Η διαδοχή του βασιλιά των Σευχελλών* [δεν είναι αυτό που νομίζετε]: Επεισόδια 1 και 2

Επεισόδιο 1^ο, Ιαννουάριος 2022

*Δεν πρόκειται για το γνωστό πραγματικό νησί των Σεϋχελλών, αλλά για το παρατσούκλι ενός φανταστικού νησιώτικου κράτους, του μυθικού Νότιου Ρότσου. Ο βόρειος Ρότσος ήταν πέραν από τον ελέγχο του βασιλείου καθότι η Κραμανία, μια μεγάλη δύναμη της περιοχής εκμεταλλευόμενη την βλακεία των Νοτιοροτσίτων όχι απλά το κατέχει αλλά είναι στα πρόθυρα και να νομιμοποιήσει την κατοχή του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, γιατί αυτό το μπακ στόρυ εμπίπτει στην ουσία στο genre κοινωνικό δράμα έστω και αν κάποιοι την διηγούνται ως αστυνομική σειρά. Εμείς κινούμαστε σε πιο επικο-άκσιον κατευθύνσεις.

...........

Ο βασιλιάς των Σεϋχελλών έφτανε στα τελευταία του, έχοντας ζήσει μια σχετικά εύκολη ζωή. Φάνηκε τυχερός στην πορεία του καθότι οι αντιπάλοι του ήταν αδύνατοι και ανήμποροι να συνασπιστούν. Ήταν βέβαια εκτός από τυχερός και αδίστακτος, κάτι που τον ωφέλεσε σε διάφορες φάσεις καθότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις, αγοράζοντας και τρομοκρατώντας όσους διανοήθηκαν σε κάποια στιγμή να παρασπονδίσουν. Αλλά όλα κάποτε τελειώνουν, έτσι και η βασιλεία του. Έπρεπε όμως να μεριμνήσει να μην πέσει το βασίλειο στα χέρια αντιπάλων, ή έστω σε χέρια που θα αμφισβητούσαν την κληρονομιά που άφηνε. Κάποιοι μάλιστα έκαναν λόγο και για κίνδυνο κατάλυσης της ίδιας της δυναστείας με δίκες και γκιλοτίνες, αλλά αυτά ήταν μάλλον υπερβολές. Αυτά που φαγώθηκαν, φαγώθηκαν – η ποσότητα του μελλοντικού φαγώματος ήταν το διακύβευμα, όχι η νομιμότητα της κατανομής του προηγούμενου.

Στην αυλή του βασιλιά κατάφεραν να ξεχωρίσουν την τελευταία περίοδο τρεις χαρακτήρες, ο ευσεβής μαθητευόμενος μάγος, η μαφιόζα αλεπού, και ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά, η διασαφήνιση όμως του τομέα ευθυνών του κάθε ενός δημιουργούσε τριβές. Τώρα με τον βασιλιά στα τελευταία του, οι τριβές έγιναν εντάσεις και άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα στον πάλαι πότε καταγάλανο ουρανό των Σεϋχελλών. Κάπου εδώ ξεκινά η ιστορία μας που δεν έχει ακόμα γραφτεί. Σε αυτό το επεισόδιο θα περιγράψω απλώς το σκηνικό – για την πλοκή θα αυτοσχεδιάσω στη συνέχεια, με μπόλικες θεαματικές πιρουέττες σαν να κάνω εξωτερική πολιτική αστείου κράτους.

Η μαφιόζα αλεπού λοιπόν είχε υπό τον έλεγχο της την φρουρά του βασιλείου, ένα πλέγμα διχτύων που διαπερνούσε ολόκληρη τη ταξική δομή του βασιλείου, χωρίς κάποια συνεκτική ιδεολογία ή ταυτότητα αλλά παρόλα αυτά ένα σχετικά συμπαγές σύνολο που μπορούσε εύκολα να ανταποκριθεί σε υποσχέσεις προνομιακής μεταχείρισης, να ξεγελαστεί από αυτές, αλλά και να υποκριθεί ότι ξεγελάστηκε, μένοντας πιστό και κρατώντας σημειώσεις για τον λογαριασμό παράκατω. Ο ευσεβής μαθητεύομενος μάγος από την άλλη, ο βασικός αντίπαλος της μαφιόζας αλεπούς είχε κάνει μεγαλύτερη διασπορά στην επένδυση του και τώρα ανέμενε να αυγατίσει. Πέραν από την βασιλική φρουρά, έπαιζε μπάλα με γέροντες και προφήτες που είχαν πολλούς ακόλουθους, με τις φρουρές άλλων τοπικών βαρώνων, λόρδων και πολέμαρχων ενώ από το πόστο του ως Υπερπόντιος Καγκελλάριος του Βασιλείου πουλούσε στους κοινούς και μια εικόνα δήθεν υπερΣεϋχελλικής εμβέλειας. Τα μαγικά του βέβαια δεν δούλευαν – συχνά έμενε ο καπνός χωρίς να πιάσει το ξόρκι αλλά αυτός ήταν απτόητος. Ουσιαστικά δεν είχε προχωρήσει και πολύ από εκεί που ξεκίνησε μαθητούδι στους Ιερούς Κήπους, αλλά πολλοί ΝοτιοΡοτσίτες δέχονταν τα κόλπα του μικρού μάγου ή έστω με την χαρακτηριστική τους συγκατάβαση δεν τον απόπαιρναν – ήταν και ωραίο παιδί, σοβαρό και θεοσεβούμενο.

Η μαφιόζα αλεπού, με την βασιλική φρουρά στο τσεπάκι φαινόταν να έχει το προβάδισμα στην διαδοχή. Βέβαια δεν ήταν ακριβώς η βασιλική φρουρά το προβάδισμα της αλεπούς αλλά η λυκοσυμμαχία της με τον κομψό κυνηγό με τα μεγάλα αυτιά. Για να μπορέσει εξάλλου μια αλεπού να ελέγξει ένα ένοπλο σώμα, χρειάζεται να μην ανησυχεί ότι μπορεί να της έρθει καμιά σφαίρα από πίσω. Ο κυνηγός μας όμως ήταν κύριος στις συνέργειες και τις συνεργασίες του. Αυτός τώρα περιμένε την σειρά του να πάει για Φρούραρχος, απόφαση που πήρε όταν έχασε την Υπερπόντια Καγκελλαρία από τον μαθητευόμενο μάγο. Δεν διεκδικούσε για την ώρα διαδοχή του βασιλέα, παρότι ήταν, ως κομψός κυνηγός, ο προτιμητέος της κυρίαρχης τάξης των ευγενών. Κάποιοι δούκες ήταν πάντως ανησύχοι. Ένας τις προάλλες του φώναξε κατάμουτρα:  «Τι αξία έχει βρε η βασιλική φρουρά αν είναι να ρισκάρουμε να πάρουν το βασίλειο οι άλλοι; Τους φίλους και τους συμμαθητές σου τους ξεχνάς; Να σκέφτεσαι πιο πονηρά.» «Ο κυνηγός απάντησε καθησυχαστά στον δούκα αλλά η κουβέντα του δούκα στριφογύριζε στα μεγάλα αυτιά του για ώρες...

Συνεχίζεται.

.....................

Επεισόδιο 2^ο

Φεβρουάριος 2022

Στο μεταξύ ενώ ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του μετά από την προειδοποιητικού χαρακτήρα παραίνεση του δούκα, η ζωή συνέχιζε κανονικά στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Η μαφιόζα αλεπού και ο μαθητευόμενος μάγος έκαναν επαφές και στρατολογήσεις παρασκηνιακά αλλά και στο προσκήνιο γίνονταν πραγματάκια. Η μαφιόζα αλεπού ως Φρούραρχος του Βασιλείου εξασφάλισε φωτογραφία και δήλωση στήριξης από τον βασιλέα γειτονικής χώρας που παλιά την ονόμαζαν και μητέρα χώρα. Αυτό ήταν βέβαια πριν ενηλικιωθεί ο λαός του Ρότσου – όταν μεγάλωσε και έπηξε ο νους του, και αφού με αυτές τις ανοησίες έχασε και τον μισό Ρότσο, λίγοι ήταν αυτοί που θεωρούσαν πλέον την γειτονική χώρα μητέρα – για τους πλείστους ήταν το πολλύ αδερφή, μη σου πω και ξάδερφη. Αλλά αυτοί οι λίγοι ήταν εντός και στα πέριξ της Φρουράς και ήταν σημαντική δεξαμενή στήριξης για την διαδοχή. Επίσης στην γειτονική μητερο-αδερφο-ξαδερφική χώρα έκανε καριέρα επιτελάρχη ένα άλλο παιδί της Δυναστείας που φημολογούνταν ότι δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον βασιλέα των Σεϋχελλών – αλλά εντάξει αυτά ήταν φήμαι, διότι στις κρίσιμες στιγμές και αυτός όπως όλα τα Δυναστόπουλα είχε καταπιεί την γλώσσα του.

Ο ευεσβής μαθητεύομενος μάγος έκανε μια θεαματική έξοδο από την Υπερπόντια Καγκελλαρία όταν στριμώχτηκε, ότι δήθεν ήταν και καλά υπεράνω και άφησε την πρωτοβουλία των δημοσίων σχέσεων για λίγο στην σύζυγο του, μια δυναμική αξιωματικό του παλατιού που υπηρετούσε και ως Αυλαρχίδα των Τιμών. Στο πόστο της Υπερπόντιας Καγκελλαρίας επέστρεψε ένας πουθενάς βετεράνος, που κάποτε τον πουλούσαν ως κάτι διαφορετικό, που είχε δήθεν αποστασιοποιηθεί από την δυναστεία και διάφορες άλλες ανοησίες. Αυτός λοιπόν μάλλον θα πίστεψε το ψέμα του, ότι δήθεν ήταν κάτι, και έκανε και δηλώσεις κρίσεως και εξαγγελίες ως φάκτορας της πολιτικής παρά το ότι ήταν εμφανώς απλά μια προσωρινή ρεζέρβα. Αλλά ο λαός του Νότιου Ρότσου γουστάρει τους φάκτορες γενικά – σου λέει και αυτός, εδώ ο κάθε τριτοτέταρτος παίζει πρώτο πλάνο, εγώ θα κάτσω πίσω; Μόνο από την παρέλαση αυτο-φακτόρων της αντίπαλης πλευράς της Δυναστείας να το πιάσει κανείς, δεν είχε και άδικο ο κύριος πουθενάς.

Με αυτά και με αυτά έρχεται και το σφύριγμα λήξης του περίφημου πρότζεκτ ‘Χοτ Έαρ’, ή ‘Χο-Εά’ όπως το αποκαλούσαν κωδικά και φούσκωναν σαν κοκόρια όλοι εντός Δυναστείας μαζί με διάφορους ηλίθιους εκτός της. Ο Χο-Εά ήταν βέβαια πάντα μια μούφα σε όσους είχαν δυο δράμια νου, αλλά ήταν επίσης η επιτομή της πολιτικής του Βασιλέα των Σεϋχελλών. Για αυτήν τη μούφα, που δήθεν θα απέκλειε την Κραμανία από το αέριο, που δήθεν θα της απαγόρευε να αεριστεί γύρω από τον Ρότσο, είχαν δουλέψει όλοι στην Δυναστεία. Είχαν όλοι δουλέψει τον λαό της Δυναστείας δηλαδή για αυτό – και η μαφιόζα αλεπού με την σοβαροφάνεια της, και ο κυνηγός με τους ρεαλισμούς του και ένας άλλος τρυπητής με τα βαρύγδουπα που την έκανε νωρίς και βέβαια ο μαθητευόμενος μάγος με τις μαγικές τριπλέτες και τα λοιπά ξόρκια του που θα εξαφάνιζαν δήθεν την Κραμανία από τον γεωπολιτικό χάρτη.

Κανονικά το σφύριγμα λήξης του Χο-Εά, που έγινε σε στυλ ρουτίνας από κατώτερους υπαλλήλους μιας μεγάλης δύναμης που θεώρησε ότι αρκετά άφησε τα παιδιά να χαριεντιστούν, ‘αλλά έχουμε και δουλειές στην περιοχή’, θα έπρεπε να φέρει αναταράξεις στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Ο Χο-Εά ήταν υποτίθεται το μάστερ πλαν που θα έκανε τον Νότιο Ρότσο αερικό κόμβο μεταξύ ηπείρων και θα έφερνε την ένωση με την μητερο-αδερφο-ξαδέρφη μέσα στο νερό. Ο Χο-Εά ήταν ‘η αλήθεια μες στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μας η ξαστεριά’ πως εξαϋλώθηκε έτσι σαν αερικό; Καμιά σοβαρή αναταραχή δεν έφερε τελικά το σφύριγμα λήξης, διότι ήταν απλώς ένα ‘αδειανό πουκάμισο’ όπως είχε πει κάποτε κάποιος για κάτι άλλο. Ακόμα και οι χαζοί που τραγουδούσαν παιάνες στον Χο-Εά σε στυλ ‘και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ’ τον άφησαν να πάει άκλαφτος, περιοριζόμενοι σε επιθέσεις στους σταλεγάκηδες ότι έχουν δήθεν ελλιπή πατριωτισμό και διάφορα άλλα ανιαρά.

Εγώ πάντως, παρότι γνωστός άπατρις γενικώς και σταλεγάκιας ειδικώς για την μούφα Χο-Εά, που υπήρξε και άλλοθι για την απόπειρα παράδοσης του βόρειου Ρότσου στην Κραμανία, ειλικρινά λυπήθηκα με το πουφ της λήξης του. Δεν γίνεται κύριος τόσο μεγάλο θεαματικό κόλπο να σβήνει έτσι άδοξα. Ντάξει δεν γινόταν να γελάσουμε, αλλά ούτε να κλάψουμε πλέον; Τι σκατά πληρώσαμε τέλοσπάντων;

Συνεχίζεται....