Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή τις πρόσφατες κινηματικές διεργασίες που έφεραν μαζί στο δρόμο ανθρώπους από διαφορετικές πολιτικές τάσεις. Θεωρούμε ότι ένας διάλογος για το ζήτημα της οργάνωσης θα είναι γενικότερα χρήσιμος και βοηθητικός και καταθέτουμε εδώ κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία για αυτό.
Α. Η αναγκαιότητα της οργάνωσης
Η λογική που ταυτίζει την οργάνωση και κατ' επέκταση την θεσμική συγκρότηση με την εξουσία είναι λανθασμένη. Βασίζεται σε μια αδυναμία να διαχωριστεί αναλυτικά και πολιτικά η “εξουσία επί” με την “εξουσία για να”. Η “εξουσία επί” βασίζεται στην δυνατότητα και στην πρακτική της επιβολής μιας συγκεκριμένης συναίνεσης με κατασταλτικές μεθόδους είτε νοητές είτε φυσικές. Αντίθετα η “εξουσία για να” πηγάζει από την δημιουργία της συλλογικότητας και την κοινωνική δύναμη και προοπτική που την χαρακτηρίζει. Η αδυναμία κατανόησης αυτής της διάκρισης των δυο διαφορετικών μορφών “εξουσίας” οδηγεί ντε φάκτο σε μια καχυποψία απέναντι σε κάθε οργανωμένο σύνολο και κάθε συλλογικό θεσμό και σε ένα φλερτ με “θεωρίες του χάους”. Ακόμη χειρότερα, καταλήγει συχνά σε μια θεοποίηση του “αυθορμητισμού” που τοποθετεί τους ριζοσπάστες ακτιβιστές εξ ορισμού στο περιθώριο.
Αυτή η λογική δεν είναι απλά λανθασμένη, αλλά εν τέλει και αντι-κινηματική καθώς εμποδίζει την προσπάθεια ανάπτυξης, διεύρυνσης και εμβάθυνσης της κοινωνικής αμφισβήτησης μέσα από την δημιουργία εναλλαχτικών οργανωτικών και θεσμικών δομών. Μέσα από αυτή τη λογική τα πολιτικά ζητήματα τείνουν να προσωποποιούνται και οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και ο συντονισμός της κινηματικής δράσης καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εγχειρήματα. Η κοινότητα των ακτιβιστών πολυδιασπάται και περιθωριοποιείται και η κινηματική δράση περιορίζεται σε αποσπασματικές εκφάνσεις που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια συνέχεια.
Η απόρριψη κάθε είδους οργάνωσης και θεσμών συνιστά μηδενιστική πολιτική αντίληψη που αδυνατεί να κατανοήσει τις σύνθετες διαδικασίες, δυνάμεις και λογικές που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας καταλήγοντας σε απλοϊκά σχήματα του στυλ “εμείς εναντίων όλων”. Αυτή η προσέγγιση είναι πολιτικά μυωπική καθώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές στο πολιτικό φάσμα και αρθρώνει ένα ισοπεδωτικό λόγο ανίκανο να απευθυνθεί ουσιαστικά και με κάποια προοπτική επιτυχίας στην κοινωνία. Έτσι με μαθηματική ακρίβεια όσοι στον αντιεξουσιαστικό χώρο έχουν αυτή την αντίληψη οδηγούνται στην αυτο-περιθωριοποίηση, μπαίνοντας σε λογικές ιδεολογικής σέχτας και συμμοριακής υποκουλτούρας.
Β. Από το εργατικό συνδικάτο και το κοινοβουλευτικό κόμμα στο ριζοσπαστικό κοινωνικό δίχτυο
Η μορφή της οργάνωσης επηρεάζει άμεσα και το επιδιωκόμενο πολιτικό περιεχόμενο. Η λογική της ιεραρχίας στο λενινιστικό μοντέλο που - τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο - διαχωρίζει την ‘επαναστατική πρωτοπορία’ από το ‘ταξικό υποκείμενο’ μέσα από το σχήμα συνδικάτο-κόμμα είναι προβληματική καθώς αναπαράγει τις διαιρέσεις που επιβάλλει το κεφάλαιο στην εργασία μέσα στο ίδιο το αντι-καπιταλιστικό κίνημα. Η εμπειρία από το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Δεν είναι απλά ζήτημα γραφειοκρατικής στρέβλωσης μέσα από την σταλινική πρακτική, όπως το θέτουν οι Τροτσκιστές. Είναι η ίδια η Λενινιστική ερμηνεία της Μαρξιακής θεώρησης που πρέπει να αποδομηθεί αν θέλουμε να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία απο την απόπειρα της κομμουνιστικής συγκρότησης του 20ου αιώνα στην εποχή μας
Τόσο το συνδικάτο όσο και το κόμμα υποβοηθούν στην πράξη την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο αστικό θεσμικό πλαίσιο. Ο σοσιαλιστικός ρεφορμισμός αποτελεί την κυρίαρχη αντίληψη και πρακτική τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στο ΑΚΕΛ. Αυτός ο ρεφορμισμός δεν προκύπτει τόσο ως θεωρία ή ιδεολογική θέση, αλλά αναδύεται μέσα από την υφιστάμενη μορφή των ταξικών αγώνων. Μέσα από την απόσταση που αναπτύσσεται μεταξύ των έμμισθων συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών από την εργατική βάση. Μέσα από την αδυναμία συγκρότησης και ουσιαστικής παρέμβασης από τοπικές επιτροπές εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους. Μέσα από την καλλιέργεια οραμάτων πρόνοιας που μπορούν να επιτευχθούν δήθεν μέσα από την εργατική νομοθεσία και την κρατική μεσολάβηση. Η αντιμετώπιση του σοσιαλιστικού ρεφορμισμού όμως δεν θα πρέπει να μεταφράζεται σε πόλεμο ενάντια στο συνδικάτο ή στο κόμμα. Ο αγώνας για την ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος είναι αγώνας για την μορφή των εργατικών σχημάτων όχι ενάντια σε αυτά.
Το πιο καταπιεσμένο τμήμα των εργαζομένων είναι η νεολαία ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν την θωράκιση της πανεπιστημιακής μόρφωσης και των πιστοποιητικών της. Οι επισφαλώς αυτοί εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός του συστήματος πρόνοιας που εγκαθίδρυσαν οι αγώνες των προηγούμενων γενιών και ως εκ τούτου δεν έχουν τίποτε να χάσουν πέραν από την μισθωτή τους εργασία. Ο φόβος της απόλυσης είναι βέβαια σοβαρός παράγοντας αποθάρρυνσης της συνδικαλιστικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως ταυτόχρονα η δομική συνθήκη της συνεχούς ροής εργασίας δεν αποτελεί απλά αδυναμία για το εργατικό κίνημα. Ενέχει και την προοπτική της κυκλοφορίας των αγώνων μέσα από την μετάδοση της εμπειρίας αντίστασης από τον ένα εργασιακό χώρο στον άλλο.
Βέβαια δεν θεωρούμε ότι τα κινήματα αναπτύσσονται μόνο στους εργασιακούς χώρους. Η ιστορική πραγματικότητα έχει δείξει ότι η οργανωμένη πάλη ενάντια στις εξουσιαστικές δομές διακυβέρνησης μπορεί να είναι ποικιλόμορφη και να αφορά κάθε κομμάτι της καθημερινότητας μας. Οι αγώνες του ριζοσπαστικού φεμινισμού, του οικολογικού κινήματος, των μαθητών και των φοιτητών, των κινημάτων γειτονιάς και πόλης αλλά και των κινημάτων της περιφέρειας όπως των Ζαπατίστας στην Λατινική Αμερική αποτελούν σημαντικές εμπειρίες .
Τα κοινωνικά κέντρα, οι αυτοοργανωμένοι και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν σήμερα, παγκόσμια, κομβικό σημείο των αντιστάσεων . Η ανάπτυξη τέτοιων δομών στην πόλη επιτρέπει την επανασύνδεση των ανθρώπων έξω από ιεραρχικές, ανταγωνιστικές και εμπορευματοποιημένες σχέσεις και συμβάλει στην ανάδειξη και οργάνωση των κοινωνικών διεκδικήσεων . Σημαντικό επίσης ρόλο παίζουν επίσης οι ομάδες και τα δίκτυα εναλλακτικής ενημέρωσης αφού πλέον οι αγώνες γίνονται γνωστοί χωρίς να είναι απαραίτητο να περάσουν μέσα από την λογοκρισία των συστημικών ΜΜΕ και της ερμηνείας που αυτά δίνουν .
Προβάλλουμε την θέση του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου εδώ και 5 χρόνια. Ας προσπαθήσουμε να την κωδικοποιήσουμε κάπως πιο πρακτικά και να προωθήσουμε επί τέλους ενεργά την εφαρμογή της. Αφετηρία μας είναι η υλική πραγματικότητα και οι υφιστάμενες (εξουσιαστικές) δομές που διέπουν τις δια-προσωπικές σχέσεις όπως αυτές χτίζονται μέσα στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στο εργασιακό περιβάλλον, στους χώρους αναψυχής. Η δημιουργία του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου δεν σημαίνει την συγκρότηση μιας καινούργιας πολιτικής ή ιδεολογικής ταυτότητας και την διάχυση της στην κοινωνία. Σημαίνει την πολιτικοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών ταυτοτήτων μέσα από την κριτική των δομών που τις καθορίζουν. Σημαίνει όμως και την παραγωγή και την κυκλοφορία εναλλαχτικών πλαισίων ερμηνείας της πραγματικότητας που θα προχωρούν πέραν από την κριτική στην εισήγηση. Σημαίνει την προώθηση της λογικής της αλληλεγγύης στην καθημερινότητα μας. Σημαίνει την αλληλοβοήθεια στην μόρφωση, στη στέγαση, στο μεγάλωμα παιδιών, στο παιχνίδι της αγοράς εργασίας.
Γ. Από την λογική του πολιτικού πυρήνα, στη λογική του κινηματικού κόμβου
Η ύπαρξη ριζοσπαστικών πολιτικών ομάδων είναι χρήσιμη καθώς προκαλεί ρωγμές στον κυρίαρχο λόγο με τον οποίο βομβαρδιζόμαστε από τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Για να είναι όμως αποτελεσματική μια ριζοσπαστική ομάδα πρέπει να μπορεί να απευθύνεται με αξιώσεις στην κοινωνία και πρέπει να μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην κινηματική δράση. Όσο μια ριζοσπαστική ομάδα λειτουργά στην λογική του πολιτικού πυρήνα, παράγοντας λόγο και οργανώνοντας εκδηλώσεις με την προσμονή της συσπείρωσης γύρω από αυτήν είναι καταδικασμένη στο περιθώριο. Το ζήτημα έτσι και αλλιώς δεν είναι να μεγαλώσει ένας κύκλος ανθρώπων γύρω από κάποιο πυρήνα. Το ζήτημα είναι να συνευρεθούν διάφοροι και διαφορετικοί κύκλοι ανθρώπων μέσα από διαδικασίες κοινωνικών διεκδικήσεων ώστε να παράξουν μια κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίζει ή ακόμα και να ανατρέπει τις επιβολές που η κατεστημένη εξουσία επιδιώκει να εφαρμόζει.
Άρα θα πρέπει να περάσουμε αποφασιστικά από την λογική του πυρήνα στην λογική του κόμβου. Σκοπός μας δεν είναι να συσπειρώσουμε κόσμο γύρω από μια ιδεολογία. Είναι να συνδέσουμε κόσμο με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες πάνω στη βάση της κινηματικής δράσης. Η λόγος μας και οι πρακτικές μας να λαμβάνουν υπόψη τον πολιτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό και να προσανατολίζονται σε λογικές πολιτικής και κοινωνικής συνεργασίας με ότι αυτό συνεπάγεται – τήρηση αναγκαίων ισορροπιών, διασφάλιση της πρακτικής των ανοιχτών συνελεύσεων, συντονισμός της δράσης.
Συντακτική ομάδα Φάλιες
Λευκωσία, Νοέμβρης 2009
8 comments:
Γρηγόρη το έβαλα στις φάλιες το βάζω και εδώ:
Πολύ σημαντικό το ότι υπάρχει αυτή η ομάδα που οργανώσατε οι παρεμβάσεις οι εκδηλώσεις οι συζητήσεις και άλλα που διοργανώνετε
είναι η αρχή, η οποία ως γνωστόν είναι το ήμισυ του παντός
από κει και πέρα το θέμα είναι πως απευθύνεται κάποιος στην ευρύτερη κοινωνία
πως μπορεί να καταστεί εναλλακτική φωνή στην μονομέρεια των μέσων μαζικής εξαπάτησης και προπαγάνδας;
η θέση μου έχει ήδη τεθεί: με την ανάπτυξη εναλλακτικής φωνής ικανής όμως να φτάσει πραγματικά σε πολύ κόσμο
με έντυπα τα οποία να διανόμονται από πρόθυμους ανθρώπους αλλά το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου με ραδιοφωνικό σταθμό είτε μέσω των ερτζιανών είτε ακόμη και μέσω του ιντερνετ όπου μπορούν να διοργανώνται συζητήσεις ανα τακτά διαστήματα
φυσικά το θέμα και η ουσία είναι το ποια θα είναι τα θέματα
προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει ένα μινιμουμ ιδεολογικό υπόβαθρο τουλάχιστον ως προς τις αιτίες της φτώχειας της αναξιοπρεπης διαβίωσης και των εν γένει δεινών της κυπριακής κοινωνίας αλλά και γενικά της ανθρωπότητας
που δεν είναι άλλο από την επικράτηση του καπιταλισμού ο οποίος φυσικά και έχει περιεχόμενο το οποίο πρέπει να αναδεικνύεται
http://osr55.wordpress.com/2009/09/27/
και ότι το μόνο αντίβαρο είναι η αντίσταση των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο τον οποίο εκμεταλλεύονται ασύστολα οι εργοδότες καπιταλιστές
όπως πχ γίνεται στα καφε λα μοτ με την αντίσταση των απεργών
A)Για την οργανωση και την σημασια της
Η οργανωση ειναι απαραιτητη για να κανει οποιαδηποτε κινηση. Απο το να κουνησεις το δακτυλο σου, πρεπει να ειναι οργανωμενοι η κινητικη μοναδα, σε συνδιασμο με τον εγκεφαλο κτλ.
Κανεις δεν αμφισβητησε τον ρολο της οργανωσης. Ουτε στερει τον αυθορμητισμο, αλλα του δινει, αναλογα και με την δομη της οργανωσης, ευκαιρια να εκφραστει.
Ενα σημειο το οποιο θα ηθελα να θιξω, Γρηγορη, ειναι η αναφορα σου στον ακτιβισμο. Ο ακτιβισμος ειναι καθαρα αντιπροοδευτικη μεθοδος, μιας και προυποθετει:
α)Το διπολο: ενεργιτικος αγωνιστης απο την μια, και ο καναποβιος που δεν κανει τιποτα. Ειναι ξεκαθαρο οτι τετοιος τροπος δρασεις θα αναπαραγει εξουσιαστικα ή υποεξουσιαστικα προτυπα.
β)Με την πραξη του, ο ακτιβιστης, δεν εχει σκοπο να καταφερει κατι ουσιαστικο, αλλα να δωσει "μυνημα", το οποιο στην καλυτερη, θα δραση καταλυτικα στον πλυθησμο των καναποβιων, και ισως των φραποβιων, και ετσι να "περασει" μεσα στο συστημα σαν μια "καλη ιδεα" και να αλλαξουν ετσι τα πραγματα.
Το ζητημα εδω ειναι οτι αποδεχεσαι το συστημα, και μεσα απο τους θεσμους του, θες να φερεις την πολυποθητη κοινωνικοπολιτικη και οικονομικη ανατροπη, ομως ξεχνας οτι ολο το συστημα υπαρχει για να προσταευει την αρχουσα ταξη και την ιδιοκτησια της, μιας και αυτη το κατασκευασε.
Ο ακτιβισμος ειναι μερος του συστηματος. Αυτο που χρειαζομαστε ειναι κινημα. Να ειμαστε πολλοι, να ειμαστε κινηματικοι.
Ας επανελθουμε στην οργανωση. Η αντι-οργανωτικη νοοτροπια, ειναι η νοοτροπια του αυτονομου, αναρχοαυτονομου που προσεγγιζει τον αναρχοκαπιταλισμο δλδ ενα ψευδη αναρχισμο. Η ελλειψη οργανωσης εκτος απ το οτι μηδενιζει τις ελπιδες για επαναστατικη νικη, και δινει μονο την ευκαιρια να "ζεις αναρχικα μεσα στον καπιταλιστικο κοσμο" λες και δεν ειναι η καταργηση των εξουσιαστικων θεσμων το ζητουμενο...
Η πλατφορμα του Μαχνο ισως να ηταν η απαντηση στο προβλημα της οργανωσης.
Β Απο το κομμα και το συνδικατο στο δικτυο.
Σορρυ αλλα δεν καταλαβαινω την αναγκαιοτητα του δικτυου. Μου μοιαζει σαν "αλλαζει τα ρουχα του ο Μανωλιος".
Αυτο που χρειαζεται δεν ειναι η πολυσυλλεκτικοτα κτλ αλλα το ξεκαθαρο πολιτικο στιγμα και η προπαγανδιση του.
Παντως η αναγκη για μαζικοποιηση ειναι πρεπει να ειναι προταιρεοτητα και αυτο θα γινει με ολες τις δυνατες μεθοδους: συνδικαλισμος και οργανωση.
1. υπάρχουν κάποιοι που ασχολούνται πάντα/συνέχεια με κινηματικές δραστηριότητες τζιαι κάποιοι που εμπλέκονται περιστασιακά/συγκυριακά. η αναγνώριση τούτης της διάκρισης πρέπει να λαμβάνεται υπόψην άμαν συζητούμεν τα οργανωτικά της δράσης. ο στόχος (για την Κύπρο τουλάχιστο που δεν έσιει πλέον (παλιά είσιεν) κουλτούρα μαζικών αγώνων) εν πάντα να φκει παραπάνω κόσμος στους δρόμους.
2. το ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα έννεν αρκετό. χρειάζεται να αναπτυχθεί κουλτούρα ιδεολογικής τζιαι πολιτικής συνύπαρξης μέσα στο κίνημα που εν που την φύση του σήμερα πολυσυλλεχτικόν. τζιαι τούτη η πολυσυλλεχτικότητα πρέπει να τύχει αναγνώρισης τζιαι διαχείρισης έτσι ώστε να μεν καταλήγει στο κατακερματισμό αλλά να καταφέρνει να διαχέει το στοιχείο της ρήξης σε πολλά τζιαι διαφορετικά κοινωνικά στρώματα τζιαι σε πολλαπλές πολιτικές κατευθύνσεις. η διχτύωση εν μια διαδικασία που μπορεί να μαζικοποιήσει το κίνημα τζιαι να του δώσει συνέχεια τζιαι πολιτική ισχύ.
asteraki, gia to kimeno en na sou ta pw pou konta giati en polla je en me perni o xronos.
ixamen istories proxtes. ekatevasan mas ta pano eksw je mprosta pou to tsirko sti linopetra. irtan ta stroumfakia.
"to tsirko san idiwtiki eteria enikiase to xwro, je ta panw je ta filladia pou eppesan xame kamnoun prosvoli idiwtikou xwrou" je kati tethkia asinartita.
en je ekatevikamen me koukkoulles na pis oti en tous aresen to styling. Gia na katalavis to skiniko, enas pareas mou eferen je tin kori tou pou en 2 xronwn je tis ixa kami facial paint tigroui, je kati tethkies katastasis, 10 plasmata imastan je ekaman les je ekatevikan oi Indianoi na sfaksoun tous kaompoides. etsakrisan ta nevra mou re Grigori.
etsakrisan ta nevra mou oxi giati mas ekatevasan ta pano, etsakrisan ta nevra mou giati prin ena xrono etsi epoxi ixamen ta idia skata me to Medrano, je tipote en allakse.
Je o Polinikis lali alla je kamni alla. Je persi ipen alla je ekamen alla otan irte to Medrano. Je ton Theopemptou kanenas en ton akoui je to kinima Oikologwn pai je kamni events enantia sto tsiaro px.
Ouffou en mporw, en kserw ti na skeftw, en thelw na skeftw, piannoun me ta nevra.
Oi friends of the earth Cyprus pan je stinnoun tomates sto diikitirio tis Lemesou je sto tsirko oute enas tous en irte.
Enimerwnete otan en na ginoun paremvaseis dioti en e3erame kan oti itan na ginei etsi prama...
En "enimerwsamen" kapious siggekrimenous giati twra teleftea akousa kati maskaralikkia gia "konta je gia makria".
En mporw na akouw pou athrwpous pou xrisimopioun apo ti mia tin leksi alileggii na xrisimopioun meta leksis opws "konta je makria".
En ipokrisia tounto prama.
To oti en "enimerwsamen" en sxetiko. Ipirxan athrwpoi pou enimerwthikan je en irtan.
Pou jinous en exw parapono. Vasika ixa parapono pou jinous pou epian na valoun tis tomates gia ta metallagmena, kala ekamasin je epiasin, alla en mporoumen na kamnoumen selectively paremvasis, diladi "touto kofti me paw touto en me kofti en paw?" Anyway, epidi thkiavazoun je filoi pou tous friends of the earth cyprus ta blogs, en thelw na dwkw sinexia dame giati protimw na to sizitisw me kapia atoma pou konta.
o graptos logos enen polla voithitikos.
Evangelia
Γεια σας παιθκιά,
(έβαλα το ποτζι στες φάλιες μα το καρκασιαλίκι αλλόπως εν ποδά...βάλω το τζαι δαμέ)
άρεσε μου η πρόταση για δημιουργία κάποιου είδους κινήματος ή καλύττερα κίνησης. Βρίσκουν με σύμφωνο οι απόψεις περί οργάνωσης έτσι όπως εκφράστηκαν τζαι ακόμα παραπάνο η ανάλυση που αφορά, ή μάλλον που καταλήγει στην αναγκαιότητα δημιουργίας μιας οργάνωσης όσο το δυνατό απαλλαγμένης που τα αγκυλώματα, που τους φραμούς, τους κανόνες, άγραφους τζαι μη, που επιβάλλει το νόμιμο, επίσημο πολιτικό σύστημα.
Για μένα, απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη τούτου του στόχου εν η αποχή (τουντου κινήματος) που τες εκλογικές αναμετρήσεις διαμερισμού νόμιμης εξουσίας. Με άλλα λόγια να μεν καταλήξει πολιτικό κόμμα! Το να διεκδικείς εξουσία λαμβάνοντας μέρος σε εκλογές, σημαίνει θέλεις ψήφους, άρα πρέπει να ελκύσεις ψηφοφόρους τζαι μπαίνουμε έτσι σε μια διαδικασία μάρκετινγκ που αναπόφευκτα οδηγεί σε αλλοίωση, του λόγου, των προτάσεων, των θέσεων που φκαίνουν προς τα έξω, αλλά τζαι της δημόσιας δράσης τζαι πράξης. Εν τζαι είμαι ενάντια στα πολιτικά κόμματα, αλλά... άλλο κόμμα άλλο κίνηση, κόμματα έσιει πολλά...
Συμφωνώ με το φίλο τον osr ότι χρειάζεται να σκεφτούμε τζ' άλλους, πέραν του blog, εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας τζαι επαφής με τον κόσμο. Διαφωνώ όμως osr με την άποψή σου να βάλουμε ως ιδεολογική βάση τον αντικαπιταλισμό, Ο καπιταλισμός εν όντος μεγάλο πρόβλημα, αλλά εν τζαι σημαίνει ότι αμαν τον καταργήσεις ε να εξαλείψεις μαζί του ούλλα τα προβλήματα... Γιατί να με πούμε ότι μαχουμαστε για την ειρήνη τζαι την ελευθερία του πλάσματος, τζαι εναντιωνούμαστε σε κάθε είδους ανισότητα τζαι αδικία;
Εμακρηγόρησα... ήθελα μόνο να σηκώσω το σιέρι μου πάνω... τζαι να δηλώσω παρών...
μιστερ μαξ, στείλε email διαμαρτυρίας στο suspended_accounts@webhostingbuzz.com διότι έριξαν το forum διότι είναι "νεοναζιστικό" και καλούμε σε πράξεις βίας. Μαλακίες δηλαδή.
Περιμένουμε την ΕΜΠΡΑΚΤΗ αλληλεγγύη ΣΟΥ!
Φ/Σ
Post a Comment