Friday, November 13, 2009

Δια-ιδεολογικό μέτωπο λύσης οξά εναλλαχτικός λόγος υπερ της επανένωσης;

Επειδή το θέμα άρκεψεν να συζηθκιέται λαλώ να επιχειρήσω να πάρω θέση.
1.Η λύση του κυπριακού εν μονόδρομος. Η επανένωση αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα τζιαι η ολοκλήρωση της διαδικασίας κατάργησης του εσωτερικού συνόρου εννά λειτουργήσει ανανεωτικά για την ζωή στη χώρα σε πολλές διαστάσεις. Οπόταν πρέπει να εμπλακούμεν πιο ενεργά σε τούτη τη διαδικασία τζιαι να συμμετέχουμεν ουσιαστικά χωρίς αναστολές του στυλ δεν μας ενδιαφέρουν οι κόντρες εξουσίας ενός αστικού ζητήματος. Το διακύβευμα της λύσης ή της μη λύσης εν μεγάλον με προεκτάσεις που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία.
2.Πως δρούμεν όμως; Το σχήμα που συζηθκιέται εν τζίνον της διακομματικής τζιαι πλουραλιστικής συσπείρωσης πάνω στη λογική της άμεσης λύσης μέσα που την άσκηση πίεσης για μιαν συμβιβαστική κατάληξη των συνομιλιών τζιαι μιαν τελική συμφωνία μεταξύ των ηγετών των κοινοτήτων. Τούτη η συσπείρωση οργανώνεται πρώτα τοπικά (οι Λεμεσιανοί εκάμαν την αρκή) τζιαι μετά παγκύπρια. Η ιδέα εν να μεν προταχθεί το ιδεολογικό ζήτημα που εν συνταγή κατακερματισμού, αλλά η λογική η πολιτικής ενότητας εντός του υπο δημιουργία κινήματος πάνω σε συγκεκριμένη πολιτική βάση, την υποστήριξη της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Το πλαίσιο υπάρχει – το τελικό λεκτικό της συμφωνίας εννά αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης ως το τέλος. Η λογική εννά δράσουμεν έγκαιρα, να συμβάλουμεν στην διαμόρφωση θετικής κοινής γνώμης πριν να εν πολλά αργά. Να μεν πάθουμε όπως το 2004.
3.Η άλλη άποψη εν να προβούμεν σε μιαν ριζοσπαστική ανάλυση της διαδικασίας της επανένωσης τζιαι να αννοίξουμεν θέματα που εν κλειστά προς το παρόν – η κατάργηση των βάσεων, η απαλλοτρίωση της γης της εκκλησιάς τζιαι του εβκαφ για μιαν λύση του περιουσιακού υπερ των χρηστών τζιαι των μικρο-ιδιοκτητών, η αξιοποίηση του συνεργατισμού για την ανοικοδόμηση, η πλήρης αποστρατικοποίηση κτλ. Σε τούτην την βάση εν θα μπορέσουμεν να συνεργαστούμεν με τους φιλελευθέρους ούτε εννά μπορέσουμεν να πετύχουμεν μαζικότητα, αλλά εννά αρθρώσουμεν έναν εναλλαχτικό λόγο που λείπει που την δημόσια σφαίρα.
4.Εν λάθος να δούμεν τούτες τες 2 λογικές ως αντιφατικές. Μπορεί να μεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί κινηματικά, αλλά αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλην. Επειδή που την μιαν βοηθούμεν ουσιαστικά στην δημιουργία ενός μετώπου λύσης με προοπτικές μαζικής συσπείρωσης τζιαι ουσιαστικής συμβολής στην διαδικασία της επανένωσης τζιαι που την άλλη προβάλλουμεν μιαν εναλλαχτική λογική που αναφέρεται στο περιεχόμενο της επανένωσης τζιαι με πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα στες προοπτικές της δικοινοτικής πλέον κινηματικής δράσης στο νέο πλαίσιο. Οπόταν να δουλέψουμεν το επόμενο διάστημα πάνω τζιαι στους 2 άξονες – το δια-ιδεολογικό μέτωπο λύσης στην βάση της πολιτικής συνεργασίας με τους φιλελεύθερους τζιαι παράλληλα στην ανάπτυξη μιας ριζοσπαστικής νοηματοδότησης της επανένωσης που θα ανιχνεύσει τες κινηματικές προοπτικές στην πορεία για την επανενωμένη Κύπρο.

9 comments:

the Idiot Mouflon said...

1) Να μας ενδιαφέρουν "...οι κόντρες εξουσίας ενός αστικού ζητήματος..." αλλά για να καταλαμβάνουμε θέση κατάλληλη για λειτουργία πέρα και πάνω από αυτές.

2) Ενότητα λόγω επερχόμενου δημοψηφίσματος. Προτρέχεις αλλά και πάλι... σε τούτο το παιχνίδι ο διαιτητής εσφύρισε λήξη μεταξύ πρώτης και δεύτερης κυριακής των εκλογών. Μάλλον είναι αργά.

Θα χρειαζόταν πρώτα ενότητα ως απόρροια πραγματικών αναγκών με βάση πέραν του:

3) δλδ, από τη ριζοσπαστική ανάλυση να υπήρχε μετάβαση σε ριζοσπαστικές πρακτικές.

Όχι όμως τόσο για τα θέματα εκκκλ. γής, κλπ. (αν και σωστά ως τοποθέτηση) αλλά περισσότερο στη δημιουργία ζωντανών παραδειγμάτων συμπεριφοράς σε κατάσταση συμβίωσης-συνεργασίας.

Με τρόπο μάλιστα που να αγγίζει τις βασικότερες ανάγκες των ανθρώπων. Εργασία, ποιότητα ζωής, συνθήκες ανάπτυξης των προσωπικών δυνατοτήτων του καθενός.

Η επικέντρωση των -υπέρ της λύσης -κομματικών εκπροσώπων πάνω σε θέματα επικοινωνιακά - μορφολογικά της λύσης είναι παιχνίδι χαμένο. Τα γήπεδα είναι του Λουκή τζιαι του Δία, που παν να παίξουν μπάλα ξυπόλυτοι στ' αγκάθια;

4) Το παιχνίδι διακομματικών συσπειρώσεων --- για --- πιέσεις --- για ---συμβιβασμούς στις συνομιλίες.

VS.

Πρακτική εφαρμογή καταστάσεων λύσης με επικέντρωση στις ανάγκες όσων θα συμμετέχουν.

Σημειώσατε άσσο.

Δεν περιμένω πια κανένα απ' τα δύο παρότι το 2ο το πιστεύω πολύ. Απλά επικεντρωθθηάκμε στο 1ο και ο διαιτητής ήταν δΗκός τους.

Anonymous said...

Ρε γκρεκ, η επανενωση δεν εινια μονοδρομος ουτε αναγκαιοτητα. Αναγκαιο και υποχρεωτικο ειναι η αποτιναξη του καπιταλισμου. Στοχος η ουτοπια.

Το "ναι" του 2004 ηταν λαθος. Καλυτερη η αποχη. Κανενα "ναι" σε ο,τι ερθει απο πανω. Ειναι ζητημα τιμης αν θες της αλυσοδεμενης εργατικης ταξης. Καμια λυση απο τα διευθυντηρια.

One solution, revolution.

Η μονη προοπτικη ανοιγεται απο δικοινοτικες επαφες και δρασεις.

Παύλος said...

Η συμπεριφορά τόσο των κομμάτων όσο και των μήντια δεν είναι άσχετη με το αίσθημα του λαού. Από τη μία επηρεάζουν και ποδηγετουν τον λαό από την άλλη όμως δίνουν και στον λαό αυτό που ο λαός δείχνει ότι θέλει...
Αν υπάρξει μαζικό κίνημα και θέληση από πλευράς κόσμου πολιτικοί και μήντια αναγκαστικά θα ακολουθήσουν. Το ζήτημα είναι πως να δημιουργηθεί κίνημα και μάλιστα μαζικό, χωρίς την συμβολή του συστήματος;

gregoris said...

αγρινε,
συμφωνώ ότι χρειαζούμαστεν παραδείγματα κοινής δράσης. τούτον το ομοσπονδιακό κίνημα που πάει να δημιουργηθεί εν στην βάση της δικοινοτικότητας. που τζιαμέ τζιαι τζει η δικοινοτικές συνεργασίες πρέπει να ενταθούν τζιαι αποχτήσουν πιο δομικά χαρακτηριστικά μετά την συμφωνία τζιαι στο νέο πολιτικό πλαίσιο που εννά δημιουργηθεί.
ο Λουκής τζιαι ο Δίας εν τζιαμέ τζιαι κυβερνούν την ροή της ενημέρωσης. πρέπει να αναμετρηθούμεν μαζί τους. εν υπάρχει άλλη επιλογή.

ανώνυμε,
άμαν εν μπορέσουμεν να επανενώσουμεν την χώρα μας εννά καταφέρουμεν να ανατρέψουμεν τον καποταλισμό; τι νόημα εννά έσιει ο σοσιαλισμός σε μιαν διχοτομημένη χώρα; τζιαι πως εννά μπορέσει η κοινωνία να περάσει στο σοσιαλισμό χωρίς να λύσει το πρόβλημα που την βασανίζει έσιει μισό αιώνα;
διαφωνώ με τη θέση ότι το 2004 έπρεπεν να απέχουμεν. η αποχή θα είσιεν νόημα αν υπήρχεν ένα κίνημα πίσω της. εν πάση περιπτώση σήμερα η αποχή εν θα έσιει κανένα νόημα αφού η διαδικασία λύσης εν πλέον στα σιέρκα των τοπικών ηγετών τζιαι ο ρόλος των ξένων εν σαφώς περιορισμένος. η εργατική τάξη τζιαι το κίνημα αμφισβήτησης ευρύττερα έσιει να κερδίσει που την επανένωση τζιαι τούτον πρέπει να μας καθοδηγεί. εννά το αναπτύξουμεν σε μπροσούρα σύντομα τούτον. οι δικοινοτικές επαφές τζιαι δράσεις τες οποίες επικαλείσαι εννά αυξηθούν κατακόρυφα μέσα που μιαν συμφωνία. εν το θωρείς τούτον;
Παύλο,
το κίνημα της επανένωσης δεν μπορεί παρά να εν κίνημα ενάντια στο κατεστημένο του διαχωρισμού βόρεια τζιαι νότια της πράσινης γραμμής

Anonymous said...

Ρε Γρηγορη, τι παει να πει "διχοτομημενη" χωρα; Ολος ο κοσμος εινια διχοτομημενος... Ο χαρακτηρισμος αυτος, ειανι ενα διαφημιστικο τρικ της ελληνοκυπριακης ελιτ, για να διατηρησει τα νομικα της δικαιωματα.

Δλδ μια "ενωμενη" Κυπριακη Δημοκρατια, ισχυρη κτλ, θα παψει να ειναι καπιταλιστικη;

.................................

Λες Γρηγορη: "η διαδικασία λύσης εν πλέον στα σιέρκα των τοπικών ηγετών τζιαι ο ρόλος των ξένων εν σαφώς περιορισμένος."

Εκπληξη! Ειναι μηπως οι τοπικοι ηγετες παιδια της κυπριακης κοινωνιας, ή αποξενωμενοι αλλοτριωμοι ηγετες, εκλεκτοι της αστικης ταξης και των μηχανισμων της; Απο ποτε οι αστικοι μηχανισμοι, εκλεγουν την "δημοκρατικη επιλογη";

Οπως και οι "τοπικοι ηγετες" παιζουν συμφωνα με τους ορους των Αγγλο-αμερικανων. Προσωπικα δεν πιστευω οτι ουτε θα φυγουν ποτε αυτοι, και οτι μια λυση, που προερχεται απο τους αστους ηγετες, θα πρεπει να εχει την εγκριση τους για να προχωρηση, ακομη και αν εχει αναγιωθει συμφωνα με τις αγγλοσαξωνικες λογικες.

gregoris said...

η διχοτόμηση εν μια πραγματικότητα που την βιώννουμεν δαμέ στη Κύπρο. έννεν κάτι αφηρημένο ή αόριστον. ο κόσμος έννεν διχοτομημένος όπως εν η Κύπρος, ή για να το θέσω αλλιώς οι διχοτομήσεις στο εξωτερικό ολοκληρωθήκαν τζιαι εδημιουργηθήκαν χώρες. δαμέ στην Κύπρο, τζιαι ειδικά δαμέ στη Λευκωσία η διχοτόμηση εν ολοκληρώθηκεν ακόμα τζιαι εν ενάντια στη λογική να ολοκληρωθεί. καταλαμβαίνεις τι σημαίνει να σταματά ο δρόμος με έναν οδόφραγμα τζιαι έσιει 18ρηες με τα όπλα να σημαθκιάζει ο ένας τον άλλον; βέβαια υπάρχει μια μειοψηφία που θεωρεί τη διχοτόμηση κανονική τζιαι επενδύει την με εθνικιστικές ιδεοληψίες με αντικατοχικό μανδύα. τούτη εν η κατάσταση δαμέ, εσύ λείπεις που την Κύπρο για μιαν δεκαετία (αν είσαι τζίνος που εκατάλαβα ότι είσαι) τζιαι εν βιώνεις την διχοτόμηση, για αυτόν μπορεί να την υποτιμάς. δαμέ εν διαφορετικά τα πράματα.
ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό εν αδιάκοπος, εν μπορεί όμως να εν τυφλός στο πολιτικό ζήτημα της εθνοτικής διένεξης στη χώρα τζιαι στο ευρύττερο ιμπεριαλιστικό πλαίσιο που την εσχηματοποίησεν ιστορικά τζιαι που την οριοθετεί όπως σωστά λαλείς σήμερα.
αλλά το ότι η μάππα εν πλέον στα πόθκια των κυπριακών κοινοτήτων, έστω των ηγετών τους, (που εκπροσωπούν την αριστερά) εν ένα θετικό γεγονός που διά έναν παράθυρο ευκαιρίας για έναν έντιμο συμβιβασμό που θα δημιουργήσει ένα ομόσπονδο κράτος τζιαι θα ελέγξει τες καταστροφικές εθνικιστικές εξάρσεις έτσι ώστε να δημιουργήσει συνθήκες συνύπαρξης τζιαι ενοποίησης των κοινωνικών διεκδίκησεων που τωρά γίνουνται πάνω κάτω ξεχωριστά. άμαν τερματιστεί η εθνοτική διένεξη, έστω η στρατιωτική της διάσταση εννά μπορέσει να αρθρωθεί τζιαι ένας πραγματικός αντι-ιμπεριαλισμός που εν θα λειτουργεί μέσα στο εθνικιστικό καλούπι.

Anonymous said...

Ok, σιουρα, εκαταλαβες ποιος ειμαι, αλλα εχει σχεση; Και αυτα που λεω, ειναι οι πολιτικες μου θεσεις, και ελπιζω να αντιμετωπιζονται ως τετοιες, παρα σαν συνεπεια της ζωης μου. Που στην τελικη, ο λογος που ειμαι μακρυα απο την κυπρο ειναι ο γμμενος ο καπιταλισμος. Οπως για την ανεργια, αναποφευκτη διαλυση του "κοινωνικου κρατους" κτλ ο ιδιος φταει, ειτε σε ελλαδα, ειτε κυπρο, ιταλια αγγλια κτλ κτλ.

Η κατοχη ειναι μια πραγματικοτητα, ο καπιταλισμος δεν εινια; Και πως θα αλλαξει η ζωη μας σε μια καπιταλιστικη επανενωμενη κυπρο; το ιδιο δεν θα πρεπει να ξυπναμε τα χαραματα, να πηγαινουμε δουλεια, θα αυξηθει το οριο συνταξιοδοτησης.

Η μαππα εννεν στα ποθκια των κοινωτητων. Που διαχωριζω τις κοινωτητες απο τις αστικες τους ηγεσιες, αλλα και παλι, σιγουρα η μαππα δεν ειναι στους Χριστοφια-Ταλατ. Οταν η "διενεξη" αποφασιζεται να λυθει μεσα σε σαλονια με κλειστες πορτες, δεν εχω εμπιστοσυνη. Απορω αν περιμενεις να πουνε οι Χριστοφιας Ταλατ, για λυση με αποτιναξη του καπιταλισμου, σισαχθεια, κοινοκτημοσυνη των κοινων πλουτοπαραγωγικων μοναδων, σεβασμο στον καθενα. Οχι. Η λυση θα ειναι στα πλαισια της αγγλοσαξωνικης λογικης. Δεν ειναι αφελεια να λεμε οτι οι αγγλοι και αμερικανοι δεν εχουν συμφεροντα στο νησι; και οτι δεν προσπαθουν να τα προωθησουν;

Ο μονος τροπος για να "λυθει" το κυπριακο ειναι η κοινη δραση εκ-τκ. Μια πραγματικη λυση, μπορει να ερθει μονο αν αναλαβουν αδιαμεσολαβιτα τις τυχες τους οι κοινωτητες, με διαφανεια και αμεσοδημοκρατικα. Και σιγουρα οσο μεσα στην σουπα υπαρχει η "συστημικη λογικη" τοτε η σουπα θα ειναι δηλητηριωδης.

gregoris said...

είπα σου το τζιαι πριν. ο αγώνας ενάντια στο καπιταλισμό εν αδιάκοπος. γιατί όμως απαξιώνεις τον αγώνα για την επανένωση; εν εμίλησεν κανένας (εκτός βέβαια που τους φιλελεύθερους) για τερματισμό του αγώνα με την επίτευξη της επανένωσης. οπόταν γιατί το θέτεις έτσι διλημματικά τζιαι αντιδιαλεκτικά το θέμα
επανένωση ή σοσιαλισμός. τζιαι επανένωση τζιαι σοσιαλισμός. επανένωση για να βελτιωθούν οι συνθήκες του αντικαπιταλιστικού αγώνα. η εργατική τάξη στο νησί έσιει να κερδίσει που την επανένωση. η μαχητική εμπειρία των τ/κ δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να μεταδοθεί τζιαι στους ε/κ δημόσιους υπάλληλους. τα αυξημένα επίπεδα συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα στο νότο μπορεί να αννοίξουν τον δρόμο για συνδικαλιστική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα στο βορρά. η αποστρατικοποίηση τζιαι ο περιορισμός του εθνικισμού εν όφελος για το αντικαπιταλιστικό κίνημα που μόνα τους. εν τα θωρείς τούτα;
σύμφωνοι ότι ο ιμπεριαλισμός θέτει το πλαίσιο. όμως οι συνθήκες των διαπραγματεύσεων σήμερα γίνουνται σε πολλά διαφορετικές συνθήκες. οι χριστόφιας ταλατ διαπραγματευκουνται ουσιαστικά μόνοι τους στο άτυπο τετ α τετ. ο ντάουνερ έσιει περιορισμένο ρόλο. οι αγγλοαμερικάνοι εν έχουν καν μεσολαβητές. η εε απλά παρακολουθεί. ο ΟΗΕ κρατά αποστάσεις τζιαι περιμένει που τους ηγέτες να καταλήξουν τζιαι να επικυρώσει την συμφωνία. έννεν όπως το 2004. τότε είσιεν μιαν σοβαροφάνεια το επιχείρημα της μη στήριξης της συμφωνίας που μιαν αριστερή αντι-ιμπεριαλιστική σκοπιά. σήμερα εν την έσιει καν την σοβαροφάνεια. τζίνοι που τάσσονται ενάντια στην επερχόμενη συμφωνία εν μπορούν να χρησιμοποιούν αριστερή επιχειρηματολογία. απλά εκτίθενται ανεπανόρθωτα, (βλέπε ευδόκα-αντάρτη κτλ).

Anonymous said...

Οκ Γρηγορη, μακαρι να διαψευσθω, αλλα εκτιμω οτι εινια πιο πιθανο να παρουσιαστει ο Ιησους αγκαλια με τον Μωαμεθ επι της Γης, παρα να παρουσιαστει κατι προοδευτικο ή "επανενωτικο" απο τα "πανω".

Τα πολλα λογια ειναι φτωχια, θα το δειξει ο καιρος, σε λιγους μηνες δλδ....