«Εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά»

10-8-2017

Αυτή η φράση αποδίδεται στον Χριστόφια ως παραδοχή της διάπραξης εγκλημάτων από μέρους Ε/κ και της ανάληψης ευθυνών για τη διακοινοτική σύγκρουση και τελικά τη διχοτόμηση της Κύπρου το 1974. Στις πιο χυδαίες της εκδοχές, η ειρωνική χρήση αυτής της φράσης λειτουργεί ως άρνηση των ε/κ εγκλημάτων, επειδή δήθεν αυτό οδηγεί σε δικαιολόγηση της τουρκικής εισβολής και κατ’ επέκταση σε αποδοχή «αντεθνικών» υποχωρήσεων για τη λύση του Κυπριακού. Στις πιο εκλεπτυσμένες της εκδοχές, η ειρωνική χρήση αυτής της φράσης αναφέρεται, υποτίθεται, ενάντια στην έννοια της συλλογικής κοινοτικής ευθύνης και ενώ μπορεί να γίνει παραδοχή κάποιων ε/κ εγκλημάτων, αυτά παρουσιάζονται ως εντελώς δευτερεύοντα γεγονότα που δεν επηρεάζουν το βασικό εθνοκεντρικό σχήμα που λέει ότι ο ελληνισμός είναι το θύμα και ο τουρκισμός ο θύτης του κυπριακού δράματος.

Ας δούμε λίγο πιο προσεχτικά το θέμα. Τι είπε ο Χριστόφιας διαφορετικό από άλλους προέδρους; Όλοι οι Ε/κ πρόεδροι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να κάνουν ανάλογες δημόσιες παραδοχές, καθότι, όσο παραμύθι και να πουλούν στα σχολεία και στα ΜΜΕ της Μπανανίας, το Κυπριακό είναι ένα αρκετά διεθνοποιημένο πρόβλημα και υπάρχει πληθώρα εκθέσεων του ΟΗΕ που καταγράφει αυτά τα εγκλήματα και τα θύματά τους. Ο Βασιλείου αναφέρθηκε σε αυτά, ο Κληρίδης μίλησε για εγκλήματα εκατέρωθεν που συνιστούν προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο Τάσσος δημοσίευσε τη δύσκολη για αυτόν χρονιά 2005, κατάλογο με 500 τ/κ αγνοούμενους στη Επίσημη Εφημερίδα του κράτους. Γιατί πιάστηκαν οι απανταχού απορριπτικοί από την αναφορά του Χριστόφια;

Θεωρώ ότι το ζήτημα είναι πολύ πέραν της γενικότερης στοχοποίησης που δέχτηκε αργότερα ο Χριστόφιας και έχει να κάνει με τη βαθύτερη ουσία της φράσης και όχι απλώς με το πραγματολογικό της περιεχόμενο ή τον φορέα που την άρθρωσε δημόσια. Το «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά» δεν είναι διατύπωση του Χριστόφια. Είναι λαϊκή προφορική κωδικοποίηση της ιστορίας, ανάλογη με την κωδικοποίηση «φασαρίες» για τη διακοινοτική σύγκρουση, αυτό που στο επίσημο ε/κ αφήγημα ονομάζεται τουρκανταρσία. Το «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά» είναι παραδοχή που βγαίνει σε οικογενειακά τραπέζια μετά από συζητήσεις της παλιάς και της νέας γενιάς σε στιγμές νηφάλιου αναστοχασμού, συναίσθησης και ειλικρίνειας. Δεν αρθρώνεται εύκολα, γιατί κουβαλά μεγάλο βάρος. Είναι όμως λυτρωτικό, έστω τη στιγμή εκείνη που βγαίνει προς τα έξω, που σπάζει για λίγο τη συνωμοσία της σιωπής. Για αυτό τρέμουν αυτή τη φράση οι εθνικιστές και οι απορριπτικοί και προσπαθούν να την ξορκίσουν με χλεύη και ειρωνεία. Διότι εκφράζει μια αλήθεια βαθιά.

Προφανώς τα ε/κ εγκλήματα κατά Τ/κ έγιναν από μικρές μειοψηφίες και προφανώς δεν τίθεται ζήτημα συλλογικής κοινοτικής ευθύνης για τη διάπραξή τους. Όμως αυτοί που τα έκαναν δεν ήταν άγνωστοι. Και δεν είναι μόνο η πολιτεία που συγκάλυψε όλα αυτά τα εγκλήματα από το πρώτο ως το τελευταίο. Είναι και η ε/κ κοινότητα που συντριπτικά αν όχι συνολικά, όχι μόνο έκανε πως δεν είδε και δεν άκουσε, αλλά κυρίως δεν μίλησε ποτέ για αυτά. Κάποιοι από τους παλιούς προφανώς τα ενέκριναν ή τα θεώρησαν μέρος του αγώνα. Κάποιοι άλλοι λυπήθηκαν αλλά είπαν στους εαυτούς τους ότι «η σιωπή είναι χρυσός». Κάποιοι άλλοι τα καταδίκασαν ψιθυριστά. Όλοι όμως προσπάθησαν να τα σβήσουν από τη μνήμη τους. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα. Το 1974 υπήρξε τυφλή βία από τον τουρκικό στρατό και Τ/κ άτακτους κατά Ε/κ. Υπήρχαν όμως και συγγενείς δολοφονημένων Τ/κ που έψαχναν ονομαστικά Ε/κ δολοφόνους του 1964. Δεν σβήνονται εύκολα αυτά από τη συλλογική μνήμη. Και ό,τι και να γράφουν τα αποστασιοποιημένα βιβλία και οι ουδέτερες εκθέσεις, το βίωμα που αναδύεται ως λαϊκή ιστορία και ως προφορική παράδοση είναι πολύ δυνατό  για να θαφτεί κάτω από τη χλεύη και την ειρωνεία της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας, τουλάχιστον όσο ζουν ακόμα αυτοί που τα έζησαν…    

ΑΚΘΟ - 2 ανακοινώσεις

ΑΚΘΟ. 21-7-2017

Τις μέρες που ακολούθησαν τη δημοσιοποίηση στις 15 Ιουλίου του βίντεο για την ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρο, που περιλάμβανε την υποστολή ελληνικών σημαιών από τέσσερα σημεία στην παλιά Λευκωσία, η Αριστερή Κίνηση «Θέλουμε Ομοσπονδία» (ΑΚΘΟ) και πρόσωπα που υποστηρίζουν τις θέσεις της δέχτηκαν πληθώρα απειλών, εξυβρίσεων και χαρακτηρισμών μόνο και μόνο διότι πρόβαλαν το βίντεο ή και υπερασπίστηκαν με επιχειρήματα αυτή την ενέργεια, σε μια γενικότερη προσπάθεια φίμωσης της Κίνησης και διαπόμπευσης ατόμων που θεωρούνται ότι πρόσκεινται σε αυτή. Η συμβολική πράξη, όπως αναδεικνύεται από το βίντεο, της Κύπρου ως μιας αυτόνομης, επανενωμένης και ειρηνικής χώρας που δεν υπόκειται στην επιβολή του ελληνισμού και του τουρκισμού και συνεπακόλουθα στη διχοτόμηση, προκάλεσε ένα μικρό εθνο-παραλήρημα, όχι μόνο από τους ανοιχτά φασιστικούς κύκλους που εξωτερίκευσαν τα πιο συντηρητικά, ρατσιστικά, σοβινιστικά και ομοφοβικά ένστικτα που τους χαρακτηρίζουν, αλλά και από συνοδοιπόρους τους που επιχείρησαν να ποινικοποιήσουν ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Από το ΕΛΑΜ, τις παραφυάδες και τους ομοϊδεάτες του στη δημόσια σφαίρα δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Είχαμε όμως και το κόμμα «Αλληλεγγύη» και ιδιαίτερα τη «σοσιαλιστική» ΕΔΕΚ, που ενώ δεν βρήκαν λέξη να πουν για το γεγονός ότι ανώτερος λειτουργός της Πολιτικής Άμυνας στη Λευκωσία εξύμνησε στις 15 Ιουλίου δημόσια τη Χούντα και το πραξικόπημά της στην Κύπρο, έκαναν εκκλήσεις για αστυνομικές έρευνες και διώξεις για το βίντεο με την υποστολή σημαιών του ελληνικού κράτους στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας…

Από το ύφος και την ένταση των αντιδράσεων που προκάλεσε, θεωρούμε πως το βίντεο που δημοσιεύτηκε έχει δικαιωθεί σε όλα όσα θίγει – στο πώς δηλαδή ο ακραίος εθνικιστικός φανατισμός, που καλλιεργείται από την εκκλησία, την παιδεία και τον στρατό, συνεχίζει να εμποδίζει την επανένωση και να απειλεί τους ανθρώπους που πιστεύουν και αγωνίζονται για την ειρήνη. Ανάλογα ισχύουν φυσικά και για τον τουρκικό εθνικισμό στη βόρεια πλευρά της χώρας μας που γιορτάζει την τουρκική εισβολή. Εκεί συντρόφισσές μας παρενέβησαν χτες στη δεξίωση της 20ης Ιουλίου παρουσία του Τούρκου Πρωθυπουργού θυμίζοντας σε όλους ότι «ο πόνος δεν γιορτάζεται».

Για να το κλείνουμε, εμείς αυτό που έχουμε να πούμε είναι απλά ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό και στις επεμβάσεις του ελληνικού και τουρκικού κράτους που υπονομεύουν την κυπριακή ανεξαρτησία και εμποδίζουν την επανένωση. Αυτός ο αγώνας είναι δικοινοτικός και δεν αναγνωρίζει σύνορα.

.....................

30-7-2017 – ΑΚΘΟΑντιλαμβανόμαστε ότι η απόφαση για παραχώρηση του δικαιώματος επιστροφής των Μαρωνιτών στα άλλα τρία χωριά τους, Ασώματο, Αγία Μαρίνα και Καρπάσεια, πέραν από τον Κορμακίτη, γίνεται στα πλαίσια της κατάρρευσης της προοπτικής για συνολική επίλυση του Κυπριακού και ότι στις παρούσες συνθήκες λειτουργεί ως παράγοντας ομαλοποίησης του στάτους κβο. Παρόλα αυτά θεωρούμε ότι αποτελεί κίνηση προς τα εμπρός αφενός διότι μερίδα συμπατριωτών μας αποκτά ξανά το δικαίωμα  ελεύθερης εγκατάστασης και αφετέρου διότι αποχωρούν στρατεύματα και ενισχύεται η συνύπαρξη των ανθρώπων και διαβρώνεται περεταίρω ο διαχωρισμός. Σε περίπτωση που ακολουθήσει και η παραχώρηση του δικαιώματος επιστροφής των ε/κ Βαρωσιωτών στην περίκλειστη πόλη η διαδικασία της συμβίωσης και η υπόθεση της ειρήνης θα ενισχυθούν ακόμα και σε επίπεδο μη συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού. Όπως το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 και η παραχώρηση του δικαιώματος ελεύθερης διακίνησης ανέτρεψε το καθεστώς του πλήρους διαχωρισμού που ίσχυε από το 1974, έτσι και σήμερα η μερική παραχώρηση του δικαιώματος ελεύθερης εγκατάστασης μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει. Να μην φοβηθεί κανένας τους εθνικιστές τραμπούκους που απειλούν και κατηγορούν σήμερα τους Μαρωνίτες, αύριο τους Βαρωσιώτες. Μπορεί να κατάφεραν να εμποδίσουν  την ομοσπονδιακή επανένωση – δεν μπορούν όμως να εμποδίσουν ούτε τον χρόνο να κυλά ούτε να αποκόψουν τους δεσμούς των ανθρώπων με τον χώρο. Η Κύπρος είναι μια, και μια θα παραμείνει έστω και αν η απροθυμία διαμοιρασμού της εξουσίας επιτείνει την διαίρεση των θεσμών και του εδάφους.

Σχόλια στον απόηχο του Κρανς Μοντάνα

12/7/2017

Τα πράγματα αρχίζουν πλέον να ξεκαθαρίζουν. Τόσο για τον ΟΗΕ όσο και για την ΕΕ τη βασική ευθύνη της κατάρρευσης έχει πρώτα η ε/κ (και ελληνική) πλευρά και μετά η Τουρκία. Ο Αναστασιάδης παρά το ότι έχει το μεγαλύτερο επικοινωνιακό επιτελείο που είχε ποτέ στη διάθεση της κυβέρνηση, παρά την μεγαλύτερη επιρροή που είχε ποτέ κυβέρνηση πάνω στα ΜΜΕ, παρά την εμπεδωμένη αντι-Τουρκική αντανακλαστική στάση στην ε/κ κοινότητα, δεν μπορεί να συγκαλύψει τις τεράστιες του ευθύνες καθώς τις αρχικές διαρροές διαδέχονται δημοσιεύματα του ξένου τύπου και επώνυμες δηλώσεις από τρίτους εμπλεκόμενους στη διαδικασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξουν συνέπειες και ενδεχομένως να είναι πλέον πολύ δύσκολο να κρατηθεί ζωντανή η προοπτική της επανένωσης.

Το ΑΚΕΛ όμως οφείλει όχι απλά να μιλήσει καθαρά και σταράτα αλλά και να πάρει άμεσα μέτρα, προκρίνοντας ένα υποψήφιο που θα μιλήσει χωρίς περιστροφές και χωρίς μισόλογα και ισορροπισμούς για την επανένωση έτσι ώστε να αφήσει τον καταστροφικό Αναστασιάδη εκτός του 2^ου γύρου των προεδρικών, μετατρέποντας τις εκλογές σε δημοψήφισμα της ε/κ κοινότητας για επανένωση ή διχοτόμηση. Όποιοι δε από την επανενωτική παράταξη της ε/κ κοινότητας συνεχίσουν την ανοχή, πόσο μάλλον τη στήριξη στον Αναστασιάδη, θα είναι πλέον θεωρώ συνυπεύθυνοι με τους απορριπτικούς για τη διχοτόμηση.  

24/7/2017

Στο Κυπριακό, όπως είπαμε πολλές φορές, η εποχή της αθωότητας τέλειωσε για όλους κάπου στο 2004. Εντάξει, η αφέλεια κάποτε καθυστερεί ακόμα και τους πιο καλόπιστους να αντιληφθούν τα δεδομένα, αλλά δεν είναι ούτε ανεξάντλητη ως παράγοντας, ούτε φυσικά δικαιολογία, ειδικά μετά που σπάσουν οι φούσκες τζιαι ποκάτσει το ττόζιν. Στο Κρανς Μοντάνα, όπως φαίνεται, ο Αναστασιάδης ολοκλήρωσε ένα έγκλημα. Και το ξέρουν όλοι διεθνώς, όσο σανό κι αν πουλούν σε αυτούς που είναι έτοιμοι να τον αγοράσουν στην Μπανανία. Την ανατομία του εγκλήματος θα την κάνουμε προσεχώς. Προς το παρόν θα αρκεστώ σε μια αναφορά για τον Έιντε. 

Ο Έιντε υπήρξε ίσως ο καλύτερος εκπρόσωπος του ΟΗΕ για το Κυπριακό από το 1964 που απασχολούμε τον Οργανισμό με το πρόβλημα μας. Μελετημένος, αξιοπρεπής, ήπιος, μετρημένος, κόσμιος, υπομονετικός αλλά και αποφασιστικός. Έκανε βέβαια δυο λάθη – άργησε να καταλάβει τις προθέσεις του Αναστασιάδη πιστώνοντάς τον με περισσότερο εκτόπισμα από όσο είχε και κατ’ επέκταση ωθήθηκε σε μια περισσότερο από όσο έπρεπε ηγετο-κεντρική μεθοδολογία στην όλη διαδικασία. Αλλά ο Έιντε υπήρξε ξεκάθαρος και ειλικρινής και εργάστηκε με επαγγελματισμό και περισσή ευγένεια ακόμα και όταν του έριχναν τόνους λάσπη. Βέβαια ίσως αυτό να είναι και θέμα σύγκρισης καθώς αναπόφευκτα τον αντιπαραβάλλουμε με τους άλλους της παρέας όπου το χάσμα επιπέδου και το χάσμα ποιότητας είναι τρομακτικό. Μπροστά στον φαφλατά, νάρκισσο Κοτζιά που νομίζει ότι με τα δάκτυλα του αλλάζει συσχετισμούς, τον δειλό ψεύτη Αναστασιάδη που νομίζει ότι μπορεί να βγάζει περίπατο τον αυταρχισμό του λες και βρίσκεται στα εθνικόφρονα σωματεία του χωριού του ή τον μαθητεύομενο μάγο από την Γεροσκήπου σε ρόλο εκπρόσωπου που νομίζει ότι μιλά σε σχολική γιορτή, ο Έιντε είναι βασικά απλά πολύ πιο έξυπνος.

24/7/2017

Όποιος κεντροδεξιός μιλήσει από εδώ και στο εξής για επανένωση της Κύπρου χωρίς πρώτα, όχι απλά να διαχωρίσει ανοιχτά τη θέση του από το ΔΗΣΥ αλλά και να αναφερθεί ρητά στην ευθύνη του Αναστασιάδη για την τροχιοδρόμηση της οριστικής διχοτόμησης, δεν είναι για να τον πάρει κάποιος στα σοβαρά.

Η απειλή Χριστοδουλίδη ότι θα διαρρεύσει τα πρακτικά του Κρανς Μοντάνα αν δεν σιωπήσει ο Έιντε θυμίζει το ανέκδοτο με τον κυνηγό και το λιοντάρι που γλιστρούσε…

25/7/2017

Καλά, τόσο διάχυτο είναι το φαινόμενο της μνήμης χρυσόψαρου σε αυτή τη χώρα; Τόση ξεφτίλα πια; Που είναι οι λίμπεραλς να αντιδράσουν για την συνωμοσιολογία περί Τουρκόφιλου εκπρόσωπου του ΟΗΕ και ξένων δάκτυλων, που είναι οι ευρωπαϊστές να στηλιτεύσουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενάντια στους οπαδούς «της όποιας λύσης», που είναι οι κεντροδεξιοί να καταδικάσουν τον «λαϊκισμό», τον απομονωτισμό, έστω τον Κοτζιά ρε παιδί μου; Τελικά απλά πίσω από τα φρου φρου και αρώματα απλά, βασικά Μένουμε Εθνικόφρονες;

25/7/2017

Για να το συνοψίσουμε: δηλαδή η κυβέρνηση λαλεί μας ότι ο Γκουτιέρες εν άκουσεν καλά, εν εκατάλαβεν ακριβώς τι του είπεν ο Τσαβούσογλου τζιαι ότι ο Έιντε εσύγχισεν τες επιθυμίες του με τα δεδομένα, ότι «πίστευε ότι συμβαίνει αυτό που ήθελε να συμβεί». Δηλαδή ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ εν αχάπαρος ή παλαβός τζιαι ο αντιπρόσωπος του εν φαντασιόπληκτος ή πελλός. Τζιαι ο μαθητεύομενος μάγος που τη Γεροσκήπου σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου, λαλεί μας να μην αμφισβητεί κανένας ότι όντως έτσι έγινε γιατί εννά μας δείξει τες σημειώσεις του. Ρε που ζούμε!  

Υ.Γ. Τελικά ο Γκουτιέρες όντως έκαμεν λάθος στην πρώτη του αναφορά για τη δέσμευση των ηγετών για λύση στη Γενεύη 1, ότι δηλαδή αξίζουν το βραβείο Όσκαρ. Βραβείο Βατόμουρου έπρεπε να πει. J

Και ενώ στη Βιλλαρίμπα έχουν τελειώσει και πάνε για άλλα

(κάλεσμα Μαρωνιτών και Βαρωσιωτών για εγκατάσταση υπό την ΤΔΒΚ)

στο Βιλλαμπάχο ακόμα τρίβουν

(πέρκει φύουν οι τάτσες τζιαι ξαναπιάει καρέκλα το Νικούιν στην ΕΔΝΚ τζιαι ας πάει τζιαι το παλιάμπελο)

…Ό,τι μας λένε, θα λέμε όχι
μια ζωή ξύδι και ξιφολόγχη…

31-7-2017

Ο τερματισμός της μονοπώλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ε/κ ελίτ και η υποβάθμιση της σε Ελληνική Δημοκρατία Νότιας Κύπρου θα είναι μια αργή και βασανιστική διαδικασία. Η ανακούφιση τους από το ναυάγιο της ομοσπονδιακής προοπτικής ενδέχεται να υπερκεραστεί σύντομα από την αγωνία τους καθώς θα χάνουν το ένα μετά το άλλο τα πολιτικά και νομικά τους ερείσματα ενάντια στην Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους. Και για το Βαρώσι και για το αεροδρόμιο του Ερτζιάν το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα ρωτηθούν καν. Αυτά είναι πλέον θέματα που θα λυθούν μεταξύ του ΟΗΕ, της ΕΕ, της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής διοίκησης. Και αυτά μάλλον είναι μόνο η αρχή.