Δέφτερη Ανάγνωση - ταξικά και τοπικά

ΤΑΞΙΚΑ ΝΕΑ

- Εβδομήντα έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν σε όλο τον κόσμο το 2011, εξαιτίας των συνδικαλιστικών δραστηριοτήτων τους, σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (ΔΣΣ). Την ίδια ώρα, πολλοί ήταν αυτοί που προπηλακίστηκαν, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, όχι για να κατακτήσουν και να αυξήσουν τα εργασιακά δικαιώματά τους, όπως θα θεωρείτο λογικό τον 21ο αιώνα, αλλά απλώς για να τα διαφυλάξουν και να τα διατηρήσουν.

- Οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να επηρεαστούν από τυχόν μέτρα που θα ληφθούν από την κυβέρνηση για να μειωθεί η απόκλιση από τους δέικτες, δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτό βέβαια είναι θετικό, αλλά αυτά που δεν λέει ,ίσως να είναι εξίσου σημαντικά. Τί θα γίνει με την ΑΤΑ που δέχεται πλέον αφόρητες πιέσεις; Και ποιοί θα πληρώσουν τελικά, αφού δεν υπάρχει ρητή αναφορά και ορατή προοπτική φορολόγησης του πλούτου;

- Κοινός παρονομαστής των επιτυχιών της Κύπρου διαχρονικά ήταν και πρέπει να συνεχίσει να είναι η μικτή οικονομία και ο συνδυασμός των συμφερόντων τάξεων και ομάδων του λαού, δήλωσε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Νίκος Κατσουρίδης. Το ΑΚΕΛ εισηγήθηκε τη φορολόγηση του πλούτου, αλλά το θέμα παραμένει σε εκκρεμότητα, συμπλήρωσε, εξηγώντας ότι "τα μέτρα και οι πολιτικές πρέπει να στηρίζονται στην κοινά αποδεκτή αρχή – αρχή της αναλογικότητας όπως εκφράζεται και μέσα από το Σύνταγμα - ότι ο καθένας συμβάλλει στην αντιμετώπιση των κρίσεων ανάλογα με τις δυνατότητες του". Από τα ανταγωνιστικά συμφέροντα κεφαλαίου και εργασίας, και την ταξική πάλη της Μαρξιστικής θεωρίας στο συνδυασμό των συμφερόντων τάξεων και ομάδων λαού. Και από την καπιταλιστική κρίση, ως ευκαιρία για απολλοτριώσεις, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και εργατική εξουσία της Λενινιστικής πρακτικής, στην αναζήτηση συναίνεσης από το κεφάλαιο για να πληρώσει και αυτό κάτι για την κρίση του. Και αυτό, από τον Κατσουρίδη που εμφανίστηκε εσχάτως και ως ο εκφραστής μιας αριστερής οπτικής εντός του ΑΚΕΛ....

Πώς θα ζήσουν οι δημοσιογράφοι χωρίς Μνημόνιο: Και αν ο Χριστόφιας είχε τελικά δίκαιο; 

 

Τη Δευτέρα μετά την απόφαση για την ευρωπαϊκή βοήθεια προς τις ισπανικές τράπεζες, η αμηχανία ήταν έκδηλη στα πρωτοσέλιδα: Η Αλήθεια προσπάθησε να πει ότι, τελικά, οι Ισπανοί πήραν μέτρα πριν (παραβλέποντας ότι τα μέτρα βύθισαν την οικονομία στην ύφεση τα τελευταία 2-3 χρόνια χωρίς να αποφευχθεί η κρίση των τραπεζών και η προσφυγή στο Μηχανισμό), η Σημερινή επέμενε να θέλει μέτρα - και να ξεχαστούν οι τράπεζες εννοείται. Ο Φιλελεύθερος ήταν σχετικά ισορροπημένος μετά το νέο κυριακάτικο μήνυμα πανικού του Ξανθουλη από τις Βρυξέλλες. Επανήλθε την Τρίτη να ψάχνει μνημόνιο και ο Ξανθούλης για μυστικούς όρους στην Μαδρίτη. Ο, Φιλελεύθερος είχε γράψει από τα μέσα της εβδομάδας ότι υπήρχε πιθανότητα να μην συνοδευτεί από μνημόνιο, η βοήθεια για τις τράπεζες. Η Χαραυγή ήταν η μόνη που προέβαλε και τις πιθανότητες να μην ζητηθεί βοήθεια από το μηχανισμό [παραπέμποντας και σε πιθανότητα διακρατικού δανείου], ενώ ο Πολίτης αναζητούσε την Κυριακή τρόπους να αναθερμάνει το σήριαλ «ο Σιαρλή διαφωνεί».

Η υπόθεση με το Μηχανισμό και το Μνημόνιο - το οποίο παραπέμπει στην ελληνική περίπτωση - μοιάζει με τη συζήτηση για την διεθνή διάσκεψη: από τις αρχές του 2012 μέχρι τον Απρίλιο, τα σενάρια ότι «έρχεται πολυμερής», είναι «σίγουρη», «φταίει ο Πρόεδρος που δεν έλαβε μέτρα» κλπ, ήταν σίγουρα στα πρωτοσέλιδα και στις δηλώσεις των πολιτικών. Τελικά, δεν την εισηγήθηκε ο γ.γ του ΟΗΕ και όλα τα δάκρυα έμειναν ορφανά. Για το θέμα της οικονομίας, ο Πρόεδρος είχε πει, διστακτικά αλλά με σαφήνεια για όσους ήθελαν να ακούσουν, ότι ο μηχανισμός για βοήθεια προς τις τράπεζες είχε διαφοροποιηθεί – δείχνοντας ουσιαστικά στο νέο ρόλο του ESM, αλλά και στο νέο κλίμα στην Ευρώπη, όπου η ύφεση λόγω λιτότητας έχει αρχίσει πια να προκαλεί αντιδράσεις ακόμα σε συντηρητικούς. 

 

Η απόφαση λοιπόν να μην ληφθούν βιαστικά μέτρα είχε μια σαφή λογική σε ένα ρευστό τοπίο. Αναμένονται, ακόμα, οι εξελίξεις στην Ελλάδα - οι οποίες λειτουργούν ως βαρόμετρο - αλλά και το νέο κλίμα στις Βρυξέλες με την πίεση για στροφή από την λιτότητα. Ο Ραχόϊ της Ισπανίας, ανάπνευσε, αλλά ξέρει ότι το πρόβλημα του δεν είναι απλώς οι τράπεζες, αλλά η ύφεση που φαίνεται να συνεχίζει και να γίνεται πιο βαθιά με την λιτότητα - διότι μπορεί στην υπόλοιπη Ευρώπη το σκηνικό να ήταν δείγμα μιας νέας προσέγγισης, στην Ισπανία, όμως, η οργή στρέφεται και προς τις τράπεζες αλλά και προς το αδιέξοδο της οικονομίας. 

 

Η σύγκριση λ.χ. της Κύπρου με την Ισπανία [την οποία επικαλούνταν μερικοί την Δευτέρα] είναι εκφραστική: ο υπουργός οικονομικών είπε ότι το δημόσιο Χρέος της Κύπρου βρίσκεται στο 71% [όσο περίπου και της Ισπανίας και σαφώς πιο κάτω από το 90% που είναι ο μέσος όρος για την ευρωζώνη] ενώ το έλλειμμα της Ισπανίας ήταν 8.5% [το 2011] και τα μέτρα που όλοι επικαλούνται είχαν σαν στόχο να το μειώσουν στο 5.3% - ενώ στην Κύπρο το έλλειμμα κινείται στο 2.5%-3%. Μια απλή μαθηματική σύγκριση δείχνει ότι με όλα τα μέτρα που έχει λάβει η Ισπανία ουσιαστικά προκάλεσαν χειρότερο έλλειμμα – διότι η ύφεση αναπαράγει και διευρύνει τα ελλείμματα. Τα δημόσιο-οικονομικά κενά είναι αναπόφευκτα και προϊόντα της κρίσης όταν αυτή περιορίζει την ρευστότητα στην αγορά και άρα την ανάπτυξη και τα εισοδήματα. Αλλά φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι δυσκολεύονται να βρουν 2 συγκρίσιμους αριθμούς [Κύπρος-Ισπανία] είτε για το έλλειμμα είτε για το δημόσιο χρέος. Μια εύκολα προσβάσιμη ανταπόκριση λ.χ. για τα μέτρα για την Ισπανία τον περασμένο Μάρτιο [ο αγώνας για έλλειμμα 5.3% ενώ στην Κύπρο η εισήγηση για 3% φαίνεται αμαρτωλή]:

http://www.bbc.co.uk/news/business-17557172

Φαίνεται ότι ο στόχος μερικών είναι να μετατοπιστεί η έμφαση από τις Τράπεζες - λες και θα είχε κρίση και ανάγκη δανείων είτε η Ισπανία είτε η Κύπρος χωρίς τις τοξικές φούσκες των τραπεζών. Κατά τα αλλά φαίνεται ότι και η Ευρώπη μπαίνει σε νέο πλαίσιο. Και είναι μάλλον λογικό να περιμένει κάποιος να δει το υπό διαμόρφωση πλαίσιο με εναλλακτικές πιθανότητες. Διότι όταν λ.χ. ζητούν και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία νέους όρους, ίσως το όλο σκηνικό να έχει να κάμει με ευρύτερες μετατοπίσεις – και με διαπραγματεύσεις που αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα των τραπεζών και το πρόβλημα που δημιουργούν στα δημόσιο-οικονομικά.

Μια άλλη παράμετρος είναι ότι το άγχος μερικών φαίνεται να έχει εστιαστεί αποκλειστικά στο φόβο αύξησης του εταιρικού φόρου, δείχνοντας μια ενδιαφέρουσα [συγκριτικά] προθυμία να επιβάλουν εσωτερικά λιτότητα με τους αποδειγμένους κύκλους ύφεσης και ελλειμμάτων που προκαλούν. Και φαίνεται να μην μπορεί, επίσης, να γίνει η απλή πρόσθεση των συνεπειών: αν κάποιος άνει περικοπές δεν θα έχει ανάπτυξη, και αν ξοδέψει για την ανάπτυξη θα έχει έλλειμμα σε συνθήκες κρίσης.

Οποτε είναι αναποφευκτη η ερωτηση: μήπως οι επιλεκτικές εστιάσεις εκφράζουν και συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα; Διότι θα έχουν όντως συμφέρον μερικοί να μετατοπιστεί η έμφαση από τις Τράπεζες, τα δάνεια τους, τα μπονους τους, τις «επενδύσεις» τους, την διαπλοκή τους με «παράγοντες» [της Βουλης, των ΜΜΕ] κ.ο.κ.

http://www.defterianaynosi.com/index.php