Friday, September 3, 2010
Ανταπόκριση που / σχόλιο για την δικοινοτική εκδήλωση της 1ης Σεπτέμβρη 2010
Την 1η του Σεπτέμβρη τα τ/κ συνδικάτα τζιαι η τ/κ αριστερά εκάμαν το παράδοση τα τελευταία χρόνια να οργανώνουν πορεία με αίτημα την λύση του Κυπριακού τζιαι την επανένωση της χώρας. Που το 2008 με σιήλλια ζόρκα εκαθιερώσαμεν το να οργανώνουνται δικοινοτικά τούτες οι εκδηλώσεις. Δειλά δειλά πρόπερσι εκάμαμεν 2 πορείες τζιαι εσυναντηθήκαμεν στην νεκρή ζώνη μπροστά που το Λήδρα Πάλας όπου ανάψαμεν τζιερούθκια για τους νεκρούς των πολέμων τζιαι για την ελπίδα της ειρήνης. Πέρσι ήμασταν πιο αποφασιστικοί – εστήσαμεν σκηνή μέσα στο δρόμο τζιαι εκάμαμεν τζιαι μια μιτσιά συναυλία. Κάποιοι τ/κ συντρόφοι τζιόλας εστήσαν τσιατήρκα με σκοπό να μείνουν τζιαμέ μέσα στην μέση...εν ήταν πολλοί τζιαι ήταν ψιλο-αυθόρμητη η φάση - εσηκώσαν τους σχετικά γλήορα οι στρατιώτες του ΟΗΕ...Κόντρα στην απάθεια τζιαι την αδιαφορία, κόντρα τζιαι στο ρεύμα της διχοτόμησης που άρκεψεν να ριζώννει πλέον τζιαι στα μυαλά πολλών Κυπραίων. Το στάτους κβο του διαχωρισμού έσιει μιαν εκπληχτική δύναμη να αυτο-αναπαράγεται τζιαι η προοπτική της επανένωσης φαίνεται να εν πολλά μακριά για να γοητεύσει τον κόσμο. Ήμασταν οι συνήθεις ύποπτοι – (επανα)προσεγγιστές παλιοί τζιαι νέοι κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τζιαι του αντιεξουσιαστικού χώρου στην ποδά μερκά, στην ποτζιεί είσιεν τζιαι αριστερούς συνδικαλιστές ηγέτες τζιαι κομματικές νεολαίες, σταθερά πιο πολλύς κόσμος που μας. Τούτη η διαφορά στην μαζικότητα της κινητοποίησης εν ακόμα πιο μεγάλη άμαν σκεφτεί κανένας ότι οι ε/κ εν πολλά πιο πολλοί πληθυσμιακά. Τζιαι εφάνηκεν έντονα στην Πρωτομαγιά του 2009 όπου για πρώτη φορά μετά το 1958 έγινεν κοινά συνδιοργανωμένη δικοινοτική γιορτή. Τότες κάπου 1000 τ/κ ανασυνταχτήκαν μετά το οδόφραγμα τους τζιαι εμπήκαν δυναμικά βροντοφωνάζοντας μέσα στο γήπεδο της Τσιεντίν Καγιά κάμνοντας τες μερικές εκατοντάδες ε/κ να συνειδητοποιήσουν την διαφορά μιας κοινότητας που έζησεν αντι-εθνικιστική εξέγερση τζιαι της δικής τους που εν είσιεν τούτη την εμπειρία...
Φέτος τα πράματα ήταν κάπως διαφορετικά. Είχαμεν τον Γενάρη την συσπείρωση κάποιου κόσμου σε μιαν για να μάστεν ειλικρινείς πολλά εως υπερβολικά φιλόδοξη πρωτοβουλία/ομπρέλλα οργανώσεων ειρήνης την “Ενωμένη Κύπρο” τζιαι είχαμεν τζιαι την ολοκλήρωση της δεξιάς στροφής στην τ/κ κοινότητα με την εκλογή του Έρογλου. Η δημιουργία του διευρυμένου σχήματος της “Ενωμένης Κύπρου” άσκησεν κάποιαν πίεση πάνω στο το Τζε Τε Πε τζιαι κατ' επέκτασην τζιαι πάνω στο ΑΚΕΛ να παίξουν λλίον πιο δικοινοτικά (έστω σε συμβολικό επίπεδο). Που την άλλην η νίκη του Έρογλου έκαμνεν την προσέγγιση του Τζε Τε Πε τζιαι της Ντεβίς με την υπόλοιπη τ/κ αριστερά εφικτή τζιαι υλοποιήσιμη. Τούτον ήταν σημαντικός παράγοντας στο να μπει στο παιχνίδι τζιαι η ΠΕΟ. Εμπήκεν μπροστά φέτος, ανάλαβεν τα οργανωτικά τζιαι οικονομικά βάρη τζιαι εσυμμετείχεν ουσιαστικά τζιαι στον καθορισμό του πολιτικού πλαισίου. Το οποίον ιδεολογικά έμεινεν σταθερό, όπως τες άλλες χρονιές δηλαδή, αλλά έγινεν λλίον λλιόττερον ξύλενο αλλά τζιαι τσας λλιόττερον αιχμηρό (χωρίς πχ τες καυστικές αναφορές “σε αυτούς που δραπετεύουν από τον κοινό αγώνα” τζιαι “σε αυτούς που υποφέρουν από την διαδικασία της ειρήνης καθώς αναγκάζονται να κυκλοφορούν με την μάσκα της”) αλλά τζιαι κάπως πιο συγκεκριμένο πολιτικά όπως πχ με την πρόταση για “άμεση αποστρατικοποίηση ολόκληρης της Κύπρου”.
Εξεκινήσαμεν που την Πλατεία Σολωμού γύρω στα 600-700 άτομα, μπροστά οι ΕΔΟΝίτες τζιαι η ΠΕΟ τζιαι πίσω η Πλατφόρμα των Εκπαιδευτικών τζιαι οι υπόλοιποι. Τόσοι ήταν περίπου τζιαι οι τ/κ στην αντίστοιχη πορεία. Αλλά μετά ήρτεν τζιαι άλλος κόσμος για την εκδήλωση τζιαι την συναυλία. Σύνολο πρέπει να εμαζευτήκαν γύρω στα 2000 άτομα. Ήταν σημαντικά πιο μεγάλη που άλλες εκδηλώσεις, όμως το κλίμα εν τζιαι ήταν τζιαι το καλλύττερο. Το στάλωμα των συνομιλιών, ο διάχυτος κυνισμός τζιαι η απαισιοδοξία, η αίσθηση ότι επιμένουμεν δικοινοτικά για μιαν ομοσπονδιακή λύση έτσι για την τιμή των όπλων μπροστά στην διαφαινόμενη παράταση του διαχωριστικού στάτους κβο (έστω με μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης) τζιαι την επερχόμενη μετακίνηση του πλαισίου προς την συνομοσπονδία των δυο κρατών, η επισημότητα τζιαι ο φορμαλισμός που έφερεν η συμμετοχή του ΑΚΕΛ εφέρναν έναν μούθκιασμα που ήταν αισθητό στον αέρα. Υπήρχεν ένα ανάμιχτο συναίσθημα...ικανοποίησης που την μιαν που επολλύναμεν σε σχέση με άλλες φορές αλλά τζιαι απογοήτευσης καθώς ο πύχης είσιεν μπει (αδικαιολόγητα;) πολλά ψηλά. Το ΑΚΕΛ τζιαι άλλες 50 οργανώσεις μέσα κανονικά θα έπρεπεν να είμασταν πολλά παραπάνω. Εβάλαν περιορισμό στην συμμετοχή οι 50 οργανώσεις; λαλεί μου ο Στροβολιώτης στα αστεία. Εν ήρταν πολλοί εργαζόμενοι, ούτε πολλοί δασκάλοι, ούτε πολλή νεολαία. Ήταν μια μεσοβέζικη κατάσταση...Γιατί να έρτουν όμως; Το Κυπριακό εν πλέον ψοφησμένος παπαγάλος λαλεί ο αγρινός. Είσαι καλά ρε φίλε; Για να είμαστεν δαμέ ακόμα, εν πρέπει να είμαστεν τέλεια καλά...
Έτσι για την ιστορία να πω τζιαι θκιο λόγια για τα συνθήματα. Πόσον τζιαιρό αγαπητοί ΑΚΕΛικοί εννά φωνάζετε ετεροχρονισμένα ότι “οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδερφοί μας”; Τούτον είσιεν μιαν λογική την δεκαετία του 1950 τζιαι του 1960 αν το υλοποιούσατε δηλαδή, αν εκαταφέρνετε να το περάσετε στην κοινωνία. Εσείς εκωδικοποιήσετε το όταν ήταν ήδη αργά, μετά το 1974...τζιαι σε τζείνο το πλαίσιο ντάξει ανοίξετε τον δρόμο για την επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους αλλά επιβεβαιώνοντας έμμεσα ότι οι Τούρκοι της Τουρκίας ήταν/είναι εχθροί...σήμερα στο σημερινό πλαίσιο όπου οι παραπάνω τ/κ (σχεδόν ούλλη η αριστερά αυτοπροσδιορίζεται ως “Κυπριακή τουρκόφωνη” ή “Κυπριοτουρκική” εσείς επιμένετε στην ορολογία του 1950 “Τούρκοι της Κύπρου”; Σκεφτείτε το λλίον...“Η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να διαχωριστεί αλλά αρκετά μεγάλη και για τις δυο κοινότητες”...τόσον απλά... “Όχι στο σχολείο της διχοτόμησης – ναι στο σχολείο της επανένωσης”...δυστυχώς τζιαι μετά τες τυμπανοκρουσίες της μεταρύθμισης...
“Σε Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία”,
“Κύπρος Ενωμένη Ομοσπονδιακή”“Έξω οι βάσεις” “Έξω όλοι οι στρατοί, ανεξάρτητο νησί”
“Όλοι μαζί να πέσει η κατοχή” - τζιαι πιο σημαντικά που μερίδα τ/κ
“Τέρμα τέρμα στην κατοχή” τζιαι “Η κατοχή είναι άδικη”...
τα καθολικά όμως ήταν τα ιστορικά πλέον συνθήματα στες 2 κομβικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας που αποτελούν ακόμα όπως τζιαι τα υπόλοιπα ανοιχτά πρότζεκτς...
1974 - Η Κύπρος ανήκει στο λαό της
2003 - Κιπριστά μπαρίsh εγκελενεμέζ
Γρηγόρης
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
πόσο καιρό εν να βαζουν νερό στο μύλο του ΑΚΕΛ τούτες οι εκδηλώσεις
με το που είδα την αφισα τζιλιούμουν που τα γελια Γρηγόρη
ξερεις και αυτη η απογοητευση μετα, κι αυτη εξυπηρετεί απίστευτα τη διατηρηση του στατους κβο
ατε να ξανακατευουν τα πλάσματα στους δρόμους
= κατεβουν
:-)
και ο παπαγαλος πέθανε
παραδεχθηκαν δημοσια οι ακελικοι πρδοτες οτι θελουν διχοτομηση.τιποτε αλλο,
Έγραψα τζαι έσβησα τούτον το μήνυμα πέντε φορές. Τελικά θα πω θκυο λόγια.Ότι σώζεται πρέπει να σωθεί Γρηγόρη. 2000 άτομα δεν είναι λίγα σε μια κοινωνία...ψάχνουμε για τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων...
Το ακελ, μόνο στα μουλλωχτά θα συνδράμει...στην εκδρομή στα σιόνια έσιει παραπάνω συμμετοχή. Να είμαστε δίκαιοι εν πολλά σημαντικό. Όπως εμείς δεν γουστάρουμε να μας ταπελλώνουν, να μεν ταπελλώνουμεν τζαι εμείς τους άλλους.Στο ακελ εσιει πλάσματα θκιαμάντια. Να το θυμουμαστε. Να αφήκουμεν τες ηγεσίες. Το κυπριακό εν τελειωμένο ξέρουμεν το. Μέχρι τζαι τα μικροαστικά ιδανικά κάποτε υπηρξαν ως "επαναστατική" προοπτική. Η αριστερά στην Κύπρο απέτυχε. Τέλος. Έμεινε μια αγωνία για παραμονή στην εξουσία,λες τζαι εν να αλλάξει τίποτε.Εθάφτηκεν τούτος ο λαός μαζί με την ιστορικήν του μνήμη. Για να μεν κακοφανιστούν ο Νικολάκης τζαι ο Κολοκασίδης που κρατουν το δηκο.Τζαι η αφηρημένη θεωρία πως η αριστερά πρέπει να κερδίσει την εξουσία για να προκύψουν ανατροπές. Εν έσιει ανατροπές. Το ακελ κάποια στιγμή υπό το βάρος της ιστορίας θα αποδεχτεί τον καινούριο του ρόλο.Τζαι θα καταπιεί τζαι καμπόσους καλούς ανθρώπους οπως τους καταπίνει μια ζωή.
Είμαστεν μια που τες λλίες χώρες στον κόσμο που δεν έσιει όνομα να ονομαστεί. Θα γίνει διχοτόμηση τζαι θα γίνουμε το χειρότερο αντίγραφο της σημερινής Ελλάδας,αυτό θα γίνει.
Να κρατηθεί το δικοινοτικό κίνημα είναι πολλά πιο σημαντικό από ότι καταλάβουμε σήμερα.
Γρηγόρης,
Shερετώ ΣΕ!
Η όλη εκδήλωση είχε ένα έντονο αριστερό χρώμα – κι από άποψη συνθημάτων, ομιλιών, διακηρύξεων [δεν γινόταν να ήταν πιο σύντομες και ν’ ακούαμε πιο πολλή μουσική] χρωμάτων αλλά και μουσικής. [Αν δεν κάνω λάθος το “Bella Ciao” τραγουδήθηκε δύο φορές] ... Μάλλον ο Strovoliotis είχε τελικά δίκιο διερωτούμενος αν ο ιμπεριαλισμός μπορεί να περιμένει [link: http://strovoliotis.wordpress.com/2010/09/01/%ce%bf-%ce%b9%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b5%ce%b9-2/], ή/και προβληματιζόμενος για τες βολές των ομιλητών κατα του (νεο)φιλελευθερισμού. Αλλά τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια πολύχρωμη αριστερή εκδήλωση. [Δεν πρόσεξα οι διαχρονικώς μεμψιμοιρούντες να ενοχλούνται από τα πορτρέτα του Στάλιν που κρατούσαν κάποιοι τουρκοκύπριοι]. ΔΕΝ λαμβάνει η ΑΚΕΛική Αριστερά μέρος στην εκδήλωση, φταίει το ΑΚΕΛ ... Αν πάλι λάβει μέρος στην εκδήλωση τότε της προσδίνει «επισημότητα τζιαι [...] φορμαλισμό» ή «... τούτες οι εκδηλώσεις ...» χρησιμοποιούνται για «... να βαζουν νερό στο μύλο του ΑΚΕΛ ...» Okei, το κυπριακό πήγε κατά διαόλου, αλλά εν ννα ττουμπάρουμε τζιαι το δικοινοτικό κίνημα τζιαι εν να χλευάζουμε κυλιόμενοι «... που τα γελια» και την διάθεση, επιθυμία και προσπάθεια του όποιου ΑΚΕΛικού για δικοινοτική δράση;
ρόουζ τούτες οι εκδηλώσεις βάλλουν μεν νερό στο μύλο του ΑΚΕΛ βάλλουν όμως πιο σημαντικά τζιαι νερό στο μύλο της επαναπροσέγγισης...
ναι η απογοήτευση εν βασικό στήριγμα του στάτους κβο.
δυσδαιμόνα
σαφέστατα υπάρχουν ριζοσπάστες τζιαι αξιόλογοι ανθρώποι στο ΑΚΕΛ, εν είμαι μέσα σε τζείνους που το αμφισβητούν τούτον. τζιαι συμφωνώ ότι τούτοι τελικά είτε αφομοιώνουνται είτε αποβάλλουνται είτε περιθωριοποιούνται.
αλλά νομίζω ότι είσαι κάπως υπερβολική τζιαι απόλυτη τζιαι για την κυπριακή αριστερά τζιαι για την προοπτική της Κύπρου.
μακάρι να διαψευθείς.
πολλά σημαντική η τελευταία παρατήρηση. το δικοινοτικό κίνημα πρέπει να κρατηθεί ζωντανό πάση θυσία...
γεια σου άνεφ,
οι σταλινικοί του KSP εν παρά τες πίπες του στάλιν περί έθνους συνεπέστατοι υπερ του δικοινοτισμού τζιαι της επανένωσης.
ήταν ανάγκη ρε φίλε να έσιει πρόλογο πριν που κάθε ομιλία; ήταν ανάγκη οι ομιλίες να εν τόσον μεγάλες; οξά ήταν ανάγκη ο Κυρίτσης να προσφωνήσει τον κάθε πολιτικό που εθώρεν; αφού λαλείς το τζιαι εσύ ότι ήταν ναν καλά να είσιεν λλιόττερες ομιλίες τζιαι παραπάνω μουσική.
κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα στο ότι δεν πρέπει να ττουμπάρουμεν το δικοινοτικό κίνημα τζιαι σε καμιάν περίπτωση την "διάθεση, επιθυμία τζιαι προσπάθεια του κάθε ΑΚΕΛικού για δικοινοτική δράση
τελικά όμως φαίνεται ότι ούλλοι συμφωνούμεν ότι το κυπριακό επήεν/πάει κατά θκιαόλου...
Μακάρι να ξέρεις κάτι παραπάνω που μένα για την προοπτική της Κύπρου. Εμένα δεν μου φκαίνει πλέον το "μακάρι να διαψευστώ" για να το πω στον εαυτό μου.Όι τουλάχιστον για το κυπριακό ζήτημα.Για τα άλλα ζητήματα των επιτυχιών της αριστεράς θα συμφωνήσω πως πρέπει να της αναγνωριστούν με την παρατήρηση πως για να εντοπίσεις αυτες τις επιτυχίες χρειάζεται να ανατρέξεις σε πολλά "θαμμένα" και αποκηρυγμένα έγγραφα και βιογραφίες. Αυτό.
Κατα τα λοιπά, το ακελ γνωρίζει τι αντίκτυπο θα είχε στην κοινή γνωμη το να κατέβουν 10.000 στην εκδήλωση.Δεν κατέβηκαν ομως.Στην προεκλογική περίοδο κατεβαίνουν πόρτα της πόρτας για ένα μήνα. Για μια νύχτα δεν εκατεβήκαν...συγνώμη που τα λέω.Είμαι της άποψης πως μόνο αν αντιμετωπίσουμε ωμά τα πράματα θα σωθεί κάτι.
Η κυβέρνηση ζητά συναίνεση στο εθνικό συμβούλιο και δεν την βρίσκει.Εν γωνιασμένη η κυβέρνηση που το απορριπτικό μέτωπο για να παλέψει μονη της για το ζήτημα της λύσης αυτή τη στιγμή.Δεν σπρώχνει ομως τα πράματα ουτε η ίδια.Το να δω το σήμα της ΠΕΟ πάνω στο πανό της εξέδρας δεν μου λέει τίποτε...
“Την 1η του Σεπτέμβρη τα τ/κ συνδικάτα τζιαι η τ/κ αριστερά εκάμαν το παράδοση τα τελευταία χρόνια να οργανώνουν πορεία με αίτημα την λύση του Κυπριακού τζιαι την επανένωση της χώρας.”
Μα το κακό είναι ακριβώς το γεγονός πως τα πλείστα συνθήματα και οι ομιλίες παρέπεμπαν σε κάτι άλλο: τη νίκη της αριστεράς!
Με έτσι μυαλά δεν έχουν νόημα τέτοιες εκδηλώσεις.
Δεν μετανιώνω που βρέθηκα εκεί, αφού ετσι κι αλλιώς δεν γίνεται και τίποτα άλλο, χάρηκα για τον περισσότερο κόσμο, και την πιο σισταρισμένη οργάνωση, αλλά ως εκεί!
Είναι αδύνατο να γεννηθεί και να ενταθεί ένα κίνημα υπέρ της λύσης μέσα από παρόμοιες εκδηλώσεις.
δυσδαιμόνα συμφωνούμεν
στροβολιώτη είπαμεν τα πέρσι τούτα...δεν μπορείς να θέλεις την αριστερά να αναιρέσει τον εαυτό της για χάρην της λύσης. μάλλον εν η δεξιά που εννά πρέπει να αναιρέσει εν μέρη/σε κάποιο βαθμό τον εαυτό της για να έχουμεν λύση...
(εννοώ να ξιφοηθεί το φιλελεύθερο της τμήμα τζιαι να επιτέλους να κινητοποιηθεί, να αυτο-περιορίσει το κόμμα τες εθνικιστικές τζιαι λαικιστικές του εκφάνσεις κλπ.)
Post a Comment