Σκέψεις για την συγκυρία – 31/7/2011

Παρόλο που κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, επειδή τελικά για κάποιους φαίνεται να μην είναι, θα δοκιμάσω να τα κωδικοποιήσω εδώ – ως προκαταρκτικές αναλυτικές θέσεις και ως συνέχεια της πολιτικής παρέμβασης.

1. Αυτή την στιγμή δεν διακυβεύεται απλά το παρόν και μέλλον της κυβέρνησης Χριστόφια, ούτε απλά το παρόν και το μέλλον του ΑΚΕΛ. Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται το παρόν και της μέλλον της κυπριακής Αριστεράς και η ίδια η ιδέα της Αριστεράς – ως αντίσταση απέναντι στον ηγεμονικό Λόγο – αστικό και εθνικιστικό. Και ο καθένας και η κάθε μια μας από την θέση που βρίσκεται οφείλει να το κατανοήσει αυτό ως αφετηρία για τον δικό του δρόμο και τρόπο πολιτικής τοποθέτησης και παρέμβασης – και η ουδετερότητα ή η αδράνεια σύντροφοι, όπως ξέρουμε, είναι θέση και έχει τις συνέπειες της.

2. Στην Κύπρο το μόνο αριστερό πολιτικό κόμμα είναι το ΑΚΕΛ.

α) Αυτό δεν σημαίνει ότι ΑΚΕΛ και Αριστερά είναι ταυτόσημες έννοιες. Υπάρχουν αριστερές δυνάμεις στην κοινωνία που βρίσκονται συνειδητά εκτός του ΑΚΕΛ. Οι πλείστες από αυτές μάλιστα τοποθετούνται αριστερότερα του ΑΚΕΛ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και σε πολλούς ανένταχτους που έχουν και εκφράζουν άποψη και που δραστηριοποιούνται κατά καιρούς, αλλά που η μπόχα του εν πολλοίς απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και της πολιτικής γενικότερα τους κρατά συνήθως μακριά.

β) Σημαίνει όμως ότι τοποθετήσεις του στυλ “στην Κύπρο δεν υπάρχει Αριστερά”, ή “Αριστερά=Δεξιά”, ή “το ΑΚΕΛ είναι το ίδιο με τα άλλα κόμματα” (στο ίδιο μήκος κύματος με το παιδικό σλόγκαν αστική δημοκρατία=φασιστική χούντα) είναι και πολιτικά λάθος καθότι υποδηλώνουν έλλειψη βασικής αντίληψης αλλά και αναλυτικά-μεθοδολογικά λάθος καθότι οδηγούν σε εννοιολογική ισοπέδωση και αδυναμία άσκησης ουσιαστικής αριστερής κριτικής γενικά αλλά και ειδικά στο ίδιο το ΑΚΕΛ.

3. Το ΑΚΕΛ δεν είναι επαρκώς αριστερό κόμμα και σίγουρα δεν είναι επαναστατικό κόμμα. Από την ίδρυση του, ως μετωπικό σχήμα αρχικά και μετά μετεξέλιξη του ΚΚΚ, δρα με μια ρεφορμιστική λογική και συμβιβάστηκε και συμβιβάζεται με το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα όπως η ιστορική Σοσιαλδημοκρατία προσπαθώντας να κερδίσει όσα μπορεί εντός του, για τους εργαζόμενους. Διατηρούσε βέβαια και σε κάποιο βαθμό διατηρεί ακόμα την κομμουνιστική ρητορική και συνθηματολογία, ειδικότερα στο διεθνές πεδίο, κάτι που το τοποθετεί μεν αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας, όμως στο κυπριακό ιστορικό πεδίο η αλήθεια είναι ότι δεν προχώρησε ποτέ σε βαθιές ρήξεις με τον συντηρητισμό κάτι που πραγματοποίησαν εν μέρη, τουλάχιστον στο παρελθόν, Ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πχ κατοχυρώνοντας το κοσμικό κράτος, τα ατομικά δικαιώματα κλπ. Το ΑΚΕΛ υπήρξε σταλινικό κόμμα και διατηρεί ακόμα σε οργανωτικό επίπεδο κάποιες σταλινικές νοοτροπίες και πρακτικές. Όμως δεν είναι σταλινικό κόμμα με πολιτικούς όρους. Ο σταλινισμός όμως ούτως ή άλλως είναι ένα σύνθετο φαινόμενο και μόνο ζημιά προκαλεί η ηλίθια ταύτιση του με τον φασισμό. Η ψυχροπολεμικής προέλευσης, δυτική, Δεξιά προπαγάνδα περί “κόκκινου φασισμού” όταν υιοθετείται άκριτα από κάποιους, ουσιαστικά μας εμποδίζει από το κάνουμε μια ουσιαστική ανάλυση και μια αριστερή κριτική στο φαινόμενο σταλινισμός, την αυταρχική δηλαδή στρέβλωση του κομμουνισμού, όπως αυτή εμφανίστηκε στην παγκόσμια ιστορία.

4. Η Αριστερά εκτός του ΑΚΕΛ, πέραν από την χρόνια ιδεολογική πολυδιάσπαση και οργανωτική αδυναμία, με βασική επίπτωση την αποστασιοποίηση πολλών, βρίσκεται σήμερα και χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό. Παρότι από την συντριπτική πλειοψηφία του ευρύτερου χώρου έγινε πλέον αντιληπτό ότι έχουμε σήμερα μια ολοκληρωτική αντεπίθεση της ενωμένης Δεξιάς, έχει ήδη χαθεί και πολύτιμος χρόνος και πολιτικό έδαφος για δράση, ενώ η κατάσταση διαφοροποιείται μέρα με τη μέρα απαιτώντας συνεχή παρακολούθηση και παρεμβάσεις. Πριν να μιλήσω για το “αύριο”, να πω όμως δυο λόγια για το ήδη χαμένο “σήμερα”. Η σημερινή αδυναμία του κυπριακού ριζοσπαστικού χώρου να παρέμβει στην συγκυρία έχει να κάνει επίσης με 2 άλλες παλιές “ασθένειες” που προκύπτουν από την ανεπαρκή θεωρητική και ιστορική αντίληψη μας. Η πρώτη είναι η άκριτη μεταφορά τοποθετήσεων και πλαισίων ερμηνείας από το εξωτερικό και από το παρελθόν, και ειδικά από την Ελλάδα, χωρίς αυτά να σχετίζονται με την κυπριακή ιστορική και πολιτική πραγματικότητα και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες, ιδιομορφίες και διαφορές της κυπριακής κατάστασης και συχνά χωρίς να σέβονται καν την κυπριακή αυτονομία. Η δεύτερη είναι ο άκριτος ενθουσιασμός με το πλήθος, το όποιο πλήθος, ο οποίος πηγάζει από μια φετιχοποίηση της μορφής του ακτιβισμού εφ' εαυτού, ή πιο χυδαία του “κατεβαίνω στο δρόμο” ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της. Αυτή η λαϊκίστικη στάση, που θεωρεί το όποιο πλήθος “αγνό” και που αγνοεί την ουσία – δηλαδή το γενικό πλαίσιο, την συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και το άμεσο πολιτικό διακύβευμα, ουσιαστικά υποβιβάζει τον ακτιβισμό σε ζήτημα προσωπικής εμπειρίας και λάιφ στάιλ. Το ότι κάποιοι ήταν έτοιμοι, ευτυχώς μόνο μερικοί και μόνο αρχικά, να κλείσουν και τα μάτια σε ότι χαλούσε αυτή την φαντασίωση, πχ την ανοχή του πλήθους σε φασιστικές ιδέες, συνθήματα, θέσεις κλπ, υπήρξε κατ' ακρίβεια και ελιτίστικη στάση καθότι αρνούνταν σε αυτό που υμνούσαν, “το πλήθος” ή “την μάζα” το ρόλο του πολιτικού υποκειμένου και τις ευθύνες που αυτό φέρει. Οι περισσότεροι όμως κατάλαβαν από την αρχή το παιχνίδι και αντιστάθηκαν στο δεξιό ντελίριο και την μικροαστική μιζέρια που θέλει να αντιγράφει το χαζό μοντέλο των τηλεοπτικών μεταφορών. Σήμερα, μετά το τέλος των συναισθηματισμών και μετά από το πολιτικό ξεκαθάρισμα του πεδίου μπορούμε πλέον να το πούμε, ορθολογικά, νηφάλια και υπεύθυνα. Όχι, δεν υπάρχουν πλέον παρασυρμένοι. Αυτοί που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να συνυπάρχουν με την ακροδεξιά, διαμαρτυρόμενοι ενάντια στην κυβέρνηση αλλά όχι ενάντια στον κρατικό μηχανισμό και τον στρατό, ενάντια στην Αριστερά αλλά όχι ενάντια στην Δεξιά, ενωμένοι τελετουργικά με ένα διάχυτο εθνο-λαϊκό συντηρητισμό, δεν είναι πλέον ούτε απλά χαζοί, ούτε απολιτίκ, ούτε πολιτικά φιλελεύθεροι. Ξηγημένα πράματα.

5. Όσον αφορά τώρα το πραγματικό πολιτικό παιχνίδι – επειδή πλέον οι συγκεντρώσεις κάθε Δευτέρα μετά τα μπάνια στο προεδρικό απλά εξυπηρετούν σε κάποια νομιμοποίηση της συνεχιζόμενης προσπάθειας των ΜΜΕ για συντήρηση του θεάματος, αποχαυνωτική χειραγώγηση και τροφοδότησης της Δεξιάς για να επιβάλει τους όρους του κεφαλαίου στο κράτος και στην κοινωνία – και εδώ φαίνεται να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Τα ΜΜΕ δεν είναι στην πραγματικότητα όσο παντοδύναμα όσο φαίνονται – η λογοκρισία “των απαγορευμένων ερωτημάτων” που επιχειρούν, η επιλεκτική εστίαση αλλού και η αποσιώπηση των αυτονόητων έχουν τα όρια τους. Η ηγεσία του ΔΗΣΥ φαίνεται και αυτή να αντιλαμβάνεται ότι η ανανεωμένη νεοσυντηρητική παράταξη με πυρήνα την ακροδεξιά κερκίδα δεν είναι ακριβώς όσο εύκολα ελεγχομένη όσο θα έλπιζαν. Η ακροδεξιά δεν έχει συγχωρέσει τον Αναστασιάδη για το Ναι το 2004 και σε περίπτωση ανατροπής του Χριστόφια, ακόμα και αν αυτός καταφέρει τελικά να επικρατήσει, να εξασφαλίσει την στήριξη του Αρχιεπισκόπου και να αναλάβει την Προεδρία – [μάλλον απίθανο επειδή λογικά η Αρχιεπισκοπή θα επιλέξει κάποιον καθαρόαιμο απορριπτικό όπως ο Ομήρου ή έστω κάποιον λιγότερο ταυτισμένο με το Ναι όπως ο Κασουλίδης], θα αναγκαστεί και αυτός να συγκρουστεί αργά ή γρήγορα με την ακροδεξιά και εντός και εκτός του ΔΗΣΥ. Η ηγεσία της Δεξιάς παρόλο που αρχικά φλέρταρε με την ιδέα, σήμερα λογικά δεν επιθυμεί πραγματικά την ανατροπή της κυβέρνησης για πολλούς λόγους – οι οικονομικές επιπτώσεις της πολιτικής αστάθειας, ο υπαρκτός κίνδυνος ενός εμφυλίου, το ότι η διάδοχος κατάσταση θα πρέπει σε σημαντικό βαθμό να λογοδοτεί στην ακροδεξιά κλπ. Μάλλον η Δεξιά προτιμά να αφήσει την Αριστερά τυπικά στην κυβέρνηση αλλά παραλύοντας το κυβερνητικό έργο και επιβάλλοντας της πολιτικούς και οικονομικούς όρους για το υπόλοιπο της θητείας της.

6. Υποψιάζομαι ότι η αναδυόμενη συμμαχία απορριπτικών εθνικιστών και νεοφιλελευθέρων του ΔΗΣΥ που σήμερα έγινε πια ολοφάνερη πασαλειμμένη με ψυχροπολεμικό αντικομμουνισμό έχει βαθύτερα αλλά και πιο τοπικά αίτια πέραν από την αστική αντεπίθεση και τον φόβο που έσπειρε η καπιταλιστική κρίση στην τάξη των μικροαστών. Ίσως να έχουμε και μια ντε φάκτο, υπόγεια συναντίληψη αν όχι και συνεννόηση τελικά και για το μελλοντικό κλείσιμο του Κυπριακού, χωρίς βέβαια μια ντόμπρα και ανοιχτή παραδοχή από τις ηγεσίες, και με ετοιμότητα παραίτησης και αλληλοεπίρριψης των ευθυνών όταν έρθει η ώρα της επίσημης υπογραφής της διχοτόμησης. Όταν δηλαδή μετά το επερχόμενο ναυάγιο αυτής της τελευταίας προσπάθειας για ομοσπονδιακή λύση, και όταν θα έχει ήδη τροχιοδρομηθεί η συνομοσπονδιακή φόρμουλα για περισσότερο πολιτικό διαχωρισμό των κοινοτήτων και πιο αυστηρή διζωνικότητα, οι Δεξιοί του Ναι θα λεν – τι να κάνουμε, η ομοσπονδία είναι ανέφικτη, ένοχοι οι απορριπτικοί, και οι Δεξιοί του Όχι θα λεν – τι να κάνουμε, το ενιαίο κράτος/εκδίωξη των Τούρκων κλπ είναι ανέφικτη, ένοχοι οι ενδοτικοί, και στην τομή των ενόχων η Αριστερά που θα θεωρείται ταυτόχρονα ενδοτική και απορριπτική καθώς η ενωμένη Δεξιά θα ολοκληρώνει και την νομιμοποίηση της διχοτόμησης που αυτή επέβαλε στην χώρα. Αυτό ακούγεται μεν παραλογισμός, αλλά δεν είναι περισσότερο παραλογισμός από την υφιστάμενη ρητορική της δεξιάς αντεπίθεσης όπου σχεδόν συντονισμένα και χωρίς καμιά αναστολή υπάρχει εναλλαγή στις κατηγορίες προς την κυπριακή Αριστερά – ότι είναι και παρωχημένοι κομμουνιστές και ταυτόχρονα νεοταξίτες καπιταλιστές, και αντι-Δυτικοί και όργανα της Δύσης, ταυτόχρονα δέσμιοι της ιδεολογίας τους και χωρίς ιδεολογία κλπ.

7. Και τώρα στο δια ταύτα. Το ΑΚΕΛ έχει ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Και χτεσινές και προχτεσινές. Το ζήτημα όμως είναι το σήμερα. Το ΑΚΕΛ βρίσκεται πλέον ξανά και χωρίς να το έχει επιλέξει με την πλάτη στον τοίχο με ουσιαστικά 2 επιλογές – είτε να κινηθεί πιο αριστερά είτε να κινηθεί πιο δεξιά. Αριστερότερα σημαίνει αποφασιστική κίνηση προς την αποστρατικοποίηση και την επανένωση της χώρας και σύγκρουση με το βαθύ κράτος, την Εκκλησία και τον εθνικισμό και ταξική αντίσταση απέναντι στην αντεπίθεση του κεφαλαίου [που ονειρεύεται θεραπείες σοκ και επιχειρεί να αφαιρέσει δικαιώματα εργαζομένων ακόμα και αυτό της διαπραγμάτευσης] υποχρεώνοντας τους κατόχους του πλούτου να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Και αυτό προϋποθέτει διάθεση για αγώνα, στην πολιτεία και την κοινωνία, στην δημόσια σφαίρα και τον δρόμο, άνοιγμα προς την κοινωνία και κινητοποιήσεις. Δεξιότερα, όπου και μάλλον θα κινηθεί τελικά – όπως έχει διαχρονικά κινηθεί όταν και όποτε στριμώχνεται, σημαίνει κομματική περιχαράκωση και κλείσιμο, αυτοπεριορισμός και διάθεση για εθνική ενότητα ακόμα και με τους όρους της Δεξιάς, περισσότερος συμβιβασμός με το κατεστημένο και τον εθνικισμό, υποχώρηση απέναντι στις διαθέσεις του κεφαλαίου και απέλπιδα προσπάθεια συντήρησης του στάτους κβο που στην ουσία όμως χειροτερεύει πλέον μέρα με την μέρα.

8. Το ΑΚΕΛ βέβαια θα κρίνει το ίδιο τι θα κάνει. Εμείς, οι αριστεροί εκτός του ΑΚΕΛ είναι το ζήτημα τι κάνουμε και τι μπορούμε να κάνουμε, αυτόνομα και ανεξάρτητα. Πιστεύω πως σήμερα οι συνθήκες είναι τέτοιες που μπορούν να σηκώσουν, ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, μια σοβαρή και ουσιαστική συσπείρωση με οργανωτική και πολιτική επάρκεια που να υπάρχει στα αριστερά του ΑΚΕΛ. Ένα σχήμα ανοιχτό και ευέλικτο μεν, αλλά ταυτόχρονα επαρκώς δομημένο έτσι ώστε να μπορεί να έχει αποτελεσματική παρέμβαση στα πολιτικά τεκταινόμενα, να αρθρώνει κάπως πιο συστηματικά αριστερό λόγο και να τοποθετείται ορθολογικά και ολοκληρωμένα πέραν από συνθηματολογίες και αποσπασματικές εκρήξεις ακτιβισμού. Δικτυακά οργανωμένο εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά με σχέσεις αλληλοδέσμευσης και αλληλοσεβασμού, ταξικά τοποθετημένο αλλά και ιστορικά προσγειωμένο και ταυτόχρονα απελευθερωμένο από δογματισμούς και ατέρμονες ιδεολογικές και αυτο-αναφορικές συζητήσεις.

Ποιος είναι ο εχτρός σου;

Τον πεινασμένο, που σ' αρπαξε
το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις.
Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του
δεν ορμάς ν΄αρπάξεις από το λαρύγγι.

Ανακωχή

Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ
μ' αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο
Νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του σαράντα
που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
για δες πως με κοιτάει η σπιτονοικοκυρά
Κοίτα ποιοι παίρνουν τα τραγούδια μου, μωρό μου,
και τα πουλάνε σαν απορρυπαντικά

Γιατί θαρρείς ότι δεν κόβω τα μαλλιά μου
γιατί φοράω σκουλαρίκια χαϊμαλιά
Είμαστε αιχμάλωτοι στο σπίτι μας, μωρό μου,
και πρέπει να 'χουμε σαφή διακριτικά

Μα όσο υπάρχουν απλωμένα στα μπαλκόνια
των πολυκατοικιών, άσπρα σεντόνια
δε φοβάμαι
Άραγε μέχρι πότε αλήθεια θα κρατήσει
αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων

Πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο
να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
και ειν' ο τύπος απ' το κράτος που ελέγχει
αν υπακούει το φερέφωνο

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ' της σημαίας τον ιστό

Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν
κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου,
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό



Δίσκος : Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν (1984) Μουσικές Ταξιαρχίες
Τζίμης Πανούσης

Οι μάσκες ππέφτουν, τα δεδομένα ξεκαθαρίζουν, τζιαι κάποιοι μεινίσκουν μετέωροι

Η νύχτα της Τρίτης (19/7/2011) ήταν μια σημαντική στιγμή. Εφανήκαν πολλά πράματα τζιαι η διαδικασία που εξεκίνησεν ήδη που το τέλος της προηγούμενης φτομάδας εν τωρά σε πιο προχωρημένο στάδιο. Σιγά σιγά τραβκιούνται γραμμές τζιαι φαίνουνται τζιαι τα υπόγεια σχέδια μερικών τζιαι το που ακριβώς στέκεται ο καθένας. Πάντα τη στιγμή της κρίσης γίνουνται ορατά πράματα που εν κρυμμένα την στιγμή της κανονικότητας. Η ρήξη τελικά εν ο μόνος τρόπος να ξεκαθαρίζει το πολιτικό πεδίο, αν τζιαι ο έντονος συναισθηματισμός μπορεί να δημιουργήσει τζιαι αχρείαστες εντάσεις. Βέβαια είμαστεν στην αρκή μιας νέας κατάστασης, ενός δύσκολου δρόμου που δεν έχουμεν άλλην επιλογή που να τον διανύσουμεν. Θα επιχειρήσω να βάλω κάτω κάποιες σκέψεις τζιαι παρατηρήσεις για την σημερινή συγκυρία. Εν θα ασχοληθώ με το ζήτημα της έκρηξης στο Μαρί, αλλά για την κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον με αφορμή το ατύχημα τζιαι τα θύματα του.

Η έκρηξη στο Μαρί ουσιαστικά ελειτούργησε σαν καταλύτης επιταχύνοντας τζιαι εντείνοντας 2 διαδικασίες που ήταν σε εξέλιξη που την αρχή της δεκαετίας του 2000 τζιαι που εκορυφωθήκαν μετά το 2008. Η μια σε τοπικό επίπεδο είναι η συσπείρωση τζιαι η επιθετική διάταξη του απορριπτικού εθνικισμού με αιχμή του δόρατος την ακροδεξιά τζιαι τους οργανωμένους οπαδούς των δεξιών σωματείων που στόχο έσιει να εμποδίσει κάθε επλίδα τζιαι κάθε προοπτική τερματισμού της εθνοτικής σύγκρουσης τζιαι την ομοσπονδιακή επανένωση της χώρας. Η άλλη σε διεθνές επίπεδο είναι η πίεση του κεφαλαίου για κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων τζιαι ωφελημάτων, υιοθέτηση μέτρων λιτότητας τζιαι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών τζιαι υπηρεσιών. Το 2008 ήταν κομβικό σημείο επειδή τότε αρκέψαν να φαίνουνται οι συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τζιαι τότε εξεκίνησεν τζιαι η τελευταία προσπάθεια για ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού. Δεν είναι τυχαίο ότι που τότε οι δυνάμεις της ακροδεξιάς εφκήκαν στα ανοιχτά τζιαι εξεκινήσαν να φωνάζουν, να κινητοποιούνται τζιαι να οργανώνουνται. Η εκλογή Χριστόφια, για πρώτη φορά στην κυπριακή ιστορία ενός αριστερού στο προεδρικό αξίωμα, έκαμεν την κατάσταση ακόμα πιο εκρηκτική.

Η πρώτη μου αντίδραση για το ιδεολογικό τζιαι ταξικό μίσος που φκαίννει τωρά εναντίον του Χριστόφια ήταν απορία. Καλάν η προσωποποίηση της πολιτικής εν χαρακτηριστικό της κυρίαρχης αστικής οπτικής που θεωρεί τα άτομα (τζιαι συγκεκριμένα τους μεγάλους άντρες ηγέτες) ως τα βασικά υποκείμενα της ιστορίας – με το χωρκατούιν που το Δίκωμο να τους φαίνεται λλίος μπροστά σε έναν παραδοσιακό αστό πολιτικό. Καλάν πολλοί φαίνεται να μεν καταλάβουν ότι έννεν μοναρχία το πολιτικό σύστημα, ότι υπάρχει μια μεγάλη δομή δαμέ, ένας σαπιμένος κρατικός μηχανισμός, μια Εθνική Φρουρά επικίνδυνη βασικά για την ε/κ κοινότητα, τεχνοκράτες, σύμβουλοι τζιαι μονιμάες, πολλοί ανθρώποι δηλαδή που εμπλακήκαν άμεσα στην ιστορία της εγκληματικά κακής φύλαξης των πυρομαχικών. Καλάν υπάρχει μια ανάγκη μέσα σε τούτην την κοινωνία όπου ο αρρωστημένος εθνικισμός εν διάχυτος, για παραγωγή ηρώων τζιαι μια έντονη θρησκοληψία που λογοκρίνει κάθε ορθολογισμό τζιαι επενδύει συναισθηματικά τζιαι μυθοποιητικά τες υστερίες. Αλλά γιατί τόση ένταση τζιαι τόση αποκλειστική εστίαση στον επικεφαλής της κυβέρνησης όπου η όποια ευθύνη δική του, αν υπάρχει θα είναι έμμεση, τζιαι όι σε κατευθύνσεις όπως η Εθνική Φρουρά, όπου η ευθύνη είναι άμεση;

Επειδή ουσιαστικά η έκρηξη στο Μαρί ήταν απλά η αφορμή, ένα πραγματικά τραγικό συμβάν, που εχρειάζουνταν κάποιοι να πατήσουν πάνω για στήσουν ένα θεαματικό πραξικόπημα. Το θέαμα έννεν απλά η κυριαρχία του ψέματος. Εν η υπαγωγή τζιαι η ενσωμάτωση της αλήθκειας στο ψέμα. Τζιαι όπως ελαλούσαν οι καταστασιακοί, όταν η κοινωνία τζιαι η πολιτική υπάγουνται στο θέαμα η αντίσταση γίνεται βασικά στο επίπεδο της καθημερινότητας, όπου ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος ανατρέπεται τζιαι υπονομεύκεται μέσα που τες στάσεις των ανθρώπων που αντιστρέφουν το ηγεμονικό παραλήρημα.

Το ότι ο κόσμος της ευρύτερης Αριστεράς επλημύρισεν το προεδρικό τζιαι δεν εφοήθηκεν την ακροδεξιά με/τζιαι την κερκίδα του ΑΠΟΕΛ που έστησεν ένα τσίρκο μίσους πόξω, παρασύροντας τζιαι διάφορους δεξιο-φιλελεύθερους τζιαι αχάπαρους μαζί της, υπήρξεν κάπως ανακουφιστικό. Το ότι παρά τες άμεσες τζιαι έμμεσες απειλές της κεντροδεξιάς ότι θα γίνουνταν επισόδεια τα οποία θα εχρεώνουνταν αποκλειστικά στον Χριστόφια τζιαι την Αριστερά, 8000 με 10 000 αριστεροί εν εφοηθήκαν τζιαι επήαν στην εκ των πραγμάτων αντιφασιστική εκδήλωση στο Προεδρικό, δείχνει ότι η Αριστερά είναι ακόμα ζωντανή, αν όι για να υλοποιήσει έναν έστω σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, τουλάχιστον για να αποτρέψει τα σιηρόττερα. Η έμμεση δήλωση των πλείστων πολιτικών εκπροσώπων της Δεξιάς ότι τζείνοι που απαιτούν παραίτηση ή θάνατο του Χριστόφια εν ο “απλός λαός” ή οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, που είναι “αγνοί τζιαι μη κομματικοποιημένοι” ενώ τζείνοι που θα στηρίξουν τον εκλελεγμένο πρόεδρο με την παρουσία τους στο Προεδρικό εν απλά οι ΑΚΕΛικοί με τες παρωπίδες, πέραν που την αισχρότητα της σαν στάση, πέραν που την αλαζονεία που εκουβάλαν μέσα της, ήταν πολλά φτηνή για να περάσει. Τζιαι σε όποιον ήταν τζιαμέ, τζιαι για όποιον έσιει λλίον νου εν επέρασεν τελικά. Ακόμα τζιαι τα ΜΜΕ που εργάζονται πλέον εργολαβικά για την ανατροπή της κυβέρνησης παρά την συστηματική τους προσπάθεια εν εκαταφέραν να θάψουν την πραγματικότητα των μεγεθών. Το ότι το πλήθος της αριστεράς εσυγκρατηθήκεν μάλιστα, μπροστά στες υστερικές κραυγές θανάτου των 1000 ακροδεξιών τζιαι ενδεχομένως ακόμα μερικών άλλων εκατοντάδων που ανέχουνταν να συνυπάρχουν μαζί τους, που εστηθήκαν πάνω στο roundabout τζιαι εφωνάζαν πόξω για νεκρούς “προδότες” τζιαι Τούρκους σε ελληνικά χώματα, αθάνατους κλπ εν επίσης αρκετά σημαντικό.

Η κατάσταση εν πολλά σοβαρή τζιαι τα διακυβεύματα τους επόμενους μήνες τζιαι χρόνια εν τεράστια. Τζιαι τούτον ξέρουν το ούλλοι οι πραγματικοί παίχτες – τζιαι που τα πάνω μέσα στο κράτος τζιαι που κάτω μέσα στην κοινωνία – με εξαίρεση φυσικά τους αφελείς τζιαι τους απολίτικους τζιαι τους συνειδητά ουδέτερους οι οποίοι μεινίσκουν ήδη μετέωροι. Η πολιτική τζιαι ιδεολογική πόλωση όπως διαμορφώνεται σήμερα εν εξεφύτρωσεν που το πουθενά. Ούτε μπορεί να εν δημιούργημα απλά του τραγικού ατυχήματος παρά το τεράστιο μέγεθος των συνεπειών του. Υπάρχουν βαθύτεροι παράγοντες σε σχέση με την οικονομία τζιαι το κυπριακό, την τοποθέτηση σε σχέση με την ταξική τζιαι την εθνοτική σύγκρουση τζιαι βόρεια τζιαι νότια – όπως είδαμεν τζιαι με τες πρόσφατες τ/κ κινητοποιήσεις αλλά τζιαι τες τολμηρές πράξεις αντίστασης που δυνάμεις της αριστεράς ενάντια στον Ερτογάν. Το ότι τζιαι οι θκιο πτέρυγες της Δεξιάς τζιαι μέσα στο κράτος τζιαι μέσα στην κοινωνία, οι απορριπτικοί τζιαι οι νεοφιλελεύθεροι ενώσαν τα πυρά τους σε ένα σχεδόν ψυχροπολεμικό αντικομμουνιστικό παραλλήρημα επροκάλεσεν ένα σιοκ στην Αριστερά.

Οι εθνικιστές ήβραν την ευκαιρία να τροχιοδρομήσουν την παρεμπόδιση της πιθανότητας για επανένωση, το κεφάλαιο ήβρεν την ευκαιρία για ιδιωτικοποιήσεις τζιαι μέτρα λιτότητας ενάντια στους εργαζομένους, πράματα που μπορούν να επιβληθούν ακόμα τζιαι αν δεν ανατραπεί ο Χριστόφιας. Η απάντηση της Αριστεράς, μετά που πάρα πολλά χρόνια σε έτσι μέγεθος, τζιαι στο δρόμο μάλιστα, ετράβησεν το φρένο τζιαι εξαναέφερε την ισορροπία κάμνοντας διάφορους να καταλάβουν ότι το ανέκδοτο ρηάλιτι σιόου στάιλ περί κυβέρνησης που την μια τζιαι λαού που την άλλη, εν απλά ένα παραμύθι στον εγκέφαλο τους. Τζιαι ότι αν συνεχίσουν το ίδιο φκιολί θα αντιμετωπίσουν την πραγματική αγανάκτηση τζιαι την αντίσταση του κόσμου της αριστεράς που βράζει πλέον με το θράσος της ακροδεξιάς τζιαι των χειροκροτητών της τζιαι την ανοχή που της επιδεικνύουν οι υπόλοιποι. Τζιαι λογικά επίσης αναμένεται να τοποθετηθούν τζιαι να αντιδράσουν τζιαι τουλάχιστον κάποια τμήματα της πολιτικά φιλελεύθερης μεσαίας τάξης τα συμφέροντα τζιαι η πολιτισμική στάση των οποίων εν συνάδει ούτε με τον εθνολαϊκό συντηρητισμό που διαχέεται στην κοινωνία τζιαι που παραμένουν ελπίζουμεν μετριοπαθή τζιαι προσανατολισμένα προς την λύση.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνούμεν τζιαι τες ευθύνες του ΑΚΕΛ για το δαμέ που εφτάσαμεν. Οι οποίες εν διπλές. Τζιαι σε επίπεδο κράτους τζιαι κυβέρνησης τζιαι σε επίπεδο κινήματος τζιαι κοινωνίας. Επειδή ως συγκυβέρνηση τζιαι μετά κυβέρνηση αποδέχτηκε τζιαι επροσπάθησε να συμβιώσει με το υπάρχον κρατικό κατεστημένο αντί να αποπειραθεί έστω μερικές ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, δείλιασε να συγκρουστεί αποφασιστικά τζιαι με την εκκλησία τζιαι τον εθνικισμό, τζιαι απόφυγε την όποια ουσιαστική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο. Επειδή σε επίπεδο κινήματος εσυνέχισε την στάση τζιαι τάση που διαμορφώθηκε τες τελευταίες δεκαετίες με την έμφαση να δίνεται στον κομματικό μηχανισμό τζιαι τες εκλογικές αναμετρήσεις αντί στην λαϊκή βάση τζιαι τες κοινωνικές κινητοποιήσεις. Αν η Αριστερά τζιαι άλλες προοδευτικές δυνάμεις σήμερα βρίσκουνται στην γωνιά, έννεν γιατί το ΑΚΕΛ απείλησε το εθνικιστικό τζιαι αστικό κατεστημένο, αλλά ακριβώς επειδή δεν το απείλησε. Επειδή η μετριοπάθεια του τζιαι η προσπάθεια για σύνεση τζιαι ενότητα – τζιαι στο κυπριακό τζιαι στην οικονομία ερμηνεύτηκεν ως αδυναμία. Αν οι αστοί τζιαι οι εθνικιστές κάμνουν σήμερα παναϋριν μετατρέποντας την αριστερά σε σάκκο του μποξ εν γιατί η αριστερά επέτρεψεν το με την στάση της τα τελευταία χρόνια.

Ας ελπίσουμεν ότι η κινητοποίηση της Τρίτης θα είναι η αρχή όι απλά για το ξεφούσκωμα της τωρινής εθνικιστικής υστερίας, αλλά για την ανακοπή των προϋποθέσεων δημιουργίας τζιαι αναπαραγωγής τούτων των συχνών τα τελευταία χρόνια εθνικιστικών υστεριών. Για μιαν αποφασιστική ανακοπή των επιθετικών σχεδιασμών του κεφαλαίου τζιαι για την δημιουργία ρεύματος επανένωσης μέσα στην κοινωνία. Έτσι ώστε τα συνθήματα της πορείας για “αντίσταση τζιαι πάλη” τζιαι Κύπρο “ενωμένη ομοσπονδιακή” να υλοποιηθούν τζιαι στην πράξη.

No passaran!

"Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε,
όποιοι και αν είναι, όσο δυνατοί και αν είναι."
Δώρος Λοίζου

τούτη η αντιπαράθεση έννεν μόνο για τον Χριστόφια, ούτε για το ΑΚΕΛ.
- εν ένας αγώνας της δημοκρατίας ενάντια στην χειραγώγηση των μήντια
- εν ένας αγώνας για να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα τζιαι η προοπτική της ειρήνης - επανένωσης
- εν ένας αγώνας για την αποτροπή της ανανέωσης τζιαι της εμβάθυνσης της κοινωνικής ηγεμονίας της ακροδεξιάς τζιαι της σαβούρας που κουβαλεί

Ούτε με τα τανκς! Ούτε με τα ΜΜΕ!
NO PASSARAN!

Ούτε όπλα, ούτε πυρομαχικά, ούτε θανάτους!

Σαφέστατα υπάρχουν ευθύνες για την τραγωδία. Τζιαι πολιτικές τζιαι ποινικές για εγκληματική αμέλεια. Τζιαι τούτες αφορούν τζιαι την πολιτική τζιαι την στρατιωτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως ο λαϊκισμός τζιαι η επιλεκτική εστίαση στην κυβέρνηση αποσιωπά είτε που αφέλεια είτε πιθανόττερα που σκοπιμότητα, τες ευθύνες των υπολοίπων – της επιτροπής άμυνας της βουλής, των επιτελικών του ΓΕΕΦ, των γραφειοκρατών/τεχνοκρατών κλπ.

Αλλά η ουσία εν αλλού. Η τραγωδία έννεν απλά αποτέλεσμα λανθασμένων χειρισμών ούτε απλά ζήτημα κακής διοίκησης. Τούτα εν το δέντρο, όι το δάσος...η εστίαση διαφόρων στο δέντρο εν ακριβώς για να μεν φανεί το δάσος!

Η Κύπρος εν σε αναλογία εδάφους - εξοπλισμών η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή του πλανήτη! Έσιει 6 μόνιμα εγκατεστημένους στρατούς – ε/κ, τ/κ, ελληνικό, τουρκικό, εγγλέζικο, ΟΗΕ. Οι πλείστοι κάτοικοι έχουν όπλα τζιαι πυρομαχικά σπίτι τους, η χώρα εν γεμάτη στρατόπεδα τζιαι οπλικά συστήματα, στα χωράφκια έσιει νάρκες κόμα, αποθήκες πυρομαχικών, πυραύλους κλπ. Η χώρα εν σε μια κατάσταση πολεμικής εκεχειρίας τζιαι αποτελεί μιαν πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί...Γυρόν μας διεξάγεται ένα χοντρό γεωπολιτικό παιχνίδι για ζώνες επιρροής που διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που προσπαθούν να ελέγξουν την κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Παιχνίδι που χοντρυνίσκει με τες πολιτικές εντάσεις τζιαι τους ανταγωνισμούς για τα εναπομείναντα ενεργειακά αποθέματα. Οι ισορροπίες εν ρευστές στην εποχή της παρακμής της Αμερικάνικης ηγεμονίας που αδυνατεί πλέον μετά το φιάσκο στο Ιράκ, τζιαι στρατιωτικά να ελέγξει την περιοχή.

Εφορτώσαν της Κυπριακής Δημοκρατίας τα πυρομαχικά. (το ποιοι, πως τζιαι γιατί εξηγά το ο λινοπάμπακος http://sirmastocomputer.blogspot.com/2011/07/blog-post_14.html  . Ο τόπος που επιλέγηκεν προφανώς ήταν λανθασμένος. Αν τα εβάλλαν κοντά σε κατοικημένη περιοχή θα ήταν ακόμα σιηρόττερα. Τα της φύλαξης τζιαι της συντήρησης όμως ήταν δουλειά του στρατού – δηλαδή της Εθνικής Φρουράς – τζείνου του θεσμού που εσυγκροτήθηκε μέσα που τες εθνικιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις του 63, που έκαμεν το πραξικόπημα το 74 με αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή, που βασιλεύκει το παράλογο, που διοικούν οι ηλίθιοι, που κάμνουν διάφοροι την μπάζα τους με τες μίζες, που καλλιεργείται ο πατριαρχικός τζιαι ο εθνικιστικός λόγος στους πολίτες που μετατρέπουνται σε στρατιώτες, μαθαίνουν δηλαδή να υπακούν διαταγές τζιαι να σκοτώνουν τζιαι που συντηρείται επί του εδάφους η διχοτόμηση τζιαι ο εθνοτικός ανταγωνισμός.

Η απώλεια της ζωής εν πάντα τραγική. Μια φορά σε “καιρό ειρήνης”, σιήλλιες φορές στον πόλεμο! Η προσπάθεια άντλησης πολιτικής υπεραξίας που τα πτώματα που την Δεξιά (στο σύνολο της!) εν αισχρότατη. Η συνύπαρξη τζιαι η συμπαράταξη φιλελευθέρων με την ακροδεξιά τζιαι στον δρόμο πλέον, με την συντηρητική, χριστιανική τζιαι εθνικιστική τάση να βάλλει τζιαι το πλαίσιο μάλιστα, εν ιδιαίτερα λυπηρή εξέλιξη. Εφανήκαν δυστυχώς τα όρια του προοδευτισμού της μερίδας τζείνης της δεξιάς που έδειξεν τουλάχιστον την περίοδο 2004-2009 ότι εμπορούσεν να αποτελέσει μια ελπίδα.

Η κατάσταση με την ενεργειακή κρίση εν σοβαρή. Κανούν τα μουσκουρούθκια! Άμεση συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους για ηλεκτροδότηση της νότιας Κύπρου που την βόρεια! Να ξεκινήσει σήμερα η απαγκίστρωση, η καταστροφή των εξοπλισμών τζιαι η αποστρατικοποίηση τζιαι να προχωρήσουμεν επιτέλους σε συμφωνία λύσης του Κυπριακού τζιαι επανένωση της χώρας. Πλήρης αφοπλισμός, τωρά! Ούτε όπλα, ούτε πυρομαχικά, ούτε θανάτους! Παράδειγμα ειρήνης για την Μέση Ανατολή, όι στρατιωτική αποθήκη για πολεμικούς ανταγωνισμούς, είτε εθνοτικούς είτε γεωπολιτικούς!