεζών.
........
Η ομαλή και χωρίς ρήξεις διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να είναι εφικτή σε συνθήκες ανάπτυξης, χαμηλής ανεργίας και ανόδου των μισθών. Σε συνθήκες κρίσης και ιδίως όταν εμπλέκεται ο τραπεζικός τομέας η ταξική αντιπαράθεση παίρνει άλλες διαστάσεις, οριακές και καθοριστικές για τη εξέλιξη του ισοζυγίου οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος μπορεί να καταστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα μια αναγκαιότητα. Το ερώτημα που παραμένει είναι με ποιους όρους και με ποια προοπτική;
............
αποσπάσματα από το κείμενο του Παναγιώτη Παλλίνη

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ολόκληρο το κείμενο
http://erascy.blogspot.com/2011/11/blog-post_10.html

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον

Όταν πριν 2 χρόνια κάποιοι επροειδοποιούσαμεν για τον κίνδυνο επανεμφάνισης του φασισμού στο πολιτικό προσκήνιο λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, κάποιοι άλλοι ελαλούσαν μας υπερβολικούς τζιαι εσφυρούσαν αδιάφορα. [εν αναφέρουμαι στους φιλελεύθερους δαμέ. τζείνοι πάντα ετζοιμούνταν τζιαι θα συνεχίσουν να τζοιμούνται μέχρι να έρτει η δική τους η ώρα τζιαι να απειληθούν άμεσα τα δικά τους συμφέροντα].
μάλιστα στην Κύπρο με το κυπριακό ανοιχτό τζιαι με τον εθνοκεντρισμό κυρίαρχο τούτη η απειλή ήταν τζιαι είναι ακόμα πιο έντονη. 

Σήμερα με την Ελλάδα ήδη σε πορεία εκφασισμού, [οί μόνον μέσα που την άμεση τζιαι χωρίς αστικο-δημοκρατικά πλέον προσχήματα τραπεζιτική δικτατορία, αλλά τζιαι με την συμμετοχή ακροδεξιών ρηάλιτι σταρ σε ένα μεταμοντέρνο τζιαι τραγελαφικό τσίρκο κυβέρνησης εθνικής ενότητας]
τζιαι με δεδομένη την ανοιχτή γραμμή εισαγωγής ιδεών τζιαι πολιτικών που την "μητέρα πατρίδα" στην "μεγαλόνησο" έχουν πολλά να δουν τα μμάθκια μας κόμα...
............................................................




Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου

Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Δίσκος: Τραγούδια της Λεφτεριάς - 1976

Το ελληνικό πολίτευμα

Κουίζ για πάρα πολύ δυνατούς λύτες (μόνο για συνταγματολόγους):

Τι μορφή πολιτεύματος έχει σήμερα, 08/11/2011, η Ελλάδα;

α) Τριαδική εξουσία (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ)
β) Πενταδική εξουσία (ΓΑΠ, Σαμαράς, Άγνωστος Χ --στο ρόλο του πρωθυπουργού-- άγνωστος Ψ --στο ρόλο υπουργού Οικονομικών-- Προβόπουλος)
γ) Δυαδική εξουσία (Γαλλία-Γερμανία)
δ) Μετα-μεταπολίτευση σε μορφή προ-μεταπολίτευσης, τύπου 1967-74
ε) Ευρωαναρχία (συνδυασμό εξουσίας του ευρώ χωρίς πολιτικούς, παγκόσμια πρώτη)
στ) Κυπροκρατία (Άννα Βίσση/Μιχάλης Χατζηγιάννης, έχουν πουλήσει πολλά CD)

Κοκτέιλ Μολότωφ # 71,

http://leninreloaded.blogspot.com/2011/11/71.html

Κόντρα

κόντρα στην κατασκευαζόμενη αντικομμουνιστική περιρέουσα ατμόσφαιρα,
κόντρα στα "χρηστά ήθη" τζιαι τη "δημόσια τάξη" των αστών τζιαι των υπηρετών τους

κόντρα στον φασισμό των εθνικιστών τζιαι την υποκρισία των φιλελευθέρων συμμάχων τους
κόντρα στον στρατό τζιαι στον κάθε αυταρχισμό που παράγει βασανιστές...

Τα γραπτά μένουν

.....
Εφόσον μια έρευνα στηρίζεται σε τεκμήρια και αναλυτική ερμηνεία θα εστιάσουμε σε 2 διαστάσεις:

1. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου παρουσίασε ισομερώς τα σχετικά τεκμήρια η αν φάνηκε να υπάρχει τάση συστηματικής απόκρυψης, αποσιώπησης, λογοκρισίας τεκμηρίων τα οποία εκφραζαν κάποιες οπτικές  ή αν η λογοκρισία εξυπηρετεί (σαν πρόθεση η σαν συνέπεια) κάποια συμφέροντα σε σχέση με τους ευρύτερα «εμπλεκόμενους» στην όλη διαδικασία.

2. Κατά πόσο ο κ. Πολυβίου αξιολόγησε ισομερώς (εφάρμοσε δηλαδή τα ίδια κριτήρια) στα άτομα τα οποία εμπλέκονταν και τα οποία σχολιάζει άμεσα η έμμεσα. Για να διαφανεί αν υπήρχε προκατάληψη θα γίνει σύγκριση αν εφαρμόζονται τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης σε διάφορους εμπλεκόμενους – θα συγκριθεί ιδιαίτερα η σχέση του στρατού (σαν κρατικής δομής) με τον Πρόεδρο,[5] αλλά και παρουσίαση του ρόλου της Βουλής.

......

Είναι έκδηλο ότι και στα 2 κριτήρια τα οποία τέθηκαν ο κ. Πολυβίου δεν συμπεριφέρθηκε ισομερώς.

1. Αποσιώπησε, και άρα λογόκρινε, τεκμήρια είτε για την κατάσταση στην Βάση, είτε για τις ευθύνες του στρατού σαν δομής. Ταυτόχρονα στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής απέκλεισε τεκμήρια και έφτιαξε παραπλανητικές εικόνες με στόχο να εστιάσει μια επίθεση στον Πρόεδρο.
2. Όσον αφορά τα κριτήρια αξιολόγησης είναι εντυπωσιακό πόσο προκατελειμενος υπήρξε ο κ. Πολυβίου. Εφάρμοσε στον Δ. Χριστοφια κριτήρια τα οποία δεν εφάρμοσε ούτε στους εμπλεκόμενους στρατιωτικούς οι οποίοι όφειλαν να πράξουν στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους, ούτε στους πολιτικούς οι οποίοι καθηκοντως θα «έπρεπε να ξέρουν» όπως οι επικεφαλείς των αρμόδιων επιτροπών της Βουλής.

Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να δούμε την πορεία αυτής της επιτροπής με τις δημόσιες ακροάσεις. Ο κ. Πολυβίου σαν νομικός όφειλε να ξέρει ότι τέτοιες δημόσιες διαδικασίες τείνουν να επηρεάζονται από τα ΜΜΕ. Η  στάση του υπήρξε σαφώς προκατειλημμένη και πάλιν – σε βαθμό που θα πρέπει να γίνει δείγμα προς αποφυγήν η όλη συμπεριφορά του για μελλοντικούς υποψήφιους για επιτροπές.

Από ότι φάνηκε διέρρεε κείμενα στον τύπο η δεν έκανε καμία προσπάθεια να διερευνήσει τις διαρροές. Η ίδια η συμπεριφορά στην κατάθεση του Προέδρου ήταν μεροληπτική σε 3 μέρη τουλάχιστον:

1. Επέτρεψε την τοποθεσία φωτογραφιών των νεκρών μπροστά στον μάρτυρα για πρώτη φορά.
2. Αναλώθηκε σε ένα είδος επίδειξης στα ΜΜΕ με την δήλωση του «σήμερα κρίνομαι εγώ».
3. Η κάλυψη της συμπεριφοράς του Ν. Ιωαννιδη όταν εξύβρισε τον Δ. Χριστοφια στο τέλος, μπορεί να κατανοηθεί σαν προσπάθεια αποφυγής της έντασης – αλλά είναι εντυπωσιακό ότι δεν είπε κάτι έστω ενάντια στην φραστική επίθεση.

Η τελική παράδοση του πορίσματος ήταν δείγμα αυτής της διαπλοκής του ερευνητή με την εικόνα του στα ΜΜΕ. Από ότι φαίνεται τα άτομα γύρω του η ο ίδιος είχαν διαρρεύσει το πόρισμα. Και ο ίδιος μόλις το παρέδωσε ανάλαβε τον  ρόλο της τηλεοπτικής παράστασης. Ήταν μια θλιβερή στιγμή για το βήμα εκδημοκρατισμού που θα μπορούσε να εκπροσωπεί αυτή η επιτροπή. Ο κ. Πολυβίου αποδείχθηκε πιο επιρρεπής από ότι επιτρέπεται για δημόσιο ερευνητή στην θεαματική του εικόνα στα ΜΜΕ . Είναι σαφές μετά από αυτήν την εμπειρία ότι σαν κοινωνία πρέπει να δούμε κριτικά όχι μόνο τις περιπτώσεις χειραγώγησης από τα ΜΜΕ αλλά και την τάση δημόσιων λειτουργών να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και την εν δυνάμει μεροληπτική προβολή τους, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Σε αυτό το πλαίσιο η αναφορά του για «μονοπώληση των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τους συνήθεις ύποπτους (κομματικούς και πολιτικούς) είναι φαινόμενο το οποίο δεν είναι πλέον αποδεκτά…» δείχνει μάλλον προχειρότητα όπως και με την συζήτηση ευθυνών. Αν κατανοούσε ο κ. Πολυβίου  τις διαδικασίες χειραγώγησης από τα ΜΜΕ θα αναγνώριζε τουλάχιστον ότι ο ίδιος σύμπλεε με το υπάρχον θεαματικό κλίμα , και άρα το πιο πάνω σχόλιο ήταν σαφώς αντιφατικό με την όλη στάση του.

Ο κ. Πολυβίου ταυτίστηκε και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτό το «μονοπώλιο» το οποίο αποκηρύσσει δήθεν. Το ότι αναγνωρίζει ότι το πόρισμα του δεν είναι «ακαδημαϊκό η κοινωνιολογικό» είναι θετικό αφού αναγνωρίζει τα όρια των γνώσεων και δυνατοτήτων του. Θα έπρεπε σε αυτό το πλαίσιο να είχε απορήσει γιατί τα μονοπώλια της πληροφόρησης και ο ίδιος ήταν τόσο ταυτισμένοι – και ενδεχομένως τους έδινε και «εξετάσεις» όπως θα μπορούσε να ερμηνευτεί η αρχική του δήλωση στην κατάθεση του Προέδρου. Άλλωστε οι δικές του αποσιωπήσεις - λογοκρισίες φάνηκαν να αντανακλούν τις επιθυμίες πολιτικών και ΜΜΕ για λογοκρισία συγκεκριμένων θεμάτων: όταν άρχισαν να διαρρέουν στοιχεία για την έρευνα-πόρισμα της αστυνομίας (ιδιαίτερα με το θέμα της μη εκκένωσης), ξαφνικά αυτό το πόρισμα και τα τεκμήρια του έγιναν στόχος από τους ίδιους οι οποίοι είχαν αποδεκτει το πόρισμα Πολυβίου χωρίς καν να το διαβάσουν-αναλύσουν (διότι καταγράφει αναγκαστικά και αυτός την μη-εκκένωση και την διαταγή ανάκλησης προσωπικού – χωρίς βέβαια να τα αναλύσει). Για μερικούς αρκούσε, προφανώς, η εστίαση στον Δ. Χριστοφια. Αλλά τα τεκμήρια είναι εκεί και θα εμφανιστούν στην δημοσιότητα – αργά η γρήγορα.

ολόκληρη η ανάλυση και αξιολόγηση του κειμένου-πορίσματος Πολυβίου  με εξέταση των στοιχείων και σχετικές παραπομπές από τον κοινωνιολόγο Αντρέα Παναγιώτου εδώ

http://koinonioloyika.blogspot.com/2011/11/blog-post.html