Διασταυρώνοντας το οδόφραγμα, Λευκωσία, παραμονές τ/κ εκλογών

Όπως η Λήδρας εν το οδόφραγμα των δυνάμεων της επανένωσης, το Λήδρα Πάλας εν το οδόφραγμα των δυνάμεων του στάτους κβο. Κάθε φορά που περνώ αντιλαμβάνουμαι το. Που τον τζιαρό που το θυμούμαι έτσι ήταν. Που τες μαθητικές διαδηλώσεις τζιαι τους πετροβολισμούς με τους απέναντι την δεκαετία του 1990, τον ανηψιό του Ττόμυ Α' τζιαι τες μαυροφορεμένες μάνες που επροσπαθούσαν να εμποδίσουν την διέλευση των τουριστών, τα αντι-ομοσπονδιακά παραληρήματα τούτης της δεκαετίας με την ΕΦΕΝ σε πρώτο πλάνο. Το δημαρχείο της (πάντοτε ελληνικής) Κερύνειας (ο καθένας δικαιούται την φαντασίωση του μπορεί να μου πει κανένας) το άγαλμα μιας πατριωτικής “κυράς της Λαπήθου”, η πρεσβεία της Ελλάδας, οι ξιφτισμένες τοιχογραφίες που αναφέρονται στην Τουρκική βαρβαρότητα με αφορμή τες δολοφονίες Ισαάκ-Σολωμού το 1996 κάμνουν τον περαστικό να κατανοήσει ότι περπατά στες άκρες μιας κατάστασης. Τες προάλλες που εστρέφουμουν πίσω με έναν πραγματικό Ελληνο-Κύπριο (με έναν γονιό Έλληνα τζιαι ένα Κυπραίο δηλαδή) επετάχτηκεν μια μπάτσα να μας κάμει έλεγχο. Ήβραμεν τζιαι εμείς την ευκαιρία να της πούμεν για τες σημαιούες με τες οποίες ήταν προκλητικά στολισμένη ολόκληρη η περιοχή. (μιτσιές ελληνικές σημαιούες που πάνω που τα σημεία ελέγχου των τ/κ ως το δημαρχείο της ελληνικής Κερύνειας).
“Ίντα που εν τούτα τα καραγκιοζλίκια;” λαλώ της. “Τι σημαίνουν;”
“Εν ξέρεις τι σημαίνουν οι σημαίες”; απαντά μου η μπάτσα.
“Είναι για να μοιάζει με το απέναντι” λαλεί ο παρέας μου. “Όπως σημαιοστολίζουν απέναντι σημαιοστολίζουν και εδώ”.
“Όι εν τζιαι εν μόνιμες οι σημαίες. Είχαμεν εθνικές γιορτές.” αμύνεται η μπάτσα.
“Πριν 15 μέρες” απαντώ εγώ. “Γιατί εν δαμέ ακόμα;”
“Εεε, η κυρά της Λαπήθου, είχε εκδήλωση τες προάλλες” συνεχίζει η μπάτσα.
“Τι σχέση έχει η Λάπηθος με την Ελλάδα;” απαντά ο Ελληνο-Κύπριος με καλαμαρίστικη προφορά.
Η μπάτσα έχασεν τα τζιαι εγύρισεν που την άλλην.
Εχτές ήταν η τελευταία μέρα της προεκλογικής εκστρατείας, εν μέσω μιας συνεχιζόμενης διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών για την διαφαινόμενη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης τζιαι των δασκάλων. Είπα να πάω πάλε. Οι ελληνικές σημαιούες ακόμα τζιαμέ για να περπατούν που κάτω οι τ/κ εργάτες που διαστυρώνουν τον συγκεκριμένο οδόφραγμα για να πάσιν δουλειά. Εν κανούν οι ελέγχοι, χρειάζονται τζιαι οι σημαιούες για να μεν ξιάννουν που έρκουνται. Απέναντι οι ταμπέλες καλωσορίζουν τον περαστικό στην “κυρίαρχη ΤΔΒΚ” που “θα υπάρχει πάντα”. Έλεγχος.

Οι φοιτητές της Παιδαγωγικής Ακαδημίας συνεχίζουν απτόητοι. Φκάλλουν βάρδιες στο κατελημμένο ράουντ αμπάουτ με τα πανώ τους. Προχτές εκαταλάβαν τζιαι το υπουργείο παιδείας για 5 ώρες μαζί με συνδικαλιστές της ΚΤΟΣ τζιαι εσυγκρουστήκαν με την αστυνομία. Ίντα πράμαν α; μπορείται να φανταστείτε ποδά τους φοιτητές μας σε έτσι είδους κινητοποιήσεις οξά την ΠΟΕΔ-ΟΕΛΜΕΚ σε ρόλο ΚΤΟΣ-ΚΤΟΕΟΣ; Αδιανόητο. Καθώς επαρπατούσα ένιωθα έντονα την παρουσία των οπαδών του Έρογλου που επλημυρίζαν τους δρόμους σε αυτοκινητοπομπές. Επιστρατεύσαν ακόμα τζιαι αππάρους με σημαίες της Τουρκίας τζιαι της ΤΔΒΚ. Εφορούσαν τζιαι πορτοκαλλί, μαζί με τες εθνικές τους σημαίες, ήταν σαν ένα πλήθος τουρκόφωνων ΑΠΟΕΛιστών...Πολλές φάτσες του Έρογλου, αντίθετα ο Ταλάτ έπαιξεν με παραπάνω με συνθήματα παρά με την φάτσα του. Το κυρίαρχο ήταν “Είτε με το χθες, είτε με τον κόσμο”. Εγύρεψα να έβρω τζιαι το σύνθημα της “ένωσης με την Τουρκία” που μας επρήσαν οι εθνικιστές που ποδά. Ήβρα το. Ήταν υποσημείωση με μιτσιά γράμματα στο 2ο σύνθημα “Όταν ο Ταλάτ υπάρχει, υπάρχουμε και εμείς” που ελάλεν “επειδή με συνδέει με τον κόσμο, επειδή με συνδέει με την Τουρκία” εμφανώς στην προσπάθεια του να πιάσει τους ψήφους των Τουρκικής καταγωγής τζιαι της μετριοπαθούς εθνικοφρόνου κεντροδεξιάς. Ασορτί με φωτογραφίες του Ταλάτ σε χειραψία με τον Μπαν Κι Μουν τζιαι τον Γκιούλ. Όταν εδέχτεικε κριτική για τούτον το σύνθημα που τα αριστερά είπεν ότι το σύνθημα τούτον εν το Τζε Τε Πε που το επέλεξεν τζιαι όι τζίνος τζιαι ότι σημαίνει ότι οι τ/κ θα συνδεθούν με την Τουρκία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ένταξης δηλαδή των τ/κ με την λύση τζιαι του ανοίγματος της πορείας της Τουρκίας. Αλλά πάλε ο Ταλάτ εν μέσω σημαιών της Τουρκίας τζιαι της ΤΔΒΚ, όπως τζιαι ο Έρογλου ως μια δομική σημειολογία, πλαίσιο.

Το συλλαλητήριο του Έρογλου στην πλατεία του Σαραγιού πρέπει να έισιεν γύρω στες 5 σιηλλιάες που ούλλες τες ηλικίες σε γιορταστική ποπ κατάσταση. Επλήρωσεν το πιο δημοφιλές τοπικό συγκρότημα να παίξει άκουσα μετά. Τζιαι γενικά εσιώνωσεν πολλά λεφτά σε μια συστηματική εκστρατεία με σχεδόν συντριπτική υπεροχή στα μήντια ακόμα τζιαι στο δήθεν ουδέτερο τηλεοπτικό σταθμό του Ασίλ Ναδίρ. Το βαθύ κράτος της δεξιάς εν τζιαι ανατράπηκεν ολοκληρωτικά με την εξέγερση του 2002-2003, υπήρξεν η ενσωμάτωση του 2004-2005, ενώ που τα πέρσι με την επανα-ανάληψην της εξουσίας που το Ου Πε Πε η τ/κ κοινότητα βιώνει μιαν αντεπανάσταση. “Εν τυφλοί εθνικιστές, στενόμυαλοι, κολλημένοι” λαλεί μου με ένταση ο νεαρός υπάλληλος του Ισικιταπεβί, “λαλούν ότι ο κάθε λαός έσιει την ηγεσία που του αξίζει όμως εγώ αντρέπουμαι για την κοινότητα μου”. Το συλλαλητήριο του Ταλάτ στην πλατεία Ινονού (την βάση της εξέγερσης) ήταν σαφώς μεγαλύττερο, ίσως τζιαι διπλάσιο σε μέγεθος. Οι νεολαίες του Τζε Τε Πε τζιαι του Τε Ντε Πε εκάμαν εντυπωσιακή εμφάνιση βροντοφωνάζοντας Κιπριστάν Μπαρίς Εγκελλενεμές το οποίο επιβλήθηκεν τελικά σαν το κεντρικό σλόγκαν του συλλαλητηρίου. Τούτοι οι δεκαοχτάρηδες τωρά το 2002 ήταν δεκάχρονα εσκέφτηκα, που το ήβραν τούτον το πάθος; Το "η ειρήνη δεν μπορεί να εμποδιστεί στην Κύπρο” έννεν απλά ένα πολιτικό σύνθημα. Εν μέρος της αριστερής τ/κ πολιτικής κουλτούρας πλέον, εν ιστορικό δεδομένο, όπως ήταν/είναι το “η Κύπρος ανήκει στον λαό της” για την ε/κ αριστερά μετά το 1974. Οι σημαίες με τα συνθήματα ήταν κότσιηνες τζιαι άσπρες, η Κύπρος ήταν ολόκληρη τζιαι μόνον ένα άτομο εκρατούσεν σημαίαν της ΤΔΒΚ. Μπέλλα τσιάο, Λιβανελλί, ειρήνη στον κόσμο τζιαι την ειρήνη στην Κύπρο. Το κοινό των συλλαλητηρίων ήταν τα πυροτεχνήματα στο πλαίσιο πάντα της υπαγωγής της πολιτικής στο θέαμα. Δαμέ εξοθκιάστηκεν ο Ταλάτ παραπάνω. Υπάρχει η προοπτική εξαργύρωσης τους; ούλλοι λαλούν ότι το πουλλίν επέτασεν. Εγώ διερωτούμαι ακόμα “Αν του φωνάξουμεν που τα καλά, εν μπορεί να στραφεί;”