Είμαστε δυο υπερδυνάμεις - Σαν φεγγαράκι

Μη μου σπας τα μπιμπίκια, κατσίκα,
να με ξύσεις σου ζήτησα μόνο
δε γουστάρω τα χάδια, τον πόνο,
στις κερκίδες μονάχα τελειώνω

Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία
εγώ θα είμαι Αμερική κι εσύ Ρωσία
θα κάνω τρέλες και θα τρώω το καταπέτασμα
κι εσύ θα λιώνεις και θα κλαις στο παραπέτασμα

Λαχείο η αγάπη σου, λαχείο,
λαχείο που κερδίζει ο ένας στους δύο
λαχείο, ο λαχνός ο πιο μεγάλος
δεν ειμ΄ εγώ ο τυχερός, είναι ο άλλος

Είμαστε δυο υπερδυνάμεις
που πολεμάμε σ' ένα ντιβάνι
και σπαταλάμε κάποιες δυνάμεις
που εξατμίζονται, καπνίζονται, κοιτώντας το ταβάνι

Πανούσης 1986





Σαν φεγγαράκι θα σου δείχνω μόνο φάτσα
δε θα γυρίσω την πλευρά τη σκοτεινή, 
γιατί δεν είναι το κορμάκι μου ταράτσα
να μου απλώνεις της μαμάς σου το σκοινί

Πάρε τα λόγια σου τα φωταγωγημένα
και τα τραγούδια με τις λέξεις τις φτηνές
δεν είσαι τίποτα, αγάπη μου, για μένα
σ’ αναβοσβήνω σαν τις λάμπες τις κοινές

Είσαι επισκέπτης στης ζωή μου το μπαλκόνι, 
είσαι επισκέπτης στο θαμμένο λίβιγκρούμ
Το ματωμένο το νυφιάτικο σεντόνι
το `χω στρωμένο για τη χάρη του Θεού

Είναι η ψυχή μου σε σκυλάδικο γαρδένια, 
παραγγελία μεθυσμένου νταβατζή, 
μου την πατάνε μανεκέν ξεσαλωμένα
την τραγουδάνε καλλιτέχνες τραβεστί

Θέλω να φύγω όπως έφυγε η λατέρνα
Να ξεψυχήσω σαν ρεμπέτης χασικλής
Και να μου παίζουνε στον τάφο μου μοντέρνα, 
να βγουν βρικόλακες να κάνουνε στριπτίζ

Έχει γυρίσματα ο χρόνος και τουμπάρει
κι οι καλικάντζαροι πετούν στον ουρανό
Το μαύρο δέντρο που κρατούσε το ντουβάρι
γυρνάει ανάσκελα με ρίζες στο κενό

Τζίμης Πανούσης, Ελένη Λεγάκη
Vivere Pericolosamente, 1993

Αναφορά σε δυο εργατικούς ηγέτες της Μεγάλης Βρετανίας

Αυτή τη βδομάδα απεβίωσαν δυο σημαντικοί ακτιβιστές της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος της Μεγάλης Βρετανίας. Ο ηγέτης της συντεχνίας των σιδηροδρομικών Bob Crow και η ιστορική προσωπικότητα και ηγετική μορφή της αριστερής ομάδας μέσα στο Εργατικό Κόμμα, Tony Benn. Και οι δυο ακούραστοι αγωνιστές της εργατικής τάξης, ταγμένοι στον αγώνα για τον σοσιαλισμό και ριζοσπάστες μέχρι την τελευταία τους πνοή. Ασυμβίβαστοι με την δεξιά στροφή του Εργατικού Κόμματος και τον Μπλαιρισμό, πάντα με ξεκάθαρες πολιτικές τοποθετήσεις και με διαρκή παρουσία στους αγώνες. Αντίο Bob Crow, αντίο Tony Benn.

Günümüz konjonktüründe Kıbrıs sorununun çözüm çerçevesi hakkında

İki toplumlu, iki bölgeli federasyon (İİF), bugün, en uygun ve en gerçekleştirilebilir siyasi düzenleme durumundadır. Milliyetçi çatışma, karşılıklı nefret ve dış müdahalelerle şekillenmiş toplumlararası ilişkilerin gelişiminin en temel tarihi sonucudur. Bu hatalı bir şekilde, tüm Kıbrıslırum siyasi güçler tarafından Kıbrısrum tarafı için acı veren bir taviz olarak görülmektedir. Bu durumda taviz kavramı toplumsal hayatın etnisite temelinde algılanmasıyla dokunmuştur. Bu algı, sırasıyla, Kıbrıs’taki en büyük iki toplum arasındaki farklılıklara ve siyasi rekabete vurgu yaparken iki toplumun birarada varoluşana dair çoğunlukcu/sayısal yaklaşımdan esinlenmektedir. İİF, şu anki koşullar altında, en ideal çözüm olmaktadır çünkü iki toplumun bir devlet çatısı altında eşitçe ve güven içinde beraber yaşarken belli bir seviyede toplumsal özerkliğe sahip olacağı tek çözümdür.

Fakat İİF’nin ne elde edilmesi ne de gerçekleştirilmesi kesin değildir. Konfederasyon benzeri bir anlaşmaya sürüklenmemiz aynı derecede mümkün olmaktadır. Hatta ikili görüşmelerde bir son veya anlaşmaya varmadan de facto bir konfederasyon modeline sürüklenmemiz daha da mümkün gözükmektedir. Yani Kıbrıs sorunu dışında tüm konulara bir çözüm getiren ya da Kıbrıs sorunun sadece dış boyutunu çözen, doğal gazın çıkarılmasının önünü açacak fakat sorunun iç meselelerini çözmeyip adanın yeniden birleşmesine izin vermeyecek bir gelişme. Bugğnden, hala daha sürmekte olan ikili görüşmeler sürecinden çıkarsamalar yapmak ve sonuç değerlendirmesi yapmak için erkendir.

Bölünmeyi sağlayan koşulların zeminde sabitleşmesi yüzünden anlaşmanın gecikmesi ve çözümün gelecek bir tarihe havale edilmesi, en azından bizim gibi iki toplumun mümkün olduğunca daha az bölünmüş yaşamasını isteyenler için, işlerin daha da kötüleşmesi demek olduğu bilinmektedir. Bu bakış açısından ‘ileriye yönelik sol retçilik’ anlaşılmaz gözükmektedir. Eğer bazı solcuların da akıllarının bir köşesinde bölünmüşlüğün aşılamayacağı ve arzu edilen çözümün gelecekte toprak karşılığı tanınmayla düzenlenmesi tezi varsa veya en azından bu reddedilmiyorsa başka. Günün sonunda, belki de, sözde taviz vermez söylemin arkasında bir taviz yatmaktadır: bugün de facto ve yarın de jure bir bölünmüşlük. Bu kesinlikle Kıbrısrum siyasetinin merkezdeki retçilerinin büyük bir çoğunluğu için geçerli olmakta. Eğer İİF temelinde birleşik bir Kıbrıs’ı en iyi çözüm olarak sayarsak o zaman en kötü çözüm de mesela şu olurdu: Adayı yeniden birleştirmeyecek, Türkiye’nin Kıbrıstürk toplumunun içişlerindeki siyasi rolünü güçlendirecek fakat hem zeminde hem siyasi düzlemde hem de her iki toplumun tahayyülündeki bölünmüşlük çizgilerini ortadan kaldırmayacak Maraş ve hidrokarbonlar için özel bir anlaşma.

Yunan solcularla açıkça ve Kıbrıslırum solcular tarafından daha dolaylı bir şekilde ifade edilen ileriye yönelik retçilik, derinden sorunlu olup ileriye sürdüğü savıyla kıyasla kısırdır, bir açmazdadır. Kavramsal olarak Yunan Komünist Partisi (KKE) İİF’yi bölünmeyle karıştırmakta, Annan modelini konfederasyonla özdeşleştirmektedir. KKE genel olarak milliyetçiliğin daha da güçlenmesini engelleyecek, dış müdahalelerden kaynaklı engelleri aşacak ve şu an varolan bölünmüşlüğü altüst edecek veya en azından ayağını kaydıracak bir karşı öneri sunamayarak daha çok “Genel olarak hayır!” tezinde durmaktadır. Ayni şey diğer küçük sol örgütler için de geçerli olmaktadır. Diğer taraftan SYRIZA şüpheyle bakmakta ve kendi içinde farklı akımlar arası verilen savaşlar artık görünür olmaktadır. AKEL’in bir bölümü ise gözünü zamandan bağımsız retçi Kıbrısrum merkeziyle ileride bir işbirliğine dikmiş ve bir çeşit, KKE referanslı, retçiliğe eğilimli olmaktadır.

İnanıyoruz ki Yunan ve Kırbıslırum solunun herhangi bir parçası, prensip olarak, gerek müzakereler boyunca gerekse varılacak herhangi bir çözümün uygulanmasında, yabancı müdahaleleri istememektedir. Burada söz konusu olan stratejidir ve KKE bu konuda vizyonu ve bunu gerçekleştirecek metodu olmadığından dolayı inandırıcı olmamaktadır. Belli belirsiz bir stratejik hedefi olup olmadan konjonktür tahlili yapan anti-emperyalizm, günün sonunda daha fazla emperyalizme yol açmaktadır. Yani bir anlamda Kıbrıs, hem bölgede hem bölge dışında, güçlü aktörlerin jeo-stratejik planlarında daha da kucaklanmaktadır. Bu geçmiş yıllarda değişik olaylarla gözle görünür oldu: 2004’teki hayır aslen İsrail ile politik-askeri ittifaka yol açtı ve böylece Kıbrıs Cumhuriyeti Doğu Akdeniz’de Türkiye karşısındaki konumunu güçlendirdi. Ayrıca Kıbrıs Cumhuriyeti’nin Avrupa Birliği’ne ve Euro Bölgesi’ne tek taraflı üyeliğine ve böylece Kıbrıslırumlar’ın güçlenmesine, Kıbrıslıtürkeler’e baskı uygulamak için Kıbrıs’ın bir nebze Kuzey Avrupa sermayesine bağımlı olmasına yol açtı. Kısaca, retçi ve “saf anti-emperyalist” siyaset Kıbrıs sorununun dış ilişkiler bölümünde zıt sonuçlar doğurmuştur. İşin özünde, buna paralel olarak, iki toplum arasındaki mesafenin daha da kuvvetlenmesine katkı sağlamış ve Yeşil Hattın her iki tarafındaki ilerici akımların iletişime geçmesine engel olmuştur.

Buna ilaveten, Amerikalıların sorunun çözümündeki rolünü aşırı derecede vurgulamak ve süreci bu sebepten dolay otomatik olarak reddetmek iki toplumun bölgedeki egemen aktörlerle olan gözle görünür ilişkilerine dair çarpık bir algı üzerine kurulmuştur; bu ilişkiler şu an halihazırda var olmakta ve de jure bölünme durumunda da var olacaklardır. Unutmayalım ki Amerikan çıkarları sorunun federatif bir çözümle aşılması yerine bölünmenin normalleşmesini sağlayan başka türlü bir düzenlemeyle de tatmin edilebilir. Tam tersine, sadece Kıbrıs halkının bölünmüşlüğünün ortadan kaldırılması etnisiteye dayalı toplumculuğun aşılmasının ve hakiki bağımsızlığa kavuşmanın gerekli koşullarını sağlayacaktır. Görülüyor ki bu ileriye dönük retçiler, halkların self-determinasyonunun başarısının birçok kez taktiksel hareketler yapılan ve mevcut güçler dengesinden faydalanılan bir diyalektik süreç gerektirdiğini unutuyor. Ayrıca görülüyor ki her halükarda varolan Amerikan askeri ve ekonomik çıkarlarını ve bunun yanında federatif bir Kıbrıs’ta Kıbrısrum sağının NATO’ya girmek için kullandığı argümanların da zayıflayacağını görmezden geliyorlar. Son olarak unuttukları ise tamamiyle askersizleştirme talebi, savaş taraftarı retorik ve niyetlerden kurtulma sadece yeniden birleşmeyle kamuoyunda dinamizm kazanabilir.

Eğer ikili görüşmeler gerçekten ilerlerse ve federatif bir sona doğru yol alırlarsa o zaman çözüme destek için savaş vermek borcumuzdur. Özellikle bugün yeniden birleşme hareketinin 2004’ün tersine resesyonda olduğu bir dönemde. Müzakere sürecinde yaratılacak dinamikler sadece toplum düzeyinde, sadece halkın eylemlere katılımıyla sağlamlaştırılabilir. Bir çözüm durumunda yapılacak idari düzenlemeler sürecinde karşılıklı anlayış ve barışçıl bir birarada var olabilme ruhunun inşa edilebilmesi için zeminin hazır olması gerek. Bu ancak milliyetçilere, kiliseye ve retçi cephe entelektüellerinin hukuki analizlerine- bunlar dolaylı ve direkt olarak etnisite temelli bakış açısından gelen argümanlar öne sürerler- karşı kamusal bir savaş vererek mümkün olacaktır. Eğer ki çözümün ertesi günü her şey bize tanıdık ve yakın gelirse o zaman federasyonun kuruluş sürecinde ortaya çıkacak sorunlar yapıcı bir işbirliği ruhu içinde daha kolay bir şekilde çözülür.

Sol ne acele etmeli ne de geç kalmalıdır. Kıbrıslıtürk Sol’u ve sendikal hareketiyle işbirliği içerisinde tüm süreçte yer almalı, kararları şekillendirmek için müdahale etmelidir. Açıkca ve kararlı bir şekilde fikirlerini kamuoyuna belirtmeli ve ne hükümetin ne de kamuoyunun yönelimlerinin peşinden sürüklenmemelidir. Sol hiçbir şeyi hazır beklememelidir. Yeniden birleşmenin şeklini belirlemek için bugünden mücadele etmelidir. Mücadele etmelidir ki 65 yıl önce anti-kolonyal mücadelenin son aşamasında olduğu gibi Sağ’ın ezici bir şekilde liderliği ele alıp yeniden birleşmeye kendi istediği yönü vermesine izin vermemelidir. Bu bağlamda liberal Sağ’ın unsurlarıyla yeniden birleşme cephesinin ve anti-faşist hareketin geniş çerçeveleri içerisinde beraber yürümek kaçınılmazdır. Bu tabi ki ne sınıfsal ve siyasi farklara gölge düşürülmesini ne de ideolojik çizgilerin bulandırılmasını gerektirmektedir-özellikle bugün içinde bulunduğumuz ekonomik kriz ve tasarruf toplumu çerçevesinde. Anlaşmanın ertesi günü-bugün bölünmüşlük koşulları altında yaptığı gibi-her sınıf ve parti/siyasi oluşum kendi çıkarlarını ve kendi tezlerini öne çıkaracaktır.

İki toplumlu işbirliği ve ülkenin yeniden birleşmesi Sol’un vizyonu ve ana istikameti idi ve hala daha öyle olmaktdır. Sol diğer güçlerin çözümün içeriğine ve şekline sınırlar getirmesine izin vermemelidir. Barış davasına pahalıya mal olmuş geçmişteki bu hatalar tekrarlanmamalıdır. Ve her şeyden önce unutmamalıdır ki Kıbrıs bölünmüş kaldığı sürece-de facto veya de jure- hem Sol hem de halk tabakaları milliyetçilik ve militarizmin zehrine maruz kalmaya mahkumdur. Her iki toplum bir taraftan anavatanların peşini bırakmayacak diğer taraftan da bu iki devletimsi yapı- (sürünceme altında) tanınmış olsun veya tanınmış olmasın- destek ve koruma bulmak için çeşitli emperyalist güçlere başvurmaya devam edeceklerdir.

http://www.gazete360.com/Haberler/gundem/yoannu-ve-haralambustan-kibrista-cozum-ve-sol-siyaset-analizi/13126

Yazarlar:

Grigoris Yoannu sosyolog olup iş ilişkileri ve sınıf oluşumu, kitlesel medya semyotiki ve kamusal söylem konu başlıklı araştırmalar yapmaktadır.

Yorgos Haralambus sosyal bilimci olup partiler teorisi, radikal sol paritler ve ideolojiler, Avrupa’da birleşmenin yerel boyutu ve Güney Avrupa’da siyaset konu başlıklı araştırmalar yapmaktadır.

Türkçe çeviri: Serkan Karas

Makalenin daha önce yayınlandığı kaynaklar:

http://cyprusnews.eu/giorgos-charalambous/1902328--o-.html

http://rednotebook.gr/details.php?id=11914 

 

Πέρασαν οι ιδιωτικοποίησεις

Ξεκίνησε η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων των οργανισμών δημόσιας ωφέλειας στην Κύπρο

Με τις ψήφους ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, Συλλούρη και Κουλία υπέρ, το κυβερνητικό νομοσχέδιο που ανοίγει τον δρόμο για την πώληση των ημικρατικών οργανισμών στις τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό και λιμάνια εξασφάλισε την πλειοψηφία στην κυπριακή βουλή και έγινε πλέον από την Τρίτη 4/3/2014 νόμος του κράτους. Το ΑΚΕΛ δεν κατάφερε να σταματήσει την παράτυπη διαδικασία (αφού το νομοσχέδιο είχε απορριφθεί μόλις την προηγούμενη βδομάδα και σύμφωνα με τους κανονισμούς της βουλής δεν μπορούσε να επανέλθει στην ολομέλεια άμεσα), η εισήγηση της ΕΔΕΚ για μετοχοποίηση και διατήρηση του 51% στο κράτος απορρίφθηκε ξανά και όλοι οι βουλευτές του ΔΗΚΟ αυτή τη φορά ψήφισαν το νομοσχέδιο παρά το ότι η βασική τροπολογία που κατέθεσαν για την κατοχύρωση των εργαζομένων απορρίφθηκε ξανά.

Πρόκειται για ένα νόμο - πλαίσιο μέσα από τον οποίο ξεκινά η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων της ΑΤΗΚ, της ΑΗΚ και της Αρχής Λιμένων και ο οποίος προβλέπει τους όρους και τις ρυθμίσεις σε θεσμικό, διοικητικό, οργανωτικό και λειτουργικό επίπεδο, καθώς και συγκεκριμένα χρονοδιαγραμμάτα που θα οδηγήσουν μέσα στα επόμενα 4-5 χρόνια στην αποξένωση των οργανισμών από το κυπριακό δημόσιο. Οι ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών οργανισμών ήταν πάγια θέση του ΔΗΣΥ, ο οποίος είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να τις προωθήσει και την προηγούμενη φορά που κυβέρνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Σήμερα εντός του μνημονιακού πλαισίου το έργο του έγινε αρκετά πιο εύκολο.

Το ΑΚΕΛ τοποθετείται διαχρονικά ενάντια σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης και έτσι και τώρα αρνήθηκε να συζητήσει λεπτομέρειες, καταψήφισε το νομοσχέδιο και τήρησε αποχή σε όλες τις τροπολογίες που προτάθηκαν. Βέβαια είναι αλήθεια ότι με το μνημόνιο που διαπραγματεύτηκε και στο οποίο κατέληξε η κυβέρνηση Χριστόφια οι ιδιωτικοποιήσεις, αν και δεν προβλέπονταν ρητά, καταγράφονταν ως ενδεχόμενο σε συνάρτηση με την αύξηση και την εκτίμηση περί βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Η ΕΔΕΚ και οι άλλοι δυο βουλευτές που καταψήφισαν (Περδίκης των Οικολόγων και Κουτσού της Συμμαχίας Πολιτών) αντιτάχθηκαν στην μορφή, το εύρος και την λογική του νομοσχεδίου και όχι γενικά ενάντια στην αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των οργανισμών δημόσιας ωφέλειας.

Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι αυτή του ΔΗΚΟ, ο ρόλος του οποίου υπήρξε καθοριστικός τόσο στην απόρριψη την περασμένη βδομάδα όσο και στην έγκριση του νομοσχεδίου αυτή τη βδομάδα. Το ΔΗΚΟ είναι το κόμμα ενός πολιτικού χώρου διαχρονικά ταυτισμένου με το κυπριακό μακαριακό κράτος, το οποίο στελέχωσε, διαμόρφωσε και κυβέρνησε για πολλές δεκαετίες. Μια σημαντική μερίδα, που ίσως να είναι και η πλειοψηφία, των υπαλλήλων των ημικρατικών οργανισμών πρόσκεινται σε αυτόν το χώρο, ενώ ο συνδικαλιστής ηγέτης των εργαζομένων της ΑΤΗΚ είναι και πρόεδρος της επαρχιακής επιτροπής του ΔΗΚΟ Λευκωσίας. Το ότι η νέα ηγεσία του ΔΗΚΟ υπό τον νεοφιλελεύθερο Νικόλα Παπαδόπουλο κατάφερε να οδηγήσει το κόμμα στη μεταβολή της διαχρονικής στάσης του στο ζήτημα της αποξένωσης του δημόσιου πλούτου και μάλιστα παραβιάζοντας τα συμφέροντα των μελών και των ψηφοφόρων του στους ημικρατικούς αναμένεται να έχει συνέπειες στο προσεχές μέλλον.

Οι εργαζόμενοι στους ημι-κρατικούς καθυστέρησαν να καταλάβουν το παιχνίδι που παίχτηκε και καθυστέρησαν να αντιδράσουν. Και πρέπει να λεχθεί ότι τα συνδικάτα τους έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για αυτό, τόσο τα τελευταία χρόνια αλλά και σε σχέση με σημερινή συγκυρία. Βέβαια, έστω και αργά έδωσαν την μάχη με στάσεις εργασίας, απεργίες και μαχητικές διαδηλώσεις και μάλιστα σε πολύ αντίξοες συνθήκες ενάντια σε μια ενορχηστρωμένη επίθεση δυσφήμισης, απειλών, λάσπης και απαξίωσης από το κυβερνητικό μπλοκ αλλά και την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς έχασαν όπως και η κοινωνία ολόκληρη μια μεγάλη μάχη – ο αγώνας όμως θα συνεχιστεί. Ήδη έχουν εξαγγείλει ότι θα προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο για να αμφισβητήσουν τη συνταγματικότητα του νόμου.

δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία ελληνική εφημερίδα Εποχή 8/3/2014

Αφού η κυβέρνηση είναι τζιαι με βούλα πλέον υπεργολάβος της ΟΕΒ, ιδιωτικοποιήστε τζιαι τη Βουλή να τη γοράσει η τρόικα να τελειώνουμε.

Αντί σχολιασμού στην είδηση ότι το νομοσχέδιο περί ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου θα ξαναπάει στη Βουλή σε λίγες μέρες για να υπερψηφιστεί από το κυβερνητικό μπλοκ και το ΔΗΚΟ, κάτι που αν τελικά γίνει ανεκτό από την αντιπολίτευση και τον πρόεδρο της Βουλής, θα σηματοδοτεί οριστικά την θεσμοθέτηση της κοροϊδίας και την απώλεια του όποιου κύρους διατηρεί ακόμα ο κυπριακός κοινοβουλευτισμός, αναδημοσιεύω 3 σπόντες από τη Δέφτερη Ανάγνωση.

Σύμφωνα με τηλεθεατή, εργαζόμενο στην ΑΗΚ που έκανε την Πέμπτη παρέμβαση σε τηλεοπτική εκπομπή, ιδιωτικό κανάλι χρωστά στην ΑΗΚ 800.000 ευρώ! (Καλά διαβάσατε 800.000 ευρώ). Επιπρόσθετα, διάφοροι επιχειρηματίες χρωστούν αρκετές χιλιάδες. Η εντολή είναι και στις δύο περιπτώσεις να μην αποκόπτεται ο ηλεκτρισμός με τη δικαιολογία ότι αυτό θα προκαλέσει περισσότερη ανεργία, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για ευπαθείς ομάδες για ποσά πέραν των 150 ευρώ. Ε, λοιπόν, ορίστε ήδη βρέθηκε το ένα εκατομμύριοι κύριοι! Και μάλιστα μόνο από τον ένα οργανισμό από τους τρεις τους οποίους προσπαθήσατε να πουλήσετε όσα-όσα, τιμές ξεπουλημάτων.

Ώστε ο "Σύνδεσμος Μεγάλων Αναπτυξιακών Έργων" (μπράβο ακόμα και τα ίδια τα έργα συστήνουν συνδέσμους πλέον;) απέστειλε επιστολή στον Ν. Αναστασιάδη τον Οκτώβρη. Μάλιστα, κάποιες απαιτήσεις (ουτέ καν εισηγήσει ή προτάσεις) περιλήφθηκαν αυτούσιες στη Δήλωση Πολιτικής. Ωραία! Τώρα τα "έργα" θέτουν απαιτήσεις, μόνα τους περνούν τις απαιτήσεις τους, προσαρμόζεται αναλόγως η δήλωση πολιτικής και "διασφαλίζονται" και τα εχέγγυα υλοποίησής τους. Ζήτω η ανάπτυξη! Ζήτω!

Η ατάκα της χρονιάς που αποδίδεται στον Α. Τρυφωνίδη δεν ήταν το διαζύγιο με τον Αναστασιάδη και τον ύπνο με τον Αβέρωφ, αλλά «Να σκέφτεται έξι δις φορές ο κύριος Πήλικος. Όσα χρωστούν τα μέλη του στις τράπεζες. Να σκέφτεται ένα δις φορές όσα χρωστούν τα μέλη του στο φόρο εισοδήματος» Αποτελεί και μια ένδειξη προς το Χαρούλη για να βρει λεφτά «διά μαγείας», όπως ο ίδιος δηλώνει.